Πύθωνος: δαιμονίου μαντικοῦ

Στα προηγούμενα  κειμενα είδαμε την σύνδεση του Απόλλωνα με τον Ιάσωνα Απόλλων= Ιάσων = 1061 καθώς και την σύνδεση του Πελία με τον φερόμενο πατέρα του Ποσειδώνα και το σημάδεμά του από τον ίππο κατά την βρεφική/παιδική του ηλικία.

ΙΑΣΩΝ = 1061 = ΑΙΣΩΝ = ΙΩΝΑΣ =  ΑΠΟΛΛΩΝ κλπ

Η σύνδεση του Πελια με την έννοια του μαύρος και μπλαβός, μπλαβισμένος, μαυροκίτρινος, μαύρος, μαυρισμένος όπως ο μώλωπας, μωλωπισμένος δηλαδή.

Και Πελλός ό φαιός, ο γκρίζος, ο λευκόφαιος, ο τεφρός, μελανός, μελανόχρους, μολυβής,

Πολιός ο ασπρομάλλης, ή καλύτερα ο γκριζομάλλης, ο ψαρός, ο γκρίζος, ο γεροντικός, ο παλιός, ο αρχαίος, ο γέροντας και Πολιά τα γηρατειά.

Όμως ο ΠΕΛΙΑΣ δεν είναι παρά η αρσενική γραφή της λέξεως ΠΕΛΙΑΣ  ή ΠΕΛΕΙΑΣ όπου πελιάς η πελειάς η άγρια περιστερά.  Άλλη ερμηνεία της λέξεως πελιδνός,  μαυρισμένη  ή πανιασμένη ή χλωμή…

Ο Ιάσων έχει δωθεί στον Χείρωνα να μάθει ιατρική και την βασιλεία του πατρός του Αίσονος την κρατεί και άρχει ο αδερφός του Πελίας έως ότου επιστρέψει ο Ιάσων από την μαθητεία του.

Ο Πελίας, θειος του Ιάσωνα και αδερφός του Αίσωνα. Η έννοια της λέξης  Πελίας στα λεξικά μας δίνεται συνδεδεμένη και με την έννοια του Πελιός του Πελλός, ο Πολιός, Πελιούς, Πελιάς, Πελείους  και συνδέετε με το σκοτεινό χρώμα όπως και με την έννοια της Νούσους-Νόσου και του Νούσου = ασθενή.

Στους Θεσπρωτούς και τους Μολοσσούς τις γερόντισσες πελίας και τους γέροντες Πελιούς ονομάζουν, καθώς και στους Μακεδόνες. Και ίσως να μην ήταν πτηνά οι θρυλούμενες Πελειάδες/Πλειάδες αλλά τρεις ηλικιωμένες/γριές  γυναίκες που φρόντιζαν το ιερό (της Δωδώνης). Ομοια και στο δεύτερο κείμενο έχουμε την ίδια ιδέα και σκέψη ότι οι Πελειάδες της Δωδωνιαίας Βελανιδιά  ίσως ήταν ηλικιωμένες γυναίκες Ιέρειες.

Όμως ακόμα και η έννοια της Δρυός ούτως ή αλλιώς δηλώνει εκτός από το δέντρο και το γέροντα συνήθως σε ηλικία.

Πελλάνιος ο Ποσειδώνας, όπου ο Ποσειδών φαίνεται στα κείμενα ως πατέρας του Πελία  και Πέλλας ο γέροντας

Όμως Π-ΕΛ-ΟΨ μπορεί να είναι και ο άφωνος, ο άλαλος  και ο βουβός όμως. ΟΨ μπορεί να είναι και η όψη το βλέμμα και ο οφθαλμός. Κάποιος που στην ουσία δεν μπορεί να δεχτεί το πύρ/ ηλιακό φώς

Όμως εκτός από το Πυρ και την Περιστροφή ο Π-ΕΛοψ- ΙΑΣ

Μπορεί να είναι ένας Π - ΕΛΟΨ  δηλαδή εκ του Φωτός ή εκ της Περιστροφής κάποιος που έμεινε άφωνος ή άλαλος, ή τυφλός.  Ή κάποιος Π-ΕΛΟΣ  όπου έλος = ο βάλτος, ο βούρκος, ο βόρβορος, το τέλμα, ο βουρκότοπος, σαπισμένος ή βαλτωμένος εντός του.

