Η διδάσκουσα μητέρα

Τεθλιμμένη μητέρα η Δήμητρα εικονίζεται στους παρακάτω στίχους του ύμνου

«Εννημαρ μεν έπειτα κατά χθόνα πότνια Δηώ

στρωφατ’, αιθομένας δαίδας μετα χερσίν έχουσα

ουδέποτ’ αμβοσίης και νέκταρος ηδύπότοιο

πασσατ’ ακηχεμενη, ουδε χρόα βάλλετο λουτροίς.»

Και φθάνοντας στην Ελευσίνα μεταμορφωμένη σε γριά κάθεται δίπλα στο φρέαρ, όπου υδρεύονται οι πολίτες στον ίσκιο μια ελιάς και καλύπτει το πρόσωπό της με

«εζετο δ΄εγγύς οδοίο φίλον, τετιημένη ήτορ

Παρθενίω φρέατι, ενθα υδρεύοντο πολίται,

εν σκιή, αυτάρ υπερθε πεφύκει θάμνος ελαίης.

….

ένθα καθεζομένη προκατέσχετο χερσί καλύπτρην

δηρόν δ΄αφθογγος τετιημένη ήστ’ επι δίφρου,

ουδε τιν ουτ’ έπει προσπτύσσετο ουτε ηδέ ποτήτος

ήστο, ποθώ μινυθουσα βαθυζώνοιο θυγατρός.»

Και φθάνοντας στην Ελευσίνα μεταμορφωμένη σε γριά κάθεται δίπλα στο φρέαρ, όπου υδρεύονται οι πολίτες στον ίσκιο μια ελιάς και καλύπτει το πρόσωπό της μεταμορφωμένη σε γριά … το τρίτο πρόσωπο της τρίμορφης γυναικείας θεότητος, με ανείπωτη θλίψη να την πλημμυρίζει   ώσπου την πλησίαζουν  οι κόρες του Κελεού που ήρθαν να αντλήσουν νερό από το Καθάριο Πηγάδι

Η κρυμμένη μορφή της μητρός-Δήμητρας, η κόρη κρυμμένη πίσω από το κάτοπτρον  του νερού του φρέατος - λέξη που χρησιμοποιείται και για τον δίσκο της Σελήνης, και η φανερή γέρικη μορφή /μεταμόρφωση της μητέρας.

 Τρείς διαφορετικές μορφές στην ουσία του ίδιου γυναικείου θείου προσώπου.

Η εναλλαγή κι εδώ φανερή σε 3 μορφές όπως και στις τρεις φανερές φάσεις της Σελήνης /Σεμέλης  και των τρίμορφων γυναικείων θεοτήτων.

Το τρισυπόστατον γενικότερα ως αρχέτυπος νόμος της ζωής και γενικότερα ως άγραφος πολλές φορές νόμος του σύμπαντος. Στον φυσικό χώρο της γαίας/γής  ας πούμε και στο φυτικό κόσμο ειδικότερα ο καρπός/σπόρος μόλις ωριμάσει, να αποκοπεί από το κύριο σώμα της «μητρός» του και τυχαίως, άνευ πρωτοβουλίας να κινηθεί «νεκρωμένος», χωρίς εσωτερική κίνηση, χωρίς εσωτερική ανάπτυξη πλέον, να περιπλανηθεί στον αέρα ακόμα και στον  αιθέρα … Η θεία Τύχη αν είναι ευνοική θα φέρει τον καρπό/σπόρο στο κατάλληλο έδαφος, στο βασίλειο του Πλούτωνα και της κόρης, κι εκείνος θα βλαστήσει και πάλι θα αναπαράγει το σώμα, τη μορφή και καρπούς όμοιους με της μητρός του.  Το πέρασμα του σπόρου/ καρπού   από τον κόσμο του αέρα/ αιθέρα  είναι ένα είδος θανάτου ή ένα είδος « λήθης» του καρπού έως αυτός να πέσει στο έδαφος και να θαφτεί.  

Σ΄ αυτήν τη αναγέννηση και  δημιουργία, στο φυτικό πάντα βασίλειο/κόσμο δεν είναι απαραίτητη η συνεύρεση  των σωμάτων όπως συμβαίνει στο ανθρώπινο βασίλειο/κόσμο. Ο φυσικός και θείος νόμος του είναι να έλκεται ο σπόρος/καρπός στο μητρικό σώμα, στη μήτρα της μητέρας γής να συμβαίνει  και να ολοκληρώνεται δηλαδή η «αρπαγή της Περσεφόνης» και ταυτόχρονα η επιστροφή της στην αγκαλιά του Πλουτ-ΩΝ-Α του Πυλάρτη.

