Περί ομφής και μαντικού λόγου

Είδαμε ότι η τελευτή του Οσιριδος συνέβη την δέκατη έβδομη μέρα, κατά την οποία γίνεται ιδιαιτέρως κατάδηλη η μείωση τής πανσελήνου. Γι’ αυτό οι Πυθαγόρειοι αποκαλούν «αντίφραξη» αυτή την ημέρα και γενικά θεωρούν ανόσιο αυτόν τον αριθμό. Όμως ταυτίζουν τον αριθμό 17 με την Σελήνη αλλα  και τον χαμό του Οσιρη, όπως και τον χαμό της αλλά και την επανεμφάνισή της Σελήνης … Ο Όσιρης ονομάζεται και με το όνομα  «Ομφις», όπως ο Ερμαΐος λέγει, ότι, ερμηνευόμενον, σημαίνει «ευεργέτης»

Pseudo-Zonaras Lexicogr., Lexicon

Alphabetic letter omicron, page 1448, line 16

<Ὀμφή>. θεία φήμη, θεία φωνή. ἢ [θεῖος ὄνει-

 ρος.] παρὰ τὸ φῶ, τὸ φαίνω, καὶ τὸ ὂν γέγο-

 νεν ὀμφὴ, τροπῇ τοῦ ν εἰς μ. ἡ τὸ ὂν φαίνουσα.

Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (Ε – Ω)

Alphabetic letter omicron, Page 335, line 18

<Ὀμφή>: θεία κληδὼν ἢ φήμη.

<Ὀμφήν>: φωνήν· κληδόνα· φήμην θείαν· ἢ ὄνειρα·  φάσματα.

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem

Volume 2, page 575, line 16

Ὀμφὴ δὲ κυρίως ἡ ἀληθὴς φήμη ἡ τὸ ὂν φαίνουσα, ὡς καὶ ὄνειρος κατὰ κυριολεξίαν τὸ ἀληθὲς ἐνύπνιον, δι' οὗ τὸ ὂν εἴρεται. Ἡ δ' αὐτὴ ὀμφὴ καὶ κληδὼν λέγεται, ὥστε τὸν

ὀμφαῖον εἶναι πάντως καὶ κληδόνιον. Ἅπαξ δὲ τὸ πανομφαῖος εἶπεν ὁ ποιητής,

ὡς παρετήρησαν οἱ παλαιοί. (v. 251 s.)

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem

Volume 1, page 260, line 29

     (v. 41) Ὅτι τὸν ὄνειρον καὶ ὀμφὴν λέγει· ἐκεῖνο μέν, ὡς τὸ ὂν εἴροντα,

καθάπερ εἴρηται, τουτέστιν ἀγγέλλοντα· Διὸς γὰρ αὐτὸν ἔφη ἄγγελον.

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Odysseam

Volume 1, page 167, line 25

Καὶ ἔστι ταυτὸν κλέος καὶ κλῃδὼν καὶ κληηδών. ὧν

ἑρμηνεία, ἡ φήμη καὶ ἡ ὄσσα καὶ ἡ ὀμφὴ καὶ ὁ μαντικὸς λόγος. ἐπειδὴ ἐκ τοῦ κλέος τὸ κλεΐζω. ἀπ' αὐτοῦ δὲ κατὰ ἔκτασιν, τὸ κληΐζω. καὶ ἐν συναιρέσει, κλῄζω. ὡς χρέος χρηΐζω καὶ χρῄζω. ἡ δὲ χρῆσις τοῦ κλῄζειν, παρά τε ἄλλοις, καὶ παρὰ τῷ κωμικῷ, ἐν τῷ, κλῇσον τὴν πόλιν ταύτην. διὸ ἀπὸ τοῦ

κλῄζω ἡ κληδών. ἀπὸ δὲ αὐτοῦ, ἡ κληηδών. καθ' ὁμοιότητά τινα τοῦ κρῆναι καὶ κρηῆναι.

  Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum

Kallierges page 626, line 1

<Ὀμφή>: Θεία φήμη, κληδών· παρὰ τὸ φῶ, τὸ

φαίνω, καὶ τὸ ὂν, ἡ τὸ ὂν φαίνουσα, ἤγουν τὸ ἀληθές.

