Είμαι αγνός στο μεγάλο αυτό πέρασμα, εξαφάνισα τα ελαττώματά μου...

H λέξη κρίνω – κρίνομαι μπορεί να ερμηνευθεί και με τις παρακάτω έννοιες: χωρίζω, διαχωρίζω, ξεχωρίζω, διαλέγω, εκλέγω, διακρίνω, ανακρίνω, εξετάζω, εξηγώ, ερμηνεύω, ξεδιαλύνω, δικάζω, αποφασίζω, εγκρίνω, επιδοκιμάζω, κατακρίνω, καταδικάζω, εγκαλώ, ενάγω, μηνύω, κρίνω, θεωρώ, νομίζω, προκρίνω κλπ ..

Η Ίσις, - θεωρούσαν - ότι  συνέλαβε και γέννησε μόνη, δίχως τη συνδρομή κάποιου συζύγου ή εραστή - Σύμφωνα με μία εκδοχή του μύθου η Ίσιδα συνέλαβε τον Ώρο αιωρούμενη ως σπουργιτογέρακο πάνω από το σώμα του νεκρού συζύγου της κατά τον Άντολφ Έρμαν. Έτσι κατέστη έγκυος χωρίς τη μεσολάβηση συζύγου ή εραστή. Βλ. Κείμενα των Πυραμίδων, 154. Άβυδος και Ντεντερά (Mar. Dend. IV. 88, 90). στο Erman Ad. 1977,  A Handbook of Egyptian Religion MA: Longwood Press, Boston, 34 - εισάγοντας τον γιο της στην «οικογένεια του Όσιρι». Η δημοτικότητα του μεγάλωσε τόσο, που ο Χορ-σα-ισέτ, δηλαδή ο Ώρος, ο γιος της Ίσιδος, αρχικά μικρός θεός-Γεράκι των περιχώρων της Βουτούς, τον οποίο ονόμαζαν : Ωρος ο νεότερος για να τον διακρίνουν από τον ισχυρό ουράνιο θεό Ώρο τον πρεσβύτερο, κατέληξε να επισκιάσει όλους τους άλλους 'Ωρους και να οικειοποιηθεί όλους τους ρόλους και όλα τα σύμβολα τους. Ο περί Ίσιδος και Οσίριδος μύθος αναφέρει τα σχετικά με τη γέννηση του γιου, τον οποίο η Ίσιδα συνέλαβε από τον Όσιρι, αφού ανέστησε με μαγικά μέσα – μέσω της αναπνοής της την οποία εισήγαγε με τα φτερά της στον νεκρό Θεό τον έκανε να επιστρέψει για λίγο στη ζωή. Η Ίσιδα αιωρήθηκε υπό την μορφή σπουργιτο-γέρακου πάνω από το σώμα του συζύγου της και έμεινε έγκυος. Τραπόμενη σε φυγή κατέφυγε στα έλη του δέλτα του Νείλου και στο σημείο που στάθηκε γέννησε πρόωρα ένα αγόρι τον Χορους/Ωρο στην νησίδα Χέμμιν. (Χενομίς ή Χενιμις) – κατά τα κείμενα των πυραμίδων…

Ο Ωρος/Xορους θεωρείτε έτσι νόθος υιός –δηλαδή θεωρείτε ότι είναι γεννημένος από εξώγαμη σαρκική επαφή, ή  γεννημένος από μη νόμιμο γάμο, είναι δηλαδή μούλος, μούλικος, μπάσταρδος αλλά ταυτόχρονα μπορεί να θεωρείται ως ψεύτικος, κάλπικος, κίβδηλος ή επίπλαστος (πλαστός, ψεύτικος ή επιτηδευμένος)

Ο Ώρος θεωρήθηκε θεός του πολέμου και θεός του κυνηγιού, δεδομένου ότι συνδέθηκε με το γεράκι. Ο Ώρος ήταν επίσης προστάτης νεαρών ανδρών και περιγράφηκε συχνά ως το τέλειο παράδειγμα του υγιούς γιου που μεγαλώνει για να γίνει ένας δίκαιος άνθρωπος. Άλλο ένα σύμβολο του Horus ήταν το δέντρο της Α-κακίας.

Δεν θα καταπιαστώ καθόλου με τις συνδέσεις για το  θάνατο και την ανάσταση του Ώρου –Όσιρη , και η φύση του Ώρου ως υιού του Όσιρη, μόνο θ΄ αναφέρω ένα παράδειγμα ότι τη γέννηση του Ώρου στις 25 Δεκεμβρίου προανήγγειλε η  άνοδος του πρωινού αστέριου  Sopdet ή Σώθις (Σείριος)  Η γέννηση του Ιησού (που επίσης θεωρήθηκε ότι ήταν στις 25 Δεκεμβρίου) αναγγέλθηκε από την άνοδο ενός «αστεριού στην Ανατολή».

