Αίμα υπέρτατος χυμός κι οι απαγορεύσεις του...

Αυτά, όμως, δεν έφυγαν μάταια απ’ τα χέρια του, αφού όσες σταγόνες αίματος έπεσαν, όλες τις δέχτηκε η Γαία.
Με την πάροδο των ενιαυτών, έγιναν οι κρατερές Ερινύες
και οι μεγάλοι Γίγαντες – που λάμπουν απ’ τα όπλα τους
κ’ έχουν στα χέρια τους κοντάρια μακριά – καθώς και
οι Νύμφες, που Μελίες τις αποκαλούν επάνω στην απέραντη γη.
Ευθύς μόλις απέκοψε με τον χάλυβα τα όργανα
και τα πέταξε απ’ την στεριά στον πολυκύμαντο πόντο,
έπλεαν εκείνα για πολύ χρόνο στο πέλαγος, ενώ γύρω από
την αθάνατη σάρκα αφρός σηκωνόταν, απ’ τον οποίο
γεννήθηκε μια κόρη. Πλησίασε πρώτα στα πανίερα Κύθηρα
κ’ έπειτα από εκεί έφτασε στην θαλασσοζωσμένη Κύπρο…

Οι σταγόνες αίματος του Ουρανού θα πέσουν στην Γή που με την πάροδο του Χρόνου αυτές θα γεννήσουν τις Μελίες ή κατ΄αλλους συγγραφείς θα γεννηθούν οι Ερινύες – η Αληκτώ, η Τισιφόνη και η Μέγαιρα.

Και με την αποκοπή των αιδοίων και την πτώση τους στην θάλασσα θα γεννηθεί η Αφροδίτη.

Ερχόμαστε με το παραπάνω κειμενο να δούμε και μια ακομα «απαγόρευση» που υπήρχε παλιότερα. Με την δολοφονία το φάντασμα του σκοτωμένου πηγαίνει στη χώρα του εχθρού, για να καταδιώξει το σφαγιαστή ή δημιουργούνται οι λεγόμενες Ερινύες ή τύψεις

Οι οποίες θα τυραννήσουν τον δολοφόνο-σφαγέα. Είναι χθόνιες θεότητες που κυνηγούν όσους έχουν διαπράξει εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης. Θα ονομασθούν και  Ευμενίδες – όταν πια γίνονται προσπάθειες να εξευμενιστούν στην τραγωδία του Ορέστη.
Κατ΄ άλλους είναι η εκδίκηση που θα πάρει ο Ουρανός για τον ευνουχισμό του. Οι Ερινύες άλλοτε θεωρούνται κόρες της Γης και του Σκότους, κι άλλοτε  κόρες της Νύχτας. Ο Απολλόδωρος και ο Βιργίλιος αναφέρουν την Αληκτώ, την Μέγαιρα και την Τισιφόνη

Οι θεότητες Ερινύες οι εκδικούμενες τα κακουργήματα, η δυστυχία, η συμφορά, η καταστροφή, η αμαρτία


Ερινύες – Διός κύνες, κυνώπιδες θεές, νυκτός παίδες άπαιδες, Ποιναί, ποτνιάδες, πότνιαι δεινώπες, χθόνιαι θεές

Ερινύες – Μανίαι

Ερινύω, οργίζομαι,

Ερινυώδης, άγριος, μανιώδης

Ευμενίδες = ποτνιάδες, Σεμναί θεες (χρήση εύφημης λέξης αντί λέξης που μπορεί να προκαλέσει δυσμένεια, επίθετο καλοπίασματος των Ερινύων

Αληκτώ

Άληκτος –αυτός που δεν έχει λήξει – ατέλειωτος, ακατάπαυστος, αδιάλειπτος

Μέγαιρα

Μεγαίρω, φθονώ, ζηλεύω, ματιάζω, βασκαίνω, αβασκαίνω, φταρμίζω, απαγορεύω  από φθόνο.

