εύΐα τον όφιν παίδες 'Εβραίων ονομάζουσι

Παραπάνω είδαμε ότι τα φίδια είναι αυτά που αρέσκονται στο γάλα της συκιάς ή της φραγκοσυκιάς.

Όμως σύκο είναι το όνομα και του γυναικείου μορίου/ αιδοίου.

Η ‘Εχιδνα είναι ο θηλυκός όφις,  κατα τὸ ἥμισυ μὲν γυναῖκα, τὸ ἥμισυ δ' ὄφιν οὖσαν.

Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ἀάλιον – ζειαί)

Alphabetic entry epsilon, page 574, line 5

 <Ἔχιδνα>· παρὰ τὸ ἔχις, ὃ σημαίνει τὸν ὄφιν· <ἢ παρὰ τὸ ἔχω

καὶ τὸ ἰός> γίνεται ἔχια καὶ πλεονασμῷ τῶν συμφώνων γίνεται ἔχιδνα,

ἡ ἐν αὑτῇ τὸν ἰὸν ἔχουσα.

Και η κατέχουσα τον ιόν, δηλαδή το φαρμάκι, το δηλητήριο, αλλα και το βέλος, την σαίτα κλπ

Περί σαίτα κλπ σε προηγούμενα κείμενα :

Πύθωνα τὸν δράκοντα κατετόξευσεν

Πύθωνα τὸν δράκοντα κατετόξευσεν ΙΙ

 {Σελεύκου} <Ἔχις>· ὅτι μόνον τῶν ὄφεων μὴ ᾠοφορῆσαν τίκτει, καὶ παρ'

ἑαυτῷ κατέχει καὶ ζῳοφορῆσαν τίκτει οὐκ ὠόν, ἀλλὰ τέλεια τὰ ἑρπετά·

ἀπὸ τοῦ κατέχειν οὖν ἔχις.

Αθάνατη νύμφη και αγήραντη πάντα που μαζί με τον Τυφώνα έχουν σμίξει κι έχουν «γεννήσει» κι έχουν γαλουχήσει μια σειρά από τέκνα – τέρατα  στην ελληνική μυθολογία.

Ὄρθον μὲν πρῶτον κύνα γείνατο Γηρυονῆι·

Τον Κέρβερον ὠμηστήν,

τὸ τρίτον Ὕδρην

ἡ δὲ Χίμαιραν

τὴν μὲν Πήγασος, ἡ δ' ἄρα Φῖκ' ὀλοὴν τέκε Καδμείοισιν ὄλεθρον,

Νεμειαῖόν τε λέοντα,

Και κατ ΄αλλους και τον αετό του  Προμηθέα

- φησὶ τὸν ἀετὸν τὸν ἐπιπεμφθέντα Προμηθεῖ.

Όλα τα παραπάνω είναι τα γεννήματα της ’Εχιδνας.

Όμως στα κειμενα βρίσκουμε για την έχιδνα τα παρακάτω:

Από τα φολιδωτά  φίδια και ενώ ολοι οι όφεις ωοτοκούν η Εχιδνα γεννά ζωντανά φίδια.- ζωοτοκεί

Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Historia animalium

Bekker page 490b, line 25

Ὅσα μὲν οὖν ζῳοτόκα, οὐ πάντα τρίχας

ἔχει, ὅσα δ' ᾠοτόκα, φολίδας· ἔστι δ' ἡ φολὶς ὅμοιον

χώρᾳ λεπίδος. Ἄπουν δὲ φύσει ἐστὶν ἔναιμον πεζὸν τὸ τῶν

ὄφεων γένος· ἔστι δὲ τοῦτο φολιδωτόν. Ἀλλ' οἱ μὲν ἄλλοι

ᾠοτοκοῦσιν ὄφεις, ἡ δ' ἔχιδνα μόνον ζῳοτοκεῖ.

Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Mirabilium auscultationes

Bekker page 846b, line 18

 Τοῦ περκνοῦ ἔχεως τῇ ἐχίδνῃ συγγινομένου, ἡ ἔχιδνα

ἐν τῇ συνουσίᾳ τὴν κεφαλὴν ἀποκόπτει. διὰ τοῦτο καὶ τὰ

τέκνα, ὥσπερ τὸν θάνατον τοῦ πατρὸς μετερχόμενα, τὴν

γαστέρα τῆς μητρὸς διαρρήγνυσιν.

Scholia In Euripidem, Scholia in Euripidem (scholia vetera)

Vita-argumentum-scholion sch Or, section 524, line 2

<τὸ θηριῶδες τοῦτο>: τοῦτο διὰ τὸ λεγόμενον περὶ τῶν

ἐχιδνῶν ὅτι μετὰ τὴν συνουσίαν φονεύει τὸν ἄρρενα ἡ ἔχιδνα, οἱ δὲ

γεννώμενοι ὥσπερ τιμωρούμενοι τὸν τοῦ πατρὸς φόνον διατρήσαντες τὴν

κοιλίαν τῆς μητρὸς καὶ φονεύσαντες αὐτὴν γεννῶνται ὡς Νίκανδρος

ἐν τοῖς Θηριακοῖς [130 sq.].

