Οὗτός ἐστιν ὁ μέγας καλούμενος Ἰχθύς

Μια μικρή ανασκόπηση ή περίληψη κειμένων, αν θέλετε, για να προχωρήσουμε στα κείμενα.

Ξεκίνησα από ότι η λατρεία του Βάκχου-Ίακχου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια  λατρεία που εχει ενσωματώσει και την λατρεία του Ιερού Ιχθύος. Καθώς ο Διόνυσος θεωρείται ο θεός πάσης της υγρής φύσεως. Αργότερα αυτή  η λατρεία έχει προσαρμοσθεί και δίδεται ως λατρεία του Ιχθύος – και ως σύμβολο- διακριτικό των πρώτων Χριστιανών.

Η ερμηνεία του Ιχθύος όπως δόθηκε σε προηγούμενα κείμενα είναι κατ΄ουσίαν

ΙΚ-ΘΥΣ εκ του

ϊκω =φθάνω + θύω =ορμώ· ό κινούμενος ορμητικά

Θύω  (ῥ. ΘΥ-)' φυσῶ δυνατά, συρίζω (ἐπὶ ἀνέμου)' ἐπὶ ποταμῶν καὶ κυμάτων, φουσκώνω' ἐπὶ ἀνθρώπων, μαίνομαι, λυσσῶ, τρελλαίνομαι, αλλα και την ερμηνεία του ως Θύω : καίω, καπνίζω, θυμιατίζω, θυσιάζω' μετὰ δοτ. προσ., προσφέρω θυσία.

Δηλ. ο κινούμενος προς θυσίαν ή αυτού που φτάνει μαινόμενος, φουσκωμένος, ή αυτός που φθάνει συρίζοντας, ή φυσώντας δυνατά, ή κλαίγοντας με οδυρμό, θρήνο και γοώντας κλπ

Ο Διόνυσος ως Βάκχος ή κλαυθμός, εκτός από την ονομασία του Ίακχου και του Ιχθύος φέρει συγχρόνως και την ονομασία του Φανού, Φάνη. Κατ΄άλλη ονομασία τον ταυτίζουν με τον Όνο ή τον Ονίσκο το ψάρι που είναι γνωστό ως γάδος ή  βακαλάος ή Gadus

Έτεροι  ιεροί ιχθύες φέρουν ονόματα όπως Ανθίας ή καλλίχθυς, ο πρώτος εκ των ιερών ιχθύων, ή καλλιώνυμος και έλοπας ή λύκος ή λάβρος ανθίας ή χάννος ή αυλωπίας  ή ιερός ιχθύς,  δηλαδή ο ωραίος ή  έ/όμορφος ιχθύς. Ονομάζεται και καλλιώνυμος ή καλόγνωμος.

Άλλος ιχθύς ο  Γλαύκος = ακτινοβόλος,  ή Γαλεόρρινος – γαλέος δηλαδή μικρόσωμο σκυλόψαρο χωρίς δόντια που γεννά μικρά ζωντανά, ζωοτόκο.

Ο Γλαύκος ως μυθολογικός ιχθυόμορφος ήρωας συνδέεται με το γλαύκιο βοτάνι ή  την «αείζων άφθιτον πόαν» ή την αθάνατη πηγή —το αθάνατο βοτάνι ή το αθάνατο νερό και  γενικότερα την αθανασία στους περισσότερους μύθους όπου εμφανίζεται. Ενώ θεωρείται  δε ως μια ακόμα ονομασία του Παλαίμονος/ Μελικέρτη υιού της Ινούς ή Λευκοθέας, και πρωτοξαδέρφου και ομογάλακτου του Διονύσου. Όπου  Μελι-κέρτης ο  υιός που (εκ του κιρνώ, κίρνημι) αναμειγνεύει, ανακατώνει υγρά σε κράμα, μετριάζει, βάζει κρασί και νερό στο ποτήρι, χύνει (εκ του Κιρνώ ) τον οίνο με το ύδωρ και ποιεί κράμα μαζί με μέλι  ή ο υιός της μελίκρας ή το μελίκρατον του κράματος μελιού και γάλατος που χύνεται προς τιμή των χθόνιων θεών και των νεκρών, το υδρόμελι, το οινόμελι ή το μέλι με το νερό …Ο μελικτάς ο ψάλτης και ο τραγουδιστής και ο αοιδός, με το μέλος και τα μελωδικά μέρη… δες και Μελικέρτης/Παλαίμωνας,  υιός της Δυνατής Δίνης, ο Δύνος/Δίνο, Διόνυσος που ανευρέθει πνιγμένος πλησίον Πίτυος στις Σκυρωνίδες Πέτρες από τον Σίσυφο. Ενώ αντιστοιχο μύθο αναφέρουν οι Κρητικοί και οι αντίστοιχοι Αιγινήτικοι μύθοι για την Βριτομάρτη.

Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνος όμως ο Γλαύκος αποτελεί είδος «άρρωστης» ψυχής όπου έχει προσκολληθεί στα γήινα υλικά αγαθά και έχει χάσει την αρχαία της – καθαρή και φωτεινή, θεία φύση καθώς Γλαυκός= ακτινοβόλος-  μοιάζοντας περισσότερο σε θηρίο ή αγρίμι. Ενώ στα κείμενα του «Φαίδρου» γίνεται πραγματικά η αποκατάσταση της ψυχής, εδώ αναδύεται ο Γλαύκος από τη θάλασσα και εορτάζει την ανάστασή του, ξαναβρίσκει την «αρχαία φύσιν» του δηλαδή την παλαιά του ενότητα και πληρότητα.
Άλλοι ιεροί ιχθύες τα Δελφίνια και οι Πόμπιλοι στον Αθήναιο και στους «Δειπνοσοφιστές» Δελφίνιον το ιερό του Απόλλωνος αλλά και το Δελφινίω Δικαστήριο, Δελφίς ο ιχθύς αλλά και Δελφοί το ιερόν του Απόλλωνος, Δελφύς η μήτρα, Διώνη η Αφροδίτη, κλπ οι αναλύσεις όλες βρίσκονται σε προηγούμενα κείμενα (τίς δ' ἐστὶν ὁ καλούμενος ἱερὸς ἰχθύς; )

Ο Πομπίλος, ο οδηγός των ψαράδων, θεωρείται πομπός και προπομπός, απόστολος και απεσταλμένος, γεννημένος από το το αίμα του Κρόνου, και γεννημένος μαζί με την Αφροδίτη, ερωτικός και ιερός ιχθύς. Ένας και μόνος ο  ΠΟΜΠ –ΙΛ- ΟΣ ή ΠΟΜΠΟΣ-ΙΛ ή ο ΙΛ+ ΠΟΜΠ-ΟΣ .

Όπου Ιλ – η ρίζα που δηλώνει κατά τον μητροπολίτη Αθηναγόρα , Ιλ ἡ ρίζα = ρίζα χρυσοῦ· Ιλ καὶ Ελ καὶ Αλ δὲ καὶ ὁ θεὸς, κατ’ ἐξοχὴν ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ Ἑλλάνιος Ζεὺς.(Αθηναγόρας) ενώ κατά τον Έλληνα λόγο δηλώνει την κάθοδο ολίγης  δύναμης  ηλιοφωτισμού, συνεχώς τροφοδοτούσα  και μάλιστα δύναμη Λ- Λόγου

I  = Ολίγη δύναμις (ηλιοφωτισμού), συνεχώς τροφοδοτούσα με αμφίδρομο κίνηση, αφανή

Και όπου Λ = Γιά τά ουράνια ο φωτισμός ο ηλιακός, για τα γήινα τα υγρά…

Και ποιος δίδει για τα ουράνια τον φωτισμό παρά ως ΠΟΜΠΟΣ(απεσταλμένος, απόστολος)+ΙΛ (Χρυσός φωτισμός ή ολίγη δύναμη ηλιοφωτισμού) Εκ των κειμένων αποδεικνύεται ότι ο Πομπίλος δεν είναι παρά ο Έρως ο μέγας Δαίμων Απεσταλμένος ουράνιος ιερός και  ερωτικός – ο ανήκων στον έρωτα, - στην έσω +ροή -  γεννημένος συγχρόνως, συνάμα, μαζί  με την Αφροδίτη…

Ο Έρως ο μέγας Δαίμων – κάθε τι «δαιμονικό» βρίσκεται μεταξύ θεού και θνητού.

