Ἔστι δὲ πνεῦμα ῥύσις συνεχὴς ἀέρος ἐπὶ μῆκος

Τα μέχρι σήμερα κείμενα δίνουν όλες τις πληροφορίες για την σύνδεση του Διονύσου με τον Nimrud/Νεμρώδ/Ωάννη λατρευόμενου ως περιστεριού αλλά συγχρόνως και ως ιχθύος. Ως ‘Ω- ην  λοιπόν ο οποίος εκ της Ερυθράς θαλάσσης ανήλθε, και τα υπόλοιπα μέλη ψαριού ήταν σ΄αυτόν αλλά είχε κεφαλή, πόδια και χέρια ανδρός. Και έκανε γνωστά, επινόησε ή εισήγαγε την αστρονομία και τα γράμματα. Γι’ αυτόν λέγουν ότι εκ του πρωτογόνου – πρωτογενούς, αρχέγονου ωού φανερώθηκε, ήρθε στο φως, αποκαλύφθηκε, εμφανίσθηκε, έφεξε, έλαμψε, καθώς το μαρτυρεί και το όνομα του. Άνθρωπος όμως ήταν σε όλα παρότι έμοιαζε ή φαινόταν ότι είναι ψάρι καθότι ήταν ενδεδυμένος ή περιβαλλόταν από κητώδη – τερατώδη, δέρμα, τομάρι.

Συνδεοντας και το πρωτό-γονον= ἀείζωον, αείζωος  και αιώνιος # αέναος # παντοτινός

Ο  Φάνης η  θεότητα των Ορφικών μυστηρίων ο Έρως - αρχαιότερη του Κρόνου - λέγεται "πρωτόγονος" και "αυτόγονος"

Πρωτόγονος σημαίνει και πρωτογενής # πρωτότοκος # πρωτογέννητος # αρχέγονος # παλιός # ευγενής.

 Αρχέγονος σημαίνει και παλιός # πρωτόγονος # πρωτουργός # πρωταίτιος # γενάρχης

Aelius Herodianus et Pseudo-Herodianus Gramm., Rhet., Partitiones (= Ἐπιμερισμοί) [Sp.?] (e codd. Paris. 2543 + 2570)
Page 184, line 16
ἀΐδιος· ἀΐδηλος, ὁ ἀφανής· Ἀϊδωνεὺς, ὁ Ἅιδης· Ἀΐδης

Philoxenus Gramm., Fragmenta
Fragment 418*, line 4

<Ἀϊδνός>· εἴδω, τὸ βλέπω ἢ φαίνω, ῥηματικὸν  
ὄνομα ἰδνὸς καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀϊδνός, ὡς στίλβω στιλπνός·
ἐξ οὗ καὶ Ἀϊδωνεύς, ὁ Ἅιδης, εἰς ὃν οὐκ ἔστιν ἰδεῖν. 

 Όμοια με βάση το παραπάνω κείμενο ο Άδης/Αιδης/Αιδωνεύς είναι κάποιος που δεν μπορείς να δεις, αθέατος, άφαντος, εξαφανισμένος, α-όρατος, κρυφός, ο ανείδωτος

Η αναφορά στην Περσεφόνη με μια ακόμα από τις ερμηνείες της, αυτή της Φάσσας, της Φερρεφατης/ Φερρεφάτας /Φερέπαφα δηλαδή  αυτής που τρέφει /βόσκει /μεγαλώνει το μεγάλο αγριοπερίστερο., αλλα και ως Χθόνιας Θεάς…αλλα και ως αυτής που φέρει σ΄επαφή με τον Θεό βρέφος τον πρώτο Διόνυσο – Ζαγρέα, τον μεγάλο κυνηγό ή το μεγάλο θήραμα – βλέπε παλαιότερα κείμενα

  Plato Phil., Cratylus
Stephanus page 404, section d, line 8

                    Φερέπαφα” οὖν διὰ τὴν σοφίαν καὶ τὴν
<ἐπαφὴν> τοῦ <φερομένου> ἡ θεὸς ἂν ὀρθῶς καλοῖτο, ἢ
τοιοῦτόν τι – δι' ὅπερ καὶ σύνεστιν αὐτῇ ὁ Ἅιδης σοφὸς
ὤν, διότι τοιαύτη ἐστίν – νῦν δὲ αὐτῆς ἐκκλίνουσι τὸ ὄνομα
εὐστομίαν περὶ πλείονος ποιούμενοι τῆς ἀληθείας, ὥστε
“Φερρέφατταν” αὐτὴν καλεῖν.

