Και το αέλιος βαβέλιος

Heraclides Gramm., Fragmenta
Fragment 26, line 16

Δωρικώτερον. καὶ οὕτω μὲν ἐκ τοῦ φῶ Μακεδονι-

κῶς γέγονε τὸ βῶ· οὐδέποτε γάρ, φησί, κατ' ἀρχὰς λέξεων ἐκεῖνοι

τῷ <φ> χρῶνται, ἀλλ' ἀντ' αὐτοῦ δηλαδὴ τῷ <β>, ὡς καὶ ὁ <Βίλιππος>

δηλοῖ καὶ ἄλλα εἰρημένα ἑτέρωθι (cf. p. 1618, 53).  – ἐν δὲ ἑτέρῳ

τόπῳ λέγει ὁ αὐτὸς <Ἡρακλείδης>, τοὺς Παμφυλίους ἄλλως χαίρειν

τῷ <β> προτιθέντας αὐτὸ παντὸς φωνήεντος· τὸ γοῦν φάος <φάβος> φασὶ

καὶ τὸ ἀέλιος [β]<ἀβέλιος>, οὕτω δέ, φησί, καὶ τὸ ὀρούω <ὀρούβω>

λέγουσι καὶ περισπωμένως δὲ ὀρουβῶ. ὡς δὲ Αἰολεῖς ἄλλως τῷ <β>

χαίρουσι προτιθέντες τοῦ <ρ> ἐν τῷ ῥάκος <βράκος>, ῥοτός <βροτός>,

ῥυτήρ <βρυτήρ>, ἐν ἄλλοις δηλοῦται.

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Odysseam

Volume 1, page 376, line 5

καὶ οὕτω μὲν ἐκ τοῦ φῶ Μακεδονικῶς γέγονε τὸ βῶ. οὐδέ ποτε γάρ φησι κατ' ἀρχὰς λέξεων ἐκεῖνοι τῷ <φ> χρῶνται, ἀλλ' ἀντ' αὐτοῦ δηλαδὴ τῷ <β>. ὡς καὶ ὁ Βίλιππος δηλοῖ καὶ ἄλλα εἰρημένα ἑτέρωθι. ἐν δὲ ἑτέρῳ τόπῳ λέγει ὁ αὐτὸς Ἡρακλείδης τοὺς Παμφυλίους ἄλλως χαίρειν τῷ <β>, προτιθέντας αὐτὸ παντὸς φωνήεντος. τὸ γοῦν φάος φάβος φασί. καὶ τὸ ἀέλιος βαβέλιος. οὕτω δέ φησι καὶ τὸ ὀρούω ὀρούβω λέγουσι, καὶ περισπωμένως δὲ ὀρουβῶ. ὡς δὲ οἱ Αἰολεῖς ἄλλως τῷ <β> χαίρουσι προτιθέντες τοῦ <ρ> ἐν τῷ ῥάκος βράκος ῥοτὸς βροτὸς ῥυτὴρ βρυτὴρ, ἐν ἄλλοις δηλοῦται

Eτσι μας προκύπτει ο Αέλιος-Βαβέλιος και Αβέλιος αλλα και ο Βααλιος, ο Βααλ και ο Βήλιος, ο Δήλιος ο Βήλος και ο Βήλ και ο Βελιάλ

Ο Βελ ή Βήλ ούτως είναι ο Ελ ή Αλ των Ελ­λήνων δηλαδή ό Ηέλιος του Όμηρου, ο ήλιος, ο Άλιος - Βάλιος των Δωριέων, ό Άβέλιος των Κρητών, ο Χουβιλ /Houbil των Ετρούσκων, ό Υλ-ίλι ό όβιλ των Αλβανών, ο Βελάρ της Γραφής, ο Βάαλ των άλλων ασιατικών λαών, Υλλος Ζεύς-Βάλος τών Ελλήνων, ή αυτος  ο Ήλιος - Απόλλων, διότι Ζεύς και "Ήλιος πολλάκις συνταυτίζονται, αφού ό Ζεύς ην προσωποποίησις του Ήλιου.

Ακτίς Ηλίου το κάλλιστον στην επτάπυλη φάνηκε Θήβα, διαβάζουμε στην Αντιγόνη του Σοφοκλή …

Sophocles Trag., Antigone
Line 100

Ἀκτὶς ἀελίου, τὸ κάλλιστον ἑπταπύλῳ φανὲν
Θήβᾳ τῶν πρότερον φάος, ἐφάνθης ποτ'

Aeschylus Trag., Fragmenta
Tetralogy 44, play A, fragment 730, line 1

 Schol. MTVB Euripid. Phoin. 175: ‘Ἀελίου Σελαναία’] Ἡσίοδός

φησιν ἀδελφὴν Ἡλίου τὴν Σελήνην· (Theog. 371 + 374^in.9)

  ’Θεία{ν} τ' Ἠέλιόν τε μέγαν λαμπράν τε Σελήνην ...

