Μελισσών βασιλεύς

ἐσσήν: ῆνος, ὁ, ἱερεὺς τῆς ἐν Ἐφέσῳ Ἀρτέμιδος, ὡς τὸ Λατ. rex sacrificulus, Παυσ. 8. 13, 1· παρὰ Καλλ. βασιλεύς, Ὕμν. εἰς Δία 66, πρβλ. Ἡρῳδιαν. π. μον. λέξ. 17. 6: ― κατὰ τὸ Μέγα Ἐτυμ. (383. 30), «ἐσσὴν ὁ βασιλεὺς κατ’ Ἐφεσίους ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ μελισσῶν βασιλέως» (δηλ. τῆς βασιλίσσης), ὡς εἰ ἦν συγγενὲς τῷ εσμός, καὶ δυνάμεθα νὰ προσθέσωμεν ὅτι Μέλισσα (ἴδε μέλισσα) ἦτο όνομα ἱερείας τινὸς τῆς Ἀρτέμιδος. Πρβλ. Σουΐδ. καὶ Ἡσύχ. 

Μέλισσα κόρη του Μελισσέως ενός Κορύβαντα ή  Ιδαίου Δάκτυλου. Ο δεσμός είναι σαφής με τους βασιλείς ιερείς και ιεροπράκτες. Ίσως και ο πρώτος «βασιλεύς» ιδρυτής των ιεροπραξιών και των ιερειών που φέρουν την ονομασία της Μέλισσας. Ο πατέρας της Μέλισσας της πρώτης ιέρειας που εμφανίζεται στην Κρήτη ως τροφός του θείου βρέφους.

Με το όνομα Μελισσαίος ή Μελισσεύς ή Μελισσέας  αναφέρονται οι ακόλουθοι :

α) Μελισσεύς προϊστορικός βασιλεύς της Κρήτης. Θεωρείται ως ο πατέρας της Αμάλθειας και της Μέλισσας οι οποίες ανάθρεψαν με γάλα και μέλι τον νεογέννητο υιόν του Κρόνου και της Ρέας, Δία. Για αυτό τον λόγο ο Δίας φέρει και την επίκληση και λατρεύεται στην Κρήτη ως «Μελισσαίος Ζευς»

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter mu, entry 718, line 1

*<μελίσματα>· ᾄσματα rAS

<μέλισσα>· ὀβολός, ὅς ἐστιν μέρος δραχμῆς

<Μελισσαῖος>· ὁ Ζεύς r

<μέλισσαι>· αἱ τῆς Δήμητρος μύστιδες

*<μελισσάων>· μελισσῶν (Β 87) ASn

<μελίσσειον>· τὸ σμῆνος r(p)

Εσσὴν κυρίως ὁ βασιλεὺς τῶν μελισσῶν, νῦν δὲ ὁ τῶν ἀνδρῶν.

Εκτός από τους γάλλους,  όπου γάλλοι οι ιερείς της θεάς Κυβέλης, οίτινες εώρταζον τα μυστήρια αυτής με ενθουσιαστικά άσματα και κρότον τυμπάνων και είχον ίδιον κορυφαίον ή κόλυμβους που εκτελούν και χρέη δύτη ή κολυμβητή ή κόλυμβου - όταν columba είναι η λατινική απόδοση της περιστεράς-, τους αρχέγαλλους, ζώντες εξ ελέους και εκτεμνόμενοι οι ίδιοι, εκαλούντο δε ούτως από του εν Φρυγία Γάλλου ποταμού, του οποίου το ύδωρ έλεγον ότι είχεν ενθουσιαστικήν τινα δύναμιν, ή βάβακες,  τους μητραγύρτες  ιερείς της Μεγαλης Μητέρας Θεάς Κυβέλης/ Ρέας κλπ, τους μετέπειτα αγύρτες, οι περισσότεροι ευνούχοι και  αποκόποι, που εμφανίζονται και με άλλες ονομασίες και λατρείες, πολλές από τις οποίες συγχωνεύονται με την λατρεία του Διονύσου, στα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας εμφανίζονται και οι Εσσήνες και οι Μέλισσες ιερείς και ιέρειες αντίστοιχα συνήθως της Αρτέμιδος, της Σελήνης ακόμα δε και της Ρέας, της Δήμητρας αλλα και της Κυβέλης.

Πριν περάσω στα περί εσσήνων και μελισσών  αναφέρω και μερικούς λεξάριθμους ενδεικτικούς των γάλλων ιερέων που δεν παρουσιάσθηκαν στα προηγούμενα κείμενα.

ΓΑΛΛΟΙ = 144  (144 σειρά αριθμών fibonazzi (1+1+2+3+5+8+…89 =144)

144 = ΑΗΔΟΝΙΑ (αηδονία, έλλειψη ηδονής, έλλειψη τέρψης, στέρηση κάθε ευχαρίστησης)

144  = Η ΚΑΡΔΙΑ (η καρδία),

144 = ΘΕΙΟΝ (θείον, θεία φύσις, θειότης, θεότης, θεία δύναμις, θεία πρόνοια),

144  = ΘΕΙΟΝ (θείον, χημικόν στοιχείον, θειάφι, θεϊκόν κάπνισμα ή θυμίαμα με καθαρτική δράσιν),

144 =  OΓΚΑΝ (Όγκα, η Αθηνά κατά τους Θηβαίους και τους Φοίνικες // ΑισΕΕΘ. 163, 487, 501)

Σε προηγούμενα κείμενα «περι Λάρνακος» είδαμε την ιστορία του Κύψελου που μας έδωσε και  την ονομασία της Λάρνακος - ως Κυψέλης/Κυβέλης. Αξίζει εδώ τον κόπο να υπενθυμίσω ότι στην πραγματικότητα  οι λάρνακες είναι κατ΄ ουσία κατασκευασμένες μονο από λίθο ή μάρμαρο - άλλο αν ο όρος  «λάρνακες» επικράτησε για όλες τις θήβες/θήκες, κιβώτια ξύλινα, πήλινα ή πλεκτά και τέλος μεταλλικά-.  Η ιστορία του Κύψελου μας έδωσε την σύνδεση με την λατρεία της Εφέσιας Αρτέμιδος ως Μέλισσα/Μέλιττα/Μελίτη/Μυλίττα με τους ιερείς Εσσήνες της.