Εις μνήμην του Παύλου Σπ. Κυράγγελου

Σήμερα μια ημέρα σημαδιακήν

στην μνήμην του Παύλου Κυράγγελου.

Ενός ανθρώπου που αγάπησε την Ελληνικήν

Γλώσσα

και πάλευε για το Ελληνικό Πνεύμα,

το προ πάντων των Αιώνων Κατασταθέν

το γεννημένο κάτω απ' τον αστερισμό του Αιγόκερω

διαχειριστή των Επίγειων Ηλιακών δικαιωμάτων,

Μέγιστο Δανειστή και Τραπεζίτη Αίματος Ινδών, Αιγυπτίων, Εβραίων, και λοιπών οφειλετών.

Ενα κείμενό  του για  την Προέλευσην της Ελληνικής Γλώσσας

από το λεξικό του  με τον τίτλο "Επίτομο Ομηρικό κατ' εκλογήν Γραμματαριθμικό

Αριθμογραμματικό μετά χριστοκεντρικού παραρτήματος ονοματολογικό λεξικό της 

Ελληνικής"

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Ξεκινώντας απ' την αναφορά στον πύργο της Βαβέλ¹, τό γλωσσικό πρό­βλημα εκφράζεται μέ τήν επιστημονική σύγχυση στην απορία τού αν υπήρξε ή πρώτη γλώσσα (μητέρα γλώσσα) ή αν συνυπήρξαν - αρχικά -διάφορα φωνητικά συστήματα. Ή απορία αυτή απορρέει άπ' τήν κατά­σταση τής καταγωγής του γήινου ανθρώπου, πού φαίνεται νά παρουσιάζη πέντε πιθανές εκδοχές: α) τήν άδαμική, β) τήν άδαμώδη, γ) τήν αποικι­ακή, δ) τήν εξελικτική καί ε) τήν άδαμεξελικτική.

Ή άδαμική εκδοχή παρουσιάζει μιά αδαμική οικογένεια (Γέν. Β,7) ή (τό, καί καθ' ημάς, όρθό) ένα άδαμικό γένος (Γέν. Α', 26-29), μέ γλωσσική συ­νέπεια, καί στίς δύο ύπο-περιπτώσεις, τήν ύπαρξη μιάς αρχικής κοινής γλώσσας (μητέρας γλώσσας ή πρώτης γλώσσας), είτε εξελικτικά με την αντιμετώπιση των κοσμικών παραστάσεων (ερεθισμάτων-πληροφοριών), είτε αυτόματα και προγραμματισμένα μέσα στο ανθρώπινο DNA (έτσι αντι­λαμβανόμαστε τό Γέν. Β' 19-20 καί, ασθενέστερα, τό διάλογο στό Γέν. Γ'8 κ.έ.).

Ή αδαμώδης εκδοχή παρουσιάζει μία γήινη, ανθρώπινη οικογένεια, ή γένος, πού δημιουργείται από εξωγήινες ευφυΐες («θεούς» - πρβλ. θεωρία Νταίνικεν) σέ μορφή οικογένειας ή γένους ή χωριστών (ένν. χωρίς δυνατό­τητα επικοινωνίας αρχικής) γενών. Ή γλωσσική συνέπεια είναι μια αρχική κοινή γλώσσα στην περίπτωση τής οικογένειας καί «πλέον τής μιάς, τουλ.» αρχικές γλώσσες, στήν περίπτωση τών χωρίς επικοινωνία γενών, έστω και αν προήλθαν από την αυτή εξωγήινη πηγή (τεκμαίροντας έτσι πώς θέλη­σαν νά παρατηρήσουν τή γλωσσοπλαστική διαφοροποίηση² κι όχι απλώς τον κλιματολογικό επηρεασμό). Στίς περιπτώσεις αυτές τεκμαίρεται βέ­βαια ή γλωσσική έγγραφη στο άδαμώδες DNA.

Ή αποικιακή εκδοχή (έπηνδρωμένα σκάφη άπό άλλους κόσμους) παρου­σιάζει τή γλωσσική συνέπεια μιας κοινής εξ αντιγραφής γλώσσας (στήν περίπτωση μιας μοναδικής, αποικιακής αποστολής) ή πολλών εξ αντιγρα­φής γλωσσών, στην περίπτωση πολλών, από διαφορετικούς κόσμους ή μέ διαφορετικές γλωσσικές εκφράσεις, αποστολών.

