Παρθένος Ηριγόνη

Scholia In Homerum, Scholia in Iliadem

          Ἱκάριος γένος μὲν ἦν Ἀθηναῖος
ἔσχε δὲ θυγατέρα Ἠριγόνην, ἥτις κύνα
νήπιον ἔτρεφε.

Nonnus Epic., Dionysiaca

Ζεὺς δὲ πατὴρ ἐλέαιρεν· ἐν ἀστερόεντι δὲ κύκλῳ

Ἠριγόνην στήριξε Λεοντείῳ παρὰ νώτῳ·  

παρθενικὴ δ' ἄγραυλος ἔχει στάχυν· οὐ γὰρ ἀείρειν

ἤθελεν οἴνοπα βότρυν ἑοῦ γενέταο φονῆα.

Nonnus Epic., Dionysiaca

καὶ τὰ μὲν ἔπλασε μῦθος Ἀχαιικὸς ἠθάδα πειθὼ
ψεύδεϊ συγκεράσας· τὸ δ' ἐτήτυμον, ὑψιμέδων Ζεὺς
ψυχὴν Ἠριγόνης σταχυώδεος ἀστέρι Κούρης
οὐρανίης ἐπένειμεν ὁμόζυγον, αἰθερίου δὲ
ἄγχι Κυνὸς κύνα θῆκεν ὁμοίιον εἴδεϊ μορφῆς,
Σειρίου, ὃν καλέουσιν, ὁμόσσυτον, Ἰκαρίου δὲ
ψυχὴν ἠερόφοιτον ἐπεξύνωσε Βοώτῃ.

Constantinus VII Porphyrogenitus Imperator Hist., De insidiis

                                 καὶ ἐποίησε βασιλέα εὐθέως ἡ γυνὴ αὐτοῦ
Κλυταιμνήστρα τὸν Αἴγισθον καὶ ἐγαμήθη αὐτῷ νόμῳ, καὶ ἔσχεν
ἐξ αὐτῆς θυγατέρα, ἣν ἐκάλεσεν Ἠριγόνην. 

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο) (4085: 002)
“Hesychii Alexandrini lexicon, vols. 1–2”, Ed. Latte, K.
Copenhagen: Munksgaard, 1:1953; 2:1966.
Alphabetic letter alpha,
<Αἰώρα>· ἑορτὴ Ἀθήνῃσιν, ἣν οἱ μὲν ἐπὶ τῇ Μαλέου Τυῤῥηνοῦ
 †θυειν φασι· οἱ δὲ ἐπὶ Κλυταιμνήστρας καὶ Αἰγίσθου· οἱ δὲ ἐπὶ
 Ἠριγόνῃ Ἀλήτιδι τῇ Ἰκαρίου
<αἰωρούμενοι>· μετεωριζόμενοι (r. p)
<αἰωρήσας>· ἐκκρεμάσας

Etymologicum Genuinum, Etymologicum genuinum (α – ἁμωσγέπως) (4097: 001)
“Etymologicum magnum genuinum. Symeonis etymologicum una cum magna grammatica. Etymologicum magnum auctum, vol. 1”, Ed. Lasserre, F., Livadaras, N.
Rome: Ateneo, 1976.
Alphabetic letter alpha

 <Ἀλῆτις>· τινὲς τὴν Ἠριγόνην λέγουσι τὴν Ἰκαρίου θυγα-
τέρα, ὅτι πανταχοῦ ζητοῦσα τὸν πατέρα ἠλᾶτο· οἱ δὲ Αἰγίσθου καὶ
Κλυταιμνήστρας φασίν·οἱ δὲ τὴν τοῦ Μαλεώτου τοῦ Τυρρηνίου
θυγατέρα· οἱ δὲ τὴν Μήδειαν, ὅτι μετὰ φόνον τοῦ παιδὸς πρὸς Αἰγέα  
κατέφυγεν ἀλητεύσασα· οἱ δὲ τὴν Φερσεφόνην, διότι τοὺς πυροὺς
ἀλοῦντες πέμματά τινα προσφέρουσιν αὐτῇ

Scholia In Homerum, Scholia in Iliadem
    οἳ καὶ κατηστερισθέντες, Ἱκάριος μὲν Βοώτης ἐκλήθη, Ἠριγόνη δὲ παρθένος.

Η σύνδεση της Παρθένου με την Ηριγόνη είναι ολοφάνερη στα παραπάνω κείμενα.

Η κόρη του Ικαρίου η άγραυλος – αυτή που ξενυχτά στα χωράφια, ή η αγροτική – φέρει ΣΤΑΧΥ στα χέρια της όπως και η Δήμητρα- που θεωρείται η θεά της γεωργίας και των Δημητριακών, η παρθενική που καταστερίζετε για την αγάπη προς τον πατέρα της Ικάριο. Εκείνος θα μείνει στον Ουρανό ως Βοώτης κι εκείνη ως η Παρθένος με τον στάχυ και το σκυλί της θα πάρει τη μορφή του Σείριου Αστέρα. 

Όμως το Αγροτίς είναι επίθετο και της Αρτέμιδος και δηλώνει την ιδιότητα της ως κυνηγού, όπως και η Ηριγόνη που κυκλοφορεί με τα σκυλιά της όμοια και η Ατρέμιδα  ονομάζεται με το επίθετο  Σκυλακίτις και Στροφαία -

Όμως συνώνυμη κόρη έχει και η Κλυταιμνήστρα μετά τον γάμο της με Αίγισθο.

