29 Σεπτεμβρίου 2011

Lada η σλαβική Λήδα/Λητώ

Η Lada είναι η σλαβική θεά του έρωτα και της ομορφιάς, η οποία εμφανίζεται ως Freya, Ισιδα, ή Αφροδίτη  με άλλους λαούς. Είναι  βέβαιο ότι  συνδέεται  με την πλανητική δύναμη της Αφροδίτης, που είναι, εκτός από θεά της αγάπης και της ομορφιάς και η θεά  που σχετίζετε με τη γονιμότητα.
Η Λαδά/Λήδα ; παρουσιάζεται ως κοπέλα με μακριά χρυσά μαλλιά μερικές φορές με ένα στεφάνι σιταριού πλεγμένο στα μαλλιά της, το οποίο συμβολίζει τη λειτουργία της θεότητας της γονιμότητας καθιστώντας την μια πλευρά της μητέρας  Γης.
Είναι  σύμβολο του Ήλιου, ένα σημάδι της ζωοποιούς δύναμης ήταν μερικές φορές τα στήθη της. Ως θεά της γονιμότητας η Λαδά ακολουθεί τον ετήσιο κύκλο της, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί από την πεποίθηση ότι διαμένει στον τόπο κατοικίας των νεκρών μέχρι την εαρινή ισημερία που επιστρέφει. Αυτός ο κόσμος των νεκρών ονομάζεται Irij, και εδώ, εκτός από τη Λαδά, κατοικεί ο Βέλες, βλέπε και  Βήλος-Δήλιος-Απόλλων;;; ως ο  κερασφόρος θεός των βοοειδών.
Τη στιγμή που η Lada υποτίθεται ότι θα βγει στον κόσμο για να φέρει την άνοιξη, ο Gerovit ανοίγει την πόρτα του Irij για να αφήσει τη θεά της γονιμότητας ευλογήσει τη γη. Στο τέλος του καλοκαιριού, Lada επιστρέφει στην Irij, (Iriy ή Irij, σύμφωνα με το νεο-παγανιστικά εγχειρίδια, ήταν ο παράδεισος στη παλιά σλαβική θρησκεία και αποτελεί μέρος της  Svarga (Στους Ινδούς SvargaSwarga) ( σανσκριτικά : स्वर्ग) είναι ένα σύνολο από τους ουράνια κόσμων που βρίσκονται επί και υπεράνω από το ¨Ορος Μερού/Μηρού). Υπάρχει και ένας  παρόμοιος μύθος στη γερμανική μυθολογία στην οποία Freya ξοδεύει ένα μέρος του υπόγειου χρόνο μεταξύ των ξωτικών, ενώ η ελληνική Περσεφόνη κατοικεί στον Άδη κατά τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου.
Όμοια και η Λητώ μεταναστεύει στους Υπερβόρειους ή στην χώρα της Λυκίας μέχρι την Άνοιξη και κατόπιν επιστρέφει.
Παρά το γεγονός ότι η βασιλεία της ξεκινά στις 21 Μαρτίου η Lada είναι κατά κύριο λόγο η θεά του καλοκαιριού. Εκείνη ακολουθεί  η Βέσνα, η σλαβική θεά της άνοιξης. Ωστόσο, οι δύο αυτές θεότητες συνδέονται με τη γονιμότητα, ώστε μερικές φορές μπορεί μερικές φορές να είναι δύσκολο να διαχωριστούν τα καθήκοντά τους. Όπως μπορούμε να δούμε ότι η βασιλεία της Lada ξεκινά την άνοιξη, η απόδειξη του οποίου είναι η ονομασία της ως ladenj, που δεν είναι παρά ένα  άλλο όνομα για το μήνα Απρίλιο, μετά από αυτό θεωρείτε και  δεδομένη η έννοια και η ερμηνεία της θεάς. Εκτός από τον Ήλιο η Λαδά συνδέεται επίσης με την βροχή και ζεστές νύχτες του καλοκαιριού, η ιδανική στιγμή για την θεά του έρωτα.

Ζώα που θεωρούνται τοτεμικά της  Λαδά είναι ένας κόκορας, ένα ελάφι, ένα μυρμήγκι και ένας αετός, ενώ τα φυτά της είναι ένα κεράσι, μια πικραλίδα, μια φλαμουριά και παιωνία.
Εκτός από την Αφροδίτη η Λαδά συνδέεται και  με τον αστερισμό  του Ταύρου. Εδώ, μπορούμε να δούμε για άλλη μια φορά εδώ τη λειτουργία της θεάς της γονιμότητας, του οποίου η βασιλεία αρχίζει την άνοιξη, αναμειγνύεται με τη λειτουργία της θεάς Βέσνα. Ένας μύθος λέει ότι η Lada είναι παντρεμένη με τον Svarog που είναι μόνο με την βοηθεια της είναι σε θέση να δημιουργήσει τον κόσμο

Ο Svarog (Сварогъ) είναι μια σλαβική θεότητα είναι γνωστή κυρίως από τον Κώδικα της Υπατίας, και από  μια σλαβική μετάφραση από το Χρονικό του Ιωάννη Μαλαλά. Ο  Svarog υπάρχει ταυτίζεται με τον Ήφαιστο, το θεό-σιδηρουργό στην αρχαία ελληνική θρησκεία. Με βάση το κείμενο αυτό, ορισμένοι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι Svarog είναι η σλαβική θεός της ουράνιας φωτιάς και της σιδηρουργίας. Στο ελληνικό κείμενο, τα ονόματα των θεών είναι ο Ήφαιστος και ο γιος του ο Dažbog ( Βοσνιακά , Κροατικά : Dabog? Σερβικά Λατινικά : Dajbog ή το κυριλλικό Дајбог (ή Дажбог)? Πολωνικά : Dadźbóg, Ρωσικά : Даж (д) ьбог), εναλλακτικά Dazhbog, Dazbog, Dazhdbog, ή Dadzbóg, ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεούς της σλαβικής μυθολογίας, πιθανότατα μια ηλικακή θεότητα και ενδεχομένως και ένας ήρωας που τους εκπολίτισε.  Είναι μία από τις πολλές αυθεντικές μορφές των σλαβικών θεών, που ανέφερε μια σειρά από μεσαιωνικά χειρόγραφα, και ένα από τα λίγα των  Σλαβικών θεών με τα στοιχεία της λατρείας που μπορεί να βρεθούν σε όλα τα  έθνη και ταυτίζετε με τον  Ήλιο !!!


Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν τη ρίζα dažd-ή DAJ-προέρχεται από τη ρίζα του ρήματος Dati "να δώσει". Έτσι, σύμφωνα με τους Dubenskij, και  Ognovskij και Niderle, Dažbog σημαίνει  ο  "ο Θεός που δίνει ", "θεός-δότης, Η στενή σχέση με σλαβική λέξη Dažd είναι Avestian ή ανατολικά-ιρανική γλώσσα -. Dazdâ, dazda" δώρα ».  Αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δεδομένου ότι το Πρωτο-σλαβική λέξη για τον Θεό, * bagu (> Κοινή Σλαβική * bogъ ), η κατάληξη του ονόματος Dažbog του, υποστηρίζεται ότι μπορεί  να είναι ιρανικής καταγωγής (που σχετίζονται με Ινδο-ιρανικές ετυμολογίες όπως παλιά περσική Baga , σανσκριτικά Bhaga ), ή είναι σημασιολογικά επηρεάζονται από ιρανική πηγή, και τα δύο τελικά προέρχεται από ρίζα PIE * β ʰ AG-, των οποίων τα αντανακλαστικά και στις δύο  τις Σλαβικές και ινδο-ιρανικές γλώσσες  κατέληξε να σημαίνει «θεότητα» και «το μερίδιο του πλούτου ». Έτσι, μεταφράζεται κυριολεκτικά, Dažbog ως ο  "δωρητής της τύχης». Αυτό απηχεί το αρχαίο Ινδο-ευρωπαϊκή αντίληψη ότι θεότητα είναι, στην ουσία, μια οντότητα που δίνει πλούτο και την αφθονία, μια ένδειξη, ίσως, ότι είναι Dažbog είναι  ένα κατάλοιπο από την κοινή Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαική θρησκεία, ή ακόμα και ότι αυτό δεν ήταν ένα όνομα για κάποιο συγκεκριμένο σλαβικό θεό, αλλά ένα γενικό επίθετο μιας θεότητας.


