Νὺξ δ' ἡ Λητώ

Η περιήγηση στα περί της Λητούς συνεχίζεται καθώς θα περάσουμε και σε μερικές ακόμα αναφορές που σχετίζονται με την ιστορία της Λητούς ή της Βουτούς…

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 564, line 17

<Λητώ>: Παρ ὰ τὸ λήθω, τὸ λανθάνω.

Είδαμε ότι το ρήμα λήθω δηλώνει την έννοια του μένω κρυμμένος, περνώ απαρατήρητος, κάνω κάτι χωρίς να με καταλάβουν, διαφεύγω της προσοχής κρύβομαι, ξεφεύγω, ξεγλιστρώ κλπ.

Η Λητώ είναι δηλαδή κάποια που παραμένει κρυμμένη, και αφανέρωτη, ή κάποια που γύρω από το όνομα της και την ταυτότητά της προξενεί λήθη, και  που γίνεται φανερή όταν εμφανίζεται στην Δήλο καθώς Δήλος σημαίνει την φανερή, την γνωστή, την εμφανή, την πρόδηλη, την έκδηλη, και την ολοφάνερη και την εμφανέστατη. Όμως έτερη γραφή της Δήλου είναι Βήλος όπως  οι άλλες γραφές της Δωδώνη είναι  Φηγώνη ή Βωδώνη όπως ονομάζετε εξαλλου  και ο Δίας ως Φηγωναίος και ως Βωδωναίος εκ της πόλης Φηγώνη ή Βωδώνη…

Schol. Apoll. Rh. 1, 308: Δῆλος μία τῶν Κυκλάδων  

νήσων, ἱερὰ Ἀπόλλωνος, ἣ πρὶν μὲν ἄδηλος, ὕστερον δὲ Ἀστερία ... πάλιν δὲ Ὀρτυγία

 Etym. M. p. 264, 22: Δῆλος: ἡ ἱερὰ τοῦ Ἀπόλλωνος.

εἴρηται ὅτι κρυπτομένην αὐτὴν ἐν τῇ θαλάσσῃ ὁ Ζεὺς δήλην ἐποίησε καὶ ἀνέδωκε.

Αλλα και ο Πύ­θιος Απόλλων ως όφις και ως  φονεύσας δήθεν τον/την  Πύθωνα – δράκοντα/δρακαινα/δελφίνη, λατρεύθει. Στους  ιστορικούς χρόνους αντικατέστησαν το όνομα της Δήλου και των Δελφών  όπως και το όνομα της Δωδώνης. Οι Δελφοί και η Δήλος εφεραν την ονομασία  και την αρχήν των εις το αρχικό όνομα του Απόλλωνος - Βήλου.

Τό β εν τή Ελληνική εναλλασσομένου τω δ, έτσι η  Βήλος και Βελφοί απέβησαν Δήλος και Δελφοί, ο­νόματα αμφότερα αναφερόμενα εις τήν Πυθώ, τήν «πετρήεσσαν Πυθώ»,

Όμως η Δήλος/Βήλος έλαβε το όνομα της με την εμφάνιση και την γέννηση του Απόλλωνα  και ύστερα ονομάστηκε Αστερία, και πάλι παρέμεινε ως Ορτυγία.

Αστερία  όμως θα μπορούσε κάλλιστα να δηλώνει και την εμφάνιση κάποιου φανερού σημείου/σημαδιού  εκ του σκοτεινού ουρανού (καθώς και η Λητώ δηλώνει την νύχτα ή την σκοτεινιά κλπ που πλέον γίνεται φανερό και εμφανίζεται είτε στον σκοτεινό ουρανό, είτε στον σκοτισμένο και ξεχασμένο νου των ανθρώπων. Και με την επωνυμία της ως Βουτούς ίσως θα έπρεπε να δούμε και την έννοια της Βουτιάς και της βύθισης/πτώσης μετεώρου  ή της εμφάνισης νέου αστέρος/ηλίου, καθώς μονο ο Απόλλων γεννιέται στην Δήλο/Βήλο με την βοήθεια και της αδερφής του Αρτέμιδος, ή έννοια της Βουθοης της Θεάς των Βοδιών η της θεάς βοηθού αλλα και  της αιγυπτιακής Αθώρ, που κουβαλά στο κεφάλι της τον ήλιο αλλα και τα δύο κέρατα της Σελήνης 

 Όμως Βήλος  είναι και το όνομα του ουρανού αλλα και του αστέρα  αλλά ονομάζετε και η Μήλος  πριν από τις Ηράκλειες στήλες και από τις δύο πλευρές λέγεται ότι οι αρχαίοι βηλόν ονομάζουν την οδό ή το κατώφλι το δοκάρι της θύρας, ή το σύνορο την αρχή και το τέλος στην οδό του Ωκεανού !!! και η σύνδεση της Μήλου δεν σταματά μονο εδώ καθώς μια εκδοχή της και ένας μύθος της φέρει και την δημιουργία και την ύπαρξη της Πελειάδος.

Stephanus Gramm., Ethnica (epitome)
Page 166, line 22
                                  <Βῆλος,> ἡ καὶ <Μῆλος,> πρὸς ταῖς Ἡρακλέους στήλαις,
ἀ μφοτέρων ἐτύμως λεγομένων, τῷ τοὺς ἀρχαίους βηλὸν λέγειν
τὸν οὐδὸν τῆς θύρας, καὶ ταύτην κεῖσθαι παρὰ τὸν οὐδὸν τοῦ ὠκεανοῦ.

 αλλά και ο Ουρανός και ο Αστήρ καθώς και ο Ζεύς και του Ποσειδώνος ο υιός !!! αλλά και ο ίδιος ο Κρόνος !!!

Lexica Segueriana, Glossae rhetoricae (e cod. Coislin. 345)
Alphabetic entry beta, page 225, line 29

<Βῆλος>: ὁ οὐρανός, βαρυτόνως, καὶ Ζεύς, καὶ Ποσει-
 δῶνος υἱός.

Theodoretus Scr. Eccl., Theol., Commentaria in Isaiam
Section 14, line 389

   Τὸν δὲ Βὴλ Κρόνον ἔφασάν τινες εἶναι.

Damascius Phil., Vita Isidori (ap. Photium, Bibl. codd. 181, 242)
Fragment 115, line 1

ὅτι Φοίνικες καὶ Σύροι τὸν  Κρόνον Ἢλ καὶ Βὴλ καὶ Βωλαθὴν
ἐπονομάζουσιν.

Joannes Philoponus Phil., De vocabulis quae diversum significatum exhibent secundum differentiam accentus
Recensio d, alphabetic letter beta, entry 4, line 1

<Βῆλος>· τὸ κύριον,
<βηλός>· οὐρανὸς καὶ ἀστήρ.

Joannes Philoponus Phil., De vocabulis quae diversum significatum exhibent secundum differentiam accentus
Recensio e, alphabetic letter beta, entry 3, line 1


<Βῆλος>· κύριον,
<βηλὸς> δὲ οὐρανὸς ἢ τόπος αὐτοῦ ἢ ἀστήρ.

Βήλος - (Β)ήλιος - Βάαλ - Ήλιος
-ΗΛ - ΕΛ- Βήλος -(Β)-ήλιος - ΗΕΛΙΟΣ - ΑΒελιος - Βααλιος- Βα-ΑΛ. Ο Βελ ή Βήλ ούτως είναι ο Ελ ή Αλ των Ελ­λήνων δηλαδή ό Ηέλιος του Όμηρου, ο ήλιος, ο Άλιος - Βάλιος των Δωριέων, ό Άβέλιος των Κρητών, ο Χουβιλ /Houbil των Ετρούσκων, ό Υλ-ίλι ό όβιλ των Αλβανών, ο Βελάρ της Γραφής, ο Βάαλ των άλλων ασιατικών λαών, Υλλος Ζεύς-Βάλος τών Ελλήνων, ή αυτος  ο Ήλιος - Απόλλων, διότι Ζεύς και "Ήλιος πολλάκις συνταυτίζονται, αφού ό Ζεύς ην προσωποποίησις του Ήλιου.

Αλλά επιστρέφουμε στην Λητώ καθώς ταυτόχρονα δηλώνει και την Α-Ληθη-Α και το αληθές  καθώς η έχοντας ξεφύγει από την Λήθη και το αποξέχασμα ή την λησμονιά μπορούμε να αντικρύσουμε την πραγματικότητα.

Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum
Alphabetic entry lambda, page 369, line 22

<Λητ ὼ>, ἡ νὺξ, παρὰ τὸ λήθω τὸ λανθάνω, ἢ παρὰ τὸ
 λήθην καὶ ἀμνημοσύνην ποιεῖν· ἢ παρὰ τὸ λεληθότως
 ταύτην διέρχεσθαι· Ἀπολλόδωρος δὲ ἐλεητὼ, ἐλεήμων
 γὰρ καὶ πραεῖα ἡ θεός.

Η Λητώ ταυτίζεται με την νύχτα  αλλά και την λήθη και την αμνημοσύνη

Άλλες ερμηνείες που μπορούμε να δώσουμε στη νύχτα είναι ο ζόφος, το σκοτάδι, η λιποθυμία, αλλά και ο θάνατος, ο όλεθρος αλλά και η συμφορά, καθώς και η χασοφεγγιά ( ή νύχτα χωρίς φεγγάρι ή με την χάση του φεγγαριού), και η Θεά Νύχτα προσωποποιημένη.

Etymologicum Gudianum , Additamenta in Etymologicum Gudianum (ἀάλιον – ζειαί) (e codd. Vat. Barber. gr. 70 [olim Barber. I 70] + Pari
Alphabetic entry alpha, page 86, line 15

⌊<Ἀληθές>· παρὰ⌋ τὸ λήθω· τὸ μὴ λήθῃ τοῦ δικαίου ὑποπίπτον.

Etymologicum Gudianum, Additamenta in Etymologicum Gudianum (ἀάλιον – ζειαί) (e codd. Vat. Barber. gr. 70 [olim Barber. I 70] + Pari
Alphabetic entry epsilon, page 460, line 17

                                                                            ἡ δὲ λήμη λευκόν
ἐστι ⟦καὶ ὑγρὸν κατὰ τῶν ὀφθαλμῶν συνιστάμενον· γίνεται δὲ παρὰ τὸ λάω, τὸ
βλέπω, καὶ τὴν μή ἀπαγόρευσιν·⟧ καὶ γὰρ κωλύει τοῦ βλέπειν· ἢ παρὰ τὸ λήθω,
τὸ λανθάνω, λήμη· τοὺς ⟦γὰρ λημῶντας καὶ μὴ βλέποντας παρερχόμεθα.

Άλλες ερμηνείες είναι και η Λήμη το λευκό υγρό των ματιών που προκαλεί τις τσίμπλες στα μάτια και μας εμποδίζει αν υπάρξουν σε μεγάλη ποσότητα να ανοίξουμε τα μάτια μας. Ένα άλλο είδος παροδικής τύφλωσης, και σκοτεινιάς των ματιών…και κατ΄επέκταση και του νού.

Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ζείδωρος – ὦμαι)
Alphabetic entry lambda, page 369, line 14

<Λητ ὼ>, ἐκ τοῦ λήθω τὸ λανθάνω, ὁ μὲν Πλάτων φησὶ,
 πράεια γὰρ καὶ πάντας ἑλοῦσα· τὸ δὲ ἥμερον καὶ
 πράον ἐκ τοῦ ἐπιλελῆσθαι τῶν εἰς αὐτὴν πεπλεμμε-
 λημένων ἐμφαίνεται, ὁ δὲ Ἀρίσταρχος παρὰ τὸ λῶ τὸ
 θέλω, ἐπειδὴ ὃ ἐάν τις θέλῃ, παρ' αὐτῆς λαμβάνει·
 τὸ δὲ λῶ σημαίνει τρία, λῶ τὸ θέλω, ἐξ οὗ καὶ Λητὼ,
 λῶ τὸ ἐπιθυμῶ ἐξ οὗ καὶ λιλῶ, λῶ τὸ βλέπω, ὅπερ
 ἀπὸ τοῦ λάω γέγονε καὶ λελιημένος.

Στο Γουδιανο ετυμολογικό λοιπόν αναφέρετε ότι ο Αρίσταρχος δηλώνει ότι το όνομα της Λητούς προκύπτει εκ του ρήματος ΛΩ που σημαίνει ΘΕΛΩ, αλλα και ΛΕΓΩ όποιος θέλει/ζητά λαμβάνει από την θεά,  όμως η δεύτερη ερμηνεία του ΛΩ είναι το επιθυμώ εξ ου και λιλαίω/λιλώ  επιθυμώ σφόδρα, λαχταρώ, ορέγομαι, πεθαίνω για κάτι, ποθώ με ερωτικό πάθος κλπ. Και η τρίτη ερμηνεία του είναι ΛΩ βλέπω δηλαδή δεν είμαι τυφλός, αλλα θωρώ, παρατηρώ, έχω βλέμμα, φαίνομαι, έχω όραση κλπ.

Epimerismi, Epimerismi Homerici
Line of Iliad 1+source of gloss 9,a2, line of gloss 2
                               Os
 Τὸ δὲ λῶ σημαίνει τρία· (1) λῶ, τὸ θέλω, ἐξ οὗ καὶ λέγω· (2) ⌊λῶ⌋,
τὸ ἐπιθυμῶ, ἐξ οὗ καὶ λιλῶ καὶ λελιημένος (Δ 465, Ε 690)· (3) λῶ, τὸ
βλέπω, ὅπερ γίνεται ἀπὸ τοῦ λ⌊άω⌋.

H έννοια και η θεά Λίλιθ  που ο συνειρμός της εκεί μας οδηγεί. Στην σκοτεινή και μαύρη πλευρά της Σελήνης. Η μαύρη Σελήνη ή Λιλιθ ή  σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, η πλευρά της που δεν βλέπουμε. Η Σελήνη ως δορυφόρος της Γής γυρίζει γύρω από αυτήν σε εκλειπτική τροχια που εχει δύο εστίες, η μια καταλαμβάνεται από τη Γή ενώ η δεύτερη που είναι η εικονική εστία είναι η Μαύρη Σελήνη ή Λιλιθ. Σε αντίθεση με την φωτεινόητα και την καθαρότητα της Σελήνης η Λιλιθ αντιπροσωπεύει το σκοτάδι, το μυστηριώδες, το ανίκητο πάθος αλλα και την έντονη σεξουαλική έλξη. Τις μοιραίες γυναίκες με την αιώνια θηλυκότητα. Κατά την  καθολική εκκλησία είναι η Λίλιθ η πρώτη πρωτοπλαστη γυναίκα  και φτιάχτηκε από το χώμα όπως και ο Αδαμ, οπότε ήταν ίση μαζί του. ¨Η κατ΄αλλους γεννήθηκε από τα ερωτικά όνειρα του Αδάμ και  με ελεύθερη βούληση. Το όνομά της προέρχεται από το Σουμεριανό Λιλλάκε και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα». Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι. Την ξανασυναντάμε με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») στους Καναήτες. Λίγο αργότερα την ξανασυναντάμε στις Εβραϊκές δοξασίες ως δαιμόνισσα της ερήμου και η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στο Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα με το όνομα Λίλιθ, γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο αναφέροντάς την και πάλι ως δαιμόνισσα, καθώς και στα γραπτά της Νεκρής Θάλασσας

Τώρα πως η γλυκιά και ήρεμη Θεά Μητέρα που προσεύχεται, αναφέροντας  κάποιες από τις ερμηνείες που μπορεί να πάρει το όνομα της Λητούς/Λατούς καθώς και τις λατρείες που σχετίζονται με την κρυμμένη μητέρα Θεά μετατρέπετε σ΄έναν θηλυκό δαίμονα στις άλλες θρησκείες είναι ένα από τα παράδοξα που αντικρύζουμε…

Μερικές επισημάνσεις : η Ληίτη  και οι Λήτη είναι κατά τον Ησύχιο η Ιέρεια αλλά και οι Ιέρειες. Εξ ου και οι Ληιτουργοί οι υπουργοί αλλά και οι δημιουργοί, εξ ου και η ληιτουργία άλλο αν σήμερα η ίδια λέξη είναι λειτουργία και έχουμε διαφορετική γραφή. Και οι Ληιτάρχαι οἱ καθηγούμενοι τῶν θυσιῶν καὶ  των ἑστιάσεων καὶ  οι ιερεῖς αλλα και οι λήιοι οι ιεροί και οι άγγελοι ...

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter lambda, entry 813, line 1

*<λεωπετρία>· λίθος λεῖος (Ezech. 24,7 ..) ASg (vn)

<λῇ>· θέλει (Epich. fr. 35 ..)