 

Ο Ώρος λοιπόν κρίνεται στην δίκη του  Τυφώνα (θεός Σηθ με την κατηγορία ότι ήταν νόθος, βοηθήθηκε όμως από τον Ερμής (θεός Θώθ) που επικαλέσθηκε το αίμα (τη γραμμή αίματος του πατρός του) και τελικά ο Ώρος κρίθηκε και βρέθηκε γνήσιος και νόμιμος απόγονος του 'Οσιρη και του αποδόθηκε και η περιουσία του.

Ουδείς από τους μέλλοντες να κριθούν δεν ελπίζει σε συγχώρεση. Οι θεοί δεν τον δέχονται με τις αμαρτίες του, πρέπει οπωσδήποτε να απαλλαγεί απ’ αυτές. Όταν ο κρινόμενος περάσει με επιτυχία την δοκιμασία δεν ευχαριστεί τους θεούς για άφεση αμαρτιών. Διαλαλεί ότι απαλλάχθηκε από τα ελαττώματά του. «Είμαι αγνός στο μεγάλο αυτό πέρασμα, εξαφάνισα τα ελαττώματά μου». Αναφέρθηκαν αρκετά παρόμοια αποσπάσματα, εκτός των όσων συναντήσαμε όπου απαιτείτο η δι’ αποκοπή αφαίρεσής τους.

Τώρα πλέον δεν μένει παρά να αναζητήσουμε και να βρούμε τα ίχνη του παλαιού αυτού εφιάλτη στην εποχή μας για να αντιληφθούμε το μέγεθος του.

Η κάθαρση ξεκίνησε με την Κρίση και έφτασε – στις μέρες μας -να γίνεται με πλύσιμο ή με βάπτισμα. Αυτό, όπως ήδη αναφέρθηκε, ισχύει για πάρα πολλούς λαούς μεταξύ των οποίων βρίσκονται και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι οποίοι όμως λόγω της εξαιρετικής προσήλωσής τους στις παραδόσεις δεν αρκέστηκαν μόνο στο πλύσιμο προκειμένου να απαλλαγούν από τα περιβόητα ελαττώματά τους, αλλά κατέφυγαν στην κυριολεκτική αποκοπή τμημάτων του σώματός τους.

Γράφει ο Ηρόδοτος στο 2° βιβλίο του στην παράγραφο 104 

2.104.10

ἀνθρώπων Κόλχοι καὶ Αἰγύπτιοι καὶ Αἰθίοπες περιτάμ-  

νονται ἀπ' ἀρχῆς τὰ αἰδοῖα. Φοίνικες δὲ καὶ Σύριοι οἱ

ἐν τῇ Παλαιστίνῃ καὶ αὐτοὶ ὁμολογέουσι παρ' Αἰγυπτίων

μεμαθηκέναι, Σύριοι δὲ οἱ περὶ Θερμώδοντα ποταμὸν

καὶ Παρθένιον καὶ Μάκρωνες οἱ τούτοισι ἀστυγείτονες

ἐόντες ἀπὸ Κόλχων φασὶ νεωστὶ μεμαθηκέναι. Οὗτοι

γάρ εἰσι οἱ περιταμνόμενοι ἀνθρώπων μοῦνοι, καὶ οὗτοι

Αἰγυπτίοισι φαίνονται ποιεῦντες κατὰ ταὐτά. Αὐτῶν δὲ

Αἰγυπτίων καὶ Αἰθιόπων οὐκ ἔχω εἰπεῖν ὁκότεροι παρὰ

τῶν ἑτέρων ἐξέμαθον· ἀρχαῖον γὰρ δή τι φαίνεται ἐόν.

