Σεμέλη -Φεγγαροθεά

Όμως ας περάσουμε στο Ερατοπλόκαμος = η έχουσα ωραίους βοστρύχους, πλόκαμους, μπούκλες. Άλλη ονομασία του βόστρυχου ειναι όστλιγξ με την έννοια της έλικος (ελιξ) και με την έννοια της ως αστραπής, αστροπελέκι, αλλα και ως σπινθήρας.
Αλλα η έλικα είναι μια σπείρα στην ουσία και η ίδια ερμηνεία δίνεται και για το δίχτυ …
αλλά και μια ακόμα ονομασία των βοστρύχων, της πλεξούδας και της κοτσίδας ειναι αυτή της σειράς, όμως σείριος αστηρ θεωρείται ο ήλιος και Σείριος… ο Σείριος αλλά και ο Καυτός αυτός που προξενεί καύσωνα, καύματα ο καλοκαιρινός κλπ…Ακόμα και τις …Σειρήνες κάπως έτσι δεν τις έχουμε στο μυαλό μας ως γοητευτικές γυναίκες με όμορφη μακριά κόμη ή μπούκλες… στον Ευρυπίδη αναφέρετε στις Βάκχες

Euripides Trag., Bacchae
Line 494

ἱερὸς ὁ πλόκαμος· τῶι θεῶι δ' αὐτὸν τρέφω.

Εικόνα που μου έρχεται στο νού με την Μαρία Μαγδαληνή που έπλυνε με μύρο και α σκουπίζει τα πόδια του Ιησού με τα μαλλιά της …

Όλες οι παραπάνω ερμηνείες δεν είναι τίποτα άλλο απο συγκαλυμμένες ονομασίες για σειρές ακτινοβολίων και αστροφωτοχυσίων… δεν είναι τυχαίος λοιπόν ο εορτασμό της Παναγίας κατά το μήνα του Λέοντα.
Το λιοντάρι είναι ένα από τα σύμβολα της Αρτέμιδας, της Σελήνης, της Εκάτης και κατά ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και της Ηρας, κατα μία λαϊκή εκδοχή το Λιοντάρι της Νεμεας έχει πέσει από το Φεγγάρι … Κύριο χαρακτηριστικό του η μεγάλη του χαίτη, ένα σύμβολο του Ηλίου αλλά και του Φεγγαριού γιατί η κόμη του η πυρρόξανθή (ξανθοκόκκινη) συμβολίζει τις ακτίνες. Στην Χριστιανική θρησκεία οι ακτινοβολίες και οι αστροφωτοχυσίες δεν είναι τίποτα άλλο από τα φωτοστέφανα της Παναγίας και των Αγίων…

Στον Όμηρο η ίδια η Άρτεμις παρομοιάζετε με λιοντάρι, και η Εκάτη λέγεται λέαινα κλπ

Η Σεμέλη είναι και η ίδια μια Φεγγαροθεά. Το κοινό στοιχείο σ΄ολες τις φεγγαροθεές είναι ότι παρουσιάζονται συχνά με δηλωτικά ονόματα φωτός όπως είδαμε και σε παραπάνω κείμενα. Όπως και η σύνδεσή τους με το υγρό στοιχείο και την βλάστηση , την ανανέωση της ζωής, την δημιουργία κλπ

Η αρσενική υπόσταση του φεγγαριού χρονολογείται για τους Ελληνες με το όνομα του Μην που ξέμεινε ως όνομα του φεγγαρικού «μήνα».
Συνδέσεις του με τον Υ-ΜΕΝ-ΑΙΟ, του ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ, ή φαλλικές μορφές άλλων θεών όπως ο Ερμής, Απόλλων, Ηρακλης κλπ…

Ο Μην και αργότερα μετατρέπε σε ΜΗΝΗΝ. Αργότερα έχουμε την επικράτηση και την προβολή των γυναικών και πηγή των γυναικείων έργων με την ταύτιση τους με την ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΑ και την θηλυκή πλευρά του φεγγαριού - και τον γνωστό κύκλο των 28 ημερών- ο αρσενικός θεός μετατρέπεται σε γιό ή αγαπητικό, και έτσι επανασωματώνονται στον αρχαίο φεγγαροθεό μαζί με την γυναικεία πλευρά ενωμένοι.