Γιορτές της Ηριγόνης/ Ηριγένειας  η Αιώρα (αιωρούμαι – μετεωρίζομαι – μένω μετέωρος = ταλαντεύομαι = ανυψώνομαι = κυμαίνομαι  αλλά και μένω αναποφάσιστος. Η κούνια που ως παιχνίδι το συναντούμε ακόμα και σήμερα στις παιδικές χαρές και στα πανηγύρια και συνήθως στις συναθροίσεις των παλιότερων στις εξοχές την Άνοιξη, συνήθως ένα γυναικείο παιχνίδι ή ένα παιχνίδι για νέες κοπέλες…

Ένα από τα επίθετά της Αλήτης κοινό  και για την Περσεφόνη και  την Μήδεια.

Αλήτισσα δηλαδή Περιδίνος  αυτή που περιδίνιζεται, περιστρέφετε, στριφογυρίζει, στροβιλίζεται.

 Ένα επίθετο/ιδιότητα  και εορτή/ες  που συγχρόνως μας δίνουν και την πραγματική διάσταση των ιδιοτήτων και της θέσης – ως «μετεώρου»/ άστρου της Παρθένου Ηριγόνης/Δήμητρας/Περσεφόνης/ Ειρήνης/Τύχης κλπ

Αιγυπτιακή επιτύμβια στήλη/πινακίδα που παρουσιάζει την  Φεγγαροθεα Χαθωρ / Qadesh/Qudshe/ Ισιδα/  γυμνή, ντυμένη  μόνο με τα κέρατα της Σελήνης / ημισέληνο στο κεφάλι της ως στέμμα, με τα δημητριακά, δεμάτι σταχιών στο ένα χέρι και το φίδι στο άλλο χέρι να στέκεται πάνω από τον Λέωντα.

Και ανάμεσα στον ιθυφαλλικό Θεό της γονιμότητας τον Οσιρη και έναν Καναίτη Θεό της Θύελλας τον Τυφώνα/ Σεθ

Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ/ΔΗΜΗΤΡΑ

Η στήλη που παρουσιάζει την Περσεφόνη/ Δήμητρα να κρατά στα χέρια της δεμάτια από στάχια και συγχρόνως δύο φίδια που ελίσσονται στα χέρια της

Στην Ινδία η κερασφόρος θεά είναι γνωστή ως Devi και όπως μπορείτε να δείτε, φέρνει επίσης την ημισέληνο όπως Ίσιδας/Χαθώρ   καθώς  στάχια στα χέρια της και στους ώμους της !!!





συνεχίζετε 

Αρχική σελίδα 

Η Παρθένος - αστερισμός

Παραθέτω την σελίδα απο την ελεύθερη !! εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια...

για το θεμα της Παρθένου καθώς δίνει παρα πολλές απο τις γλωσσολογικές συνδέσεις που θα χρησιμοποιήσω παρακάτω ...

Παρθένος (αστερισμός)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Παρθένος
πατήστε για μεγαλύτερη εικόνα
Συντομογραφία	Vir
Λατινικό όνομα	Virgo
Γενική	Virginis
Έκταση	1294,4 τετ. μοίρες (3,138%) Κατάταξη 2ος
Αριθμός άστρων (μέγεθος ≤ 6,5)	169
Πλήρως ορατός σε γεωγραφικά πλάτη μεταξύ 67°N - 75°S

Παρθένος (Λατινικά: Virgo, συντομογραφία: Vir) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι βόρειος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου, ο μεγαλύτερος από όλους τους ζωδιακούς αστερισμούς σε έκταση, αλλά και ο μακρύτερος (καλύπτει περί τις 52 μοίρες). Συνορεύει με τους αστερισμούς Κόμη Βερενίκης, Λέοντα, Κρατήρα, Κόρακα, Ύδρα, Ζυγό, Όφι (το τμήμα της Κεφαλής) και Βοώτη.