<ληθάνει>· λανθάνειν ποιεῖ (η 221)

<λήθαργος>· *ἐπιλήσμων A. ἐπίβουλος r. καὶ κύων ὁ προσαίνων

 μέν, λάθρα δὲ δάκνων (Soph. fr. 800). καὶ τῶν ἵππων οἱ

 ἀβλεμεῖς καὶ νωθροί. καὶ πάθος τι σὺν πυρετῷ

<ληθεδών>· λῆσις Σ  

<λήθη>· ἀμέλεια

<ληθηκέα>· εἰς λήθην ἄγοντα φάρμακα

†<ληθημόνοισι>· ληθάργοις

<λήθιος>· λαθραῖος r

<λῆθον>· βαλιόν

*<λήθω>· λανθάνω (Α 561) r. nps

<ληίδα>· *μερίδα Avgn. ἢ λείαν (ξ 86). τὴν ψιλὴν κτῆσιν

<λήιοι>· ἱεροί. καὶ ἄγγελοι

<λήιμος>· εὔβοτος

<λήιον>· σιτοφόρον χωρίον An ἀπὸ τοῦ λειαίνειν τὴν τροφήν.

 ἀγριοῦνται γὰρ οἱ λιμώσσοντες. βέλτιον δὲ ψιλῶς, διὰ τὴν

 ἐπιφαινομένην κατὰ καιρὸν λειότητα τῶν ἀσταχύων (Β 147)

<ληιτή>· ἱέρεια, οἱ δὲ <λῃτή>

 [<λήιτο>· ἐπέθετο]

<ληιτάρχαι>· οἱ καθηγούμενοι τῶν θυσιῶν καὶ ἑστιάσεων καὶ

 ἀρχαὶ καὶ ἱερεῖς

*<ληιτουργεῖν>· λήιτον γὰρ δημόσιον [λειτουργεῖν] ASn

<ληιτουργοί>· ὑπουργοί. δημιουργοί

Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ζείδωρος – ὦμαι)
Alphabetic entry lambda, page 368, line 39

<Λήδη> κα ὶ <λήδαον> ἱμάτιον, τὸ πεπαλαιωμένον· ἐκ τοῦ
 λήθω, τὸ λανθάνω

Όμως από το ίδιο ρήμα που προέρχεται το όνομα της Λητούς/Λατούς έχουμε και την ετυμολογία /δημιουργία μια ακόμα θεάς της Λήδας/Λήδης και των διδύμων τέκνων της καθώς και της Ελενης/Σελένης/Σελήνης.

Όμως η τελευταία ερμηνεία της Λητούς νομίζω ότι μπορεί να μας δώσει την ακριβή της ερμηνεία. Στον Πλούταρχο λοιπόν διαβάζουμε την πραγματική της ερμηνεία ως Λητώ Μύχια αλλα και Νυχία  ως η πολύ βαθιά, κρυμμένη  η  ενδόμυχα, ή  ανέκφραστη και ανεκδήλωτη «κρυφή» θεά. Και το Νύχια ως η θεά της ξαγρύπνιας και του ξενυχτιού αλλά και της διανυκτέρευσης.

Plutarchus Biogr., Phil., Fragmenta
Fragment 157, line 64

Τοῦτο δὲ τὸ συμβολικὸν εἶδος ἐν τοῖς λόγοις καὶ τοῖς

μύθοις μᾶλλόν ἐστιν· οἷον ἱστοροῦσι τὴν Ἥραν ἐν τῇ

Εὐβοίᾳ τρεφομένην ἔτι παρθένον ὑπὸ τοῦ Διὸς κλαπῆναι,

καὶ διακομισθεῖσαν ἐνταῦθα κρύπτεσθαι, Κιθαιρῶνος 

αὐτοῖς μυχὸν ἐπίσκιόν τινα καὶ θάλαμον αὐτοφυῆ

παρασχόντος· ἐλθούσης δὲ τῆς Μακρίδος κατὰ ζήτησιν

(ἦν δὲ Ἥρας τιθήνη) καὶ βουλομένης ἐρευνᾶν, οὐκ ἐᾶν τὸ

Κιθαιρῶνα πολυπραγμονεῖν οὐδὲ τῷ χωρίῳ προσάγειν, ὡς

τοῦ Διὸς ἐκεῖ τῇ Λητοῖ συναναπαυομένου καὶ συνδιατρί-

βοντος. ἀπελθούσης δὲ τῆς Μακρίδος, οὕτω τότε μὲν δια-

λαθεῖν τὴν Ἥραν, ὕστερον δὲ τῇ Λητοῖ χάριν ἀπομνημο-

νεύουσαν ὁμοβώμιον θέσθαι καὶ σύνναον· ὥστε καὶ Λητοῖ

Μυχίᾳ προθύεσθαι· τινὲς δὲ Νυχίαν λέγουσι. σημαίνεται δ'

ἐν ἑκατέρῳ τῶν ὀνομάτων τὸ κρύφιον καὶ διαλεληθός. ἔνιοι

δὲ τὴν Ἥραν αὐτὴν ἐκεῖ τῷ Διὶ λάθρᾳ συνοῦσαν καὶ λαν-

θάνουσαν οὕτω φασὶ Λητὼ Νυχίαν προσηγορεῦσθαι· φα-

νερῶν δὲ τῶν γάμων γενομένων καὶ περὶ τὸν Κιθαιρῶνα

πρῶτον ἐνταῦθα καὶ τὰς Πλαταιὰς τῆς ὁμιλίας ἀνακαλυ-

φθείσης, Ἥραν Τελείαν καὶ Γαμήλιον αὐτὴν προσαγορευ-

θῆναι.

 Οἱ δὲ φυσικῶς μᾶλλον καὶ πρεπόντως ὑπολαμβάνον-

τες τὸν μῦθον οὕτως εἰς ταὐτὸ τῇ Λητοῖ συνάγουσι τὴν  

Ἥραν. γῆ μέν ἐστιν ἡ Ἥρα καθάπερ εἴρηται, νὺξ δ' ἡ

Λητώ ‘ληθώ’ τις οὖσα τῶν εἰς ὕπνον τρεπομένων. νὺξ δ'

οὐδέν ἐστιν ἄλλο πλὴν σκιὰ γῆς· ὅταν γὰρ πλησιάσαντα

ταῖς δυμαῖς ἀποκρύψῃ τὸν ἥλιον, ἀναπλατυνομένη μελαί-

νει τὸν ἀέρα· καὶ τοῦτ' ἔστι τὸ ἐκλειπτικὸν ὀλίσθημα τῶν

πανσελήνων, ὅταν τῆς σελήνης περιφερομένης ἡ σκιὰ τῆς

γῆς ἐπιψαύσῃ καὶ διαθολώσῃ τὸ φέγγος.

 Ὅτι δ' οὐκ ἄλλη τίς ἐστι τῆς Ἥρας ἡ Λητώ, μάθοιτ'

ἂν ἐνθένδε. τὴν Ἄρτεμιν δήπου θυγατέρα Λητοῦς καλοῦ-

μεν, ἀλλὰ καὶ Εἰλείθυιαν τὴν αὐτὴν ὀνομάζομεν· οὐκοῦν ἥ

τε Ἥρα καὶ ἡ Λητὼ δύο εἰσὶ μιᾶς θεοῦ προσηγορίαι. πάλιν

ἐκ μὲν Λητοῦς ὁ Ἀπόλλων ἐκ δ' Ἥρας ὁ Ἄρης γέγονε·

μία δ' ἐστὶν ἀμφοτέρων δύναμις, καὶ κέκληται Ἄρης μὲν

ὡς ‘ἀρήγων’ τοῖς κατὰ βίαν καὶ μάχην συμπτώμασιν,

Ἀπόλλων δ' ὡς ‘ἀπαλλάττων’ καὶ ‘ἀπολύων’ τῶν περὶ

σῶμα νοσηματικῶν παθῶν τὸν ἄνθρωπον. διὸ καὶ τῶν

ἐμπυρωτάτων ἄστρων καὶ πυριφλεγεστάτων ὁ μὲν ἥλιος

Ἀπόλλων κέκληται ὁ δὲ πυροειδὴς Ἄρης ἐπωνόμασται.

