Αρνούμενος τη δημιουργία

Είδαμε στα προηγούμενα κείμενα την αποκοπή μέρων του (ιερού) σώματος των «Θεών» και την κρίση. Η φοβερή αγιότητα των βασιλέων-Θεών οδηγεί φυσικά στην απαγόρευση του ν΄ αγγίζει – ακόμα και άλλος θεός – τα ιερά τους πρόσωπα-εν γένει την υπόσταση τους.

Πολλές φορές υπάρχουν  απαγορεύσεις κατά τις οποίες ακόμα και οι ίδιοι οι βασιλείς-Θεοί δεν αγγίζουν σιδερένια αντικείμενα. Για αυτό αναφέρονται τα κείμενα σε “αδαμάντινη άρπη” (δρεπάνι) και σε δρεπάνι “καρχαρόδοντο”  ακόμα και  φτιαγμένο από χάλυβα κλπ.

Στην Κρήτη για παράδειγμα προσφέρονταν θυσίες, χωρίς τη χρήση σιδήρου, στον Μενέδημο – που σύμφωνα με το μύθο σκοτώθηκε από σιδερένιο αντικείμενο κατά την διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Ο άρχοντας των Πλαταιών δεν έπρεπε ν΄ αγγίζει σιδερένια αντικείμενα, παρά μόνο μια φορά κατά το μνημόσυνό για τους άντρες που έπεσαν στην μάχη των Πλαταιών,  τότε μόνο μπορούσε να φέρει και να χρησιμοποιεί σπαθί – και να θυσιάζει μ΄ αυτό έναν ταύρο.

Για τις περιτομές απαγορεύεται ακόμα και σήμερα ο ιερέας Οτεντότος να χρησιμοποιεί σιδερένιο μαχαίρι για την θυσία, και η περιτομή γίνεται μόνο με κοφτερή σχίζα χαλαζία.

Στην νοτιοδυτική Αφρική στους Οβάμπο, το έθιμο απαιτεί να γίνεται η περιτομή των νέων με κοφτερό πυρόλιθο, κι αν δεν υπάρχει η εγχείρηση μπορεί να γίνει με σίδηρο, ο οποίος όμως μετά πρέπει να θαφτεί.

Οι Εβραίοι δεν χρησιμοποίησαν κανένα σιδερένιο εργαλείο για το χτίσιμο του Ναού της Ιερουσαλήμ, ούτε επίσης για την κατασκευή βωμού. Η παλαιά δε ξύλινη γέφυρα (Ponte Sublicius) στη Ρώμη, η οποία θεωρούνταν ιερή, είχε κατασκευαστεί και έπρεπε να επισκευάζεται χωρίς τη χρήση σιδήρου ή μπρούντζου. 

Ίσως γιατί ο σίδηρος  θεωρήθηκε νεωτερισμός και γι αυτό τον έβλεπαν με υποψία και αντιπάθεια…ή ως δεύτερη εκδοχή ότι έχει την ιδιότητα να σκουριάζει όταν βρίσκεται εκτεθειμένος στην υγρασία και στο οξυγόνο για πολύ καιρό.

Η λέξη σκουριά είναι το άλλο όνομα για το οξείδιο του σιδήρου.
Δηλαδή με την πάροδο του χρόνου, το οξυγόνο συνδυάζεται με το μέταλλο και έτσι δημιουργείται ένα νέο συστατικό, ένα οξείδιο! Βέβαια το στοιχείο που είναι ο πλέον ισχυρός καταλύτης για την οξείδωση, είναι το νερό! Εάν όμως υπάρξει και το στοιχείο του Νατρίου στο νερό, όπως δηλαδή στην περίπτωση με το θαλασσινό νερό, τότε η οξείδωση δημιουργείται με πάρα πολύ γρήγορους ρυθμούς!

Τώρα ότι αφορά την κρίση και την  απομάκρυνση του βασιλέα-Θεού από τον θρόνο ακόμα και μέσω δολοφονίας θα πρέπει να σταθούμε στα παρακάτω στοιχεία. Ο άνθρωπος δημιούργησε θεούς όμοιους μ’ αυτόν και αφού ο ίδιος είναι θνητός, ήταν φυσικό να υποθέσει ότι και τα δημιουργήματα του μπορούν να βρεθούν στην ίδια δυσάρεστη κατάσταση.