Ή εξελικτική (κυρίως πιθηκοειδής μορφή μέ προ - παρα - μεταπιθηκικές οικογένειες) εκδοχή (δαρβίνεια) συνυφασμένη μέ τήν εικόνα των απομα­κρυσμένων γενών, παρουσιάζει τήν εικόνα πολλών, αρχικά διαφοροποι­ημένων, γλωσσών.

Ή άδαμεξελικτική εκδοχή (τέλειο σώμα - εξελισσόμενη διάνοια) μεταπίπτει στήν εκδοχή τών διαφορετικών γενών.

Συνέπεια των παρατηρήσεων και εργασιών μας, πού έγιναν πάνω σ' αυ­τές τίς σκέψεις, είναι τό επιστημονικό συμπέρασμα πώς υπήρξε μιά πρώτη γλώσσα καί αυτή είναι ή πρωτ(άρχαιο)ελληνική, άλλως ότι ή πρωτελληνική διέσωσε μέσα της τά λειτουργικά - εκφραστικά στοιχεία τής πρώτης γλώσ­σας. Τό ανά χείρας κατ' έκλογήν Λεξικό αποπειράται, μέ τά όποια μέσα  συννενόησης διαθέτει ο συγγραφέας, ν΄αποδειξει το σύμπερασμα αυτό, μέσα από τις γραμμές της ανάλυσης αυτής και τις άριθμογραμματικές εξι­σώσεις του β' μέρους.

Ξεκινώντας άπ' τήν ομόφωνη επιστημονική παρατήρηση πώς η Ζωή είναι κίνηση ( πιο συγκεκριμένα : ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα- πρβλ. σύμβολο του Οφεος ) είναι λογικό νά υποθέσουμε πώς ή γλώσσα, σάν πιστός άντιγραφέας τής ζωής, αντιγράφει απλώς την κίνηση.  Καί, φυσικά, πρώτη κί­νηση, τοΰ άνθρωπου είναι ή αναπνοή, πού κύρια μορφή της είναι ό ήχος, ή φωνή, ή προφορική μορφή τής γλώσσας, τό «φθέγγεσθαι» ή «λαλεΐν». Αυ­τής τής αναπνοής δυό είναι τά στάδια, ή εισπνοή κι ή εκπνοή, πού ακού­γονται, κατά λογική προσέγγιση, μέ τόν ήχο Α γιά τήν εισπνοή (πρβλ. στεν-αγμό) καί τόν ήχο Ω γιά τήν εκπνοή (πρβλ. θαυμ-ασμό). Ό ήχος ΑΩ λοιπόν είναι ή πρώτη κίνηση ζωής, ή αναπνοή δηλ., σά σύνθεση τής εισ­πνοής καί τής εκπνοής3. Παρεισφρύοντας τόν ήχο J = γι, πού κάνει ό αέρας εισερχόμενος - εξερχόμενος άπ' τόν αγωγό τοϋ λάρυγγα, έχουμε τό ρήμα ΑJΩ = ΑΓΩ (κινούμαι, βαδίζω, προχωρώ, πάω μπροστά ή ΑΪΩ = θέτω σέ κίνηση ή ομιλώ (πρβλ. ή καί λατιν. ait).

