Συκῆν δὲ καὶ ἄμπελον Διόνυσος

Ιερό δέντρον η συκιά όπως και η δρύς και υπήρχε διάταξη κατά την οποία απαγορεύονταν να τις κόβουν.

Η φίκα ή φίκος είναι η συκιά  ή η συκή και ο καρπός της το σύκον ή τύκον.

Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 3, Kaibel paragraph 6, line 7

...δῆλον δὲ τοῦτο ἐκ τοῦ καλεῖν τοὺς Ἀθηναίους ἱερὰν μὲν συκῆν τὸν τόπον ἐν ᾧ πρῶτον εὑρέθη, τὸν δ' ἀπ' αὐτῆς καρπὸν ἡγητηρίαν διὰ τὸ   πρῶτον εὑρεθῆναι τῆς ἡμέρου τροφῆς.

Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (Ε – Ω)


Alphabetic letter iota, Page 102, line 12

<Ἱερὰ συκῆ>: οὕτω λέγεται ἡ παρὰ τὴν Ἐλευσῖνα ὁδός.

<Ἱερὰ ὁδός>: ἣν οἱ μύσται πορεύονται ἀπὸ τοῦ ἄστεος ἐπὶ Ἐλευσῖνα.

Η ιερά συκή και η ιερά όδός που πορεύονταν οι μύστες  προς την Ελευσίνα. Η οδός των ιερών συκιών ο δρόμος που οδηγεί στα ιερά μυστήρια και στην Ιέρεια Δήμητρα και στην γνώση της δη-μιουργία …

Scholia In Aelium Aristidem, Scholia in Aelium Aristidem (scholia vetera)
Treatise Pan, Jebb pagëline-Hypothesis-Epigram 104,5, line 3

                 Ἀθηνᾶ γάρ τοι ἐλαίαν ἔδωκε, συκῆν δὲ καὶ ἄμπελον Διόνυσος, Ζεὺς κριὸν, Ἑρμῆς αἶγα, καρποὺς Δήμητρα, καὶ ἄλλος ἄλλο τι.

Η λατρεία του Ιερού Δέντρου αλλά και του ιερού καρπού/φρούτου που εχει δωθεί στους ανθρώπους μαζί με την ιερήν άμ-πελον από τον Διόνυσο.

Όμως συνεχίζοντας στις ερμηνεία των λέξεων στο Λεξικό του Πλωτίνου

<ἱερά>· *θυσία S. κειμήλια. ἢ συκῆ ἐν τῇ εἰς Ἐλευσῖνα ἀγούσῃ ὁδῷ

<ἱεράγγελοι>· θεωροί, ἀγγέλλοντες τὰς πανηγύρεις

<ἱερόθυτα>· ἅγια ἐπιθύματα, μηρία καὶ ὅμοια, θυσίαι θύματα

<ἱερὰ παρθένος>· ἡ Δήμητρος <ἱέρεια>

 [<ἱέρας>· σημεῖον]

*<ἱεράς>· ἁγίας (Ios. 6,8) AS

*<ἱερᾶσθαι>· ἱερουργεῖν Avgn. καὶ τὸ ἱερωσύνην ἔχειν

<ἱερᾶται>· ἱεροσκοπεῖ  

  …

<Κάρ>· θάνατος. †φθεῖρον. πρόβατον. γένος Καρικόν·

*<κάρα>· κεφαλή Avgn. τοῦτο Ἀττικοὶ διὰ τοῦ <α> λέγουσιν, Ὅμη-

 ρος δὲ Ἰακῶς <κάρη>

<κάρα>· αἲξ ἥμερος Πολυῤῥήνιοι. ὑπὸ Γορτυνίων ... ἄλλοι δὲ ἡ  συκῆ.

Ἴωνες τὰ πρόβατα. καὶ τὴν κεφαλήν

<κάραι>· συκαῖ

<Καραιός>· Ζεὺς παρὰ Βοιωτοῖς οὕτω προσαγορεύεται· ὡς μέν

 τινές φασι διὰ τὸ ὑψηλὸς εἶναι, ἀπὸ τοῦ κάρα

<ἀποθριάζειν>· τὸ ἀφαιρεῖν φύλλα συκῆς.

