Μειλίχον καλούσι Διονυσον ή Βάκχον Μειλίχιον

Τελευταίες αναφορές περί συκιάς και όφη. Κάποια βασικά σημεία ακόμα που πρέπει να συμπληρώσω…

Η 'Εχιδνα ή οχιά ή Εύα ή ‘Οφις της Σοφίας μπορεί να δίνει  μορφή στους πανάρχαιους φόβους όλων, άλλοτε αρσενικός κι άλλοτε θηλυκός. Η ύπαρξη της Δράκαινας, της έχιδνας, της Όχεντρας, του όφη στον κήπο της Εδέμ καθώς και ο δράκοντας στην Κολχίδα, ο Λάδων στα μήλα των Eσπερίδων και μια σειρά από φίδια με διάφορες ονομασίες όπως Ναας, η Ναχάς, Δελφίνη, Εχιδνα, Οφις, Εχιων, Ουδαιος, καθώς και μια σειρά από απεικονίσεις θεών και θεαινών ίσως αποτελούν  ακόμα και εντονες "γήινες" ηλεκτομαγνητικές δυνάμεις που βρίσκουν τρόπο απεικόνισης, απο τους καλλιτέχνες μέσω του παλμού και της κίνησης του όφεως. Εχουμε δε συχνά ακόμα και ιδρυτες πόλεων με μίξη- ή αν θέλετε με διπλή φύση χθόνιων δυνάμεων με γήινες και την απεικόνιση τους σε μύθους, επιτάφιες, λατρευτικές στήλες, αγάλματα, ζωοφόρους κλπ., ή μάχες ιερατείων οπου η γυναικεία μητριαρχεία μάχετε ενάντια στην ανδρική πατρική εξουσία. Συνύπαρξη κοινής λατρείας ξενοφερτων θεών που ζητούν το μερίδιο τους στην λατρεία με δικούς τους ιερείς-ιέρειες και ανάλογες λατρευτικές τελετές.

Αρχέτυπα μια σειρά «τεράτων» δηλαδή σημείων, οιωνών, συμβόλων, θηρίων που προκαλούν φόβο ή είναι γεννήματα της φαντασίας των ανθρώπων και του ενδόμυχου φόβου τους  για το παράξενο ή για γήινα φαινόμενα που δεν μπορούσαν να ερμηνευθούν παρά μόνο μέσω των μύθων. Μια επιστροφή ίσως στην δυαδικότητα κάτι που σήμερα έχει λησμονηθεί.
Ίσως η επιστροφή στον αρχικό ανδρόγυνο  ή ερμαφρόδιτο τύπο ανθρώπου, αλλά και στα διφυή πρόσωπα της μυθ-ιστορίας του κόσμου, όπως ο Κέκροπας, ο Εριχθόνιος, η πότνια των θηρίων κλπ.

Οι καββαλιστικές διδασκαλίες των Ιουδαίων του μεσαίωνα και οι γραφές των Γνωστικών Χριστιανών του δευτέρου αιώνα που παρουσιάζουν τον ενσαρκωμένο Λόγο σαν ανδρόγυνο -γεγονός που υποδηλώνει σίγουρα την κατάσταση του Αδάμ όταν αυτός δημιουργήθηκε, πριν ακόμη η θηλυκή όψη  της Εύας εκφραστεί με ιδιαίτερη μορφή και ως έτερος νέος άνθρωπος., ακόμα και πειράματα γονιμοποίησης και αναπαραγωγής που έλαβαν μέρος σε «φυτουργεία», κήπους της Εδέμ και του Παρ-αβύσσους κλπ.
Ερμαφρόδιτοι ανάμεσα στους Έλληνες, εκτός από τον Ερμαφρόδιτο (το παιδί του Ερμή και της Αφροδίτης)-