Η έννοια του Πελοψ χρησιμοποιείται στην συγκεκριμένη περίπτωση  γιατί μια εκ των θυγατέρων του Πελία φέρει το όνομα Πελοπία εκ του Πέλοψ ως κορη του έχει λάβει  χαρακτηριστικά του πατρός έτσι μπορεί κι ο Πελίας να είναι και ΠΕΛΟΨ.

Όμοια και η Πύθων αναλύοντας τα σωζόμενα κείμενα βλέπουμε ότι εχει παρόμοια χαρακτηριστικά κοινα θα λέγαμε με την εννοια του βούρκου και της σαπίλας/σήψης κλπ.

Της εχει δοθεί ονομα γυναικείο αυτό της Δελφύνης και της δράκαινας/δράκοντα.

Ο Αθ. Σταγειριτης στην Ωγυγία του και συγκεκριμένα στον 4^ο τόμο στο κεφάλαιο β’ «Περί του Κρηθέως και των απογόνων αυτού, Αίσονος, Ιάσονος και των τέκνων τούτου» δηλώνει ότι : Ο μεν Κρηθεύς υιός του Αιόλου εκτισεν την Ιωλκόν, και βασιλευεν εκεί. Ιωλκός όμως ωνομάσθη υστερον από του Ιωλκου υιού του Αμύρου, αφ’ ωνομάζετο το Αμυρικόν πεδίον της Λαρίσσης. Ο δε αδελφός αυτού Σίσυφος επεμψε την θυγατέρα αυτού Τυρώ, να ανατρεφηται εκεί, και γένησσεν εξ αυτής ο Κρηθεύς δύο υιούς, τον Πελιαν και Νηλέαν, επειτα ειπεν ότι εγέννησεν αυτούς εκ του Ποσειδώνος. Τέλος δε, ελαβεν αυτήν γυναίκα, και εγέννησεν άλλους τρείς υιούς, τον Αισονα, Αμυθάοντα, και Φέρητα, ώστε εγέννησε πέντε υιούς. Κατά τίνας δε ειχε και αλλην γυναίκα πρότερον Δημοδίκην, ή Βιαδίκην καλούμενην και εξ αυτής εγέννησε πρωτότοκον τον Αίσονα, ως φαίνεται, όμως εβασίλευσενν ο Πελίας, εναντίον του δικαιώματος της πρωτοτοκίας. Εγεννήθη δε ο Κρηθεύς το 1425 και ούτος εδιωξε του Πελασγούς εκ της Ιωλκού

Παρακάτω δίδονται κι αλλα στοιχεία για την καταγώγή και του Ιασονα  όπως η ύπαρξη αδερφού με το ονομα Πρόμαχος. Ο Πελιάς όμως υποπτεύομενος κατά την συνήθεια των τυράννων ήθελε να εξολοθρεύσει τον οίκον του Αισωνα. Κατεσφαξε έτσι νήπιον τον Προμαχο και λόγω του ότι υπήρχε χρησμός ότι ο Πελιας θα φονευθεί εκ των απογόνων του Αίολου δολοφονούσε τους Αιολίδας.

ΠΕΛΙΑΣ = 326 =  ΑΙΟΛΕΙΣ = ΑΙΟΛΙΔΑΣ

Οι γονείς του Ιάσονος παρασκεύασαν αυτόν ως νεκρόν, και τον εξέβαλον εκ της πόλεως  πενθούντες και κλαίγοντες και εκόμισαν αυτόν προς τον Χείρωνα. Ενθα ανατρεφόμενος εδιδάχθέι πάσας τα μαθήσεις και την ιατρικήν εις την οποιαν και επέδωσε πολύ, και για τούτο ωνομασεν αυτόν ο Χειρων Ιασονα παρα την Ιασην.