Σύμφωνα με ένα άλλο κείμενο, ένας σύντροφος της Λαδας/Λήδας  είναι ο Jarilo, έτσι σχετίζετε  με την Αφροδίτη, της οποίας ο εραστής είναι ο Άρης. Οι τελετουργίες που εκτελούνται προς τιμήν της Λαδά πιο συχνά συνδέονται με την αναθέση  γάμων, ή την επιλογή ενός συζύγου. Τα άλματα  πάνω από τη φωτιά είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό των τελετουργικών που εκτελούνται προς τιμήν της Lada. Το έθιμο αυτό υπήρχε σε όλα τα μέρη της Ευρώπης και σκοπός του ήταν να εξασφαλίσει τη γονιμότητα καθώς και να προστατεύσει τους ανθρώπους και τα βοοειδή από τις κακές δυνάμεις.

Κατά άλλους ο  Jarilo oνομάζεται Ivan ή Ίβο, δηλαδή John, (Ιωάννης) που είναι χαλαρά συνδεδεμένος  με τον Αγίο Ιωάννη τον Βαπτιστή, του οποίου η γιορτή εορτάζετε  το καλοκαίρι. Ωστόσο, ο Ιβάν σ’ αυτά τα τραγούδια δεν έχει σχεδόν καμία ομοιότητα με το χριστιανικό άγιο: αυτός περιγράφεται ως ένας νεαρός και όμορφος άντρας, φλερτάρει με τα νεαρά κορίτσια, και σε ένα συγκεκριμένο τραγούδι που  αρνείτε ρητά να βαφτίσει  το νεαρό παιδί που παρουσιάζεται μπροστά του, εξηγώντας δεν μπορεί  να το κάνει  επειδή ο ίδιος δεν είναι Χριστιανός.
Ο Belaj κατέληξε στο συμπέρασμα ότι σε αυτά τα τραγούδια που τραγουδιούνται στ΄ όνομα του Ιβάν βρίσκει τη θέση  του  και το όνομα ενός παλαιότερου Σλαβικού θεού που λατρευόταν στο καλοκαιρινό φεστιβάλ, που αργότερα, μετά την άφιξη του Χριστιανισμού, ταυτίστηκαν με την γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή.
Ο  Belaj προσδιόρισε αυτός ο θεός ήταν ο Jarilo, μια μεγάλη σλαβική θεότητα της βλάστησης, τη συγκομιδή και τη γονιμότητα.

Οι φωτιές του Αη Γιάννη λοιπόν όπως έχουν περάσει και  σε μας στις οποίες στην ουσία λατρεύετε η Εαρινή Ισημερία και ο Απόλλων ως Ήλιος θεός της γονιμότητας και  της Άνοιξης, μαζί με την Μητέρα του Λητώ. Με όλες τις εκφράσεις και τις ιδιότητες της Μεγάλης Μητέρας Θεάς.

24 Σεπτεμβρίου 2011

Δια την επιθυμίαν ηπατοφαγείται...

Συνοψίζοντας  μερικά ακόμα στοιχεία στα της Λητούς μπορούμε ν΄αναφέρουμε ότι στην ελληνική μυθολογία, η Λητώ, ή Λατώ, ή Ληθώ είναι κόρη των Τιτάνων Κοίου ή Polus (στα λατινικά)  και της Φοίβης - επίθετο που θα χρησιμοποιηθεί και από την εγγονή της Αρτέμιδα και δηλώνει  ταυτόχρονα κι ένα απο τα επίθετα της Σελήνης ενώ σημαίνει την Φωτίζουσα, τη Λάμπουσα . Οι Ρωμαίοι ποιητές την ονόμαζαν –τη Φοίβη-Θεά του Φεγγαριού. Από τον Τιτάνα Κοίο γέννησε την Αστερία, την Εκάτη και τη Λητώ. Ετσι η Λητώ έχει για αδερφές την Εκάτη και την Αστερία κατά μία εκδοχή.
Ο Κοίος και η Φοίβη θεωρουνται ότι προσωποιούσαν την πρωταρχική πηγή όλης της Γνώσεως. Χάρη στη Λητώ, ο Κόιος έγινε ο παππούς δύο εκ των θεών του Δωδεκαθέου, της  Αρτέμιδος και του Α-πολλ-ων/Α-polus

Το polus ή πόλος στα ελληνικά μπορεί να μεταφραστεί ακόμα και ως πόλος,  κοντάρι, ουρανός, πάσσαλος,  παλούκι, παράδεισοςσπρώχνω με κοντάρι

Αστερία όμως ονομάζετε και η Δήλος-  το νησί-  πρίν γίνει φανερή = Βήλος ή Δήλος δηλαδή μετά την φιλοξενία της Λητούς και της γέννησης της Αρτέμιδος και του Απόλλωνος

Η Άρτεμις ήταν εγγονή της Φοίβης,  τη θεωρούσαν επίσης θεά του φεγγαριού και φέρει επισης  το ονομα της γιαγιάς της Φοίβης ως επίθετο και ιδιότητά της. Επίσης το όνομα Φοίβη έφερε και μία από τις Μελεαγρίδες, η αδερφή της Ωραίας Ελένης και της Κλυταιμνήστρας, κόρη του Τυνδάρεω και της Λήδας, ονομαζόταν κι εκεινη Φοίβη.
Η Λητώ  όμως ήταν και η κύρια θεότητα στην Ανατολική Λυκία, ενώ την καταγωγή της διεκδικούσαν και οι κάτοικοι της νήσου Κω. Το ιερό της, το Λητώον, ένωνε τις πόλεις-κράτη της Λυκίας μεταξύ τους. Λατρευόταν με τα επίθετα Κοιογένεια, Φυστίη και Εκδυσία, και Βουτώ ακόμα και στην Αίγυπτο (βλ. προηγούμενα κείμενα) 

Η μορφή της Λύκαινας που την συνοδεύει καθώς και τον ίδιο τον Απόλλωνα είναι λόγω της χώρας των Υπερβορείων  με τη μορφή λύκαινας, αναζητώντας τη «χώρα των λύκων», τη Λυκία.
Ιερά της Λητούς αναφέρονται από αρχαίες πηγές σε πληθώρα περιοχών του ελλαδικού χώρου. Πολύ συχνά λατρευόταν παράλληλα με τα δυο παιδιά της. Ο Παυσανίας και ο Στράβων αναφέρουν την ύπαρξη ιερών και αγαλμάτων αφιερωμένα στη Λητώ, τον Απόλλωνα και την Άρτεμη στο χωριό Ζωστήρ της Αττικής, στα Μέγαρα, στο Άργος, στη Σπάρτη, στην Τανάγρα, στους Δελφούς (και ο Πίνδαρος αναφέρεται σε μια ωδή του), στο Αρτεμίσιο της Ρόδου, στη Μαντίνεια, στη Φαιστό της Κρήτης -γιορτάζονταν προς τιμήν της τα Εκδύσια, στην Ορτυγία και στη Λατώρεια της Λυδίας, όπου γινόταν και γιορτή αφιερωμένη σε αυτήν.
Μεγάλη ήταν η λατρεία της στη Δήλο, όπου υπήρχε μεγάλος ναός αφιερωμένη σε αυτή, το Λητώον. Σύμφωνα με το μύθο, η Λητώ κέρδισε τη Δήλο από τον Ποσειδώνα, με τον οποίο αντάλλαξε την Καλαβρία
Στη ρωμαική μυθολογία, είπαμε, το όνομα  που ισοδυναμεί με το Λητώ είναι Latona, ενώ στους ετρούσκους ο εκλατινισμός του ονοματός της δίνεται ως LETUM  

Στην Λυκία ονομάζετε Lad, και στις σλαβικές χώρες φέρει το ονομα LADA  ενώ σε κείμενα στις προισλάμικές χώρες μάλλον συνδέετε με την μορφή της Αl-lat, Al-latu, Lilith. όπως είδαμε στο προηγούμενο κείμενο.

 Ο ναός της στη Λυκία, κοντά στον ποταμό Ξάνθο. Επιγραφές υποδεικνύουν ότι το Κοινό των Λυκίων είχε την έδρα του εκεί. Σύγχρονες ανασκαφές, από το 1962 και μετά, έχουν πραγματοποιηθεί στην περιοχή, φέρνοντας στο φως, μεταξύ άλλων, μια τρίγλωσση επιγραφή στα αραμαϊκά, τα ελληνικά και τα λυκιακά.


Όμως είδαμε και την σύνδεση με την Λήδα  και τον ίδιο θεματικό τύπο με την ΛΗΤΩ, η λέξη Λήδα στην αρχαία διάλεκτο των Λυκίων δηλώνει και ταυτίζετε με την έννοια  της Γυναίκας έτσι ή ΛΗΤΩ είναι ταυτόχρονα και ΛΗΔΑ για τους Λύκιους.
- Περί της Λητούς/ LADA,  την αρχαία Θεότητα των Σλάβων θα αναφερθώ σε επόμενο κείμενο.- 

Το ιερό της Λητώς  ονομάζεται Letoon (Λητῶον), μερικές φορές Latinized ως Letoum, και ένα απ΄αυτά βρίσκεται κοντά στον ποταμό Ξάνθο, ήταν ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά κέντρα της Λυκίας περιοχή της Ανατολίας.