Τον τάφο του Δία τον έδειχναν στους επισκέπτες στην Κρήτη μέχρι τις αρχές της δικής μας εποχής. Ο τάφος με το σώμα του Διονύσου υπάρχει κάπου στους Δελφούς, δίπλα στο άγαλμα του Απόλλωνα.

Στην Μένδη βρισκόταν η μούμια του ΄Οσιρη, ενώ η Θίνιδα καυχιόταν για την μούμια του Ανουρη και η Ηλιούπολη χαιρόταν για την κατοχή της μούμιας του Τουμού. Πρόσφατα βλέπουμε να μιλούν για την εύρεση του τάφου του Οσιρη στην Άβυδο  κλπ

Οι βασιλείς-Θεοί φονεύονταν όταν μειωνόταν η δύναμή τους. Η ασφάλεια του κόσμου των απλών ανθρώπων είναι δεμένη με την μαγική δύναμη της δημιουργίας των βασιλέων-Θεών.

Καμία φροντίδα ή προφύλαξη – όσο μεγάλη κι αν είναι δεν θα εμποδίσει τον βασιλέα-Θεό να γεράσει, να εξασθενίσει και τελικά να πεθάνει !!!

Ήδη στα προηγούμενα κείμενα είδαμε ότι ο Ουρανός αρνήθηκε την δημιουργία και γκρέμιζε τα παιδιά του στα Τάρταρα, αυτός είναι και ο λόγος που θα δολοφονηθεί από τον γιό του, με την βοήθεια της συζύγου του. Από την αποκοπή του ανδρικού  μορίου του – και την ρίψη τους στην θάλασσα θα γεννηθεί η Αφροδίτη, ενώ από το αίμα τους που τρέχει από την αποκοπή θα γεννηθούν οι Ερινύες… 

Αρνήθηκε την δημιουργία λέει το κείμενο – Ποιες καταστροφές τους περιμένουν από την σταδιακή εξασθένηση των δυνάμεών του βασιλέα-Θεού και ως  την τελική εξαφάνισή του με τον θάνατο ;

Ο βασιλέας-θεός πρέπει να θανατωθεί, αμέσως μόλις εμφανισθούν τα συμπτώματα ότι οι δυνάμεις του αρχίζουν να εξασθενούν, και η ψυχή του πρέπει να μεταφερθεί σε έναν ρωμαλέο διάδοχο, πριν αυτή πάθει κάτι σοβαρό από την απειλητική παρακμή.

Αν ο βασιλιάς-θεός πεθάνει από φυσικό θάνατο ή από γηρατειά, αυτό σημαίνει για τον «πρωτόγονο» άνθρωπος ότι η ψυχή του φεύγει ακούσια από το σώμα του και αρνείται να επιστρέψει ή ποιο συνηθισμένα αποσπάστηκε ή εμποδίστηκε στις περιπλανήσεις της από ένα «μάγο» ή κάποιο δαίμονα. Ακόμα κι αν κατόρθωναν να πιάσουν την ψυχή, καθώς αυτή θα έβγαινε από τα χείλη του ή από τα ρουθούνια του, και να την μεταφέρουν μέσα σε κάποιο διάδοχό του, αυτό δεν θα εξυπηρετούσε ο σκοπό τους. Γιατί, αν πέθαινε από αρρώστια, η ψυχή του αναγκαστικά θα άφηνε το σώμα του στο τελευταίο στάδιο αδυναμίας και εξάντλησης κι έτσι εξασθενημένη θα συνέχιζε να σέρνει μια άτονη και αδρανή ύπαρξη σε οποιαδήποτε σώμα θα μπορούσε να μεταφερθεί. Φονεύοντας λοιπόν αυτόν οι πιστοί του ήταν σίγουροι ότι πρώτα θα μπορούσαν να «πιάσουν» την ψυχή του και να την μεταφέρουν στον κατάλληλο διάδοχο, ενώ ήταν σίγουροι ότι ο κόσμος τους δεν θα κινδύνευε από την παρακμή και την κατάπτωση.

Ένα από τα μοιραία σημάδια της κακή υγείας ή της μείωσης της δύναμής του ήταν η αδυναμία του να ικανοποιήσει τα σεξουαλικά πάθη των γυναικών του. Οι πολλές σύζυγοι και οι πολλοί γιοί έδινε ταυτόχρονα και πολλούς πιθανούς υποψήφιους για τον θρόνο, κι έτσι ο μονάρχης που βασίλευε κινδύνευε διαρκώς.

Αν έπαυε λοιπόν η δυνατότητα της διαιώνισης του είδους ήταν η ώρα που θα έπρεπε να πεθάνει και να παραχωρήσει την θέση του σε κάποιον ποιο σθεναρό διάδοχο. Η γονιμότητα του βασιλιά υποδηλώνει ταυτόχρονα και την σύνδεση της με την γονιμότητας των ανθρώπων, των ζώων, των φυτών, και εξαρτάται συμπαθητικά από την γεννητική δύναμη έτσι ώστε η ολοκληρωτική έλλειψη της γονιμότητάς του να επηρεάζει και τους ανθρώπους, στα ζώα, τα φυτά, να έχει ως αποτέλεσμα και την αντίστοιχη έλλειψη σε σύντομο χρονικό διάστημα μέχρι την πλήρη εξαφάνιση της ζωής τους. Σε κάποιες φυλές θανατώνουν τον βασιλιά μόλις αυτός αρχίζει να γκριζάρει ή να έχει ρυτίδες.

Καταλαβαίνουμε ότι οι βασιλείς θα έπρεπε να είναι απαλλαγμένοι απ΄ οτιδήποτε ελάττωμα, ή κάποια σωματική βλάβη, ή μολυσματική ασθένεια, ή ακόμα και την απώλεια κάποιου μπροστινού δοντιού. Αν δεν γινόταν αυτό και για να δώσουν τέλος στις ατέλειές τους αυτοκτονούσαν, κάποιες φορές, για ν αναζητήσουν μια άλλη ζωή στην οποία θα ήταν αρτιμελής, γιατί εκεί μόνο υπάρχει τελειότητα…

Σε κάποιους λαούς δεν περίμεναν καν την εμφάνιση του εξωτερικού ελαττώματος ή του συμπτώματος κακής υγείας, γήρατος κλπ. Καθόριζαν κάποιο χρονικό διάστημα πέρα από το οποίο δεν μπορούσε να βασιλεύει και προτιμούσαν να σκοτώσουν τον βασιλιά, ενώ αυτός ήταν γεμάτος από το σφρίγος της ζωής.

Άλλοτε κάθε 12 χρόνια, ή κάθε 8 ή 9 χρόνια για κάποιες φυλές στην Σουηδία, άλλοτε κάθε 8 χρόνια σε κάποιες περιπτώσεις Ελλήνων Βασιλειάδων και τότε είχαμε φαινόμενα μιας νέας χειροτονίας ή ανανέωσης της θεϊκής ευλογίας ή μιας συμβολικής θανάτωσης με αντιπρόσωπο, κάποιον γόνο ή κάποιον νεότερο κλπ ή αντικατάστασης του μ΄ έναν προσωρινό βασιλέα που έπαιρνε τη θέση του βασιλέα για ελάχιστες μέρες και σκοτωνόταν στο τέλος στην θέση του πραγματικού.

Πολλές φορές κάποιος αθώος, ή μέλος της βασιλικής οικογένειας, ή αργότερα για να μην εγείρουν το δημόσιο αίσθημα με την θανάτωση του αθώου, κάποιος μελλοθάνατος εγκληματίας που εκπροσωπεί έναν μελλοθάνατο θεό.

Έτσι πλέον γίνεται γνωστό ότι η θάνατος και η ανάσταση είναι τα μόνα μέσα διαιώνισης της θεϊκής ζωής που κρίνονται αναγκαία για την σωτηρία του λαού και του κόσμου

Συνεχίζεται…