Περί ευνουχισμένων γάλλων ιερέων

Σ’ ένα ταξίδι  μέσα  από την μακραίωνη ιστορία μας και ακολουθώντας την ιστορική διαδρομή μέσω των αρχαίων κειμένων και των  μύθων προσπαθούμε να εξηγήσουμε μια σειρά από μυστήρια που οδήγησαν στον εκπολιτισμό της ανθρωπότητας, και είναι άμεσα συνυφασμένα με μια σειρά θρησκευτικών μυσταγωγιών.

Οι μυστηριακοί θεσμοί ωφέλησαν πολλαπλά το ανθρώπινο γένος και κατέστησαν ως δίαυλο επικοινωνίας τις αρχέγονες μυστηριακές κοινότητες είτε αυτές μυούσαν τους αμύητους στα μυστήρια είτε είχαν σχέση με φιλοσοφικές σχολές κλπ

Τα Ελληνικά μυστήρια κατέχουν μια σημαντική θέση στην ιστορία της αρχαίας Ελλάδος. Είναι αυτά που διδάσκουν την θέωση του ανθρώπου και την καταξίωση της έννοιας  άνθρωπος. Ο Πλάτων – σαφέστατα μυημένος- δηλώνει στον Φαίδωνα :

Plato Phil., Phaedo

Stephanus page 69, section c, line 5

καὶ κινδυνεύουσι καὶ οἱ τὰς τελετὰς ἡμῖν

οὗτοι καταστήσαντες οὐ φαῦλοί τινες εἶναι, ἀλλὰ τῷ ὄντι

πάλαι αἰνίττεσθαι ὅτι ὃς ἂν ἀμύητος καὶ ἀτέλεστος εἰς

Ἅιδου ἀφίκηται ἐν βορβόρῳ κείσεται, ὁ δὲ κεκαθαρμένος

τε καὶ τετελεσμένος ἐκεῖσε ἀφικόμενος μετὰ θεῶν οἰκήσει.

Και φαίνεται ότι εκείνοι οι γνωστοί οι οποίοι ίδρυσαν τα μυστήρια δεν είναι τυχαίοι, αλλά πράγματι από παλαιούς χρόνους συμβολικώς υποδηλώνουν ότι όποιος αμύητος και αμυσταγώγητος φθάνει στον Άδη θα βρίσκεται εκεί μέσα στον βόρβορο- λάσπη, αλλά όποιος (κεκαθαρμένος) καθαρός - από αμαρτίες - και μυημένος-μυσταγωγημένος φθάσει εκεί θα κατοικεί με τους θεούς

Έτσι στα  προηγούμενα κείμενα είδαμε μια σειρά από απαγορεύσεις και «αμαρτίες» καθώς και την τιμωρία στην οποία οδηγούν αυτές. Κάποιες απ΄αυτές που σήμερα θα θεωρούσαμε αμαρτίες, που ισως σήμερα δεν υφίστανται πλέον. Και  η λέξη  αμαρτία δηλώνει αυτόν που έχει πάψει να είναι άρτιος και σωστός ή ολοκληρωμένος – δες και προηγούμενα κεφάλαια –  Όμως ξεκαθαρα η αμαρτία δηλώνει την αστοχία, την αποτυχία, και το σφάλμα.

Αμαρτία είναι σκέψη, πράξη ή ενέργεια που θεωρείται παράβαση του θείου και του ηθικού νόμου, όπως αυτός παρουσιάζεται στη θρησκεία.

Το ουσιαστικό αυτό προέρχεται ετυμολογικά από το ρήμα της αρχαίας ελληνικής ἁμαρτάνω, του οποίου η σημασία είναι αποτυγχάνω τού σκοπού, αστοχώ, χάνω κάτι, πλανώμαι σε κάτι, υποπίπτω σε παράπτωμα (ετυμ.: ἁμαρτάνω < (πιθανόν) εκ του α στερητικό + μείρομαι= γίνομαι αμέτοχος).

μορτή < αρχ. < μείρομαι δηλ λαμβάνω μερίδιο, συμμετέχω, παίρνω κάτι που μου ανήκει.

ειμαρμένη < αρχ. εἱμαρμένη, θηλ. της μτχ. εἱμαρμένος, του εἵμαρται, πρκμ. του μείρομαι

Αίμα υπέρτατος χυμός κι οι απαγορεύσεις του...

Αυτά, όμως, δεν έφυγαν μάταια απ’ τα χέρια του, αφού όσες σταγόνες αίματος έπεσαν, όλες τις δέχτηκε η Γαία.
Με την πάροδο των ενιαυτών, έγιναν οι κρατερές Ερινύες
και οι μεγάλοι Γίγαντες – που λάμπουν απ’ τα όπλα τους
κ’ έχουν στα χέρια τους κοντάρια μακριά – καθώς και
οι Νύμφες, που Μελίες τις αποκαλούν επάνω στην απέραντη γη.
Ευθύς μόλις απέκοψε με τον χάλυβα τα όργανα
και τα πέταξε απ’ την στεριά στον πολυκύμαντο πόντο,
έπλεαν εκείνα για πολύ χρόνο στο πέλαγος, ενώ γύρω από
την αθάνατη σάρκα αφρός σηκωνόταν, απ’ τον οποίο
γεννήθηκε μια κόρη. Πλησίασε πρώτα στα πανίερα Κύθηρα
κ’ έπειτα από εκεί έφτασε στην θαλασσοζωσμένη Κύπρο…

Οι σταγόνες αίματος του Ουρανού θα πέσουν στην Γή που με την πάροδο του Χρόνου αυτές θα γεννήσουν τις Μελίες ή κατ΄αλλους συγγραφείς θα γεννηθούν οι Ερινύες – η Αληκτώ, η Τισιφόνη και η Μέγαιρα.

Και με την αποκοπή των αιδοίων και την πτώση τους στην θάλασσα θα γεννηθεί η Αφροδίτη.

Ερχόμαστε με το παραπάνω κειμενο να δούμε και μια ακομα «απαγόρευση» που υπήρχε παλιότερα. Με την δολοφονία το φάντασμα του σκοτωμένου πηγαίνει στη χώρα του εχθρού, για να καταδιώξει το σφαγιαστή ή δημιουργούνται οι λεγόμενες Ερινύες ή τύψεις

Οι οποίες θα τυραννήσουν τον δολοφόνο-σφαγέα. Είναι χθόνιες θεότητες που κυνηγούν όσους έχουν διαπράξει εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης. Θα ονομασθούν και  Ευμενίδες – όταν πια γίνονται προσπάθειες να εξευμενιστούν στην τραγωδία του Ορέστη.
Κατ΄ άλλους είναι η εκδίκηση που θα πάρει ο Ουρανός για τον ευνουχισμό του. Οι Ερινύες άλλοτε θεωρούνται κόρες της Γης και του Σκότους, κι άλλοτε  κόρες της Νύχτας. Ο Απολλόδωρος και ο Βιργίλιος αναφέρουν την Αληκτώ, την Μέγαιρα και την Τισιφόνη

Οι θεότητες Ερινύες οι εκδικούμενες τα κακουργήματα, η δυστυχία, η συμφορά, η καταστροφή, η αμαρτία