Τῑσιφόνη, ἡ, (τίνω+φόνος)

Τισιφόνη – Τίσις (αποζημίωση, απότιση, πρόστιμο, τιμωρία, ποινή, εκδίκηση, πληρωμή, ανταπόδοση, ανταμοιβή)
Φόνος (ανθρωποκτονία, θανάτωση, σκότωμα, σκοτωμός, δολοφονία, φονικό, σφαγή, χύσιμο αίματος, θανατική ποινή, αίμα θύματος, νεκρός, όργανο φόνου, αιτία φόνου, φονιάς. 
Να μην ξεχνούμε και την  ὕβρη → ἄτη → νέμεση → τίση  που οι αρχαίοι μα προγονοι πίστευαν πως μια «ὕβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἄτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.
Από την κλασική εποχή και μετά, σε πολλές περιπτώσεις οι έννοιες Άτη, Δίκη και Νέμεσις φαίνεται να αποκτούν στη συνείδηση των ανθρώπων ισοδύναμη σημασία, αυτήν της θείας τιμωρίας.

Ορφικός ύμνος Ερινύων (θυμίαμα αρώματα)

Κλῦτε, θεαὶ πάντιμοι, ἐρίβρομοι, εὐάστειραι,
Τισιφόνη τε καὶ Ἀλληκτὼ καὶ δῖα Μέγαιρα•
 νυκτέριαι, μυχίοις ὑπὸ κεύθεσιν οἰκί᾽ ἔχουσαι
 ἄντρωι ἐν ἠερόεντι παρὰ Στυγὸς ἱερὸν ὕδωρ,
οὐχ ὁσίαις βουλαῖσι βροτῶν κεκοτημέναι αἰεί,
 λυσσήρεις, ἀγέρωχοι, ἐπευάζουσαι ἀνάγκαις,
θηρόπεπλοι, τιμωροί, ἐρισθενέες, βαρυαλγεῖς,
 Ἀίδεω χθόνιαι, φοβεραὶ κόραι, αἰολόμορφοι,
 ἠέριαι, ἀφανεῖς, ὠκυδρόμοι ὥστε νόημα•
οὔτε γὰρ ἠελίου ταχιναὶ φλόγες οὔτε
σελήνης καὶ σοφίης ἀρετῆς τε καὶ ἐργασίμου
 θρασύτητος † εὔχαρι οὔτε βίου λιπαρᾶς
περικαλλέος ἥβης ὑμῶν χωρὶς ἐγείρει
ἐυφροσύνας βιότοιο• ἀλλ᾽ αἰεὶ θνητῶν
πάντων ἐπ᾽ ἀπείρονα φῦλα ὄμμα Δίκης ἐφορᾶτε,
 δικασπόλοι αἰὲν ἐοῦσαι.
ἀλλά, θεαὶ Μοῖραι, ὀφιοπλόκαμοι, πολύμορφοι,
 πραΰνοον μετάθεσθε βίου μαλακόφρονα δόξαν. 

Μετάφραση
Ακούσατε με ώ θεοί πού έχετε πάσαν τιμήν, πού φωνάζετε δυνατά, βακχικοί, σεις η Τισιφόνη και η Αλληκτώ και η θεϊκή Μέγαιρα νυκτερινές, πού ζείτε εις τον μυχόν καί έχετε είς τα βάθη την οικίαν σας μέσα εις ένα ομιχλώδες σπήλαιον πλησίον είς το ιερόν νερό της Στυγός πετάτε πάντοτε ένεκα των ανοσιών διαθέσεων των ανθρώπων λυσσασμένες, μεγαλόφρονες, πολυδύναμες επιφέρουσαι βαρείς πόνους, κόρες του Άδου καταχθόνιες, ποικιλόμορφες, πού προξενείτε φόβον αέρινες, αφανείς, πού τρέχετε γρήγορα όπως το νόημα (ό νους). Εσείς επιβλέπετε πάντοτε ωσάν μάτι της Δίκης τις απειράριθμες φυλές όλων των ανθρώπων, και είσθε πάντοτε δικασταί. Αλλά, ώ θεαί Μοίραι με τα πλοκάμια από φίδια πολύμορφες, μεταθέσατε και καταστήσατε την μαλακόκαρδη και ευμενή την γνώμην του βίου. 