Ὡς δὲ ἐπιμισγόμενοι Αἰγύπτῳ ἐξέμαθον, μέγα μοι καὶ

τόδε τεκμήριον γίνεται· Φοινίκων ὁκόσοι τῇ Ἑλλάδι

ἐπιμίσγονται, οὐκέτι Αἰγυπτίους μιμέονται κατὰ τὰ

αἰδοῖα, ἀλλὰ τῶν ἐπιγινομένων οὐ περιτάμνουσι τὰ

αἰδοῖα. Φέρε νυν καὶ ἄλλο εἴπω περὶ τῶν Κόλχων, ὡς

Αἰγυπτίοισι προσφερέες εἰσί

Πάντως οι Κόλχοι  (οι κάτοικοι της Κοχλίδος ) φαίνονται ότι είναι Αιγύπτιοι· … κυρίως όμως επειδή απ᾽ όλους τους ανθρώπους μόνο οι Κόλχοι, οι Αιγύπτιοι και οι Αιθίοπες κάνουν ανέκαθεν περιτομή στα γεννητικά τους όργανα. [2.104.3] Όσο για τους Φοίνικες και τους Σύριους της Παλαιστίνης, ομολογούν και αυτοί ότι το έθιμο το έχουν πάρει από τους Αιγυπτίους, ενώ οι Σύριοι που κατοικούν γύρω στον ποταμό Θερμώδοντα και στον Παρθένιο, καθώς και οι Μάκρωνες, που είναι γείτονές τους, λένε ότι το έχουν μάθει τελευταία, από τους Κόλχους· αυτοί λοιπόν είναι οι μόνοι από τους ανθρώπους που κάνουν περιτομή, και είναι φανερό ότι την κάνουν όπως οι Αιγύπτιοι. [2.104.4] Όσο για τους ίδιους τους Αιγυπτίους και τους Αιθίοπες, δεν ξέρω να πω ποιοί την έμαθαν από ποιούς, γιατί η συνήθεια φαίνεται να είναι παλαιή. Ότι όμως οι άλλοι έμαθαν την περιτομή από τη συνάφειά τους με τους Αιγυπτίους, σπουδαία απόδειξη μου φαίνεται και τούτη: από τους Φοίνικες όσοι έχουν συνάφεια με την Ελλάδα, δεν μιμούνται πια τους Αιγυπτίους ως προς τα γεννητικά όργανα, και στους απογόνους τους δεν κάνουν περιτομή στα γεννητικά τους όργανα.

Ο Στράβων στο 17^ο βιβλίο των Γεωγραφικών του γράφει κι αυτός σχετικά τα εξής:

Strabo Geogr., Geographica
Book 17, chapter 2, section 5, line 15

                                         καὶ τοῦτο δὲ τῶν
μάλιστα ζηλουμένων παρ' αὐτοῖς τὸ πάντα τρέφειν τὰ
γεννώμενα παιδία καὶ τὸ περιτέμνειν καὶ τὰ θήλεα
ἐκτέμνειν, ὅπερ καὶ τοῖς Ἰουδαίοις νόμιμον· καὶ οὗτοι
δ' εἰσὶν Αἰγύπτιοι τὸ ἀνέκαθεν, καθάπερ εἰρήκαμεν
ἐν τῷ περὶ ἐκείνων λόγῳ.

Έχουν μια συνήθεια (οι Αιγύπτιοι) που την τηρούν με ζήλο. Μεγαλώνοντας τα παιδιά τους κάνουν σε όλα τα αρσενικά περιτομή, και εκτομή (κλειτοριδεκτομή) στα θηλυκά. Πράγμα το οποίο αποτελεί νόμο και για τους Ιουδαίους οι οποίοι κατάγονται από την Αίγυπτο όπως ήδη ανέφερα μιλώντας γι' αυτούς

Η πρακτική της περιτομής ως έθιμο των Αιγυπτίων είναι γνωστή βεβαίως από τις μούμιες αλλά και από παραστάσεις σε τάφους και ναούς.

Σε μια πέτρινη στήλη η οποία θεωρείται ότι προέρχεται από την Μέση Αίγυπτο, και η οποία τώρα βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, το κείμενο αναφέρει την ομολογία ενός νεαρού ο οποίος λέει ότι του έκαναν περιτομή μαζί με 120 άλλους νέους και συγκεκριμένα αναφέρει ότι κανένας τους δεν αντέδρασε. Επιπλέον, στη Σάκκαρα, σε έναν τάφο της 6^ης Δυναστείας (-2300 π.χ), υπάρχει η απεικόνιση μιας σκηνής της οποίας ο τίτλος είναι “Περιτομή”. Το δε προσδιοριστικό σημείο της λέξης αφήνει να εννοηθεί ότι η επέμβαση γινόταν με μαχαίρι από πυρόλιθο.