Ο σουμεριακός ΝΑΝΝΑ, ο βαβυλωνιακός SINN, ο φρυγικος ΜΗΝ δεν είναι τίποτα παρά ένα πλήθος φεγγαροθεοί, όπως και ο Ταμμούζ, ο Οσιρις, ο Αττις όπου καλείται ως «επουράνιον μηνός Κέρας»

Σύμβολα τους πολλές φορές ο Αστροχίτων βλέπε και Μήνη στα αργοναυτικά.

Οι φεγγαροθεές είναι η Σεμέλη, η Σελήνη, Εκάτη, Αρτεμιδα, Περσεφόνη κλπ
Πολλές φορές παρασταίνονται με λαμπάδες ή λαμπάδα ακομα και στα χέρια τους όπως και κι αυτές μεταφέρονται στα χέρια του Διονύσου αργότερα.
Για τον Αριστοφάνη ο Διόνυσος είναι «νυκτέρου τελετής φώσφορος αστήρ» ενώ για τον Σοφοκλή «χοραγός των πύρ πνειόντων άστρων» και για τον Νόννο «Νυκτιφαής Διόνυσος φυτηκόμος, σύνφρομος Μήνης»…η άλλοτε εμφανίζεται με πρόσωπο που φέγγει « με φέγγος ἀθηήτου Διονύσου»

Έτσι μια σειρά κείμενα παρουσιάζουν και την Σελήνη «βασίλισσα», αρχηγό, ποιμένα των άστρων κλπ

Στον ύμνο λοιπόν της Σεμέλης έχουμε μια θεά Πανβασίλεια, βασίλισσα των πάντων, ή μια Άνασσα, ή Κρέουσα ή μια Ευρυάνασσα, ή μια Παντάνασσα, ακόμα και μια θεά που βλέπει τα πάντα ένα ΠΑΝΕΠΟΨΙΟΝ ΟΜΜΑ.

Σε άλλες χώρες, αλλους τόπους έχουμε εικονες και θεότητες όπως οι παρακάτω για το φεγγάρι και τη Σελήνη

«"Οταν ό Ιησουίτης ιεραπόστολος Le Jeune ρώτησε τούς Ίροκέζους πώς μπορούνε νά φαντάζουνται γυναίκα τό Φεγγάρι αφού τού λείπουνε τά χέρια, πήρε την απόκριση πώς ή αμάθεια του στά πράματα αυτά είναι γιά κλάματα- γιατί ό καθένας ξέρει πώς, αν δέν φαίνονται τά χέρια της, είναι γιατί τά'χει διπλωμένα στον κόρφο της, καθώς κρατεί τό Παιδί της. Ή μεξικανική (φεγγαρο)θεά παρασταίνεται να βυζαίνει ένα βρέφος και κάποτε την πιάνει τό μάτι διαβατικά κοντά σ' ερη¬μικούς νερόλακκους σά γυναίκα μέ γλυκόθωρη τήν όψη της καί μέ τό Θειο Βρέφος της στα χέρια. Από τις θρησκευτικές πίστες των ιθαγενών τοϋ Darien, αυτό πού μάζεψαν οί πρώτοι Ισπανοί καταχτητές είπαν πώς "είναι μιά πανώρια γυναίκα στόν ουρανό μ' ένα Βρέφος". Οι Κάφροι στή Νότια Αφρική βλέπουνε τό φεγγάρι σάν άντρα- σ' αλλη όμως εκδοχή τό παρουσιάζουνε σά γυναίκα πού κουβάλα τό παιδί της στήν πλάτη. Ή ευνοούμενη παράσταση της "Ισιδας καί της Ίστάρ, είναι ή γνώριμη παράσταση της Βρεφοκρατούσας Θεϊκής Μητέρας.