καὶ οὐκ ἀπὸ τρόπου ἐστὶν τὴν αὐτὴν θεὸν Γαμήλιον λέγε-

σθαι καὶ μητέρα Εἰλειθυίας καὶ Ἡλίου νομίζεσθαι· γάμου

μὲν γὰρ τέλος γένεσίς ἐστιν, γένεσις δ' ἡ εἰς ἥλιον καὶ φῶς

ἐκ σκότους πορεία· καὶ καλῶς ἔφη ὁ ποιητής (Π 187)

Και αν Γή ονομάζουν την Ήρα, νύχτα η Λητώ και ως Ληθώ αυτή που φέρνει τον ύπνο και η νύχτα ως η σκιά της γής… Και οι δύο θεές και η Ηρα και η Λητώ και οι δύο είναι μια ΘΕΑ και εκ της Λητους έγινε ο Απόλλων και εκ της Ηρας ο Αρης ένας εκ των δύο δυνάμεων ως ο Αρης και ο Απολλων ως Απαλλάτων αυτός που απαλλάσει και απομακρύνει, λυτρώνει και σώζει και ως Απολλύων αυτός που καταστρέφει, εξολοθρεύει τα σωματικά πάθη και νοσήματα …

Ίσως  η πραγματική ονομασία της Λητούς είναι αυτή της Νύχτας της κυρίαρχης αρχέγονης και κοσμογονικής μορφής της αρχαιότερης, της Νύχτας (Νυξ) που έχει γεννηθεί από το χάος και κατά άλλους είναι η κόρη του Φάνητα και έχει πάρει τη θέση του, ενώ στη συνέχεια παραδίδει το σκήπτρο στον γιό της Ουρανό και μετέπειτα στον Κρόνο, Δια, Απόλλωνα και γι αυτό την ταύτισαν και με την Λιλιθ των εβραίκων γραφών… καθώς κρύβει όλες τις σκοτεινές και αρχέγονες δυνάμεις της.

Συνεχίζεται…

Λητώ εις Δήλον εξ Υπερβορέων ελθείν Δήλιοι φασί.

Η έννοια της Λητούς της κρυμμένης ή της αφανέρωτης των Υπερβορείων στα παρακάτω κείμενα γίνεται απόλυτα κατανοητή και φανερή.
Ας συνεχίσουμε με τους Υπερβόρειους και την λατρεία των για να δούμε τελικά από πού εμφανίσθηκε  η αδήλωτη/κρυφή/σκοτεινή Λητώ 

Ο Αριστοτέλης μας δίδει την δική του εκδοχή για την εμφάνιση της Λητούς μεταμφιεσμένης ως Λύκαινας από τον φόβο της Ηρας καθως και για τον χρόνο της κυήσεως της καθώς τον συνδέει με τον χρόνο της συνουσίας και της γέννησης  των λύκων και των σκύλων κατά το καλοκαίρι.
Ισχυρίζεται δε ότι ο χρόνος του τόκος/γέννα συνδέεται με τον μύθο.Οι λύκοι λεει ότι δωδεκα μέρες του Ενιαυτου τίκτουν/γεννούν και αυτό ήταν η αιτία στον μύθο να μιλούν για τις τόσες μέρες που μετέφεραν από την Υπερβορεία στην Δήλο την Λητώ, να μεταμορφωμένη δε σε λύκαινα από τον φόβο της Ηρας. 
Ισως δε ο χρόνος της κύησης να μην συνδέεται αλλα έτσι να λεγεται. Και ουτε αληθινό φαινεται το λεγόμενο ότι μια φορά στη ζωή τους γεννουν οι λύκοι.

 Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Historia animalium
Bekker page 580a, line 18

Λύκος δὲ κύει μὲν καὶ τίκτει καθάπερ κύων τῷ χρό-
νῳ καὶ τῷ πλήθει τῶν γινομένων, καὶ τυφλὰ τίκτει ὥς-
περ κύων· ὀχεύει δὲ καὶ ὀχεύεται κατὰ μίαν ὥραν, καὶ
τίκτει ἀρχομένου τοῦ θέρους. Λέγεται δέ τις περὶ τοῦ τόκου λό-
γος πρὸς μῦθον συνάπτων· φασὶ γὰρ πάντας τοὺς λύκους ἐν
δώδεχ' ἡμέραις τοῦ ἐνιαυτοῦ τίκτειν. Τούτου δὲ τὴν αἰτίαν ἐν
μύθῳ λέγουσιν, ὅτι ἐν τοσαύταις ἡμέραις τὴν Λητὼ παρε- 
κόμισαν ἐξ Ὑπερβορέων εἰς Δῆλον, λύκαιναν φαινομένην διὰ
τὸν τῆς Ἥρας φόβον. Εἰ δ' ἐστὶν ὁ χρόνος οὗτος τῆς κυήσεως
ἢ μή ἐστιν, οὐδέν πω συνῶπται μέχρι γε τοῦ νῦν, ἀλλ' ἢ ὅτι
λέγεται μόνον. Οὐκ ἀληθὲς δὲ φαίνεται ὂν οὐδὲ τὸ λεγόμενον
ὡς ἅπαξ ἐν τῷ βίῳ τίκτουσιν οἱ λύκοι.

Μέχρι τώρα είδαμε ότι Υπερβορέα ονομάζουν την Βρεταννία, αλλα και την χώρα των Αρκτων παρακάτω, και της Βορειας πνοής που είναι έφορη και με καλή θερμοκρασία και φερει/καρπίζει δυό φορές το χρόνο.
Και οι Υπερβορέοι (Υπερ-Βορέα κάποια στιγμή θα αναφερθεί παρακάτω η σύνδεση με τον Βορέα) έχουν την ίδια διάλεκτον και με τους Έλληνες με οικειότητα φέρονται. Και μάλιστα με τους Αθηναίους και τους Δήλιους από τα παλιά χρόνια έχουν αύτην την εύνοια. Και κατέχουν και αναθήματα πολυτελή με γράμματα- αφιερώσεις ελληνικά/ες γραμμένα επάνω τους.
Και αναφέρουν την εμφάνιση του Α-βαρη των Υπερβορέων που από τα παλια σώζεται η εύνοια και η συγγένεια προς τους Δήλιους.
Και περιγράφει ο Εκαταίος ότι χορεύουν όταν η Σελήνη απέχει παρα πολύ λιγο από το νησί τους και εχει γεώδεις εξοχές φανερές και κάθε 19 χρόνια, κατά τον μέγα ενιαυτόν, κιθαρίζουν και χορεύουν συνεχώς κατά την εαρινή ισημερίαν, ως την ανατολή της Πλειάδος, και χαίρονται που ευημερούν.
Και οι βασιλείς του από την γενιά του Βορέα κρατούν και ονομάζονται Βορεάδες και από το γένος τους εχουν λάβει αυτές τις αρχές τους.

