ὁ Πλούτων: ὁ τῶν καταχθονίων βασιλεύς

Ο Πλούτος/Πλούτωνας λέγεται και ο Πλούτος από το πολύς και τω λάμβάνω και δέχομαι και βέβαια ο ΑΔΗΣ.

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 677, line 14

<Πλοῦτος>: Παρὰ τὸ πολὺς, καὶ τὸ τῶ, τὸ λαμ-
βάνω καὶ δέχομαι, πολύουτος· καὶ συγκοπῇ, πλοῦτος·
καὶ Πλούτων λέγεται ὁ ᾅδης, ἀπὸ τοῦ τοὺς ἀποθα-
νόντας μηδενὸς δεῖσθαι, ὡς οἱ πλούσιοι· ἢ ὅτι ἐκ τῆς
γῆς ὁ πλοῦτος εὑρίσκεται τοῖς ἀνθρώποις· ὅθεν καὶ
Ἡσίοδος,  Δημήτηρ μὲν Πλοῦτον ἐγείνατο. 

 Στη Θεογονία του Ησιόδου ο Πλούτος, εχει γεννηθεί στην Κρήτη, αναφέρεται ως γιος της θεάς Δήμητρας και του Ιασίωνα. Ο Πλούτος εμφανίζεται στην ακολουθία της Δήμητρας ή της Περσεφόνης. Απεικονίζεται με τα χαρακτηριστικά ενός νέου άνδρα, ο οποίος κρατά κάποτε το «Κέρας της Αμαλθείας». Όμως στην ουσία δεν είναι παρα μια άλλη ονομασία του Πλούτωνα/Αδη/Αιδωνέα/Δια όπου ΑΙΔΗΣ μπορούμε να δουμε και  Η-ΔΙΑΣ  ή   Η –ΙΔΑΣ και ο ΑΙΔΩΝΕΑΣ  με αναγραμματισμό το ΝΑΩ-ΙΔΕΑΣ  δηλαδή Ρέω αναβλύζω Ιδεες, αλλά και ΙΔΑΣ ή ΔΙΑΣ  ΕΝ Α Ω δηλαδή η ΙΔΑ ή  ο ΔΙΑΣ είναι ένα το Α και το Ω.

 

Όμως η Αμάλθεια και το Κέρας της σχετίζονται άμεσα με τον Δία τον Κρητογενή και την ΑΜΑΛΘΕΙΑΝ= η τροφός που βύζαξε/έθρεψε μωρό τον Δια στην ΙΔΗ και επιστρέφουμε στην  Θεμέλη  που γίνεται ένα είδος τροφού και τρέφει την Σελήνη για να μεγαλώσει κι εκείνη και το "βρέφος" που κυοφορεί μια  ΘΕΜΕΛΗ = ΑΜΑΛΘΕΙΑΝ = ΑΜΝΑΔΑ= 97 . Το Θ είναι και ως σχήμα αν ειδωθεί, ένα σύμφωνο που δηλώνει κι από μόνο του το Θέω- Τρέχω και ως αμιλλώ = αγωνίζομαι.
Έτσι μια γόνιμη/γονιμοποιημένη σελήνη Σεμέλη αρχίζει και αυξάνει σε βάρος και μέγεθος φέροντας ένα Θ-Ε(εψιλον)Ο( σε κλειστο Κυκλο) εντός της,  έναν Θεό. «Θ» όπως λέμε Θεός αλλά και  Μέγα Μηνάρχη (άλλη ονομασία της λέξεως ΘΕΟΣ)

Όμοια και στο προηγούμενο κείμενο για τον ΑΙΔΟΝΕΑ της ΕΝΝΑΣ στη Σικελία σας παρουσίασα  και το ασημένιο εύρημα των ανασκαφών με τον νέο Πλούτωνα που κρατά στο χέρι του το κέρας της Αμάλθειας.

Scholia In Lucianum, Scholia in Lucianum (scholia vetera et recentiora Arethae)
                                                                       ~
<ὁ Πλούτων>: ὁ τῶν καταχθονίων βασιλεύς.