Η Εχιδνα είναι το φίδι εκείνο που κατά την συνουσία αποκόπτει την κεφαλή του αρσενικού και για αυτό τον λόγο και τα τέκνα καθώς μετέχουν στον θάνατο του πατρός τους σκίζουν την κοιλιά της μητέρας του και βγαίνουν !!!

Antigonus Paradox., Historiarum mirabilium collectio

Chapter 21, section 4, line 1

οὐδὲ ἔχιδνα δίς· ἐσθίει γὰρ αὐτῆς τὴν κοιλίαν τὰ ἔμβρυα.

Philumenus Med., De venenatis animalibus eorumque remediis

Chapter 17, section t, line 1

ἔχις καὶ ἔχιδνα.>

Aëtius Med., Iatricorum liber xiii

Chapter 23, line 1

Περὶ Ἔχεως καὶ Ἐχίδνης.

 Ἡ ἔχιδνα κατὰ μὲν τὴν χροιὰν ἐστὶν ὑπόξανθος, διακεκοσμημένη

στιγμαῖς πολλαῖς τριχοειδέσι· μέγεθος δὲ αὐτῆς πήχεος ἑνός, τῆς δὲ

μεγίστης παλαιστῶν τριῶν· οὐρὰν δὲ ἔχει ἀθρόως εἰς λεπτὸν λήγου-

σαν καὶ οὐ κατὰ βραχὺ μειουμένην, καὶ παντάπασιν ἄσαρκον καὶ

τραχεῖαν.

Η περιγραφή της παραπάνω με χροιά υπόξανθη και διακοσμημένη με πολλα στίγματα τριχοειδή το μέγεθος της ένας πήχης  και φτάνει μέχρι το μέγιστο μέχρι 3 πήχεις παλαιστών, ουρά που λήγει λεπτή και άσαρκη και τραχιά.

Είναι η γνωστή μας Οχιά ή ‘Οχεντρα

Cyranides, Cyranides

Book 2, section 12, line 2

Περὶ ἐχίδνης.

2.12.2

 Ἔχιδνά ἐστιν ζῷον συρτὸν πᾶσι γνωστόν.

 Τοῦτο ζῶν ἀγρευόμενον παρὰ τῶν ἰδιωτῶν, διαιρούμενον μέρους τι-

νὸς τοῦ πρὸς τῇ κεφαλῇ καὶ μέρους τινὸς τοῦ πρὸς τῇ οὐρᾷ ὡς μὴ ἀπο-

μεῖναι τὸ τυχὸν ἀπὸ τοῦ ἰοῦ ἐν τῷ μέσῳ, τὸ λοιπὸν ἐκζέσαντες καὶ

διελόντες τὰς σάρκας τῆς ἀκάνθης ἐμβάλλουσιν εἰς χύτραν καινὴν με-

γάλην σὺν ἁλσὶ καὶ βάλλουσιν εἰς κάμινον νυχθήμερον ἕως φρυχθῶσιν

καὶ μίξαντες βάλλουσιν ἀρώματα. ποιοῦσι πρὸς πᾶσαν νόσον ἀνθιστα-

μένην. αὕτη ἰᾶται ἐλεφαντιῶσιν, λεπροῖς, ποδαγροῖς, ἐπιληπτικοῖς,

παραλύτοις καὶ ὅσα ἀπεγνωσμένα πάθη θεραπεύει.

 Τῆς δὲ ἐχίδνης τὸ στέαρ ὀξυδέρκειαν παρέχει, καὶ ἰᾶται πᾶσαν

ἀμβλυωπίαν. οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ περιαπτόμενοι πᾶσαν ὀφθαλμίαν ἰῶνται.

οἱ δὲ ὀδόντες ὀδονταλγίαν καὶ παίδων ἀνωδύνως ὀδοντοφυΐαν ἐργάζονται.

 Διώκει δὲ αὐτὴν λίθος γαγάτης. θυμιώμενος καὶ πινόμενος δὲ τὰ

ἐξ αὐτῆς δήγματα ἰᾶται σὺν ἐλαφείῳ μυελῷ.  

Όμως ως γιατρικό η έχιδνα παρέχει μια σειρά από φάρμακα- αφού έχει αφαιρεθεί το κεφάλι με το δηλητήριο της και η ουρά- κατάλληλα  για ελεφαντίαση, λέπρα, ποδάγρα, επιληψία κλπ Το δε λίπος της θεραπεύει την αμβλυωπία, κάθε ειδος οφθαλμικών προβλημάτων και οδονταλγιες και οδοντοφυία παιδιών κλπ. Την διώχνει ο λίθος γαγάτης ενώ τα δαγκώματά της τα θεραπεύουν με μυελό ελαφιού.