Hecataeus Hist., Fragmenta
Volume-Jacobyʹ-F 3a,264,F, fragment 11a*, line 1
ἡμεῖς δ' ἐπεὶ
τὰ πρὸς ἄρκτους κεκλιμένα μέρη τῆς Ἀσίας ἠξιώσαμεν ἀναγραφῆς οὐκ ἀνοίκειον εἶναι
νομίζομεν τὰ περὶ τῶν Ὑπερβορέων μυθολογούμενα διελθεῖν. τῶν γὰρ τὰς παλαιὰς
μυθολογίας ἀναγεγραφότων Ἑκαταῖος καί τινες ἕτεροί φασιν ἐν τοῖς ἀντιπέρας
τῆς Κελτικῆς τόποις κατὰ τὸν ὠκεανὸν εἶναι νῆσον οὐκ ἐλάττω τῆς Σικελίας.
ταύτην ὑπάρχειν μὲν κατὰ τὰς ἄρκτους, κατοικεῖσθαι δὲ ὑπὸ τῶν ὀνομα-
ζομένων Ὑπερβορέων ἀπὸ τοῦ πορρωτέρω κεῖσθαι τῆς βορείου πνοῆς. οὖσαν
δ' αὐτὴν εὔγειόν τε καὶ πάμφορον, ἔτι δ' εὐκρασίαι διαφέρουσαν, διττοὺς κατ'
ἔτος ἐκφέρειν καρπούς.
 (2) μυθολογοῦσι δ' ἐν αὐτῆι τὴν Λητὼ γεγονέναι· διὸ καὶ τὸν Ἀπόλλω μάλιστα
τῶν ἄλλων θεῶν παρ' αὐτοῖς τιμᾶσθαι. εἶναι δ' αὐτοὺς ὥσπερ ἱερεῖς τινας
Ἀπόλλωνος διὰ τὸ τὸν θεὸν τοῦτον καθ' ἡμέραν ὑπ' αὐτῶν ὑμνεῖσθαι μετ'
ὠιδῆς συνεχῶς καὶ τιμᾶσθαι διαφερόντως. ὑπάρχειν δὲ καὶ κατὰ τὴν νῆσον  
τέμενός τε Ἀπόλλωνος μεγαλοπρεπὲς καὶ ναὸν ἀξιόλογον ἀναθήμασι πολλοῖς
κεκοσμημένον, σφαιροειδῆ τῶι σχήματι. (3) καὶ πόλιν μὲν ὑπάρχειν ἱερὰν τοῦ
θεοῦ τούτου, τῶν δὲ κατοικούντων αὐτὴν τοὺς πλείστους εἶναι κιθαριστάς, καὶ
συνεχῶς ἐν τῶι ναῶι κιθαρίζοντας ὕμνους λέγειν τῶι θεῶι μετ' ὠιδῆς, ἀποσεμ-
νύνοντας αὐτοῦ τὰς πράξεις.
 (4) ἔχειν δὲ τοὺς Ὑπερβορέους ἰδίαν τινὰ διάλεκτον, καὶ πρὸς τοὺς Ἕλλη-
νας οἰκειότατα διακεῖσθαι, καὶ μάλιστα πρὸς τοὺς Ἀθηναίους καὶ Δηλίους,
ἐκ παλαιῶν χρόνων παρειληφότας τὴν εὔνοιαν ταύτην. καὶ τῶν Ἑλλήνων
τινὰς μυθολογοῦσι παραβαλεῖν εἰς Ὑπερβορέους, καὶ ἀναθήματα πολυτελῆ
καταλιπεῖν γράμμασιν Ἑλληνικοῖς ἐπιγεγραμμένα. (5) ὡσαύτως δὲ καὶ ἐκ
τῶν Ὑπερβορέων Ἄβαριν εἰς τὴν Ἑλλάδα καταντήσαντα τὸ παλαιὸν ἀνα-
σῶσαι τὴν πρὸς Δηλίους εὔνοιαν τε καὶ συγγένειαν.
 (5a) φασὶ δὲ καὶ τὴν σελήνην ἐκ ταύτης τῆς νήσου φαίνεσθαι παντελῶς
ὀλίγον ἀπέχουσαν τῆς γῆς, καί τινας ἐξοχὰς γεώδεις ἔχουσαν ἐν αὐτῆι φανεράς·
(6) λέγεται δὲ καὶ τὸν θεὸν δι' ἐτῶν ἐννεακαίδεκα καταντᾶν εἰς τὴν νῆσον, ἐν
οἷς καὶ αἱ τῶν ἄστρων ἀποκαταστάσεις ἐπὶ τέλος ἄγονται, καὶ διὰ τοῦτο
τὸν ἐννεακαιδεκαετῆ χρόνον ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων μέγαν ἐνιαυτὸν ὀνομάζεσθαι.
(7) κατὰ δὲ τὴν ἐπιφάνειαν ταύτην τὸν θεὸν κιθαρίζειν τε καὶ χορεύειν συνεχῶς
τὰς νύκτας ἀπὸ ἰσημερίας ἐαρινῆς ἕως πλειάδος ἀνατολῆς ἐπὶ τοῖς ἰδίοις
εὐημερήμασι τερπόμενον.
 (7a) βασιλεύειν δὲ τῆς πόλεως ταύτης καὶ τοῦ τεμένους ἐπάρχειν τοὺς
ὀνομαζομένους Βορεάδας, ἀπογόνους ὄντας Βορέου, καὶ κατὰ γένος ἀεὶ
διαδέχεσθαι τὰς ἀρχάς.


 STRABON 7, 3, 6 p. 299: ἀπὸ δὲ τούτων ἐπὶ τοὺς συγγραφέας
βαδίζει (Apollodoros 244 F 157) Ῥιπαῖα ὄρη λέγοντας καὶ τὸ Ὠγύιον ὄρος καὶ τὴν τῶν Γοργόνων καὶ Ἑσπερίδων κατοικίαν (Hekataios von Milet 1 F 194) καὶ τὴν παρὰ Θεοπόμπωι (115 F 75) Μεροπίδα γῆν, παρ' Ἑκαταίωι δὲ Κιμμερίδα πόλιν,
παρ' Εὐημέρωι (63 T 5) δὲ τὴν Παγχ<α>ίαν γῆν.

 SCHOL. PIND. O 3, 28a: πανταχοῦ δὲ οἱ Ὑπερβόρεοι ἱεροὶ
Ἀπόλλωνος. ἐκλήθησαν δὲ Ὑπερβόρεοι ἀπὸ Ὑπερβορέου τινὸς Ἀθηναίου, ὥς <φησι> Φανόδημος (III B)· Φιλοστέφανος (IV) δὲ τὸν Ὑπερβόρεον Θεσσαλόν φησιν εἶναι· ἄλλοι ἀπὸ Ὑπερβορέου Πελασγοῦ τοῦ Φορωνέως καὶ Περιμήδας τῆς Αἰόλου. ὁ δὲ Φερένικος τοὺς Ὑπερβορέους ἀπὸ τοῦ Τιτανικοῦ γένους φησὶν εἶναι. ὁ δὲ Ἑκαταῖος ἄλλως ἱστορεῖ.

 (1; B 4) SCHOL. APOLL. RHOD. 2, 675: Ὑπερβορέους μὴ εἶναι τελέως
φησὶν Ἡρόδοτος (4, 36) .... Ποσειδώνιος (87 F 103) δὲ εἶναί φησι τοὺς Ὑπερβορέους, κατοικεῖν δὲ περὶ τὰς Ἄλπεις τῆς Ἰταλίας· Μνασέας (V) δέ φησι νῦν τοὺς Ὑπερβορέους   Δελφοὺς λέγεσθαι. Ἑκαταῖος δὲ μέχρι τῶν αὑτοῦ χρόνων εἶναί φησι τὸ τῶν Ὑπερβορέων ἔθνος· ἔστι δὲ αὐτῶι βιβλία ἐπιγραφόμενα Περὶ Ὑπερβορέων. τιμᾶται δὲ παρὰ τοῖς Ὑπερβορέοις ὁ Ἀπόλλων, διὸ καὶ ἐκεῖσε χωρῶν ὤφθη. τρία δὲ ἔθνη τῶν Ὑπερβορέων· Ἐπιζεφύριοι καὶ Ἐπικνημίδιοι καὶ Ὀζόλαι.

Στα παραπάνω κείμενα οι Υπερβόρειοι πήραν τ΄ονομά τους από τον Υπερβόρεο τον Αθηναίο, για άλλους συγγραφείς τον Φανόδημο, Φιλοστέφανο ισχυρίζονται ότι προέρχονται από τον Υπερβορειο Θεσσαλον  ή τον Υπερβορειο Πελασγό του Φορωνέως και της Περιμήδας της Αιόλου, ενώ ο Φερένικος θεωρεί ότι κατάγονται από το γένος του Τιτανικού.

Κατά τον Ποσειδώνιο  κατοικούν στις Αλπεις στην Ιταλία.
Ο Μνασέας θεωρεί τους Υπερβόρειους ότι προέρχονται από τους Δελφούς , ο Εκαταίος  ότι μέχρι και αυτών των χρόνων του ισχυρίζεται οτι υπάρχουν. Κι ότι στους Υπερβορειους τιμάται ο Απόλλων, κι ότι τα έθνη των Υπερβορέων είναι τρία. : οι Επιζεφύριοι, οι Επικνημίδιοι και οι Οζολαί

Τα παραπάνω βέβαια θεωρούνται έθνη των Λοκρών – Οι Λοκροί ήταν αρχαίο ελληνικό φύλο, που κατοικούσε στην κεντρική Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Λοκρίδα, η οποία στην αρχαιότητα χωριζόταν σε δύο περιοχές. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, στα δυτικά κατοικούσαν οι Εσπέριοι ή Οζόλες Λοκροί, σε μια περιοχή η οποία βρισκόταν στους σημερινούς νομούς Φωκίδας και Αιτωλοακαρνανίας. Στα ανατολικά ("Εώα Λοκρίς") οι Λοκροί κατοικούσαν στην περιοχή του σημερινού νομού Φθιώτιδας. Αυτοί με την σειρά τους χωρίζονταν σε Λοκρούς Οπούντιους (σ' αυτούς δηλαδή που είχαν μητρόπολη τον Οπούντα) και Λοκρούς Επικνημίδιους (που ονομάζονταν έτσι από το βουνό πλάι στο οποίο ζούσαν, την Κνημίδα, με κυριότερη πόλη το Θρόνιο), αλλά, γενικά, δεν συνήθιζαν να τους διαχωρίζουν καθώς ήταν ενωμένοι σε κοινό με πρωτεύουσα την πόλη Οπούς.
Επιφανής ήρωας των Λοκρών υπήρξε ο Αίας ο Λοκρός, που έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο ως επικεφαλής των υπόλοιπων Λοκρών.
Στην Μεγάλη Ελλάδα και στις ακτές της Καλαβρίας στο Ιούνιο, βόρεια από το ακρωτήριο Μπρουτζάνο, το αρχαίο Ζεφύριο, οι Λοκροί ίδρυσαν μια ομώνυμη πόλη που πήρε το όνομά της από το ακρωτήριο και έτσι έλαβε το όνομα Επιζεφύριοι Λοκροί.
 Οι ελληνικές αποικίες της Καλαβρίας σχηματίστηκαν από μετανάστες που προέρχονταν και από τις δύο Λοκρίδες της Στερεάς Ελλάδας. Οι απόγονοί τους επέκτειναν την κυριαρχία τους ως τη δυτική παραλία της Βρεττίας, που σήμερα ονομάζεται Καλαβρία, και έκτισαν την Μέδμα, το Ιππώνιον και το Μέταυρον, έχοντας πλέον κάτω από τον έλεγχό τους τα παράλια της Τυρρηνικής.

Stephanus Gramm., Ethnica (epitome)
Page 267, line 12

 Ἐλίξοια, νῆσος Ὑπερβορέων, οὐκ ἐλάσσων Σικελίας,
ὑ πὲρ ποταμοῦ Καραμβύκα.

s. Καραμβύκαι· ἔθνος Ὑπερβορέων ἀπὸ ποταμοῦ Καραμβύκα, ὡς Ἑκαταῖος ὁ Ἀβδηρίτης.

Ελίξοια ονομάζει την νήσο των Υπερβορέων όχι μικρότερη από τη Σικελία και πάνω από τον ποταμό Καραμβύκα  αναφέρει ο Στεφανος ο Βυζάντιος στα Εθνικά  (επιτομή) του

Theophanes Confessor Chronogr., Chronographia
Page 94, line 11
  ἦσαν δὲ τότε Γοτθικὰ ἔθνη πολλά τε καὶ μέγιστα πέραν τοῦ Δανουβίου ἐν τοῖς
ὑπερβορείοις τόποις κατῳκισμένα.


Κατά τον Θεοφάνη τον ομολογητή και την Χρονογραφία του οι Υπερβόρειοι είναι Γοτθικό έθνος.

 AELIAN. NA 11, 1: ἀνθρώπων Ὑπερβορέων γένος καὶ τιμὰς

Ἀπόλλωνος τὰς ἐκεῖθι ἄιδουσι μὲν [καὶ] ποιηταί, ὑμνοῦσι δὲ καὶ συγγραφεῖς,

ἐν δὲ τοῖς καὶ Ἑκαταῖος, οὐχ ὁ Μιλήσιος ἀλλ' ὁ Ἀβδηρίτης. ἃ δὲ λέγει πολλά

τε καὶ σεμνὰ ἕτερα, οὔ μοι νῦν ἡ χρεία παρακαλεῖν δοκεῖ αὐτά .... ἃ δέ με

μόνα ἥδε ἡ συγγραφὴ παρακαλεῖ ἔστι ταῦτα· ἱερεῖς εἰσι τῶιδε τῶι δαίμονι

Βορέου καὶ Χιόνης υἱέες, τρεῖς τὸν ἀριθμόν, ἀδελφοὶ τὴν φύσιν, ἑξαπήγεις

τὸ μῆκος. ὅταν οὖν οὗτοι τὴν νενομισμένην ἱερουργίαν κατὰ τὸν συνήθη καιρὸν

τῶι προειρημένωι ἐπιτελῶσιν, ἐκ τῶν Ῥιπαίων οὕτω καλουμένων παρ'

αὐτοῖς ὀρῶν καταπέτονται κύκνων ἀμήχανα τῶι πλήθει νέφη, καὶ περιελθόντες

τὸν νεὼν καὶ οἱονεὶ καθήραντες αὐτὸν τῆι πτήσει, εἶτα μέντοι κατίασιν ἐς

τὸν τοῦ νεὼ περίβολον, μέγιστόν τε τὸ μέγεθος καὶ τὸ κάλλος ὡραιότατον

ὄντα. ὅταν οὖν οἵ τε ὠιδοὶ τῆι σφετέραι μούσηι τῶι θεῶι προσάιδωσι καὶ

μέντοι καὶ οἱ κιθαρισταὶ συγκρέκωσι τῶι χορῶι παναρμόνιον μέλος, ἐνταῦθά

τοι καὶ οἱ κύκνοι συναναμέλπουσιν ὁμορροθοῦντες καὶ οὐδαμῶς οὐδαμῆ ἀπηχὲς

καὶ ἀπωιδὸν ἐκεῖνοι μελωιδοῦντες, ἀλλὰ ὥσπερ οὖν ἐκ τοῦ χορολέκτου τὸ

ἐνδόσιμον λαβόντες καὶ τοῖς σοφισταῖς τῶν ἱερῶν μελῶν τοῖς ἐπιχωρίοις

συνάισαντες. εἶτα τοῦ ὕμνου τελεσθέντος, οἳ δὲ ἀναχωροῦσι τῆι πρὸς τὸν

δαίμονα τιμῆι τὰ εἰθισμένα λατρεύσαντες, καὶ τὸν θεὸν ἀνὰ πᾶσαν τὴν ἡμέραν

οἱ προειρημένοι ὡς εἰπεῖν χορευταὶ πτηνοὶ τέρψαντές τε ἅμα καὶ ἄισαντες.

Και οι ιερείς του Απόλλωνα είναι 3 και είναι υιοί του Βορέως και της Χιονης  εκ των Ριπαίων Ορέων και  όταν όταν την ιερουργία κατά τον συνηθη καιρό επιτελούν από τα  όρη πετούν με κύκνους και εν πτήσει φτάνουν στον ναό και ακολουθεί η απεικόνιση – περιγραφή του ναού. Με μεγάλο μέγεθος και κάλλος ωραιότατον και με κιθαριστές και χορούς κλπ

Ενώ ο Στράβων σε παραπάνω κείμενο θεωρεί ότι τα Ριπαία όρη καθώς και το Ωγύιον όρος είναι η κατοικία των Γοργόνων και των Εσπερίδων !!!

 STRABON 7, 3, 6 p. 299: ἀπὸ δὲ τούτων ἐπὶ τοὺς συγγραφέας

βαδίζει (Apollodoros 244 F 157) Ῥιπαῖα ὄρη λέγοντας καὶ τὸ Ὠγύιον ὄρος καὶ τὴν τῶν Γοργόνων καὶ Ἑσπερίδων κατοικίαν (Hekataios von Milet 1 F 194) καὶ τὴν παρὰ Θεοπόμπωι (115 F 75) Μεροπίδα γῆν, παρ' Ἑκαταίωι δὲ Κιμμερίδα πόλιν,

παρ' Εὐημέρωι (63 T 5) δὲ τὴν Παγχ<α>ίαν γῆν.


Stephanus Gramm., Ethnica (epitome)
Page 118, line 16

 ;Ἄριμα, ὄρη. Ὅμηρος “εἰν Ἀρίμοις ὅθι φασὶ Τυφωέος

ἔμμεναι εὐνάς”. οἱ μὲν ἐν Κιλικίᾳ, οἱ δὲ ἐν Συρίᾳ, οἱ δὲ ἐν

Πιθηκούσαις παρὰ Τυρρηνοῖς φασι γενέσθαι τὸν μῦθον. τὸ

τοπικὸν Ἀριμαῖος. ἐκαλοῦντο καὶ Ἄριμοι.

Ἀριμασποί, ἔθνος Ὑπερβορέων. τὸ κτητικὸν Ἀριμάσπειος. 

Οι Αριμασποί θεωρούνται έθνος Υπερβορείων. Οι Αριμασποί θεωρούνται μονόφθαλμοι : Η ονομασία Αριμασποί προέρχεται από τις σκυθικές λέξεις «άριμα» που σημαίνει «ένας» και «σπου» που σημαίνει «οφθαλμός». Στοιχεία περί των Αριμασπών γένους των Σκυθών εδώ

Stephanus Gramm., Ethnica (epitome)
Page 302, line 4

Ἡμίκυνες, ἔθνος οὐ πόρρω Μασσαγετῶν καὶ Ὑπερβορέων.