 Είναι αυτός που παρέχει τα πάντα ο ευεργέτης όλων όσων βρίσκονται γύρω του.

Lexicon De Atticis Nominibus, De Atticis nominibus (= Περὶ Ἀττικῶν ὀνομάτων) (sub nomine cuiusdam Theaeteti grammatici)

<Ἅιδης ὁ καὶ Πλούτων>. ἀπὸ τοῦ πάντα τὰ καλὰ εἰδέναι καὶ παρέχειν·

μέγας γὰρ σοφιστὴς καὶ εὐεργέτης τῶν παρ' αὐτῷ (cf. Pl. Cra. 403a, 404b,

Και παρακάτω μερικά ακόμα κείμενα με την  αρπαγή της Κόρης από τον Πλούτων και οι εκδοχές της:

 Κοντά στον Κηφισό στον δρόμο προς Ελευσίνα και εκεί κοντά ο Ερινεός, ( Άγρια συκιά ο Ερινεός) αλλά και πολύ κοντά ως έννοια στις Ερινύες (του Διός τους κύνες, τις Ποινές, τις Ποτνιάδες και τις Χθόνιες θεές ) Χθόνιοι ούτως ή άλλως θεοί είναι και η Κόρη και η Δήμητρα και  ο Πλούτων.

Philo Judaeus Phil., De decalogo
Section 54, line 1

          καλοῦσι γὰρ οἱ μὲν τὴν γῆν Κόρην, Δήμητραν, Πλούτωνα

Η άγρια συκιά ως σύμβολο δεν είναι παρά ένα «θηλυκό» δέντρο,(κάποια στιγμή θ΄ αναφερθώ και στους συμβολισμους των δέντρων), όπως και η ερμηνεία της  Ερινύας δεν είναι τίποτα άλλο από την Μανία – η οποία είχε κυριεύσει τον Πλούτωνα

Pausanias Perieg., Graeciae descriptio
Book 1, chapter 38, section 5, line 4

                                            – ῥεῖ δὲ Κηφισὸς
πρὸς Ἐλευσῖνι βιαιότερον παρεχόμενος τοῦ προτέρου
ῥεῦμα· καὶ παρ' αὐτῷ καλοῦσιν Ἐρινεόν, λέγοντες τὸν
Πλούτωνα ὅτε ἥρπασε τὴν Κόρην καταβῆναι ταύτῃ.

Η περιγραφή της αρπαγή της Κορής από τον Πλούτωνα στη Σικελία και σε συγκεκριμένη περιοχή των Συρακουσών.

Timaeus Hist., Fragmenta
Volume-Jacobyʹ-F 3b,566,F, fragment 164, line 13

(3) οἱ ταύτην οὖν κατοικοῦντες Σικελιῶται παρειλήφασι παρὰ τῶν προγόνων, ἀεὶ τῆς
φήμης ἐξ αἰῶνος παραδεδομένης τοῖς ἐκγόνοις, ἱερὰν ὑπάρχειν τὴν νῆσον Δήμητρος καὶ
Κόρης· ἔνιοι δὲ τῶν ποιητῶν μυθολογοῦσι κατὰ τὸν τοῦ Πλούτωνος καὶ Φερσεφόνης γάμον
ὑπὸ Διὸς ἀνακάλυπτρα τῆι νύμφηι δεδόσθαι ταύτην τὴν νῆσον.

Timaeus Hist., Fragmenta
Volume-Jacobyʹ-F 3b,566,F, fragment 164, line 35

                                                                                (3) ἔχει δὲ [καὶ
πλησίον] ἄλση καὶ λειμῶνας καὶ περὶ ταῦτα ἕλη, καὶ <πλησίον> σπήλαιον εὐμέγεθες, ἔχον χάσμα κατάγειον πρὸς τὴν ἄρκτον νενευκός, δι' οὗ μυθολογοῦσι τὸν Πλούτωνα μεθ' ἅρματος ἐπελθόντα ποιήσασθαι τὴν ἁρπαγὴν τῆς Κόρης.