Και ενώ στην Ησιοδου Θεογονία ο Ηρακλής έρχετε σε επαφή με μιξο-πάρθενο γυνή, διφυή στην ουσία σαν την παραπάνω μας Εχιδνα όπως και στο κειμενο της ιστορίας του  Ηροδότου, και αποκτά μαζί της μάλιστα και παιδιά όπως τον Ἀγάθυρσον  τον Γελωνόν και τον  Σκύθην δὲ τῷ νεωτάτῳ·

Herodotus Hist., Historiae

Book 4, section 9, line 1

ἐνθαῦτα δὲ αὐτὸν εὑρεῖν ἐν ἄντρῳ μιξο-

πάρθενόν τινα ἔχιδναν διφυέα, τῆς τὰ μὲν ἄνω ἀπὸ τῶν
γλουτῶν εἶναι γυναικός, τὰ δὲ ἔνερθε ὄφιος. Ἰδόντα δὲ καὶ

θωμάσαντα ἐπειρέσθαι μιν εἴ κου εἶδεν ἵππους πλανω-

μένας. Τὴν δὲ φάναι ἑωυτὴν ἔχειν καὶ οὐκ ἀποδώσειν

ἐκείνῳ πρὶν ἤ οἱ μιχθῇ· τὸν δὲ Ἡρακλέα μιχθῆναι ἐπὶ

τῷ μισθῷ τούτῳ. Κείνην τε δὴ ὑπερβάλλεσθαι τὴν ἀπόδοσιν

τῶν ἵππων, βουλομένην ὡς πλεῖστον χρόνον συνεῖναι τῷ

Ἡρακλέϊ, καὶ τὸν κομισάμενον ἐθέλειν ἀπαλλάσσεσθαι.

Τέλος δὲ ἀποδιδοῦσαν αὐτὴν εἰπεῖν· «Ἵππους μὲν δὴ

ταύτας ἀπικομένας ἐνθάδε ἔσωσά τοι ἐγώ, σῶστρα δὲ σὺ

παρέσχες· ἔχω γὰρ ἐκ σέο παῖδας τρεῖς. Τούτους, ἐπεὰν

γένωνται τρόφιες, ὅ τι χρὴ ποιέειν ἐξηγέο σύ, εἴτε αὐτοῦ  

κατοικίζω (χώρης γὰρ τῆσδε ἔχω τὸ κράτος αὐτή) εἴτε

ἀποπέμπω παρὰ σέ.» Τὴν μὲν δὴ ταῦτα ἐπειρωτᾶν, τὸν

δὲ λέγουσι πρὸς ταῦτα εἰπεῖν· «Ἐπεὰν ἀνδρωθέντας ἴδηαι

τοὺς παῖδας, τάδε ποιεῦσα οὐκ ἂν ἁμαρτάνοις· τὸν μὲν ἂν

ὁρᾷς αὐτῶν τόδε [τὸ] τόξον ὧδε διατεινόμενον καὶ τῷ

ζωστῆρι τῷδε κατὰ τάδε ζωννύμενον, τοῦτον μὲν τῆσδε

τῆς χώρης οἰκήτορα ποιεῦ· ὃς δ' ἂν τούτων τῶν ἔργων

τῶν ἐντέλλομαι λείπηται, ἔκπεμπε ἐκ τῆς χώρης. Καὶ

ταῦτα ποιεῦσα αὐτή τε εὐφρανέαι καὶ τὰ ἐντεταλμένα

ποιήσεις.» Τὸν μὲν δὴ εἰρύσαντα τῶν τόξων τὸ ἕτερον

(δύο γὰρ δὴ φορέειν τέως Ἡρακλέα) καὶ τὸν ζωστῆρα

προδέξαντα παραδοῦναι τὸ τόξον τε καὶ τὸν ζωστῆρα

ἔχοντα ἐπ' ἄκρης τῆς συμβολῆς φιάλην χρυσέην, δόντα

δὲ ἀπαλλάσσεσθαι. Τὴν δ', ἐπεί οἱ γενομένους τοὺς παῖδας

ἀνδρωθῆναι, τοῦτο μέν σφι οὐνόματα θέσθαι, τῷ μὲν Ἀγά-

θυρσον αὐτῶν, τῷ δ' ἑπομένῳ Γελωνόν, Σκύθην δὲ τῷ

νεωτάτῳ· τοῦτο δὲ τῆς ἐπιστολῆς μεμνημένην αὐτὴν

ποιῆσαι τὰ ἐντεταλμένα. Καὶ δὴ δύο μέν οἱ τῶν παίδων,

τόν τε Ἀγάθυρσον καὶ τὸν Γελωνόν, οὐκ οἵους τε γενο-

μένους ἐξικέσθαι πρὸς τὸν προκείμενον ἄεθλον, οἴχεσθαι

ἐκ τῆς χώρης ἐκβληθέντας ὑπὸ τῆς γειναμένης, τὸν δὲ

νεώτατον αὐτῶν Σκύθην ἐπιτελέσαντα καταμεῖναι ἐν τῇ  

χώρῃ. Καὶ ἀπὸ μὲν Σκύθεω τοῦ Ἡρακλέος γενέσθαι τοὺς
αἰεὶ βασιλέας γινομένους Σκυθέων, ἀπὸ δὲ τῆς φιάλης ἔτι