Η περιοχή βρίσκεται μεταξύ των πόλεων του Kas και Fethiye στην επαρχία της  Αττάλειας στην Τουρκία, περίπου τέσσερα χιλιόμετρα νότια του Ξάνθου κατά μήκος του. Αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή δηλώνουν ότι η περιοχή δεν ήταν ποτέ πλήρως κατοικημένη καθώς  παρέμεινε ουσιαστικά ένα θρησκευτικό κέντρο, και τα ευρήματα χρονολογούνται από τα τέλη του έκτου αιώνα π.Χ., πριν από την ελληνική πολιτιστική ηγεμονία της Λυκίας, η οποία ξεκίνησε στις αρχές του τετάρτου αιώνα.

Τον προηγούμενο καιρό,  η περιοχή ήταν πιθανώς ήδη ιερό για τη λατρεία μιας προηγούμενης μητέρας θεάς. Αυτή είναι η Eni Mahanahi της Λυκίας, που αντικαταστάθηκε από τη λατρεία της Λητούς κι εμφανίζονται  ενωμένες σε μία.

H Λητώ κατά την περιπλάνησή της απειλήθηκε όταν της επιτέθηκε  «βαλτός» από την Ηρα όπως λέγετε ο γίγαντας Τιτυός. Ας δούμε την περιπέτειά της όπως περιγράφετε μέσα από τα αρχαία κείμενα.

Apollonius Soph., Lexicon Homericum
Page 53, line 33

γαιήϊον: γ
ῆς υἱόν· “Τιτυν γαιήϊον υἱόν. 

Ενας υιός της παλαιάς Γαίας –Ελάρας κόρης του Ορχομενού και του Διός. Ο Δίας για να μην το μάθει η Ηρα τον κρύβει στην γή . Μονο που θα γεννηθεί με γιγάντιο μέγεθος, υπερμεγέθης και θα έρθει στο φώς, πραγματικός Γίγαντας.

Pseudo-Apollodorus Myth., Bibliotheca (sub nomine Apollodori)
Chapter 1, section 23, line 2
                                                      κτεί-
νει δὲ μετ' οὐ πολὺ καὶ Τιτυόν, ὃς ἦν Διὸς υἱὸς καὶ τῆς
ρχομενοῦ θυγατρὸς Ἐλάρης, ἣν Ζεύς, ἐπειδὴ συν-
λθε, δείσας Ἥραν ὑπὸ γῆν ἔκρυψε, καὶ τὸν κυοφορη-
θέντα παῖδα Τιτυν ὑπερμεγέθη εἰς φῶς ἀνήγαγεν.

Galenus Med., De placitis Hippocratis et Platonis
Book 3, chapter 7, section 29, line 1

 
καὶ Τιτυν εἶδον, γαίης ἐρικυδέος υἱόν,

Apollonius Rhodius Epic., Argonautica
Book 1, line 761

Ἐν καὶ Ἀπόλλων Φοῖβος ὀιστεύων ἐτέτυκτο,
βούπαις, οὔπω πολλός, ἑὴν ἐρύοντα καλύπτρης
μητέρα θαρσαλέως Τιτυν μέγαν, ὅν ῥ' ἔτεκέν γε
δῖ' Ἐλάρη, θρέψεν δὲ καὶ ἂψ ἐλοχεύσατο Γαῖα

 Ο Τιτυός,  ένα όν  που μεγάλωσε υπερβολικά, τόσο πολύ μάλιστα  που δεν χώρεσε στην μήτρα της μητέρας του και χρειάστηκε να μεταφερθεί στο όρος από τη Γαία.

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter gamma, entry 48, line 1

<Γαιήϊον>· τ
ὸν γῆς υἱόν, Τιτυόν (η 324)
*<γαίην>· τὴν γῆν. 

Ο Τιτυός λοιπόν προσπάθησε να βιάσει τη Λητώ κοντά στους Δελφούς  κάτω από τις διαταγές της Ήρας, αλλά τον δολοφόνηθηκε απο  τα βέλη του  Απόλλωνος και   της Αρτέμιδος, όπως ο Πίνδαρος αναφέρει σε μιά ωδή του.
Ένα άλλο αρχαίο πλάσμα στη γη που έπρεπε να ξεπερασει ως εμπόδιο η Λητώ  ήταν ο/η δράκος/ η δελφυς Πυθία ή Πύθων, η οποία ζούσε σε μια σχισμή του βράχου η μητέρα-κάτω από τους Δελφούς και δίπλα στην Κασταλία πηγή .
Ο Απόλλων το/τη σκότωσε κι αυτό, ήταν απαραίτητο έτσι ώστε  το αρχαίο μαντείο των Δελφών   να περάσει την προστασία του νέου θεού.
Όμως ο Εφορος αρχαίος ελληνας  ιστορικός από την Κύμη σε αποσπάσματα έργων του αναφέρει ότι ο Τιτυός ήταν δυνάστης άνδρας παρανομός, ανομος, παραβάτης των νόμων και βίαιος και ο Πύθων ήταν ζωώδης, κτηνώδης στην φύση του και τον φώναζαν Δράκωντα


Ephorus Hist., Fragmenta
Volume-Jacoby
ʹ-F 2a,70,F, fragment 31a, line 5

                                                                          .....
καὶ μέντοι καὶ Ἔφορος ἐν τῆι τετάρτηι χρῆται τούτωι τῶι τρόπωι, ὅτι
ἄρα Τιτυς μὲν ἦν Πανοπέως δυνάστης, ἀνὴρ παράνομος καὶ βίαιος, Πύ-
θων δὲ θηριώδης τὴν φύσιν, Δράκων ἐπικαλούμενος
Όμως η τιμωρία του Τιτυού είναι παράξενη και πολύ σκλήρή ακόμα και  για την προσπάθεια βιασμού της Λητούς. Η ύβρις του θεωρήθηκε πολύ μεγάλη…

Πρώτα η Αρτέμιδα θα τον τοξεύσει με το τόξο της για την προσβολή της μητέρας της.

Pindarus Lyr., Pythia
Ode 4, line 90

κα
ὶ μὰν Τιτυν βέλος Ἀρτέμιδος θήρευσε κραιπνόν,
ξ ἀνικάτου φαρέτˈρας ὀρνύμενον,
φˈρα τις τᾶν ἐν δυνατῷ φιλοτά-
 ⸐των ἐπιψαύειν ἔραται.

Αλλα την μεγάλη του τιμωρία την αναφέρει ο Ομηρος στον Αδη.. Οι γύπες να του κατατρώγουν το συκώτι

Galenus Med., De placitis Hippocratis et Platonis
Book 3, chapter 7, section 29, line 1
  οὗτος μέν γε πρὸς τοῖς ἄλλοις ἔτι καὶ ταῦθ' ὑπὲρ
πατος ἔγραψε·
 καὶ Τιτυν εἶδον, γαίης ἐρικυδέος υἱόν,
 κείμενον ἐν δαπέδῳ, ὁ δ' ἐπ' ἐννέα κεῖτο πέλεθρα·
 γῦπε δέ μιν ἑκάτερθε παρημένω ἧπαρ ἔκειρον
 δέρτρον ἔσω δύνοντες, ὁ δ' οὐκ ἀπαμύνετο χερσί. 
Ο Γιός της Γαίας ξαπλωμένος πάνω στο δάπεδο, που είναι ίσος με εννέα πλέθρα (30 μ. το πλέθρον ) και οι γύπες εκατέρωθεν του, να του τρώνε το συκώτι … 


Galenus Med., De placitis Hippocratis et Platonis
Book 3, chapter 7, section 30, line 3
                                            διότι γάρ,’ φησίν,
’ἐπεθύμησεν ὁ Τιτυς ὑβρίσαι τὴν Λητώ, διὰ τοῦτο γῦπες
αὐτοῦ κείρουσι τὸ ἧπαρ’, ὡς εἰς αὐτὸ μάλιστα τιμωρούμε-
νοι τὸ κατάρξαν τῆς ὕβρεως.

Και μας εξηγεί ο Γαληνός,σ’ ένα από τα  συγγράματά του της Ιατρικής,  ότι το επιθυμητικόν στο συκώτι κατοικεί.
 Και ο Ομηρος μόνος μνημονεύει τον Τιτυόν στον Αιδη κολασμένο να τιμωρείτε για  την ακολασία  στην οποία επιχειρησε να σπρώξει την Λητώ.