Παραβλέποντας τήν άποψη του Πλάτωνα στόν Κρατύλο (πού θεωρείται άλλωστε τό Ευαγγέλιο τής Ετυμολογίας), όπως σταθερά υποστηρίζεται απ' τό Σκαρλάτο Βυζάντιο (Λεξικόν Έλληνικόν, Προλεγόμενα), πώς ύπάρχουν πολλές λέξεις, πού οι "Ελληνες πήραν άπ' τούς Βαρβάρους, καί Ιδιαί­τερα άπ' τή θεωρούμενη πρώτη γλώσσα, τή Σανσκριτική (άποψη άμετακίνητη καί τοϋ Γρ. Κατσαρέα), είμαι άπ' τήν επιστημονική δεοντολογία ύποχρεωμένος νά ομολογήσω, χωρίς πάθος καί φόβο τών... Ιουδαίων (ιδιαί­τερα Ρ. Τέμπλ καί Ίμμ. Βελικόφσκι, ελπιδοφόρα επαρκών ώς πρός τήν Αστρονομία καί απελπισμένα ανεπαρκών ώς πρός τήν Ετυμολογία), πώς δέν υπάρχει εργασία, πού ν' άποδεικνύη πρώτη γλώσσα οποιαδήποτε βαρβαρική γραφή (κατ' απομίμηση φωνής)· καί πώς ή άνά χείρας εργασία απο­τελεί συστηματική (δηλ. επιστημονική) απόδειξη του ότι ή ελληνική είναι μιά άρτια, χωρίς δάνεια (άρα αυτογενής) γλώσσα, πού ξεκινώντας άπ' τό Α καταλήγει στό Ω αβίαστα, φυσικά, αδιάκοπα, συστηματικά και με πλήρη μεταβίβαση τής φωνητικής και γραφικής σύνδεσης κι ανασύνδεσης από γράμμα σε γράμμα, από συλλαβή σε συλλαβή, από λέξη σε λέξη κι από έννοια σέ έννοια. Γιά την κατάδειξη τής συνεκτικής Ισχύος αυτής τής γλώσσας το ανά χείρας Λεξικό είναι επίσης ομηρικό, γιά νά δείξει πόσες και ποιές σημαντικές λέξεις της παρέμειναν αμετάβλητες από τόν τότε καιρό ομηρικό) μέχρι σήμερα.

Ή εκκίνηση άπ' τό ρήμα ΑΩ (πού μέ τό πρόσφυμα πν καί τήν ποιοτική μετάπτωση του α σέ ε νίνεται πνέω καί πνοή = πνεύμα. τό αίτιο τής ζωής τής ύλης) μάς δίνει τή βασική - αρχική σειρά τών ρημάτων, πού εκφράζουν ά ανθρώπινα (εύ ή κακώς) πάσχειν. τά πάθη, μέ τήν άπλή παρεμβολή ενός  φθόγγου - συμφώνου, πού αποδίδει ηχητικά κάθε πάθος (π.χ. τό Μ την επιθυμία, τό Ρ τή ροή κοκ).

Σχηματίζονται έτσι τα  βασικά - αρχικά ρήματα ΑΓΩ, ΑΔΩ, ΑΖΩ, ΑΘΩ, ΑΙΩ, ΑΚΩ, ΑΛΩ, ΑΜΩ, ΑΝΩ, ΑΠΩ, ΑΡΩ, ΑΣΩ, ΑΤΩ, πού μεταπίπτουν γρήγορα στά (παράγουν) ΑΙΣΣΩ, ΑΓΧΩ, ΗΚΩ, ΙΚΝΕΟΜΑΙ, ΑΚΕΟΜΑΙ, ΑΛΙΣΚΟΜΛΙ, ΜΑΙΝΟΜΑΙ, ΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ καί στά ΒΑΙΝΩ, ΠΑΙΩ, ΑΙΡΩ, ΝΑΙΩ, ΚΑΙΩ, ΛΕΓΩ, ΦΕΡΩ.

Τά ρήματα αυτά ακολουθούν τήν έξης διαδρομή:

1)ΑΓΩ= Κινούμαι, Οδηγώ, Προχωρώ

Εξέλιξη: "Αγω -> "Εχω -» Έχομαι -> Όχούμαι,

Παράγωγα: Έγώ - Αγωγός - Αγωγή - Άγων - Αγωνία - Γωνία - Αγυιά, "Αγυιος, Υιός - "Αγιος, Γιός - Άγαία, Γαία, Γή - Αχαΐα, Αχαιοί -"Όχημα, Όχετός.

 2) ΑΙΩ = Μιλάω, θέτω σέ κίνηση

 Εξέλιξη: Ίω -> "Ιημι -> Εΐμι -> Eiμί->

Παράγωγα: Αίών, "Ιων, Ιών. Ίόν - Ων. "Ον, "Ονομα - Αίολος - "Αημα - Aίμα, - "Ανεμος (πρβλ. Anima) - Αϊτός. Αετός - Άγιάζι. γκάζι (πρβλ, gass) - σαΐτα (πρβλ. Sagitta).,

3) ΑΝΩ = κινούμαι (στρέφομαι  προς τά πάνω Εξέλιξη: (Νάω) -> Ναίω

Παράγωγα: Ναός - Ναϋς - Ναύτης -

4) ΑΔΩ = Κινώ τά χείλη (σέ τραγούδι ή προσευχή)

Εξέλιξη: Δέω --> Δέομαι -» Γοώ.

