Ποσειδῶνα ταῖς ὀγδόαις τιμῶσιν...

Είδαμε μερικούς από τους συμβολισμούς του αριθμού 8 και πως αυτός ονομάζεται επίσης Mητέρα και Ρέα και Κυβέλη γιατί αποτελεί τον κύβο του αριθμού 2 (που αντιπροσωπεύει κατεξοχήν την θηλυκότητα και τη γονιμότητα). Είδαμε ότι το 8 είναι ο πρώτος ενεργητικό κύβος. Ένας πανίσχυρος αριθμός – οι προγονοί μας είχαν την παροιμία « Όλα τα πράγματα είναι οχτώ», ο αριθμός που έρχεται μετά τον αριθμό 7 – της δημιουργίας και φέρει μέσα του την Δύναμη  της αναγέννησης.

Ο ανθρωπος δημιουργήθηκε την 6η ημέρα , μαζί με την υπόλοιπη υλική δημιουργία. Αν και το υλικό έργο του Θεού τελείωσε, ο σκοπός Του δεν είχε ολοκληρωθεί! Η πρόθεσή του ήταν να "κάνει" άνθρωπο "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν" Του. 

Όταν όμως έφτιαξε τον άνθρωπο στην 6^η ημέρα και τον έφτιαξε μόνο "κατ' εικόνα" Του. Το "καθ' ομοίωσιν" ήταν ακόμα μελλοντικό, όπως φαίνεται στο Γένεσις 1/α΄ 26,27.

 

26 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν, καὶ ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ γῆς γῆς.

26 Εν συνεχεία ο Τριαδικός Θεός είπε καθ' εαυτόν· “ας δημιουργήσωμεν τώρα τον άνθρωπον, σύμφωνα με την ιδικήν μας εικόνα, και να έχη την δυνατότητα να ομοιάση με ημάς. Αυτοί, άνδρας και γυναίκα, ας είναι άρχοντες και κύριοι των ιχθύων της θαλάσσης, των πτηνών του ουρανού, των κτηνών και όλης της γης και όλων όσα έρπουν επάνω εις την επιφάνειαν της γης”.

Εκεί, κάπου στην 6η δημιουργική ημέρα, τελειώνει η πρώτη ανθρωπολογική διήγηση. Η δεύτερη όμως, προχωράει πιο πέρα. Εδώ μιλάμε για την εμφύσηση της πνοής ζωής – αθάνατης ψυχής και για το «Καθ’ ομοίωσιν»…

6 πηγὴ δὲ ἀνέβαινεν ἐκ τῆς γῆς καὶ ἐπότιζε πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς.	6 Ανέβλυζαν δε πηγαί και επότιζαν με τα ύδατά των όλην την επιφάνειαν της ξηράς.
7 καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν.	7 Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπον με χώμα από την γην (χοϊκόν) και ενεφύσησεν στο πρόσωπον αυτού πνεύμα ζων, την αθάνατον ψυχήν· έτσι δε έγινεν ο άνθρωπος ζώσα υλικοπνευματική ύπαρξις.

Ένα από τα κομμάτια που είναι «σπαρμένα»  στην Γένεση και δεν ακολουθούν την «λογική» σειρά» δημιουργίας του κόσμου καθώς και του ανθρώπου..

Έτσι η κατάπαυση της έβδομης ημέρας πρέπει ν΄ ακολουθεί μετά την δημιουργία και την εμφύσηση ψυχής στον άνθρωπο... !!!

2 καὶ συνετέλεσεν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἕκτῃ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἃ ἐποίησε, καὶ κατέπαυσε τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὧν ἐποίησε.	2 Κατά την έκτην ημέραν ετελείωσεν ο Θεός τα έργα αυτού, όσα έκαμε, και ανεπαύθη κατά την εβδόμην ημέραν από όλα τα έργα αυτού, τα οποία εδημιούργησεν εκ του μηδενός και εμορφοποίησεν.
3 καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην καὶ ἡγίασεν αὐτήν· ὅτι ἐν αὐτῇ κατέπαυσεν ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὧν ἤρξατο ὁ Θεὸς ποιῆσαι.	3 Ευλόγησε δε ο Θεός την ημέραν την εβδόμην, ηγίασεν αυτήν και ως αγίαν την ώρισε, διότι κατ' αυτήν κατέπαυσε την δημιουργίαν του και ανεπαύθη μετά την δημιουργίαν των έργων, τα οποία από της πρώτης ημέρας ήρχισε να δημιουργή.