Timaeus Hist., Fragmenta
Volume-Jacobyʹ-F 3b,566,F, fragment 164, line 55

(2) τὸν γὰρ Πλούτωνα μυθολογοῦσι τὴν ἁρπαγὴν ποιησάμενον ἀποκομίσαι τὴν Κόρην ἐφ' ἅρματος πλησίον τῶν Συρακουσῶν, καὶ τὴν γῆν ἀναρρήξαντα αὐτὸν μὲν μετὰ τῆς ἁρπαγείσης δῦναι καθ' Ἅιδου, πηγὴν δ' ἀνεῖναι τὴν ὀνομαζομένην Κυάνην, πρὸς ἧι κατ' ἐνιαυτὸν οἱ Συρακόσιοι πανήγυριν ἐπιφανῆ συντελοῦσι· καὶ θύουσιν οἱ μὲν ἰδιῶται τὰ ἐλάττω τῶν ἱερείων, δημοσίαι δὲ ταύρους βυθίζουσιν ἐν τῆι λίμνηι, ταύτην τὴν θυσίαν καταδείξαντος Ἡρακλέους καθ' ὃν καιρὸν τὰς Γηρυόνου βοῦς ἐλαύνων περιῆλθε πᾶσαν Σικελίαν.

Timaeus Hist., Fragmenta
Volume-Jacobyʹ-F 3b,566,F, fragment 164, line 87

                                          Καρκίνος μὲν γὰρ ὁ τῶν τραγωιδιῶν ποιητής,
πλεονάκις ἐν ταῖς Συρακούσαις παρεπιδεδημηκώς, καὶ τὴν τῶν ἐγχωρίων τεθεαμένος σπουδὴν <τὴν> περὶ τὰς θυσίας καὶ πανηγύρεις τῆς τε Δήμητρος καὶ Κόρης, κατεχώρισεν ἐν τοῖς ποιήμασι τούσδε τοὺς στίχους (p. 799, 5 N^{2): «λέγουσι Δήμητρός ποτ' ἄρρητον κόρην / Πλούτωνα κρυφίοις ἁρπάσαι βουλεύμασι, / δῦναί τε γαίας εἰς μελαμφαεῖς μυχούς.}

Plutarchus Biogr., Phil., Aetia physica (911c-919e)
Stephanus page 917, section F, line 5

διὸ περὶ τὴν Αἴτνην ἐν Σικελίᾳ φασὶ

μηδένα κυνηγεῖν· πολὺ γὰρ ἀναφύεσθαι καὶ τεθηλέναι δι'  

ἔτους ἴον ὀρεινὸν ἐν τοῖς λειμῶσι, καὶ τὸν τόπον εὐω-

δίαν ἀεὶ κατέχουσαν ἁρπάζειν τὰς τῶν θηρίων ἀναπνοάς.

λέγεται δὲ μῦθος, ὡς τὴν Κόρην ἐκεῖθεν ἀνθολογοῦσαν

ὁ Πλούτων ἀφαρπάσειε, καὶ διὰ τοῦτο τιμῶντες καὶ σε-

βόμενοι τὸ χωρίον ὡς ἄσυλον οὐκ ἐπιτίθενται τοῖς ἐκεῖ

νεμομένοις.

Στα μέρη της Αιτνας στην Σικελία  κανέναν δεν κυνηγούν .Και πολύ μεγάλη βλάστηση αναφύεται και είναι φορτωμένα με φύλλα και καρπούς και στον τόπο των λιβαδιών ευωδία πάντα καταλαμβάνει το χώρο  τόσο που αρπάζει/κόβει ακόμα και των θηρίων τις αναπνοές όπως λέγει ο μύθος, η Κορη εκεί μάζευε άνθη και από τον Πλούτωνα αρπάχθηκε, γι αυτό σεβόμενοι και τιμώντες το  χωρίο χρησιμοποιείται ως άσυλον και δεν επιτίθενται σ΄ όσους κατοικούν εκεί. 