Scholia In Apollonium Rhodium, Scholia in Apollonii Rhodii Argonautica (scholia vetera) Page 243, line 27

939a <ὀμφήν>: φωνήν.

 Scholia In Oppianum, Scholia et glossae in halieutica (scholia vetera et recentiora)

Hypothesis-book 1, scholion 399, line 2

                         Ὄσσα ἡ φήμη καὶ

ἡ ὀμφὴ, ἐπὶ τῶν μάντεων παρ' Ὁμήρῳ (Od. α 282 et

saepius alibi)· σήμαινε.

618= ΟΜΦΗ (ομφή, θεϊκή φωνή, προφητεία, χρησμός, μελωδία, φήμη, είδηση, πνοή, φάσμα [βλ. και ΟΜΦΑ] // ΟμΙλ. Β:41 // Ησυχ) = ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΕΙΝ (ακτινοβολέω-ώ),  ΔΙΔΥΜΗΝ ΑΙΓΛΗΝ (δίδυμη αίγλη, διπλή ακτινοβολία [κυρίως η ηλιακή] // Mag.), ΕΛΙΣΣΟΜΕΝΗ (ελίσσομαι, κουλουριάζομαι, συσπειρώνομαι, ελίσσομαι, κινούμαι ελικοειδώς, κουβαριάζομαι, συστρέφομαι, περιστρέφομαι, περιτυλίγομαι), ΕΝΥΠΝΙΑΖΕΙ (ενυπνιάζω, βλέπω όνειρο, ονειρεύομαι), ΖΗΝΟΔΟΤΗΡΑ (Ζηνοδοτήρ, επ. του Απόλλωνα που μετέφερε τους χρησμούς του Διός),    Η ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ (η κοσμογονία είναι, η δημιουργία του κόσμου), ΙΑΧΒΕ (Ιαχβέ), ΚΑΘΟΠΤΡΙΚΗ (καθοπτρική, κατοπτρική), ΛΗΤΟΙΣ (Λητώ, λήθη, νύξ και πραότης, Τιτανίδα, θυγ. Τιτάνος Κοίου και Τιτανίδος Φοίβης // ΗσΘ. 406, αδ. Αστερίας, μήτηρ Απόλλωνος και Αρτέμιδος εκ του Διός // ΗσΘ. 918, τους οποίους και γέννησε στην Δήλον, κατ’ άλλη εκδοχή η Άρτεμις γεννήθηκε στην Ορτυγία και ο Απόλλων στην Δήλο // ΟρφΥ. 35:4 // ΟμΥ. 3:16), ΠΟΙΗΤΙΚΟΝ (η Μονάς // Αέτ. Ι, 3, 8), ΣΕΛΑΗΓΕΝΕΤΑΙ (σελαηγενέτης, γεννήτωρ του φωτός, φωτοδότης, επ. Απόλλωνος // Mag.)

811 = ΟΜΦΑΣ (ομφή, θεϊκή φωνή, προφητεία, χρησμός, μελωδία, φήμη, είδηση, πνοή, φάσμα [βλ. και ΟΜΦΑ] // ΟμΙλ. Β:41 // Ησυχ.),  ΑΙΩ (αΐω, αντιλαμβάνομαι, ακούω, εννοώ, παρατηρώ), ΑΝΑΣΤΑΣΗΝ (ανάστασις), ΑΝΘΟΦΟΡΙΑ (ανθοφορία), ΑΣΤΕΡΕΣ (αστήρ), ΑΤΤΙΣ, ΕΚΛΑΜΨΕΙ (έκλαμψις, ακτινοβολία, εμφάνιση με λαμπρότητα, μεγαλείο, αναλαμπή, ανάλαμψη, λαμποκόπημα, λάμψη, ξαφνική λάμψη, φεγγοβολή), Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ (η αρμονία και ο αριθμός), ΘΑΥΜΑΣΜΟΝ (θαυμασμός),  ΙΑΩ (ιάω),  ΜΑΥΡΟΣ (μαύρος), ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΙ (Περιστερά [Columba, Col], αστερισμός του νοτίου ημισφαιρίου, βρίσκεται μεταξύ των αστερισμών της Πρύμνεως [Pup], του Γλυφείου [Cae], του Λαγωού [Lep] και του Μεγάλου Κυνός [CMa], λαμπρότερος αστήρ ο Phaet [Phaet, alp Col, HD 37795]), ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΙ (περιστερά, σύμβολο ειρήνης, αθωότητας, πνεύμα της ζωής και του φωτός, ψυχή, γονιμοποιό πνεύμα, πέρασμα από ένα κόσμο σε άλλον, η περιστερά κάθεται στα κλαδιά του Δέντρου της Ζωής, συνδέεται με την Μεγάλη Μητέρα, αφιερωμένη στον Άδωνη, τον Βάκχον, την Αφροδίτην και την Αστάρτη, με κλαδί ελιάς είναι έμβλημα της Αθηνάς, εικονίζεται ως το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα, βάπτισμα, Ευαγγελισμός, επτά περιστέρες συμβολίζουν τα επτά χαρίσματα του Πνεύματος), ΤΕΣΣΕΡΑ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝ (τι είναι το Εν;), ΤΟ ΑΙΤΙΟΝ (το αίτιον, έναυσμα, λόγος, αιτία, ελατήριον, αφορμή, αρχή, στοιχείον), ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΕΙΝΑΙ (το μέσον είναι),  ΥΛΟΒΑΤΗ (υλοβάτης, αυτός που ζει στα δάση, επ. Πανός),