Ετσι εκτός από την μητριαρχική κοινωνία στα κειμενα βλέπουμε και την εκδίωξη των Αιολιδων ( εκ της γενιά του Αίολου διαδόχου/υιού του Ελληνος και αδερφού του Δώρου και Ξούθου, πατρός των Κρηθέα, Σίσυφου, Αθαμαντα, Σαλμωνέα, Δηιόνα, Μάγνητα, Περιήρην και Μίμαντα και 5 θυγατέρων Κανάκης, Αλκυόνης, Πειδιδίκης, Καλύκης και Πειρμήδη, Βασίλειον τους η Αιολία όπερ ην η Φθιώτις της Θεσσαλίας μεταξύ του Ασωπου και Ενιπέως ποταμού. ) από την Θεσσαλια και την Μαγνησία γενικότερα. )

Ο Ιάσων είναι  απογονος Αιολου δια μέσου του πατρός του Κρηθέα και παππού του Αιολου υιού του Ελληνος.

Οι διαμάχες έχουν να κάνουν όχι μονο με την καταγωγή Αιολιδων και Πελασγών αλλα και με την διαδοχή των νέων θεών στη θέση των παλαιοτέρων.

Μάχες όμως που προέρχονται και απο τα συστήματα της μητριαρχίας και της επιβολής πιά της πατριαρχίας.

Τα γυναικεία – μητρικά ιερά και μαντεία αντικαθίστανται από ιέρειες που λατρεύουν πιά όχι την μητέρα θεά- Θεμιδα αλλα τον Δία ή τον Ενυάλιο Δία =Ποσειδάωνα –Ποσειδώνα αλλα και τον υιό της Λητούς/Ληθούς και ταυτόχρονα  υιό του Διός. Είναι η διαμάχη ακομα και ανάμεσα σε  ιερά/μαντεία.

Η διαμάχη ανάμεσα στο μαντείο της  Δωδώνης με τις Πελείες –Μαύρες Περιστερές/ιέρειες του Διός και ανάμεσα στο Μαντείο της Μητέρας Θέας Δελφίνης-Θέμιδας/

Η Θεμις είναι μεγαλύτερη από τον Δία καθώς ανήκει στις παλιότερες θεότητες όπως η Ρέα και ο Κρόνος υπάρχει ένας μύθος που έλεγε ότι στη γέννηση του  Δία η Θέμιδα ήταν εκείνη που παρέλαβε το νεογέννητο και το εμπιστεύθηκε στην Αμάλθεια, στην Κρήτη, για να το μεγαλώσει. Αυτό όμως δεν εμπόδισε αργότερα τη Θέμιδα να γίνει και γυναίκα του στη συνέχεια. Πίστευαν πως η Θέμιδα ήταν η πρώτη σύζυγος του Δία και πως οδηγήθηκε μέσα σε χρυσό άρμα στις πηγές του Ουρανού και στους λαμπρούς δρόμους του Ολύμπου.

 

Αλλα και στην Δωδώνη ο ένας από τους τρεις αρχαιότερους ναούς του ιερού της Δωδώνης, που βρίσκονταν γύρω από την ιερή βελανιδιά του Δία, μαζί με την Ιερή Οικία και το ναό της Διώνης, ήταν αφιερωμένος στη Θέμιδα, σύζυγο του Δία, κόρη του Ουρανού και της Γης. Η λατρεία της, που ήταν αρκετά διαδεδομένη στην Ήπειρο, φαίνεται ότι συνέχισε τη λατρεία της προϊστορικής Μεγάλης Θεάς και ιδιαίτερα στη Δωδώνη είναι ευνόητη, γιατί σχετίζεται με τη λατρεία της Γης.