καὶ ἐς τόδε φιάλας ἐκ τῶν ζωστήρων φορέειν Σκύθας. Τὸ

δὲ μεῖναι μηχανήσασθαι τὴν μητέρα Σκύθῃ. Ταῦτα δὲ

Ἑλλήνων οἱ τὸν Πόντον οἰκέοντες λέγουσι.

Ο Ηρακλής συναντά την διφυή Εχιδνα και την θαύμασε. Για να την ανταμείψει για την επιστροφή των φοράδων του, καθώς εκείνη του ζητά εύρετρα σμίγει μαζί της. Και μαλιστα αποκτά και τρία παιδιά. Εκεινη  του ζητά την λύση τι να τα κάνει αν μεγαλώσουν. Να τα του τα στείλει, να τα εγκαταστήσει στην   χώρα που εξουσιάζει.

Της αφήνει δε εντολή να τους μάθει να χρησιμοποιούν το τόξο του- είχε δύο μαζί του. Οποιος μάθαινε να δένει το τοξο του και το ζωνάρι του κατά τον δικό του τρόπο θα γινόταν ο οικιστής του τόπου. ΟΙ δύο γιοί του διωχθηκαν γιατι δεν τα  καταφεραν ο δε μικροτερος ο Σκύθης τα καταφερε και έγινε ο οικιστής και ο διαδοχός του ως βασιλεύς των Σκυθών.  Και εις ανάμνηση της φιάλης του Ηρακλέους φέρουν φιάλη στην ζώνη τους

Θυμίζει όλη αυτή η ιστορία βέβαια τον Οδυσσέα και το τόξο του, ή την αναγνώριση του Θησέα αλλα αλλης στιγμή τα παραπάνω. 

Και ο Ησιοδος την τοποθετεί στην Λυδία κοντά στον ποταμό Πακτωλό στην Γυγαία ή στην Ασκανία στα Εινάριμα Ορη …

Scholia In Lycophronem, Scholia in Lycophronem (scholia vetera et recentiora partim Isaac et Joannis Tzetzae)

Scholion 1353, line 4

 *Κίμψος δὲ κώμη Λυδίας ὁ δὲ Πακτωλὸς ποτα-

μὸς Λυδίας χρυσοῦν πρὶν ψῆγμα ἔχων, νῦν δὲ

ὕελον*  λίμνην δὲ λέγει ἤτοι τὴν Γυγαίαν ἢ τὴν Ἀσκα-

νίαν. πλησίον δὲ Λυδίας εἰσὶ τὰ Εἰνάριμα ὄρη, ὅπου φησὶν

Ἡσίοδος εἶναι ss4 τὴν Ἔχιδναν (Θ 304). ταύτῃ δὲ συνεμίγη

ὁ Τυφών. ss3s4 καὶ ἐγεννήθη ἐξ αὐτῶν ἑτέρα Ἔχιδνα μεγάλη

.Και έχουμε τον Ιππόλυτο που αναφέρει τα κείμενα των Ελλήνων παραφρασμένα και η ιστορία του Ηρακλή με την διφυή κόρη-Εχιδνα δίδεται ως η  ιστορία του Ελωχειμ με την Εδέμ…στο παρακάτω κείμενο …παραφρασμένο και παραπλήσια φτιαγμένο κατά πως τους βολευει με αφορμή ιστορίες όπως του Ηροδότου και του Ηρακλή που ειδαμε παραπάνω…

Hippolytus Scr. Eccl., Refutatio omnium haeresium (= Philosophumena)

Book 5, chapter 26, section 2, line 1

αὕτη δὲ ἐπιγράφεται Βαρούχ· ἐν ᾗ μίαν τῶν πολλῶν

μυθολογίαν ἐκτιθεμένην ὑπ' αὐτοῦ δηλώσομεν <προ>οῦσαν παρὰ

Ἡροδότῳ· ἣν ὡς ξένην τοῖς ἀκροαταῖς παραπλάσας διηγεῖται, ἐξ αὐτῆς

πᾶσαν σύστασιν τοῦ κατ' αὐτὸν διδασκαλ<ε>ίου ποιούμενος.