" Ή πιο γνώριμη" στην Κίνα "γυναικεία θεότητα είναι ή Shing - Moo ή Άγια Μητέρα. Ή δέσποινα αυτή είναι τό άμεσο αντίστοιχο της ινδικής Ganga ή Θεας τού Πόταμου, της "Ισιδας τών Αιγυπτίων καί της Δήμητρας τών Ελλήνων. Τίποτα δέ σάστισε τόσο τούς ιεραπόστο¬λους σάν πρωτοφτάσανε στήν Κίνα, όσο ή εικόνα της δέσποινας αυτής, οπού ανακαλύψανε (ή νόμισαν πώς ανακαλύψανε) τήν πιό εκπληκτική ομοιότητα μέ τήν Παρθένο Μαρία. Τή βρήκανε παντού βαλμένη νοιαστικά σ' ένα άπόγουβο πίσω άπό τό βωμό, σκεπασμένη μέ βέλο μεταξωτό νά τήν κρύβει άπό τά μάτια τών περαστικών, κάποτε νά κρατεί στά χέρια της καί κάποτε στά γόνατα ένα παιδί καί νά'χει φωτοστέφανο γύρω άπό τό κεφάλι. Ακούγοντας τήν ιστορία της, βεβαιώσαν αυτό πού στοχάστηκαν. Τούς είπανε πώς τό παιδί της τό'πιασε καί τό γέννησε όταν ήταν ακόμη παρθένα"». Είναι ή φεγγαρική βασίλισσα τών Ουρανών, ή γεννήτρα τών 33333 πλασμάτων.


Στην αποκάλυψη τώρα έχουμε στον πρώτο στίχο : μια «Γυνή περιβεβλημένη τον Ηλιον» .. και σε άλλο σημείον «Επι της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα»…Όλες σαφείς ενδείξεις και εικόνες «φωτεινότητας» της μορφή της Θεοτόκου όπως όμοια και η Θεμέλη είναι μια ΑΕΛΙΑΝ …μια φωτεινή, μια λάμπουσα

Σε ύμνο δε του Δαυιδ έχουμε τη αποτύπωση στην οποία «η Βασίλισσα παρέστη εκ δεξιών».
Και όλες αυτά τα επίθετα παραπάνω δεν είναι σήμερα παρα άλλες ονομασίες της Παναγίας. Όμοια όπως η Πλατυτέρα των Ουρανών, με τη Παναγία ανοίγει την αγκαλιά της σε όλους, όμοια με την Σεμέλη την βαθυκόλπον με την μεγάλη αγκαλιά δήλαδή στον αντίστοιχο ύμνο…

Η Υψηλοτέρα, Βασίλισσα, Δέσποινα, Επουράνιος Πύλη, Ηλίου οίκος, Θεοτόκος, Θεόνυμφος, Θεοκυήτωρ, Κλίμαξ Μήτηρ θεού, Ουρανός, Παρθενομήτωρ, Πύλη ουράνιος, Πανάμωμος, Στάμνος χρυσή…

Το αρχαιότερο μέτρημα του χρόνου και του Καιρού γίνεται με τις όψεις του Φεγγαριού, και το ίδιο είναι σίγουρο για τους Έλληνες. Οι χωρισμοί του μήνα ισταμένου, ή αεξομένου αλλά και φθίνοντος αντιστοιχούν σε παλαιότερες φεγγαροφάσεις.

Η λατινική λέξη Mensura ( Μέτρον) έχει κοινή ρίζα με τη λέξη ΜΗΝ που παναπεί φεγγάρι.
Ίσως ο Χρόνος δεν υπάρχει σαν έννοια στο μυαλό των παλαιοτέρων ανθρώπων ουτε στην πραγματικότητα, ίσως η κατάλληλη σχέση μέτρησης είναι αυτή της μέτρησης με το φεγγάρι ως μετρητή. Ίσως το φεγγάρι να είναι και η αιτία του Χρόνου.

“Ύμνος στη Σελήνη”

Κλύθι, θεά βασίλεια, φαεσφόρε, δία Σελήνη,
ταυρόκερως Μήνη, νυκτιδρόμε, ηεροφοίτι,
εννυχία, δαιδούχε, κόρη, ευάστερε, Μήνη,
αυξομένη καί λειπομένη, θήλύς τε καί άρσην,
αυγάστειρα, φίλιππε, χρόνου μήτερ, φερέκαρπε,
ηλεκτρίς, βαρύθυμε, καταυγάστειρα, νυχία,
πανδερκής, φιλάγρυπνε, καλοίς άστροισι βρύουσα,
ησυχίηι χαίρουσα καί ευφρόνηι ολβιομοίρωι,
λαμπετίη, χαριδώτι, τελεσφόρε, νυκτός άγαλμα,
αστράρχη, τανύπεπλ’, ελικοδρόμε, πάνσοφε κούρη,
ελθέ, μάκαιρ’, εύφρων, ευάστερε, φέγγεϊ τρισσώι
λαμπομένη, σώζουσα νέους ικέτας σέο, κούρη