Anthologia Graeca, Anthologia Graeca
Book 2, epigram 1, line 102
Ἄλλην δ' εὐπατέρειαν ἴδον χρυσῆν Ἀφροδίτην,
γυμνὴν παμφανόωσαν· ἐπὶ στέρνων δὲ θεαίνης
αὐχένος ἐξ ὑπάτοιο χυθεὶς ἐλελίζετο κεστός.
 Ἵστατο δ' Ἑρμαφρόδιτος ἐπήρατος, οὔθ' ὅλος ἀνὴρ
οὐδὲ γυνή· μικτὸν γὰρ ἔην βρέτας. ἦ τάχα κοῦρον
Κύπριδος εὐκόλποιο καὶ Ἑρμάωνος ἐνίψεις·
μαζοὺς μὲν σφριγόωντας ἐδείκνυεν οἷά τε κούρη·
σχῆμα δὲ πᾶσιν ἔφαινε φυτοσπόρον ἄρσενος αἰδοῦς,
ξυνῆς ἀγλαΐης κεκερασμένα σήματα φαίνων.

διπλή φύση είχε επίσης και ο Έρως, η θεότητα της αγάπης (ο οποίος σύμφωνα με τον Πλάτωνα ήταν ο πρώτος των Θεών ή κατ ΄αλλους  ο Πρωτόγονος Φάνης, Ηρικεπαίος ( κάποια στιγμή θ΄ αναφερθώ και στα του Φάνητος-‘Ερωτα αναλυτικότερα)

«Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπο κατ' εικόνα εαυτού-κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς».
 Το ερώτημα που μπορεί να προβάλλει αναφέρεται στη φύση της εικόνας του Θεού• η απάντηση, όμως, ήδη έχει δοθεί στο κείμενο και είναι  αρκετά σαφής. «Όταν ο Ευλογημένος, ας είναι Δοξασμένος, έπλασε τον πρώτο άνθρωπο, τον έπλασε ανδρόγυνο».

Γι’ αυτό και το κηρύκειο του Ερμή δεν είναι τίποτ΄ άλλο παρά δύο φίδια ενωμένα που  στο τέλος καταλήγουν  σ’ ένα ζευγάρι φτερών και στο τέλος αποτελούν το σύμβολο του  φτερωτό όφη

Καθώς είδαμε και τις ερμηνείες του  Κήρυκα: <Κήρυκες>· οἱ ἄγγελοι, οἱ διάκονοι, οἱ τὰς ὑπηρετικὰς ἐπιτελοῦντες πράξεις. ἐκαλεῖτο δὲ καὶ γένος ἰθαγενῶν, ἀπὸ Κήρυκος  τοῦ Ἑρμοῦ. Φανίας. καὶ τοὺς ἐρινάζοντας τοὺς ἐρινοὺς <κήρυκας> λέγουσι  και την έννοια της Κηρυκίνης της Καταραμένης αλλα  και του κηρύκειου
<κηρύκειον>· σκῆπτρον.
<Κηρύκειον>· ὄρος τῆς Ἐφέσου r. p, ἐφ' οὗ μυθεύουσι τὸν Ἑρμῆν

caduceus = κηρύκειο (ραβδί του κήρυκα, και του Ερμή, κήρυκα των θεών)
staff of Asclepius = ράβδος του Ασκληπιού


