Περί ευνουχισμένων γάλλων ιερέων

Σ’ ένα ταξίδι  μέσα  από την μακραίωνη ιστορία μας και ακολουθώντας την ιστορική διαδρομή μέσω των αρχαίων κειμένων και των  μύθων προσπαθούμε να εξηγήσουμε μια σειρά από μυστήρια που οδήγησαν στον εκπολιτισμό της ανθρωπότητας, και είναι άμεσα συνυφασμένα με μια σειρά θρησκευτικών μυσταγωγιών.

Οι μυστηριακοί θεσμοί ωφέλησαν πολλαπλά το ανθρώπινο γένος και κατέστησαν ως δίαυλο επικοινωνίας τις αρχέγονες μυστηριακές κοινότητες είτε αυτές μυούσαν τους αμύητους στα μυστήρια είτε είχαν σχέση με φιλοσοφικές σχολές κλπ

Τα Ελληνικά μυστήρια κατέχουν μια σημαντική θέση στην ιστορία της αρχαίας Ελλάδος. Είναι αυτά που διδάσκουν την θέωση του ανθρώπου και την καταξίωση της έννοιας  άνθρωπος. Ο Πλάτων – σαφέστατα μυημένος- δηλώνει στον Φαίδωνα :

Plato Phil., Phaedo

Stephanus page 69, section c, line 5

καὶ κινδυνεύουσι καὶ οἱ τὰς τελετὰς ἡμῖν

οὗτοι καταστήσαντες οὐ φαῦλοί τινες εἶναι, ἀλλὰ τῷ ὄντι

πάλαι αἰνίττεσθαι ὅτι ὃς ἂν ἀμύητος καὶ ἀτέλεστος εἰς

Ἅιδου ἀφίκηται ἐν βορβόρῳ κείσεται, ὁ δὲ κεκαθαρμένος

τε καὶ τετελεσμένος ἐκεῖσε ἀφικόμενος μετὰ θεῶν οἰκήσει.

Και φαίνεται ότι εκείνοι οι γνωστοί οι οποίοι ίδρυσαν τα μυστήρια δεν είναι τυχαίοι, αλλά πράγματι από παλαιούς χρόνους συμβολικώς υποδηλώνουν ότι όποιος αμύητος και αμυσταγώγητος φθάνει στον Άδη θα βρίσκεται εκεί μέσα στον βόρβορο- λάσπη, αλλά όποιος (κεκαθαρμένος) καθαρός - από αμαρτίες - και μυημένος-μυσταγωγημένος φθάσει εκεί θα κατοικεί με τους θεούς

Έτσι στα  προηγούμενα κείμενα είδαμε μια σειρά από απαγορεύσεις και «αμαρτίες» καθώς και την τιμωρία στην οποία οδηγούν αυτές. Κάποιες απ΄αυτές που σήμερα θα θεωρούσαμε αμαρτίες, που ισως σήμερα δεν υφίστανται πλέον. Και  η λέξη  αμαρτία δηλώνει αυτόν που έχει πάψει να είναι άρτιος και σωστός ή ολοκληρωμένος – δες και προηγούμενα κεφάλαια –  Όμως ξεκαθαρα η αμαρτία δηλώνει την αστοχία, την αποτυχία, και το σφάλμα.

Αμαρτία είναι σκέψη, πράξη ή ενέργεια που θεωρείται παράβαση του θείου και του ηθικού νόμου, όπως αυτός παρουσιάζεται στη θρησκεία.

Το ουσιαστικό αυτό προέρχεται ετυμολογικά από το ρήμα της αρχαίας ελληνικής ἁμαρτάνω, του οποίου η σημασία είναι αποτυγχάνω τού σκοπού, αστοχώ, χάνω κάτι, πλανώμαι σε κάτι, υποπίπτω σε παράπτωμα (ετυμ.: ἁμαρτάνω < (πιθανόν) εκ του α στερητικό + μείρομαι= γίνομαι αμέτοχος).

μορτή < αρχ. < μείρομαι δηλ λαμβάνω μερίδιο, συμμετέχω, παίρνω κάτι που μου ανήκει.