 Η ταύτιση του ναού έγινε με τη βοήθεια μιας μολύβδινης επιγραφής, που βρέθηκε στη στοά του βουλευτηρίου, και στην οποία αναφέρονται μαζί με το Δία, η Θέμις και η Διώνη ως «νάιοι θεοί», δηλαδή σύνοικοι και σύνναοι του Δία. Ήταν, επομένως, οι δύο θεές οι σπουδαιότερες μετά το Δία, πάρεδροι του θεού

Για τον Πύθων καθώς υποσχέθηκα συνέχεια λοιπον περνάμε παρακάτω στο κειμενο του Σταγειρίτη στην Ωγυγία :

«Ο δε Πύθων ήτον υιός της Δαιμογογρόνος, ή της Γής, ή εγεννήθη εκ του βορβόρου, όστις εμεινε μετά τον κατακλυσμόν του Δευκαλίωνος. Ητον δε δράκων μέγιστος και τερατωδέστατος, ώστε κείμενος μεν σπειρηδον, εσκέπαζεν ολόκληρα όρη, ιστάμενος δε, εφθανεν ή κορυφή αυτού εις τα άστρα. Κατέπινε και ποταμούς ολόκληρους. Εφώλευε τοίνυν εις τον Παρνασόν, και εχρησμοδότει εις το μαντείον των Δελφών.

Μαθών δε, οιτι η Λητώ ήτον έγκυος, και προβλέπων ότι ο Απόλλων μέλλει να λάβει το μαντείον, εδίωκεν αυτήν, ή η Ηρα εκινησεν αυτόν εις τούτο, ως ειρηται.

Κατ΄αλλους δε, ότε εχρησμοδότει εκει η Θέμις, ο Πύθων εφύλαττε το μαντείον. Ο δε Απόλλων φονευσεν αυτόν, και έλαβε το μαντείον. Κατ’ αλλους δε πληγωθείς ο Πύθων, έφυγε προς τα Τέμπη διωκόμενος υπο του Απόλλωνος, και απέθανεν εις τα Τέμπη, πριν έλθη ο Απόλλων εκεί. Ειχε δε υιόν, οστις ωνομάζετο Αιξ, και εκείνος έθαψεν αυτόν εκεί. Απ΄αυτού δε ωνομάσθησαν οι Δελφοί, ή το μαντείον Πυθών, Πυθώνος, και Πυθώ Πυθούς. Τίνες μεν ωνομάζον αυτόν αρσενικώς Δελφίνην από των Δελφών, αλλοι δε Δελφύνην, θηκυκώς, όθεν είναι αμφίβολον το γένος του Πύθωνος.

Τίνες μεν αλληγορούσιν αυτόν εις την μετά τον κατακλυσμόν σεσαπημένην και νοσώδη ύλην, υπο του πύθεσθαι το σήπεσθαι γενόμενον και ο ήλιος εξηρανεν αυτήν, όθεν είπον, ότι ετόξευσεν αυτόν ο Απόλλων.

Ιστορικώς δε λέγουσιν, ότι ήτον τις ληστής Πύθων τον οποίον ετιμώρησεν ο Αθηναίος Απόλλων. Κατ΄αλλους δε, ήτον τις δυνάστης εις την Εύβοιαν Κριός ονομαζόμενος, όστις είχεν υιόν Πύθωνα, ληστήν επίσημον και ισχυρόν.

Ούτος ουν στρατεύσας εις τους Δελφούς, ελεηλάτησεν το μαντείον, και όλον τον ναόν και πολλούς των πλουσίων. Επειδή δε εστράτευσε και δεύτερον, οι Δελφοί αντεστάθησαν, επικαλούμενοι και τον Απόλλωνα συνεργόν. Εφονευσαν τοίνυν αυτόν τότε και απέδωκαν εις τον Απόλλωνα την αιτίαν, όθεν η Φιμονόη προμάντις ούσα τότε, έχρησε τα εξής:΅Αγχου δε βαρύν ιον επ ανέρι Φοίβος αφήσει Σίντη –Παρνασσοίο, φόνου δε Κρήσιοι  άνδρες χείρα αγιστεύουσι, το δε κλέος ουποτ’ ολειται

Κατ΄αλλους συγγραφείς βεβαια η Θέμις είναι η πρώτη που εχει αναλάβει εκ της Μητρός της Γαιας το μαντείο χρησμοδοτεί και μετά παραδίδει τα ηνία στον Διονυσο με τον οποίο μοιράζετε το μαντείο ο Απόλλωνας.