Galenus Med., De placitis Hippocratis et Platonis
Book 6, chapter 8, section 78, line 5
         ὅτι δὲ καὶ
τὸ ἐπιθυμητικὸν ἐν ἥπατι κατοικίζουσιν, ἐνῆν μέν μοι καὶ

τοῦτο διὰ πλειόνων πιστοῦσθαι μαρτύρων, ὅπως δὲ μὴ δό-
ξαιμι σπουδάζειν ἃ φεύγειν παραινῶ, καὶ τρίβειν τὸν χρόνον
χρήστοις πράγμασιν, Ὁμήρου μόνου μνημονεύσω τὸν Τιτυν εἰς
ιδου κολαζόμενον εἰσάγοντος ἐφ' οἷς ἀκολασταίνειν ἐπεχεί-
ρησεν εἰς τὴν Λητώ·  
 καὶ Τιτυν εἶδον, γαίης ἐρικυδέος υἱόν,
 κείμενον ἐν δαπέδῳ, ὁ δ' ἐπ' ἐννέα κεῖτο πέλεθρα·
 γῦπε δέ μιν ἑκάτερθε παρημένω ἧπαρ ἔκειρον
 δέρτρον ἔσω δύνοντες, ὁ δ' οὐκ ἀπαμύνετο χερσί.



Galenus
Med., De placitis Hippocratis et Platonis
Book 6, chapter 8, section 80, line 2

ο
ὐ τὴν καρδίαν ἢ τὸν ἐγκέφαλον ἤ τι τῶν ἄλλων μορίων
σθιόμενον ἐποίησε τοῦ Τιτυοῦ δι' ἐρωτικὴν ἐπιθυμίαν ἐξυ-
βρίζειν ἐπιχειρήσαντος, ἀλλὰ τὸ ἧπαρ μόνον εἰς τὸ τῆς ὕβρεως
αἴτιον σπλάγχνον κολάζεσθαι φάμενος αὐτόν, ὥσπερ ἦν
εὔλογον. 

Και ουτε στην Καρδιά ή τον εγκέφαλο ή σε άλλα μαλακά μόρια γεννηθηκε στον Τιτυό η ερωτική επιθυμία αλλα μόνο στο Ηπαρ/Συκώτι. Και το αίτιο της ύβρεως τιμωρείτε όπως είναι φυσικό. 

Sextus Empiricus Phil., Adversus mathematicos
Book 1, section 286, line 6
      αἱ μὲν γὰρ ψυχαὶ κοινῶς διψῶσιν αἵματος
  (ἀλλ' ἀποχάζεο βόθρου, ἄπισχε δὲ φάσγανον ὀξὺ

  αἵματος, ὄφρα πίω καί τοι νημερτέα εἴπω),
δὲ Τιτυς ὑπὸ γυπῶν διὰ τὴν ἐπιθυμίαν ἡπατοφαγεῖ-
ται.
Και ο Τιτυός για την  επιθυμία του αυτή, ως τιμωρία  από τους γύπας τρώγεται το συκώτι του
Ετσι ο Τιτυός ισως  θα έπρέπει να ξεχάσει την Λητώ -μέσω από την Λήθη -και να ξεπεράσει την ύβρη της άνομης και μεγάλης τους επιθυμίας 

Ephorus Hist., Fragmenta
Volume-Jacobyʹ-F 2a,70,F, fragment 31b, line 32
                                                                       τί δ' ἂν
εἴη μυθωδέστερον ἢ Ἀπόλλων τοξεύων καὶ κολάζων Τιτυοὺς καὶ Πύθωνας
καὶ ὁδεύων ἐξ Ἀθηνῶν εἰς Δελφοὺς καὶ γῆν πᾶσαν ἐπιών; 
Και η εκδοχή στην οποία ο Απόλλων είναι αυτός που τοξεύει και τιμωρεί τον Τιτυό κα τον Πύθωνα και προχωρώντας από τις Αθήναις προς τους Δελφούς.
Ομοια και στον Ορφικό ύμνο βλέπουμε ότι κατέχει το επίθετο του Τιτυοκτόνου και του Φοίβου, εκ της γιαγιάς Φοίβης.

Orphica, Hymni
Hymn 34, line 1

λθέ, μάκαρ, Παιάν, Τιτυοκτόνε, Φοῖβε, Λυκωρεῦ,
Στο παρακάτω κείμενο και οι δύο και ο Απόλλωνας και η Αρτέμιδα είναι και οι δύο που έχουν τοξεύσει τον Τιτυό και τον έχουν αποτελείωσει κατά τον Φερεκύδη.
Pherecydes Hist., Fragmenta
Fragment 5b, line 2

Schol. Pindar. Pyth. IV, 160:
Ὅτι ὑπὸ Ἀπόλλω-
νος καὶ Ἀρτέμιδος ἐτελεύτησε τοξευθεὶς (Τιτυς),
Φερεκύδης φησίν.

Και το συμπερασμα που πρέπει να αντλήσουμε από τον παρόντα μύθο : ότι θα πρέπει  να μην έχουμε δυνατές επιιθυμίες, όπως ο Τιτυός που τοξεύθηκε από την Αρτέμιδα και φονεύθηκε και θα πρέπει να τον φέρουμε ως παράδειγμα προς αποφυγήν


Pherecydes Hist., Fragmenta
Fragment 5b, line 4

                    
Ἐπάγει δὲ καὶ αὐτὸς, ὅτι τοξευθεὶς
Τιτυς ὑπὸ τῆς Ἀρτέμιδος καὶ φονευθεὶς, παρά-
δειγμα τοῖς μετὰ ταῦτα γέγονεν, ὅπως ἂν [μή] τις τῶν
δυνατῶν ἐπιθυμιῶν ὀρέγηται.

Michael Glycas Astrol., Hist., Annales
Page
211, line 12                                                                  ὅτι
δὲ τὸ τῆς ψυχῆς ἐπιθυμητικὸν αὐτῷ τῷ ἥπατι ἐγκαθίδρυται,
καὶ τὸν Τιτυν παράγει ὁ Γαληνὸς εἰς σύστασιν τούτου τοῦ

λόγου, ἐν μὲν τῇ διαγνωστικῇ αὐτοῦ ὑπὸ ἀετοῦ λέγων αὐτοῦ

κατεσθίεσθαι τὸ ἧπαρ, ἐν δὲ τῷ περὶ ἠθῶν ψυχῆς μονοβίβλῳ

πὸ γυπῶν. 

Ομοια και στο παραπάνω κειμενο του Μιχαήλ Γλυκά, το επιθυμητικό της ψυχής δημιουργείται και παράγει τον Τιτυόν ως Γιγαντα και η σύσταση αυτού του λόγου είναι η διάγνωση από τον Γαληνό, ότι ο αετός κατατρώγει και εξασθενεί το συκώτι και τα ήθη και τα πάθη της ψυχής συμβολίζουν οι γύπες…


Olympiodorus Phil., In Platonis Gorgiam commentaria
Chapter 50, section 1, line 15
                      καὶ τὸν μὲν Τιτυν ἐπὶ τῆς γῆς εἶδεν κεί-
μενον, καὶ ὅτι τὸ ἧπαρ αὐτοῦ ἤσθιε γύψ· τὸ μὲν οὖν ἧπαρ
σημαίνει ὅτι κατὰ τὸ ἐπιθυμητικὸν μέρος ἔζησε καὶ διὰ

τοῦτο ἐσωφρονίζετο, ἡ δὲ γῆ σημαίνει τὸ χθόνιον αὐτοῦ

φρόνημα. 

Όμως η ιστορία του Τιτυού είναι τοσο όμοια με την ιστορία του Προμηθέα που τιμωρείτε από τους γύπες που του κατασπαράζουν το συκώτι, και τον βρίσκουμε καρφωμένο στον Καύκασο ή μήπως στον Αδη να τιμωρείται όπως ο Γαίηιος ή Γηιος Τιτυος;;;

Pseudo-Nonnus, Scholia mythologica
Oration 5, historia 32, line 2t
Τριακοστὴ δευτέρα ἐστὶν ἱστορία ἡ περὶ τοῦ Ταντάλου καὶ τοῦ
Τιτυοῦ καὶ τοῦ Ἰξίονος.
… Ἡ δὲ περὶ τοῦ Τιτυοῦ ἐστιν αὕτη. Τιτυὸς ἠράσθη τῆς Λητοῦς
καὶ ἐρασθεὶς ἐκράτησεν αὐτὴν ἀπὸ τοῦ κρηδέμνου. εἶτα Ἄρτε-
μις καὶ Ἀπόλλων, παῖδες ὄντες τῆς Λητοῦς, κατετόξευσαν
αὐτὸν καὶ ἀνεῖλον. καὶ νῦν, φησίν, ἐν τῷ Ἅιδῃ ἔχει τὰ βέλη
ἐμπεπαρμένα καὶ κολάζεται ἐκ τούτου.
 ….