Η όγδοη ημέρα σύμφωνα με τους χριστιανούς είναι η επόμενη της δημιουργίας. Την έκτη δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, την εβδόμη ο θεός ξεκουράστηκε καθώς τελείωσε το έργο του, εφόσον ο άνθρωπος είχε μέσα του πνοή θεού και η όγδοη μέρα είναι η πρώτη ημέρα μετά το τέλος της δημιουργίας. Είναι μια νέα αρχή για τον άνθρωπο. Στο απόκρυφο κείμενο του Ενώχ ο Θεός καθιερώνει την έβδομη ημέρα της καταπαύσεως του αλλά και την ογδόη ως την πρώτη μέρα του δημιουργημένου κόσμου.

Στους αρχαίους συγγραφείς και στους «Παράλληλους βίους» του Πλουτάρχου και συγκεκριμένα στον βίο του Θησέως διαβάζουμε, ότι η ογδοάς ή ογδόη μέρα δηλαδή κάθε μηνός,  είναι αφιερωμένη στον Ποσειδώνα και η μεγαλύτερη θυσία που τελούν προς τιμήν του Θησέα -  μετά την εύρεση και επαναταφή των οστών του και την δημιουργία ιερού ναού- ασύλου στο Θησείο-  είναι στις 8 του Πυανεψιώνος, την ημέρα που επέστρεψε με τους νέους από την Κρήτη. Τον τιμούν και την 8^η και των άλλων μηνών, είτε γιατί έφτασε από την Τροιζήνα την 8^ην  Εκατομβαιώνος,  - κατά τον Δ. Σικελιώτη- και γιατί νομίζουν ότι σ΄ αυτόν ταιριάζει αυτός ο αριθμός (8)  καθώς ο  Θησεύς θεωρούνταν υιός Ποσειδώνος. (Κατά τὸν μύθο ὁ Αἰγέας, δὲν εἶχε παιδιὰ καὶ ἔκανε μὲ τὴ βοήθεια τῆς Μήδειας ἕναν γυιό, τὸ Θησέα. Μητέρα τοῦ Θησέα ἦταν ἡ Αἴθρα. Ὁ Θησέας ήταν καὶ γυιὸς τοῦ Ποσειδώνα, ποὺ πλαγίασε τὴν ἴδια νύχτα μὲ τὴν Αἴθρα, ὅπως καὶ ὁ Αἰγέας)

Ο Ποσειδών λοιπόν, πανηγυρίζεται την ογδόην εκάστου μηνός, γιατί η ογδοάς- πρώτος κύβος (2Χ2Χ2=8) αριθμού αρτίου (2) και διπλάσιον του πρώτου τετραγώνου (2Χ2 =4 ) έχει ως χαρακτήρα το μόνιμον και το δυσκίνητον της δυνάμεως του Θεού, τον οποίον θεό ονομάζουμε και Ασφάλιον και Γαιήοχον δηλ. περικλείοντα και ασφαλώς συνεχόντα την γήν

.

Γαιήχος = ·  που κινεί τη γη

·  που κατέχει τη γη, που την προστατεύει

1. εκείνος που σείει τη γη

2. (για τον ωκεανό) αυτός που περιβάλλει τη γη

3. αυτός που προστατεύει τη χώρα.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αβέβαιης ετυμολ. Με τη σημ. «αυτός που προστατεύει τη γη» ως β' συνθετικό της λ. θεωρήθηκε ο -οχος < έχω (πρβλ. γηοχέω «κατέχω γη»). Άλλοι ερμήνευσαν τη λ. γαιήοχος ως Γαῖαν ὀχεύων ή Γαῖα ὀχούμενος, σύμφωνα με μια λατρευτική παράδοση κατά την οποία ο Ποσειδώνας, με τη μορφή ενός επιβήτορα ενώθηκε με τη Δήμητρα (θεά της γης) που είχε μεταμορφωθεί σε φοράδα. Πιο πιθανή φαίνεται η υπόθεση, που στηρίζεται στον δωρικό τ. γαιάFοχος, ότι δηλ. το β' συνθετικό της λ. είναι -Fοχος < (ινδοευρ. ρίζα) *wegh- «κινώ, φέρω, οδηγώ» (πρβλ. Fέχω «φέρω», λατ. vehō «φέρω», αρχ. ινδ. vάhati «οχούμαι»). Σύμφωνα μ' αυτή την ετυμολογία η λ. ερμηνεύτηκε ποικιλοτρόπως: α) «αυτός που οδηγεί το άρμα του (τρέχει) κάτω από τη γη» (Ποσειδώνας: θεός των ποταμών)

