Γνώση /Μπορίς Μουράβιεφ

Στό τέλος, στή γενική Ανάσταση, ή εκλεκτή τάξη των ανθρώπων θά αποτελείται από ζεύγη πολικών όντων.
Στή μεταβατική Περίοδο,, ή λύση του προβλήματος τοϋ Νέου Άνθρωπο» προϋποθέτει μία συμβολή της Γνώσεως γιά τήν προοδευτική εγκαθίδρυση της αρχής τοϋ μοναδικού ειδυλλίου, πού πρέπει νά υποκαταστήσει τό χαρακτηριστικό ελεύθερο ειδύλλιο τοϋ περασμένου Κύκλου καί νά εξαλείψει τά κατάλοιπα τής πολυγαμίας.
"Ετσι, τό σημερινό πρόβλημα τοϋ ανθρώπου επανέρχεται στό πρόβλημα τοΰ "Ανδρογύνου, τήν οριακή κατάσταση τής ανθρώπινης Συνειδήσεως πού επιστεγάζει τις προσπάθειες τών μαθητών καί θριαμβεύει μέ τή δεύτερη Γέννηση τους.
Στήν Εισαγωγή αυτή, υποδεικνύονται ορισμένοι κανόνες πού προσδιορίζουν τήν όρθή συμπεριφορά κατά τή διάρκεια τών εσωτερικών μελετών καί τις απαιτούμενες πρακτικές εργασίες, ώστε νά γίνει ικανός ο ερευνητής πού έφθασε στό σημείο αυτό τής διδασκαλίας, νά κρίνει καλύτερα τίς ικανότητες του καί νά βεβαιωθή οτι έν γνώσει του ανέλαβε τίς μελέτες αυτές" γιατί είναι προτιμότερο νά μήν έμπλακή σέ πολύ μεγάλες περιπέτειες, παρά νά χρειαστεί νά υποχωρήσει αργότερα μέ κίνδυνο τότε μιας ψυχικής ανισορροπίας.
Οι γενικοί αυτοί κανόνες υπαγορεύονται άπό τήν ίδια τή φύση τής εργασίας στόν εσωτερικό κύκλο τής Γνώσεως. Σέ περίπτωση επιτυχίας, ή εργασία καταλήγει στή Μύηση, βαθειά δηλαδή μεταμόρφωση τοΰ μαθητή πού καλείται   ά π ο θ έ σ θ α ι... τόν παλαιόν άνθρωπον καί έπειτα ένδύσασθαι τόν καινό ν άνθρωπ ο
Ό κίνδυνος πού σημειώθηκε παραπάνω μπορεί νά προέλθει είτε άπό κάποιο σφάλμα παρεμβολής στήν Εργασία, εί¬τε άπό έλλειψη θελήσεως: γιατί συμβαίνει μερικές φορές ο μαθητής νά κατορθώσει νά αποθέσει τόν «παλαιόν» άνθρωπο, άλλά νά μήν επιτύχει νά ένδυθή τόν «νέον». Ή αποτυχία του μπορεί νά οφείλεται σέ υπερεκτίμηση τών δυνάμεων του, ή καί σέ έλλειψη αρμοδιότητος τοΰ διδασκάλου του  μπορεί ακόμη η άναρμοδιότης αυτή νά ενισχύεται άπό κακή θέληση3.
Οί επόμενες προτάσεις δέν είναι μέσα ατά πλαίσια τών αξιωμάτων καί τών συλλογισμών τοΰ κόσμου τούτου, άλλά μέσα στόν οραματισμό τών τ ε λ ε ί ω ν πού ανήκουν ήδη, τουλάχιστον ώς πρός τίς αρχές καί τό πνεΰμα, στό νέο κόσμο.
                                                                            *
                                                                           **