Η Σεμιράμιδα, ειδαμε, ότι είναι αυτή που φέρει τον τίτλο της σωσμένης και μεγαλωμένης εκ των περιστερών και μάλιστα εκ των άγριων περιστερών και τελικά είναι αυτή που εξαφανίζεται και χάνεται ως περιστερά – Αναληφθείσσα – μετά τον θάνατό της.

Σεμίραμις από των περιστερών (σωσμένη, μεγαλωμένη κλπ) αλλα και η περιστερά ή όρειος…Όμως και Ιωνάς, Ιωάννης/Ιωάννα ερμηνεύονται ως περιστερά

Η άλλη ερμηνεία του όνοματος της  Σεμιράμιδος που θεωρειτε  εξελληνισμένη μορφή του ακκαδικού ονόματος "Sammur-amat", σημαίνει "δώρο της θάλασσας" η ανάλογη Λευκοθέα και η Αφροδίτη  - τη μινωική Περιστερά-θεά που αναδυόταν κάθε χρόνο από τη θάλασσα της Πάφου με ανανεωμένη την παρθενία της αλλα και η σοφή θαλασσινή παρθένος (Μαρία – Μαριάμ – Μαριάμνη (Θαλασσινός αμνός) – Μαρίνα –Μάρε.

Ο Ιησούς έχει συλληφθεί στο Νου του Αγίου Πνεύματος του Θεού, που είναι θηλυκού γένους στην εβραϊκή γλώσσα και κατά την Γένεση βλέπουμε «ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος»

 Γεν. 1,2 Η γη ήτο αόρατος, αδιαμόρφωτος και απρόσφορος δια τον ζωϊκόν και φυτικόν κόσμον· σκοτάδι δε ηπλώνετο επάνω από τα ύδατα που την εσκέπαζον, το δε ζωοποιόν Πανάγιον Πνεύμα εφέρετο επάνω από τα ύδατα και περιέβαλλεν αυτήν.

 Η Παρθένος Μαρία ήταν το σώμα-σκεύος-Θήβη-Θήκη μέσα από το οποίο αυτή η αφηρημένη έννοια ενσαρκώθηκε και Μαρία για τους γνωστικούς σήμαινε «θαλασσινή». Έτσι η Μάρε μπορεί να είναι η μεγάλη μητέρα της Θάλασσας και να συνδέεται με τα Ύδατα αλλα και με την αντίστοιχες θαλασσινές θεές τη Σεμιράμιδα τη Λευκοθέα, Αφροδίτη, αλλα και την Σεμέλη καθώς υπάρχει και η αντίστοιχη ελληνική αναγραφή για τον Διόνυσο που βουτά στην Λιμνη Λέρνη για να  επαναφέρει στην ζωή τη μητέρα του Σεμέλη 

Ο Παυσανίας δίνει την παραπάνω εκδοχή με αυτή του Κλήμη του Αλεξανδρινού,  όμως δίδεται για την Δήμητρα που ψαχνει  να βρεί την κόρη της.

"Απ' αυτό τό μέρος λέγουν ότι ο Πλούτων κατέβη είς τούς υπογείους τύπους, όπου πιστεύουν ότι βασιλεύει, όταν απήγαγε τήν  Κόρην, την θυγατέρα της Δήμητρος. Ή Λέρνα ευρίσκεται, όπως  τό  ανέφερα  ήδη, πρός τήν θάλασσαν. Εις τήν πόλιν αυτήν τελούν πρός τιμήν τής Λερναίας Δήμητρος τελετήν (τά Λερναία μυστήρια).

Έκεί υπάρχει και άλσος άφιερωμένον είς την θεάν τό όποιον αρχίζει από το όρος Ποντίνον….

Είς τήν κορυφήν του βουνού Ευρίσκεται το Ιερόν τής Σαΐτιδος Αθηνάς άπό το οποίον δεν υπάρχουν σήμερον παρα τα ερείπια του, καθώς και τα θεμέλια του οίκου του Ιππομέδοντος, ό όποιος εξεστράτευσε κατά τον Θηβών μαζι με τον Πολευνείκην τον υιόν του Οιδίποδος.

…. Μέσα είς το άλσος υπάρχει το  άγαλμα τής Προσύμνης Δήμητρος και ένα άλλο μικρόν άγαλμα τό όποιον είκονίζει τόν Διόνυσον και τήν Δήμητρα καθήμενους, —και τά δύο μαρμάρινα. Είς άλλο μέρος,  εντός του ναού υπάρχουν δύο αγάλματα. Τό ένα ξύλινον παριστανει τον Διόνυσον Σαώτην (Σωτήρα) καθήμενον, και τό άλλο, από μάρμαρον, είκονίζει τήν Αφροδίτην ενώ αναδύεται άπό τήν θάλασσαν. Τό άγαλμα τής Αφροδίτης, οπως λέγουν, είναι αφιέρωμα  των θυγατέρων του Δαναού. Επίσης λέγουν ότι ό ίδιος ό Δαναός άνήγειρε το  Ιερόν τής "Αθηνάς επάνω είς την κορυφήν του Ποντίνου….