Ονομασίες και ιστορία

Το όνομα στην αττική διάλεκτο (και ως μετάφραση) είναι Κόρη. Ο αστερισμός αναπαριστά την Περσεφόνη, την κόρη της θεάς Δήμητρας. Γενικώς ως μορφή στον αστερισμό απεικονίζεται να κρατά ένα κλαδί φοινικιάς στο δεξί της χέρι και ένα στάχυ στο αριστερό. Σχετικά ο Νόννος την αποκαλεί «σταχυώδης Κούρη». Επίσης, κάποτε αναφέρεται ως η ίδια η Δήμητρα, ενώ οι Ρωμαίοι αστρολόγοι ονόμαζαν το ζώδιο Arista (= ο θερισμός) από όπου και το Arista Puella(e) του Καίσιου. Σύμφωνα με άλλη μυθολογική εκδοχή ήταν η Ηριγόνη, κάτι που εμφανίζεται και στην «αποθέωσιν» που έγραψε ο Βιργίλιος για τον πάτρωνά του Οκταβιανό Αύγουστο. Η Ηριγόνη υποτίθεται ότι μεταφέρθηκε στα ουράνια μαζί με τον πατέρα της Ικάριο, που είναι ο Βοώτης. Μια τρίτη εκδοχή συνδέει την Παρθένο με τη δικαιοσύνη, ως τη Δίκη ή την Αστραία, την κόρη της Θέμιδος (Οβίδιος). Τέλος, άλλες προσωποποιήσεις περιλαμβάνουν την Ειρήνη (αδελφή της Αστραίας), τη Σίβυλλα, την Κυβέλη και την Τύχη. Είναι χαρακτηριστική η συσχέτιση με «τυφλές» (μεταφορικά) θεότητες όπως η Δίκη και η Τύχη, πράγμα που συνδέεται με το ότι η αστρική μορφή εμφανίζεται «ακέφαλη», καθώς οι αστέρες που παριστάνουν το κεφάλι της δεν είναι καθόλου φωτεινοί.
Ο Αθανάσιος Κίρχερ παραθέτει το όνομα `Ασπολια από τους Κόπτες της Αιγύπτου, που θυμίζει έντονα το Η Πολιάς, επίθετο της Αθηνάς ως προστάτιδας των πόλεων και του κράτους. Στην αρχαία Αίγυπτο η Παρθένος είναι σχεδιασμένη στους ζωδιακούς της Δενδερά και των Θηβών με άσχημες αναλογίες, να κρατά μία ρόκα που υποτίθεται σημειώνεται από τους αστέρες της Κόμης της Βερενίκης. Ο Ερατοσθένης και ο Αβιηνός την ταύτιζαν με την Ίσιδα, που στη συνέχεια πέταξε το στάχυ του σιταριού και σχημάτισε έτσι τον Γαλαξία ή που κρατούσε στα χέρια τον νεαρό Ώρο. Η γυναίκα με βρέφος επανεμφανίζεται στον Μεσαίωνα, αυτή τη φορά ως η Παναγία με τον μικρό Ιησού, "Good Boy in Virgo's lap" (Σαίξπηρ, «Τίτος Ανδρόνικος»).
Στην Ασσυρία η Παρθένος αναπαριστούσε τη Baaltis, Belat, Belit ή Beltis (ανάλογα με την απόδοση), τη σύζυγο του θεού Βήλου (αργότερα στη Συρία Bethulta). Στους λοιπούς σημιτικούς λαούς που λάτρευαν τα είδωλα, υπήρχε ταύτιση με την Ιστάρ ή Αστάρτη, το γνωστό αυτό πρωτότυπο της ελληνικής Αφροδίτης.
Στην Ινδία η Παρθένος ήταν η Kanya, η Kauni των Ταμίλ, μητέρα του μεγάλου Κρίσνα, σχεδιαζόμενη ως θεά που κάθεται μπροστά από μια φωτιά, ή, στον σιναλέζικο ζωδιακό, ως γυναίκα μέσα σε πλοίο. Στην Περσία ήταν η Khosha ή Khusak, το στάχυ, και η Secdeidos de Darzama.
Στους πρώτους Άραβες τμήμα του αστερισμού ήταν το δικό τους τεράστιο ουράνιο Λιοντάρι, ενώ άλλο τμήμα σχημάτιζε τη Γωνία του Σκυλόσπιτου, με σκυλιά να γαυγίζουν το λιοντάρι. Βέβαια οι μεταγενέστεροι υιοθέτησαν την ελληνική μορφή ως Al Adhra al Nathifah (= η Αθώα Κοπέλα), όνομα από το οποίο προέκυψαν τα μεσαιωνικά El(e)adari και Adren(e)desa. Αλλά καθώς δεν απεικόνιζαν την ανθρώπινη μορφή, σχεδίαζαν τους αστέρες ως ένα δεμάτι σιτάρι, το Al Sunbulah, που ο Bayer το δίνει ως Sunbala ενώ απαντάται και η παραφθορά Sumbela.

