Το πρώτο κείμενο – είναι μια πρώτη καταγραφή, το ζητούμενο είναι η Σεμέλη και οι συνδέσεις της με την Παναγία Σουμελά, όσοι θέλουν παραπέρα στοιχεία περί λέξεων π.χ. Ελλών/Σελλών, Σεληνητών, Σελλιώτων, Σέλατος, Σελήνης κλπ – το ψάχνουν και μόνοι τους…
γιατί αλλιώς δεν ξεμπερδεύουμε ούτε στον αιώνα τον άπαντα αναλύοντας κάθε λέξη.
Εξ άλλου ο χρόνος είναι χρήμα, και δεν έχω ούτε απεριόριστο χρόνο, ούτε διάθεση ν’ ασχοληθώ με επιμέρους θέματα.
Κατά τους ορφικούς και την ορφική παράδοση με την ένωση Σεμέλης και Διός χτίζεται το θεολογικό οικοδόμημα που χαρίζει στην ανθρωπότητα τον υιό Διόνυσο.
Καδμείη δ'άρα oi Σεμέλη τέκε φαίδιμον υίόν μιχθεϊσ' έν φιλότητι, Διώνυσόν πολυγηθέα, άθάνατον θνητή• νϋν δ' αμφότεροι θεοί εΐσιν".
(Και τού Κάδμου ή κόρη ή Σεμέλη του γέννησεν, έρωτοσμίγοντας μαζί του, εξαίσιο γιό τόν πολύχαρο Διόνυσον, άθάνατον θνητή- άλλά και oi δύο τώρα θεοί είναι).
(Ησιόδου "Θεογονία" 940 - 943, άπόδ. Π. Λεκατσά, έκδ. ΠΑΠΥΡΟΣ).
Σας παραθετω τον Ορφικό ύμνο της Σεμέλης
Κικλήσκω κούρην Καδμηίδα παμβασίλειαν, εὐειδῆ Σεμέλην, ἐρατοπλόκαμον, βαθύκολπον, μητέρα θυρσοφόροιο Διωνύσου πολυγηθοῦς, ἣ μεγάλας ὠδῖνας ἐλάσσατο πυρφόρωι αὐγῆι ἀθανάτη τε<υ>χθεῖσα Διὸς βουλαῖς Κρονίοιο τιμὰς τευξαμένη παρ᾽ ἀγαυῆς Περσεφονείης ἐν θνητοῖσι βροτοῖσιν ἀνὰ τριετηρίδας ὥρας, ἡνίκα σοῦ Βάκχου γονίμην ὠδῖνα τελῶσιν εὐίερόν τε τράπεζαν ἰδὲ μυστήριά θ᾽ ἁγνά. νῦν σέ, θεά, λίτομαι, κούρη Καδμηίς, ἄνασσα, πρηύνοον καλέων αἰεὶ μύσταισιν ὑπάρχειν.
Και η μετάφρασή του
Την κόρην του Κάδμου επικαλούμαι, την βασίλισσαν των πάντων, την ωραίαν Σεμέλην με τα αξιέραστα πλοκάμια, την βαθύκολπο, την μητέρα του Διονύσου, πού κρατεί θύρσον πού παρέχει μεγάλην ευθυμίαν ή οποία υπέφερε πολύ κατά την γέννησιν του Διονύσου, πού έγινε κατά την αυγήν. πού φέρνει το φως και εγέννησε κατά τάς βούλας (τάς προθέσεις) του αθανάτου Διός, υιού του Κρόνου και επέτυχε να λάβη από την ονομαστήν Περσεφόνην τιμάς μεταξύ των θνητών ανθρώπων κατά τριετίαν όταν τελούν (κάμνουν τελετήν, εορτάζουν) την γέννησιν του ιδικού σου Βάκχου και την ιεράν τράπεζαν και τα αγνά μυστήρια. Τώρα, ώ θεά, βασίλισσα, κόρη του Κάδμου, εσένα ικετεύω και σε καλώ να έχης πάντοτε καλήν διάθεσιν προς τους μεμυημένους.
ΣΕΜΕΛΗ = 288 = ΟΝ ΜΗ ΟΝ
ΣΕΜΕΛΗ 288 = Δ+ΘΕΟΣ
Όπου Δ το ελληνικό γράμμα Δέλτα που προήρθε από το Daleth που στα φοινικικά/εβραικά σημαίνει Πόρτα
Η Σεμέλη είναι η «Πόρτα» για την έλευση του Θεού και του Υιού του…Αντιπροσωπεύει την αντιληπτή πραγματικότητα, την υλοποιημένη αρχή της Μονάδος.