Scholia In Aelium Aristidem, Scholia in Aelium Aristidem (scholia vetera)
Treatise Pan, Jebb pagëline-Hypothesis-Epigram 105,11, line 2

      AC.
πέμπουσι δὴ θείᾳ πομπῇ γῆν] ἡ Δημήτηρ
παρέδωκε τοῖς Ἀθηναίοις τὸν σῖτον οὕτω· Πλούτωνος
ἁρπάσαντος ἐκ Σικελίας τὴν θυγατέρα Δήμητρος καὶ Διὸς,
τὴν Περσεφόνην, τὴν καὶ Κόρην, Δημήτηρ πανταχοῦ
περιῄει ζητοῦσα αὐτήν· ἐλθοῦσα δὲ εἰς Ἀττικὴν καὶ παρὰ
Κελεοῦ καὶ Τριπτολέμου τὸν ᾐρκότα μαθοῦσα, μισθὸν
αὐτοῖς ἀποδίδωσι τὸν σῖτον, πρῶτον ἀθέσμως συγγενο-
μένῃ Κελεῷ, τῷ Τριπτολέμου πατρί.

Μετά δεν την αρπαγή της Κόρης  η Δήμητρα παρέδωσε στους Αθηναίους τον Σίτο, φθάνοντας στην Αττική, στον Κελεό και στον Τρίπτόλεμος.

Και η εναλλακτική  ιστορία της Νηστικής/Νηστεύουσας Δηούς- Δήμητρας  που θρηνεί την απώλεια της Κόρης.

Scholia In Nicandrum, Scholia et glossae in Nicandri alexipharmaca (scholia vetera et recentiora)
Scholion 130a, line 3

<νηστείρης Δηοῦς>· <ἱστορία G¹>· ἰστέον <οὖν
C> ὅτι τῆς Κόρης, ἤγουν τῆς Περσεφόνης, ἁρπαγείσης ὑπὸ
τοῦ Πλούτωνος, ἡ μήτηρ αὐτῆς ἡ Δηὼ νῆστις περιήρχετο ζη-
τοῦσα αὐτήν, <καὶ δὴ περιερχομένη καὶ ζητοῦσα αὐτήν G¹>,
<φθάσασα τὴν Ἐλευσῖνα τῆς Ἀττικῆς G²>, ὑπεδέχθη <δὲ
BRvAld> ἐν τοῖς οἴκοις τοῦ Ἱπποθόωντος· <ὃς ἦν υἱὸς
τοῦ Ποσειδῶνος ἐξ Ἀλόπης τῆς Κερκυόνος X>· <οἱ δὲ Κε-  
λεοῦ m>, ὑπὸ τῆς γυναικὸς αὐτοῦ Μετανείρας· ἥτις Μετά-
νειρα παρέθηκεν αὐτῇ τράπεζαν καὶ ἐκέρασεν αὐτῇ οἶνον
[<ἐπὶ τῇ θλίψει BRvAld>].

Πλούτος όμως για όλες τις πόλεις και τις χώρες  θεωρούνται τα ποτάμια που χαρίζουν την δυνατότητα να αρδεύουν και να καλλιεργούν τον Καρπό/Κόρη για να ζήσουν.

Ο Πακτωλός  ποταμός θεωρείτο Νάμα του Πλούτου/Πλουτωνα,

Ο Πακτωλός είναι ποταμός της Τουρκίας, που πηγάζει από τις βόρειες πλαγιές του Τμώλου, ρέει βόρεια και συμβάλλει στον Έρμο ποταμό. Στην αρχαιότητα διέρρεε την πρωτεύουσα της Λυδίας, τις Σάρδεις. Σύμφωνα με τις αρχαιοελληνικές αναφορές ήταν γεμάτος με ψήγματα χρυσού και σ’ αυτόν οφειλόταν ο μυθικός πλούτος του βασιλιά των Λυδών, του Κροίσου. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο ποταμός λεγόταν και Χρυσορρόας, επειδή έρρεε σ’ αυτόν χρυσάφι.