 Ο ιερέας που πρόκειται να εκτελέσει την επέμβαση λέει στον βοηθό του ο οποίος κρατάει τον νεαρό: “Κράτα τον, μην τον αφήσεις να λιποθυμήσει”. Σε μια γειτονική σκηνή ο νεαρός λέει στον ιερέα-χειρούργο: “Εξάλειψε ότι υπάρχει εκεί προσεκτικά”, και ο ιερέας απαντά: “Θα το κάνω να θεραπευτει. (67/326)

Η λέξη «απερίτμητοι» χρησιμοποιείται στη Βίβλο σαν βρισιά. «Οι βρώμικοι», «οι ακάθαρτοι». Προσέξτε το ακόλουθο εδάφιο από το βιβλίο του Ιώβ:

Iωβ. 25,4 πῶς γὰρ ἔσται δίκαιος βροτὸς ἔναντι Κυρίου;

ἢ τίς ἂν ἀποκαθαρίσαι αὐτὸν γεννητὸς γυναικός;

Ιωβ. 25,4 Όλοι είναι υπεύθυνοι απέναντι αυτού, διότι πως είναι δυνατόν να δικαιωθεί θνητός άνθρωπος ενώπιον του Κυρίου;’Η ποιός, γεννηθείς από γυναίκα -το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος έχων-, είναι δυνατόν να καθαρίσει τον εαυτόν του;

Ιωβ. 25,5 εἰ σελήνῃ συντάσσει, καὶ οὐκ ἐπιφαύσκει, ἄστρα δὲ οὐ καθαρὰ

ἐναντίον αὐτοῦ.

Ιωβ. 25,5 Εάν ο Θεός αντιπαραθέση τον εαυτόν του με την πανσέληνον, παύει αυτή να φωτίζη. Τα δε ολόλαμπρα άστρα δεν είναι καθαρά και φωτεινά ενώπιον του.

Ιωβ. 25,6 ἔα δέ, ἄνθρωπος σαπρία καὶ υἱὸς ἀνθρώπου σκώληξ.

Ιωβ. 25,6 Ποσω μάλλον ο άνθρωπος, ο οποίος είναι σαπίλα και αποσύνθεσις, και ο απόγονος ανθρώπου, που είναι ένας σκώληξ;

Και σε μια άλλη μετάφραση

Πως μπορεί λοιπόν να δικαιωθεί ο άνθρωπος;;

μπροστά στο Θεό;

και πως μπορεί να είναι καθαρός

εκείνος που από γυναίκα γεννήθηκε;

Το γεγονός ότι τα αρχαιότερα κείμενα δεν ασχολούνται παρά με αυτήν την περίφημη κάθαρση, φανερώνει τον ισχυρό κλονισμό που υπέστη η ανθρωπότητα από την βαναυσότητα της διαδικασίας εκείνης της Κρίσης.

Tρελαμένη η ανθρωπότητα κατάληξε να πετσοκόβεται για να γλιτώσει από τον εφιάλτη.

Η ρήση 437 των κειμένων των πυραμίδων είναι αρκετά μεγάλη, αποτελείται από 16 παραγράφους και περιγράφει όλα τα πλεονεκτήματα, τα αξιώματα και την δύναμη που θα αποκτήσει ο Φαραώ μετά τον ακρωτηριασμό εξαγνισμού που θα υποστεί κατά την Κρίση του. Στην παράγραφο 805 διαβάζουμε:

Σε τοποθετεί σαν τον Αυγερινό στο μέσο των Ηλυσίων πεδίων (Field of Rushes-καλαμιώνες), βρίσκεσαι καθισμένος στον θρόνο σου. Τα ακρωτηριασμένα μέλη σου υψώνονται με την διπλή κορώνα (Άνω και Κάτω Αιγύπτου). (87/145)

Οι ακρωτηριασμένες παλάμες που είναι ζωγραφισμένες στα τοιχώματα των σπηλαίων της Ευρώπης, αλλά και αλλού, και από τις οποίες λείπουν μέρη δακτύλων ή και δάκτυλα ολόκληρα, δεν γνωρίζουμε αν είναι ακρωτηριασμένες ή αν τα δάχτυλα είναι διπλωμένα σύμφωνα με κάποιον κώδικα αναγνώρισης. Βρέθηκαν, ωστόσο, οστά δακτύλων σε ένα από αυτά τα σπήλαια και επίσης γνωρίζουμε ότι ο Ορέστης έκοψε ένα δάχτυλό του για να εξαγνιστεί για τον φόνο της μάνας του.