ΣΕΜΕΛΗ =288 = ΓΑ + ΘΕΟΣ όπου ΓΑ = Γη (δωρικος τυπος)
Ένωση της μητέρα γης και του Θεού όπως και το ΔΑ σημαίνει ακριβώς το ίδιο πραγμα ΔΑ-ΜΗΤΗΡ ή ΓΑ-ΜΗΤΗΡ η ΔΗΜΗΤΡΑ.
Η Υλοποίηση κάτι «άπιαστου», «α-φαντου» σε φυσικό και στο δικό μας επίπεδο/πεδίο αντίληψης
ΣΕΜΕΛΗ= 288= ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΗΝ = ΑΝΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ= ΒΕΡΡΟΙΑ= ΕΝΑΡΜΟΖΕΙ = ΘΕΑΓΕΝΕΙΣ =ΚΑΔΜΕΙΗΣ=ΚΑΔΜΗΙΔΑΣ= ΠΑΙΓΝΙΔΙΟΝ
488 = ΣΕΜΕΛΗΣ = ΟΜΗΡΟΣ = Ο ΜΗΡΟΣ = ΥΛΗΝ
Οι συνδέσεις με την αναγγελία και την χαρά, την αγαλλίαση την έλευσης δια μέσω της Σεμέλης καθώς και η σύνδεση με τον τόπο/περιοχή της ευρύτερης ΒΕΡΡΟΙΑΣ που φιλοξενεί και το όρος ΒΕΡΜΙΟΝ και την μία από τις δύο Παναγίες Σουμελά είναι εμφανής
Η σύνδεση της ΣΕΜΕΛΗΣ με τον ΜΗΡΟ όπου ράφτηκε ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ κι αυτή δίνεται ξεκάθαρα όπως και η εμφάνιση του ως ΥΛΗ από τον Πνευματικό και Αόρατο κόσμο στον ορατό και υλικό κόσμο μας καθώς και η σύνδεση με τον ΚΑΔΜΟ πατέρα της.
Nonnus Epic., Dionysiaca Book 9, line 4
Ζεὺς δὲ πατὴρ Σεμέλης φλογερῶν νωμήτορα κόλπων
ἡμιτελῆ λοχίοιο διαθρῴσκοντα κεραυνοῦ
δεξάμενος Διόνυσον ἐπέρραφεν ἄρσενι μηρῷ,
μαρμαρυγὴν δ' ἀνέμιμνε τελεσσιγόνοιο Σελήνης·
καὶ παλάμη Κρονίδαο κυβερνήτειρα λοχείης
αὐτομάτη πέλε μαῖα πολυρραφέος τοκετοῖο,
παιδοτόκου λύσασα μογοστόκα νήματα μηροῦ.
Nonnus Epic., Dionysiaca
Book 9, line 104
ἣ τότε Βάκχον ἑλοῦσα θεοτρεφέων ἀπὸ μαζῶν
ἀπροϊδῆ ζοφόεντι κατεκλήισε βερέθρῳ·
καὶ Διὸς αὐτοβόητος ἀπαγγέλλουσα λοχείην
μαρμαρυγὴ σελάγιζε καταυγάζουσα προσώπου·
τοῖχοι δ' ἀχλυόεντες ἐλευκαίνοντο μελάθρου,
καὶ ζόφον ἔκρυφε φέγγος ἀθηήτου Διονύσου.
Το ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΝ εξηγείται παρακάτω σε απόσπασμα του Ηρακλείτου περί πεσσών και ΔΙΟΝΥΣΟΥ.
Το Σεμέλη όμως μπορεί να μετατραπεί πολύ εύκολα σε ΘΕΜΕΛΗ με την αλλαγή του Σ σε Θ και το Συμέλη/α σε Θυμέλη/α …
Θυμέλη όμως είναι ο βωμός, το θυσιαστήριο, αλλά και η θυσία και το θύμα όπως και η σκηνή του Θεάτρου. Μια βωμοειδής εξέδρα, σκηνή, αλλα και ο βωμός του Διονύσου στο κέντρο της ορχήστρας του αρχαίου θεάτρου… περι θεάτρου, τραγωδιας κλπ σε κάποιο άλλο κείμενο
Θεμέλη, Σεμέλη, η Γή [της δε Γής Θεμέλης προσαγορευομένης, δια το εις αυτήν πάντα καταθεμελιούσθαι Σεμέλην οι ποιηταί προσηγορεύκασι //ΙωανΛαυρΛυδ.book 4, 51:10],
Θεμέλη δίνεται επίσης ως είναι η ονομασία του βωμού των αρχαίων ελληνικών θεάτρων, στο κέντρο της ορχήστρας, όπου στεκόταν ο κορυφαίος του χορού όμως η Θεμέλη είναι παράγωγο εκ του Θεμελιόω ( Βάζω θεμελιο, θεμελιώνω, ιδρύω, βασίζω, εδραιώνω, στηρίζω γερά κλπ.
