Παύλος Κυράγγελος της Ευρυδίκης Νικ. Ξηροτύρη : στην μνήμη του Παύλου

• Τον Παύλο Κυράγγελο, Τον γνώρισα τυχαία, λόγω συνεργασίας μας στην «Ορθόδοξη Κατάθεση», όπου, εδώ και πολλά χρόνια, έφερνε την μελέτη του για τα «153 ψάρια». Συγκεκριμένα, γιατί τα ψάρια στο θαύμα του Χριστού ήταν ο συγκεκριμένος αριθμός, δηλαδή 153. Ούτε 152, ούτε 154, αλλά 153.
Και να τα γραπτά... Σελίδες επί σελίδων... Αναλύσεις επί αναλύσεων... Ευρήματα επί ευρημάτων... Κόποι επί κόπων...
Αλλά, ο Παύλος Κυράγγελος, πάντα με το χαμόγελο, πάντα με την καλή κουβέντα, για όλους...
Ακόμη κι όταν άκουγε να λέμε τους ιχθείς του «ψάρια». Μας διόρθωνε με επιτακτικό ύφος, αλλά πάντα με καλωσύνη...
Πάντα με τα πειράγματα, ακόμη και μ' αυτούς που δεν ήξερε, που δεντους μιλούσε... Που φοβόταν μη μου πάρουν τα «δωράκια» που μου έφερνε...
Τα «δωράκια...». Πετρούλες και πετρώματα απ' όλες τις παραλίες της Ελλάδος...
Από τον Πειραιά, μέχρι τα νησιά του Αιγαίου, του Ιονίου. Όπου υπάρχει θάλασσα...
Υπάρχει πιθανότητα να τον είχατε «πετύχει» κι εσείς... Μία φιγούρα... αλλόκοτη,μοναχική μέσα στην κοινωνικότητα της, απόκοσμη. Λες κι ήταν ξωτικό...

Μεγάλη η αγάπη του για τα εκκλησιαστικά θέματα, για τον Κώδικα Ντα Βίντσι και για όλα τα απόκρυφα ή εντελώς κρυφά - όπως ο ίδιος έλεγε - θέματα.
Το ίδιο μεγάλη η αγάπη του για την φύση, για όλα τα πλασματάκια του Θεού, από μυρμήγκια μέχρι λογής - λογής πουλί και τετράποδο.

• Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα χρειαζόταν να γράψω «αποχαιρετιστήριο» κείμενο για τον Παύλο Κυράγγελο. Έλειπα με άδεια, όταν με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν αν ξέρω ότι «πέθανε ο Παύλος».

Στενοχωρήθηκα, όπως στενοχωρήθηκαν όλοι όσοι τον ήξεραν, αλλά και αυτοί που απλώς τον γνώριζαν σαν φιγούρα. Υπήρξε σύγχυση. Ακόμη και τώρα, κανείς δεν έχει μάθει τίποτα... Όπως αθόρυβα ήρθε, αθόρυβα κι έφυγε... Αυτή είναι κι η λέξη με την οποία θα τον περιέγραφα: Αθόρυβος...Ό,τι αγάπησε ο Παύλος περισσότερο, βρίσκεται στο ποίημα που η στήλη και η γράφουσα αυτήν, αλλά και όλοι οι συνεργάτες του, γνωστοί ή άγνωστοι, του «χαρίζουν». Ένα ποίημα για σένα, του Γιώργου Σαραντάρη, με τον τίτλο «'Αλλοτε η θάλασσα».
«Άλλοτε η θάλασσα μας είχε σηκώσει στα φτερά της
Μαζί της κατεβαίναμε στον ύπνο
Μαζί της ψαρεύαμε τα πουλιά στον αγέρα
Τiς ήμερες κολυμπούσαμε μέσα στις φωνές και τα χρώματα
Τα βράδια ξαπλώναμε κάτω απ' τα δέντρα και τα σύννεφα
Τις νύχτες ξυπνούσαμε για να τραγουδήσουμε
Ήταν τότε ο καιρός τρικυμία χαλασμός κόσμου
Και μονάχα ύστερα ησυχία
Αλλά εμείς πηγαίναμε χωρίς να μας εμποδίζει κανείς
Να σκορπάμε και να παίρνουμε χαρά
Από τους βράχους ως τα βουνά μας οδηγούσε ο Γαλαξίας
Κι όταν έλειπε η θάλασσα ήταν κοντά ο Θεός».

• Κύριε Παύλο, (αν και δεν ισχύει το «κύριος», όταν κάποιος αποδημεί εις Κύριον, αλλά ήταν Κύριος με το Κ όντως κεφαλαίο), καλό ταξίδι... Ελπίζω ο δρόμος σου να είναι στρωμένος με πρωτογνωρα πετρώματα που σιγουρα θα σ΄ενθουσίασαν...