Ο Έρως που συνδέει το θνητό με το αθάνατο ή η βαθύτερη ερωτική φύση που κατεχόμενη από θεία μανία αναζητεί τον «δαίμονα» θείον Έρωτα, που θα την φέρει σ’ επαφή με το θείον. Η λέξη Έρως ομοιάζει σαν να περιγράφει δια των αναγραμματισμών αυτή την ιδιότητα της ροής, την «διαπορθμεύουσα» την «μεταξύ» την συνδέουσα τους θνητούς με τους θεούς. Έρως = έσω+ ρ(έω) ή η έσω(τερική/τερη)+ ροή.  Ο Πομπίλος ως η εκ των έξω και προς τα έσω δύναμη (της ψυχής) που ρέει ως θείος σπινθήρ - ηλιοφωτισμός με την ύπαρξη του Έρωτος = έσω+ροής και της μόνιμης ερώτησης που θέτει περί της θείας ύπαρξης- ψυχής κλπ.

Η Αφροδίτη  όπως και η Σεμίραμις ή Σύρια θεά μητέρα του Ιχθύος Δερκετώ έχουν παραμείνει  ως θεότητες σε πολλούς μύθους και με διαφορετικά ονόματα της  όμως με κοινά σύμβολα. Άλλοτε ως ψάρια ή με χαρακτηριστικά ψαριών, ουρές κλπ και συγχρόνως περιστέρια. Εδώ η Αφροδίτη γεννιέται συγχρόνως μαζί με τον Πομπίλο.
Ο Κάρλ Κερένϋι στο βιβλίο του "Ελληνική Μυθολογία" αναφέρει: "Δεν ήταν βέβαια σ' εμάς το όνομα Αφροδίτη το μοναδικό όνομα της μεγάλης Θεάς του έρωτος. Ονομαζόταν επίσης με το ελληνικό όνομα Διώνη. Έτσι αντηχεί ο θηλυκός τύπος του Διός. Μπορεί κιόλας να συγκριθεί με τη λατινική Διάνα. Διώνη σημαίνει: θεά του γαλάζιου ουρανού. Η Διώνη ήταν επίσης γνωστή και ως θεά των νερών. Στη Δωδώνη λατρεύτηκε μαζί με τον Δία ως πηγαίο θεό, ως σύζυγος του ύψιστου θεού και ως θεά των πηγών, από την οποία δεχόταν χρησμούς. Ο Ησίοδος την συναριθμεί στις Ωκεανίδες αλλά και τις Τιτανίδες.

Ο Επωπεύς θα μεταμορφωθεί στον  Πομπίλο… και θα φέρει και τις ιδιότητες του Επόπτη – επίθετο του Διός όπως και το Επωπεύς- αλλά και του ιερού ουράνιου και θείου – δαίμονα – απεσταλμένου, όπου Όπις = Οπ-ωπα δηλ. οφθαλμός, η θεία εκδίκηση ή τιμωρία επί της παραβιάσεως των θείων νόμων, αλλά και η πρόνοια και η ευ-μένεια των θεών (θετική έννοια), σεβασμός μετά φόβου προς θεούς, προσοχή στα πράγματα και αφοσίωση, ζήλος και η αποτροπή κακών, καθώς όπις θεών ή θεία τιμωρία, με καλή σημασία ή ανταμοιβή, οπίζομαι έχω σέβας, εκτιμώ. Όπις στην ουσία σημαίνει την Μήνιν- θυμό, οργήν από το έπω. Οπιδνός : φοβερός, σεβάσμιος.