Θεμελιούχος επίθετο του Ποσειδώνα/Ποσειδάωνα ο συγκρατών τα θεμέλια…
Η ίδια η Σεμέλη γίνεται ο Θεμελιώδης λίθος, ο ακρογωνιαίος λίθος μέσα από την την οποία θα λάβει «σάρκα» ο υιός της Διόνυσος ο ίδιος αθάνατος γεννημένος από θνητή μητέρα… και τώρα και οι δύο θεοί είναι (άθάνατον θνητή• νϋν δ' αμφότεροι θεοί εΐσιν". Ησιόδου "Θεογονία" 940 – 943 )
Θεμέλιον είναι η βάση ή το έδρανον, το έρεισμα, αλλα και το εσωτερικό και βαθύ μέρος, η ουσία του πραγματος και πολλές φορές και ο πυρήνας του…
ΘΕΜΕΛΗ = 97 = ΑΕΛΙΑΝ= ΑΜΑΛΘΕΙΑΝ = ΑΜΝΑΔΑ =ΑΜΝΕΑ= ΕΝΑΛΙΑΝ = ΚΑΔΜΗΙΔΙ
ΑΕΛΙΟΣ = ο ήλιος
ΑΜΑΛΘΕΙΑΝ= η τροφός που βύζαξε/εθρεψε μωρό τον Δια στην ΙΔΗ
ΑΜΝΑΔΑ = προβατίνα, χρυσή αμνάδα στο μύθο του Χρυσόμαλλου δέρατος…
ΕΝΑΛΙΑΝ= θαλασσινή, εναλία δρόσος το θαλασσινό νερό
ΚΑΔΜΗΙΔΙ =σύνδεση με τον Κάδμο πατέρα της ΣΕΜΕΛΗΣ
Άλλωστε στην μυθολογία έχουμε αρκετούς ΔΙΟΝΥΣΟΥΣ κατ’ αλλους φτάνουν μέχρι 8 τον αριθμό. Σύμφωνα με τα ορφικά έχουμε τρείς ,έναν τον υιό της Περσεφόνης, έναν της Δήμητρας και έναν της Σεμέλης.
Το λείο σώμα της φύσεως ως έμψυχο διέπεται από την ζωογόνο δύναμη της Δήμητρας.
Ο Ευριπίδης στις "Βάκχαι" στιχ. 270 μας πληροφορεί:
"Δύο δυνάμεις πρωτοήρθαν στους ανθρώπους,
η θεά ΔΗΜΗΤΡΑ ή Γαία ή όπως θέλεις πές την που θρέφει τους ανθρώπους.
Μετά ήρθε της ΣΕΜΕΛΗΣ γόνος ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ που με τον οίνο παύει τη λύπη των θνητών.Και σαν χορταίνουν το ποτό απ'του αμπελιού τη ροή, ύπνο δίνει και λήθη στα κακά της ημέρας.
Θεός χύνεται σπονδή στους αθανάτους ώστε για χάρη του οι θνητοί να μην στερούνται πλούτη. Τον περιγελάς που στον ΜΗΡΟ είναι ραμμένος;
Θα σου εξιστορρίσω μία όμορφη ιστορία:
Όταν ο ΖΕΥΣ απ'τη φωτιά του κεραυνού τον πήρε στον Όλυμπο τον έφερε ώς θείον βρέφος.