Ομφή = Θεία φωνή, που έβγαινε στους Δελφούς, όταν χρησμοδοτούσε η Πυθία, θηλυκός τύπος της λέξεως πύθων = όφις, προγενέστερος κυρίαρχος δαίμων της περιοχής, απ' το ρήμα πυνθάνομαι = ζητώ να μάθω, πληροφορούμαι.

 Άρα ο/ή Πύθων ή όφις ή δράκων των Δελφών μας οδηγεί δια της Ομφής του στον 2ο τη τάξει μετά τον Φαραώ ή Υψηλή Πύλη = Μεγάλο Δράκοντα ή Όφιν, απ' το ουραίον = κόμπρα = ασπίδα) στο στέμμα του. (κατά Π. Κυράγγελον)

Όμως ο Οσιρης αποτελεί μια εκδοχή του Διονύσου κατά την Ελληνική μυθολογία και τα αρχαία κείμενα.

κατασκευάζουσι λάρνακα μηνοειδῆ ...

ἀρχὴ γὰρ ὁ θεός, ἀρχὴ δὲ πᾶσα τῷ γονίμῳπολλαπλασιάζει τὸ ἐξ αὑτῆς

Όμοια και ο αριθμός 17 είναι και  «ο αριθμός της Αθανασίας». Στα Ταρώ ταυτίζεται με την Κάρτα του Αστεριού. Το Αστέρι συσχετίζεται πάντα μέ την Ινάννα, τή μεγάλη θεά των Σουμέριων, πού αργότερα έγινε Ίστάρ.  Εμείς την ονομάζουμε Αφροδίτη. Στους Έλληνες ήταν το αστέρι – οδηγός γνωστό ως Έσπερος το απόγευμα και Φώσφορος το πρωί, γιατί εμφανιζόταν δυο φορές κατά τη διάρκεια τής μέρας: μια λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα και μία αμέσως πριν από την αυγή. Οί Έλληνες θεωρούσαν ότι ό "Έσπερος ήταν γιος ή αδερφός του Άτλαντα, και ο Φώσφορος γιός τής Ήούς, θεάς τής Αυγής, και του Άστραία ή Κέφαλου. Οι Ρωμαίοι τον υιοθέτησαν ως lucifer (Εωσφόρο», Stella Matutina (πρωινό αστέρι).

Εδώ όμως πρέπει οπωσδήποτε νά αναφερθεί ότι οι Έλληνες ονόμαζαν Φώσφορο και τον Ίακχο, τον αναγεννημένο Διόνυσο.

Heka, Heqet και Εκάτη φώσφορος

 Στη κάρτα του Αστεριού τα εφτά μικρά άστρα περιβάλουν το μεγάλο και φωτεινό αστέρι τής εσωτερικής λάμψης.