Η μυθολογία είχε συνδέσει την παρουσία χρυσού στον ποταμό με τον βασιλιά Μίδα της Φρυγίας. Σύμφωνα με τον γνωστό μύθο, ο Μίδας φιλοξένησε στο παλάτι του τον Σιληνό μία θεότητα της ακολουθίας του Διονύσου και σε ανταπόδοση της φιλοξενίας ο Σιληνός ζήτησε από τον Διόνυσο να ικανοποιήσει μία χάρη στον Μίδα και ο Μίδας που αγαπούσε τον πλούτο, χωρίς να το πολυσκεφτεί ζήτησε να μετατρέπεται σε χρυσάφι κάθε αντικείμενο που αγγίζει. Σύντομα διαπίστωσε πως αυτή η επιθυμία του εξελίχθηκε σε κατάρα γιατί ακόμα και το φαγητό που έτρωγε, ακόμα και τα αγαπημένα του πρόσωπα μετατρέπονταν σε χρυσάφι. Καταλαβαίνοντας το λάθος του ζήτησε από τον Διόνυσο να τον απαλλάξει από αυτό το χάρισμα και ο Διόνυσος τον συμβούλεψε να πλυθεί στον Πακτωλό ποταμό ο οποίος από τότε γέμισε χρυσάφι.

Scholia In Aeschylum, Scholia in Aeschylum (scholia recentiora)
Play Pr, hypothesis-verse of play 806, line 1

           B. νᾶμα Πλούτωνος] τοῦ Πακτωλοῦ, ἤγουν τοῦ πλουτοποιοῦ.

 όμοια και ο Νείλος, φέρνει τον Πλούτο στην χώρα της Αιγύπτου.

Scholia In Aeschylum, Scholia in Aeschylum (scholia recentiora)
Play Pr, hypothesis-verse of play 806, line 3

      ἕτεροι δὲ τὸν Πλούτωνα οὐκ ὄνομα ποταμοῦ φασιν, ἀλλὰ τὸν
Νεῖλον αὐτὸν, ὃς διὰ τὸ πιαίνειν τὴν Αἴγυπτον πλούτων καὶ χρυσορ-
ρόας καλεῖται· σὺ δὲ μὴ τοῦτο νόει, ἀλλ' ἕτερον.

και ο Ίναχος ποταμός που θεωρείτε  και μυθικός βασιλεύς του Άργους.

Ήταν γιος του Ωκεανού και της Τηθύος και ιδρυτής του βασιλικού γένους των Ιναχιδών που έδωσε στο Άργος οκτώ βασιλείς. Ο Ίναχος, όταν έγινε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, έσωσε τους κατοίκους οδηγώντας τους στα όρη και στη συνέχεια αφού μάζεψε τα νερά σε μία κοίτη και δημιούργησε τον ποταμό Ίναχο, που έλαβε το όνομά του, έφερε τους Αργείους στην εύφορη και κατοικήσιμη πλέον πεδιάδα του Άργους. Όμοια με τον Δευκαλίωνα στα παλιότερα κείμενα που έχουν καταγραφεί για την Λατρεία του ναού της Σεμιράμιδος…

Αργότερα, έχτισε το Άργος και θεώρησε προστάτιδα της πόλης του τη θεά Ήρα. Τότε ο Ποσειδώνας για να τον εκδικηθεί την προτίμησή του αυτή αποξήρανε τα ποτάμια, αλλά η γη ποτιζόταν με τις βροχές που έστελνε εν τω μεταξύ ο Δίας.