  γείνατο’,

Ο Αισχύλος γραφει πως ο Ησίοδος ισχυρίζεται ότι η Σελήνη-Σελαναία είναι αδερφή του Ήλίου

και η Θεία τον Ηλιο τον μέγα και  λαμπρό και την Σελήνη εφτιαξε …

Pindarus Lyr., Isthmia
Ode 5, line 1

Αʹ Μᾶτερ <Ἀε>λίου πολυώνυμε Θεία,
σέο ἕκατι καὶ μεγασθενῆ νόμισαν
χρυσὸν ἄνθρωποι περιώσιον ἄλλων·
καὶ γὰρ ἐριζόμεναι
νᾶες ἐν πόντῳ καὶ <ὑφ'> ἅρμασιν ἵπποι
διὰ τεάν, ὤνασσα, τιμὰν ὠκυδινά-
 ⸏τοις ἐν ἁμίλλαισι θαυμασταὶ πέλονται,
ἔν τ' ἀγωνίοις ἀέθλοισι ποθεινόν
κλέος ἔπραξεν, ὅντιν' ἀθˈρόοι στέφανοι
χερσὶ νικάσαντ' ἀνέδησαν ἔθειραν

Scholia In Pindarum, Scholia in Pindarum (scholia vetera)
Ode I 5, scholion 1a, line 1

                                                   metr. B.
<Μᾶτερ Ἀελίου πολυώνυμε Θεία:> ἀκολούθως τῷ
Ἡσιόδῳ· καὶ γὰρ ἐκεῖνος Ἡλίου μητέρα τὴν Θείαν γενεαλογεῖ
  Θεία δ' Ἠέλιον τέκε μέγαν λαμπράν τε Σελήνην
  γείναθ' ὑποδμηθεῖσ' Ὑπερίονος ἐν φιλότητι.

Scholia In Pindarum, Scholia in Nemea et Isthmia (scholia vetera et recentiora partim Thomae Magistri et Triclinii)
Ode I 4(5), scholion 1, line 1

<Μᾶτερ ἀελίου.> τὴν θείαν μητέρα τοῦ ἡλίου φησί.

καὶ ἡσίοδος δὲ οὕτω λέγει· θεία δ' ἠέλιόν τε μέγαν. εἰ

γὰρ μὴ ἐθεώμεθα τὸν ἥλιον, οὔτε αὐτὸν οὔτε τὸν χρυσὸν

οὔτε τἄλλα ἐτεθήπειμεν. κἀνταῦθα δὲ τὸν χρυσὸν λέγει

διὰ τὸ λαμβάνειν, οἶμαι, αὐτὸν μισθόν, τοὺς ὕμνους γρά-

φοντα:

Και η μήτηρ του Ηλίου η Θεία Μητέρα σε όλα τα παραπάνω κείμενα

Σ΄ αυτό το παλαιώτερο όνομα του ΗΛΙΟΥ το ΑΒΕΛΙΟΣ-ΒΕΛΙΟΣ-ΒΑΒΕΛΙΟΣ φαίνεται παρα πολύ ξεκάθαρα και  η ρίζα  ΒΕΛ (Β-el )

·  βαβέλιος / babelios - Sun ( Κρήτη και τη δωρική : ἀβέλιος, abelios? λακωνικά : βέλα, Bela, άνεμος : ἀέλιος, aelios? ιόντων : ἠέλιος, ēelios? Σοφίτα: Helios )

Ο δικος μας ο Ήλιος (εκ του αβέλιος - αέλιος - ηέλιος = ο ακτινοβολών, ο πυρπολών) είναι απλανής αστέρας μέσου μεγέθους που λόγω των μεγάλων θερμοκρασιών των στοιχείων που τον συνθέτουν, μεταξύ των οποίων και το υδρογόνο, τα μόρια αλλά και τα άτομά τους βρίσκονται σε μια κατάσταση " νέφους " θετικών και αρνητικών φορτίων ή κατάσταση πλάσματος.

Και οι ερμηνείες του Βαβέλιου του ‘Ηλιου αλλα και τα ονομάτα της Βαβέλ  και του Μπααλμπεκ (Baalbek ) που παραπέμπουν στην λατρεία του Ηλιου-Θεού.

Ακομα και τον Διόνυσο, η βαρβαρότης τους τον εταύτισε με την οινοποσία επειδή ταυτίζεται αλληγορικώς με την ΆΜΠΕΛΟΝ- Α -bell-ων
Όμως η άμπελος παράγεται από το Α- ΜΠΕΛ- (Α-belος)

Α-ΜΠΕΛΟΣ, με το επιτατικόν -Α- στην αρχή, σημαίνει ολοφώτεινος-άριστος- πάν-καλος γι αυτό και ο Ιησούς δήλώνει  ότι αυτός ότι  είναι η Άμπελος η αληθινή. Το Α-ΦΩΣ ο πρώτος ήλιος, ο ολόφωτος.

 Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι.  2 πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ.  3 ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν.  4 μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ' ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε.  5 ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. (Κατα Ιωαννην ΚΕΦ. 15)
 

Όπως και ο Α(μ)πελλ-ων , ο Απόλλων, η αμ –πελλ-ος  και ο Αμ-πελλός, αυτός που πέλλει αλλα και ο Ἀπέ(ι)λλων και πρέπει να δουμε και το την ρίζα που προερχεται  από  το πολέω, και πολάω, και πολίω και πολεύω = θεραπεύω, πέλω = στρέφω, πελλώ, πάλλω,  αλλα και το φάλλω = βλέπω, βάλλω = ρίπτω, βάζω, πετώ, εκτινάσω, εκτοξεύω, εμ-βάλλω, αλλα και πιστεύω και συλλογίζομαι και συνδέομαι

 απελάζω = εκκλησιάζω

απελασις = εκπατρισμός

απέλλαι = εκκλησίες αλλα και αρχαιρεσίες

απελλόν = μαυρη λεύκα καβάκι

Απελλών = Απόλλων

άπελος – ανοιχτή πληγή

Perseus analyses of πέλλω:

1. πέλλος (dark-coloured): masc/neut nom/voc/acc dual
2. πέλλος (dark-coloured): masc/neut gen sg (doric aeolic)

LSJ entry

πελλός

πελλός ή, όν, (or πέλλος, η, ον, the accent varies in codd.)

dark-coloured, dusky, πελλὴ μηκάς dub. in S. Fr.509 ; πελλὰ ὄϊς Theoc. 5.99, cf. S.Fr. 114 ; βοῦς EM659.38 ; πελλὸς ἐρῳδιός Arist. HA609b22 ; π. σποδός cj. in Phoen. 1.24 ; = Lat. pullus, [ἱμάτιον] IG14.644 (Supp.Epigr.4.70, Western Locr.) ; Sicyonian for κιρρός, Zenod. ap. Gal. 19.129. (Cf. πελιός, πελιδνός, πολιός ; Skt. palita/s 'grey', Lat. palleo, pullus.）

Αλλά επιστρέφουμε στην Λητώ καθώς ταυτόχρονα δηλώνει και την Α-Ληθη-Α και το αληθές  καθώς η έχοντας ξεφύγει από την Λήθη και το αποξέχασμα ή την λησμονιά μπορούμε να αντικρύσουμε την πραγματικότητα, όπως ειπαμε στο προηγούμενο κείμενο

Το όνομά της προέρχεται από το Σουμεριανό Λιλλάκε και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα». Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι. Την ξανασυναντάμε με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») στους Καναήτες. Λίγο αργότερα την ξανασυναντάμε στις Εβραϊκές δοξασίες ως δαιμόνισσα της ερήμου και η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στο Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα με το όνομα Λίλιθ, γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο αναφέροντάς την και πάλι ως δαιμόνισσα, καθώς και στα γραπτά της Νεκρής Θάλασσας

Η απώτατη καταγωγή του θεού Βέλι είναι άδηλη εάν  ταυτίσουμε τον Βρετανό Βέλινο ή Βέλι με τον Βήλο, πατέρα του Δαναού ( όπως παραδίδει ο Νένιος ), τότε μπορούμε περαιτέρω να τον ταυτίσουμε και με τον Βελ, τον Γη-θεό των Βαβυλωνίων, τον έναν από τους της αρσενικής τριάδας που κληρονόμησε ε τους τίτλους μιας κατά τι αρχαιότερης θεότητας της Μεσοποταμίας,, της μητέρας της Δανάης, αντιστάθμισμα προς τον πατέρα του Δαναού.
Πρόκειται για τη Βηλιλι τη  Λευκή Θεά των Σουμερίων, προκάτοχο της Ιστάρ, η οποία ήταν θεά των δέντρων όσο και θεά της Σελήνης και του  Έρωτα όσο και θεά του Κάτω Κόσμου. Υπήρξε αδελφή και ερωμένη του Ντου'ουζζού ή Ταμμούζ,   Σιτάρο-θεου, και  Ρόδι-θεού.
Από το όνομα της προέρχεται ; η γνωστή βιβλική έκφραση του Βελίαλ - Οι Εβραίοι τροποποίησαν χαρακτηριστικά τo μη σημιτικό όρο Βelili (Bηλιλι)  στο σημιτικό beliy ya'al, « εκεί από όπου κάποιος δεν μπορεί να επιστρέψει » ( δηλαδή ο Κάτω Κόσμος ) — που πάει να πει «γιοί του Ολέθρου».