Το αστέρι συνδέεται με τον αριθμό 17, το οποίο ισούται με 8 (1 + 7 = 8). Οκτώ είναι η δύναμη, η ποιότητα που απαιτείται για να δεχτεί τα σφάλματά σου και να αγαπάτε τον εαυτό σας, παρά από αυτούς

Έτσι η  Όγδοάδα επονομαζόταν «Καδμεία», γιατί ή Αρμονία θεωρούνταν σαν σύζυγος τού Κάδμου και ο Κάδμος, σύμφωνα με τον Ολυμπιόδωρο, αντιπροσώπευε τον υποσέληνο Κόσμο.

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)

Alphabetic letter kappa, entry 61, line 1

kappa.61.1

<κάδμος>· δόρυ s. λόφος. ἀσπίς s. Κρῆτες

Damascius Phil., In Phaedonem (versio 1)

Section 378, line 1

378.1

 ρκδʹ.  – [95a5 – 6] ‘Τί δὲ δὴ τὰ Κάδμου, πῶς ἱλασόμεθα;’ ἢ Κάδμος μὲν ὁ

ὑποσέληνος κόσμος ὡς Διονυσιακός· διὸ καὶ Ἁρμονίᾳ σύνεστι τῇ θεῷ καὶ τῶν

τεττάρων Βακχῶν πατήρ. δηλοῖ δὲ καὶ ὁ Πείσανδρος [frg. 21] θεολογῶν τὰ

κατὰ Κάδμον ἐν τῷ μύθῳ ἐν ᾧ φησιν τὸν Κάδμον ὑποτίθεσθαι τῷ Διί, πῶς  

ἂν καταγωνίσαιτο τὸν Τυφῶνα. αἱ δὲ τὰ τέσσαρα στοιχεῖα Διονυσιακὰ ποιοῦσιν,

Σεμέλη μὲν τὸ πῦρ, Ἀγαύη δὲ τὴν γῆν διασπῶσα τὰ οἰκεῖα γεννήματα, Ἰνὼ

δὲ τὸ ὕδωρ ἐνάλιος οὖσα, καὶ Αὐτονόη δὲ τὸν ἀέρα ἡ λοιπή. ‘ἱλάσκεται’ δὲ τὸν

Κάδμον ἀποδεικνὺς τὴν ψυχὴν πάμπαν ἀθάνατον καὶ τόδε τὸ πᾶν οὐ θνητῶν

μόνων οὐσιῶν οὐδὲ μακραιώνων δεκτικόν, ἀλλὰ καὶ παντάπασιν ἀθανάτων.

Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ζείδωρος – ὦμαι)

Alphabetic entry kappa, page 290, line 23

<Κάδμος> λέγεται ὁ Ἑρμῆς παρὰ τοῖς Τυρσινίοις.

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum

Kallierges page 207, line 12

                                       Εἴρηται, ὅτι

Κάδμος ἐπὶ βοῶν ζεύγους ἐκ Θηβῶν ταχέως εἰς

Ἰλλυρικοὺς παραγενόμενος ἔκτισε πόλιν· καὶ ἀπὸ

τῶν βοῶν καὶ τοῦ θοῶς φυγεῖν, Βουθόην αὐτὴν ὠνό- 

μασεν.

Τό Οχτώ ονομαζόταν και Μητέρα, και Ρέα, Κυβέλη και Δινδυμήνη, γιατί ήταν ό πρώτος κύβος και ό κύβος παρίστανε τη γη. Περί κύβου και Κυβέλης εδώ:

Μητέρα Ρέα Κυβέλη

Περι Καβείρων και Κορυβάντων

Το 8 (οκτώ ή οχτώ) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 7 και πριν από το 9. Είναι ένας άρτιος αριθμός, αφού 8:2 = 4, δηλαδή διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 8 συμβολίζεται ως VIII στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως H´ ή η´ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης.

Το 8 είναι ο μικρότερος κυβικός αριθμός («τέλειος κύβος»), αφού είναι 8 = 2³.

Στη γεωμετρία, το οκτάγωνο, είναι ένα πολύγωνο σχήμα.

Στη γεωμετρία ο κύβος έχει 8 κορυφές.

Στη στερεομετρία, το οκτάεδρο και το κόλουρο τετράεδρο έχουν οκτώ έδρες. Ενώ θεωρούν ότι συμβολίζει τον αέρα.

Στη στερεομετρία επίσης, το κυβοκτάεδρο έχει 8 έδρες τρίγωνα.

Αντίστοιχο ζώδιο ο Αιγόκερως.