Ο Ίναχος είχε γυναίκα τη Μελία, (κόρη επίσης του Ωκεανού), κατ΄ άλλους την Αργεία, που του χάρισε έξι παιδιά: τον Φορωνέα, τον Αιγιαλέα , τον Πανόπτη, τον Άργο, τον Πελασγό, την Ιώ, ή κατά μία εκδοχή και τη Μυκήνη

Scholia In Aristophanem, Scholia in plutum (scholia vetera et fort. recentiora sub auctore Moschopulo)
Argumentum-scholion sch plut, verse 727, line 1

                                                             P.
τῷ Πλούτωνι: ⟦Τὸν Πλοῦτον Πλούτωνα εἶπε
παίζων· ἢ ὅτι καὶ Πλούτωνα αὐτὸν ὑποκοριστικῶς
ἐκάλεσεν, ὡς Σοφοκλῆς Ἰνάχῳ
  Πλούτωνος δ' ἐπείσοδος·
καὶ πάλιν
  τοιόνδ' ἐμὸν Πλούτων' ἀμεμφίας χάριν.
Ἄλλως.⟧ τὸν Πλοῦτον οὕτω λέγουσι· καὶ εἰκότως τὸν
αὐτὸν τῷ Πλούτωνι τὸν ᾍδην νομίζουσι· καὶ γὰρ
Ἡσίοδός φησιν [Op. 465]
  εὔχεσθαι δὲ Διὶ χθονίῳ Δημήτερί θ' ἁγνῇ,

Όμως η ερμηνεία του Πλούτωνα και η σύνδεση του με τον Αδη δεν σταματά εκεί.

Ο Πλούτων όπως και ο Α(ι)δωνεύς  ως Αδης και Άδωνης δεν είναι παρά οι ιδιότητες του Διός που μπορει να θεωρηθεί  ως ο Ζεύς ο Καταχθόνιος.

Scholia In Homerum, Scholia in Iliadem (scholia vetera)
Book of Iliad 15, verse 192-3, line of scholion 23

Ζεὺς οἱ μὲν αἰθήρ, οἱ δὲ ὁ διοικῶν τὰ πάντα λόγος,

οἱ δὲ τὸ ἡγεμονικὸν τοῦ κόσμου. εἴρηται δὲ παρὰ τὸ ζῶ· τοῦ

γὰρ ζῆν αἴτιος. Ποσειδῶν δὲ τὸ συνέχον τὴν θάλασσαν αἴτιον καὶ ἡ

αὐτῆς θεία δύναμις, ἐπεὶ πόσεως αἴτιος· b(BCE³E⁴)T διηθουμέ-

νης γὰρ θαλάσσης ἐκρέουσι ποταμοί, καὶ ὑετοὶ νάματα ἀπὸ θαλάσσης

ἔχουσιν. καὶ Ἀττικοὶ τὸν περὶ χειμερίους τροπὰς μῆνα †ποσειδῶνα†

καλοῦσιν· b(BE³E⁴)T Ἀνακρέων (fr. 17 P. [P.M.G. 362] =

fr. 7 G.) “μεὶς μὲν δὴ †ποσειδηΐων† / ἕστηκεν, †νεφέλη δ' ὕδωρ / βαρὺ

δ' ἄγριοι / χειμῶνες κατάγουσι톔. T ὁ δὲ Ἀϊδωνεὺς παρὰ τὸ

ἄω τὸ πνέω· οὐ γὰρ μόνον τὰς ψυχὰς συνέχει, αἵ εἰσι πνεῦμα, καὶ τοῖς

καρποῖς δὲ αἴτιος ἀναπνοῆς καὶ αὐξήσεως, ἀφ' ὧν ἡμεῖς πνέομεν· διὸ

καὶ Ζεὺς καταχθόνιος, ὅτι ζῆν ποιεῖ, καὶ Πλούτων, ὅτι πλουτεῖν. οἱ δὲ

παρὰ τὸ μὴ ὁρᾶσθαι ἢ ἀφανεῖς ἡμᾶς ποιεῖν. b(BE³E⁴)T

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 409, line 10


Σημαίνει δὲ τέσσαρα· τὸν θεὸν, ἢ τὸν οὐρανὸν, ὡς τὸ,
 Ζεὺς δ' ἐπεὶ οὖν Τρῶας·
σημαίνει καὶ τὸν Ποσειδῶνα, ὡς τὸ,
 Ζεὺς δὲ κατὰ πόντον ἐτάραξεν
σημαίνει καὶ τὸν καταχθόνιον θεὸν, ὡς τὸ,
 Ζεύς τε καταχθόνιος. Ὁ Πλούτων, Ἰλιάδος ιʹ.