Pausanias Perieg., Graeciae descriptio
Book 8, chapter 34, section 2, line 3

καλοῦσι δὲ καὶ αὐ-

τὰς τὰς θεὰς καὶ τὴν χώραν τὴν περὶ τὸ ἱερὸν Μανίας·

δοκεῖν δέ μοι θεῶν τῶν Εὐμενίδων ἐστὶν ἐπίκλησις,

καὶ Ὀρέστην ἐπὶ τῷ φόνῳ τῆς μητρός φασιν αὐτόθι

μανῆναι. οὐ πόρρω δὲ τοῦ ἱεροῦ γῆς χῶμά ἐστιν οὐ

μέγα, ἐπίθημα ἔχον λίθου πεποιημένον δάκτυλον, καὶ

δὴ καὶ ὄνομα τῷ χώματί ἐστι Δακτύλου μνῆμα· ἐν-

ταῦθα ἔκφρονα Ὀρέστην γενόμενον λέγουσιν ἕνα τῆς

ἑτέρας τῶν χειρῶν ἀποφαγεῖν δάκτυλον. τούτῳ δέ ἐστιν

ἕτερον συνεχὲς χωρίον Ἄκη καλούμενον, ὅτι ἐγένετο  

ἐν αὐτῷ τῆς νόσου τῷ Ὀρέστῃ τὰ ἰάματα· πεποίηται

δὲ Εὐμενίσι καὶ αὐτόθι ἱερόν. ταύτας τὰς θεάς,

ἡνίκα τὸν Ὀρέστην ἔκφρονα ἔμελλον ποιήσειν, φασὶν

αὐτῷ φανῆναι μελαίνας· ὡς δὲ ἀπέφαγε τὸν δάκτυλον,

τὰς δὲ αὖθις δοκεῖν οἱ λευκὰς εἶναι, καὶ αὐτὸν σω-

φρονῆσαί τε ἐπὶ τῇ θέᾳ καὶ οὕτω ταῖς μὲν ἐνήγισεν

ἀποτρέπων τὸ μήνιμα αὐτῶν, ταῖς δὲ ἔθυσε ταῖς λευ-

καῖς. ὁμοῦ δὲ αὐταῖς καὶ Χάρισι θύειν νομίζουσι.

πρὸς δὲ τῷ χωρίῳ τοῖς Ἄκεσιν ἕτερόν ἐστιν <Κουρεῖον>

ὀνομαζόμενον ἱερόν, ὅτι Ὀρέστης ἐνταῦθα ἐκείρατο τὴν

κόμην,….

Σε απόσταση εφτά σταδίων περίπου από την Μεγαλόπολη, αριστερά από το δρόμο πού οδηγούσε στη Μεσσήνη, έβλεπε κανείς το Ιερό των Μανιών, έτσι ονομάζονταν οι Ερινύες, οι οποίες προκαλούσαν άγριους παροξυσμούς μανίας στον Ορέστη, επίσης ένα μικρό λόφο και το πέτρινο δάχτυλο πάνω του πού το αποκαλούσαν Δακτύλου Μνήμα. Ήταν το σημείο όπου ο Ορέστης στην απελπισία του έφαγε ένα δάχτυλο από το χέρι του για να κατευνάσει τις μαύρες θεές, κάνοντας μάλιστα, μερικές τουλάχιστον να μεταμορφωθούν σε λευκές, ενώ ο ίδιος θεραπεύτηκε από την παραφροσύνη. Έπειτα έκοψε τα μαλλιά του στο κοντινό ιερό πού λεγόταν Κουρείο, δίπλα στο χωριό Άκη... 

 

 Άραγε πρόκειται για πράξη εξαγνισμού μονο;  Στην Μεσοποταμία το σύμβολο της παλάμης, μερικές φορές προσαρμοσμένο σε κοντάρι, και με διάφορους αριθμούς δακτύλων, εμφανίζεται στις σφραγίδες της Παλαιοβαβυλωνιακής περιόδου. Η σημασία του συμβόλου είναι άγνωστη. Επίσης, μινιατούρες παλάμης, από πέτρα, οστό, ή όστρακο, αποτελούσαν συνηθισμένα φυλακτά κατά την Πρώιμη Δυναστική Περίοδο και είναι γνωστά, σποραδικά, και από νεώτερες περιόδους.(ΐ7/ΐ02)

Το σύμβολο της παλάμης είναι γνωστό και από τους Ινδιάνους της Βορείου Αμερικής καθώς και από τους αυτόχθονες της Αυστραλίας.