Οι Τουρκομάνοι γνώριζαν τον αστερισμό ως Dufhiza Pakhiza (= η Αγνή Παρθένα). Στους Κινέζους ήταν το Shun Wei, το Φίδι ή η Ουρά του Ορτυκιού, ως τμήμα πανάρχαιας αστρικής μορφής, του «Κόκκινου Πουλιού», όταν όμως ήρθαν σε επαφή με τον δυτικό πολιτισμό, κυρίως μέσω Ιησουιτών ιεραποστόλων, δεν δίστασαν να υιοθετήσουν το κοινό πρότυπο ως She-Sang-Neu, η Ψυχρή (;!) Ανύπαντρη Κοπέλα.
Στην Ιουδαία ο αστερισμός συνδεόταν πάντα με την αφθονία στον θερισμό ως Bethulah και αντιστοιχήθηκε λογικά από τους ραβίνους με τη φυλή του Ασήρ, για την οποία ο Ιακώβ είχε προφητεύσει ότι «ο άρτος αυτής πολύς».
Κατά τις ιουδαιοχριστιανικές αναπαραστάσεις των ουράνιων μορφών (κυρίως 17ος αιώνας) ο αστερισμός προσομοιώθηκε από τον Ιούλιο Σίλερ με τον Άγιο Ιάκωβο τον του Αλφαίου, ενώ ο Καίσιος (Caesius) υποστήριξε ότι η Παρθένος παριστάνει τη Ρουθ τη Μωαβίτισσα να μαζεύει τα στάχυα στους αγρούς του Βοάζ. Ο Erhard Weigel δημιούργησε εδώ τον αστερισμό του «Επτά Πορτογαλικοί Πύργοι».
Νόμισμα των Σάρδεων φέρει την Παρθένο με το στάχυ στο αριστερό της χέρι και ράβδο στο δεξί, παρόμοια και οι μακεδονικοί στατήρες. Οι Αλφόνσειοι Πίνακες απεικονίζουν την Παρθένο ως πολύ νεαρό κορίτσι με φτερά και ομοίως ο Άλμπρεχτ Ντύρερ τη σχεδίασε ως όμορφο άγγελο. Αλλά όλες αυτές οι αναπαραστάσεις είναι πολύ νεότερες όταν συγκριθούν με την αρχαιότερη υποτιθέμενη «εικόνα» της Παρθένου, που σώζεται μέχρι σήμερα και δεν είναι άλλη από τη Σφίγγα της Αιγύπτου. Αυτή κατασκευάσθηκε σύμφωνα με ελληνική παράδοση με το κεφάλι της Παρθένου πάνω στο σώμα του Λέοντος, από το γεγονός (τότε) ότι ο Ήλιος περνούσε από αυτούς τους δύο αστερισμούς κατά τη διάρκεια της ετήσιας πλημμύρας του Νείλου, του σπουδαιότερου ετήσιου συμβάντος στην Αρχαία Αίγυπτο.
Στην εποχή μας ο Ήλιος βρίσκεται μέσα στα όρια της Παρθένου (όπως αυτά καθορίσθηκαν από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση) από τις 16 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 31 Οκτωβρίου και οι ημερομηνίες αυτές συνεχίζουν να μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη. Στην Παρθένο ο Χάινριχ Όλμπερς ανεκάλυψε στις 28 Μαρτίου 1802 τον δεύτερο αστεροειδή που ανακαλύφθηκε ποτέ, και τον ονόμασε Παλλάδα.
Ως ζωδιακός αστερισμός, η Παρθένος συνδέθηκε με την Αστρολογία, προλήψεις και θρύλους, π.χ. ως ο «Οίκος του Ερμή», από την αρχαία πεποίθηση ότι ο πλανήτης Ερμής βρισκόταν σε αυτό τον αστερισμό κατά τη στιγμή της Δημιουργίας του Σύμπαντος, δημιουργήθηκε δηλαδή εκεί. Οι αρχαίοι αστρολόγοι θεωρούσαν ότι η Παρθένος «κυβερνούσε» την ανθρώπινη κοιλιά και υπογάστριο, ότι επιδρούσε σε χώρες όπως η Κρήτη, η Ελλάδα και η Μεσοποταμία, και αργότερα, στη νεότερη εποχή, θεωρήθηκε ότι «κυβερνά» την Τουρκία, την Ιερουσαλήμ, τη Λυών και το Παρίσι, αλλά πάντα ως δυσμενές και στείρο ζώδιο. Τα χρώματά της ήταν το μαύρο με κυανές κηλίδες. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος γράφει ότι η εμφάνιση κομήτη στην Παρθένο σημαίνε πολλά κακά για τις γυναίκες.

Οι φωτεινότεροι αστέρες

Ο Αργκελάντερ απέδιδε στην Παρθένο 101 αστέρες ορατούς με γυμνό μάτι, ενώ ο Heis 181.

• Ο αστέρας α Παρθένου είναι και ο κατά πολύ φωτεινότερος ολόκληρου του αστερισμού με φαινόμενο μέγεθος 0,9 ως 1 (ελαφρώς μεταβλητός). Είναι γνωστός με το ιδιαίτερο όνομα Στάχυς, όπου και παραπέμπουμε.
• Ο β Παρθένου είναι γνωστός ως Ζαβιτζάβα (Zavijava) (από το αραβικό Zawiah = Γωνία), επειδή βρίσκεται στη Γωνιά του Σκυλόσπιτου (βλ.παραπάνω).
• Ο γ, διπλός, είναι η Πορρίμα (Porrima).
• Ο δ έχει φαινόμενο μέγεθος 3,38 και φασματικό τύπο M3 III.
• Ο ε Παρθένου φέρει το ιδιαίτερο ελληνικό όνομα Προτρυγετήρ.
• Ο ζ έχει φαινόμενο μέγεθος 3,37 και φασματικό τύπο A3 V.
• Ο η, μεταβλητός, είναι ο Ζανίας.
• Ο θ, τριπλός, έχει συνολικό φαιν.μέγεθος 4,38 και φασμ.τύπους A1 IV + Am.
• Ο ι είναι το Σύρμα, όπως το ονόμασε ο Πτολεμαίος.
• Ο κ έχει φαιν.μέγεθος 4,19 και φασμ.τύπο K2 III με έντονες φασματικές γραμμές σιδήρου.
• Ο μ έχει φαιν.μέγεθος 3,88 και φασμ.τύπο F2 III. Είναι ο Rijl al Awwa (το Πόδι του Γαυγίζοντα) κατά τον Al Achsasi .
• Ο ν έχει φαιν.μέγεθος 4,03 και φασμ.τύπο M1 III.
• Ο o (όμικρον) έχει φαιν.μέγεθος 4,12 και φασμ.τύπο G8 IIIa.
• Ο τ έχει φαιν.μέγεθος 4,26 και φασμ.τύπο A3 V.
• Ο 109 Παρθένου έχει φαιν.μέγεθος 3,72 και φασμ.τύπο A0 V.
• Ο 110 Παρθένου έχει φαιν.μέγεθος 4,40 και φασμ.τύπο Κ0 IIIb με έντονες φασματικές γραμμές σιδήρου.

Συνεχίζετε 

Αρχική σελίδα

Η Παρθένος

Η σχέση της Παναγίας με τα δάση ολοφάνερη στην Παναγίας του Μελά και την ποιο πρόσφατα ιδρυμένη Παναγία Σε/ουμελά του Βερμίου, στον Αθω κλπ.

Η Ορεία Θεά η Ορεινή η βουνίσια που παλιότερα ονομαζόταν Αρτεμιδα και Αθηνά αλλα και Πότνια των Θηρών/Θεών/Θυρών κλπ. Όμως η σύνδεση με την Πότνια μας πηγαίνει ακόμα μακρύτερα.

Στο νησί της Τήνου. Η Τήνος όπως και η Ρόδος τα νησιά που ως αρχαία ονομασία τους έχουν το Οφιούσα ή Υδρούσα

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarium in Dionysii periegetae orbis descriptionem

Ἡ Τῆνος ἀπό τινος οὕτω κλη-

θεῖσα Τήνου ἀνδρός· ἦν δὲ σκοροδοφόρος γῆ αὕτη, ὡς

καὶ ἡ Κωμῳδία δηλοῖ, Τηνίων μεμνημένη σκορόδων·

ὕδασι κατάρρυτος, διὸ καὶ Ὕδρουσα ἐκλήθη, κρήνην

ἔχουσα, ἧς τὸ ὕδωρ οἴνῳ οὐ μίσγεται.

Στο λεξικό του Ησύχιου 

ὕδρος ονομάζεται ο ὄφις

ὕδρου ένα είδος ὄφεως

Ὑδροῦσα· ἡ Κέως οὕτως ἐκαλεῖτο

ὗεν ἔβρεχεν

ὕει βρέχει.

Στην αρχαιότητα η Τήνος αναφέρεται, επίσης ως «Σκορδοφόρος» για τα εκλεκτά της σκόρδα, από τον Καλλίμαχο «Αγαθούσα», από τον Αριστοτέλη «Υδρούσα» και από το ∆ηµοσθένη και τον Αισχίνη «Ερούσα». Σήμερα, η Τήνος κατέχει και το προσωνύμιο «νησί του Αιόλου» για τους δυνατούς βοριάδες της.

Είχε εξελιχθεί σε μεγάλο θρησκευτικό κέντρο κατά την αρχαιότητα όπου οι προσκυνητές της ιερής Δήλου σταματούσαν πρώτα εδώ για κάθαρση. Πράγματι τα αρχικά ονόματα της νήσου ήταν Οφιούσα και Υδρόεσσα ή Υδρούσα από τα πολλά φίδια και τις πλούσιες πηγές της, εξ ου και η πλοκή του μύθου.

Ετσι η Παναγιά της Τήνου είναι μια Παναγιά Οφιούσα ή Υδρόεσσα ή Υδρούσα καθώς λατρεύεται πάνω σε μια Υδρούσα ή Υδρόεσσα Νήσο.

Γιατί είναι γεγονός, σύμφωνα με τίς απόψεις των μικρών καί μεγάλων μυστικιστών καί οραματιστών, ότι ό πιο συχνός επισκέπτης στή γη είναι μιά «κυρά». Οι Χριστιανοί συμπέραι¬ναν πάντα ότι ήταν ή Παναγία, αλλά οι μή Χριστιανοί της έδιναν διαφορετικές ταυτότητες. Ό Λούκιος την ονομάζει Βασίλισσα τών Ουρανών, ενώ ή ίδια, όταν τού παρουσιάστηκε, αύτοαποκλήθηκε: «Μητέρα όλων των πραγμάτων, αφέντρα καί κυβερνήτρα τού σύμπαντος, αρχηγός τών θεϊκών δυνάμεων, βασίλισσα όλων όσων ζούν στόν παράδεισο καί την κόλαση. Στή θέληση μου είναι υποταγμένοι οί πλανήτες τοϋ ουρανού καί οί άνεμοι τών θαλασσών. Ή θεότητα μου λατρεύεται σ' όλον τόν κόσμο, μέ πολλά ονόματα. Οί Φρύγες μέ ονομάζουν Μητέρα των Θεών, οί Αθηναίοι Αθηνά, οι Κύπριοι "Αφροδίτη, οι Κρητικοί Αρτεμη, οι Σικελοί Προσερπίνα, οι Ελευσίνιοι Δήμητρα, άλλοι Γιοϋνο, άλλοι Μινέρβα, άλλοι Ήρα, άλλοι Μπελλόνα, άλλοι Εκάτη, άλλοι Ραμνουσία. "Ομως οί Αιγύπτιοι, πού είναι εξαιρετικοί σ' όλα τά είδη τής αρχαίας γνώσης, μ' αποκαλούν με το αληθινό μου όνομα, Βασίλισσα "Ίσις

Καί για να συσχετιστεί ακόμα περισσότερο, θα έλεγε κανείς, αυτή ή ευλογημένη Κυρά μέ τήν σημερινή εικόνα και η μορφή της Παναγίας Θεοτόκου συγκεντρώνει όλες τις μορφές και της προαπεικονίσεις των γυναικείων θεοτήτων όλων των εποχών και των μύθων κάτω από τη μορφή της και την απεικόνιση της

Ή Παρθένος Μαρία με το ιερό παιδί της στην αγκαλιά μπορεί να συσχετιστεί κατ' ευθείαν μέ τήν αιγυπτιακή "Ίσιδα καί τόν Ώρο καί επομένως καί μέ τόν αστερισμό τής Παρθένου πού λάμπει στον ουρανό, εκτός από την Σεληνή/Μήνη/Φεγγαροθεά.

Στις παραστάσεις τού ζωδίου στό ναό τής Ντεντέρα τής Αιγύπτου, ή φιγούρα τής Παρθένου σημειώνεται μέ μιά μικρότερη απεικόνιση τής "Ισιδας, μέ τόν Ώρο στήν αγκαλιά της.

Κι έτσι, ή Ρωμαϊκή Εκκλησία καθιέρωσε τον εορτασμό τής Κοίμησης της Θεοτόκου, ακριβώς την ημερομηνία πού ό παραπάνω αστερισμός εξαφανίζεται τον Αύγουστο καί τη Γέννηση της (Γενέθλιον της Παναγίας/Παρθένου ) την ημερομηνία στην οποία εμφανίζεται και πάλι αυτός ό αστερισμός τον Σεπτέμβριο και συγκεκριμένα στις 8 Σεπτεμβρίου

« Η Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη Οικουμένη εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών και λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον ».

Η Παρθένος ως αστερισμός δεν είναι άλλη από την κόρη της θεάς Δήμητρας, την Περσεφόνη, που απήχθη από τον Πλούτωνα στον Αδη. Παρόλα αυτά το όνομα της το οφείλει στην Παρθένο θεά Δήμητρα, οπότε κατά άλλους ταυτίζεται με την μητέρα και κατά άλλους με την κόρη. Όταν λοιπόν ο Πλούτωνας άρπαξε την Περσεφόνη η μητέρα της λυπήθηκε τόσο πολύ που διέταξε τη Γη να εμποδίσει κάθε ανθοφορία για να χαθεί κάθε ομορφιά. Έτσι ένας βαρύς χειμώνας σκέπασε όλο τον επάνω κόσμο και έφερε φοβερό λοιμό και δυστυχία. Ο Δίας μη μπορώντας να ανεχτεί την κατάσταση προσπάθησε να φέρει ένα συμβιβασμό και έπεισε τον Πλούτωνα να αφήνει ελεύθερη την Περσεφόνη για έξι μήνες στον πάνω κόσμο και να την κρατάει μαζί του για τους άλλους έξι. Μετά από αυτή τη συμφωνία η Δήμητρα επέτρεψε στη γη να ανθοφορήσει πάλι και αποφάσισε για τους έξι μήνες που θα βρίσκεται κοντά της η αγαπημένη της θυγατέρα να έχει καλοκαιρία οπότε έχουμε άνοιξη και καλοκαίρι και όσο θα λείπει στον Αδη η γη λυπημένη, να είναι άγονη

Κατά τ΄αλλους ο Αστερισμός της Παρθένου απεικονίζει την Ηριγόνη/Ηριγένεια κόρη του βασιλιά της Βοιωτίας Ικάριου στον οποίον δίδαξε, κατά τον μύθο ο Διόνυσος (κατά άλλους ένα κοινό θνητό) τον τρόπο παρασκευής του κρασιού. Γύριζε λοιπόν με την άμαξά του όλες τις πόλεις της Ελλάδας, προσφέροντας στους ανθρώπους το θαυμάσιο ποτό του. Σε κάποιο από τα μέρη που επισκέφθηκε, μεθυσμένοι χωρικοί τον σκότωσαν

Ο αστερισμός της Παρθένου είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αστερισμός στον Ουρανό και σχετίζεται σε πολλούς πολιτισμούς με τη θεά της γονιμότητας, για τους Βαβυλώνιους ήταν η Ishtar για τους Ελληνες η Δήμητρα/Κόρη για τους Ρωμαίους η Ceres (ή Astraea η θεα της Δικαιοσύνης)… η Ισιδα για τους Αιγύπτιους κλπ κλπ.

Όμως Ηριγόνη σημαίνει πρωινή γόνος

Ηριγένεια = αυτή που γενά το πρωί = που γεννά την άνοιξη

Ηριγόνη= πρωινή γόνος,

Ηριγενής ο γεννημένος το πρωί

Ηρικεπαίος – επίθετο του Διονύσου, Βάκχου

Συνεχίζετε …

Αρχική σελίδα 

Περί Τριπλής Θεάς

Η Σελήνη, ως θεά του ουρανού έχει πολλάπλά ονόματα/επίθετα/ιδιότητες όπως και η Σελήνη-Mήνη/Φεγγάρι μπορεί να έχει  3 φάσεις, αναλυτικότερα ως νέα Σελήνη (Νουμηνία), ως Πανσέληνος, κι ως Σελήνη στη χάση της καθώς και μια αθέατη όψη (που δεν τη λαμβάνουν υπόψην τους ως 4η φάση) με συγκεκριμένο αριθμό ημερών/νυχτών σε κάθε φάση από τις 28 περίπου μέρες που διαρκεί κάθε Σελήνη.

Ο αριθμός τρία ή και το τρίγωνο (ως σύμβολο) συμβολίζει την Τριάδα ή Τριαδικότητα, η οποία αξιολογειται ως Μονάδα και υπάρχει εν δυνάμει σε κάθε εκδήλωση. Ετσι λοιπον το τρίγωνο συμβολίζει μια πνευματική ενεργητική Ολότητα, η οποία επενεργεί ως ζωντανός ρύθμος μέσα στον χώρο και στο χρόνο. 

Στο Όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος ορκιζόμαστε, βαπτιζόμαστε κλπ  …

Ο Θεός/Θείο  είναι Ενα και αδιαίρετο με τρεις εκφάνσεις όπως οι πλευρές ενός τριγώνου. Το τρίγωνο ως γεωμετρικό σχημα είναι μια μονάδα στην οποία αποκαλυπτεται μια τριαδικότητα αρχών, δηλαδή η υποτεινουσα, η αριστερή και η δεξιά κάθετος

Damascius Phil., In Parmenidem

                     …Ποιεῖ γε μὴν τὰς μονάδας τὸ διωρισμένον, τὸ ἀδιαί-

ρετον, τὸ συμβλητόν· ὡς εἶναι τὴν μονάδα τρίμορφον οὐσίαν, καὶ τῆς τοιᾶσδε

οὐσίας ὄνομα εἶναι τὴν μονάδα.

Για την μονάδα  στἡν τοῦ Γερασηνοῦ Νικομάχου Θεολογία  οι αναφορές έχουν ως εξής :

 Λέγει δὲ τὴν μονάδα ἄλλα τε οὐκ ὀλίγα τῶν

πλασμάτων τῇ περὶ αὐτὴν ἀληθείᾳ καὶ τοῖς προσοῦσι

φυσικοῖς ἰδιώμασι καταμιγνύς, καὶ ὡς νοῦς τε εἴη,

εἶτα καὶ ἀρσενόθηλυς, καὶ θεός, καὶ ὕλη δέ πως, πάντα

χρήματα μιγνὺς ὡς ἀληθῶς, καὶ πανδοχεὺς λοιπὸν καὶ

χωρητικὴ καὶ χάος, σύγχυσις, σύγκρασις, ἀλαμπία,

σκοτωδία, χάσμα, Τάρταρος. Καὶ Στύγα δὲ αὐτὴν τε-

ρατολογοῦσι καὶ φρικωδίαν καὶ ἀμιξίαν καὶ βάραθρον

ὑποχθόνιον, καὶ Λήθην, καὶ στιφρὰν πάρθενον, καὶ Ἄ-

τλαντα· ἄξων τέ ἐστιν αὐτοῖς καὶ ἥλιος καὶ πυράλιος,

καὶ Μορφὼ δὲ καὶ Ζανὸς πύργος, καὶ σπερματίτης

λόγος, Ἀπόλλων τε καὶ προφήτης καὶ λόγιος.

Damascius Phil., In Parmenidem

                       … ἢ ὥσπερ τὰς τρεῖς τριάδας ὡς μίαν παρήγαγεν,  

ἐνδειξάμενος μόνον ὅτι τρεῖς εἰσιν διὰ τῆς τριχῆ λήψεως, οὕτω καὶ τοὺς τρεῖς

ἀριθμοὺς ὡς ἕνα παράγει ὁμοῦ τρίμορφον, ὡς ἑνιαῖον, καὶ ἑτεροῖον, καὶ

οὐσιώδη, ὡς τῆς ἑτερότητος ἑκατέρῳ συγκεκραμένης.

Όμως  η Τριάδα αναπτύσσετε συχνά και σε Εννεάδα. Στην ουσία δεν είναι τίποτ΄ άλλο, μιας και μιλάμε για την περίπτωση της Σελήνης/Σεμέλης, από την προσωποποίηση της Αρχέγονης Θεάς Μητέρας/Γυναίκας, της δημιουργίας και του αφανισμού με όλα τα επίπεδα, πολύ πριν μας προκύψει ο Πατήρ Ημών και η κυριαρχία της Πατριαρχίας σε όλα τα επίπεδα

Νικομάχου Γερασηνοῦ>

ἀριθμητικῶν θεολογουμένων βιβλία …

Διὰ ταῦτα αὐτοῖς ἡ τριὰς Κρονία καὶ

Λατὼ καὶ Ἀμαλθείας κέρας, Ὀφίονά τε αὐτὴν τερα-

τολογοῦσι καὶ Θέτιν καὶ Ἁρμονίαν, Ἑκάταν τε καὶ Ἐρά-

ναν καὶ Χαριτίαν καὶ Μουσῶν Πολυμνίαν, Ἀΐδαν τε

καὶ Λοξίαν, ἄρκτον, ἕλικα, καὶ ποτὶ βυθὸν οὐ δυομέ-

ναν, Δαματράμην τε καὶ Διοσκορίαν, καὶ Μῆτιν καὶ

τριδύμην, Τρίτωνα, θαλασσοῦχον, Τριτογένειαν, Ἀχε-

λῶον, Νάστιν, καὶ Ἀγυιόπεζαν Κουρητίδα, Κραταΐδα

Ἁρμονίαν, Συμβηνίαν, Γάμον, Γοργονίαν, Φορ-

κίαν, Τρίσαμον καὶ Λύδιον. Οὕτω μὲν αὐτοῖς καὶ ἡ τριὰς

καὶ εἰς τοσούτους αὐτῶν θεοὺς ἀναπλάττεται.

Για την Σελήνη τώρα ως νέα Σελήνη/μήνη/φεγγάρι/ οι αντιστοιχίες  έχουν ως εξής: η άνοιξη, κορίτσι/κόρη, ως Πανσέληνος είναι καλοκαίρι, γυναίκα-μητέρα, κι ως Σελήνη στη χάση της, χειμώνας και γριά.

Η Θεά της γης σχετίζεται με τρεις εποχές, άνοιξη, καλοκαίρι, χειμώνα

Ως θεά του κάτω κόσμου σχετίζεται με την σχέση γεννήτορα και γόνου και με τον θάνατο.