Διονύσος με όλες τις μορφές και τις εκφράσεις του καθώς θεωρούν ότι ο Ιάκχος, ο Βάκχος, ο Σαββάζιος, ο Ζαγρεύς κλπ, καθώς και μια σειρά από επίθετα και παρωνύμια του αποδίδονται αποτελούν και αντιπροσωπεύουν την ίδια θεότητα ως ΥΙΟ ΘΕΟΥ και γεννημένο από διαφορετικές εκφράσεις της θηλυκής αρχής/θεότητας Μητέρας τον συνδέουν με την Σεμέλη, Περσεφόνη, Δήμητρα, Αφροδίτη κλπ…
Ορφικός ύμνος Διονύσου (θυμίαμα στύρακα)
Κικλήσκω Διόνυσον ἐρίβρομον, εὐαστῆρα, πρωτόγονον, διφυῆ, τρίγονον, Βακχεῖον ἄνακτα, ἄγριον, ἄρρητον, κρύφιον, δικέρωτα, δίμορφον, κισσόβρυον, ταυρωπόν, Ἀρήιον, εὔιον, ἁγνόν, ὠμάδιον, τριετῆ, βοτρυηφόρον, ἐρνεσίπεπλον. Εὐβουλεῦ, πολύβουλε, Διὸς καὶ Περσεφονείης ἀρρήτοις λέκτροισι τεκνωθείς, ἄμβροτε δαῖμον• κλῦθι, μάκαρ, φωνῆς, ἡδὺς δ᾽ ἐπίπνευσον ἀμεμ[φ]ής εὐμενὲς ἦτορ ἔχων, σὺν ἐυζώνοισι τιθήναις.
Τον Διόνυσον προσκαλώ, τον θορυβώδη πού φωνάζει ευά (επιφώνημα ενθουσιώδες), τον πρωτογενή, πού έχει δύο φύσεις, και εγεννήθη τρεις φορές, τον Βακχικόν βασιλέα, τον ζώντα εις τους αγρούς, τον ανέκφραστον. τον απόκρυφον, πού έχει δύο κέρατα και δύο μορφάς τον γεμάτο από κισσό, πού έχει πρόσωπο ταύρου, τον πολεμικόν τον βακχικόν. τον αγνόν. πού τρώγει ωμά κρέατα, τον τριετή, πού τρέφει τα σταφύλια και έχει για πέπλο βλαστάρια. Ω Ευβουλέα, πολυμήχανε, πού εγεννήθης στα απερίγραπτα κρεββάτια του Διός και της Περσεφόνης αθάνατε δαίμονα (θεέ) άκουσε, μακάριε, την φωνήν μου και σπεύσε με γλυκύτητα και με προσήνεια. έχων ευμενή διάθεσιν μαζί με τις καλλίζωνες συντρόφους σου (τις Μαινάδες και τις Βάκχες).
Είναι σαφές λοιπόν ότι μιλάμε για πρώτη μητέρα του Διονύσου είναι η Περσεφόνη. η δε Σεμέλη αναλαμβάνει να κυοφορήσει τον Διόνυσο ( όπως θα λέγαμε με σημερινούς ιατρικούς όρους : Φέρουσα ή Υποκατάστατη Μητέρα ), μέχρις ότου ο Ζευς πάρει τον Διόνυσο και τον επιστρέψει στην Περσεφόνη. Με αυτή την οπτική και λαμβανομένου υπ' όψιν ότι ο Ιακχος είναι ο Διόνυσος μωρό ( βλέπε λήμμα Ιακχος στο λεξικό Σουίδα ), μπορούμε να διακρίνουμε την σχέση Περσεφόνης-Ιάκχου-Διονύσου και την θεολογική πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τον μύθο της ΕΛΕΥΣΙΣ/Ελευσίνας … κάποια άλλη στιγμή.
Άλλες ονομασίες/ιδιότητες της ΣΕΜΕΛΗ είναι οι παρακάτω ΥΗ, ΘΥΩΝΗ, ΕΓΧΩ.