<ἐντεθρίωκεν>· ἐνείληκεν ἢ ἐσκεύακεν, ἀπὸ τῶν θρίων. (Men.

 Sam. 241) Δηλοῖ δὲ καὶ τὸ βακχεύειν, ἴσως ἀπὸ τοῦ Διονύσου·  

 <Θρίαμβος> γὰρ ἐλέγετο διὰ τὴν τῆς συκῆς καὶ τῶν θρίων

 εὕρεσιν

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter theta, entry 741, line 1

<θρῖα>· φύλλα συκῆς, ἢ ἀμπέλου r. ASvn <ὡς Ἀπολλόδωρος> n
 καὶ τὰ ἐν αὐτοῖς δεσμούμενα βρώματα
<θριάζειν>· φυλλολογεῖν.

Η λατρεία της συκιάς ως ιερού δέντρου ή μήπως και ως  του Δέντρου της Ζωής έχει συνδεθεί με την λατρεία της βλάστησης αλλά και με το Διόνυσο.  

Το σύκο είναι θρεπτικότατος καρπός, γεμάτος σπέρματα και έχει σχήμα όρχεως. Η συκή δέντρο μακρόβιο που πολλαπλασιάζεται εύκολα και με όλους τους τρόπους, ήταν στην αρχαία Ελλάδα σύμβολο της γονιμότητας και του θεού Διονύσου που λατρευόταν και με προσωνύμια του Συκίτη αλλά  και του  Συκεάτη. 

Ακόμα και η λέξη Θρία-μβος συνδέεται με τη λατρεία του και με την εύρεση των Θρίων = φύλλων  της συκιάς ή και της αμπέλου. 

Και η χρήση του  Θύρσου και τα Θρία τα φύλλα της συκής ή της αμπέλου…

 Όμοια λατρεία της ιερής συκιάς, κάποιου άλλου είδους όμως της συκιάς της religiosa Ficus, ή Bo-Tree που προέρχεται από το σανσκριτικό Bodhi δηλ. «σοφία», «φώτιση », είναι ένα είδος του φίκου/συκιάς που κατάγεται  από την Ινδία , το Μπαγκλαντές , το Νεπάλ , το Πακιστάν , τη Σρι Λάνκα , νοτιοδυτική Κίνα και Ινδοκίνα.  Ανήκει στην οικογένεια Moraceae , το σύκο ή την μουριά.

Οι Sadhus (ασκητές των ινδουιστών) εξακολουθεί να διαλογίζεται κάτω από ιερά δέντρα της συκιάς, και οι ινδουιστές να περιφέρονται γύρω από την ιερή συκιά, ως ένας από τους τρόπους λατρείας. Συνήθως είναι επτά γύροι γύρω από το δέντρο το πρωί φωνάζοντας «Vriksha Rajaya Namah", που σημαίνει "χαιρετισμός στον βασιλιά των δέντρων."

Η ιδιαιτερότητα της συκιάς είναι ότι περίπου τα μισά είδη φίκων είναι μόνοϊκα , έχουν δηλαδή φυτά που φέρουν ταυτόχρονα αρσενικά και θηλυκά άνθη. Στα δίοϊκα είδη υπάρχουν ξεχωριστά "αρσενικά" και "θηλυκά" φυτά. Στα είδη αυτά οι σφήκες  από τα συκώνια των "αρσενικών" φυτών, μεταφέρουν τη γύρη στα "θηλυκά" φυτά, επικονιάζοντας τα άνθη τους. Χωρίς την παρουσία αρσενικού φυτού, άρα και της συμβιωτικής σφήκας, δεν είναι δυνατή η γονιμοποίηση και η ωρίμανση των συκωνίων του θηλυκού.




Παράδειγμα δίοικου είδους φίκου είναι η Συκιά (F. carica). Τα αρσενικά φυτά του είδους ονομάζονται "άγρια" ή "αγριοσυκιές" ή "όρνοί". Το θέμα των όρνων, της αρσενικής συκιάς στο κείμενο όπου την καταράται ο Ιησούς.