 Η απόσπαση του θηλυκού εκ του ερμαφρόδιτου  και η δημιουργία μιας διαφορετικής μορφής ισως συμβολίζει την έναρξη της πτώσης από την κατάσταση της τελειότητας στο δυαδισμό, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την ανακάλυψη της δυαδικότητας του καλού και του κακού, την εξορία από τον κήπο όπου βαδίζει ο Θεός στη γη και ταυτόχρονα την ανέγερση του τοίχου του Παράδεισου, που εγκαθιδρύεται από τη «σύμπτωση των αντίθετών» . Ο τοίχος του Παράδεισου απομάκρυνε τον Άνθρωπο (που τώρα είναι άντρας και γυναίκα) όχι μόνο από το όραμα. αλλά και από την ανάμνηση της εικόνας του Θεού.
Αυτή είναι η βιβλική εκδοχή ενός μύθου, ο οποίος είναι γνωστός σε πολλές χώρες. Παρουσιάζει έναν από τους βασικούς τρόπους συμβολισμού του μυστήριου της δημιουργίας: την ανάπτυξη της αιωνιότητας στο χρόνο, τη διάσπαση του ενός στα δύο και στη συνέχεια στα πολλά, καθώς και την αναζωογόνηση της νέας ζωής μέσα από την επανασύνδεση των δύο. Η εικόνα αυτή πρωτοεμφανίζεται στην έναρξη του κοσμογονικού κύκλου και με την ίδια σημασία στην αποπεράτωση του ηρωικού καθήκοντος, τη στιγμή που καταρρέει ο τοίχος του Παράδεισου και η θεία μορφή ανακαλύπτεται, αποκαθίσταται και επανακτάται η σοφία.

Ο Τειρεσίας, ο τυφλός μάντης, ήταν αρσενικός και θηλυκός: τα μάτια του ήταν σφαλισμένα στις διασπασμένες μορφές του φωτεινού κόσμου των ζευγών των αντίθετων, και όμως στο εσωτερικό σκοτάδι του προείδε το πεπρωμένο του Οιδίποδα. Ό ίδιος είναι αυτός που γνώρισε και τα δύο φύλα και τις χάρες τους. 

Pseudo-Apollodorus Myth., Bibliotheca (sub nomine Apollodori)
Chapter 3, section 69, line 5

                                                ἦν δὲ
παρὰ Θηβαίοις μάντις Τειρεσίας Εὐήρους καὶ Χαρι- 
κλοῦς νύμφης, ἀπὸ γένους Οὐδαίου τοῦ Σπαρτοῦ, γενό-
μενος τυφλὸς τὰς ὁράσεις.

Όμως ο Τειρεσίας κατάγονταν από το γένος του Ουδαίου του Σπαρτού. Οι άλλοι τέσσερις που απέμεινων εκ της σποράς και το γενών των Σπαρτών : ο Εχίων, ο Χθόνιος, ο Υπερήνωρ, ο Πέλωρ .

Aeschylus Trag., Fragmenta
Tetralogy 44, play A, fragment 731a, line 2

  –  –  –  – 942: οἱ περιλειφθέντες τῶν Σπαρτῶν, ὡς <Αἰσχύλος>
φησίν (vgl. Ἑπτ. 395), ἦσαν Χθόνιος Οὐδαῖος Πέλωρ Ὑπερήνωρ Ἐχίων,
ὃς ἔγημεν Ἀγαύην τὴν Κάδμου, ἐξ ἧς ποιεῖ Πενθέα, οὗ Ὄκλασος, οὗ
Μενοικεύς, οὗ Κρέων καὶ Ἰοκάστη.

Aeschylus Trag., Fragmenta
Tetralogy 44, play A, fragment 731b, line 3

                                   εἰσὶ δὲ οὗτοι <οἱ> ἐξ αὐτῶν ὑπολειφθέντες·
Πέλωρ Ἐχίων Οὐδαῖος Χθόνιος Ὑπερήνωρ, κατὰ δὲ Τιμαγόραν (381
F 2 Jac.) καὶ Κρέων, ἀφ' οὗ γέγονε <.


Σπαρτοί εκ της γενιάς του Δράκοντα και εκ των οδόντων του δράκοντος-φρουρού της Αρείας κρήνης. Ο Κάδμος σκοτώνει τον δράκοντα και σπέρνει τα δόντια του στην γή. Ένοπλοι άντρες – σπαρτοί (σπαρμένοι στην γή), ξεφυτρώνουν…   Γένος Ουδαίου λοιπόν όπου η ρίζα Ουδα(ς) σημαίνει  Γαί ή Γε δηλαδή τη γή – έδαφος.
Το Ούδα/αιος  σημαίνει το έρημο και σκοτεινό έδαφος = Για ή Γέ, ή Γή κι όχι απλώς το έδαφος. Έδαφος στην κυριολεκτική του σημασία εννοείται η  υπό την επιφάνεια έρημος και σκοτεινή γή = το έρημο και σκοτεινό υποχθόνιο χάος η άβυσσος ή τάρταρος.