Ἡρόδοτος μὲν οὖν τὸν Ἡρακλέα φησὶν ἀπὸ τῆς Ἐρυθείας τοῦ

Γηρυόνου τὰς βοῦς ἄγοντα εἰς τὴν Σκυθίαν ἐλθεῖν, κεκμηκότα δὲ ἀπὸ

τῆς πορείας εἰς ἔρημόν τι χωρίον κατακλιθέντα κοιμηθῆναι ὀλίγον·  

ὑπνώσαντος δὲ αὐτοῦ ἀφανῆ γενέσθαι τὸν ἵππον, ἐφ' οὗ καθεζόμενος

διώδευσε τὴν μακρὰν ὁδόν. περιεγερθεὶς δὲ ζήτησιν ἐποιεῖτο ἐπὶ τῆς

ἐρημίας πολλήν, εὑρεῖν πειρώμενος τὸν ἵππον· καὶ τοῦ μὲν ἵππου δια-

μαρτάνει, κόρην δέ τινα μιξοπάρθενον εὑρὼν ἐπὶ τῆς ἐρημίας ἐπηρώ-

τα, εἰ εἴη που τεθεαμένη τὸν ἵππον. ἡ δὲ κόρη φησὶν εἰδέναι μέν, μὴ

δείξειν δὲ πρότερον αὐτῷ, εἰ μὴ πρὸς μίξιν φιλίας συνέλθῃ αὐτῇ ὁ

Ἡρακλῆς. ἦν δέ, φησὶν ὁ Ἡρόδοτος, τὰ <μὲν> ἄνω αὐτῆς μέχρι βουβῶν-

ος παρθένου, πᾶν δὲ τὸ κάτω σῶμα μετὰ βουβῶνα φρικτόν τι θέαμα

ἐχίδνης. σπουδῇ δὲ τῆς περὶ τὸν ἵππον εὑρέσεως ὁ Ἡρακλῆς πείθεται

τῷ θηρίῳ· ἔγνω γοῦν αὐτὴν καὶ ἐποίησεν ἐγκύμονα, καὶ προεῖπεν

αὐτῇ μετὰ τὴν γνῶσιν ὅτι ἔχει κατὰ γαστρὸς ἐξ αὐτοῦ τρεῖς ὁμοῦ

παῖδας, οἵτινες ἔσονται ἐπιφανεῖς. ἐκέλευσε δὲ αὐτοῖς γεννωμένοις ὀνό-

ματα θεῖναι τὴν τεκοῦσαν Ἀγάθυρσον, Γελωνὸν καὶ Σκύθην. λαβὼν δὲ

τούτου μισθὸν τὸν ἵππον παρὰ τῆς θηριώδους κόρης, ἀπηλ<λ>άττετο

φέρων καὶ τὰς βοῦς. μακρὸς δὲ ὁ μετὰ ταῦτα μῦθος Ἡροδότῳ, χαιρέτω

δὲ τὸ νῦν· τίνα δὲ τὰ Ἰουστίνῳ δοκοῦντα, μετάγοντι τὸν μῦθον εἰς τὴν

τῶν ὅλων γέννησιν, ἡμεῖς διηγησόμεθα.