 Τα σύκα της άγρια συκιάς δεν είναι βρώσιμα, σε αντίθεση με αυτά της "ήμερης", του θηλυκού δηλαδή δέντρου.  Αναφέρονται και παρθενοκαρπικά είδη συκιάς, τα οποία παράγουν καρπούς χωρίς να προηγηθεί γονιμοποίηση και σχηματισμός σπόρων.

Όμως υπάρχουν και συκιές/φίκοι στραγγαλιστές κι αυτό γιατί με διάφορους τρόπους (π.χ. μεταφορά από πουλιά, ζώα, μυρμήγκια) σπόροι φίκων/σύκων είναι δυνατόν να καταλήξουν στο φύλλωμα άλλων δέντρων. Σε συνθήκες υψηλής ατμοσφαιρικής υγρασίας βλασταίνουν, αναπτύσσοντας εν συνεχεία εναέριες ρίζες, οι οποίες σταδιακά φτάνουν και εισχωρούν στο έδαφος (σε ξηρές συνθήκες, οι σπόροι μπορεί να βλαστήσουν, αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν εναέριες ρίζες αρκετά μεγάλες ώστε να φτάσουν στο έδαφος.). Ορισμένα είδη συνεχίζουν να εξαρτώνται από το φυτό-ξενιστή, με το οποίο συμβιώνουν για όλη τους τη ζωή.

Υπάρχουν είδη όμως (οι κοινά ονομαζόμενοι φίκοι "στραγγαλιστές") τα οποία αναπτύσσουν εναέριες ρίζες που αναστομώνονται, περιπλέκονται και ξυλοποιούνται γύρω από τον κορμό του ξενιστή, προκαλώντας το θάνατο του λόγω "στραγγαλισμού" του κορμού ή λόγω έλλειψης ηλιακού φωτός εξαιτίας της υπέρμετρης ανάπτυξης τους (ορισμένες πηγές αναφέρουν το δεύτερο ως σημαντικότερο παράγοντα θανάτωσης του ξενιστή) . Για το είδος F. religiosa αναφέρεται ότι οι εναέριες ρίζες του μπορούν να εισχωρήσουν στον κορμό του ξενιστή και να τον διαχωρίσουν, προκαλώντας έτσι το θάνατο του (Galil J., 1984, Ficus religiosa L. - The tree splitter). Στην πραγματικότητα, οι φίκοι "στραγγαλιστές" είναι μόνο η μειοψηφία των ημι-επιφυτικών φίκων.

Ομως το σύκον ονομάζεται και  τύκον όπως δηλαδή και το γυναικείον αιδοίον αλλά και ο τόκος ή γέννηση το ίδιο το παιδί,  δηλαδή ο καρπος της κοιλίας της. 

Και η Σφίγγα είδαμε ότι κατά μία εκδοχή ήταν  κόρη του Λάϊου ή του Πέτρινου εκ του λαας = η πέτρα.

Και ο Οιδίπους ως αυτός που γνωρίζει εκ του Οίδα+φάος, ως ο γνώστης της λύσης του προβλήματος.

Ο γνώστης του φωτός ή εκ του Οίδα+π+ους δηλ αυτός που γνωρίζει τους πόδας, ίσως τα μουσικά μέτρα μέσω του αυτιού του. Ή τα μέτρα γενικότερα. Αλλά κι ένας μυημένος, ένας ιερέας  στα ιερά μυστήρια του φωτός και της ζωής στα της Ελευσίνας ή της Έλευσις του φωτός 

Και ως το ρήμα που δίδει το όνομα ενός άλλου γνώστη λύσεων πολλών προβλημάτων του Οδυσσέα « πολλών ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω», που όμως χρησιμοποίησε και το όνομα Ούτις δηλαδή Ουδείς ή Κανένας.

Οι θεοί τυφλώνουν τον Οιδίποδα ή βγάζει μόνος του τους οφθαλμούς του και ο Οδυσσέας τυφλώνει τον Πολύ-φημο.