Λέγουν δέ ότι τά Λερναία Μυστήρια καθιερώθησαν άπό τον Φιλάμμωνα…. Από κάποιον φίλο του Αμμωνα κάποιον που αγαπούσε τον Αμμων –Ρα, (τον ηλιακό θεό της Αιγύπτου)

Pausanias Perieg., Graeciae descriptio

Book 2, chapter 37, section 5, line 5

δι' ἧς φασιν Ἀργεῖοι Διόνυσον ἐς τὸν Ἅιδην ἐλθεῖν

Σεμέλην ἀνάξοντα, τὴν δὲ ταύτῃ κάθοδον δεῖξαί οἱ

Πόλυμνον.

Ο Nimrud/Νεμρώδ/Ωάννη είχε εκπροσωπηθεί στο διπλό ρόλο του Συζύγου αλλά και του Νινία γιου τους με τη Σεμιράμιδα ενώ το ότι εκείνη είναι η περιστερά που φέρει/ κρατά το κλάδο της ελιάς είναι το σύμβολο του απογόνου που παράγεται μέσω «παρθενογένεσης» αλλά και της δημιουργίας και της «συνέχειας»  εκ του ιδίου δέντρου ζωής.  

Και ως χθόνια θεά και αυτή σύζυγος του Άδη/Πλουτωνα και ο Διόνυσος όμως και ο Άδης εν και το αυτό " Άδης και Διόνυσος έν και ωυτό" κατά τον σκοτεινό Ηράκλειτο…

Και μετά τις επιπλέον συνάψεις ας επανέρθουμε στο θέμα του Ω-Ην και του Ωού.

Η γέννηση εκ του Ωού. Ωόν ή ώεον, ώιον και ο Χρόνος εγέννησεν ωόν κατά τους Ορφικούς. Και εκ της γονιμοποιήσεως του Ωού εγεννήθη ο Φάνης – Ερως. Τον οποίον οι Ορφικοί τον ονομάζουν Πρωτόγονον και τον ταυτίζουν με τον Φάνη Ηρικεπαίον. 

Proclus Phil., In Platonis Timaeum commentaria
Volume 1, page 336, line 15

πάλαι γὰρ ὁ <θεολόγος> [frg. 71] ἔν τε τῷ Φάνητι τὴν
δημιουργικὴν αἰτίαν ἀνύμνησεν· ἐκεῖ γὰρ ἦν τε καὶ προῆν,
ὥσπερ ἔφη καὶ αὐτός,
  <Βρόμιός τε μέγας καὶ Ζεὺς ὁ πανόπτης>,
ἵνα δὴ τῆς διττῆς δημιουργίας ἔχῃ τὰς οἱονεὶ πηγάς· καὶ
ἐν τῷ Διὶ τὴν παραδειγματικήν· Μῆτις γὰρ αὖ καὶ οὗτός
ἐστιν, ὥς φησι
 <καὶ Μῆτις πρῶτος γενέτωρ καὶ Ἔρως πολυτερπής>,
αὐτὸς δὲ ὁ Διόνυσος καὶ Φάνης καὶ Ἠρικεπαῖος συνεχῶς
ὀνομάζεται. 

 Κατά την παλαιάν εποχή ο Θεολόγος -Ορφεύς- στον  Φάνητα εξύμνησε την δημιουργική αιτία - τον αίτιον της δημιουργίας). Διότι εκεί υπήρχε και προυπήρχε καθώς λέγει και αυτος - Ορφεύς: "Ο μέγας Βρόμιος και ο Ζεύς που βλέπει τα πάντα" και παρεμβάλλων ολίγα προσθέτει τον στίχο : 

Και ο/η Μήτις ο πρώτος δημιουργός, πρώτος γεννήτωρ και ο Ερως είναι αυτος που παρέχει πολλές τέρψείς και αυτός ο Διονυσος, και ο Φάνης ο οποίος Ηρικεπαίος συνεχώς ονομάζεται

Όμως ο Διόνυσος δεν είναι παρά ο Θεός πάσης της υγρής φύσεως … Σύμφωνα με τα λόγια του Πλούταρχου, είναι ο θεός του συνόλου της  ὑγρὰ φύσεως-όχι μόνο για το κρασί ή ο χυμός από το σταφύλι, αλλά για το ενθουσιώδες σφρίγος σε ένα νεαρό δέντρο, το αίμα που χτυπάει στις φλέβες του νεαρού ζώου, όλα τα μυστηριώδη σημεία της υγρής φύσης όπως οι παλίρροιες αλλά και η  άμπωτη και η συνεχής ροή στη ζωή και στην φύση.

