Απο την Φωτεινή στο Δάσκαλό μας "ΠΑΥΛΟ ΚΥΡΑΓΓΕΛΟ" με αγάπη

στο δασκαλο μου με αγαπη.....

[Πανάρχαια προσευχή - επίκληση υπάρχει και λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του.

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία,αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική,συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.

"ΑΛ ΦΑ,

ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ,

Η ΤΑ,

ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η,

Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ),

ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,

ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,

Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)".

Απόδοση

Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!

Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).

Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν,

να υπάρξουνκαι να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.

Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)

το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,και ας αναπτυχθεί η Ψυχή,

που είναι το μέγιστο,το σημαντικότερο όλων!

Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο,έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν ίστανται, διότι πάνω απ΄ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της Ψυχής τους...Πυρισπορος]...

η εγγραφη αφιερωμενη στο δασκαλο μου με σεβασμο και αγαπη...στο Παυλο Κυραγγελο που εφυγε προσφατα..

εναν απλο και συχνα απλοικο ανθρωπο,που πιστεψε στο θεο λατρεψε τη φυση και αγαπησε βαθειατο συνανθρωπο..

που εζησε ολη τη ζωη του αναλυοντας τον Ελληνα λογο και μεταδιδοντας απλοχερα τη γνωση του..

πολλοι απο τους σημερινους ερευνητες, που μονοπωλουν το ενδιαφερον, οσων ασχολουνται

με παρομοια θεματα, με τα βιβλια τους και την παρουσια τους στο διαδυκτιο και την τηλεοραση, υπηρξαν μαθητες και συνεργατες του...

απο κανεναν δεν εχω ακουσει εστω και μια φορα να τον μνημονευει..μονον ο Γ.Τσαγκρινος προς τιμην του και ο γνωστος ξενος συγγραφεας Ν.ICKE τον εχουν αναφερει ως πηγη τους..

το πιο πανω κειμενο κυκλοφορει ευρεως στο διαδυκτιο-ελαφρα τη καρδια ομολογουμενως-ομως κανεις δεν ειπε πως εκεινος το εβγαλε προς τα εξω..

εγω πικραινομαι,εκεινον δεν τον εννοιαζε..ηταν πολυ μακρια απ ολα αυτα..λατρεψε τον Πυθαγορα κι εζησε σαν πυθαγορειος..σιωπηλος, ηθικος, συνετος, προσπαθοντας να συντονισει το ειναι του με τους νομους του συμπαντος και του νοος...

και τον θυμαμαι να γραφει στον πινακα.."νοος!! βλεπετε;να τα δυο ομικρον ενωμενα μας δινουν το συμβολο του απειρου"..

σαν Πυθαγορειος εζησε..διδασκοντας με το παραδειγματου και μονον ..οπως κανουν ολοι οι μεγαλοι δασκαλοι...

"μια ειναι η απαντηση σ ολα τα ερωτηματα...η αγαπη.."

"στην θαλασσα της αγαπης εξαγνιζουμε το εγω μας.." ελεγε,το πιστευε και ζουσε ετσι ακριβως..

σου χρωσταω πολλα Παυλο.. και ξερω πως μου θυμωνεις τωρα που με βλεπεις να κλαιω και να σπαραζω...

"με το θανατο συνεχιζει μια αλλη φαση ζωης' σ ακουω να λες..ομως εγω δεν ειμαι εσυ..δασκαλε..δεν αγγιζω τη σοφια σου........

γιατι Παυλο;;;γιατι;...ας εισαι καλα εκει ψηλα ηρεμος και γαληνιος μετεχοντας στην αποκαλυψη του ενος και του παντος.. δεν υπαρχουν πια μυστικα για σενα..κι ευχομαι να συναντηθουμε ολοι μαζι καποτε και να συνεχισεις να μας διδασκεις με το μοναδικο σου τροπο..να συνεχισουμεαπο κει που σταματησαμε..ολη την αγαπη μου δασκαλε.

κι ας μου επιτραπει να παραφρασω ενα ποιημα του Καρακουλη

Σημερα σε θυμήθηκα.

Ήλθες σαν νεανικό παράπονο,δάσκαλε.

Κι έχω συμπληρώσει

μισό αιώνα αυταπάτης.

Αναλογίσθηκα τους δρόμους που άνοιγες,

τα λόγια σου για πρωινά λαμπερά

και σύννεφα συλλογικά της φοβερής πατρίδας.

Πικρογέλασα όταν ξαναθυμήθηκα

Φορούσες βλέμμα καθαρό

και πουκάμισο ανοιχτό.

Δε χάθηκες σαν τους άλλους

με τα ευπρεπή κοστούμια

που μαύρισαν σιγά σιγά

απ’ το πένθος της καριέρας.

Μας είχες τάξει εκδρομή

στη σκόνη των ένδοξων αιώνων.

Μας άφησες κι έφυγες μόνος,..

χρονια περασαν..

με θρέψανε αγκάθια πολλάκι

οι κρυφές σου σημειώσεις

για γλώσσα ελληνική και ιστορία....

έμαθα πως τη σημαία σου

την έχεις τώρα για καλά διπλώσει

και νύχτες πολλές έχουν τους ώμους σου βαρύνει.

Ώριμοι κι εμείς στα χρόνια

σε καλούμε στη σύναξη της τάξης

να παίξουμε μαζίμε τα πνιγμένα όνειρα.

Έλα, δάσκαλε,με πουκάμισο ανοιχτό

και κράτα το απουσιολόγιο,

αν και ξέρουμε πως όλοι είναι απόντες.....

Δάσκαλε ακόμη περιμένουμε

την εκδρομή που μας είχες τάξει

στη σκόνη των ένδοξων αιώνων,

στην Αθήνα που βουλιάζει

μέσα στα τιμαλφή της.

Σε περιμένουμε, δάσκαλε,

επειδή επιμένουν η ίδια επιδημία και σιωπή.

Αναρτήθηκε από Φωτεινή στις 2:01 μμ

http://fotinivavi.blogspot.com/2008/08/blog-post_30.html