Και συγχρόνως τόσο σκληρός ως ο ΑΔΑΜαντας. Και έτσι καταλαβαίνουμε πολύ καλά γιατί ο Αδάμ είναι πλασμένος από πηλό και καταδικασμένος στο προπατορικό αμάρτημα της  Θανής, του Θανάτου δηλαδή και της επιστροφής του στην γή.

Scholia In Theocritum, Scholia in Theocritum (scholia vetera)
Prolegomenon-anecdote-poem 2, section-verse 33/34d, line 1

<ἀδάμαντα:> τὸν Πλούτωνα, καθὸ σκληρὸς καὶ ἀδάμα-
στός ἐστιν.

¨Όμως δεν σταματάνε εκεί οι συνδέσεις με τον Δία/Ζευς, Διόνυσο και τον Οσιρη.

Cyrillus Theol., Contra Julianum (lib. 1-2)
Book 1, section 16, line 9

                                                      Ἀμφιβάλ-
λεται δὲ παρ' Ἕλλησιν ὁ ἐπ' αὐτῷ λόγος· οἱ μὲν γὰρ οὐκ
ἀξιοῦσιν εἶναι Πλούτωνα αὐτόν, Ὄσιριν δὲ μᾶλλον, ἕτεροι δὲ
τὸν Ἄπιν.

Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ἀάλιον – ζειαί)
Alphabetic entry zeta, page 578, line 11

τινὲς δὲ τὸν Ζαγρέα υἱὸν Ἅιδου φασίν, ὡς Αἰσχύλος ἐν Σισύφῳ
228 Nauck²> “Ζαγρεῖ τε νῦν μοι καὶ πολυξένῳ χαίρειν”· ἐν δὲ Αἰ-
γυπτίοις ²> οὕτως αὐτὸν τὸν Πλούτωνα καλεῖ “τὸν ἀγραῖον,
τὸν πολυξενώτατον, τὸν Δία τῶν κεκμηκότων”.

Είναι ο ‘Οσιρις, και ο ‘Απις για κάποιους άλλους συγγραφείς αλλά και ο Ζαγρεύς(επίθετο του Διονύσου) και ο Αγραίος (ο κυνηγός και ο θηρευτικός) και ο Δίας των κεκμηκότων των κοιμισμένων/πεθαμένων.

Aeschylus Trag., Fragmenta
Fragment 5, line 1

ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ

Ζαγρεύς (= Πλούτων)  

Diodorus Siculus Hist., Bibliotheca historica (lib. 1-20)
Book 1, chapter 25, section 2, line 2

οἱ δὲ πάσαις ταῖς προσηγορίαις ὀνομά-

ζουσι. τὸν δὲ Ὄσιριν οἱ μὲν Σάραπιν, οἱ δὲ Διό-

νυσον, οἱ δὲ Πλούτωνα, οἱ δὲ Ἄμμωνα, τινὲς δὲ

Δία, πολλοὶ δὲ Πᾶνα τὸν αὐτὸν νενομίκασι· λέ-  

γουσι δέ τινες Σάραπιν εἶναι τὸν παρὰ τοῖς Ἕλλησι

Πλούτωνα ὀνομαζόμενον

Όμως φτάνοντας στον Σκοτεινό φιλόσοφο τον Ηράκλειτο βλέπουμε να  μας τονίζει

εἰ μὴ γὰρ Διονύσῳ πομπὴν ἐποιοῦντο καὶ ὕμνεον ᾆσμα αἰδοίοισιν, ἀναιδέστατα εἴργαστ' ἂν· ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος, ὅτεῳ μαίνονται καὶ ληναΐζουσιν.

           

Γιατί αν δεν οργάνωναν πομπή για το Διόνυσο και δεν τραγουδούσαν το φαλλικό ύμνο, όσα έκαναν θα ήταν αναιδέστατα. Άλλα ο Άδης και ο Διόνυσος είναι το ίδιο πράγμα, που στ' όνομά του μαίνονται και βακχεύουν.