Τριακοστὴ τρίτη ἐστὶν ἱστορία ἡ περὶ τοῦ κείρεσθαι τὸ ἧπαρ
ὑπὸ τῶν ὀρνίθων. ἔστι δὲ ἡ περὶ τοῦ Προμηθέως αὕτη.
 Ὁ Προμηθεὺς οὗτος λέγεται κλέψαι τὸ πῦρ παρὰ τῶν θεῶν,
καὶ ἐνεγκεῖν εἰς ἀνθρώπους, καὶ ὅτι περὶ τὰ κρέα τῆς θυσίας
ἀπατήσας τὸν Δία, εἰς ὀργὰς ἐκίνησεν αὐτὸν διττάς. τοῦτον
θέλων τιμωρήσασθαι, ἐποίησεν ἀετὸν κατεσθίειν αὐτοῦ τὸ
ἧπαρ. καὶ τὴν μὲν ἡμέραν κατησθίετο τὸ ἧπαρ, τὴν δὲ νύκτα
πάλιν ἀνεπληροῦτο. καὶ πάλιν ἤρχετο ὁ ἀετὸς καὶ ἤσθιεν αὐτό,
ἕως οὗ ὁ Ἡρακλῆς ἐλθὼν ἐτόξευσε τὸ ὄρνεον τοῦτο.  


Cyrillus Theol., De adoratione et cultu in spiritu et veritate
Volume 68, page 444, line 38
          Φαίην δ' ἂν ὡς ἥδιστα τοῖς Ἑλλήνων λογά-
σιν, οἳ τῶν τοιούτων αἰσχρῶν ἐπιτηδευμάτων εὑρε-
ταὶ γεγόνασι, καὶ τοῖς ἄλλοις εἰσηγηταί· Τί δὴ ἄρα
δρῶντες, ὦ γενναῖοι καὶ σοφοὶ, τὸν μὲν Τιτυν ἐκεῖ-
νον, ὃν ἐκφύναι λέγετε γῆς, εἰς ᾅδου κολάζετε, γῦπας
αὐτῷ περιιστάντες τῶν ἡπάτων δαιτυμόνας, ὥραν
τι γυναίου τεθαυμακὼς ἠῤῥώστησε τὴν ἐπιθυμίαν;


Joannes Stobaeus Anthologus, Anthologium
Book 1, chapter 49, section 47, line 39
                             

    Ὅσοις δὲ τὸ ζῆν διὰ κακουρ-
γημάτων ἠλάθη, ἄγονται πρὸς Ἐρινύων εἰς ἔρεβος καὶ

χάος διὰ ταρτάρου, ἔνθα χῶρος ἀσεβῶν καὶ Δαναίδων
δρεῖαι ἀτελεῖς καὶ Ταντάλου δῖψος καὶ Τιτυοῦ σπλάγχνα
αἰωνίως ἐσθιόμενα καὶ γεννώμενα καὶ Σισύφου πέτρος
νήνυτος· οὗ τὰ τέρματα αὖθις ἄρχεται [τῶν] πόνων· ἔνθα
θηρσὶ περιλιχμώμενοι καὶ δασὶν ἐπιμόνως πυρούμενοι
Ποινῶν καὶ πᾶσαν αἰκίαν αἰκιζόμενοι ἀιδίοις τιμωρίαις
τρύχονται.

Και η τιμωρία εις τους αιώνας συνεχίζετε …

7 Σεπτεμβρίου 2011

Αφροδίτην Μύλιττα, Αράβιοι δε Αλιλάτ, Πέρσαι δε Μίτραν

Προτού περάσουμε στην σύνδεση της Λητούς/Λατούς με την Νύχτα και τον Πρώτο-γόνο-Φάνη  κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ και στις συνώνυμες αρχαίες θεότητες που φέρουν το όνομα της Λητούς/Λατούς/Ληθούς και συνδέονται με λατρείες προ-ισλαμικες και αραβικές, κύρια  ως μητριαρχικές λατρείες, αλλα και γιατί πολύ απλά συνδέονται όλες με τους λίθους και την λείανση, τους ιερούς βέτυλους/βεθυλους καθώς και τους ιερούς λιθους-ομφαλούς των Δελφών, της Δήλου και τα ιερά προσκυνήματα του Απόλλωνα, του Ιδαιου-Δικταίου Αντρου αλλά και με την Ρέα και τον Κρόνο. 


Η Λητώ ή Λατώ των ισλαμιστών είναι η  Al-Lat. Είναι προ-ισλαμική θεά από την κεντρική και βόρεια Αραβία.  Είναι σύνθετη θεότητα με  διάφορες προεκτάσεις και ιδιότητες. Αντιπροσώπευσε τη γη και θεωρήθηκε ως μια  Μητέρα-Θεά.  Το όνομά της μεταφράζει ως « Η ΘΕΑ» και θεωρείται ότι έχει απόλυτη σύνδεση  με τον ήλιο.   Διαμορφώνει μια τριάδα μαζί  με την Al-Uzza και την Μanat. Μερικοί λένε ότι είναι η θηλυκή έκδοση του Αλ-λάχ(τ) και αναφέρεται ακόμη και στο Κοράνι  ως μια από τις τρεις κόρες του Θεού.  Αυτή η μυθική θεά όμως πρώτα απ΄όλα αντιπροσωπεύει τη γη και την βλάστηση, η  Al-Uzza ήταν θεά του πρωινού αστεριού και η Menat, η θεά της μοίρας και του χρόνου. Οι τρεις θεές που στην ουσία είναι μια φεγγαρο-Θεά με την τριπλή έκφραση και τις ιδιότητες της όπως η δική μας θεά του φεγγαριού με τις τρεις υποστάσεις και τις τρεις μορφές της, αλλα και η μεγάλη Μητέρα θεά με τις τρεις εκφράσεις της ως Μεγάλη Μητέρα, Κόρη και Γραία.


Είναι η τελευταία γήινη μητέρα, που παρέχει στα παιδιά των ερήμων την τροφή αλλα και την αναγέννηση όπου αυτή απαιτείται.  Τα σύμβολά της είναι ο ηλιακός δίσκος  που λικνίζεται από το ημισεληνοειδές φεγγάρι και οι διαμορφωμένες λειασμένες, γυαλισμένες  πέτρες και οι κρύσταλλοι.  Ο ιερός αριθμός της είναι επτά.  Οι όρκοι στη Μέκκα σφραγίστηκαν με τον όρκο στην Αl-lat, πρωταρχικό στοιχείο της ζωής και στην πυρά, και στο όνομα της Al-Lat  χαιρετίζουν τη  μέγιστη μητέρα όλων.
 Ναός της, επιφανής, βρίσκεται κοντά στην Μέκκα.
Εδώ λατρεύτηκε υπό μορφή λίθου ή πέτρας από  άσπρο γρανίτη και κυρίως από τις  γυναίκες. Με ιδιαίτερη αγάπη περιέβαλαν την πέτρα προς τιμήν της θεάς.( Ίσως σχετίζεται και με Αλάτι ως Ορυκτό καθώς συνδέεται και με το  Άλας της ζωής)

Μαζί με το ρόλο μιας Μητέρας των Θεών η Al-Lat θεωρήθηκε επίσης για να έχει συνδεθεί με τον ήλιο, το φεγγάρι ακόμα και με τον πλανήτη Αφροδίτη.