Ιδιαίτερα για την Ευρώπη, η Μarija Gimbutas αναφέρει σχετικά:

Τα διαρκώς εμφανιζόμενα μαγικά χέρια, είτε ανάγλυφα είτε ζωγραφισμένα, αποτελούν παράδοση συνεχιζόμενη επί χιλιετίες. Στον πολιτισμό της  Ανατολικής Βαλκανικής ειδικά, οι μεγάλες τετραδάκτυλες παλάμες που βρίσκονται ανάγλυφες ή ζωγραφισμένες πάνω σε μεγάλα πιθάρια έχουν κάτι που σε υπνωτίζει. (1/166)

Αν ή λίγο ή περισσότερο ακρωτηριασμένη παλάμη αποτελούσε το σύμβολο του εξαγνισμένου, του αρεστού στους θεούς, του μη τιμωρητέου, τότε η πιθανότητα του ακρωτηριασμού, ηθελημένου ή επιβαλλόμενου, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα.

Στο 2° βιβλίο του Σαμουήλ (Βασ Β') στο 21:21 αναφέρεται ένας γίγαντας εξαδάκτυλος.

Β Βασ. 21,20        καὶ ἐγένετο ἔτι πόλεμος ἐν Γέθ. καὶ ἦν ἀνὴρ μαδών, καὶ οἱ δάκτυλοι τῶν χειρῶν αὐτοῦ καὶ οἱ δάκτυλοι τῶν ποδῶν αὐτοῦ ἓξ καὶ ἕξ, εἰκοσιτέσσαρες ἀριθμῷ, καί γε αὐτὸς ἐτέχθη τῷ Ῥαφά.

Β Βασ. 21,20        Έγινε και άλλος πόλεμος εις την περιοχήν Γέθ. Εκεί υπήρχεν ενας ανήρ φαλακρός. Αυτός είχε εξ δάκτυλα εις κάθε του χέρι και εξ δάκτυλα εις κάθε του ποδί. Εν όλω δηλαδή είκοσι τέσσαρας δακτύλους και αυτός ήτο απόγονος του γίγαντος Ραφά.

Β Βασ. 21,21        καὶ ὠνείδισε τὸν Ἰσραήλ, καὶ ἐπάταξεν αὐτὸν Ἰωνάθαν υἱὸς Σεμεΐ ἀδελφοῦ Δαυίδ.

Β Βασ. 21,21        Υβριζε τον ισραηλιτικόν λαόν. Ο Ιωνάθαν, ο υιός του Σεμεΐ, αδελφού του Δαυίδ, εφόνευσεν αυτόν.

Β Βασ. 21,22        οἱ τέσσαρες οὗτοι ἐτέχθησαν ἀπόγονοι τῶν γιγάντων ἐν Γὲθ τῷ Ῥαφὰ οἶκος, καὶ ἔπεσαν ἐν χειρὶ Δαυίδ, καὶ ἐν χειρὶ τῶν δούλων αὐτοῦ.

Β Βασ. 21,22        Οι τέσσαρες αυτοί άνδρες ήσαν απόγονοι των γιγάντων εις την Γέθ, και ανήκον εις την οικογένειαν Ραφά. Αυτοί εφονεύθησαν με τα χέρια του Δαυίδ και με τα χέρια των στρατιωτών του.

 Αν δεχτούμε ότι οι άνθρωποι πίστευαν πως με τον ακρωτηριασμό απομακρύνονταν από την τιτάνια φύση, τότε είναι επόμενο οι γίγαντες να είναι αυτοί που έχουν τα έξι δάκτυλα ή τα εκατό χέρια.

 

(Οι κύκλωπες οι οποίοι είναι οι μόνοι γίγαντες που έχουν κάτι λιγότερο από τους ανθρώπους, το ένα μάτι δηλαδή, είχαν και ένα βλέφαρο που χρειάζονταν τέσσερις άνδρες για να το σηκώσουν!)

Στην Ρήση 359 υπάρχει μια όλως αινιγματική πρόταση την οποία ο Κ.Ο.ΡαιιΙΙαιεΓ μας παρέχει στην μετάφρασή του ως: i am bound for the numbering of fingers. «Πάω για το μέτρημα των δακτύλων» και βεβαίως, όπως και η πλειονότητα των ταφικών Αιγυπτιακών κειμένων, η πρόταση εμπλέκεται στην αναζήτηση του Μαάτ.

Η περιτομή των ανδρών είναι αθώα συγκρινόμενη με την κλειτοριδεκτομή των γυναικών, η οποία αποτελεί τον ανάλογο για τις γυναίκες τρόπο "καθαρισμού" τους, όπως αναφέρει και ο Στράβων.