Και η ωμόσιτος  Σφίγγα δίπλα στις Πυραμίδες όπου πυρός είναι ο σίτος και το στάρι ή το σπυρί του σιταριού και οι Πυραμιδες κατά μια εκδοχή το δοχείο της συγκέντρωσης σίτου ή το δοχείου του Σίτου και του Άρτου της ζωής και  ένας τρόπος  επιστροφής του Βασιλέως στην νέα ζωή.

συνεχίζετε

Φῖκ' ὀλοήν: τὴν Σφίγγα λέγει

Σφίγξ, ἡ, gen. Σφιγγός, Boeot. φίξ, Φῑκός:—Sphinx,

Φῖκ' ὀλοήν Hes.Th.326 (where the Boeot. form Φίξ is given by Sch., cf. Pl. Cra.414d), cf. Apollod.3.5.8; on the riddle of the S. guessed by Oedipus, Ath.10.456b, Arg.S.OT, A.Frr.235-7, E.Ph.1507 (anap.), cf. Sch.E.Ph.45, Str.17.1.28,32; cf. ἀνδρόσφιγξ; σφίγγες καὶ γρῦπες as ornaments of a precinct of Dionysus, Hdt.4.79; Sphinxes on a shield, E.El.471 (lyr.).

metaph. of rapacious persons, Anaxil.22, Carm.Pop.46.24,33; Μεγαρικαὶ ς., = πόρναι, Call. Com.23: also of those who speak riddles, Σφίγγ' ἄρρεν', οὐ μάγειρον Strato Com.1.1; ἡ ἀφροσύνη . . ς. ἐστιν Cebes 3.

a kind of ape, found in Ethiopia, Agatharch.73, Artem. ap. Str.16.4.16, Plin.HN 8.72, Ael.NA16.15, and v. σφιγγίον 11. (The form Φίξ connects the name with Mount Φίκιον in Boeotia, cf. Sch.Hes. l.c., and is found in Plaut.Aul.701, Picis divitiis qui aureos montis colunt ego solus supero; cf. Non.p.222 L.; Βῖκας = Σφίγγας, Hsch. (Σφίγξ may be a later form); Σφίξ, gen. Σφικός, Choerob. (Sophronius) in Theod.p.400H.）

Plutarchus Biogr., Phil., Bruta animalia ratione uti (985d-992e)
Stephanus page 988, section A, line 1

          ἀλλὰ καὶ Κρομμυωνίαν τινὰ σῦν ἀκούεις, ἣ
πράγματα πολλά, θῆλυ θηρίον οὖσα, τῷ Θησεῖ παρέσχε· |
καὶ τὴν Σφίγγα ἐκείνην οὐκ ἂν ὤνησεν ἡ σοφία περὶ τὸ
Φίκιον ἄνω καθεζομένην, αἰνίγματα καὶ γρίφους πλέκου-
σαν, εἰ μὴ ῥώμῃ καὶ ἀνδρείᾳ πολὺ τῶν Καδμείων ἐπε-
κράτει.

Η Σφίγγα θηλυκό θηρίον  καθισμένη εις το Φίκιον όρος που θέτει τα αινίγματα και τους γρίφους

πρὸ τῶν ἱερῶν τὰς σφίγγας...

Στην Λατοπολή ή την πόλη της Λατ(ους) αλλά και του Λάτου της μυθικής σε μέγεθος και όγκο πέρκας του Νείλου, γνωρίσαμε εκτός από την λατρεία της Κρυμμένης και Κυνηγημένης Λατώς/Λητούς και τις αντίστοιχες αιγυπτιακές θεότητες, που φέρουν στοιχεία της.

 Θεότητες που λατρεύονται πριν από 4000 χρόνια ίσως και περισσότερο. Ολες φέρουν και στοιχεια της Λα/ητούς της Μητέρας του Ηλιου Απόλλωνα καθως  βρίσκουμε να περιγράφετε  μια από τις αρχαιότερες αιγυπτιακές κοσμογονίες, που είναι καταγεγραμμένες πολύ πριν από την ένωση και ενοποίηση των δύο αιγυπτιακών βασιλείων. Της κοσμογονίας της Εσνα. Η πρώτη δημιουργία ανθρώπων από πηλό από τον Κνουμ και τη βοηθό σύζυγό του κάτι που μας φέρνει στον νού και την προσευχή του ελληνικού αλφαβήτου όπως αυτή εχει ανασκευαστεί από τον Παύλο Κυράγγελο …

 Η Πανάρχαια προσευχή - επίκληση που υπάρχει και λειτουργεί
μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του.

"ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ,
Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ
ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η,
Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ),
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ
ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,
ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,
Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)".

Απόδοση
Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!
Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται
(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)
για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν
και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.
Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,
και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)
το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,
και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,
το σημαντικότερο όλων!

Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν ίστανται, διότι πάνω απ΄ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της Ψυχής τους.

Ο ήλιος ως καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην ήδη αναβράζουσα ίλυ που συντελεί στη ύπαρξη, δημιουργία και την ανάπτυξη της Ψυχής. Η δημιουργία του πήλινου ή χωμάτινου ανθρώπου από τα πρώτα βασικά στοιχεία της γής. Την υγρή μορφή του ποταμού/ νερού που αποτελει το 70-80 % του ανθρώπινου σώματος και η αναβράζουσα ίλυ μέσω μια σειράς διαδικασιών  και προσμίξεων αλλα και αντιδράσεων που θα συντελέσει όχι μονο στην πρώτη μορφή ζωής, αλλα και στην δημιουργία του πρώτου έμψυχου ανθρώπου όπως αυτος περιγράφετε από τις αρχαίες κοσμογονίες και τους πρώτους μύθους.

Και ακολουθεί έπειτα η η εμφύσηση πνευματοψυχής από τον θεό δημιουργό.

Ο ναός της Esneh  κρύβει όμως μια ιδιαιτερότητα θαυμαστή μαζί με τον κοντινό  ναό της Dedera.

Οι ουράνιοι θόλοι και των δύο αυτών γειτονικών ναών παρουσιάζουν μια ομοιότητα καθώς απεικονίζουν απίστευτα αστρονομικά γεγονότα. Στο μεν ναό της  Esneh, ένα ανάγλυφο που απεικονίζει τα σημεία του ζωδιακού αρχίζοντας από τον αστερισμό της  με  την μορφή της Παρθένου (Παν-αγία, Δήμητρα κλπ)  και καταλήγοντας στο τελευταίο αυτόν του Λέοντα.

Η παραπάνω εικόνα  σε μεγέθυνση  για καλύτερη προβολή και κατανόηση. 
Η αρχή και το τέλος του ζωδιακού όπως αυτό παρουσιάζεται στην οροφή του Ναού.
Είναι μια μεγάλη ουράνια απεικόνιση στην οροφή του Ναού και δείχνει την συνολική εικόνα του ζωδιακού κύκλου με  όλους τους αστερισμούς του.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα 5 αστέρια πάνω από την Κεφαλή της Παρθένου η οποία οδηγεί και τελειώνει τον κύκλο με τα έξι αστέρια στο ανάγλυφο του Λέοντα.
Το λιοντάρι – με σώμα λιονταριού - που βρίσκεται στο τετράγωνο της Παρθένου φέρει πρόσωπο με γυναικεία μορφή και είναι στεφανωμένο με τον ηλιακό δίσκο.
Έχει την ουρά του στραμμένη στην Παρθένο που οδηγεί την αρχή του ζωδιακού. Κρατά στα χέρια της ένα κλαδί, ή κηρύκειο της ζωής,  το σημάδι της Παρθένου/Virgo που δίδει έμφαση στη γονιμότητα της (μητρότητα). 
Επίσης, έναν τίτλο που χρησιμοποιείται  για τον Μεσσία ως ο απόγονος /κλάδος του Δαβίδ,  στο χέρι μερικά δεμάτια από σιτηρά ή σπόρους σιταριού (ή κόκκους ροδιού ή σπόρο/ακίδα του σιταριού (Spica))

Το μιξοειδές λιοντάρι δεν είναι παρα μια Σφίγγα δίπλα στην Παρθένο. Spica ονομάζεται και το Αστέρι στον Αστερισμό της Παρθένου 

Την ίδια σφίγγα βρίσκουμε στην ίδια θέση σε μια σειρά άλλων μεγάλων έργων καθώς και σε άλλες περιοχές της Εγγύς Ανατολής, που χρονολογούνται  πολύ  πριν από  4.000 έτη. 