Τα αρχαιολογικά στοιχεία έχουν δείξει αυτό στους προ-ισλαμικούς χρόνους ότι η  Al-Lat ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Οι ανασκαφές έχουν αποκαλύψει ιερές πέτρες που τους αποκαλούνται  βέθηλους/βεθυλους που ανήκουν  στη  Al-Lat και την αδελφή της Al-Uzza. Τα ειδώλια της θεάς έχουν βρεθεί επίσης σε μεγάλους αριθμούς.
Το όνομα δε της Αλ-Ουζα έχει αναφερθεί και στον Κλαύδιο Πτολεμαίο που την συνδέει με το όρος Ουζάραι ή Ουζάλαι, και την θεωρεί  Ορεία θεά

Claudius Ptolemaeus Math., Geographia (lib. 4-8)
Book 4, chapter 3, section 26, line 10

 κα π τ Οασάλαιτον ρος <Οζάραι> ( Ο-
ζάλαι),  κα ρχ τς ρήμου Λιβύης.
  μοίως δ π μν τος Κινιθίους εσ
<Σιγιπλώσιοι>

 Με το αραβικό όνομα Αλλάχ (αραβ. الله , Allāh) οι Μουσουλμάνοι κάθε εθνικότητας αναφέρονται στον ένα και μοναδικό Θεό του Ισλάμ.
Η λέξη παράγεται από το αραβικό "αλ-ιλάχ", που σημαίνει "ο Θεός". Η ίδια λέξη εντοπίζεται και στα εβραϊκά και στην αραμαϊκά, καθώς και στην αρχαία αραβική γλώσσα των Σαβαίων. Η σημασία της ρίζας απ' όπου προέρχεται είναι αμφιλεγόμενη.  Σύμφωνα με άλλες εκδοχές, η λέξη θεωρείται σύνθετη ή ότι είναι παραλλαγή της λέξης αλλέχ (μέγιστος, ύπατος). Επίσης είναι πιθανό να προέρχεται από την εβραϊκή λέξη Ελ-πάχ (τρομερός).
Πριν τον Μωάμεθ και την εξάπλωση του Ισλάμ, Αλλάχ ονομαζόταν στους αραβικούς μύθους ο υπέρτατος θεός της δημιουργίας. Κόρες του θεωρούνταν οι θεότητες Αλλάτ, Μανάτ και Αλ Ουζά.
Τον 7ο αιώνα μ.Χ., ο προφήτης Μωάμεθ ανακήρυξε τον Αλλάχ ως τον ένα και μοναδικό Θεό (του Ισλάμ).
Η εξέλιξη αυτή αποτυπώνεται και στην ονομασία και ετυμολογία της λέξης, όπως παρουσιάστηκε ανωτέρω. Αρχικά, αναφερόταν γενικά σε όλους τους θεούς των αραβικών μύθων (ιλάχ=θεός), αργότερα με την προσθήκη του άρθρου (αλ) περιορίστηκε σε έναν από αυτούς, ο οποίος εξελίχτηκε στον κυρίαρχο θεό του μονοθεϊστικού Ισλάμ.
Η σύνδεση της  Al-Lat και Lilith προέκυψε ως συνεπακόλουθο της γέννησης της Allat στην  οποία παραχώρησε τη θέση της, η μητέρα Λίλιθ.
Πώς; Το όνομα τα λέει όλα. Δεν μπορείτε να δείτε τη σύνδεση. Allat είναι μια συμβατική μορφή του ονόματος της θεάς της  Βαβυλώνα, «AL ILLAT" που σημαίνει, "Η Θεά". Σημειώστε το «ILLAT.".  Η "LIL" μορφή φαίνεται εύκολα, και η κληρονομιά του αλλάζει το όνομά τους είναι πολύ σαφής στις επιγραφές.
Όμοια ο Αλ-λάχ που φέρετε να έχει κόρη την  Αλ-λατ ενώ η σύζυγός του φέρετε να είναι η Λιλιθ !!! Πολύ κοντινά όμως ως έννοιες το ΑΛ-ΛΑΧ (AL ILLAH ) σε σύγκριση με το ΑΛ-ΛΑΤ (ΑL-ILLAT)

Al-Ουζα ("η πιο δυνατή ) είναι μια προ-ισλαμική Αραβική θεά, η παρθένα πολεμίστρια και νεότερη στην τριάδα των θεαινών  μαζί με την Menat /"Time", τη θεά Τύχη ή θάνατο- μερικές φορές -  που ονομάζεται και  θεά της πανσελήνου, δεδομένου ότι το φεγγάρι στην Αραβία ήταν αρσενικό) και Al-Lat (του οποίου το όνομα σημαίνει «Η Θεά», όπως Al Lah σημαίνει «Η Θεός»). Επέζησαν (λίγο) ακόμα και στο Ισλάμ, όπου καλούνται στο Κοράνι ως οι τρεις κόρες του Αλλάχ.
 Οι τρεις λατρεύονταν ως ΑΚΟΠΕΣ ΠΕΤΡΕΣ, και το "είδωλα" της Αλ-Ουζα και Al Lat ήταν δύο από τα 300 ειδωλολατρικά αγάλματα στο Kaaba που καταστράφηκαν από τον Μωάμεθ. Είναι αστέρο-θεες που σχετίζεται με τον πλανήτη Αφροδίτη, και τιμήθηκαν από τους Koreishites (τη φυλή του Μωάμεθ) ως μία από τις μεγαλύτερες και υψηλότερα ιστάμενες  θεές τους.
Ήταν διάσημη για το ότι  δέχεται ανθρώπινες θυσίες, ωστόσο, ίσως οι πληροφορίες αυτές, επειδή δεν προέρχονται από ισλαμικές πηγές,  πιθανόν να μην ήταν αμερόληπτη όταν γράφουν  για το "βάρβαρο τρόπο» του εορτασμού της θεάς.
Αρχικά λατρεύθηκε και στο Βασιλειο του Saba ή Sheba στο νότο της Αραβίας (τη σημερινή Υεμένη) όμως η  λατρεία της Αλ-Ουζα  είχε εξαπλωθεί σε όλη την Αραβία. Είχε ένα ιερό σε μια κοιλάδα στο δρόμο από τη Μέκκα, που αποτελείται από τρεις ακακίες στις οποίες είχαν πει ότι είχε Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι η ίδια ήταν η θεότητα προστάτιδα της ίδιας της Μέκκας .
Για τους Έλληνες πιστεύουν ότι  συνδέεται με την Ουρανία ("ουράνια", ένα επίθετο της Αφροδίτης, καθώς και το όνομα μιας Μούσας) και με την Καλλίστη, Καλλιστώ, μια Σεληνιακή θεότητα, ακόλουθο της Αρτέμιδος και το ρωμαϊκό όνομα ήταν  Tanit στους Καρχηδονίους.
Al-Ουζα επίσης μερικές φορές ταυτίζεται με την Ίσιδα. Άλλες πηγές την σχετίζουν με Minerva / Αθηνά που είναι η παρθένα θεά πολεμιστής. Ο Ηρόδοτος λέει ότι η υπέρτατη θεά των Αράβων ήταν Urania, ο οποίος λέει ονομαζόταν Alilat (δηλαδή, Al Lat), και μάλιστα η  Al-Ουζα  μερικές φορές συγχέεται με την ΑL Lat, που οδηγεί ορισμένους μελετητές να αναρωτιούνται αν Al Lat και Al-Ουζα είναι διαφορετικά ονόματα για την ίδια θεότητα.
Η Al-Ουζα είναι μέλος των Ναβαταίων και του ζωδιακού τους κύκλου και έχει κληθεί η ερωμένη του Ουρανού. Αυτή φαίνεται να είναι το κορυφαίο θεά λατρευόταν στην πρωτεύουσά τους, την περίφημη Πέτρα, που βρίσκεται στη σημερινή Ιορδανία. Η Πέτρα ήταν μια σημαντική στάση στους δρόμους μπαχαρικών και ήταν μια πολύ πλούσια πόλη. Οι τάφοι και ναοί υπάρχουν σκαλισμένα στο βράχο που ζουν, και ο μόνος τρόπος για μέσα στην πόλη είναι μέσα από μια δραματική σήραγγα που μοιάζει με στενό φαράγγι, περίπου ένα μίλι μακριά, που ξαφνικά ανοίγει στην πόλη. (Αν αυτό ακούγεται οικείο, είναι επειδή Πέτρα χρησιμοποιήθηκε ως έναν από τους τόπους στο "Ιντιάνα Τζόουνς και η Τελευταία Σταυροφορία".)
Η Al-Ουζα είναι επίσης η θεά που φρουρεί τα πλοία στις πλόες του ωκεανού. Αν Αραβία είναι μια χώρα των ερήμων και των νομάδων, οι  Ναβαταίοι  έκαναν ταξίδια στον ωκεανό για το εμπόριο. Σε αυτή την πτυχή της λοιπόν  συμβολίζεται από το δελφίνι, του οποίου η συνήθεια της κολύμβησης, παράλληλα με τα πλοία τους έκανε φύλακες και προστάτες. Και τα αιλουροειδή είναι επίσης ιερά σε αυτήν, και ο Ναός των φτερωτών Λιοντάριων στην Πέτρα μπορεί να είναι δικό της.
Η Al-Ουζα αντιπροσωπεύει την εμπιστοσύνη, επαγρύπνηση και προετοιμασία. Είναι έντονα προστατευτική, και είναι ένα ισχυρό σύμμαχο στην προσπάθεια για την επικείμενη μάχη.