Αντίστοιχο χαρτί  και κάρτα στα Ταρό η Δύναμη.

Τά οχτώ πρόσωπα πού σώθηκαν από τον κατακλυσμό τού Ξίσουθρου είναι συνώνυμα με πολλές οκτάδες θεών, όπως οι 8 Κάβειροι τής Σαμοθράκης.

Υπάρχουν 8 αρετές τής χριστιανικής θρησκείας. Ματθ. Ε'.

Οχτώ είναι ό αριθμός των Δορυφόρων τού Κρόνου.

Ό αριθμός 8 ήταν αφιερωμένος στο Διόνυσο πού ήταν γεννημένος τον όγδοο μήνα. Το νησί τής Νάξου ήταν επίσης αφιερωμένο σ’ αυτόν και δόθηκε το χάρισμα στις γυναίκες αυτού τού νησιού να μην πεθαίνουν τα παιδιά τους όταν γεννιούνται τον όγδοο μήνα, αφού πιστευόταν ότι τα παιδιά πού γέννιουνται αυτό το μήνα πεθαίνουν, ενώ εκείνα πού γεννιούνταν στον έβδομο ή ένατο μήνα συνήθως επιζούν.

Οι Ιουδαίοι συνήθιζαν να κάνουν περιτομή στα αρσενικά παιδιά την όγδοη μέρα μετά τη γέννηση.

Οι Ιουδαίοι στή Χανουκά ή Εορτή Αφιέρωσης ανάβουν οχτώ λυχνίες και τις κρατάνε αναμμένες 8 ημέρες.

Ό Γ. Φ. Σώου λέει πώς, όπως το εφτά ήταν ό αριθμός τής Δημιουργίας, έτσι και τό 8 μπορεί να θεωρηθεί σαν Ημέρα τής Αναγέννησης.

Τό 888 είναι ό ιδιαίτερος αριθμός τού Ιησού Χριστού, επειδή «Αυτός είναι ή Ανάσταση και ή Ζωή». Είναι το μεγάλο αντίθετο τού 666, τού αριθμού τού Θηρίου, του αριθμού τού Ανθρώπου. Ο αριθμός 8 στην Αγία Γραφή αποτελεί μια νέα αρχή, που σημαίνει μια νέα τάξη ή τη δημιουργία, και η αληθινή «αναγεννηθείς» εκδήλωση του ανθρώπου, όταν αυτός αναστήθηκε από τους νεκρούς και επέστρεψε στην αιώνια ζωή.

Όπως και η Παλαιά Διαθήκη αρνί του Πάσχα, ο Ιησούς είχε επιλεγεί ως ο Αμνός για να πάρει τις αμαρτίες του ανθρώπου από την εβραϊκή ημέρα του μήνα Νισάν 10 (πρώτης Απριλίου 30 μ.Χ. - Ιωάννης 12: 28-29). Σταυρώθηκε στο 14 Νισάν (Τετάρτη, 5, Απριλίου το 30 μ.Χ(;).). Ανάστασή Του συνέβη, ακριβώς όπως δήλωσε, τρεις μέρες και τρεις νύχτες μετά θάφτηκε, η οποία ήταν στο τέλος του εβδομαδιαίου ημέρα του Σαββάτου που έπεσε στις 17 Νισάν (δεκαεπτά συμβολίζει τη νίκη). Νισάν 17 ήταν επίσης η όγδοη μέρα, μετρώντας εξ ολοκλήρου, από τη στιγμή που ο Χριστός είχε επιλεγεί ως Αμνός της θυσίας του ανθρώπου. Όλα αυτά φέρουν την τέλεια θυσία του Ιησού και  την ολοκληρωτική νίκη Του επί του θανάτου.

Τα αγόρια έπρεπε να κάνουν περιτομή κατά την 8η ημέρα. Ο αριθμός 8 συμβολίζει την περιτομή της καρδιάς μέσω του Χριστού και της λήψης του Αγίου Πνεύματος (Ρωμαίους 2:28 - 29, Κολοσσαείς 2:11 - 13). Έτσι δηλώνουν ότι συμβαίνει  εν Χριστώ  μια νέα δημιουργία, νέα κοινωνία με  τον θεϊκό χαρακτήρα που δημιουργήθηκε με τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού.

συνεχίζεται