Ο Επωπεύς  συνδέεται με την Δήμητρα, την Φ/Περσεφόνη, τον Μονογενή Διόνυσο, την αναγέννηση, τον τόκο, κάθοδο στον Αδη, τριαδική θεότητα, την Ουράνια Αφροδίτης, την Αστάρτη κλπ. (δείτε προηγούμενο κείμενο)

Αντίστοιχα δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και τον ακόλουθο μύθο -με τον μύθο της Αφροδίτης και του Επωπέα – που περιέχει την συνέχεια του - τον μύθο αυτόν περί της ελεύσεως του υιού.  Συγχρόνως  και  την αντίστοιχη μύηση στα Ελευσίνια μυστήρια .‘Όπου Έλευσις: η άφιξη, ο ερχομός και η έλευσις. Και ταυτόχρονα  η αντίστοιχη παραπομπή στον μύθο της  Δάειρας,

Η Δάειρα η «σοφή θαλασσινή», που ταυτίζεται με την Αφροδίτη, αλλά και την Περσεφόνη σε έτερα κείμενα αλλά και την Δήμητρα, την Ήρα, - με τη μινωική Περιστερά-θεά που αναδυόταν κάθε χρόνο από τη θάλασσα της Πάφου στην Κύπρο με ανανεωμένη την παρθενία της όπως και στην περίπτωση της Ωκυρρόης δηλ. αυτής που ρέει γρήγορα - που είδαμε στο προηγούμενο κείμενο (μία από τις Ὠκεανίδες, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος) που γεννήθηκε εκεί όπου ρέει ο  ποταμός ‘Ιμβρασος (Ποταμός της Σάμου δίπλα στο Ηραίο, όπου λεγόταν ότι η Ήρα λουζόταν και επανακτούσε την παρθενία της. Γι' αυτό λεγόταν και Παρθένιος).

Η Δάειρα, είναι η πρώτη Ελευσίνια γυναίκα, κόρη του Τιτάνος Ωκεανού και σύζυγος του Ερμού, η μητέρα του Ελευσίνος., από τον οποίο πήρε και το όνομά της η πόλις της Ελευσίνας.

Το όνομα Ελευσίς δεν ήταν παρά ένα από τα επίθετα του σιταρο-θεού αλλά και θεού πάσης της υγρής φύσεως Διονύσου, όπου λατρευόταν στα Ελευσίνια μυστήρια, ως η «έλευσις» του Θείου βρέφους της Σοφής Θαλασσινής θεάς – Δάειρας. Του Πνεύματος που περιφερόταν επάνω στα νερά καθώς ο  Ελευσίς δεν διέθετε πατέρα, παρά μόνο παρθένο μητέρα, και είχε δημιουργηθεί προτού επικρατήσει η πατριαρχία.

Η ταύτιση της Αφροδίτης με την Δάειρα και την Δήμητρα αλλα και με την Διώνη. Αλλά και η ταύτιση της υγρής ουσίας με την Δάειρα, καθώς θεωρείτε  και αδερφή της Στυγός. Όπου η υγρή φύση θεωρείται ότι είναι η αρχή και έχει συντελέσει στη γέννεση όλων όσων παράγονται απ΄αυτήν, καθώς δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή, τον αέρα και την φωτιά.

Η έννοια της Δάειρας είναι η θηλυκή μορφή του <δαήμων>· εἰδήμων, ἐπιστήμων r *ἔμπειρος, θα ταυτιστεί με την έννοια της μονογένειας ή μουνογένεια,  ενώ και η σχέση της με την ιδέα της ζωτικής δύναμης, και το πλήρωμα της ζωτικής ενέργειας, της αιώνιας νεότητας, η πολλαπλότητα και η πολυπλοκότητα της προσωπικότητάς της έχουν δώσει αφορμή για διάφορες και συχνά ασυμβίβαστες ερμηνείες μεταξύ των σύγχρονων μελετητών. Ορισμένοι απορρίπτουν τις πτυχές της θηλυκότητας και της γονιμότητας  και δίνουν προτεραιότητα μόνο στο πνεύμα της νεότητας, τη ζωντάνια και τη δύναμη, ανεξάρτητα από το σεξουαλική σύνδεση, την οποία αποδίδουν μόνο σε άνδρες θεούς  και οι ρόλοι  αλλάζουν ανάλογα με τις περιστάσεις: έτσι ώστε οι άνδρες θεοί να ενσαρκώνουν την έννοια της iuvenes –ανανέωσης νεότητας κλπ.