Ορφικός ύμνος Ευμενίδων (θυμίαμα αρώματα)

Κλῦτέ μου, Εὐμενίδες μεγαλώνυμοι,
εὔφρονι βουλῆι, ἁγναὶ θυγατέρες μεγάλοιο
Διὸς χθονίοιο Φερσεφόνης τ᾽,
ἐρατῆς κούρης καλλιπλοκάμοιο,
 αἳ πάντων καθορᾶτε βίον θνητῶν ἀσεβούντων,
 τῶν ἀδίκων τιμωροί, ἐφεστηκυῖαι ἀνάγκηι,
κυανόχρωτες ἄνασσαι, ἀπαστράπτουσαι
ἀπ᾽ ὄσσων δεινὴν ἀνταυγῆ φάεος σαρκοφθόρον
 αἴγλην• ἀίδιοι, φοβερῶπες, ἀπόστροφοι,
αὐτοκράτειραι, λυσιμελεῖς οἴστρωι,
βλοσυραί, νύχιαι, † πολύποτμοι, νυκτέριαι κοῦραι,
 ὀφιοπλόκαμοι, φοβερῶπες•
 ὑμᾶς κικλήσκω γνώμαις ὁσίαισι πελάζειν.

Μετάφραση
Ακούσατε με με ευφρόσυνη διάθεσι, ώ πολυένδοξοι Ευμενίδες, αγναί θυγατέρες του μεγάλου γηΐνου Διός και της Περσεφόνης, της αξιαγάπητης κόρης με τους ωραίους πλοκάμους (τα ωραία μαλλιά) σεις αι οποίαι επιβλέπετε τον βίον όλων των ανθρώπων, πού ασεβούν αι τιμωροί των αδίκων, πού στέκεστε επάνω εις την ανάγκην, μελαγχροινές βασίλισσες, που εκπέμπετε, (πού πετάτε από τα μάτια σας φοβεράν σπινθηροβόλον λάμψιν, πού καταστρέφει τας σάρκας αιώνιες, φοβερές την όψιν, αποτρόπαιες, κυρίαρχοι, πού λύετε (παραλύετε) τα μέλη του σώματος με την μανίαν, αυστηρές, νυκτερινές, με τις πολλές τύχες, κόρες της νυκτός, με τα πλοκάμια από φίδια, φοβερές κατά την μορφή, εσάς προσκαλώ να μας δώσετε σκέψεις καθαράς (οσίας). 

Η δολοφονία λοιπόν επιφέρει τύψεις με την μορφή των Ερινυών που τυραννούν τον δολοφόνο-σφαγέα και του καταστρέφουν για πάντα την ζωή.
Έτσι έχουν δημιουργηθεί μια σειρά από απαγορεύσεις κατά τις οποίες πρέπει να υπακούν οι άνθρωποι απο τις παλαιότερες εποχές, - σε κάποιες περιπτώσεις - μέχρι και τις μέρες μας.
Οι απαγορεύσεις έχουν να κάνουν με την κοινή δοξασία ότι στο αίμα του δολοφονημένου και του νεκρού βρίσκεται τμήμα της ψυχής ή του πνεύματος του. 'Όμοια και για τα ζώα υπάρχει μια παρόμοια αντίληψη.

Η ελληνική λέξη αίμα προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα «αίθω»,

που σημαίνει «πυρακτώνω, θερμαίνω, ζεσταίνω». H λέξη προέρχεται από τον παθητικό παρακείμενο του ρήματος «αίθω» «ήσμαι» Aπ’ αυτό παίρνουμε «αίσμα» ή«αίμα»,το οποίο, στην κυριολεξία, σημαίνει «καυτό ή πυρακτωμένο» ρευστό υγρό. Μια ερμηνεία που θέλει τον Αριστοτέλη να θεωρεί ότι αρκετοί έχουν την άποψη ότι το αίμα είναι η ίδια η ζωή «αίμα φασί τινες είναι την ψυχήν», αλλα και του Γαληνού «...αίμα είναι την ψυχήν» και  τελικά, πιθανότατα αυτά τα πιστεύω να οφείλονται στην παρερμηνεία της θεωρίας του Εμπεδοκλή που ταύτιζε την ψυχή με το αίμα «αίμα γαρ ανθρώποις περικάρδιον εστί νόημα»

.Όλα τα παραπάνω θα ήταν αληθινά εάν γινόταν κατανοητό και πιστευτό ότι η «ψυχή» είναι συνώνυμη με τη «ζωή» και συγκεκριμένα την «επίγεια ζωή», όπου μερικοί θεωρούν και ταυτίζουν το αίμα με την υλική υπόσταση της φυσικής ζωής, ενώ οι περισσότεροι σοφοί θεωρούσαν το αίμα ως το ίδιο το κέντρο της φυσικής ζωής.

Οι συγγενείς του σκοτωμένου βρίσκονται κι αυτοί εκτεθειμένοι σε επιθέσεις του αγανακτισμένου φαντάσματος του. Γίνονται προσπάθειες να παραμείνουν μακριά από επαφή με πνεύματα, κι από δω πηγάζει η απαγόρευση του ν΄ αγγίζουν και να τρώνε ωμό κρέας κατά τις κηδείες και να νηστεύουν όταν υπάρχει κάποιο θανατικό στην οικογένεια.

Κάποιοι λαοί δεν δοκιμάζουν κρέας γιατί θεωρούν ότι σ΄αυτό βρίσκεται και η ψυχή του ζώου, άλλοι τρώγοντας την σάρκα και πίνοντας το αίμα ζώων θεωρούν ότι λαμβάνουν συγχρόνως και την δύναμη ή τις ιδιότητες του ζώου.  
Μερικές φυλές Ινδιάνων της βόρειας Αμερικής εξαιτίας μιας ισχυρής αρχής της θρησκείας απαγορεύεται με τον πιο αυστηρό τρόπο να γευτούν το αίμα οποιουδήποτε ζώου, γιατί αυτό περιέχει ιη ζωή και το πνεύμα του κτήνους. Οι Εβραίοι κυνηγοί έχυναν κάτω το αίμα του θηράματος που είχαν σκοτώσει και το σκέπαζαν με σκόνη. Δεν το γεύονταν, γιατί πίστευαν ότι η ψυχή ή ζωή του ζώου ήταν μέσα στο αίμα ή μάλλον ότι ήταν το ίδιο το αίμα. Απόδειξη η χρήση «καθαρών» κρεάτων όπου το ζώο σφάζεται μεσω τελετουργική σφαγής  γνωστή ως shechitah - είναι ευρέως αναγνωρισμένη ως η πιο ανθρώπινη μέθοδος σφαγής, κατά τους Εβραίους. Ο αρμόδιος που εκτελεί την πράξη της σφαγής δεν είναι απλά ένας Εβραίος χασάπης . Ο ίδιος πρέπει να είναι ένα άτομο με ακεραιότητα , ο οποίος είναι επίσης καλά εκπαιδευμένος στον εβραϊκό νόμο .