Ο  όρος beli ο οποίος στη σλαβονική γλώσσα σημαίνει και «λευκό» και  η λέξη bellus που σημαίνει « όμορφος » στα λατινικά σχετίζονται επίσης με το  όνομα της.

Το κάθε δέντρο αρχικά της ανήκε το γοιδελικο bile  « ιερό δέντρο», τα μεσαιωνικά λατινικά billa και billus, «κλαδί και κορμός δέντρου », καθώς και το αγγλικό billet «κούτσουρο», όλα ανακαλούν το όνομα της. Πάνω από όλα όμως ήταν Ιτιά-θεά και θεά των πηγαδιών και των  πηγών. Και παραπάνω το Απελλόν το μαύρο καβάκι, ή ένα είδος  λεύκας στα αρχαία ελληνικά

Η ιτιά επαίζε σημαντικό ρόλο στη λατρεία του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ και η κατακλείδα της Γιορτης της  Σκηνοπηγίας, ένα τελετουργικό της  φωτιάς και των υδάτων, ονομαζόταν Ημέρα της Ιτιάς. Μολονότι η κλήθρα/λυγαριά  και η ιτιά δεν διαφοροποιούνται στην εβραϊκή γλώσσα  - είναι της ίδιας οικογένειας  — η παράδοση της πόλης Τάνεως ( χρονολογείται πριν από την καταστροφής του Ναού του Σολομώντος ) υποδεικνύει ότι η ιτιά η πορφυρή με τα λογχοειδή φύλλα πρέπει να ήταν το είδος που χρησιμοποιούσαν στους θύρσους από  φοινικιά, κυδωνιά και ιτιά που κρατούσαν κατά τη Γιορτή- εάν δεν βρισκόταν κανένα από τα εν λόγω δέντρα, μπορουσε να χρησιμοποιηθεί η παλαμοσχιδής ιτιά αλλά η ποικιλία με τα δηλαδή η κλήθρα που διαφορετικά απαγορευόταν — ενδεχομένως γιατι τη  χρησιμοποιούσαν σε ειδωλολατρικά τελετουργικά Αστάρτης και του γιου της του Φωτιά-θεού.

Πορφυρή ιτιά ή Πορφυρή λυγαριά (Purpurea Salix) είναι ένα είδος ιτιάς ντόπιας, γνωστή στις περισσότερες χώρες  από Ευρώπη μέχρι και τη δυτική Ασία

Παρότι η χρήση των θύρσων  ήταν επιβεβλημένη ωστόσο, επειδή οι Ισραηλίτες την είχαν παραλάβει από τους Χαναναίους μαζί με το υπόλοιπο τελετουργικά προς τιμή της Σκηνοπηγίας το οποίο και ενσωμάτωσαν στον Μωσαϊκό Νόμο, αργότερα οι περισσότερο εφυείς Εβραίοι δυσπιστούσαν προς την ιτιά ( ή τη λυγαριά; ) Κατά τη Χαγκαδά** η ιτιά στους θύρσους συμβόλιζε τους υποδυέεστερους και τους αμαθείς του λαού του Ισραήλ που δεν διέθεταν ούτε ηθική, ούτε γνώση, όπως η ιτιά δεν έχει ούτε γεύση ούτε μυρωδιά , όπως φρόντιζε ακόμη και για τους ασήμαντους.

Με τη  θριαμβευτική επικράτηση του επί της βασίλισσας Βηλίλι ο Βελ κατέστει Υπέρτατος Κύρος  του Σύμπαντος, πατέρας του Ήλιου- θεού και απαίτησε να αναγνωριστεί ως ο Πλάστης, απαίτηση την οποία  ήγηρε αργότερα ο άρτι αναρριχηθείς θεός Μαρδούκ των Βαβυλωνίων. Ο Βελ και ο Μαρδούκ εν τέλει ταυτίστηκαν και, εφ'όσον ο Μαρδούκ έγινε θεός του Ήλιου, της Άνοιξης και του κεραυνού, ο Βελ κατέληξε σε ένα είδος Ηλιου-Διός προτού μεταναστεύσει  από τη Φοινίκη.  

Ως εκ τούτου φαίνεται ότι αρχικά ο Βέλι ήταν ο θεός της ιτιάς,  ο μάντης γιος της Βηλίλι, ο οποίος εξελίχθηκε όμως σε Θεό  του Φωτος εν συνέχεια δε ότι κατά τον τέταρτο π.Χ. αιώνα στη Βρετανία, στο Καντ  Γκοδέου, ο γιος του ο Αμαθάον επικαλέστηκε την ισχύ του ως μέσον για να  εκτοπίσει τον Μπραν της κλήθρας, κάτι ανάλογο ίσως με την εκτόπιση του ομολόγου του στην Παλαιστίνη.

Συνεχιζεται …