Υη η Σεμέλη και Υης επίθετο του Διός, του Διονύσου, του Σαβάζιου, και ταυτόχρονα ο θεός της υγρασίας και του νερού που καρπίζει την γή …αλλα και ύησον το σημερινό ρήμα σαλεύω
Η άμεση σύνδεση της Σεμέλης ως θεάς της υγρασίας και του νερού της βροχής καθώς και με την κίνηση/σαλεμα κλπ.…
Υετηρία η βροχή και ο βροχερός καιρός. Υέτιος ο Δίας που φέρνει βροχή αλλά και επίθετο του Απόλλωνα το Υετόεις ο πρόξενος βροχής, ο βρόχινος, βροχερός κλπ
Εγχώ επίθετο εκ του Εγχείω γεμίζω, πληρώ, χύνω μέσα, κάποια που έχει γεμίσει, πληρω-θεί εντός της
Εγχειος επίθετο της Αφροδίτης στην Κύπρο
ΕΓΧΩ = 1408 = ΕΚΒΛΑΣΤΩΝ = ΕΝΥΓΡΩΝ = ΜΕΓΙΣΤΩΝ = ΣΕΜΕΛΗΣ ΒΟΥΛΗΣΙΣ = ΣΩΤΗΡ
Εκβλαστών = αυτός/η που έχει βλαστήσει
Ενυγρών/ενυδρών = ο/η πλήρη/ς κορεσμένος εκ υγρών,
Μεγιστών = επίθετο του Διός
και το Σωτήρ, σωτήρας, λυτρωτής, ελευθερωτής, απελευθερωτής, θεός προστάτης = επίθετο του Ασκληπιού, επιθέτο του Διονύσου, επίθετο του Διός, επίθετο του Ηρακλέως, επίθετο του Πλούτωνος, επίθετο του Ποσειδώνος, επίθετο του Χριστού
Στην Χριστιανική θρησκεία ο Ιησούς Χριστός συνελήφθει με την παρέμβαση του Αγίου Πνεύματος, γεννήθηκε από την Αειπάρθενο Μαρία υπέφερε και σταυρώθηκε και θα έρθει να κρίνει ζώντες και νεκρούς.
Σύλληψη με την «παρέμβαση» του Αγίου Πνεύματος κάτω από το πρίσμα του Γνωστικισμού παραπέμπει ευθέως στον Κατακλυσμό.
Ο Ιησούς έχει συλληφθεί στο Νου του Αγίου Πνεύματος του Θεού, που είναι θηλυκού γένους στην εβραϊκή γλώσσα και κατά την Γένεση, Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος. Η Παρθένος Μαρία ήταν το σώμα-σκεύος-Θήβη-Θήκη μέσα από το οποίο αυτή η αφηρημένη έννοια ενσαρκώθηκε και Μαρία για τους γνωστικούς σήμαινε «θαλασσινή».
Το Άγιο Πνεύμα ως αρσενικό στο γένος είναι προιόν της λατινικής γραμμής – spiritus είναι αρσενικό – και της πρώιμης χριστιανικής δυσπιστίας στις θηλυκές θεότητες/οντότητες
Οι γνωστικοί όμως εξομοιώνουν το Άγιο Πνεύμα με την σοφία, τη γνώση οι οποίες είναι και οι δυο θηλυκού γένους.
Η συνδεση με την ΕΓΧΩ- ΕΓΧΕΙΟ ΑΦΡΟΔΙΤΗ είναι ξεκάθαρη όπως και με την ΥΗ/ΣΕΜΕΛΗ
Το ΘΥΩΝΗ τώρα ως άλλη ονομασία της Σεμέλης Η εξήγηση που δίνεται για τη μεταξύ τους διαφορά είναι ότι «Σεμέλη» είναι η θνητή υπόσταση της μητέρας του θεού, ενώ « Θυώνη » είναι η Σεμέλη μετά την αποθέωσή της (δηλαδή τη μετατροπή της σε θεά) από τον Διόνυσο, ο οποίος την έφερε στον Όλυμπο παίρνοντάς την από τον Αδη.
Θυώ σημαινει θυσιάζω, η Θυώνη είναι η γυναίκα/μητέρα που θυσιάστηκε ως θνητή για να κερδίσει την αθανασία και την αποθέωση ως θεά πιά στον Ολολαμπρο Ολυμπο.
ΘΥΩΝΗ = 1267 = ΑΔΙΑΠΑΥΣΤΟΣ = ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝΟΝ = ΑΣΤΡΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ = ΠΑΝΕΠΟΨΙΟΝ ΟΜΜΑ
ΑΔΙΑΠΑΥΣΤΟΣ = αδειάλειπτος, ακατάπαυτος, ακούραστος, διαρκής κλπ
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝΟΝ = αυτό που ήδη έχει αποκαλυφθεί
ΑΣΤΡΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ … Αυτή τη διαδικασία την ακολουθούν τα αστέρια με μια μάζα σαν τον ήλιο μας, που δεν έχουν να κάψουν τίποτε άλλο εκτός του άνθρακα, μετατρεπόμενοι τελικά με την εξάντληση των καυσίμων τους σε ερυθρούς γίγαντες (για άστρα σαν τον ήλιο μας) ή υπεργίγαντες (για πιό μεγάλα άστρα). Ο αστρικος άνεμος μεταφέρει μέρος της μάζας τους στο διάστημα και η ύλη αυτή σχηματίζει το πλανητικό νεφέλωμα. Τέλος η ύλη στον πυρήνα βρίσκεται σε μορφή πλάσματος ενώ τα εκφυλισμένα ηλεκτρόνια αντιστέκονται στην βαρυτική συστολή. Ο πυρήνας σχηματίζει ένα υπόλειμμα που λέγεται λευκός νάνος.