Η Waris Dirie, στο βιβλίο της ,"Το Λουλούδι της Ερήμου", γράφει κατά το έτος 1998:

Τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν ότι αυτή η επέμβαση έχει πραγματοποιηθεί σε 130 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες. Δύο τουλάχιστον εκατομμύρια κορίτσια κινδυνεύουν κάθε χρόνο να γίνουν τα επόμενα θύματα - δηλαδή 6.000 τη μέρα. (57/315)

Η λέξη "επέμβαση" αποτελεί ευφημισμό βεβαίως. Ιδιαίτερα για την περίπτωση του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων της γυναίκας που ακολουθείται και από αγκτηριασμό (ακρωτηριασμός και στη συνέχεια συρραφή των εξωτερικών χειλέων για τη δημιουργία ενός είδους ζώνης αγνότητας). Η Γουόρις Ντίρι γράφει:

Η σοβαρότητα της βλάβης κυμαίνεται ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή και με τα έθιμα κάθε κουλτούρας. Η μικρότερη βλάβη είναι η αφαίρεση της άκρης της κλειτορίδας, πράγμα που δεν επιτρέπει στην κοπέλα να χαρεί το σεξ σε όλη τη ζωή της. Στην άλλη άκρη του φάσματος είναι ο αγκτηριασμός, που γίνεται στα 80% των γυναικών της Σομαλίας. (57/315)

Η ίδια η Γουόρις Ντίρι αναρωτήθηκε πολλές φορές "γιατί;".

Η απάντηση στο «γιατί;» της κλειτοριδεκτομής είναι προφανής μετά τα όσα ειπώθηκαν. Για λόγους "καθαρμού" αφαίρεσαν από τις γυναίκες κάτι ανάλογο με εκείνο που αφαιρέθηκε από τους άντρες. Πως θα μπορούσαν εξάλλου καθαροί άντρες να έχουν ακάθαρτες γυναίκες! Όσον αφορά στον αγκτηριασμό όμως, χρειάζεται να γνωρίσετε μερικά στοιχεία ακόμα πριν μπορέσετε να δεχτείτε ως πράγματι συμβάντα τα γεγονότα που βρίσκονται πίσω από αυτό το έθιμο.

Στην Παλαιά Διαθήκη μπορείτε να διαβάσετε τις προϋποθέσεις της περίφημης "καθαρότητας", οι οποίες δεν είναι παρά ένας χείμαρρος απαγορεύσεων. Κάποιες αμφιβολίες που μπορεί να διατηρεί κανείς όσον αφορά στην άμεση σχέση Κρίσης, εξαγνισμού, και περιτομής, διαλύονται με τον κατηγορηματικότερο τρόπο από την ίδια την Παλαιά Διαθήκη.

Στο 4° κεφάλαιο του βιβλίου της Εξόδου ο Μωυσής βρίσκεται καθ’ οδό προς την Αίγυπτο προκειμένου να εφαρμόσει το σχέδιο του Θεού και να πάρει από εκεί τους Ισραηλίτες. Τα εδάφια 24, 25 και 26, τα οποία το μόνο κοινό που έχουν με την όλη ιστορία είναι τα πρόσωπα του Θεού και του Μωυσή, παρεμβάλλονται στην ροή της διήγησης με τρόπο που είναι φανερό ότι μπήκαν εκεί διότι κάπου έπρεπε να μπουν, ώστε να συμπεριληφθούν στα βιβλικά κείμενα. Η ιστορία που διηγούνται τα τρία αυτά εδάφια είναι η εξής:

Στο μέρος όπου έφτασε ο Μωυσής για να διανυκτερεύσει τον συνάντησε ο Κύριος ή σε άλλες μεταφράσεις Άγγελος Κυρίου  ο οποίος του επιτέθηκε για να τον σκοτώσει (δεν παρέχεται δικαιολογία για την πράξη αυτή). Η γυναίκα του Μωυσή, η Σεπφώρα, μόλις είδε τι συνέβαινε πήρε ένα κοφτερό λιθάρι, έκανε περιτομή στο γιο της και πέταξε την κομμένη ακροποσθία στα πόδια του Θεού/Αγγέλου. Εκείνος αμέσως άφησε τον Μωυσή, η δε Σεπφώρα του είπε: «Αιμοχαρής σύζυγος είσαι για μένα». Την ιστοριούλα αυτή αν την συναντούσαμε στη Βίβλο των Νεκρών δεν θα μας σοκάριζε, αλλά ερχόμενη από την Παλαιά Διαθήκη όντως σοκάρει.