Οὗτός φησιν· ἦσαν τρεῖς ἀρχαὶ τῶν ὅλων ἀγέννητοι, ἀρρενικαὶ δύο,

θηλυκὴ μία. τῶν δὲ ἀρρενικῶν ἡ μέν τις <ἀρχὴ> καλεῖται ἀγαθός, αὐτὸ

μόνον οὕτως λεγόμενος, προγνωστικὸς τῶν ὅλων, ἡ δὲ ἑτέρα πατὴρ

πάντων τῶν γεννητῶν, ἀπρόγνωστος <καὶ ἄγνωστος> καὶ ἀόρατος. ἡ δὲ

θήλ(εια) ἀπρόγνωστος, ὀργίλη, διγνώμων, δισώμ<ατ>ος, κατὰ πάντα τῇ

κατὰ τὸν Ἡροδότου μῦθον <κόρῃ> ἐμφερής, μέχρι βουβῶνος παρθένος,  

ἔχιδνα δὲ τὰ κάτω, ὥς φησιν Ἰουστῖνος· καλεῖται δὲ Ἐδὲμ αὕτη ἡ

κόρη καὶ Ἰσραήλ. αὗται, φησίν, <εἰσὶν> αἱ ἀρχαὶ τῶν ὅλων, ῥίζαι καὶ

πηγαὶ ἀφ' ὧν τὰ ὄντα ἐγένετο· ἄλλο δὲ ἦν οὐδέν. ἰδὼν οὖν ὁ πατὴρ τὴν

μιξοπάρθενον ἐκείνην τὴν Ἐδέμ, ἀπρόγνωστος ὢν ἦλθεν εἰς ἐπιθυμίαν

αὐτῆς – Ἐλωεὶμ δέ, φησί, καλεῖται οὗτος ὁ πατήρ – · οὐδὲν <δὲ> ἧττον

ἐπεθύμησε καὶ ἡ Ἐδὲμ τοῦ Ἐλωείμ, καὶ συνήγαγεν αὐτοὺς ἡ ἐπιθυμία

εἰς μίαν φιλίας εὔνοιαν. γεννᾷ δὲ ἀπὸ τῆς συνόδου τῆς τοιαύτης ὁ

πατὴρ ἐκ τῆς Ἐδὲμ ἑαυτῷ ἀγγέλους δώδεκα, ὀνόματα δέ ἐστι τῶν

πατρικῶν ἀγγέλων τάδε· Μιχαήλ, Ἀμήν, Βαρούχ, Γαβριήλ, Ἠσαδδαῖος

<*> καὶ τῶν μητρικῶν ἀγγέλων, ὧν ἐποίησεν ἡ Ἐδέμ, ὁμοίως ὑποτέ-

τακται τὰ ὀνόματα· ἔστι δὲ ταῦτα· Βάβελ, Ἀχαμώθ, Νάας, Βήλ, Βελίας,

Σατάν, Σαήλ, Ἀδωναῖος, Καυίθαν, Φαραώθ, Καρκαμενώς, Λάθεν.

τούτων <δὲ> τῶν εἰκοσιτεσσάρων ἀγγέλων οἱ μὲν πατρικοὶ τῷ πατρὶ  

συναίρονται καὶ πάντα ποιοῦσι κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ, οἱ δὲ μητρικοὶ

τῇ μητρὶ Ἐδέμ. τούτων δὲ τῶν ἀγγέλων ὁμοῦ πάντων τὸ πλῆθος ὁ

παράδεισος, φησίν, ἐστί, περὶ οὗ λέγει Μωσῆς· «ἐφύτευσεν ὁ θεὸς

παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολάς», τουτέστι κατὰ πρόσωπον τῆς

Ἐδέμ, ἵνα βλέπῃ τὸν παράδεισον ἡ Ἐδέμ – τουτέστι τοὺς ἀγγέλους – 

διὰ παντός. τούτου <γὰρ> τοῦ παραδείσου ἀλληγορικῶς οἱ ἄγγελοι

κέκληνται ξύλα, καὶ ἔστι τὸ <μὲν> ξύλον τῆς ζωῆς ὁ τρίτος τῶν πατρι-

κῶν ἀγγέλων, <ὁ> Βαρούχ, τὸ δὲ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνῶσιν καλοῦ καὶ

πονηροῦ ὁ τρίτος τῶν μητρικῶν ἀγγέλων, ὁ Νάας. οὕτως γὰρ δέχεται

τὰ Μωσέως ἑρμηνεύειν λέγων· περιεσταλμένως αὐτὰ εἶπεν ὁ Μωϋσῆς

διὰ τὸ μὴ πάντας χωρεῖν τὴν ἀλήθειαν… κλπ κλπ

Παρακάτω βέβαια το κειμενο μιλαει για το αμάρτημα στην Εδέμ ειναι η μοιχεία της Εύας, του δε Αδάμ ειναι η αρσενοκοιτία 

Ἰδὼν <δὲ> ταῦτα ὁ πατὴρ Ἐλωείμ, ἐκπέμπει τὸν Βαρούχ, τὸν τρίτον
ἄγγελον τῶν ἑαυτοῦ, εἰς βοήθειαν τῷ πνεύματι <αὐτοῦ,> τῷ ὄντι ἐν
τοῖς ἀνθρώποις πᾶσιν. ἐλθὼν οὖν ὁ Βαροὺχ ἔστη ἐν μέσῳ τῶν ἀγγέλων
τῆς Ἐδέμ – τουτέστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου· παράδεισος γὰρ οἱ
ἄγγελοι, ὧν μέσος ἔστη – καὶ παρήγγειλε τῷ ἀνθρώπῳ «ἀπὸ παντὸς
ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγεῖν, ἀπὸ δὲ τοῦ <ξύλου τοῦ>
γινώσκειν τὸ καλὸν καὶ τὸ πονηρὸν μὴ φαγεῖν», ὅπερ ἐστὶν ὁ Νάας·
τουτέστι τοῖς μὲν ἄλλοις ἀγγέλοις πείθεσθαι, τοῖς ἕνδεκα τῆς Ἐδέμ,
<τῷ δὲ Νάας οὐκέτι.> πάθη μὲν γὰρ ἔχουσιν οἱ ἕνδεκα, παρανομίαν δὲ
οὐκ ἔχουσιν, ὁ δὲ Νάας παρανομίαν ἔσχε· προσῆλθε γὰρ τῇ Εὔᾳ
ἐξαπατήσας αὐτὴν καὶ ἐμοίχευσεν αὐτήν, ὅπερ ἐστὶ παράνομον· προσῆλ-
θε δὲ καὶ τῷ Ἀδὰμ καὶ ἔσχεν αὐτὸν ὡς παιδ<ικ>ά, ὅπερ ἐστὶ καὶ
αὐτὸ παράνομον. ἔνθεν <δὲ> γέγονε μοιχεία καὶ ἀρσενοκοιτία, ἀπὸ
τότε <τε> ἐπεκράτησε τὰ κακὰ τοῖς ἀνθρώποις καὶ <κεχώρηκε> τὰ
ἀγαθά, ἐκ μιᾶς ἀρχῆς γενόμενα, τῆς τοῦ πατρός· ....