Τό πρώτο πράγμα πού πρέπει νά θυμάται οποίος αποβλέπει νά μυηθή στό μοναδικό ε ι δ ύ λ λ ι ο, είναι ή υπομονή.
Στό εσωτερικό πεδίο, ή υπομονή καί ή επιμονή δέν μετρούνται μέ τούς μήνες καί τά χρόνια, άλλά με τίς δεκαετίες, άν  oχι μέ ολόκληρες ζωές, δηλαδή μέ μία σειρά διαδοχικών ενσαρκώσεων.
Πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ότι ή πρακτική τοΰ εσωτερισμού διαφέρει, σέ πολλές πλευρές, άπό τις συνηθισμένες αντιλήψεις μας γ' αυτήν. Γιατί, δέν είναι δυνατόν ποτέ νά φθάσουμε στήν αληθινή, δηλαδή τήν άντικειμενικ ή Αγάπη, τή μόνη ζωοποιό, χωρίς μία βαθειά αλλαγή τής Προσωπικότητος καί τής «ψυχολογίας» μας. Καί ή αντικειμενική Αγάπη δέν κατακτάται; εδώ, στόν κόσμο μας, στήν ολοκληρωμένη, ζωοποιό της έκφραση, παρά μέ τή δεύτερη Γέννηση, μέ μία διεργασία χρήσιμη στό Σκοπό πού ολοκληρώνεται μέ συνειδητές καί επίμονες προσπάθειες.
Η ίδια ή Αγάπη μάς φανερώνει τό δρόμο προς αυτήν. Πρέπει ό μαθητής νά άντιληφθή βαθειά τή θεμελιώδη έννοια ότι ή Πίστη, ή Ελπίδα καί ή Γνώση είναι διαδοχικές βαθμίδες μιάς προοδευτικής Άποκαλύψεως τής Αγάπης. "Αν κάποια άπό αυτές είναι ανεπαρκής, ή λείπει σέ κάποια βαθμίδα, δέν μπορεί νά άποκτηθή στήν επόμενη. Τοΰτο σημαίνει ότι, χωρίς Πίστη στήν καρδιά, δέν είναι δυνατόν νά φθάσει κανείς μέ τήν εσωτερική έννοια του όρου στήν Ελπίδα καί ότι χωρίς Πίστη καί Ελπίδα, η Γνώση, η ζωντανή Γνώση πού, τελικά, οδηγεΐ στήν Άγάπη, παραμένει γιά πάντα απροσπέλαστη5.
Ή Πίστη, η Ελπίδα καί ή Γνώση, oι τρεις μαζί, αποτελοΰν δ,τι στήν Παράδοση ονομάζεται   ευγενής   Αγάπη.
Ή ευγενής Αγάπη είναι λοιπόν ο πρόδρομος τής αντικειμενικής Αγάπης.
Ή ανθρώπινη Αγάπη, ένώ μπορεί νά έχει τήν Πίστη, ακόμη καί τήν Ελπίδα, άν δέν περιλαμβάνει τή Γνώση, δέν μπορεί νά φθάσει στό επίπεδο τής ευγενούς Αγάπης, γιατί τό κενό άπό τήν απουσία της Γνώσεως, πού είναι απόρροια του "Απολύτου II, πληρώνεται αμέσως μέ τήν παρέμβαση τοΰ Απολύτου ΙΙΙ. Αυτή ή παρέμβαση είναι φυσιολογική, καί συχνά επιθυμητή στους πολλούς, άλλά δχι καί στους μαθητές τοΰ έσωτερισμοΰ: εκδηλώνεται συνήθως μέ το γάμο, μέ τίς φροντίδες καί τίς κάθε είδους συναφείς «μέριμνες οί όποιες προκαλοΰν, στόν ατελή μαθητή, συνεχείς παρεκκλίσεις καί τόν εμπλέκουν στό κλειστό σχήμα ενός φαύλου κύκλου. "Οσο γιά τίς εξωσυζυγικές σχέσεις καθώς δέν προσφέρουν στό Απόλυτο III τίς ίδιες εγγυήσεις σταθερότητας μέ τό γάμο, προκαλοΰν μιά πιό έντονη παρέμβαση τοΰ Απολύτου III μέ διάφορες μορφές.