Ὑπερβορέων. [Σιμμίας] ἐν Ἀπόλλωνι Ἡμικύνων τ' ἐνόησα [γένος] περιώσιον ἀνδρῶν, τοῖς ὤμων καθύπερθεν ἐυστρεφέων ...

'Ετερο έθνος που του δίνεται το όνομα των Υπερβορείων των Ημικύνων και των Μασσαγετών 
εύστροφων στους ώμους καθώς είναι πολεμοχαρής λαός και μαθημένος να κυνηγούν και να πολεμούν ιππείς - καβάλα στα αλογά τους, θεωρούν ότι κατάγονται από τους Σκύθες. Κάποιοι τους θεωρούν και ανθρωποφάγους καθώς έτρωγαν τους γέροντες σε ηλικία συγγενείς τους.

Stephanus Gramm., Ethnica (epitome)
Page 357, line 9

Καραμβύκαι, ἔθνος Ὑπερβορέων, ἀπὸ ποταμοῦ Καραμβύκα, ὡς Ἑκαταῖος ὁ Ἀβδηρίτης.


Stephanus Gramm., Ethnica (epitome)
Page 545, line 15

Ῥιπαῖα; ὄρος Ὑπερβορέων.

Και τα Ριπαία όρη είναι τα όρη των Υπερβορέων. Τα Ριπαία όρη ταυτίζονται μετα άνω των Αριμασπών Όρη. Ο Ομηρος τα αναφέρει ως κατοικία του Βορέα.

Stephanus Gramm., Ethnica (epitome)
Page 603, line 24
εἰσὶ καὶ Ταρκυναῖοι ἔθνος Ὑπερβορέων, παρ' οἷς οἱ γρῦπες τὸν χρυσὸν φυλάσσουσιν, ὡς Ἱεροκλῆς ἐν τοῖς φιλίστορσιν.

Οι Ταρκυναίοι είναι έθνος που συνορεύουν με του Σκύθες και θεωρουν ότι στην περιοχή τους οι γρύπες φυλούσαν τον χρυσό. Διέδιδαν φήμες για γρύπες αρπακτικά πτηνά που φυλαγαν το χρυσάφι. Στα μογγολικά Αλτάι είναι ο Χρυσός. Τα Ορη Αλτάι – Ατλαι ;;; είναι το σύνορο σε γειτονικό Καζακσταν, τη Μογγολία και την Κίνα.

 Η Ψηλότερη κορυφή τους το όρος Μπελούχα, (4.506 μ.), είναι το υψηλότερο σημείο στην Σιβηρία.

Το όρος Beluha  θεωρείται ιερός τόπος. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι Belovodie (η περιοχή γύρω από Beluha) είναι όταν ο νέος πολιτισμός θα ξεκινήσει. Ωστόσο παράξενο κι αν ακούγεται, αλλά ιστορικές έρευνες αποδεικνύουν ότι πολλοί πολιτισμοί  ξεκίνησαν το δρόμο τους από την περιοχή αυτή.

Altyn-Kyol στα ρωσικά σημαίνει «Χρυσή λίμνη» είναι η μητρικό ονομα  για  τη λίμνη Teletskoye. Η λίμνη αυτή θεωρείται ότι είναι ένα μικρότερο αντίγραφο της λίμνης Baikal.

Όμως δεν μπορούμε να μην αναλογιστούμε και τον αστερισμό του Αετού και τον Αλτάρ το φωτεινότερο του αστέρι. Όπου  Αλταρ είναι το αραβικό του όνομα. Ο Αστερισμός του Αετού θεωρείται ως ένας από τους ωραιότερους αστερισμούς. Βρίσκεται δε κατά το ήμισυ στο βόρειο και κατά το άλλο ήμισυ στο νότιο ουράνιο ημισφαίριο. Εν μέρει δε κείται εντός του Γαλαξία. Επειδή όμως εκτείνεται περισσότερο στο Β. ημισφαίριο συγκαταλέγεται στους βόρειους αστερισμούς.

Κατά ουράνια θέση βρίσκεται νότια του αστερισμού της Λύρας και βόρεια του Τοξότη μεταξύ του Υδροχόου και του Οφιούχου. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα.

Αναγνωρίζεται σχετικά εύκολα από τους τρεις λαμπρούς αστέρες του που αποτελούν περίπου ευθεία γραμμή. Ο μεσαίος που είναι και ο λαμπρότερος, πρώτου μεγέθους, ονομάζεται «Αετός» ή «Αλτάιρ» (αραβικό όνομα) όπως και ονομάζεται σήμερα (Altair).

Το όνομα Αετός του αστερισμού οφείλεται στον μυθολογικό αετό του Διός που στο σύμπλεγμα αυτό των αστέρων οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν ότι έβλεπαν αετό να ίπταται και να μεταφέρει με τα νύχια του τον Γανυμήδη στον Δία προκειμένου να τον υπηρετήσει ως οινοχόος. Αργότερα ο Αδριανός για να τιμήσει τον ευνοούμενό του τον Αντίνοο αντικατέστησε στον αστερισμό τον Γανυμήδη δια του Αντινόου, και ονόμασε Γανυμήδη τον αστερισμό του Υδροχόου. Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς αναφέρουν τον αστερισμό με διάφορες ονομασίες, όπως «Διός Όρνις», «Οιωνών Βασιλεύς» στον Πίνδαρο και «Βάσανος» ή «Βασανιστήριον», παραπέμποντας στον αετό του μύθου του Προμηθέα. Αναφέρεται επίσης ως «Γυψ», ονομασία που πέρασε και στους Λατίνους συγγραφείς ως Vultur volans.

Και καταλήγουμε και πάλι στους γύπες που φυλάγουν τον χρυσό και αλλα και στην οροσειρά των Βασάνων ή του Βασανιστηρίου του Προμηθέα  και στον Καύκασο !!!

Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (Α – Δ)
Alphabetic letter alpha, entry 29, line 4

πρεσβευομένων δὲ πολλῶν ἐθνῶν πρὸς αὐτοὺς καὶ Ἄβαριν ἐξ Ὑπερβορέων
πρεσβευτὴν ἀφικέσθαι λέγουσιν.

Ο Αβαρις  θεωρείται ως πρεσβευτής των Υπερβορέων. Α-Βαρις (θα λεγαμε ότι ειναι αυτός που δεν έχει Βάρος, όμως βάρις ειναι και το ποτάμιο πλοιάριο, είδος σχεδίας στην Αίγυπτο, αλλα και ο Πύργος και το μέγαρο ) Μόνο που κατά μια διαβολική !!! σύμπτωση ο Νικόλαος ο Δαμασκηνός ιστορεί ότι εν τη Μινυάδασσ μέγα όρος κατά την Αρμενία που ΒΑΡΙΣ ονομάζεται. Και όλως παραδόξως εκεί εχει εξωκύλει ο Νώχος/Ενώχ/Νώε. 

Κι έτσι ακόμα και το όρος Βάρις (ελληνικότατη ονομασία) δηλώνει το ποταμίσιο -ελαφρύ- πλοιάριο του Νώχου/Νώε !!! 

Scholia In Clementem Alexandrinum, Scholia in protrepticum et paedagogum (scholia recentiora partim sub auctore Aretha)
Page 305, line 28
 21, 29 Ὑπερβορέοισιν] Ὑπερβόρεοι ἔθνος Σκυθικόν, οὕτω καλού-
μενον διὰ τὸ ἀνωτάτω τῶν βορειοτάτων μερῶν, ὅθεν πνεῖ ὁ βορέας,
ἔ χειν τὴν οἴκησιν· οὗτοι δὲ ὄνους θύουσι τῷ Ἀπόλλωνι.

Σκυθικό έθνος οι Υπερβόρεοι  εκεί που πνέει ο Βορέας  κατοικούν και θυσιάζουν όνους στον Απόλλωνα.