Scholia In Pindarum, Scholia in Pindarum (scholia vetera)
Ode P hyp, scholion a, line 22

                             εἶτα ἔρχεται ἐπὶ τὸ μαντεῖον, ἐν ᾧ
πρώτη Νὺξ ἐχρησμῴδησεν, εἶτα Θέμις. Πύθωνος δὲ τότε
κυριεύσαντος τοῦ προφητικοῦ τρίποδος, ἐν ᾧ πρῶτος Διό-
νυσος ἐθεμίστευσε, .

Scholia In Pindarum, Scholia in Pindarum (scholia vetera)
Ode P hyp, scholion a, line 25

                      ... καὶ ἀποκτείνας τὸν ὄφιν τὸν Πύ-
θωνα ἀγωνίζεται τὸν Πυθικὸν ἀγῶνα κατὰ ἑβδόμην ἡμέραν·
πεῖρον μέν, ὅτι ἀπεπειράθη τῆς μάχης τῆς πρὸς τὸ θηρίον·
ἴαμβον δὲ διὰ τὴν λοιδορίαν τὴν γενομένην αὐτῷ πρὸ τῆς
μάχης· λέγεται γὰρ ἰαμβίζειν τὸ λοιδορεῖν· δάκτυλον δὲ ἀπὸ
Διονύσου, ὅτι πρῶτος οὗτος δοκεῖ ἀπὸ τοῦ τρίποδος θεμι-
στεῦσαι· Κρητικὸν δὲ ἀπὸ Διός· μητρῷον δέ, ὅτι Γῆς τὸ
μαντεῖόν ἐστι· σύριγμα δὲ διὰ τὸν τοῦ ὄφεως συριγμόν.

Αργότερα θα έχουμε παρόμοιες διαμάχες και ανάμεσα στα Ελληνικά αλλα και στα χριστιανικά ιερατεία.

Το χάρισμα της μαντείας, προφητείας, χρησμοδωσίας θα γίνει ελάττωμα και θα κυνηγηθεί από τις μορφές των  πατέρων της Χριστιανικής θρησκείας.

Joannes Damascenus Scr. Eccl., Theol., Sacra parallela (recensiones secundum alphabeti litteras dispositae, quae tres libros conflant) (fragmenta e cod.
Volume 96, page 57, line 33

   Παιδίσκη ἔχουσα πνεῦμα Πύθωνος, παραπο-
ρευομένων αὐτῶν ἔκραζεν, λέγουσα· Οὗτοι ἄνθρωποι
δοῦλοι τοῦ Θεοῦ Ὑψίστου εἰσίν· εἶπεν δὲ ὁ Παῦλος·
Παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ,
Ἔξελθε ἐξ αὐτῆς.

Το όνομα Πύθων θα νοείται συνώνυμο με τους εγκαστρίμυθους  ή τους εγγαστρίμαντηδες – εκείνους δηλαδή που μιλούν ή μαντεύουν από μέσα από την γαστέρα/ κοιλιά ή το στέρνο, αλλα και την μαντική τέχνη αλλα και με την Πυθώ και τους χρησμούς της και θα καταδικάζετε.

Suda, Lexicon
Alphabetic letter epsilon, entry 45, line 1

<Ἐγγαστρίμυθος:> ἐγγαστρίμαντις· ὃ νῦν τινες Πύθωνα, Σοφο-
κλῆς δὲ στερνόμαντιν, Πλάτων ὁ φιλόσοφος Εὐρυκλέα ἀπὸ Εὐρυκλέ-
ους τοιούτου μάντεως.

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Π – Ω)
Alphabetic letter pi, entry 4314, line 1