Εναλλακτική ορθογραφία: Al Ουζα, αλ-'Uzza, El-'Ozza, Ουζα, Izza.
Ονομάζεται επίσης: Ουζα Sa'ida »(« Μακάριοι Ουζα "), όπως-S'ida (« Η ευλογημένη
Al-Ουζα, "Η ισχυρός", ήταν μία από τις πιο τιμημένες αραβικές θεότητες, και η θεά του Πρωινού αστεριού αλλά και του βραδινού,  της Αφροδίτης. Είχε έναν ναό στην Πέτρα (αν και η οποία εκείνο που είχε δεν έχει καθοριστεί), και μπορεί κάλλιστα να έχει την προστάτιδα θεά της πόλης.
Ο Ισαάκ Αντιοχείας (συγγραφέας του 5ου αιώνα μ.Χ.) την αποκαλεί Beltis της ("Lady", έναν τίτλο που συμμερίζονται πολλοί άλλοι σημιτική θεές), και Kaukabta, «το αστέρι». Λέει επίσης ότι οι γυναίκες θα επικαλεστεί Al-Ουζα από τις στέγες, μια μορφή λατρείας που αρμόζουν σε μια Θεά Αστερι.
Άγιος Επιφάνιος του 4ου αιώνα μ.Χ. Η μητέρα του Dus-ares, το τοπικό βουνό του Θεού, που την καλεί με τον τίτλο Chaamu ή Chalmous, που σημαίνει «νεαρή κοπέλα ή παρθένα".
 Έχει συνδέσεις με την ακακία, και το ιερό της στην Nakhlah είχε τρεις ακακίες στο οποίο πίστευαν ότι έχει και η ίδια κατέβει. Έχει πολλά κοινά με Ιστάρ και Astarte το Star πρωί-βράδυ Θεές-έχουν όλες τις πτυχές τόσο της Αγάπης και της θεάς Πολέμου, και μεγάλες γάτες/αιλουροειδή  ήταν ιερα γι 'αυτήν. Έχει αποδειχθεί εδώ ότι ένοπλη ως Μπέλατριξ, στέκεται πριν από την ακακία, ως Caracal στην έρημο με τον λύγκα. Ήταν που σχετίζονται με τους Έλληνες με την Αφροδίτη Ουρανία τους, «Ουράνιο Αφροδίτη".

Η Al-Lat, ο συνοπτικός τύπος  της οποίας το όνομα είναι  ΑL-Illahat, "η θεά", αναφέρεται από τον Ηρόδοτο ως Alilat, τον οποίο ταυτίζει με την Αφροδίτη, αλλα και την "περίεργη" ονομασία των Περσών που μιλόυν για Μίτραν ή μήπως Μήτρα ή Μήτ(ε)ρα κλπ.

Herodotus Hist., Historiae (0016: 001)
“Hérodote. Histoires, 9 vols.”, Ed. Legrand, Ph.–E.
Paris: Les Belles Lettres, 1:1932; 2;1930; 3:1939; 4 (3rd edn.): 1960; 5:1946; 6:1948; 7:1951; 8:1953; 9:1954, Repr. 1:1970; 2:1963; 3:1967; 5:1968; 6:1963; 7:1963; 8:1964; 9:1968.
Book 1, section 132, line 1

Τούτοισι μν δ θύουσι μούνοισι ρχθεν, πιμεμαθήκασι
δ κα τ Ορανί θύειν, παρά τε σσυρίων μαθόντες κα
ραβίων· καλέουσι δ σσύριοι τν φροδίτην Μύλιττα,
ράβιοι δ λιλάτ, Πέρσαι δ Μίτραν.


Herodotus Hist., Historiae
Book 3, section 8, line 17

νομάζουσι δ τν μν Διόνυσον ροτάλτ, τν δ Ορανίην λιλάτ.

 Είναι μερικές φορές ταυτίζεται με την Αθηνά, και ονομάζεται "η Μητέρα των Θεών", ή "τη Μεγαλύτερη  όλων». Είναι θεά της άνοιξης και της γονιμότητας, της Γης-θεά που φέρνει ευημερία. Αυτή την συγχέουν και  με την  Αλ-Ουζα καθώς  φαίνεται ότι  έχει κερδίσει σε δημοτικότητα σε μια περιοχή δημοτικότητα της άλλης  έχει  μειωθεί.
Ο ήλιος στην Αραβία ονομαζόταν Shams και θεωρείται θηλυκό, και μπορεί να αντιπροσωπεύει μια πτυχή της Αλ-Lat. Είχε ένα ιερό στην πόλη της Ta'if, ανατολικά της Μέκκας, και ήταν γνωστό από την Αραβία για το Ιράν. Σύμβολο της είναι το μισοφέγγαρο (μερικές φορές εμφανίζεται με το δίσκο να αναπαύεται στην ημισέληνο του), και το χρυσό κολιέ  που φοράει είναι από ένα κρεμαστό κόσμημα που προσδιορίζονται στη Θεοτόκο. Ως Γονιμότητα-Θεά Έχει φέρει ένα δεμάτι από σιτάρι. Και στο χέρι της κρατάει ένα μικρό κομμάτι από λιβάνι, ως έμβλημα της έχει βρεθεί σκαλισμένα σε πολλούς κατόχους θυμίαμα-.


Η Μανάτ ή Manawayat Το όνομά της προέρχεται από τα αραβικά maniya, "την τύχη, την καταστροφή, τη μοίρα, τον θάνατο», ή menata, "μέρος, μερίδα, αυτό που είναι διατιθέμενες", αλλα και η ΝΕΜΕΣΙΣ. Είναι μια πολύ αρχαία θεότητα και λατρεία της μπορεί να προηγείται τόσο της Al-Ουζα και Al-Lat της. Λατρεία της ήταν διαδεδομένη, αν και ήταν ιδιαίτερα λατρεύτηκε σαν μαύρη πέτρα στο Quidaid, κοντά στη Μέκκα. Είναι συνδεδεμένο με το μεγάλο προσκύνημα, ως ιερό της ήταν το σημείο εκκίνησης για διάφορες φυλές. Είναι γνωστή από  επιγραφές των Ναβαταίων  και οι τάφοι είχαν τεθεί υπό την προστασία της, ζητώντας της να καταραστεί τους παραβάτες. Είναι κατά συνέπεια, η θεά του θανάτου, και η Maniya (προσωποποιείται ως ο Θάνατος) αναφέρεται στην ποίηση ως ενεργά φέρνοντας ένα πρόσωπο κρατώντας το ποτήρι του θανάτου. Είναι εμφανίζεται ως μια ηλικιωμένη γυναίκα με ένα φλιτζάνι, και τα σύμβολα στο κάτω μέρος της εσθήτα της και το ξόρκι. Το όνομά της στο Sabaic (η οποία δεν χρησιμοποιεί φωνήεντα και είναι γραμμένο δεξιά προς τα αριστερά), Mnt. Το λειψό φεγγάρι εμφανίζεται πάνω από το κεφάλι της ως το σύμβολο της Crone-θεά του θανάτου ή της γυναίκας του  Κρόνου/Χρόνου.



Δεν πρέπει   να υπάρχει  καμία αμφιβολία ότι η Μαύρη Πέτρα ήταν ιερή για την αρχαία ειδωλολατρική Άραβια και τους Αραβες, αλλά με ποιους τρόπους; Πολλοί λένε ότι θα πρέπει να ήταν μια αναπαράσταση της θεάς με βάση ασημένιο πλαίσιο της πέτρας, που με τη μορφή ενός αιδοίου, αλλά και η πτώση του μετεωρίτη είναι κι  αυτή μια θεωρία. Το πλαίσιο σχεδιάστηκε από τους μουσουλμάνους μεταξύ των ετών 600-1000 μ.Χ., μετά την πέτρα είχε κλαπεί / σπάσει μία ή περισσότερες φορές από διάφορες σέκτες του Ισλάμ. Ίσως το σχήμα ήταν κρυφά εμπνευσμένο δια μέσω της Al-Lat. Όμως πρώτα η ΑL-Lat λατρευόταν ως μια λευκή και μη λειασμένη πέτρα και αργότερα αντικαταστάθηκε από τον μαύρο λιθο- μετεωρίτη… βέθυλο.


Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εξήγηση του Beni Shaybah, οι ιμάμηδες που παρακολουθούν την ιερή δομή, όπως «Γιοι της Γριάς», η γριά εν λόγω υποτίθεται ότι είναι η βασίλισσα του Σαβά. Οποιαδήποτε σύνδεση με μια αυθεντική, ιστορική βασίλισσα του Σαβά είναι αμφισβητήσιμη, αλλά εν όψει της παράδοσης, αξίζει να σημειωθεί ότι η εβραϊκή Sheba »μπορεί να σημαίνει είτε« επτά »ή« όρκο ».