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter omicron, entry 1547, line 1

<οὐδαῖοι>· χθόνιοι, ἐπίγειοι

<Ἰ-ούδας> καὶ <Ἰ-ουδαῖος.> ὅτι Δαμόκριτος ἱστορικὸς περὶ Ἰουδαίων
φησί· χρυσῆν ὄνου κεφαλὴν προσεκύνουν καὶ κατὰ τριετίαν ξένον ἀγρεύοντες
προσέφερον καὶ κατὰ λεπτὰ τὰς σάρκας διέξαινον καὶ οὕτως ἀνῄρουν.

Κι αν η ρίζα Ου- δαίος προέρχεται εκ του ρήματος δηίω σημαίνει φέρομαι εχθρικά, φονεύω, ξεσχίζω, κατακόπτω, ερημώνω χώρα, αφανίζω, καταστρέφω, φθείρω, λεηλατώ, σκοτώνω, κατασπαράζω… κλπ

Δάϊος αλλά και δήϊος : ο εχθρός, ο εχθρικός, ο πολέμιος, ο πολεμικός, ο άθλιος κλπ αλλά κατά μία έννοια και ο ειδήμων, ο έμπειρος, ο δεξιοτέχνης

<Δηϊώσας>. διακόψας. ἔστι δαίω τὸ διακόπτω.
 [καὶ ἐκ τούτου γίνεται δάϊος καὶ δήϊος, καὶ
 ῥῆμα δηΐω. ἐξ οὗ καὶ τό·
  δηΐουν ἀλλήλους ἀμφὶ στήθεσι βοείας.  
 εἶτα κατὰ συναίρεσιν δηῶ, καὶ ἡ μετοχὴ δηώ-
 σας, καὶ σημαίνει τὸ ἀναιρῶ.]
<Δηΐων>. διακόπτων.

Μικρή παρένθεση τα παραπάνω αλλά σημαντική για όσους θελουν να το ψάξουν περαιτέρω… περί Ουδαίων και περί Ι-ούδα και κρεμάσματος στην συκή κλπ.

Περνάω όμως στα του Διόνυσου καθώς κι εκείνος αναφέρετε ως ανδρόγυνος σε απεικονίσεις και σε κείμενα, και στις απεικονίσεις του συνδέεται άμεσα και με τους δράκοντες  και τα φίδια.  Και με μερικά επίθετα που είδαμε σε προηγούμενα κείμενα να ονομάζετε Δενδρίτης αλλά και  Δενδρεύς, ‘Ενδενδρος  κλπ

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter epsilon, entry 2763,

<Ἔνδενδρος>· παρὰ Ῥοδίοις Ζεύς· καὶ Διόνυσος ἐν Βοιωτίᾳ

Αλλά  και Συκίτης ή Συκεάτης  λατρευόμενος στην πόλη της Κιλικίας Συκή, ενώ Συκεών είναι το περιβόλι το κατάφυτο με  συκιές ή Μειλίχιος, άλλο επίθετο του «μείλιχον καλοῦσι Διόνυσον» ή Βάκχον Μειλίχιον ( γλυκυν, ευχάριστον) καθώς το μοιράζετε και με τον πατέρα του Δία.