***
Εισάκουσε, θεά, βασίλισσα, φωτοφόρα, θεϊκή Σελήνη,
ταυροκέρατη Μήνη, νυχτόδρομη, αεροδιάβατη,
νυκτόβια, δαδοφόρα, κόρη πάνστιλβη, Μήνη,
που αυξάνεις και λιγοστεύεις, θηλυκή και αρσενική,
φωτίστρια, φίλιππη, μητέρα χρόνου, καρποφόρα,
κεχριμπαρένια, βαρύθυμη, ολόφεγγη, νυχτερινή,
συ η παντεπόπτρια, φιλάγρυπνη, με όμορφα αστέρια γεμάτη,
χαρούμενη στην ησυχία και στην καλόμοιρη νύχτα,
λαμπερή, χαριτοδότρια τελεσφόρα, ω κόσμητα νύχτας,
αστράνασσα, μακρόπεπλη, ελικόδρομη, πάνσοφη κόρη,
πρόσελθε, μακαρία, τερπνή, πάνστιλβη, με τρίδιπλο φέγγος,
που λάμπεις, να σώζεις τους νέους ικέτες σου, κόρη

Στον ορφικό ύμνο της Σελήνης αυτή ονομάζεται «μητέρα του Χρόνου» και αρσενική και θηλυκή συγχρόνως, και παντεπόπτρια, λαμπερή, αστράνασσα κλπ κλπ

Ένας από τους Διόνυσος  δεν είναι παρά γιος της Σελήνης…ταυροκέρατος σαν τη μητέρα του.. αλλα αυτά κάποια άλλη στιγμή

Η βλαστική διαδικασία, η αύξηση των υγρών σε ποτάμια, λίμνες παλίρροιες δεν είναι παρά φαινόμενα που σχετίζονται με την εμφάνιση της ΠανΣελήνου(η). Η έμμηνος ρύση, η λάμψη της σελήνης που ολοκληρώνει τις γέννες, τον τοκετό. - Περι των ημερολογίων και τη σύνδεση τους με τη Σελήνη σε κάποιο άλλο κείμενο.

Nonnus Epic., Dionysiaca Book 9, line 4

Ζεὺς δὲ πατὴρ Σεμέλης φλογερῶν νωμήτορα κόλπων
ἡμιτελῆ λοχίοιο διαθρῴσκοντα κεραυνοῦ
δεξάμενος Διόνυσον ἐπέρραφεν ἄρσενι μηρῷ,
μαρμαρυγὴν δ' ἀνέμιμνε τελεσσιγόνοιο Σελήνης·
καὶ παλάμη Κρονίδαο κυβερνήτειρα λοχείης
αὐτομάτη πέλε μαῖα πολυρραφέος τοκετοῖο,
παιδοτόκου λύσασα μογοστόκα νήματα μηροῦ.

Ο Χρόνος δε παρουσιάζεται ως «δράκοντας δε είναι κεφαλάς έχοντα προσπεφυκυίας ταύρου και λέοντος, εν μέσω δε θεού πρόσωπον, έχειν επί των ώμων πτερά, ωνομάσθαι δε Χρόνον Αγήραον ( Θεογονία κατά Ιερώνυμον και Ελλάνικον)

Ο ΜΗΝ της Μικρασίας ταυτίζεται με τον Σαβάζιο, και αργότερα με τον Διονυσο, επιγραφή στη Θάσο αναφέρει : Θεώ Μηνι Τυρράννω Διονύσω

Αξιοσημείωτη δε είναι και η παράσταση του Χρόνου με τη παράσταση του Ερωτα (Πρωτόγονου, Φάνη, Ηρικεπαίου)




Συνεχίζετε

Αρχική σελίδα