ΠΑΝΕΠΟΨΙΟΝ ΟΜΜΑ = το μάτι που παρακολουθεί τα πάντα. Πανεπόπτης οφθαλμός ή το μάτι του Πανάγαθου θεού.
Το θέμα είναι κάτι που δεν μπορεί να εξαντληθεί στις λίγες γραμμές ενός Blog..
Όμως θα δώσω μερικές ακόμα σκέψεις περί παιδός και παιχνιδιών …
ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΝ = ΣΕΜΕΛΗΝ = 288
Ό Ηράκλειτος στο άπ. 52 αποκαλύπτει τά εξης μυστηριακά σχετικώς μέ τόν παίδα Διός/Σεμέλης και τήν βασιλείαν τού παιδός:
"αίών παις έστι παίζων πεσσεύων παιδός ή βασιλείη".
(ό αίών είναι παιδί πού παίζει τοποθετώντας έδώ κι εκεί τούς πεσσούς- ή βασιλεία είναι τού παιδιού).
(Ηράκλειτος, άπ. 52, άπόδ. Χ. Α. Λαμπρίδης, έκδ. ΚΛΕΙΩ).
Ή εικών τού κόσμου είναι ή εικών τού αιώνος, μέ τήν οποίαν παίζει το παιδί Διόνυσος μέ τούς πεσσούς. Oi πεσσοί είναι παιχνίδι τύχης. Όμως είναι πράγματι έτσι ή υπάρχει μία εσωτερική αφανής νομοτέλεια, ή όποια εντός μεγάλων χωροχρονικών κύκλων ορίζει τό αόρατον τού Νόμου, τον όποιον διά της εξουσίας του ό Διόνυσος καλείται από τόν πατέρα του Δία νά εφαρμόσει.
Ό κόσμος της εικόνας τού Ηρακλείτου θά είναι αιωνίως νέος, όπως εί¬ναι και το παιδί του Διός και της Σεμέλης, ό μεταξύ της αθανασίας και της θνητότητος, αυτός που εχει αναλαβει τήν φροντίδα τών επί μέρους ψυχών τών έλλόγων και νοημόνων όντων.
Είς τόν Άγρόν τού Διονύσου Ζαγρέως, είς τόν Ζωδιακόν Κύκλον, έρχο¬νται και επανέρχονται οι ψυχαί τών θνητών, άλλοτε πάσχουσαι και άλλοτε ποιώντας, πάντοτε όμως έν κινήσει. Μεταβολή και κίνησις είναι τό βασιλικόν παιχνίδιον τών πεσσών. Παίζει ό Διόνυσος μέ τούς πεσσούς είς τόν χώρον και τόν χρόνον ώς βασιλεύς, ορίζων διά της κινήσεως τά τού χρόνου στόν αίσθητό κόσμο. Πεσσονομών ορίζει τήν νομοθετικήν έξουσίαν τού όλου διά τού καταμερισμού των πεσσών, oι όποιοι διά της έπαναληπτικότητος των επί μέρους κύκλων επαναφέρουν τήν τάξιν εις την αιωνιότητα.
Ώς πρός τό κατωτέρω Όρφικόν Απόσπασμα, ό Διόνυσος, γνωρίζων τούς όρους τού παιχνιδιού, θλίβεται διά τάς ψυχάς, οταν αυτες τόν επικαλούνται, απελπισμένοι, διά νά τους όδηγήση και πάλιν είς τόν φωτεινόν του κόλπον.
"Πόσον αυται κινούνται εις τό άπειρον σύμπαν. Πόσον στροβιλίζονται και άλληλοζητώνται αί αναρίθμητοι ψυχαί, αϊ όποιαι πηγάζουν άπό τήν μεγάλην ψυχήν τού κόσμου. Πίπτουν αύται άπό πλανήτου είς πλανήτην καί θρηνούν είς τήν άβυσσον τήν λησμονημένην πατρίδα.
Είναι τά δάκρυα σου, Διόνυσε.
Ω μέγα Πνεύμα, μεγάλε Έλευθερωτά, ανάλαβε τάς θυγατέρας σου είς τόν εκ φωτός άποτελούμενον κόλπον σου...."
Συνεχίζεται
Αρχική σελίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου