Βακχέβακχος>· ὁ Διόνυσος οὕτως ἐκαλεῖτο ἐν ταῖς θυσίαις

Το όνομα της Λητούς δηλώνει την μυστική σημασία αλλα και το ονομα της Ρέας/ Ηρας αλλα και της Δήμητρος καθώς ταυτίζονται ως έννοιες ακομα δε και με την Νύχτα ως πάροχο και πρώτη δίδουσα την τροφή τόσο στους θεούς όσο και στους ανθρώπους.

Ειδαμε ότι   βάση του λεξικού και των λημμάτων των σχετικών με την Λητώ ή ερμηνεία που της δίνεται η Λητώ, η Κρυμμένη, η αφανέρωτη και αυτή που προξενεί Λήθη

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 564, line 17

<Λητώ >: Παρ ὰ τὸ λήθω, τὸ λανθάνω.

Είδαμε ότι το ρήμα λήθω δηλώνει την έννοια του μένω κρυμμένος, περνώ απαρατήρητος, κάνω κάτι χωρίς να με καταλάβουν, διαφεύγω της προσοχής κρύβομαι, ξεφεύγω, ξεγλιστρώ κλπ.

Η Λητώ  είναι δηλαδή κάποια που παραμένει κρυμμένη, και αφανέρωτη, ή κάποια που γύρω από το όνομα της και την ταυτότητά της προξενεί λήθη, και  που γίνεται φανερή όταν εμφανίζεται στην Δήλο καθώς Δήλος σημαίνει την φανερή, την γνωστή, την εμφανή, την πρόδηλη, την έκδηλη, και την ολοφάνερη και την εμφανέστατη. Όμως έτερη γραφή της Δήλου είναι Βήλος όπως  οι άλλες γραφές της Δωδώνη είναι  Φηγώνη ή Βωδώνη όπως ονομάζετε εξαλλου  και ο Δίας ως Φηγωναίος και ως Βωδωναίος εκ της πόλης Φηγώνη ή Βωδώνη…

Όμοια και το αρσενικό του κρυμμένου και αφανέρωτου δεν είναι παρά ο Λατ-(ι)ος  ή Λητ-(ω)ος.

Η ίδια λέξη/συλλαβή δηλωνει ακόμα και στα χαλδαικά, κατά τον A. Hislop τον «κρυμμένο». Επίθετο που έχει δοθεί και στον μεγάλο βαβυλώνιο θεό, όπως και τον Κρόνος.

Η πόλη της Letopolis ή Latopolis  καθώς και η πόλη του Latio(υ) ή Lateo προέρχονται από την ίδια συλλαβή και έχουν την ιδια έννοια. Στις πόλεις δε αυτές λατρεύονται στην μία την Λητόπολη της Αιγύπτου η Κρυμμένη Θεά και στο Λάτιο ο Κρυμμένος Θεός. 

Καταρχήν το Latium Latinus, αποτελεί τον Ρωμαικό τύπο του Ελληνικού Λατίνου, και Lateo (Λάτυο), "παραμονεύω κρυμμένος" όλα αυτά προέρχονται, από το ελληνικό λήθω= λανθάνω  που όμως ταιριάζει και με το Χαλδαϊκό Lat, που έχει την ίδια σημασία. Για το Λάτιο θα υπάρξει ανάλογο  κείμενο.

Η αρχαία Λητόπολις σήμερα είναι γνωστη με την επωνυμία Esneh ή  Έσνα ( στα αιγυπτιακά αραβικά إسنا IPA: [ʔesnæ] ), είναι γνωστη στους αρχαίους Αιγυπτίους, ως  Iunyt ή Ta-Senet στα ελληνικά ως  Λατόπολις (Latopolis ή Letopolis) [1] ή πόλις Λάτων (Πόλις Laton) [2] ή Λάττων (Latton) ενώ στη Λατινική ή  Λατώ, πόλη στην Αίγυπτο . Βρίσκεται στη δυτική όχθη του ποταμού Νείλου,  περίπου 55 χλμ νότια του Λούξορ .

Είναι δε φανερό, από τις απεικονίσεις των μνημείων του ότι στο συγκεκριμένο ιερό της  πόλη λατρεύεται και το ψάρι  Latus  του Νείλου, όμοια όπως λατρευόνταν στο ίδιο χώρο και η Λητώ αλλά και η αιγύπτια θεά  Νειθ, που για κάποιους αρχαιους έλληνες συγγραφείς  ταυτίζεται με την Αθηνά.

Ανάγλυφα δείχνουν τον Κνουμ με τη συζυγό του Νέιθ, (Νεΐθ) – “Εκείνη που είναι”, θεά του πολέμου και της ύφανσης απο το ναό της Έσνα  

Το όνομα "Latopolis" είναι και προς τιμήν της  πέρκας του Νείλου, ή Lates niloticus το μεγαλύτερο από τα 52 είδη που κατοικούν στο Νείλο. Η πέρκα αυτή είναι  η οποία ήταν ευτραφής σε αυτά τα τμήματα του ποταμού κατά την αρχαιότητα, και το οποίο περιλαμβάνεται στο γλυπτά, μεταξύ των τα σύμβολα της αιγύπτιας θεάς, που την σχετίζουν με την Αθηνά-Παλλάδα  που περιβάλλεται από την οβάλ ασπίδα ή δαχτυλίδι ενδεικτικό του δικαιώματος ή θεότητας

Ως κύρια  θεότητα της Latopolis φαίνεται να λατρεύουν την τριάδα - Κνουμ και Νέιθ  και Heka καθώς και τους απογόνους τους. Ο ναός  της Έσνα, αφιερωμένος σε αυτη τη τριάδα, ήταν αξιοσημείωτη για την ομορφιά του τόπου του και το μεγαλείο της αρχιτεκτονικής της. Κτίστηκε από κόκκινο ψαμμίτη, και η στοά του αποτελούνταν από έξι σειρές από τέσσερις κίονες η κάθε μία, διακοσμημένες κατά κύριο λόγο με φύλλα λωτού τα οποία όμως διαφέρουν μεταξύ τους σε κάθε κίονα.

Στην αιγυπτιακή μυθολογία ο Κνουμ (επίσης ορίζετε ως  Chnum, Knum, ή Khnemu) ήταν μία από τις πρώτες αιγυπτιακές θεότητες, αρχικά ο θεός της πηγή του ποταμού Νείλου. Όταν η ετήσια πλημμύρα του Νείλου έφερε μαζί της ίλη  και αργίλο και το νερό της έφερε η ζωή στο περιβάλλον της, ήταν πιστεύεται ότι είναι ο δημιουργός των φορέων των παιδιών αλλα και του ανθρώπου. Θεωρείτε ότι δημιουργησε σ΄ένα  κεραμικό τροχό, από πηλό,  τη ζωή και μετά τα τοποθετούσε  στις μήτρες των μητέρων τους.. Αργότερα περιγράφετε ως αυτός που δημιούργησε και όλες  τις άλλες θεότητες, και είχε τους τίτλους Θείου Δημιουργού και του Κυριού που δημιουργησε όλα τα πράγματα από τον εαυτό του.

Γεν. 1 ,26          καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν, καὶ ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ γῆς γῆς. 

 

Γεν. 1,27           καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. 

 

Παραπάνω ανάγλυφο απο το ναό με την δημιουργία παιδιού πάνω στον τροχό του αγγειοπλάστη ... θυμηθείτε και τον μύθο της δημιουργίας του ανθρώπου απο πηλό !!! 

Γεν. 2,7     καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν

Η λατρεία του Κνουμ επικεντρώνονται σε δύο κύριους χώρους δίπλα στο ποτάμι, στην Ελεφαντίνη νήσο και στην Εσνα , οι οποίες θεωρήθηκαν ως ιεροί τόποι. Στην Ελεφαντίνη νήσο (Elephantine), λατρεύτηκε μαζί με την Anuket και  τη Satis ως θεματοφύλακας της πηγής του ποταμού Νείλου

Στην τέχνη συνήθως απεικονίζεται ως ο θεός με το πρόσωπο του  κριαριού.
Κρατά την ποιμενική ράβδο,- θεός ποιμένας,  άλλοτε φέρει τον τροχό του αγγειοπλάστη- δημιουργού ή ως θεός-δημιουργός κρατώντας ένα βάζο από το οποίο έρεε  το ρεύμα του νερού- υδροχόος.  
Ωστόσο, μερικές φορές εμφανίστηκε σε μια σύνθετη εικόνα, που απεικονίζει τα στοιχεία, στο οποίο, που αντιπροσωπεύουν το νερό, παρουσιάστηκε ως μία από τις τέσσερις επικεφαλής ενός ανθρώπου, με τους άλλους είναι, - Geb που αντιπροσωπεύουν τη γη, Shu που αντιπροσωπεύουν τον αέρα, και ο Όσιρις που εκπροσωπούν θανάτου.

Αργότερα ο Κνουμ  θεωρηθεί ως μια μορφή του Ρα , και η  Satis έγινε γνωστή ως το μάτι του Ρα . Αυτό το μάτι είχε αρχίσει  να το λατρεύουν ως wedjat και σε ποιο προσφατα  καλείται το μάτι του Horus , και, τέλος, να κληθεί το μάτι του Ρα και τη σημασία της λατρείας του άλλαξε τη φύση του  κατά τη διάρκεια της μακράς ιστορίας της Αρχαίας Αιγύπτου.

Με την εικόνα και μονο του κριαριού  ή αμνού Κριού μας οδηγεί στον Ιορδάνη ποταμό και εκεί όπου ο  Αντρέας κι ο Ιωάννης άκουσαν για πρώτη φορά τον Πρόδροµο να τους αναφέρει: «Ίδε ο αµνός του Θεού, ο αίρων την αµαρτίαν του κόσµου»

Και περνώντας μετα απο μια μικρή εισαγωγή στο ονομα του αιγύπτιου θεού περνάμε  στο όνομα του Λάτους. Και μόνο η  περιγραφή του μας δίνει μια τεράστια πέρκα που άγγιζε τα 200 κιλά με καταλευκή σάρκα. Ηταν ένας μεζές για τους Αιγύπτιους που όντας εκλεκτικοί, δεν αγαπούσαν να τρώνε πολλά ειδη ψαριού καθώς ορισμένα τα θεωρούσαν καταραμένα. Η κατάρα κρατούσε από το μύθο του Οσιρι καθώς θεωρούσαν ότι ο λεπιδωτός, ο οξύρυγχος αλλα και ο Φάργκος ήταν κάποια από τα ψάρια που καταπιαν ένα από τα κομμάτια του Οσιρι κι έτσι δεν τα έτρωγαν, καθώς τα θεωρούσαν «ακάθαρτα». 

O Αθανάσιος στους Δειπνοσοφιστές του αναφέρει για τον Λάτο : 

Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 7, Kaibel paragraph 88, line 1

ΛΑΤΟΣ. τοῦτον κατὰ τὴν Ἰταλίαν κράτιστον

εἶναί φησιν Ἀρχέστρατος λέγων οὕτως (fr. 29 R)·

  τὸν δὲ λάτον τὸν κλεινὸν ἐν Ἰταλίῃ πολυδένδρῳ

  ὁ Σκυλλαῖος ἔχει πορθμός, θαυμαστὸν ἔδεσμα.

οἱ δ' ἐν τῷ Νείλῳ ποταμῷ γινόμενοι λάτοι τὸ μέγεθος

εὑρίσκονται καὶ ὑπὲρ διακοσίας λίτρας ἔχοντες. ὁ δὲ

ἰχθὺς οὗτος λευκότατος ὢν καὶ ἥδιστός ἐστι πάντα

τρόπον σκευαζόμενος, παραπλήσιος ὢν τῷ κατὰ τὸν

Ἴστρον γινομένῳ γλάνιδι. φέρει δ' ὁ Νεῖλος καὶ ἄλλα

γένη πολλὰ ἰχθύων καὶ πάντα ἥδιστα, μάλιστα δὲ τὰ

τῶν κορακίνων. πολλὰ γὰρ καὶ τούτων γένη. 

Ο Λάτος  προφανώς είναι ένα άλλο σύμβολο-όνομα του Ψαρο-Θεού Δάγωνα (Dagon) καθώς είδαμε και στα προηγούμενα κείμενα για την ταύτιση του ψαροθεού Δάγωνα  με τον Ιανό και τον Οάννη, όπως και στο κειμενο τις ιδιότητες του Κνουμ να δημιουργεί εκ της ύλης και του νερού του Νείλου ζωή με τον πηλό και μάλιστα τα σπέρματα της ζωής μέσα στις μήτρες των γυναικών. Απεικονίζετε δε και λατρεύετε στο Ιερό της Εσνα/Ισνα.

Ο Ησύχιος στο λεξικό του ταυτίζει όμως τον Βάκχο ή τον βούκερω 'Ιακχο (κατα τον  Στράβων στα Γεωγραφικά του)  με τον Ιχθύ με τον Διονυσο αλλα και με τον ιερέα του Διονύσου.

<βακχᾶν>· ἐστεφανῶσθαι κισσῷ

<Βακχέβακχος>· ὁ Διόνυσος οὕτως ἐκαλεῖτο ἐν ταῖς θυσίαις (Ar.

Eq. 408)

<Βακχεία>· ἑορτὴ Διονύσου [βακχεύτρια]

*<βακχεύει>· μαίνεται P τραγῳδεῖ

*<βακχευθεῖσα>· ἐξηχευομένη, ἐξεστηκυῖα vgAS

*<βακχεύοντες>· μαινόμενοι, vgAS σειόμενοι

<βακχεῖον>· τελεστήριον. νάρθηξ

<Βάκχη>· γένος ἀπίου. ἢ μία τῶν Βακχῶν, ἢ τοῦ Διονύσου<βακχεύτρια>

<Βακχιάδαι>· οὐ μόνον οἱ Μιλήσιοι, ἀλλὰ καὶ Κορίνθιοι, ἀπὸΒάκχιδος

<βακχία>· μανία (S)

<βακχόαν>· βόθρον. Αἰολεῖς

<βάκχος>· ὁ ἱερεὺς τοῦ Διονύσου. καὶ κλάδος ὁ ἐν ταῖς τελεταῖς,οἱ δὲ φανὸν λέγουσιν· οἱ δὲ ἰχθύν q

<Βάκχου Διώνης>· οἱ μὲν βακχευτρίας Σεμέλης· οἱ δὲ Βάκχου τοῦ Διονύσου καὶ Ἀφροδίτης q τῆς Διώνης. παρόσον διωνυμία περὶ τὴν θεάν (trag. ad. fr. 204). Πράξιλλα δὲ ἡ Σικυωνία (fr. 8) Ἀφροδίτης παῖδα τὸν θεὸν ἱστορεῖ

<βάκχυλον>· σποδίτην ἄρτον. Ἠλεῖοι

<βάκχον>· κλαυθμόν. Φοίνικες

Ας θυμηθούμε δε και το ΙΧΘΥΣ» =(Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ) ως σύμβολο του Σωτήρα Ιησού.

Ό ιχθύς ετυμολογείται εκ τού " ίκθ υ ς " (ϊκω =φθάνω + θύω =όρμώ· ό κινούμενος ορμητικά ), αναφέρει η Αννα Τζιροπούλου – Ευσταθίου στο εργο της : «ο Εν τη λέξη λόγος» - Άννα Τζιροπούλου-Ε. - Ο εν τη λέξει λόγος – http://www ...

Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε και την ερμηνεία της λέξεως Θύω = θυσιάζω

Θύω  (ῥ. ΘΥ-)' φυσῶ δυνατά, συρίζω (ἐπὶ ἀνέμου)' ἐπὶ ποταμῶν καὶ κυμάτων, φουσκώνω' ἐπὶ ἀνθρώπων, μαίνομαι, λυσσῶ, τρελλαίνομαι.

ΙΙ. καίω, καπνίζω, θυμιατίζω, θυσιάζω' μετὰ δοτ. προσ., προσφέρω θυσία.

Ετσι ο ιχθύς μπορεί να πάρει και την έννοια του  κινούμενου προς θυσία.

Orion Gramm., Etymologicum (excerpta e cod. Darmstadino 2773)
Alphabetic letter iota, page 614, line 21

                                      ἰχθὺς, παρὰ τὸ ἰθύειν πλεονασμῶ τοῦ χ, ἰχθύς

Ι(κω)+θύω = πηγαίνω ευθεία για θυσία, ορμώ κατευθείαν για θυσία, για σφαγή ή για τέλεση (εορτής)

Ομοια σε προηγούμενα κειμενα εχουμε δεί την Ασσύρια Θεά Αταργατις να ρίχνεται στην Λίμνη Ασκαλώνα όπως και η μητέρα της Δερκετώ να πέφτει στην λιμνη Βαμβύκην και αντιστοιχα και ο Παλαίμωνας/Μελικέρτης  μαζι με την μητέρα του Ινώ…Μια σειρά αναίμακτες θυσίες ατόμων που θεοποιήθηκαν και πέρασαν στην ιστορία και στον μύθο.

Συνεχίζετε …