Όμως στο “Περί Ισιδος και Οσιρίδος” ο Πλούταρχος ονομάζει – το είδαμε και σε παλιότερες αναρτήσεις τον Διόνυσο θεό πάσης υγράς φύσεως και τον ταυτίζει με τον Οσιρη και την αναβίωση και την παλιγγενεσία του … Μπορεί να είναι χαρμόσυνος και πολυάγαθος  ο Διόνυσος καθώς συντελεί στο να αυξάνονται τα φρούτα από τα δέντρα, και το ιερό μεγαλείο του χρόνου συγκομιδής.

Για το λόγο αυτό όλοι όσοι είναι ευλάβεις στον Όσιρη απαγορεύονται να καταστρέφουν ήμερα, καλλιεργήσιμα δέντρα –ή να μπλοκάρουν, να  φράττουν την πηγή του νερού… Η αρχή είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζετε με την γονιμότητα, καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Η υγρή φύση  είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄ αυτήν, δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή δηλαδή, τον αέρα και τη φωτιά

Ο Πλούταρχος προχωράει ακόμα παραπέρα την ιστορία και διαφωτίζοντας μας δηλώνει ότι η γονιμότητα και το σπέρμα του θεού είχε ως πρώτη ύλη την υγρότητα και μέσω της υγρότητας εμφυτεύθηκε η δυνατότητα σ΄ όσους από τη φύση τους μετέχουν στην δημιουργία …

Η ζωή δημιουργήθηκε και πολλαπλασιάσθηκε /αυξήθηκε  στο υγρό στοιχείο, στο νερό και στους ποταμούς, στους ωκεανούς…ακόμα και στις οάσεις …

Δείτε και τα Περί Ίσιδος και Οσιρίδος του Πλουτάρχου – σε παλαιότερο κείμενο

ἀρχὴ γὰρ ὁ θεός, ἀρχὴ δὲ πᾶσα τῷ γονίμῳ πολλαπλασιάζει τὸ ἐξ αὑτῆς

Η αρχή είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζεται με την γονιμότητα, καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Αυτό πολλές φορές συνηθίσαμε να το επαναλαμβάνουμε τρεις φορές, όπως «τρισμακάριστους» και «δεσμοί τρείς φορές τόσοι άπειροι’, αν βεβαια μα το Δία, δεν τονίζεται καθαρά από τους παλιούς η έννοια του τριπλάσιου.

Γιατί η υγρή φύση, που είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄αυτήν, δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή δηλαδή, τον αέρα και τη φωτιά

Γιατί και η προσθήκη στο μύθο, ότι δηλαδή ο Τυφώνας έριξε το γεννητικό μόριο του Οσιρη στο ποτάμι και η Ίσιδα δεν το βρήκε αλλά, αφού κατασκεύασε και τοποθέτησε παρόμοιο άγαλμα, καθιέρωσε να το τιμούν και να προβαίνουν σε «φαλλοφορία», εδώ προχωράει διαφωτίζοντας ότι η γονιμότητα και το σπέρμα του θεού είχε ως πρώτη ύλη την υγρότητα και μέσω της υγρότητας εμφυτεύθηκε η δυνατότητα σ΄ όσους από τη φύση τους μετέχουν στην δημιουργία

Σύνδεστε μεταξύ τους  την κεκαλυμμένη λόγχη του θύρσου με την κεφαλή κώνου/Κουκουναριού, καθώς και την λατρεία του φαλλού ως το σύμβολο αναγέννησης αλλά και της κάθ’ αυτόν δημιουργίας του κόσμου από τον Πολυάγαθο θεό της Υγρής φύσης…Όμοια και το σύμβολο του Κωναρίου στο Βατικανό ή στους Δελφούς μπορεί να εννοηθεί ως και η κεκαλυμμένη  κεφαλή του φαλλού/λόγχης, ως το κέντρο του κόσμου αλλά και ως το γόνιμο και σπερματικό σύμβολο του θεού.

Ως η αέναη ρύσις δημιουργίας …Όπου ρύσις, η ρεύσις, ο ρούς, το ρεύμα, η ροή, η εκροή, η σωτηρία, η λύτρωση, η απελευθέρωση και η απαλλαγή …