Ή ευγενής Αγάπη είναι ο λόγος υπάρξεως τοΰ ζεύγους τών πολικών όντων — του Ιππότη καί τής Δέσποινας τών Λογισμών του. Χωρίς αυτήν, ή πολικότης τους παραμένει πνευματικά στείρα καί εκείνοι ξαναγίνονται μία κοινή περίπτωση. Ή εφαρμογή της όμως απαιτεί θυσίες καί άθλους. Αυτά είναι οί δοκιμασίες. Γιά όσους τίς ξεπερνούν, τό λυτρωτικό αποτέλεσμα τής Γνώσεως διπλασιάζεται: ή θεωρητική γνώση, εμπλουτισμένη μέ τήν εμπειρία, γίνεται ζώσα.
Στό Μεσαίωνα, ο Ιππότης καί ή Δέσποινα του, θεωρούμενοι πνευματικά ΕΝΑ — ό,τι εμείς ονομάζουμε πολικά όντα — δέν ριψοκινδύνευαν μέ ένα γάμο αντίθετα, χώριζαν, αντιμετωπίζοντας τόν κίνδυνο νά μήν ξαναβρεθούν ποτέ, γνωρίζοντας ότι άν δέν έβγαιναν θριαμβευτές άπό μία σκληρή δοκιμασία, ή αγάπη τους θά εκφυλιζόταν, θά έχανε τό νόημα καί τήν υπέροχη δύναμη της. "Ηξεραν δτι μέ τό νά χωριστούν γιά έναν άθλο, διατηρούσαν μία πιθανότητα πού ένας πρόωρος γάμος θά εξαφάνιζε.
Σήμερα, όπως καί άλλοτε, ή ευγενής Αγάπη παραμένει «έξ ορισμού», ή απαραίτητη συνθήκη επιτυχίας ενός ζεύγους όντων πολικών πιθανώς, πού ανατείνουν πρός τήν ζ ω ο πό ι ο    Αγάπη,   το Θεό Κύριο μας.
Ό κανόνας δέν επιδέχεται εξαιρέσεις: εφαρμόζεται σέ όλους, αρχίζοντας άπό το ζεύγος τών νέων καί καθαυτό πολικών όντων. Είναι μάλιστα υποχρεωτικός, όταν τά δύο πολικά όντα συναντώνται σέ ώριμη ηλικία, όταν ήδη ή ζωή τούς έχει φορτώσει, τόν καθένα άπό τή δική του πλευρά, μέ ένα καρμικό βάρος" σέ τέτοιες περιπτώσεις, η άπάρνηση τής σαρκικής ένωσης είναι ή πρώτη απαιτούμενη θυσία καί ο πρώτος άθλος συνίσταται σέ μία μεθοδική εξάλειψη τών αντίστοιχων καρμικών βαρών, καθώς οί «γόρδιοι δεσμοί», μικροί και μεγάλοι, πού απαρτίζουν αυτά τά βάρη, πρέπει νά λυθούν καί όχι νά κοπούν.
"Αν, παράλληλα, τά δύο υποτιθέμενα πολικά όντα ακολουθούν έντονα καί αποτελεσματικά μία εσωτερική εργασία, χρήσιμη γιά το Σκοπό, θά έρθει ή στιγμή πού θά αγνοποιηθούν. Ή Αγάπη τους θά έχει γίνει πιά ευγενής, θά πάρει όλη τήν αντικειμενική της έκταση, και μέσα στήν ανακτημένη έτσι αγνότητα, θά μπορέσουν τελικά νά πεισθούν οριστικά, χωρίς τήν παραμικρή πιθανότητα λάθους, γιά τήν πραγματικότητα μιας πολικότητος πού είχαν διαισθητικά προαισθανθεΐ.
Αυτή τή στιγμή, ή δεύτερη Γέννηση θά τούς ενώσει γιά πάντα μέσα στους κόλπους τής ζωοποιού Αγάπης" καί ο νικημένος θάνατος, θά χάσει γι* αυτούς τήν έννοια τής καταστροφής.

*
**

Ή ευγενής Αγάπη τοΰ Ιππότη καί τής Δέσποινας τών Λογισμών του τοποθετεί αμέσως καί τούς δύο στήν τέταρτη βαθμίδα της Κλίμακας, όπου ο άθλος καί oι θυσίες θά τούς δώσουν ώθηση, μέ τον όρο ότι καρποφορούν, έχοντας αφομοιώσει σέ ικανοποιητικό βαθμό τή Γνώση. Ό απαραίτητος χρόνος γιά το σκοπό αυτό θά τους παραχωρηθή' δέν θά κρατηθοΰν όμως στήν τέταρτη βαθμίδα, παρά μόνον άν ή Αγάπη τούς φλέγει" διαφορετικά, ακόμη καί μετά άπό ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα, δέν θά μπορέσουν νά φθάσουν τον επιδιωκόμενο σκοπό. "Αν, αντίθετα, προχωρήσουν στήν εργα¬σία τους, έτσι θά προχωρούν στήν τέταρτη βαθμίδα, θά διαπιστώνουν ότι ή Αγάπη μετατοπίζεται από τό φυσικό, στό ψυχικό καί στό πνευματικό τους σώμα.
Γιά νά προσανατολίσουμε καλύτερα τις ιδέες τού μαθητή πού πρόκειται νά καταπιαστή μέ τή μελέτη τοΰ Τόμου αυτού, τονίζουμε καί πάλι 'οτι, γιά νά έχει αποτελέσματα ή ευγενής Αγάπη, πρέπει νά στηρίζεται στή βιωμένη Γ ν ώσ η, γιατί μόνον ή βιωμένη Γνώση — αποκτημένη δηλαδή μέ τήν εμπειρία καί μετατοπισμένη στήν καρδιά — σέ συνδυασμό μέ τήν Ελπίδα τή βασισμένη στήν Πίστη, εξασφαλίζει στόν Ιππότη τή διάκριση πού τόν εμποδίζει νά χαθή μέσα στή ζούγκλα τών ανθρώπινων συλλογισμών καί αισθημάτων.

*
**

Δέν πρέπει, επομένως, νά ξεχνάει κανείς ότι ή ευγενής Αγάπη είναι τό κοινό προνόμιο τοΰ Ιππότη καί τής Δέσποινας τών Λογισμών του, τών προυποτιθεμένων πολικών όντων. Είναι τό νόημα καί ταυτόχρονα τό όργανο τής εργασίας επάνω στήν Πέμπτη Οδό: τήν ύψιστη οδό, κατ' εξοχήν εσωτερική. Αυτή επιτρέπει στά δύο μέλη τοϋ ζεύγους νά αποκτήσουν, μέσα στις συνθήκες τοΰ κόσμου μας, τή συμπεριφορά πού θά πρέπει νά χαρακτηρίζει τον κόσμο τοΰ μέλλοντος — τόν κόσμο τής επερχόμενης Βασιλείας τών Ουρανών — καί νά ζήσουν έδώ κάτω από τή στιγμή τής συναντήσεως τους, ως άγγελοι οι εν τοις ουρανοί ς.
Είναι οπωσδήποτε ένας άθλος καί δέν είναι δεδομένο στον καθένα νά τόν επιχειρεί μέ πιθανότητες επιτυχίας. Ή Πέμπτη όμως Όδός δέν αποκλείει καθόλου τίς τέσσερις άλλες τίς αναφερόμενες στους δύο πρώτους Τόμους τοΰ «Γνώση». Στό εσωτερικό πεδίο, όπως και σέ κάθε άλλο πεδίο, τό μεγάλο σφάλμα, καταδικασμένο οπωσδήποτε στήν αποτυχία, είναι νά καταπιαστή κανείς μέ κάποιο εγχείρημα υπέρτερο άπό τίς δυνάμεις του. Σέ αυτό τό ζήτημα, ή προειδοποίηση τής Παραδόσεως, δπως αναφέρθη¬κε παραπάνω, είναι σαφής. Ή υπερεκτίμηση τών δυνάμεων τοΰ μαθητή είναι έξ άλλου μία άπό τίς κλασικές παγίδες τοΰ Γενικού Νόμου, όπου οί άνθρωποι πέφτουν, μέ απόλυτα καλή πίστη ένώ θά μπορούσαν νά είχαν ακολουθήσει μέ επιτυχία κάποιαν άλλη άπό τίς τέσσερις Όδούς πού δέν απαιτούν άπό τό μαθητή νά περάσει μέ τήν πρώτη τή Δοκιμασία τοΰ Πυρός.
Γι' αυτό, ό "Απόστολος Παΰλος είπε: ώστε καί ό έκγαμίζων καλώς ποιεί, ό δέ μή έ κγαμίζων κρεϊσσον ποιεί! Αυτό τό «κρεΐσσον ποιεί» είναι μία άπό τίς αναφορές του στήν Πέμπτη Όδό τίς όποιες παράλληλα μέ άλλες σχολιάζει ή Παράδοση.

*
**

Αναφερθήκαμε αρκετά στήν ιδιαίτερη σημασία καί τήν αναγεννητική δύναμη τής ευγενούς Αγάπης. Γιά νά όλοκληρωθή αυτή ή   Εισαγωγή   θά πρέπει ακόμη νά προσδιοριστή ή σημασία καί ή εσωτερική αποστολή τών ζευγών πού δέν είναι καθαυτό πολικά, άλλά εργάζονται ειλικρινά, ακολουθώντας μία από τίς τέσσερις πρώτες Όδούς:
1)    Στό ατομικό πεδίο νά συμβάλουν στήν αύξηση καί προοδευτικά στήν ανάπτυξη της Προσωπικότητας τους-
2)    Στό γενικό πεδίο νά συμβάλουν στήν πραγμάτωση τών συνθηκών τής γενικής Αναστάσεως μέ τήν αναπαραγωγή.

Καθώς ό γενικός Νόμος είναι πιό δυνατός άπό αυτούς, πρέπει νά προσέξουν νά μήν τόν υποτιμήσουν, ώστε νά μήν προκαλέσουν, πριν τήν ώρα της, τή Δοκιμασία τοΰ Πυρός.
Γιά τούς ανθρώπους αυτούς ό Απόστολος Παΰλος είπε:

Μή αποστερείτε αλλήλους, εί μή τι αν έκ συμφώνου πρός καιρόν, ϊ ν α σχολάζητε τή νηστεία καί τή προσευχή καί πάλιν επί τό αυτό συνέρχησθε, ϊνα μή πειράξη υμάς ό Σατανάς   διά   τήν   άκρασίαν   υμών.


Η μελέτη αυτή αντλεί άμεσα τα στοιχεία της απο τις πηγές της ανατολικής χριστιανικής Παραδόσεως: δηλαδη απο τα ιερά κειμενα. Το εργο και το περιεχόμενο της μελέτης καθώς και το έργο του Ουσπένσκυ έχουν ομοιότητες αφου αντλούν απο τις ίδιες πηγές. Ομως μια προσεκτική μελέτη θα δείξει κυριως την ατέλεια του ¨εργου του Ουσπένσκυ τα λάθη και τις παρανοήσεις ως προς το Δογμα

Gnosis - Book I - Boris Mouravieff - Exoteric Cycle1