Scholia In Lycophronem, Scholia in Lycophronem (scholia vetera et recentiora partim Isaac et Joannis Tzetzae)

Scholion 1114, line 3a

ἢ s3 δράκαινα ἀντὶ τοῦ ἔχιδνα

εἶδος ἀντὶ εἴδους (912 P).

ἡ γὰρ ἔχιδνα μετὰ τὸ μιγῆναι

ἀναιρεῖ τὸν ὁμόζυγον ὡς καὶ

αὐτὴ τὸν ss3 Ἀγαμέμνονα s

ὁμόζυγον, τὸν ἴδιον σύνοικον

ἐφόνευσεν.

Scholia In Lycophronem, Scholia in Lycophronem (scholia vetera et recentiora partim Isaac et Joannis Tzetzae)

Scholion 1114, line 1b

             s3  

ἀντὶ τοῦ ἔχιδνα· λέγει δὲ τὴν Κλυταιμνήστραν.

Scholia In Lycophronem, Scholia in Lycophronem (scholia vetera et recentiora partim Isaac et Joannis Tzetzae)

Scholion 1114, line 5b

                        ὡς γὰρ

ἔχιδνα μετὰ τὸ μιγῆναι ἀναι-

ρεῖ τὸν ὁμόζυγον καὶ οἱ παί-

δους τὴν μητέρα τικτόμενοι

οὕτως καὶ ἡ Κλυταιμνήστρα

τὸν Ἀγαμέμνονα καὶ ὁ Ὀρέ- 

στης τὴν Κλυταιμνήστραν.

Scholia In Lycophronem, Scholia in Lycophronem (scholia vetera et recentiora partim Isaac et Joannis Tzetzae)

Scholion 1120, line 3

                                            ι 19026

 <σκύμνος δὲ>· σκύμνον λέγει τὸν Ὀρέστην υἱὸν

τοῦ Ἀγαμέμνονος, ἔχιδναν δὲ τὴν Κλυταιμνήστραν, παρ' ὅσον

καὶ ἡ ἔχιδνα ἐν μὲν τῇ συνουσίᾳ ἀναιρεῖ τὸν ἄρρενα, ἐν δὲ

τῷ τόκῳ ἀναιρεῖται αὐτὴ ὑπὸ τῶν τέκνων ἐσθιόντων αὐτῆς

τὴν γαστέρα καὶ οὕτως ἐξερχομένων

Η πιο γνωστή ‘Εχιδνα,  γυναίκα οχιά,  στα  αρχαία κειμενα αναφέρεται η Κλυταιμνήστρα που σκοτώνει το αρσενικό μετά την συνουσία και η ίδια βρίσκει φρικτό θάνατο από τα ίδια τα τέκνα της

Όμως υπάρχουν και κάποια κείμενα που μιλούν ξεκάθαρα για το ποια ήταν η Εχιδνα !!!  της Παλαιάς διαθήκης η ίδια η Εύα !!!

Clemens Alexandrinus Theol., Protrepticus

Chapter 2, section 12, subsection 2, line 6

. Αὐτίκα γοῦν κατὰ

τὴν ἀκριβῆ τῶν Ἑβραίων φωνὴν ὄνομα τὸ Ἕυια δασυνόμενον

ἑρμηνεύεται ὄφις ἡ θήλεια·

 

Epiphanius Scr. Eccl., Panarion (= Adversus haereses)

Volume 3, page 511, line 3

ἐκείνην τὴν Εὔαν ἔτι τὴν διὰ τοῦ ὄφεως ἀπατηθεῖσαν ἐπικα- 

λούμενοι ἢ διὰ τῆς δασείας φωνῆς τὸν ὄφιν ἀπὸ τῆς Ἑβραΐδος εἰς ἑαυτῶν

πλάνην κικλήσκοντες. Εὔα γὰρ κατὰ τὴν ψιλὴν ἀπόδοσιν τὴν γυναῖκα,
κατὰ δὲ τὴν δασεῖαν εὑΐα τὸν ὄφιν παῖδες Ἑβραίων ὀνομάζουσι.

Το όνομα το ίδιο της Εύας δηλώνει τον Οφι όπως τον ονομάζουν οι Εβραίοι !!!

Η ίδια η Εύα είναι μια ‘Εχιδνα κι ο Οφις  του Παραδείσου….