Plutarchus Biogr., Phil., De esu carnium i (993a-996c)
Stephanus page 994, section A, line 6

τί τὴν θεσμοφόρον ἀσεβεῖτε Δήμητραν καὶ τὸν ἡμερίδην καὶ μειλίχιον αἰσχύνετε Διόνυσον,

Plutarchus Biogr., Phil., De communibus notitiis adversus Stoicos (1058e-1086b)
Stephanus page 1076, section B, line 1

…τοῦ Διὸς ὡς ἔνι ἄριστα διοικοῦντος ἡμᾶς ὡς ἔνι χείριστα
πράσσειν; εἰ γοῦν, ὃ μηδὲ θέμις ἐστὶν εἰπεῖν, ἐθελήσειε
μὴ Σωτὴρ μηδὲ Μειλίχιος εἶναι μηδ' Ἀλεξίκακος


Clemens Alexandrinus Theol., Protrepticus
Chapter 10, section 110, subsection 1, line 6

                     Οὐ γὰρ ἂν οὕτως ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ τοσοῦτον
ἔργον ἄνευ θείας κομιδῆς ἐξήνυσεν ὁ κύριος, ὄψει καταφρο-
νούμενος, ἔργῳ προσκυνούμενος, ὁ καθάρσιος καὶ σωτήριος
καὶ μειλίχιος, ὁ θεῖος λόγος, ὁ φανερώτατος ὄντως θεός,
ὁ τῷ δεσπότῃ τῶν ὅλων ἐξισωθείς, ὅτι ἦν υἱὸς αὐτοῦ καὶ «ὁ
λόγος ἦν ἐν τῷ θεῷ»…


Ενώ η λατινική λέξη morum  ή μορον δηλώνει το συκάμινο ή το συκόμορον όπου μόρος η μοίρα, το πεπρωμένον, το γραφτόν, η ειμαρμενη, το μοιραίο αλλα και ο βίαιος θάνατος...

Ενώ ο θεός που του προσφέρουν  τον πρώτο   καρπό του ιερού δέντρου είναι ο Ερμής, κι ας έχει ο Διόνυσος το όνομά του Συκάτη ή του Συκίτη γιατί ο ίδιος έχει φέρει εκτός από την ιερήν Αμπελον και την καλλιέργεια της  Ιερής Συκιάς.  Ενώ θεωρούν ότι και τη  «συκῆν δὲ καὶ ἄμπελον Διόνυσος» έφερε και έδειξε την καλλιέργειά της.

Όμως ο Διόνυσος λατρεύεται μαζί με την Μεγάλη μητέρα Θεά Κυβέλη/Ρέα/Ήρα/Δήμητρα κλπ – βλέπε και προηγούμενα κείμενα. Στις Βάκχες του Ευρυπίδη δίνεται απόλυτα και ξεκάθαρα η κοινή λατρεία των Θεών, με θύρσους και στεφάνους από κισσό και η συνύπαρξη στα ιερά των ιερειών που συν-λατρεύουν με τον ίδιο τρόπο  τη μεγάλη μητέρα και τον Διόνυσο, φερμένο εκ της Λυδίας και της Φρυγίας και με κοινούς τόπους λατρείας και  στην Ελλάδα- Θήβα, Κρήτη κλπ.

 Διόνυσον ὑμνήσω.
 ὦ μάκαρ, ὅστις εὐδαί-
  μων τελετὰς θεῶν εἰ-
  δὼς βιοτὰν ἁγιστεύει
 καὶ θιασεύεται ψυ-
  χὰν ἐν ὄρεσσι βακχεύ-
  ων ὁσίοις καθαρμοῖσιν,

 τά τε ματρὸς μεγάλας ὄρ-
  για Κυβέλας θεμιτεύων
 ἀνὰ θύρσον τε τινάσσων
 κισσῶι τε στεφανωθεὶς
 Διόνυσον θεραπεύει.
 ἴτε βάκχαι, ἴτε βάκχαι,
 Βρόμιον παῖδα θεὸν θεοῦ  