Οι ίδιες στην ουσία λατρείες που έχουν διασωθεί με διαφορετικά ονόματα μέσω της ίδιας της «δικής» μας Ήρας ή Δάειρας ή Δήμητρας κλπ … Η Μουνογένεια ή μονογένεια, η μοναδική του γένους ή η μοναδική γόνος ή η μονογενής, τα ονόματα ιδιότητες που φέρουν εκτός από την Δάειρα και η Περσεφόνη αλλά και η Παλλάδα Αθηνά, και βρίσκουν κατάληξη και  κοινό τους απόγονο στην ρωμαική Juno-Genius, την Ήρα Σωτήρα ή Ήρα-Ιδιοφυΐα ή Πνεύμα.

Όμως στην  αστρονομία αναφέρονται δύο ιχθύες που συνδέονται μεταξύ τους με σύνδεσμο-κόμπο λινόν κατά τους Καταστερισμούς του Ερατοσθένους. Απόλυτα συνδεδεμένοι με την Αφροδίτη και την Δερκετώ στους αντίστοιχους μύθους. Ενώ ακόμα και  σήμερα ο αστερισμός φέρει τα ονόματα της Αφροδίτης και του Έρωτα αντίστοιχα.

0222, 001, 1, 21, 1
Ἰχθύων.
Οὗτοί εἰσι τοῦ μεγάλου Ἰχθύος ἔγγονοι, περὶ οὗ
τὴν ἱστορίαν ἀποδώσομεν σαφέστερον, ὅταν ἐπ' αὐτὸν
ἔλθωμεν· τούτων δὲ ἑκάτερος κεῖται ἐν ἑκατέρῳ μέρει
διαλλάσσων· ὁ μὲν γὰρ βόρειος, ὁ δὲ νότιος καλεῖται·
ἔχουσι δὲ σύνδεσμον ἕως τοῦ ἐμπροσθίου ποδὸς τοῦ
Κριοῦ.
Ἔχουσι δ' ἀστέρας ὁ μὲν βόρειος ιβ [καὶ ἐπὶ τοῦ
λινείου ιβ], ὁ δὲ νότιος ιε· τὸ δὲ λῖνον αὐτῶν ᾧ
συνέχονται ἔχει ἀστέρας ἐπὶ τοῦ βορείου γ, ἐπὶ τοῦ
νοτίου γ, πρὸς ἀνατολὰς γ, ἐπὶ τοῦ συνδέσμου γ·
τοὺς πάντας ιβ· οἱ πάντες τῶν δύο Ἰχθύων καὶ τοῦ
συνδέσμου ἀστέρες λθ.

Αυτοί είναι οι γόνοι του μεγάλου Ιχθύος, του οποίου την ιστορία θα εκθέσουμε σαφέστερα όταν θα μιλήσουμε γι’ αυτόν. Ο καθένας απ’ αυτούς βρίσκεται σε διαφορετικό μέρος. Και ο μεν ονομάζεται βόρειος, ο δε νότιος. Έχουν δε σύνδεσμο που περνά από το μπροστινό πόδι του Κριού.

Ο μεν βόρειος έχει 12 αστέρες, ο δε νότιος 15. Το σκοινί το οποίο τους συνδέει έχει βόρεια 3 αστέρες και νότια άλλους 3. Ανατολικά έχει 3 και πάνω στο σύνδεσμο 3. Όλοι οι αστέρες και των δύο Ιχθύων και του συνδέσμου είναι 39.

0222, 001, 1, 38, D, 1
Ἰχθύος.
Οὗτός ἐστιν ὁ μέγας
καλούμενος Ἰχθύς, ὃν κάμ-
πτειν λέγουσι τὸ ὕδωρ τῆς
τοῦ Ὑδροχόου ἐκχύ-
σεως· ἱστορεῖται δὲ περὶ
τούτου, ὥς φησι Κτησίας,
εἶναι πρότερον ἐν λίμνῃ
τινὶ κατὰ τὴν Βαμβύκην·
ἐμπεσούσης δὲ τῆς Δερκε-
τοῦς νυκτός, ἣν οἱ περὶ
τοὺς τόπους οἰκοῦντες Συ-
ρίαν θεὸν ὠνόμασαν, τοῦ-
τον σῶσαι αὐτήν. τούτου
καὶ τοὺς δύο φασὶν Ἰχθύας
ἐγγόνους εἶναι, οὓς πάν-
τας ἐτίμησαν καὶ ἐν τοῖς
ἄστροις ἔθηκαν.
Ἔχει δὲ ἀστέρας ιβ, ὧν
τοὺς ἐπὶ τοῦ ῥύγχους λαμ-
προὺς γ.