Το κρέας πρέπει να έχει σφαγεί σωστά, δηλαδή χωρίς ακινητοποίηση ή νάρκωση και  θα πρέπει να υποβληθεί σε μια διαδικασία γνωστή ως kashering ώστε να στραγγίξει από όλο το αίμα του, το αίμα ζώου απαγορεύεται από την Torah για κατανάλωση. Μάλιστα επειδή αναφέρεται σε τελετουργική σφαγή, ένας ραβίνος πρέπει να είναι παρών σε όλη τη διαδικασία για να ελέγχει και να λέει τις ευχές που προβλέπει η θρησκεία του.
Απαιτείται η στράγγιση όλου του αίματος του ζώου διότι κατά την πίστη τους δεν πρέπει με τίποτα να καταναλωθεί.
Επίσης ότι δεν πρέπει να μεσολαβήσει χέρι τρίτου.
Εννοείται ότι μιας και το ζώο δεν έχει αναισθητοποιηθεί βιώνει όλο τον πόνο και την αγωνία του θανάτου του. Αντίστοιχη είναι και η μέθοδος Χαλάλ, μόνο που αφορά Μουσουλμάνους.
Hallel (χαλάλ) είναι αραβική λέξη που σημαίνει «επιτρεπτό». Η σφαγή ενός ζώου για να λάβει πιστοποίηση χαλάλ ακολουθεί συγκεκριμένη ιεροτελεστία που την ορίζουν μουσουλμανικοί κανόνες.  Αυτό συνεπάγεται και το μούλιασμα και το αλάτισμα ή το πάστωμα και το ψήσιμο του κρέατος . Το συκώτι μπορεί να ετοιμαστεί μόνο με την μέθοδο του ψησίματος , επειδή περιέχει τόσο πολύ αίμα και πολλα σύνθετα αιμοφόρα αγγεία . Η διαδικασία kashering πρέπει να ολοκληρωθεί εντός 72 ωρών μετά τη σφαγή και πριν το κρέας να κατεψυχθεί ή να γίνει κιμάς.. Οι περισσότεροι kosher κρεοπώλες και οι πωλητές κατεψυγμένων kosher ακολουθούν αυτή τη διαδικασία. Περισσότερα μπορείτε να βρείτε σε αντίστοιχες ιστοσελίδες στο διαδίκτυο.

Ένας  άλλος κοινός κανόνας ήταν  να μη χυθεί στο έδαφος βασιλικό αίμα, πόσο μάλλον τα αιδοία του Ουρανού που φέρουν και τον αφρό του αίματος – το σπέρμα της γενιάς του βασιλέα-θεού.
Έτσι, όταν ένας βασιλιάς ή ένα μέλος της οικογένεια  πρόκειται να θανατωθεί, έπρεπε να επινοηθεί ένας τρόπος εκτέλεσης, με τον οποίο δεν θα έπρεπε να χυθεί πάνω στη γη το βασιλικό αίμα.
Θεωρούν δε σε πολλούς λαούς ότι δεν πρέπει να χυθεί αίμα σκοτωμένου στην Γη γιατί αυτή μένει άκαρπη για χρόνια.

Μια ακόμα απαγόρευση είναι αυτή που απαγορεύει την μείξη του βασιλικού αίματος με το χώμα. Υπάρχει δε και μια ταταρική  συνήθεια κατά την οποία  όταν ένας Χαν θανατώσει τον άλλο, για να πάρει το θρόνο, θα πρέπει να φροντίσει ιδιαίτερα, ώστε να μη χυθεί το αίμα. Γιατί λένε ότι είναι τελείως ανάρμοστο να χυθεί στο έδαφος το αίμα του Μεγάλου Χαν. Έτσι, πνίγουν το θύμα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Το ίδιο έθιμο επικρατεί στην αυλή της Βιρμανίας, όπου για τους πρίγκιπες εξ αίματος ισχύει κι εκεί ένας παράξενος τρόπος εκτέλεσης, χωρίς να χυθεί αίμα.

Η απροθυμία να χύνουν βασιλικό αίμα φαίνεται να είναι μόνο μια ιδιαίτερη περίπτωση της γενικής απέχθειας να χύνουν αίμα ή τουλάχιστον να επιτρέπουν να πέφτει αυτό στο έδαφος. Ο Μάρκο Πόλο μας αναφέρει ότι στις μέρες του άνθρωποι που πιάνονταν στους δρόμους της Καμπαλούκ (Πεκίνο) σε ακατάλληλες ώρες φυλακίζονταν και, αν τους έκριναν ενόχους πταίσματος, τους χτυπούσαν μ’ ένα ξύλο. «Εξαιτίας της τιμωρίας αυτής μερικές φορές οι άνθρωποι πέθαιναν, αλλά την εφάρμοζαν για ν’ αποφύγουν την αιματοχυσία, γιατί το Bacsis τους λέει ότι είναι κακό πράγμα να χύνουν το αίμα ανθρώπου». Στο δυτικό Σάσεξ οι άνθρωποι πιστεύουν ότι το έδαφος όπου έχει πέσει ανθρώπινο αίμα είναι καταραμένο και θα μείνει για πάντα άγονο. Μερικοί πρωτόγονοι λαοί, όταν πρόκειται να χυθεί το αίμα κάποιου μέλους της φυλής, δεν ανέχονται να πέσει στο έδαφος, αλλά δέχονται να πέσει στα σώματα των συντρόφων-μελών της φυλής.