<ἐγγαστρίμυθος>· τοῦτόν τινες ἐγγαστρίμαντιν, οἱ δὲ στερνό-

 μαντιν (Soph. frg. 56) λέγουσι. Φησὶ δὲ περὶ τοῦ τρόπου τῆς

 μαντείας καὶ Πλάτων ἐν τῷ Σοφιστῇ (252 c). τοῦτον ἡμεῖς

 Πύθωνα νῦν καλοῦμεν

Πύθ[ε]ια>· πανήγυρις, καὶ ἑορτὴ Ἑλληνική

*<πυθέσθαι>· ἀκοῦσαι. ἐρωτῆσαι. γνώσεσθαι

*<πύθεται>· σήπεται. φθίνει. βρέχεται

<Πύθιον>· [τὸ ὕδωρ.] Θουκυδίδης

<Πυθίων ἀνακτόρων>· ἐπὶ τοῦ ἐν Χρ(ύσῃ) ἱεροῦ, ἤγουν Ἀπόλ-

 λωνος

<πυθμέν[α] ἐλαίης>· τὴν ἀρχήν, καὶ τὴν ῥίζαν

<πυθμένες>· βάσεις αἱ κατὰ τῶν δένδρων

<πυθμήν>· τὸ ὑποκάτω τῆς λεκάνης, καὶ παντὸς σκεύους. γένεσις, ἀρχή,

 ῥίζα. καὶ τῆς μήτρας τὸ ἄνω μέρος. καὶ ἀριθμός τις παρὰ τοῖς γεω-

 μετρικοῖς

<Πυθοῖ>· ἐν Πυθῶνι

<πύθοιτο>· σαπείη

<πυθόληπτος>· ὑπὸ τοῦ Πυθικοῦ ....

<πύθομαι>· ἀκούω

<πυθόμενος>· ἀκούσας. ἐρωτήσας. μαθών

<πυθομένων>· σηπομένων. τὸ γὰρ <πύος> αἷμά ἐστι κατὰ μεταβολήν

<πύθου>· ἐρώτησον

<πύθοντο>· ἤκουον. ἔμαθον

<πυθοῦ Χελιδόνος>· παροιμιῶδες, διότι ὀδυρτικὸν τὸ ζῶον· θρηνεῖ

 γὰρ ἡ χελιδὼν [καὶ ἀηδών]. τὸ δὲ ἀληθὲς ἀπὸ Χελιδόνος τινὸς θεο-

 λόγου ἢ τερατοσκόπου

<Πυθώ>· πόλις Φωκίδος

<Πυθώδ' ὁδός>· παροιμία ἐπὶ τῶν τὰ αὐτὰ πραττόντων

<Πύθων>· ὁ ἐγγαστρίμυθος ἢ ἐγγαστρίμαντις. ἢ Βυζάντιος τὸ γένος

<πύθων>· δαιμόνιον μαντικόν

<πύϊον>· τὸ γάλα  

…

<στερνόμαντις>· ὁ ἐνγαστρίμυθος. Πύθων

<στέρνον>· στῆθος. διάνοιαν, φρένα

<τοξεύομαι>· ἀποστεροῦμαι ....

<τοξεύοντο>· τόξα ἔτεινον

<Τοξίου βουνός>· τοῦ Ἀπόλλωνος τοῦ ἐν Σικυῶνι. βέλτιον δὲ ἀκούειν

 τὴν ἐν Δελφοῖς Νάπην λεγομένην· ἐκεῖ γὰρ καὶ ὁ δράκων κατετο-

 ξεύθη. καὶ ὁ ὀμφαλὸς τῆς γῆς τάφος ἐστὶ τοῦ Πύθωνος

<τόξον>· κυρίως αὐτὸ τόξον. δηλοῖ δὲ καὶ τὴν τοξικὴν ἐμπειρίαν, καὶ

 αὐτὰ τὰ βέλη

<τοξόται>· οἱ δημόσιοι ὑπηρέται

<τοξότα λωβητήρ>· διὰ τόξων λωβώμενε, καὶ βλάπτων· ἀφ' οὗ τὸν

 δειλὸν λέγει

<τοξότης>· πολεμιστής

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 696, line 20

 <Πύθεσθαι>: Τὸ σήπεσθαι· ἐκ τοῦ πύθω, τὸ σήπω.  

 <Πυθέσθαι>: Τὸ ἀκοῦσαι καὶ μαθεῖν. Ἐκ τοῦ

πεύθω, πεύσω· ὁ δεύτερος ἀόριστος, ἔπυθον· ἐπυ-

θόμην, ἐπύθετο· καὶ τὸ ἀπαρέμφατον, πυθέσθαι.