Η Παρθένος, Η Κόρη. Ο αστερισμός της  Παρθένου είναι μία από τις γυναικείες μορφές μεταξύ των αστερισμών  του ζωδιακού κύκλου, ο άλλος είναι ο αστερισμός της Κασσιόπης. Είναι ένας από τους  παλαιότερους αστερισμούς και δώσει την ταυτότητα του σε κάθε σημαντική γυναικεία θεότητα  που έχει καταγραφεί στην ιστορία. Η Παρθένος έχει ταυτιστεί με θεές της γονιμότητας, της γεωργίας και της γης. 

Περισσότερα στοιχεία και στα αρχικά κείμενα μου.

Και σύνδεση με τον Δία της Marnas της Γάζας που είχε ταυτιστεί με τον Δία της Κρήτης, ή τον Κρηταγενή των Μαρνών ή των Παρθένων. Η ελληνική έκφραση του Ντάγκον με τον Ναόν του Μαρνείου.

Η Δικτύννα η των Ορέων και η Παρθένος Βριτόμαρτις όπου Βριτύ = γλυκύ και μάρτις = παρθένος. Βριτόμαρτις σημαίνει δηλαδή Ηδεία Παρθένος = Γλυκιά Παρθένος.

Η Παρθένος πάντα απεικονίζεται κατέχουν ακίδα του σιταριού στο ένα χέρι και είτε ένα κηρύκειο, ή, όταν αυτή θεωρείται ως η θεά της δικαιοσύνης τις  κλίμακες του παρακείμενου αστερισμού του Ζυγού στο άλλο.
 Ως ακίδα του σιταριού ή στάχυ ονομάζεται  το αστέρι Spica (ALPHA STAR της Παρθένου
 Ένα από τα παλαιότερα ονόματα των αστέρων κατά τη χρήση (και την προέλευση του «ακίδα», η αγγλική λέξη για ένα στάχυ σιταριού).
Κάποιες πηγές λένε ότι η έμπνευση για τη Σφίγγα, με σώμα λιονταριού και πρόσωπο ενός ανθρώπου, ήρθε από την ουράνια αντιπαράθεση του Λέοντα και της Παρθένου. Παρθένος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αστερισμός στον ουρανό.
Ο ήλιος περνάει περισσότερο χρόνο στην Παρθένο από ό, τι σε οποιαδήποτε άλλη αστερισμό του ζωδιακού κύκλου, που εισέρχονται στις 21 Σεπτεμβρίου και δεν αφήνει μέχρι την 1η Νοεμβρίου. Ο Ήλιος είναι ως εκ τούτου εντός των ορίων της κατά τη στιγμή της φθινοπωρινή ισημερία, περίπου 23 Σεπτεμβρίου.
Η αστρολογική περίοδο της Παρθένου αρχίζει στα μέσα Αυγούστου, η οποία είναι όταν ο ήλιος εισέλθει στον αστερισμό 2.500 χρόνια πριν (500 π.Χ.), όταν οι Βαβυλώνιοι και οι Έλληνες δημιούργησαν δική τους εκδοχή του ζωδιακού κύκλου.
Είδαμε ότι αποκαλεί «σταχυώδης Κούρη». Επίσης κάποτε αναφέρεται ως η ίδια η Δήμητρα,  ενώ οι Ρωμαίοι αστρολόγοι ονόμαζαν το ζώδιο Arista = O θερισμός.
Μια παρθένα είναι μια αγνή ή ανύπαντρη γυναίκα.  Μία κόρη. Επίσης και η άγαμη γυναίκας που έχει δώσει  θρησκευτικούς όρκους αγνότητας. Όπως η Παναγία [virgine, από την Λατινική Παρθένος, παρθένα]. Mary ( Μαρία, Μαριάμ, από Εβραίους. Miryam, επαναστατική, πικρή), η μητέρα του Ιησού, ήταν απόγονος από τη γενιά του Δαβίδ και θεωρείται από πολλούς ότι η γενεαλογία του Χριστού, από τον Ευαγγελιστή Λουκά προέρχεται  μέσω της μητέρας του.  Η ίδια η βασίλισσα των ουρανών.