Στις αποδόσεις των εδαφίων 24-26 οι οποίες ακολουθούν, γίνεται προσπάθεια να φανεί ότι η Σεπφώρα απευθύνεται στον Μωυσή και όχι στο Θεό, αλλά έτσι δεν μπορεί να βρεθεί εξήγηση για την συμπεριφορά του Θεού. Η προσπάθεια είναι πάντως κατανοητή διότι όντως το συγκεκριμένο κείμενο μπορεί να είναι καταπληκτικό σαν εγγραφή και αντάξιο της φήμης και της σπουδαιότητας της Π.Δ, αλλά τρομερά επικίνδυνο για την χρήση για την οποία το βιβλίο προορίζεται, μετά μάλιστα την ακατανόητη απόφαση των θεολόγων να το μεταφράσουν και στην καθομιλουμένη

21 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Όταν υπάγης και επιστρέψης εις Αίγυπτον, ιδέ να κάμης έμπροσθεν του Φαραώ πάντα τα θαυμάσια, τα οποία έδωκα εις την χείρα σου· πλην εγώ θέλω σκληρύνει την καρδίαν αυτού, και δεν θέλει εξαποστείλει τον λαόν·
22 και θέλεις ειπεί προς τον Φαραώ, Ούτω λέγει Κύριος· Υιός μου είναι, πρωτότοκός μου, ο Ισραήλ·
23 και προς σε λέγω, Εξαπόστειλον τον υιόν μου, διά να με λατρεύση· και εάν δεν θέλης να εξαποστείλης αυτόν, ιδού, εγώ θέλω θανατώσει τον υιόν σου, τον πρωτότοκόν σου.
24 Ενώ δε ο Μωϋσής ήτο εν τη οδώ, εν τω καταλύματι, συνήντησεν αυτόν ο Κύριος και εζήτει να θανατώση αυτόν.
25 Και λαβούσα η Σεπφώρα λιθάριον κοπτερόν, περιέτεμε την ακροβυστίαν του υιού αυτής, και έρριψεν εις τους πόδας αυτού, λέγουσα, Βεβαίως νυμφίος αιμάτων είσαι εις εμέ. 
26 Και απήλθεν απ' αυτού· η δε είπε, Νυμφίος αιμάτων είσαι ένεκα της περιτομής. 

Και ενώ ο Μωυσής βρισκόταν στον δρόμο προς τον ξενώνα ήρθε προς αυτόν ο Κύριος και ήθελε να τον σκοτώσει. Τότε πήρε η Σεπφώρα ένα κοφτερό λίθο και έκοψε από το γιο της την ακροβυστία και την έριξε μπροστά στα πόδια του και είπε: Νυμφίος αίματος είσαι για μένα! Τότε αυτός τον άφησε. Αυτή όμως είπε: Νυμφίος αίματος λόγω της περιτομής.

Από όσα πάντως μέχρι τώρα γνωρίζουμε για το υπόβαθρο τέτοιων ιστοριών μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός/Άγγελος επιτέθηκε στον Μωυσή διότι υποπτεύθηκε πως το παιδί της Σεπφώρας δεν ήταν δικό του αλλά του Μωυσή. Η Σεπφώρα που το αντιλήφθηκε έκανε αμέσως περιτομή στο γιο της για να δείξει ότι το παιδί είναι αγνό και επομένως γνήσιος γιος του Θεού. Μετά από αυτό ο Θεός πείθεται και ελευθερώνει τον Μωυσή. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ρητά ότι η περιτομή, το κόψιμο δηλαδή της ελαττωματικής ^«φθαρτής σάρκας», είναι απαίτηση του Θεού.

Ωστόσο, όταν η θεϊκή απαίτηση αποδεικνύεται συμπερασματικά από περιγραφές που διασώθηκαν στις παραδόσεις, έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από την ευθεία απαίτηση που εκφράζεται από κάποιους θεολόγους τους οποίους, με την σειρά μας τώρα εμείς, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σαν πρωτόγονους δεισιδαίμονες. Η ιστορία τελειώνει με τα λόγια της Σεπφώρα η οποία αποκαλεί το Θεό/Άγγελο αιμοχαρή. Το γεγονός ότι αναγκάστηκε να κάνει την περιτομή, αφού τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο και κινδύνευε ο Μωυσής, καθώς και το ότι στη συνέχεια κατηγορεί τον Θεό/Άγγελο για την αιματοχυσία, δείχνει ότι η ίδια δεν είχε καμιά διάθεση να το κάνει.

Στις αποδόσεις των εδαφίων 24-26 οι οποίες ακολουθούν, γίνεται προσπάθεια να φανεί ότι η Σεπφώρα απευθύνεται στον Μωυσή και όχι στο Θεό ή τον αγγελιοφόρο του αλλά έτσι δεν μπορεί να βρεθεί εξήγηση για την συμπεριφορά του Θεού/Αγγελιοφόρου..

Τα συμπεράσματα δικά σας …