Scholia In Clementem Alexandrinum, Scholia in protrepticum et paedagogum (scholia recentiora partim sub auctore Aretha)
Page 316, line 3

65, 27 ο ὐδεὶς Κιμμέριος] φασὶ γὰρ τοῖς Κιμμερίοις (ὑπερβόρειοι
δὲ οὗτοι τὴν κατοικίαν) ἡλίου καρκίνον καταλαμβάνοντος ἀειφανῆ
γίνεσθαι τῷ νυχθημερινῷ διαστήματι, αἰγόκερων δὲ οὐδ' ὅλως
αὐτοῖς φαίνεσθαι ὑπὲρ γῆς, ἀλλὰ τὴν ἡμέραν τοιαύτην εἶναι, οἵαν
παρ' ἡμῖν τὴν πρὸ ἡλίου κατάστασιν τῆς ἡμέρας.

Anthologia Graeca , Anthologia Graeca
Book 9, epigram 550, line 4

ἀ λλὰ καὶ Ὀρτυγίην εἶχε κλέος, οὔνομα δ' αὐτῆς
 ἤρχετο Ῥιπαίων ἄχρις Ὑπερβορέων.

Και η Ορτυγιη ειχε φήμη, δόξα, και τα΄ονομα αυτής ξεκινούσε από τα Ριπαία Ορη μέχρι τα όρη των Υπερβορέων.

Michael Apostolius Paroemiogr., Collectio paroemiarum
Centuria 10, section 84, line 4

Λύκος ἀετὸν φεύγει: ἐπὶ τῶν ἀφύκτων⁝ <Οὐ ῥᾳ-
δίως οἱ> λύκοι τὴν ὠδῖνα ἀπολύουσιν, ἀλλὰ ἐν ἡμέραις
δώδεκα καὶ νυξὶ τοσαύταις, ἐπὶ τοσούτῳ χρόνῳ τὴν Λητὼ
εἰς Δῆλον ἐξ Ὑπερβορέων ἐλθεῖν Δήλιοι φασί.

Ο λύκος αετον φεύγει : παροιμία για τα αναπόφευκτα τα όχι εύκολα/δύσκολα οι λύκοι από  τις ωδίνες απαλλάσσονται/απελευθερώνονται αλλά 12 μέρες κι άλλες τόσες νύχτες, τόσο χρόνον κάνουν την Λητώ να φέρουν στην Δήλο από τους Υπερβόρειους δήλωνουν/ ισχυρίζονται οι Δήλιοι.
 

Suda, Lexicon
Alphabetic letter alpha, entry 18, line 5

  τούτου ὁ μυθολογούμενος ὀϊστὸς, τοῦ πετομένου ἀπὸ τῆς Ἑλλάδος μέχρι τῶν Ὑπερβορέων Σκυθῶν· ἐδόθη δὲ αὐτῷ παρὰ τοῦ Ἀπόλλωνος.

Και τούτος ο μυθολογούμενος οϊστός-(Βέλος) από την Ελλάδα μέχρι των Υπερβορέων εδοθεί από τον Απόλλωνα


Ὑπερβόρειοι:; ἔθνος ἀρκτικώτερον, καὶ ἐνδότερον τῶν Σκυθῶν.

Σκύθες λοιπόν με βέλη πολεμοχαρείς και αιμοβόροι  οι Υπερβόρεοι…

Plato Phil., Cratylus
Stephanus page 406, section a, line 8

 {ΣΩ.} Κατὰ μὲν τοίνυν τὰς ἀπολύσεις τε καὶ ἀπολούσεις,

ὡς ἰατρὸς ὢν τῶν τοιούτων, “Ἀπολούων” ἂν ὀρθῶς καλοῖτο·

κατὰ δὲ τὴν μαντικὴν καὶ τὸ ἀληθές τε καὶ τὸ ἁπλοῦν – 

ταὐτὸν γάρ ἐστιν – ὥσπερ οὖν οἱ Θετταλοὶ καλοῦσιν αὐτόν,

ὀρθότατ' ἂν καλοῖτο· “Ἄπλουν” γάρ φασι πάντες Θετταλοὶ

τοῦτον τὸν θεόν. διὰ δὲ τὸ ἀεὶ βολῶν ἐγκρατὴς εἶναι τοξικῇ

“Ἀειβάλλων” ἐστίν. κατὰ δὲ τὴν μουσικὴν δεῖ ὑπολαβεῖν

[ὥσπερ τὸν ἀκόλουθόν τε καὶ τὴν ἄκοιτιν] ὅτι τὸ ἄλφα σημαίνει

πολλαχοῦ τὸ <ὁμοῦ>, καὶ ἐνταῦθα τὴν <ὁμοῦ πόλησιν> καὶ

περὶ τὸν οὐρανόν, οὓς δὴ “πόλους” καλοῦσιν, καὶ [τὴν] περὶ 

τὴν ἐν τῇ ᾠδῇ ἁρμονίαν, ἣ δὴ συμφωνία καλεῖται, ὅτι ταῦτα

πάντα, ὥς φασιν οἱ κομψοὶ περὶ μουσικὴν καὶ ἀστρονομίαν,

ἁρμονίᾳ τινὶ <πολεῖ ἅμα> πάντα· ἐπιστατεῖ δὲ οὗτος ὁ θεὸς

τῇ ἁρμονίᾳ <ὁμοπολῶν> αὐτὰ πάντα καὶ κατὰ θεοὺς καὶ κατ'

ἀνθρώπους· ὥσπερ οὖν τὸν <ὁμο>κέλευθον καὶ <ὁμό>κοιτιν

“ἀκόλουθον” καὶ “ἄκοιτιν” ἐκαλέσαμεν, μεταβαλόντες

ἀντὶ τοῦ “ὁμο-” “ἀ-,” οὕτω καὶ “Ἀπόλλωνα” ἐκαλέσαμεν

ὃς ἦν “Ὁμοπολῶν,” ἕτερον λάβδα ἐμβαλόντες, ὅτι ὁμώ-

νυμον ἐγίγνετο τῷ χαλεπῷ ὀνόματι. ὅπερ καὶ νῦν ὑπο-

πτεύοντές τινες διὰ τὸ μὴ ὀρθῶς σκοπεῖσθαι τὴν δύναμιν

τοῦ ὀνόματος φοβοῦνται αὐτὸ ὡς σημαῖνον φθοράν τινα· τὸ

δὲ [πολύ], ὥσπερ ἄρτι ἐλέγετο, πασῶν ἐφαπτόμενον κεῖται

τῶν τοῦ θεοῦ δυνάμεων, <ἁπλοῦ, ἀεὶ βάλλοντος, ἀπο-

λούοντος, ὁμοπολοῦντος>.

Και στον Κρατύλο του εξετάζοντας το όνομά του Απόλλων ο Πλάτων, λέγει πως περικλείει τις τέσσερις χαρακτηριστικές δυνάμεις του θεού. Για μεν τη μαντική, το αληθές και το απλό, διότι πάντα τα δύο αυτά επίθετα στο ίδιο σημαίνουν και θα ήταν πολύ ορθό, να ονομάζεται όπως οι Θεσσαλείς τον αποκαλούν, Άπλουν. Για την τοξική/τοξευτική ικανότητά του μπορεί να κληθεί αει-βάλλων. Για την καθαρτική (θεραπευτική) και ιατρική ικανότητα, απολλούων. Και τέλος για τη μουσική, ομοπολλών, όπου το ομο, περιλαμβάνεται στο αθροιστικό Α του ονόματος Απόλλων. Σημαίνει την κοινή περιπολία στον ουρανό και στην αρμονία των ασμάτων, που είναι η καθ’ αυτό αρμονία και ότι όλα αυτά περιπολεί με κάποια αρμονία…

Theophanes Confessor Chronogr., Chronographia
Page 94, line 11
                                                           ἦσαν δὲ τότε
Γοτθικὰ ἔθνη πολλά τε καὶ μέγιστα πέραν τοῦ Δανουβίου ἐν τοῖς
ὑπερβορείοις τόποις κατῳκισμένα.



Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 1, page 59, line 23

              οὐκ ἀποστέργει δὲ οὐδὲ ὄνους. Ὑπερβόρεοι οὖν, ὡς ὁ Πίνδαρος
ἱστορεῖ, τοιαῦτα ἐκείνῳ κνώδαλα ἔθυον.

Scholia In Pindarum, Scholia in Pindarum (scholia vetera et recentiora partim Thomae Magistri et Alexandri Phortii) (e cod. Patm.)
Ode O 3, scholion 28, line 1

Δᾶμον Ὑπερβορέων]* Ἀντὶ τοῦ, τὸ ἔθνος τῶν  Ὑπερβορέων.

Δᾶμον Ὑπερβορέων πείσας, Ἀπόλλωνος θεράποντα

συνεχίζεται...