 Διόνυσον κατάγουσαι
 Φρυγίων ἐξ ὀρέων Ἑλλάδος εἰς εὐ-
  ρυχόρους ἀγυιάς, τὸν Βρόμιον·
 ὅν ποτ' ἔχουσ' ἐν ὠδί-
  νων λοχίαις ἀνάγκαι-
  σι πταμένας Διὸς βροντᾶς
 νηδύος ἔκβολον μά-
  τηρ ἔτεκεν, λιποῦσ' αἰ-
  ῶνα κεραυνίωι πλαγᾶι·
 λοχίαις δ' αὐτίκα νιν δέ-
  ξατο θαλάμαις Κρονίδας Ζεύς,
 κατὰ μηρῶι δὲ καλύψας
 χρυσέαισιν συνερείδει
 περόναις κρυπτὸν ἀφ' Ἥρας.
 ἔτεκεν δ', ἁνίκα Μοῖραι
 τέλεσαν, ταυρόκερων θεὸν
 στεφάνωσέν τε δρακόντων
 στεφάνοις, ἔνθεν ἄγραν θηρότροφον μαι-
  νάδες ἀμφιβάλλονται πλοκάμοις.
 ὦ Σεμέλας τροφοὶ Θῆ-
 βαι, στεφανοῦσθε κισσῶι·
 βρύετε βρύετε χλοήρει
 μίλακι καλλικάρπωι
 καὶ καταβακχιοῦσθε δρυὸς  
 ἢ ἐλάτας κλάδοισι,
 στικτῶν τ' ἐνδυτὰ νεβρίδων
 στέφετε λευκοτρίχων πλοκάμων
 μαλλοῖς· ἀμφὶ δὲ νάρθηκας ὑβριστὰς
 ὁσιοῦσθ'· αὐτίκα γᾶ πᾶσα χορεύσει,
 Βρόμιος εὖτ' ἂν ἄγηι θιάσους
 εἰς ὄρος εἰς ὄρος, ἔνθα μένει
 θηλυγενὴς ὄχλος
 ἀφ' ἱστῶν παρὰ κερκίδων τ'
 οἰστρηθεὶς Διονύσωι.
 ὦ θαλάμευμα Κουρή-
  των ζάθεοί τε Κρήτας
 Διογενέτορες ἔναυλοι,
 ἔνθα τρικόρυθες ἄντροις
 βυρσότονον κύκλωμα τόδε
 μοι Κορύβαντες ηὗρον·
 βακχείαι δ' ἅμα συντόνωι
 κέρασαν ἡδυβόαι Φρυγίων
 αὐλῶν πνεύματι ματρός τε Ῥέας ἐς
 χέρα θῆκαν, κτύπον εὐάσμασι βακχᾶν·


Ω μακάριος που κατέχει
Των θεών τις τελετές
Και τη ζωή του αγνή την έχει,
Κι όποιος στα βουνά ξετρέχει
Κι είναι με τους βακχευτές
Η ψυχή του όλη δοσμένη
Καθαρή κι εξαγνισμένη

Κι όποιος τη μεγάλη μάνα
Την Κυβέλη προσκυνά
Στα μυστήρια της ταμένος
Και κισσοστεφανωμένος
Βαχκικό ραβδί ανεμίζει
Και το Διόνυσο τιμά
…

«Κι οι Μοίρες όταν σωστόν,
και τέλειον πιά τον έκαμαν,
τότε με κέρατα ταύρου θεό τον εγέννησε
και για στεφάνι του φόρεσε στεφάνι με φιδόπλεκτο
Γι’ αυτό οι Μαινάδες έχουνε τα φίδια στόλισμα τους
 κι ολόγυρα τυλίγουνε τα μαλλοπλέξουδά τους

Με κέρατα ταύρου αλλά και φίδια στο κεφάλι ο Διόνυσος απεικονίζεται ξεκάθαρα στο κείμενο η σύνδεση τους  όπως  αντικρίζουμε την Μέδουσα και στην ασπίδα της Αθηνάς Γοργούς. 