Το έργο του θείου έρωτα της Αφροδίτης συντελείται μονον δια των εντόμων και κυρίως των μελισσών που μεταφέρουν τη γύρη για επικονίαση από άνθος σε άνθος.

Ότι γεννιέται κάποτε πεθαίνει αφού έχει ολοκληρώσει « εν δυνάμει» τον κύκλο του, αυτές τις δυνατότητες που κρύβει μέσα του ως σπόρος, ως καρπός κλπ. Η ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής ενός σπόρου. Η γέννηση, η γονιμοποίηση, η δημιουργία και το μεγάλωμα νέων καρπών… ο θάνατος με την αποκοπή από το μητρικό στέλεχος, η νέκρωση, η λήθη και η επιστροφή ξανά στην ζωή … με την εκβλάστηση.

Η θεοποιος  δύναμη παρομοιάζεται με το ύδωρ της βροχής/ζωής και των ποταμών το οποίο δεν ποτίζει μόνο το φυτό αλλά και κάθε διψασμένο πλάσμα…

Η αφύπνιση των εν δυνάμει σπόρων όπως και των αρετών της ψυχής κάθε μυημένου είναι δε και ο αντικειμενικός σκοπός όλων των μυητικών εμπειριών/ αρετών, καθώς και τον Ελευσίνιων μυστηρίων…

Οι πράξεις μας είναι οι καρποί ενός δέντρου ή ενός σπόρου που ενυπάρχει εντός μας και οι ρίζες του βρίσκονται στα έγκατα της ψυχής μας. Όπως οι σπόροι στον ίδιο αγρό φυτρώνουν διαφορετικά μεταξύ τους, και διαφέρουν στο βλαστό, στις ρίζες, στην ανάπτυξη, στην ανθοφορία, στην καρποφορία, έτσι και οι μυημένοι από την ιδια ακριβώς μύηση, αναδεικνύει διαφορετικές επιδόσεις και ικανότητες. Η παραβολή του Σπορέα ας πουμε δίνει πολλά μυητικά στοιχεία, για όσους ενδιαφέρονται….

Η σύνδεση με την Αρτέμιδα και με την Σελήνη μας παραπέμπει στις επιδράσεις της δηλαδή στην κατανομή του φυτικού και ζωικού βασιλείου. Διατηρεί την ισορροπία στο φυσικό περιβάλλον  και γίνεται φανερός ο μυστηριωδης νόμος της ανομοιόητας των ειδών σε φυτικό και ζωικό βασίλειο, όπως και σε ανθρώπινο επίπεδο και πληθυσμό καθώς παραπέμπει στις επιδράσεις της Σελήνης στην ωορρηξία, ωοτοκία, έλεγχο και προστασία βρεφών και κατά συνέπεια του πληθυσμού.

Η Δήμητρα μπορεί κάλλιστα να είναι και η ΔΗ/ΓΗ (Εκ του ΔΑΩ= αναζητώ, μανθάνω) +μήτηρ (μητέρα) η αναζητούσα γη-μητέρα και η διδάσκουσα, εξ ου και δαήμων # αδαής. Η σεμνή μητέρα των Ελλήνων η πάντοτε αγαπημένη και λατρεμένη Λαμπαδόεσσα και Σεβάσμια των ιερών Μυστηρίων. Η Γαία η πρόγονος όλων των ζώντων οργανισμών που γεννά τη ζωή από το ίδιο της το κορμί. Η Ήρα που γεννά δια του αέρος και δίδει το πνεύμα ζωής το οποίο συνοδεύει κάθε όν καθ΄ολη τη διάρκεια της ζωής του.

Η Ρέα Κυβέλη η αρχέγονη μητέρα του Διός που εποπτεύει το έργο των θεών και των θεαίνων και τον μεγάλο κύκλο της ζωής…

Η Δήμητρα είναι και η μόνη που μπορεί να αποκαλύψει τα μυστήρια της ζωής καθώς η Μήτρα της αποτελεί και το Τελεστήριο της ΖΩΗΣ.

Η ζωή, η γέννηση και ο Θάνατος κυριαρχούν καθώς δηλώνουν την αρχή και το τέλος πέραν του βίου και περιλαμβάνουν κάθε άλλη μυητική εμπειρία.

Οι εννέα μέρες της αναζήτησης της Κόρης αντιστοιχούν σε εννέα κύκλους, σε εννέα σεληνιακούς μήνες κυοφορίας  κλπ.


Συνεχίζετε

Αρχική σελίδα