ειμαρμένη < αρχ. εἱμαρμένη, θηλ. της μτχ. εἱμαρμένος, του εἵμαρται, πρκμ. του μείρομαι

Όπου ειμαρμένη η ανώτερη, υπερφυσική δύναμη που θεωρείται υπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει στον κάθε άνθρωπο καθώς και ό,τι έχει ορίσει για τον καθένα]

μοίρα: άδικη / βαριά / κακή / καλή / τραγική μοίρα ‖ έρμαιο / θύμα της μοίρας

η ανώτατη δύναμη που κατευθύνει και επηρεάζει τον κόσμο ολόκληρο, καθώς και την τύχη κάθε ανθρώπου χωριστά

Ειμαρμένη ή πεπρωμένο: κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το πεπρωμένο του

τύχη: ήταν της τύχης του να πεθάνει νέος

[ό,τι έχει ορίσει η τύχη, η μοίρα για τον καθένα]

Και κατ΄άλλες θρησκείες το Κισμέτ – Κάρμα κλπ ως δόγμα σύμφωνα με το οποίο οι πράξεις του ανθρώπου που έγιναν σε προηγούμενες ζωές (μετενσαρκώσεις) καθορίζουν τη ζωή του στην επόμενη σε θρησκείες όπως  στον βουδισμό και τον ινδουισμό κλπ

Οι θεοί – όποιον αμαρτάνει - δεν τον δέχονται με τις αμαρτίες του, πρέπει οπωσδήποτε να απαλλαγεί απ’ αυτές. Όταν ο κρινόμενος περάσει με επιτυχία την δοκιμασία δεν ευχαριστεί τους θεούς για άφεση αμαρτιών αλλά διαλαλεί ότι απαλλάχθηκε από τα ελαττώματά του. «Είμαι αγνός στο μεγάλο αυτό πέρασμα, εξαφάνισα τα ελαττώματά μου». Αναφέρθηκαν αρκετά παρόμοια αποσπάσματα, εκτός των όσων συναντήσαμε όπου απαιτείτο ακομα και η δι’ αποκοπή αφαίρεσης των ελαττωμάτων !!!

Αναζητώντας λοιπόν τα ίχνη του παλαιού αυτού εφιάλτη στην εποχή μας φθάσαμε και στα ιερογλυφικά κείμενα των Αιγυπτίων. Όλα ξεκινούν από τις εκεί ρήσεις και απαγορεύσεις των ιερατείων.

Η κάθαρση ξεκίνησε με την Κρίση στην παλαιά εποχή και έφτασε – στις μέρες μας –να πραγματοποιείται - όχι πλέον μόνο με πλύσιμο ή με θυμιάτισμα με αναμμένες λαμπάδες, ή ρίψη θαλασσινού νερού για την αποφυγή του κακού ή της αμαρτίας- αλλά  μόνο με το βάπτισμα.

Αυτό, όπως ήδη αναφέρθηκε, ισχύει για πάρα πολλούς λαούς μεταξύ των οποίων βρίσκονται και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι οποίοι όμως λόγω της εξαιρετικής προσήλωσής τους στις παραδόσεις δεν αρκέστηκαν μόνο στο πλύσιμο – ως είδος βαπτίσματος – αλλά  προκειμένου να απαλλαγούν από τα περιβόητα ελαττώματά τους, κατέφυγαν στην κυριολεκτική αποκοπή τμημάτων του σώματός τους. Ένα απ΄ αυτά η περιτομή όπου η λέξη  «απερίτμητοι»  χρησιμοποιείται στη Βίβλο σαν βρισιά. «Οι βρώμικοι», «οι ακάθαρτοι» στην ουσία οι αμαρτωλοί !!!

Είδαμε κάποια πράγματα σε παλαιότερα κείμενα  όπου  «τρελαμένη» η ανθρωπότητα κατάληξε να πετσοκόβεται για να γλιτώσει από τον εφιάλτη. Ένας εφιάλτης που συνεχίζεται μέχρι της μέρες μας για άνδρες και γυναίκες σε πολλές αφρικάνικές χώρες κι όχι μόνο, πρόσφατα έφτασε και στην χώρα μας..

Όμως τώρα θα περάσουμε σ΄ έναν ακόμα εφιάλτη που ξεπέρασε την απλή περιτομή και έφτασε στον πλήρη ή μερικό ευνουχισμό.

Περί ευνουχισμένων λοιπόν ιερέων σήμερα ο λόγος.

 Ο αμαρτωλός είναι στην ουσία αυτός που δεν μετέχει της (θείας) ειμαρμένης του – της μοίρας του και της (θείας) τύχης τους γιατί ό στόχος του ανθρώπου ήταν να φτάσει στη θέωση, όπως δηλώνεται με το «καθ’ ὁμοίωσιν», ήδη στην Αγίας Γραφής. Απέτυχε να φτάσει αυτόν το στόχο και με την επιλογή του αντί για ζωή γνώρισε το θάνατο. Έτσι ξεκίνησε και το κυνήγι στην ουσία της ανθρώπινης φύσης και το πετσόκομμα μερών των  ανθρώπων, ξεκινώντας από δάχτυλα, βγάλσιμο οφθαλμών, κόψιμο χεριών, αλλα και περιτομές για να καταλήξει μέχρι και τον ευνουχισμό, ολικό ή μερικό, σε παλαιότερες εποχές

Όπως στα κείμενα της μυθολογίας οι απαγορεύσεις στον Χριστιανισμό εκτός από την σωματική αμαρτία μας οδηγούν ακόμα πιο μακριά και περνούν και σε πνευματικό και διανοητικό επίπεδο Ας μην ξεχνούμε και το αν σε σκανδαλίζει ο οφθαλμός σου κλπ στο κατά Ματθαίον 

 « εἰ δὲ ἡ χείρ σου ἢ ὁ πούς σου σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὰ καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καλόν σοί ἐστιν εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν χωλὸν ἢ κυλλόν, ἢ δύο χεῖρας ἢ δύο πόδας ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον.

Εάν δε το χέρι σου η το πόδι σου (δηλαδή ένα κομμάτι σου που σου είναι πολύτιμον και χρήσιμον) γίνεται αφορμή να παρασυρθής εις την αμαρτίαν, κόψε το και ρίξε το μακρυά• είναι καλόν για σένα να εισέλθης εις την ζωήν χωλός η κουλλός παρά με δύο χείρας η δύο πόδας να ριφθής στο πυρ το αιώνιον.

Ματθ. 18,9        καὶ εἰ ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καλὸν σοί ἐστι μονόφθαλμον εἰς τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, ἢ δύο ὀφθαλμοὺς ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός.

Ματθ. 18,9               Και εάν το μάτι σου σε σκανδαλίζει και σε παραπλανά εις την αμαρτίαν, βγάλε το και πέταξέ το• είναι καλό για σένα να εισέλθης εις την ζωήν μονόφθαλμος παρά έχων δύο μάτια να ριφθής εις την γέννεαν του πυρός.

Ο άνθρωπος μπορεί να αμαρτήσει λοιπόν είτε με την πράξη είτε ακόμα και με τη σκέψη του. Γιατί, όπως διδάσκει ο Χριστιανισμός, αρκεί και μόνο να επιθυμήσει κανείς κάτι κακό, για να θεωρηθεί ότι αμάρτησε.

Μερικές από τις παλαιότερες αμαρτίες είναι ας πούμε ήταν και το «λούσιμο» ή το να κοιμάσαι σε στρώμα, ή το να  τρέφεσαι και να μην νηστεύεις από την τροφή ή το νερό.

Από τα χρόνια του Μαντείου της Δωδώνης μερικές από τις «αρέτες» που ονομαζονται είναι αυτή τῆς ἀλουσίας καὶ τῆς χαμευνίας, δηλαδὴ τοῦ νὰ μὴν πλένωνται ποτὲ καὶ νὰ κοιμοῦνται καταγής. Στὴ ῥαψῳδία Πατρόκλεια (Π 233 - 5), ὅταν στὴν Τροία ὁ Ἀχιλλεὺς δίνῃ στὸν Πάτροκλο τὴν πανοπλία του καὶ τὸν ξεπροβοδάῃ στὴ μάχη μὲ τοὺς Τρῶες, προσεύχεται˙

Ζεῦ ἄνα, Δωδωναῖε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων,

Δωδώνης μεδέων δυσχειμέρου˙ ἀμφὶ δὲ σελλοὶ

σοὶ ναίουσ̉ ὑποφῆται ἀνιπτόποδες χαμαιεῦναι.

………………………………………………………...

Ζεῦ βασιλιᾶ, Δωδωναῖε, Πελασγικέ, ποὺ κατοικεῖς μακριά,

καὶ διαφεντεύεις τὴν κακοχείμωνη Δωδώνη˙ καὶ γύρω ἀπὸ σένα

κατοικοῦν οἱ ὑποφῆτες οἱ σελλοὶ οἱ ἀνιπτόποδες καὶ χαμοκοῖτες.

Μιλάει γιὰ μοναχοὺς ποὺ «ἀσκήτευαν» σὲ κελλιὰ κτισμένα γύρω ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῆς Δωδώνης και ονομάζονται  υποφήτες και σελλοί και είναι χαμοκοίτες- κοιμούνται στο χώμα, και δεν πλένουν τα πόδια τους

Βέβαια οι Ελλοι-Σελλοί «… κατά μια αρχαιότατη θρησκευτική συνήθεια δεν έπλεναν τα πόδια τους (ανιπτόποδες) και κοιμόνταν καταγής (χαμαιεύναι ), ίσως για έπρεπε να βρίσκονται διαρκώς σε επαφή με τη γη, απ’ όπου αντλούσαν τη μαντική τους δύναμη, την ικανότητα δηλαδή να εξηγούν τα θεία μηνύματα...η αν θελετε προσπαθούσαν να εναρμονισθούν με τα γεωενεργειακά ρεύστά ή την γεωνέργεια ή τα τελλουριακά ρεύματα που υπάρχουν στην επιφάνεια του πλανήτη...

Οι ιερείς είναι αυτοί που έχουν ιερό καθήκων και λαμβάνουν μέρος στη σωτηρία  του ποιμνίου και την κάθαρσή του από την αμαρτία και θα πρέπει  οι ίδιοι να δίνουν το καλό παράδειγμα και να έχουν πραγματώσει  ένα «είδος θέωσης» για να μπορέσουν να σώσουν ή να προσφέρουν στους αμαρτωλούς την  πολυπόθητη «κάθαρση» και την σωτηρία των ψυχών και των σωμάτων.

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ιερείς και τα ιερατεία των παλαιών χρόνων βρίσκουμε ότι συμπίπτουν σε τρία κομβικὰ σημεῖα˙α) οἱ μοναχοὶ μὲ τις όποιες ονομασίες καὶ τὶς ιδιαιτερότητες τους, β) ἡ λατρεία τους για την  Μεγάλη Μητέρα Θεά, καὶ γ) τὸ ιερο τέμενος ἢ ὄρος, τὸ ἅγιο καὶ ἄβατο.

Τρία κοινά σημεία που φτάνουν ακόμα μέχρι τις μέρες μας.

Ονομασίες τους κούροι, ή κουρήτες, ελλοί-σελλοί, υποφήται, κορύβαντες και αγύρται, μητραγύρται, γάλλοι και φρύγες, εσσήνες κλπ εύνουχισμένοι και θηλυστολούντες κι άλλοι

Ας ξεκινήσουμε από τους Γάλλους ή Βάβακες ονομαζόμενοι και αγύρται ή μητραγύρται, ιερείς της μητέρας θεάς Κυβέλης, κάποιες αναφορές υπάρχουν και σε προηγούμενα κείμενα περί  Κυβέλης

Περνάμε σε κάποιες αναφορές στον Λουκιανό για τους γάλλους ιερείς της Σύριας Θεάς.

 

Η ιστορία των Γάλλων ιερέων και του ιερού τους λέγεται ότι ξεκινάει από την μίμηση της πράξεως του Άττη κατά την οποία η θεά Ρέα- άλλη μορφή της μεγάλης μητέρας Θεάς-του εχει αποκόψει τα αιδοία του- τον έχει ευνουχίσει. Ό Αττης ήταν άπό τήν -καταγωγή Λυδός καί πρώτος έδίδαξε τά όργια της Ρέας. Αυτά τα όργια οι Φρύγες, οί Λυδοί καί οί Σαμοθράκες, τά έχουν μάθει όλα άπό τον Αττη. Αφού τον ευνούχισεν η Ρέα, έχασε τόν ανδρισμό του, πήρε γυναικεία μορφή, ντύθηκε γυναικεία ρούχα κι άρχισε νά τριγυρνά όλες τις χώρες κάνοντας τά όργια, ανιστορώντας τό πάθημα του καί ψάλλοντας τή Ρέα Τότε έφθασε και στη  Συρία. Αλλά επειδή όσοι κατοικούσαν πέρ' άπό τόν Ευφράτη ούτε αυτόν ούτε τά όργια του παραδέχονταν, έχτισε σ’ αυτό τόν τόπο τό ιερό. Καί τά σημάδια ότι ή θεά έχει μεγάλο μοιάσιμο μέ τή Ρέα είναι αυτά: Τή σηκώνουν λιοντάρια, κρατεί τύμπανο καί φορεί πύργο στο κεφάλι της, όπως ζωγραφίζουν τή Ρέα οί Λυδοί. Ό ίδιος μου είπε ακόμα καί γιά τούς Γάλλους πού υπηρετούν στό ναό, ότι αυτοί οί Γάλλοι δεν ευνουχίζονται γιά χάρη της Ήρας, μά γιά χάρη της Ρέας καί μιμούνται τόν "Αττη.

Στο ίδιο κείμενο δίνεται και διαφορετική ερμηνεία ότι ο ναός καθώς και η συνήθεια της αφιέρωσης φαλλών στην Ηρα/Ρεα/Μεγάλη Θεά ξεκίνησε από τον Διόνυσο, όταν αυτός ξεκίνησε την Αιθιοπική του πορεία. Εκεί αφιερώνει λοιπόν μια σειρά φαλλών στην μητριά του Ήρα. “τούσδε φαλλοὺς Διόνυσος Ἥρῃ μητρυιῇ ἀνέθηκα.

Παρακάτω στο κείμενο του Λουκιανού, δίδεται και η ιστορία του Κομβαβου ο οποίος στέλνετε να χτίσει το ναό της Ήρας Ο ίδιος για να μην μπει στον πειρασμό- καθώς είναι ερωτευμένος- με την Στρατονίκη – σύζυγο του βασιλέα του, και που θα πρέπει να την συνοδεύει για αρκετά χρονια,  ευνουχίζεται και αφού τοποθετεί σε μικρό δοχείο τα αιδοία του με σμύρνα, μέλι και αρώματα το σφράγισε και το παρέδωσε στον βασιλέα του.

«Τάδε εἰπὼν ἀτελέα ἑωυτὸν ἐποίεεν, καὶ ταμὼν

τὰ αἰδοῖα ἐς ἀγγήιον μικρὸν κατέθετο σμύρνῃ

τε ἅμα καὶ μέλιτι καὶ ἄλλοισι θυώμασι· καὶ

ἔπειτα σφρηγῖδι τὴν ἐφόρεε σημηνάμενος τὸ

τρῶμα ἰῆτο.

Λέγεται δὲ τῶν φίλων τοὺς μάλιστά οἱ εὐνο-

έοντας ἐς παραμυθίην τοῦ πάθεος κοινωνίην

ἑλέσθαι τῆς συμφορῆς· ἔτεμον γὰρ ἑωυτοὺς καὶ

δίαιταν τὴν αὐτὴν ἐκείνῳ διαιτέοντο. ἄλλοι δὲ

ἱρολογέουσιν ἐπὶ τῷ πρήγματι, λέγοντες ὡς ἡ

Ἥρη φιλέουσα Κομβάβον πολλοῖσι τὴν τομὴν

ἐπὶ νόον ἔβαλλεν, ὅκως μὴ μοῦνος ἐπὶ τῇ ἀνδρηίῃ

λυπέοιτο. τὸ δὲ ἔθος τοῦτο ἐπειδὴ ἅπαξ ἐγένετο,

ἔτι νῦν μένει· καὶ πολλοὶ ἑκάστου ἔτεος ἐν τῷ

ἱρῷ τάμνονται καὶ θηλύνονται, εἴτε Κομβάβον

παραμυθεόμενοι εἴτε καὶ Ἥρῃ χαρίζονται· τάμ-

νονται δ' ὦν. ἐσθῆτα δὲ οἵδε οὐκέτι ἀνδρηίην

ἔχουσιν, ἀλλὰ εἵματά τε γυναικήια φορέουσιν

καὶ ἔργα γυναικῶν ἐπιτελέουσιν. ὡς δὲ ἐγὼ

ἤκουον, ἀνακέαται καὶ τουτέων ἐς Κομβάβον ἡ

αἰτίη· συνενείχθη γάρ οἱ καὶ τάδε. ξείνη γυνὴ

ἐς πανήγυριν ἀπικομένη, ἰδοῦσα καλόν τε ἐόντα

καὶ ἐσθῆτα ἔτι ἀνδρηίην ἔχοντα, ἔρωτι μεγάλῳ

ἔσχετο, μετὰ δὲ μαθοῦσα ἀτελέα ἐόντα ἑωυτὴν  

διειργάσατο. ἐπὶ τοῖσι Κομβάβος, ἀθυμέων ὅτι

οἱ ἀτυχέως τὰ ἐς Ἀφροδίτην ἔχει, ἐσθῆτα

γυναικηίην ἐνεδύσατο, ὅκως μηκέτι ἑτέρη γυνὴ

ἴσα ἐξαπατέοιτο. ἥδε αἰτίη Γάλλοισι στολῆς

θηλέης.

 Κομβάβου μέν μοι τοσάδε εἰρήσθω, Γάλλων

δὲ αὖτις ἐγὼ λόγῳ ὑστέρῳ μεμνήσομαι, τομῆς

τε αὐτέων, ὅκως τάμνονται, καὶ ταφῆς ὁκοίην

θάπτονται, καὶ ὅτευ εἵνεκα ἐς τὸ ἱρὸν οὐκ ἐσέρ-

χονται· πρότερον δέ μοι θυμὸς εἰπεῖν θέσιός

τε πέρι τοῦ νηοῦ καὶ μεγάθεος, καὶ δῆτα

ἐρέω.

  Το παράδειγμά του λέγετε ότι αργότερα όταν θα μαθευτεί θα μιμηθούν και οι φίλοι του. Άλλοι θεωρούν πάλι και  αποδίδουν αυτό τό περιστατικό στους θεούς και λένε ότι ή Ήρα αγάπησε τον Κόμβαβο κι έβαλε σε πολλών το μυαλό νά ευνουχισθούν για νά μη στενοχωριέται ότι μονάχα αυτός έχασε τόν ανδρισμό του. Αφού αυτό τό πράγμα έγινε μια φορά, έμεινε πια συνήθεια ως τώρα και κάθε χρόνο ευνουχίζονται μέσα στό ιερό είτε για παρηγοριά στόν Κόμβαβο είτε γιά τάμα στην Ήρα. Ευνουχίζονται λοιπόν καί δέν ξαναβάζουν πιά ανδρικό φόρεμα μα γυναικεία ρούχα και κάνουν μονάχα γυναικείες δουλειές. Κι όπως άκουσα εγώ, ή αφορμή και γι’  αυτά αποδίδεται στόν Κόμβαβο, και νά γιατί: Κάποια ξένη• γυναίκα, πού είχε πάει στό πανηγύρι και τον είδε νά είναι ωραίος καί νά φορή ακόμα ανδρικό φόρεμα, ερωτοχτυπήθηκε   μαζί του - σάν έμαθεν ύστερα ότι ήταν ευνούχος αυτοκτόνησε. Επειδή λοιπόν λυπήθηκε πολύ ό Κόμβαβος ότι ήταν τόσο δυστυχισμένος στόν έρωτα, ντύθηκε γυναικεία φορεσιά γιά νά μήν πάθη κι άλλη γυναίκα τό ίδιο ξεγέλασμα. Αυτή είναι ή αφορμή πού είναι ντυμένοι γυναικεία, οί Γάλλοι.

Μά φθάνουν αυτά πού είπαμε γιά τόν Κόμβαβο- στή συνέχεια θά μιλήσω καί γιά τούς Γάλλους, πώς ευνουχίζονται καί μέ ποιό τρόπο ενταφιάζονται καί γιά ποιό λόγο δέν μπαίνουν μέσα στό ιερό.

Στο συγκεκριμένο ναό που περιγράφει ο Λουκιανος το άγαλμα της Ήρας φέρει μορφή που αντιστοιχεί σ΄ένα σύνολου θεών « έχει κάτι καί άπο τήν Αθηνά, την Αφροδίτη, τή Σελήνη, τή Ρέα, τήν Αρτέμιδα, τή Νέμεση καί τίς Μοίρες. Στό ενα της χέρι κρατεί σκήπτρο καί στο άλλο αδράχτι, καί στο κεφάλι της εχει ακτίνες καί φορεί πυργωτό στέμμα καί πέπλο, μέ τό όποιο στολίζουν μονάχα τήν Ουρανία» είναι αποσπάσματα που τα έχουμε δεί και σε παλαιότερα κειμενα περί Σεμιράμιδος κλπ

Ἱρέες δὲ αὐτοῖσι πολλοὶ ἀποδεδέχαται, τῶν οἱ

μὲν τὰ ἱρήια σφάζουσιν, οἱ δὲ σπονδηφορέουσιν,

ἄλλοι δὲ πυρφόροι καλέονται καὶ ἄλλοι παρα-

βώμιοι. ἐπ' ἐμεῦ δὲ πλείονες καὶ τριηκοσίων ἐς

τὴν θυσίην ἀπικνέοντο. ἐσθὴς δὲ αὐτέοισι πᾶσι

λευκή, καὶ πῖλον ἐπὶ τῇ κεφαλῇ ἔχουσιν. ἀρχιε-

ρεὺς δὲ ἄλλος ἑκάστου ἔτεος ἐπιγίγνεται, πορφυ-

ρέην τε μοῦνος οὗτος φορέει καὶ τιάρῃ χρυσέῃ

ἀναδέεται. ἔστι δὲ καὶ ἄλλο πλῆθος ἀνθρώπων

ἱρῶν αὐλητέων τε καὶ συριστέων καὶ Γάλλων,

καὶ γυναῖκες ἐπιμανέες τε καὶ φρενοβλαβέες.

41. Οι ιερείς είναι πολλοί, κι άλλοι σφάζουν τά ζώα γιά τις θυσίες, άλλοι μεταφέρουν τις σπονδές, άλλοι ονομάζονται πύρφοριο καί άλλοι παραβώμιοι μπροστά μου ήλθαν παραπάνω από τριακόσιοι γιά τή θυσία. Ολη τους ή αμφίεση είναι λευκή καί φορούν στήν κεφαλή τους κάλυμμα. Κάθε χρόνο εκλέγεται καί άλλος αρχιερέας, καί μονάχα αυτός φορεί πορφύρα κι εχει στήν κεφαλή του χρυσή τιάρα.

43. Υπάρχει κι ένα άλλο πλήθος ιερών ανθρώπων, κι αυτοί είναι οι αυλητές, οί συριστές, οί Γάλλοι καί γυναίκες μανιασμένες καί φανατικές.

 Ἐν ῥητῇσι δὲ ἡμέρῃσι τὸ μὲν πλῆθος ἐς τὸ

ἱρὸν ἀγείρονται, Γάλλοι δὲ πολλοὶ καὶ τοὺς

ἔλεξα, οἱ ἱροὶ ἄνθρωποι, τελέουσι τὰ ὄργια, τάμ-

νονταί τε τοὺς πήχεας καὶ τοῖσι νώτοισι πρὸς

ἀλλήλους τύπτονται. πολλοὶ δὲ σφίσι παρε-

στεῶτες ἐπαυλέουσι, πολλοὶ δὲ τύμπανα πατα-

γέουσιν, ἄλλοι δὲ ἀείδουσιν ἔνθεα καὶ ἱρὰ ᾄσματα.

τὸ δὲ ἔργον ἐκτὸς τοῦ νηοῦ τόδε γίγνεται, οὐδὲ

ἐσέρχονται ἐς τὸν νηὸν ὁκόσοι τόδε ποιέουσιν.

 Ἐν ταύτῃσι τῇσι ἡμέρῃσι καὶ Γάλλοι γί-

γνονται. ἐπεὰν γὰρ οἱ ἄλλοι αὐλέωσί τε καὶ

ὄργια ποιέωνται, ἐς πολλοὺς ἤδη ἡ μανίη

ἀπικνέεται, καὶ πολλοὶ ἐς θέην ἀπικόμενοι μετὰ

δὲ τοιάδε ἔπρηξαν. καταλέξω δὲ καὶ τὰ ποιέου-

σιν. ὁ νεηνίης ὅτῳ τάδε ἀποκέαται ῥίψας τὰ

εἵματα μεγάλῃ βοῇ ἐς μέσον ἔρχεται καὶ ξίφος

ἀναιρέεται· τὸ δὲ πολλὰ ἔτη, ἐμοὶ δοκέει, καὶ

τοῦτο ἕστηκε. λαβὼν δὲ αὐτίκα τάμνει ἑωυτὸν

θέει τε διὰ τῆς πόλιος καὶ τῇσι χερσὶ φέρει τὰ

ἔταμεν. ἐς ὁκοίην δὲ οἰκίην τάδε ἀπορρίψει, ἐκ  

ταύτης ἐσθῆτά τε θηλέην καὶ κόσμον τὸν γυναι-

κήιον λαμβάνει. τάδε μὲν ἐν τῇσι τομῇσι ποιέου-

σιν.

 Ἀποθανόντες δὲ Γάλλοι οὐκ ὁμοίην ταφὴν

τοῖσιν ἄλλοισι θάπτονται, ἀλλ' ἐὰν ἀποθάνῃ

Γάλλος, ἑταῖροί μιν ἀείραντες ἐς τὰ προάστεια

φέρουσιν, θέμενοι δὲ αὐτὸν καὶ τὸ φέρτρον τῷ

ἐκόμισαν, ὕπερθε λίθοις βάλλουσιν, καὶ τάδε

πρήξαντες ὀπίσω ἀπονοστέουσιν. φυλάξαντες

δὲ ἑπτὰ ἡμερέων ἀριθμὸν οὕτως ἐς τὸ ἱρὸν

ἐσέρχονται· πρὸ δὲ τουτέων ἢν ἐσέλθωσιν, οὐκ

ὅσια ποιέουσιν. νόμοισι δὲ ἐς ταῦτα χρέωνται

τουτέοισι. ἢν μέν τις αὐτέων νέκυν ἴδηται,

ἐκείνην τὴν ἡμέρην ἐς τὸ ἱρὸν οὐκ ἀπικνέεται, τῇ

ἑτέρῃ δὲ καθήρας ἑωυτὸν ἐσέρχεται. αὐτῶν δὲ

τῶν οἰκείων τοῦ νέκυος ἕκαστοι φυλάξαντες

ἀριθμὸν ἡμερέων τριήκοντα καὶ τὰς κεφαλὰς

ξυράμενοι ἐσέρχονται· πρὶν δὲ τάδε ποιῆσαι, οὐ

σφίσι ἐσιέναι ὅσιον.

50. Στις καθορισμένες ήμερες τό πλήθος μαζεύεται στο ναό, και πολλοί Γάλλοι καί ιεροί άνθρωποι, για τούς οποίους μίλησα, κάνουν όργια, κόβοντας τα χέρια τους καί χτυπώντας τίς πλάτες ό ένας τοΰ άλλου. Πολλοί στέκονται γύρω τους καί παίζουν αυλό, κι άλλοι ψάλλουν Θεϊκούς καί ιερούς ψαλμούς. Αυτά γίνονται έξω άπό τό ναό καί δεν μπαίνουν μέσα όσοι τά κάνουν. 51. Αυτές τίς ήμερες γίνονται καί οί Γάλλοι. Ένώ οί άλλοι παίζουν αυλό καί γίνονται τά όργια, μερικοί μαίνονται καί πολλοί πού έρχονται για νά δουν, κάνουν εκείνο πού θά πω. Ό νέος πού αποφάσισε νά εύνουχισθή, ρίχνει κατάχαμα τά ρούχα του μέ δυνατές κραυγές, πάει στή μέση καί αρπάζει ένα σπαθί, πού βρίσκεται, νομίζω, εκεί πρίν από πολλά χρόνια. Αφού το πιάση, κόβει αμέσως τ' αχαμνά του• καί τρέχει μέσα στην πόλη κρατώντας τα στά χέρια. Σε όποιο σπίτι τά πετάξει, παίρνει άπ' αυτό γυναικεία ροΰχα καί κοσμήματα. Αυτά κάνουν σάν ευνουχίζονται.

52. Σάν πεθάνουν οί Γάλλοι δέν ενταφιάζονται όπως οί άλλοι άνθρωποι, μά όταν πεθάνη Γάλλος τον σηκώνουν οί σύντροφοι του καί τον πάνε σέ κάποιο προάστειο' έκεΐ τον αποθέτουν μέ τό φέρετρο πού τον πήγανε, τον σκεπάζουν μέ πέτρες καί άφού τό κάμουν αυτό φεύγουν. Υστερα, μονάχα αφού περάσουν επτά ήμερες, ξαναμπαίνουν στο ιερό. Αν τυχόν καί μπούνε προτού περάση αύτη η προθεσμία, κάνουν ανόσια πράξη.

53. Επάνω σ' αυτό τό ζήτημα εφαρμόζουν τούς ακόλουθους νόμους αν κανένας απ' αυτούς δή νεκρό, εκείνη την ημερα δέν πάει στό ιερό καί τήν άλλη καθαρίζεται καί μπαίνει. Οί συγγενείς πάλι του νεκρού, αφού τον πενθήσουν τριάντα μέρες καί ξυρίσουν τά κεφάλια τους, μπαίνουν στό ναό αν δέν τό κάμουν αυτά, τούς απαγορεύεται ή είσοδος.

συνεχίζεται…