 <Πυνθάνεσθαι>: Μανθάνειν, διδάσκειν, ἱστορεῖν,

ἐρωτᾶν. Ἐκ δὲ τοῦ πεύθω γίνεται πύθω, τὸ μαν-

θάνω καὶ ἀκούω· ἐξ οὗ καὶ τὸ πυνθάνω.

 <Πυθοίατο>: Ἐκ τοῦ ἐπυθόμην, τὸ εὐκτικόν,

πυθοίμην, πύθοιο, πύθοιτο, καὶ πυθοίατο. Ζήτει εἰς

τὸ <δευοίατο>.

 <Πύθεια> καὶ <πυθαῖος>: Ὄνομα ἑορτῆς ἀγομένης

τῷ Ἀπόλλωνι.

 <Πυθώ>: Πόλις Φωκίδος, ἧς οἰκήτορες, Δελφοί·

ἀπὸ τοῦ σεσῆφθαι αὐτόθι τὸν δράκοντα, ὃν ἀνεῖλεν ὁ

Ἀπόλλων. Ἢ παρὰ τὸ πεύθεσθαι καὶ ἀκούειν τῶν

χρησμῶν· ἐκεῖ γὰρ ἦν τὸ μαντεῖον τοῦ Ἀπόλ-

λωνος.

 <Πυθών, Πύθων>: Ὀξυνόμενον μὲν καὶ θηλυκὸν, ὁ τόπος·

βαρυνόμενον δὲ καὶ ἀρσενικὸν, ὁ δράκων.

 <Πυθμήν>: Φυτοθεμήν τις ἐστὶν, οἷον τοῦ φυτοῦ

θέσις· φυθμὴν καὶ πυθμήν. Οὕτως Ὦρος. Ἢ παρὰ

τὸ φύω φύσω φυθμήν· καὶ σημαίνει δὲ τὸν κοῖλον

τόπον. Ὁ δὲ Θεόγνωτος, παρὰ τὸ κεύθω, τὸ κρύπτω,

κευθὴν καὶ κυθήν·  πλεονασμῷ τοῦ μ καὶ τροπῇ,

πυθμὴν, βαθυπυθμὴν, ἀπυθμήν. Τὸ υ, ψιλόν.

…

 <Πῦος>: Τὸ σεσηπὸς αἷμα καὶ μεταβεβλημένον·

παρὰ τὸ πύθω, τὸ σήπω· καὶ τὸ γάλα ὁμοίως.

Οὕτως Ἀριστοφάνης,

 Πῦος ἡμῖν ἔνδον.

Τὸ πεπηγὸς γάλα, διὰ τὸ καὶ αὐτὸ μεταβεβλῆσθαι.

Καὶ ἔμπυον, τὸ γαλακτῶδες τῇ ὁμοιότητι ὑγρόν.

Τὸ πρωτόγαλα, πῦος, ἐπὶ τοῦ παρεσπαρμένου ὑγροῦ

ἐν τῷ σώματι. Ἔστι δὲ οὐδέτερον τὸ πῦος.

 Michael Apostolius Paroemiogr., Collectio paroemiarum
Centuria 6, section 46, line 1

<Ἐγγαστρίμυθος καὶ Πύθων σὺ τυγχάνεις:> ἐπὶ
τῶν τερατολόγων καὶ θαυματοποιῶν.

Suda, Lexicon
Alphabetic letter pi, entry 3139, line 1

<Πύθωνος:> δαιμονίου μαντικοῦ.

Συνδέουν δε και την Πυθία με την επιληψία καθώς την φαντάζονται να «εισβάλει» εντός της πνεύμα  και να καταβάλετε από ιερά Μανία και να βγάζει αφρούς από το στόμα της μαινόμενη. Ετσι κοινή και πάλι η ασθένεια της ιεράς Νό(υ)σου με τις του Νούσου = ασθενή όπως και ο Πελίας ως εννοια, όπως και ο Διο-ν(ο)υσος

Scholia In Aristophanem, Scholia in plutum (scholia vetera et fort. recentiora sub auctore Moschopulo)
Argumentum-scholion sch plut, verse 39, line 26