Παράγωγα: "Αδων, "Αδωνις - Αηδών - Αοιδός - Ώδή - Γόης, Γοητεία, Γη­τειά-

5) ΑΚΩ = Κινώ βελόνη (προς τραύμα ή προς θεραπεία τραύματος) Εξέλιξη: Άκέω —> Άκέομαι —> Κεντώ

Παράγωγα: "Ακεσμα - Άκέστωρ - 'Ακίς - Κέντημα - Κεντρί - Κέντρο –Πανάκεια .

6) ΑΛΩ = Πηδώ, υπερπηδώ. υπερβαίνω (καί ΕΛΩ).

 Εξέλιξη: "Αλλομαΐ -» Άλίσκημαι -> ΕΛΩ > Έλαύνω

Παράγωγα- "Αλτης - αιχμαλωτος - Αλς. θάλασσα - Αλας - Σάλος καί: ΗΛ -Ήλιος- Βήλος. βάαλ. βήλ – βέλος , βολή, βέλο.

7) ΑΜΩ = Κινούμαι  γύρω από κάτι, επιθυμώ κάτι (πρβλ. amo).

 'Εξέλιξη: Μάω —> Μαίω -> Μαίνομαι-» Μαντεύω.

Παράγωγα: Μαία - Μανία - Μάντης - (πρβλ. amicia, amor).

8) ΑΠΩ = Κάνω κίνηση απομάκρυνσης. σπρώχνω. κτυπώ απωθητικά.

Εξέλιξη: (Πάω) -> Παίω -> Πιάνω -> Παίζω.

 Παράγωγα: Παίκτης - Πύκτης.

9) ΑΡΩ = Σηκώνω, κυλάω, σηκώνω φωνή (καί EPΩ)

 'Εξέλιξη: Αίρω —> Αιρούμαι —> Ρέω -> Ρίπτω.

Παράγωγα: Άρά - Αρσις - Άραράτ - "Αρης - 'Εομής - Έρως - "Εαρ - Ήρα - Ρούς, Ροή - Ρεύσις, Ρύσις, Ρυτόν, Ρεύμα - Ρήμα. Ρήτωρ 'Αρμα_=-Ήρως - 'Ορμή - "Ορνεον - Άήρ.

10) ΑΣΩ.....Κινούμαι γρήγορα, τρέχω.

Εξέλιξη: Σαύω  - Σεύω . Σείω  , Σώζω

11) ΑΤΩ = Προσεγγίζω, εγγίζω, τιμωρώ

Εξέλιξη: Τίω- Τείνω- Στενώ- Στενάχω- Στείχω- Τειχίζω

Παράγωγα: Ατη- Τισις, Στενή- τειχος-τοίχος.

Από αυτά τά βασικά - αρχικά ρήματα παράγονται, κυρίως, τά ακόλουθα Βασικά - Σύνθετα ρήματα:

1)_Άίσσω, μέ βασικά παράγωγα: αϊξ_- Αίγαιον - Αίγιον- Αίγιης,  Αιγιαλός (γιαλός) - άνάσσων, άναξ -

2) 'Αγρεύω, μέ βασικά παράγωγα: "Αγρα- αγρός, αγρότης – αγριος, Αγρίνιο- άγρωστις, άγρωστικος (πρβλ. ρουστίκ άπ' τό (ag) rusticus).

3) 'Αγείρω, μέ βασικά παράγωγα: άγυρις. γύρις, γύρος, γύρω - αγύρτης -πανήγυρις - αγορά_- αγέρωχος καί εγείρω: έγερσις - 'Εγίρα - γέρων, δημογέρων γέρος, γριά - γέρας^γήρας - γέρανας, γερανός.

4) 'Αγχομαι, με βασικά παράγωγα: άγχος, αγχόνη, αγχί-

Διαγράφεται έτσι, σύμφωνα μέ τήν παραπάνω ανάλυση, ό λειτουργικός άξων τής ελληνικής γλώσσας, πού είναι, κατά ρηματική διαδοχή, ό ακό­λουθος:

ΑΩ - AJΩ – ΑΓΩ-ΕΧΩ.- ΕΧΟΜΑΙ καί ΔΕΧΟΜΑΙ - ΟΧΟΥΜΑΙ -ΑΡΧΟΜΑΙ καί ΕΡΧΟΜΑΙ - ΟΡΧΟΥΜΑΙ - ΧΟΡΕΥΩ - ΧΩΡΩ.