Κατά Ματθαίον 

…Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυὶδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυὶδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες. 18 Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γένεσις οὕτως ἦν. μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ πνεύματος ἁγίου…

Ισως ψάχνοντας την αρχή του ζωδιακού στον αστερισμό της Παρθένου, ίσως εκεί να βρίσκεται και η αρχή και ή δημιουργία του εμψυχου ανθρώπου,  καθώς ένας κύκλος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, η σύγχρονη αστρολογία αρχίζει  να μετρά απο τον Κριό.  Όμως  από τον 2^ο π.Χ. αιώνα μέχρι τις μέρες μας έχουμε την Εποχή των Ιχθύων η οποία διαδέχτηκε την Εποχή του Κριού και ακολουθείται από την Εποχή Υδροχόου. Το πότε αρχίζει η Εποχή του Υδροχόου, για την οποία πολλά έχουμε ακούσει, δεν είναι ξεκάθαρο ανάμεσα στους αστρολόγους. Αν δεχτούμε χοντρικά ότι η κάθε Εποχή διαρκεί 2.000 χρόνια τότε βρισκόμαστε σίγουρα στην Εποχή του Υδροχόου, και υπολογίζοντας 2.000 έτη για κάθε εποχή φτάνουμε και στην εποχή της Παρθένου... αρκετά πίσω σε χιλιετίες !!!

Ισως το κλειδί για το αίνιγμα μπορεί να είναι η ίδια η  Σφίγγα, η οποία μπορεί πραγματικά να ξεκλειδώσετε το μυστήριο του ζωδιακού κύκλου. Έτσι κι αλλιώς το αίνιγμα της και το αίνιγμα που ετέθει στον Οιδίποδα από τη Σφίγγα ήταν το εξής :«Τι εστίν, ο μιαν έχον φωνήν, τετράπουν, και δίπουν και τρίπουν γίγνεται;»

Το αίνιγμα της είναι η ίδια η Ζωή του ανθρώπου και η απάντησή του ήταν αυτή που την μαρμάρωσε  ή την κατακρέμνησε !!!
Πολλά στοιχεία για το ζωδιακό του Ναού της Esneh, καθώς και το Ναός της Denderah μας δίνει ο λόγιος Frances Rolleston, που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου της ζωή μελετώντας τις έννοιες και τις ρίζες των ονομάτων  των αστεριών σε πολλές αρχαίες γλώσσες. Αν και τα περισσότερα από τα ονόματα των αστέρια χάθηκαν, περίπου 100  διασώθηκαν είτε στα Εβραϊκά ή στα Αραβικά. Αυτά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σήμερα από τους αστρονόμους, αν και οι ερμηνείες των  έννοιων είναι άγνωστες γι 'αυτούς. 

Ο  Frances Rolleston δημοσίευσε τα πορίσματά της το 1863 σε ένα βιβλίο με τίτλο, αρκετά κατάλληλα με τον τίτλο, Mazzaroth. Αρκετοί άλλοι συγγραφείς, επίσης, ανέλαβαν το θέμα και διέδωσαν το έργο του.
Τι έμαθε μπορεί να μας βοηθήσει να είναι πιο σίγουροι για την πραγματικότητα της «υπόλοιπο της ιστορίας,« η βασιλεία των ουρανών», όπου είναι και τι θα είναι περπατώντας στον κύκλο που έχει γραφτεί  στον ουρανό :

Δώδεκα σημεία που σχηματίζουν έναν κύκλο.
Πώς μπορούμε να ξέρουμε από πού να αρχίσουμε;