                     Dv.] ἦν δὲ ἡ Πυθία γυνὴ, ἥτις, ὥς
φασιν, ἐπικαθημένη τῷ τρίποδι τοῦ Ἀπόλλωνος, καὶ
διαιροῦσα τὰ σκέλη πονηρὸν κάτωθεν ἀναδιδόμενον
πνεῦμα διὰ τῶν γεννητικῶν ἐδέχετο μορίων, καὶ οὕτω
μανίας πληρουμένη, καὶ τὰς τρίχας λύουσα, καὶ ἀφρὸν
ἐκ τοῦ στόματος ἀποπέμπουσα, καὶ τἄλλα πάντα
ποιοῦσα, ὅσα οἱ μαινόμενοι ποιεῖν εἰώθασιν, τὰ τῆς
μαντείας, ἢ μᾶλλον μανίας, ἐφθέγγετο ῥήματα· ἢ καὶ
δαίμων τις ἦν οὕτω καλούμενος πύθων, ἀφ' οὗ ἡ Πυθία
παρωνομάζετο· ἢ καὶ αὐτὸς ὁ Ἀπόλλων Πύθιος ὀνομα-
ζόμενος, διὰ τὸ τοῖς πυνθανομένοις χρησμοὺς διδόναι
περὶ ὧν ἂν βούλοιντο

Damascius Phil., In Phaedonem (versio 1)
Section 539, line 4

                                                 – Ὁ μὲν Τυφῶν τῆς παντοίας
τῶν ὑπογείων πνευμάτων καὶ ὑδάτων καὶ τῶν ἄλλων στοιχείων βιαίου κινήσεως
αἴτιος· ἡ δὲ Ἔχιδνα τιμωρὸς αἰτία καὶ κολαστικὴ λογικῶν τε καὶ ἀλόγων ψυχῶν,
διὸ τὰ μὲν ἄνω παρθένος, τὰ δὲ κάτω ἐστὶν ὀφεώδης· ὁ δὲ Πύθων φρουρὸς
τῆς μαντικῆς ὅλης ἀναδόσεως.

Θεωρειτε δε ότι ο Πύθων αποτελεί μέρος της τριάδας των Χαλδαίων μαζί με τον Τυφώνα και την Εχιδνα και της ατάκτου δημιουργίας

Damascius Phil., In Phaedonem (versio 2)
Section 142, line 2

        – [111e6 – 112a5] Ὅτι Ταρτάρου καὶ Γῆς τῆς συζυγούσης Οὐρανῷ ὁ
Τυφῶν ἡ Ἔχιδνα ὁ Πύθων, οἷον Χαλδαϊκή τις τριὰς [frg. 4] ἔφορος τῆς ἀτάκτου
πάσης δημιουργίας.

 

Scholia In Aristophanem, Scholia in plutum (scholia vetera et fort. recentiora sub auctore Moschopulo)
Argumentum-scholion sch plut, verse 39, line 26

                     Dv.] ἦν δὲ ἡ Πυθία γυνὴ, ἥτις, ὥς
φασιν, ἐπικαθημένη τῷ τρίποδι τοῦ Ἀπόλλωνος, καὶ
διαιροῦσα τὰ σκέλη πονηρὸν κάτωθεν ἀναδιδόμενον
πνεῦμα διὰ τῶν γεννητικῶν ἐδέχετο μορίων, καὶ οὕτω
μανίας πληρουμένη, καὶ τὰς τρίχας λύουσα, καὶ ἀφρὸν
ἐκ τοῦ στόματος ἀποπέμπουσα, καὶ τἄλλα πάντα
ποιοῦσα, ὅσα οἱ μαινόμενοι ποιεῖν εἰώθασιν, τὰ τῆς
μαντείας, ἢ μᾶλλον μανίας, ἐφθέγγετο ῥήματα· ἢ καὶ
δαίμων τις ἦν οὕτω καλούμενος πύθων, ἀφ' οὗ ἡ Πυθία
παρωνομάζετο· ἢ καὶ αὐτὸς ὁ Ἀπόλλων Πύθιος ὀνομα-
ζόμενος, διὰ τὸ τοῖς πυνθανομένοις χρησμοὺς διδόναι
περὶ ὧν ἂν βούλοιντο.

 

Συνεχίζεται…