β) «αυτός που φέρνει τη γη (=Δήμητρα) στο σπίτι του, αυτός που παντρεύεται, δηλ. ο σύζυγος της Γαίας, άρα ο Ποσειδώνας». Τέλος, εξίσου ικανοποιητική φαίνεται και η άποψη που τονίζει τη σημ. «κινώ, σείω» της ρίζας *wegh

πρβλ. λατ. vexō «σείω», γοτ. gawigan «θέτω σε κίνηση, ταράσσω», στην οποία η ερμηνεία της λ. γαιήοχος «αυτός που σείει τη γη» ταιριάζει απόλυτα].

Plutarchus Biogr., Phil., Theseus
Chapter 36, section 6, line 2

.... θυσίαν δὲ ποιοῦσιν αὐτῷ τὴν μεγίστην ὀγδόῃ Πυανεψιῶνος, ἐν ᾗ
μετὰ τῶν ἠιθέων ἐκ Κρήτης ἐπανῆλθεν. οὐ μὴν ἀλλὰ

καὶ ταῖς ἄλλαις ὀγδόαις τιμῶσιν αὐτόν, ἢ διὰ τὸ πρῶ-

τον ἐκ Τροιζῆνος ἀφικέσθαι τῇ ὀγδόῃ τοῦ Ἑκατομβαιῶ-

νος, ὡς ἱστόρηκε Διόδωρος ὁ περιηγητής (FGrH 372

F 38), ἢ νομίζοντες ἑτέρου μᾶλλον ἐκείνῳ προσήκειν

τὸν ἀριθμὸν τοῦτον, ἐκ Ποσειδῶνος γεγονέναι λεγομένῳ·

καὶ γὰρ Ποσειδῶνα ταῖς ὀγδόαις τιμῶσιν. ἡ γὰρ ὀγδοὰς

κύβος ἀπ' ἀρτίου πρῶτος οὖσα καὶ τοῦ πρώτου τετρα-

γώνου διπλασία, τὸ μόνιμον καὶ δυσκίνητον οἰκεῖον ἔχει

τῆς τοῦ θεοῦ δυνάμεως, ὃν Ἀσφάλιον καὶ Γαιήοχον προς-

ονομάζομεν.  

Ἀπολλόδωρός φησιν ἐν <ι>γ' Περὶ θεῶν (fgrhist 244, 96)·

„ἐφόσον γὰρ τῷ Ποσειδῶνι προσήκειν ἡγεῖτο τὰ κατὰ τὴν τειχοδομίαν, ὃν ἡμεῖς μὲν ἀσφάλιον καὶ θεμελιοῦχον, αὐτὸς δὲ ἐνοσίχθονα καὶ γαιήοχον καλεῖν εἴωθεν, ἐπὶ τοσοῦτον καὶ <τὰ> κατὰ τὰς νομὰς τῷ νομίῳ Ἀπόλλωνι· διὸ καὶ περὶ τῶν Εὐμήλου πεποίηκεν ἵππων·‘τὰς ἐν Πιερίῃ θρέψ' ἀργυρότοξος Ἀπόλλων’ (Β 766).“ Ge

Ἡ θυσία στὸν Θησέα ὀνομαζόταν  και  ὀγδοαῖον  δηλαδή «θυσία παρὰ Ἀθηναίοις τελούμενη Θησεῖ»

Εκτός από τον Ποσειδώνα όμως υπάρχουν και όγδοες ημέρες αφιερωμένες και σε άλλους θεούς ἡ ὀγδόη Ἐλαφηβολιῶνος ἦταν ἀφιερωμένη καὶ στὸν Ἀσκληπιὸ ὁ οποίος λάμβανε μιὰ θυσία πρὸς τιμήν του ἀπὸ τούς Ἀθηναίους, ἐπίσης στὸ θυσιολόγιο τῆς Μεγάλης Δημαρχίας τῆς Ἐρχιᾶς, τὴν ὀγδόη Γαμηλιῶνος ἀποδίδονται θυσίες πρὸς τιμὴν τοῦ Ἀπόλλωνος Ἀποτροπαίου, Ἀπόλλωνος Νυμφηγέτου καὶ τῶν Νυμφῶν

συνεχίζετε…