Ιχθύς

Αυτός είναι ο μεγάλος, όπως λέγεται, Ιχθύς, που λένε ότι πίνει το νερό που χύνει ο Υδροχόος. Γι’ αυτόν λένε, όπως αναφέρει ο Κτησίας, ότι βρίσκονταν προηγουμένως σε κάποια λίμνη της Βαμβύκης. Όταν δε έπεσε μέσα σ’ αυτήν μια νύχτα η Δερκετώ, αυτός την έσωσε. Οι κάτοικοι των τόπων της Συρίας, ονόμασαν τη Δερκετώ Θεά. Επίσης λένε ότι οι δυο Ιχθύες είναι απόγονοί του. Όλους αυτούς λοιπόν (τον Ιχθύ και τους 2 Ιχθύες) τους τίμησαν και τους κατέταξαν στα άστρα.

Έχει δε, ο Ιχθύς, 12 αστέρες από τους οποίους οι 3 του ρόγχους είναι λαμπροί.

Λέγεται ότι οι Ιχθύες προέρχεται από τον Βαβυλωνιακό αστερισμό που χωρίζεται σε δύο τμήματα και φέρει τα ονόματα Šinunutu ή "το μεγάλο χελιδόνι" για τον νότιο ιχθύς και την Anunitum την κυρία του Ουρανού, για τον βόρειο ιχθύ.

 Στα πρώτα αστρονομικά κείμενα, μέρος του αστερισμού ονομαζόταν επίσης DU.NU.NU (Rikis-nu.mi, "σύνδεσμος ψαριών ή κορδέλα»).Οι ιχθύες σχετίζονται με την Αφροδίτη και τον Έρωτα, οι οποίοι δραπέτευσαν από το τέρας Τυφώνα πηδώντας στη θάλασσα και μεταμορφώθηκαν σε ψάρια, για να παραπλανήσουν το τέρας. Η Αφροδίτη μετά του υιού της Έρωτος διέφυγαν κολυμπώντας και για να μην χάσει ο ένας τον άλλον,  δέθηκαν με λινό σύνδεσμο. Οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν την ελληνική μυθολογία, με την ιστορία της Αφροδίτης και του Έρωτα. Ο κόμπος του σχοινιού χαρακτηρίζεται με την ονομασία  Alpha Piscium, που ονομάζεται επίσης Al-Rischa ("το καλώδιο" στα αραβικά). Προς ανάμνηση του περιστατικού λοιπόν ως υπενθύμηση έμεινε ο αστερισμός των ιχθύων, καλούνται δε νότιος και βόρειος ἰχθύς.

Έτσι το μεγάλο περιστέρι ή το μεγάλο χελιδόνι είναι η απεικόνιση του Έρωτος - υιού ιχθύος-  και το έτερο "ψάρι" του αστερισμού αντιπροσωπεύει την μεγάλη Κυρία του Ουρανού και της θάλασσας την Αφροδίτη με όλες τις επιμέρους ονομασίες που της έχουν δοθεί και όλες τις επιμέρους ιδιότητες που αυτή φέρει. Από το μύθο της Αφροδίτης οι κλασσικοί συγγραφείς ονόμασαν επίσης τον αστερισμό Venus et Cupido, δηλ. Αφροδίτη και Έρωτας, ή Αφροδίτη Σύρια και Έρωτας, ή Αφροδίτη και 'Αδωνης, ή Διώνη, ή Veneris Mater- λατινική ονομασία της μητέρας Αφροδίτης.  Επίσης ο αστερισμός φέρει και την ονομασία Urania, Ουρανία και συνδέεται απόλυτα και με την Ουρανία Αφροδίτη.

συνεχίζετε