 Έτσι, σε μερικές φυλές της Αυστραλίας ξαπλώνουν τα αγόρια στα οποία πρόκειται να κάνουν περιτομή πάνω σε μια εξέδρα που σχηματίζουν τα ζωντανά σώματα των μελών της φυλής^- και, όταν ξεριζώνουν το δόντι ενός αγοριού ως τελετή μύησης, αυτό είναι καθισμένο στους ώμους ενός άντρα, πάνω στο στήθος του οποίου τρέχει το αίμα, που δεν πρέπει να σκουπιστεί. «Οι Γαλάτες επίσης συνήθιζαν να πίνουν το αίμα των. εχθρών τους και βάφονταν με αυτό. Το ίδιο πάλι γράφουν ότι συνήθιζαν οι παλαιοί Ιρλανδοί^- κι έτσι έχω δει να κάνουν μερικοί Ιρλανδοί, οι οποίοι πίνουν όμως όχι το αίμα των εχθρών τους αλλά των φίλων τους, όπως δηλαδή στο Λίμερικ, κατά την εκτέλεση ενός ξακουστού προδότη με το όνομα Murrogh O’ Βrien, είδα μια γριά γυναίκα, που ήταν η θετή του μητέρα, να παίρνει το κεφάλι του, μόλις τον αποκεφάλισαν, και να ρουφά όλο το αίμα που έτρεχε λέγοντας ότι δεν άξιζε να το πιεί το χώμα^- με αυτό επίσης μούσκευε το πρόσωπο και το στήθος της και τραβώντας τα μαλλιά της έκλαιγε και ξεφώνιζε φοβερά».

 Οι Πατούκα της κεντρικής Αφρικής μ’ ένα σιδερένιο φτυάρι μαζεύουν προσεκτικά το χώμα πάνω στο οποίο έπεσε μια σταγόνα αίμα του τοκετού και το τοποθετούν σ’ ένα δοχείο μαζί με το νερό που χρησιμοποιήθηκε, για να πλυθεί η μητέρα στη συνέχεια το θάβουν σε αρκετό βάθος, έξω από το σπίτι στην αριστερή πλευρά του. Στη δυτική Αφρική, εάν μια σταγόνα από το αίμα σου πέσει στο έδαφος, πρέπει να την καλύψεις, να την τρίψεις και να τη βάλεις μέσα στο χώμα εάν πάλι πέσει σε μια πλευρό του κανό ή σ’ ένα δέντρο, το κομμάτι εκείνο κόβεται και το μέρη του δέντρου καταστρέφεται. Ένα κίνητρο αυτών των αφρικανικών εθίμων ίσως είναι η επιθυμία να εμποδίσουν το αίμα να πέσει σε χέρια μάγων, οι οποίοι μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για κακό. Αυτός είναι πραγματικά ο λόγος που οι άνθρωποι στη δυτική Αφρική κρύβουν το αίμα τους που έπεσε στο έδαφος ή κόβουν το ξύλο που ποτίστηκε από αυτό. Από έναν παρόμοιο φόβο για μάγια οι ιθαγενείς της Νέας Γουινέας προσέχουν να καίνε κάθε ξύλο, φύλλο ή κουρέλι που λεκιάστηκε με το αίμα τους και, αν  το αίμα έσταξε στο έδαφος, σκάβουν το χώμα και, αν είναι δυνατόν, ανάβουν σ’ εκείνο το σημείο φωτιά.

Η γενική εξήγηση για όλα τα παραπάνω είναι η πίστη των λαών ότι το αίμα ως το υγρό της ζωής φέρει μέσα του την ψυχή των ανθρώπων και το σημείο στο οποίο θα πέσει είναι αναγκαστικά απαγορευμένο. Η απώλεια  αίματος οδηγεί κατά συνέπεια και στην απώλεια μέρους της ψυχής του τραυματισμένου…

 

συνεχίζεται...