Η βιβλική τοπωνύμιο Βηρσαβεε είναι κυριολεκτικά «το πηγάδι των επτά», το καλά στο ερώτημα που σκαμμένο από τον Αβραάμ και όπου έκανε μια συνθήκη ειρήνης με Αβιμέλεχ. Αβραάμ έδωσε επτά αμνάδες να σφραγίσει το σύμφωνο, και ο τόπος πήρε το όνομά του για να τιμήσει την εκδήλωση.

Τα καλά λέγεται ότι έχουν εκ νέου από τον Ισαάκ, ο οποίος μετονόμασε Shibah, η οποία απλώς τυχαίνει να είναι η θηλυκή μορφή του τον αριθμό της Sheba ». Είναι ενδιαφέρον ότι η περιοχή είναι τώρα λέγεται ότι έχει επτά πηγάδια. Το όνομα δόθηκε από τον Αβραάμ έτσι φαίνεται να έχουν ένα παιχνίδι με τις λέξεις εβραϊκά για «επτά» και «όρκος». Το ιερό συγκρότημα της Μέκκας έχει το ιερό και Zamzam, φυσικά.

Υπήρχαν, σε ειδωλολατρικό φορές, επτά ιέρειες στο χώρο του Black Stone, ο οποίος κύκλο επτά φορές, γυμνός. Σήμερα, η Τawaf, η κινηση  επτά φορές προς τα αριστερά γύρω από τη Κάαμπα, είναι μια ανάμνηση της αρχαίας πρακτικής. Αλλά η παλαιότερη πρακτική είναι η ίδια μια ισχυρή ηχώ της καθόδου των Σουμερίων και της θεάς Ινάννα (και Βαβυλωνιακή της ισοδύναμης Ishtar) μέσα από τις επτά πύλες του κάτω κόσμου, μεσολαβούντες απαιτώντας την απομάκρυνση ενός ενδύματος σε κάθε πύλη μέχρι στέκεται γυμνή μπροστά  από την γριά αδελφή Ereshkigal, «Βασίλισσα της Μεγάλης Γης», η θεά του θανάτου και του κάτω κόσμου. Ένα άλλο όνομα για Ereshkigal είναι Allatu, «η θεά», η οποία είναι σαφώς μια παλαιότερη μορφή του Al'Lat / Alilat.


Αυτό σημαίνει ότι, στην ουσία εκτός από το να  είναι φεγγάρο-θεά η  Al'Lat είναι στην πραγματικότητα και η θεά του κάτω κόσμου, ο οποίος θα μπορούσε πράγματι να είναι ταιριαστά περιγράφεται ως «Γριάς».

Στην εισαγωγή του ο Penguin έκδοση του Κορανίου, μεταφραστής NJ Dawood λέει ότι Al'Lat, Al'Uzza, και Μανάτ »που εκπροσωπούνται από τον Ήλιο, την Αφροδίτη, και την Τύχη αντίστοιχα».

Στην τέχνη της Μεσοποταμίας, τα μόνα ουράνια σώματα που συχνά απεικονίζεται ως μία ομάδα ήταν η τριάδα της Ήλιος, η Σελήνη και την Αφροδίτη, τα τρία πιο σημαντικά ουράνια φώτα. Και στη Σουμερία και στις αρχές της Βαβυλώνας από τον ήλιο και το φεγγάρι εκπροσωπήθηκαν κυρίως από άνδρες θεότητα, αν και σε άλλα μέρη του κόσμου σημιτικό το φεγγάρι ήταν συνήθως θεωρούνται ως γυναικεία.


Στην Πέτρα, οι Ναβαταίοι τιμούσαν τη σύναψη μιας τετραμερούς πέτρας που έφερε το όνομά της  Allat, ο γιος της  οποίας ήταν ο  Dusura. Ο Dusura είναι μια έκδοση του Ούζι Tammuz / Dumuzi / Du », του θεού της βλάστησης χαρακτηρίζεται από μια εποχιακή θάνατο και την ανάσταση, ο οποίος κατοικεί στον κάτω κοσμο για μισό χρόνο.

Το πραγματικό του όνομα στο Σουμερίων είναι Dumu-zi-abzu «πιστός γιος από τα  χαώδης ύδατα», - ένα τραχύ αλλά κατάλληλη απόδοση των abzu, η οποία δηλώνει την χώρους κάτω από τη γη καθώς και τα πρωταρχική νερά.
Ο  Dumuzi / Tammuz, φυσικά, ήταν ο λόγος για να τσακωθούν οι  Inanna / Ishtar και η  Allatu 's  για τον  πρώτο λόγο, σύμφωνα με  κάθε εκδοχή του μύθου.

Αφού εκεί, στη  Μεσοποταμίας Αφροδίτη ψέματα για τον λόγο της επίσκεψής της, σπάζοντας έτσι το «δίκαιο του κάτω κόσμου που πρέπει να πληρούνται», και καταδικάστηκε σε θάνατο από το Anunnaki, οι επτά δικαστές του κάτω κόσμου. Abzu (αργότερα: Apsu), ήταν το φυσικό σπίτι του Sebettu, τους επτά σοφούς που σχετίζονται με Βαβυλώνιοι με την ίδρυση του πολιτισμού και τις επτά μεγάλες πόλεις της περιοχής.

Όλα αυτά ταιριάζει με ισλαμικές και αραβικές παγανιστικές παραδόσεις σχετικά με τη Μαύρη πέτρα και το ασημένιο δέσιμό της. Με τη λέξη Beni Shaybah εννοούν ταυτόχρονα τους γιους της  Γριάς, τους Υιούς των Επτά, αλλα  και τους Υιους του όρκου του
Αλλά είναι και οι διάδοχοι των επτά ουρανών, των υπηρετών της Al'Lat, της οποίου η βαβυλωνιακή προκάτοχός  έχει αποκλειστεί στο επταπλό παλάτι του κάτω κόσμου και από τις επτά Anunnaki.

Μέσα από αυτές τις μελέτες για την προγονική θρησκείες, θεότητες, καθώς και σφαίρες τους, το μυθολογικό ιστορίες, και ακόμη και τα ήθη και έθιμα γύρω από του αραβικού  παγανισμού και των  πρόγονων του, αισθάνομαι άνετα με την ιδέα ότι η al-Hajar-ul-Aswad είναι το τελευταίο απομεινάρι από τη λατρεία της  Αλ-Lat.

Το γνωστό ασήμι-πλαίσιο ίσως πάλι δεν έχει καμία άμεση σχέση με τη σύνδεση της Μαύρης Πέτρας με  τη Θεά, ίσως είναι και το απομεινάρι της αρχικής λευκής πέτρας που αντικαταστάθηκε από τον  Μαύρο Μετεωρίτη  καθώς έχουμε και την εγκατάλειψη της μεγάλης Μητερας Θεάς αλλα και της μητριαρχικής οικογένειας και την  -μετατροπή της, αντικατάσταση της με τον Πατερα Θεό, την αντικατάσταση της Αλ-Λατ από τον Αλ-Λαχ αλλα και την αντικατάσταση του λευκού λίθου από τον μαύρο μετεωρίτη ακόμα και σε άλλα ιερά όπως της Εφέσου, της Πάφου, της Μέκκα κλπ.. Η πέτρα σίγουρα  αλλά προσφέρει και μια σκέψη: Ίσως δεν σημαίνε τίποτα σήμερα για μας, αλλά τι σημαίνει για εκείνους, τους Αραβες και τους Μουσουλμάνους ακόμα και   σήμερα; και μήπως η επιστροφή της ΝΕΜΕΣΕΩΣ αναμένετε σύντομα με την έλευση του ΕΛΕΝΙΝ εντός του μηνός καθώς και του επομένου ;;; 


Περισσότερες συνδέσεις και στοιχεία μπορείτε να δείτε και για την πέτρα της Κυβέλης ή Al-Lat  που λατρεύεται και στη  Κάαμπα είναι ο αγιότερος τόπος του Ισλάμ στην Μέκκα., τον ιερότερο τόπο όλων των μουσουλμάνων σήμερα.

 
Έτσι και πάλι έχουμε μια σειρά συνδέσεων της πανάρχαιας λατρείας της Μητέρας Θεάς με όποιο όνομα και αν εκείνη φέρει με τους λίθους, τις ιερές πέτρες, βωμούς, βεθυλους, αλλα και τους μετεωρίτες  κλπ.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η Κααμπα είναι ευθυγραμμισμένη με τις φάσεις της σελήνης και συγκεκριμένα με την ημισέληνο και την ανατολή του Κανωπού, το φωτεινότερο άστρο μετά τον Σείριο.



συνεχίζετε
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...