"Μέσα από το" πομπή των Ισημεριών "ο ήλιος αλλάζει  σταδιακά τη θέση της κάθε λίγο κι έτσι κάθε χρόνο, μέχρι περίπου κάθε 2.000 χρόνια, ξεκινά το χρόνο σε ένα διαφορετικό σύμβολο. Τούτο είχε προβλεφθεί από τους αρχαίους Αιγυπτίους. Και ήταν, επίσης, προβλέπεται ότι η επιτυχία των  γενιών που  δεν θα γνωρίζουν πότε και που ο ήλιος είχε αρχίσει την πορεία του, και όπου η ουράνια διδασκαλία αυτού του βιβλίου ξεκίνησε  και όπου επρόκειτο να ανοίξει η  πρώτη σελίδα της. Και έτσι η Σφίγγα εφευρέθηκε ως μνημείο -οδηγός  για τους ουρανούς. Είχε το κεφάλι μιας γυναίκας και το σώμα και την ουρά ενός λιονταριού. Αν μας ρωτήσετε από πού έχει ξεκινήσει και πως έχουμε φτάσει  στη λέξη "Σφίγγα" είναι από το ελληνικό «σφίγγω» κι εχει ενταχθεί - επειδή συνδέεται μαζί με την  ιστορία που  τελειώνει, καθιστώντας αυτόν τον κύκλο των ουρανών. " 

Η Σφίγγα όμως ως σύμβολο με πρόσωπο γυναίκας και σώμα λιονταριού και φτερά είναι η θεά Ούρα ή Ουρανία, κυρίαρχη σε αέρα και σε γη, η οποία παραχωρεί την εξουσία της στον βασιλικό της γιό, το Βασιλιά.

Ο ασσυριακός επίσης φτερωτός ταύρος με το αντρικό πρόσωπο είναι το πατριαρχικό αντίστοιχο της Σφίγγας. Περισσότερες λεπτομέρειες δίδονται στο βιβλίο του Δανιήλ, για οσους θέλουν να το ψάξουν περισσότερο.

Η Σφίγγα της Αιγύπτου έγινε αρσενική όπως και ο φτερωτός ταύρος της Ασσυρίας, δεδομένου ότι η φαραωνική λατρεία υπήρξε πατριαρχική, μολονότι ήταν επίσης μητρογραμμική.

 Ωστόσο η Σφίγγα των Πελασγών παρέμεινε θηλυκή.

«Σφιγξ» σημαίνει η στραγγαλίστρια και στην ετρουσκική κεραμική τέχνη απεικονίζεται να αρπάζει ανθρώπους ή να στέκει επάνω στα πεσμένα τους σώματα, επειδή φανερωνόταν πλήρως μόνο στο τέλος της βασιλείας του βασιλιά, όταν του έπνιγε την ανάσα. Τέλος θα αντικατασταθεί από τον Δια ή τον Απόλλωνα στην κυριαρχία της επί του έτους και θα της δώσουν την ονομασία της κόρης του Τυφώνα η αναπνοή του οποίου είναι ο ανθυγιεινός σιρόκος.

Η Αθηνά θα εξακολουθεί να φοράει στις Σφίγγες στην περικεφαλαία της καθώς είχε υπάρξει κάποτε η ίδια η Σφίγγα. Καθώς και η θεά της αινιγματώδους σοφίας της Θεολογίας.

Plutarchus Biogr., Phil., De Iside et Osiride (351c-384c)
Stephanus page 354, section C, line 3

                                        ὁ δ' ἐκ μαχίμων
ἀποδεδειγμένος εὐθὺς ἐγίνετο τῶν ἱερέων καὶ μετεῖχε
τῆς φιλοσοφίας ἐπικεκρυμμένης τὰ πολλὰ μύθοις καὶ λόγοις
ἀμυδρὰς ἐμφάσεις τῆς ἀληθείας καὶ διαφάσεις ἔχουσιν,
ὥσπερ ἀμέλει καὶ παραδηλοῦσιν αὐτοὶ πρὸ τῶν ἱερῶν τὰς
σφίγγας ἐπιεικῶς ἱστάντες, ὡς αἰνιγματώδη σοφίαν τῆς
θεολογίας αὐτῶν ἐχούσης. 

συνεχίζετε ...