Ενας ξεκαθαρα απο τα σύμβολα και μονον νέος φεγγαροθεός. Η ανανέωση της ζωής μέσα απο τις Μυητικές τελετές, το παιδί που περνά μέσα απ΄αυτές και ομοιώνεται με τον ουράνιο τελεστή τους. Ετσι το Θείον βρέφος ταυτίζεται με τον θεό του φεγγαριού που παριστάνεται ως βρέφος.

Φεγγαρικοί χαρακτηρες του Βρέφους των ορφικών, του μυστηριακού Ζαγρέα, φεγγρίζουν απο κάθε πλευρά του. Κέρατα εμβλήματα φεγγαρικά, και τα φίδια διπρόσωπα πλάσματα και τα δύο σε συνδιασμό. Οι μορφές του ίδιου βρέφους, του Κρητικού Δία που ειναι κι εκεινος ένα φιδοβρέφος κι αυτός, κι ο Διόνυσος που γεννιέται μωρό ταυροκέρατο και στεφανωμένο απο φίδια. 

με δέρμα πάνθηρα στους ώμους σε διαστολή με τον Ηρακλή που φέρει λεοντή


Και ο  Θρία-μβος συνδέεται , όπως ειδαμε και σε προηγούμενο κείμενο με τη λατρεία του και με την εύρεση των Θρίων = φύλλων της συκιάς ή και της αμπέλου. Και η χρήση του  Θύρσου και τα Θρία τα φύλλα της συκής ή της αμπέλου…

Η σύνδεση του Διονύσου εκτός από το ότι απεικονίζεται με κέρατα (σαφή αναφορά σε φεγγαροθεό) και με βοστρύχους από φίδια ή δρακόντων  στεφάνοις,  σε κάποια άλλα κείμενα μας δίνει και την χρήση της συκιά και την «άνομη» ονομασία που έφτασε ως τις μέρες μας και χαρακτηρίζει τα σύκα και την δύσμοιρη τη συκιά με τον τόσο πλούσιο καρπό.

Ο μύθος αναφέρει ότι όταν πέθανε η μητέρα του Σεμέλη ο Διόνυσος θέλησε να την ξαναφέρει στην ζωή. Ετσι έψαξε να βρει πέρασμα να κατεβεί από τη Λίμνη Λέρνη για να την επισκεφθεί το βασίλειο του ‘Αδη. Μη γνωρίζοντας την είσοδο ζήτησε τη βοήθεια του Πρόσυμνου (Προσύμνεως Λεώς" λέγονταν οι μυημένοι στα Λερναία Μυστήρια. Αυτό μας επιτρέπει να ετυμολογήσουμε τη λέξη "Προσύμνεως". "Προς ύμνεως" είναι εκείνος, που προσέρχεται στο ναό, για να υμνήσει το θεό.) ή του Πολυμνου,(Πόλυμνου-  Πολύμνητος ο Μνήμων, που εχει καλή μνήμη που δεν λησμονεί, που επαινείται πολύ) ο οποίος του έδειξε του δρόμο, αλλα με αντάλλαγμα.

Ο ερωτίλος χωρικός δέχτηκε να τον οδηγήσει στην είσοδο, βάζοντας όμως σαν όρο, όταν ο Διόνυσος γύρναγε από τον Άδη, να δεχόταν τις ερωτικές του περιπτύξεις, ενεργώντας σαν γυναίκα. Μη μπορώντας να κάνει αλλιώς ο θεός δέχτηκε κι από την είσοδο, που του υπέδειξε, κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο. Εκεί συνάντησε τον Πλούτωνα, στον οποίο χάρισε τη μυρτιά, που πολύ αγαπούσε σαν φυτό, κι έτσι εξαγόρασε την ελευθερία της μητέρας του. Ανεβαίνοντας στο φως του ήλιου βρήκαν τον Πόλυμνο πεθαμένο. Ο θεός, για να ξεπληρώσει την υπόσχεσή του, πήρε ξύλο συκιάς από το οποίο έφτιαξε έναν φαλλό και τον τοποθέτησε πάνω στον τάφο του


Συνεχίζετε …