Και περνάμε και στα Γεννήματα Εχιδνών

Για να καταλήξουμε και στο κατά Ματθαίον  ή στο παρακάτω κείμενο όπου τα γενήματα Εχιδνας είναι πλέον οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι  που σκοτώνουν τους  νοερούς πατέρας και τους προφήτες που εμφανίζονται.

Κατά Ματθαίον 3.7

 Ἰδὼν δὲ πολλοὺς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων

ἐρχομένους ἐπὶ τὸ βάπτισμα αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς,

Γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν

 ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς;         

ποιήσατε οὖν καρπὸν ἄξιον τῆς

μετανοίας·

Physiologus, Physiologus (redactio prima)

Section 10, line 12

Καλῶς οὖν παρεπλησίασεν ὁ Ἰωάννης τῇ ἐχίδνῃ τοὺς Φαρισαίους·

ὃν τρόπον γὰρ ἀποκτείνει ἡ ἔχιδνα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, οὕτω

καὶ οὗτοι ἀπέκτειναν τοὺς νοεροὺς αὑτῶν πατέρας, τοὺς προφήτας, φησί,

καὶ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν· πῶς οὖν

φύγωσιν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς;

Κατά τον Δαμασκιο στον Φαίδωνα του Πλάτωνα αναφέρει

Damascius Phil., In Phaedonem (versio 1)

Section 539, line 3

                                                 – Ὁ μὲν Τυφῶν τῆς παντοίας

τῶν ὑπογείων πνευμάτων καὶ ὑδάτων καὶ τῶν ἄλλων στοιχείων βιαίου κινήσεως

αἴτιος· ἡ δὲ Ἔχιδνα τιμωρὸς αἰτία καὶ κολαστικὴ λογικῶν τε καὶ ἀλόγων ψυχῶν,

διὸ τὰ μὲν ἄνω παρθένος, τὰ δὲ κάτω ἐστὶν ὀφεώδης· ὁ δὲ Πύθων φρουρὸς

τῆς μαντικῆς ὅλης ἀναδόσεως.

Damascius Phil., In Phaedonem (versio 2)

Section 142, line 2

        – [111e6 – 112a5] Ὅτι Ταρτάρου καὶ Γῆς τῆς συζυγούσης Οὐρανῷ ὁ

Τυφῶν ἡ Ἔχιδνα ὁ Πύθων, οἷον Χαλδαϊκή τις τριὰς [frg. 4] ἔφορος τῆς ἀτάκτου

πάσης δημιουργίας.

Damascius Phil., In Phaedonem (versio 2)

Section 142, line 5

                    ἡ δὲ Ἔχιδνα ἡ δύναμις καὶ τὸ θῆλυ καὶ προοδικὸν αἴτιον τῆς

ἀτάκτου φύσεως.

Στην ουσία θεωρεί την Εχιδνα τη δύναμη, τη θηλυκή δύναμη και το προοδικόν αίτιο της άτακτης φύσεως, ενώ την παρουσιάζει ως την μια από την τριάδα της χαλδαικής λατρείας  μαζί με τον Τυφώνα και τον Πύθωνα.

Ενώ το άλλο της όνομα είναι η Τηνία ή της Τήνου δηλαδή, και εχω ήδη αναφέρει και και παλιότερα κείμενα με την Τήνο που φέρει το επίθετο Οφιούσα μαζί με την Ρόδο.

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Π – Ω)

Alphabetic letter tau, entry 802, line 1

                     Ταραντῖνοι

<Τηνία>· ἔχιδνα. ἄλλοι δὲ τὴν στηθοδέσμην

Athenagoras Apol., Legatio sive Supplicatio pro Christianis

Chapter 20, section 4, line 5

                              καὶ τίς ἂν ἄνθρωπος κεκριμένος

καὶ ἐν θεωρίᾳ γεγονὼς ὑπὸ θεοῦ γεννηθῆναι πιστεύσαι ἔχιδναν – 

Ὀρφεύς·

     ἂν δὲ Φάνης ἄλλην γενεὴν τεκνώσατο δεινήν

     νηδύος ἐξ ἱερῆς, προσιδεῖν φοβερωπὸν Ἔχιδναν,

     ἧς χαῖται μὲν ἀπὸ κρατὸς καλόν τε πρόσωπον

     ἦν ἐσιδεῖν, τὰ δὲ λοιπὰ μέρη φοβεροῖο δράκοντος

     αὐχένος ἐξ ἄκρου – 

ἢ αὐτὸν τὸν Φάνητα δέξαιτο, θεὸν ὄντα πρωτόγονον (οὗτος γάρ

ἐστιν ὁ ἐκ τοῦ ᾠοῦ προχυθείς), ἢ σῶμα ἢ σχῆμα ἔχειν δράκοντος ἢ

καταποθῆναι ὑπὸ τοῦ Διός, ὅπως ὁ Ζεὺς ἀχώρητος γένοιτο;

….συνεχίζετε ….