Η Σελήνη συνδέεται με την Εκάτη και τη Βριμώ, άλλες ονομασίες/ ιδιότητες και οι δύο τους εμφανίζονται ως Τρίμορφες…και φυσικά μιλάμε και για την μαύρη-αφανή-σκοτεινή Σελήνη και όλες τις «μαύρες» ιδιότητες της

Eusebius Scr. Eccl., Theol., Praeparatio evangelica

                                                      Ἑκάτη δὲ ἡ σελήνη πάλιν,

τῆς περὶ αὐτὴν μετασχηματίσεως καὶ κατὰ τοὺς σχηματισμοὺς δυνάμεως·

διὸ τρίμορφος ἡ δύναμις, τῆς μὲν νουμηνίας φέρουσα τὴν λευχείμονα καὶ χρυσο-

σάνδαλον καὶ τὰς λαμπάδας ἡμμένας· ὁ δὲ κάλαθος, ὃν ἐπὶ τοῖς μετεώροις φέρει,

τῆς τῶν καρπῶν κατεργασίας, οὓς ἀνατρέφει κατὰ τὴν τοῦ φωτὸς παραύξησιν·

τῆς δ' αὖ πανσελήνου ἡ χαλκοσάνδαλος σύμβολον.

Scholia In Lycophronem, Scholia in Lycophronem

                                                           δοκεῖ δὲ ἡ αὐτὴ εἶναι Ἑκάτη καὶ Βριμώ. τρίμορφος; δὲ τρικέφαλος ἢ παρ' ὅσον μετέχει οὐρανοῦ τε καὶ γῆς καὶ Ἅιδου.

Lycophron Trag., Alexandra

Line 1176

Ὦ μῆτερ, ὦ δύσμητερ, οὐδὲ σὸν κλέος

ἄπυστον ἔσται, Περσέως δὲ παρθένος  

Βριμὼ Τρίμορφος θήσεταί σ' ἐπωπίδα

κλαγγαῖσι ταρμύσσουσαν ἐννύχοις βροτούς,

ὅσοι μεδούσης Στρυμόνος Ζηρυνθίας

δείκηλα μὴ σέβουσι λαμπαδουχίαις,

θύσθλοις Φεραίαν ἐξακεύμενοι θεάν.

…Ντιάνα στα πράσινα φύλλα (Ντιάνα= Αρτέμιδα)

    Σελήνη στο λαμπρό φέγγος

    Περσεφόνη στην κόλαση …

Στίχος του Σκέλτον στο «Δάφνινο στέφανο» και μια περιγραφή της Τριπλής Θεάς ως Θεά του ουρανού, της γης και του Κάτω Κόσμου.

Η πιο οικεία εικονογραφία στην Λατρεία είναι η Σελήνη-Γυναίκα, ο Υιός- Αστηρ(Ηλιος) και ο σοφός πιτσιλωτός όφις κάτω από το δέντρο.

Ο Υιός-Αστήρ και ο Οφις αντιμάχονται, ο ένας διαδέχεται τον άλλο στη εύνοια της Σελήνης γυναίκας, όπως το καλοκαίρι διαδέχεται τον χειμώνα κι ο χειμώνας το καλοκαίρι. Όπως ο θάνατος διαδέχεται τη ζωή και η ζωή τον θάνατο. Ο ήλιος ασθενεί  ή δυναμώνει, όπως ο ενιαυτός διαγράφει τον κύκλο του, η ζωή στη γη συνεχίζεται με αλλαγές… στα κλωνάρια του δέντρου που άλλοτε είναι ανθισμένα, άλλοτε φορτωμένα καρπούς κι άλλοτε άδεια, το φως όμως της  Σελήνης παραμένει αμετάβλητο όπως και η ίδια είναι αμερόληπτη,  αφανίζει και δημιουργεί με το ίδιο πάθος.

Σίγουρα θα έχετε αναρωτηθεί για ποιο λόγο  οι ποιητές επικαλούνται την Μούσα/Μουσες (Ελικωνίδες/Πιερίδες) για την έμπνευση και δημιουργία ποιημάτων, -με την ευρύτερη έννοια του όρου;;;

Γιατί πολύ απλά η τριπλή μούσα είναι γυναίκα στην Θεϊκή της υπόσταση, είναι η γητεύτρα του ποιητή και το μοναδικό θέμα των ασμάτων του. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Απόλλων υπήρξε μαχόμενος με τον Πυθ-ων-α ακόμα και ο Πυθ-αγορας χάραξε επιγραφή στους Δελφούς όπου κατέγραφε το θάνατό του στη μάχη με τον Αυτόχθονα Πύθ-ων-α,

Στην αποκάλυψη αλλα και στο Πρωτευαγγέλιο έχουμε την μάχη με τον Υιό-Αστηρ και τον Οφη, όμως  στην Μινωική Κρήτη η Θεά δεν απεικονίζεται ακόμα με το θείο Βρέφος στην αγκαλιά της αλλά με δύο φίδια στα χέρια της. Είναι η Πότνια των Θηρών αλλά συγχρονως είναι και η Μητέρα Παντός Ζώντος Όντος. Οι γιοί και οι εραστές μετέχουν στη ιερή υπόσταση μόνο για χάρη της. Ορεία Μήτηρ» και «Πότνια Θηρών», ονομασίες που δίνονται όταν την θεωρούν σαν ανάσα των βουνών και των δασών. Η Ορεία Μήτηρ εικονίζεται ανάμεσα σε λιοντάρια. Και ακόμη είναι και θεά του ιερού δέντρου και θεά των φιδιών.

Μια Πότνια/Πόντια των Θεών/ Θηρών /Θηρίων αλλά και Πότνια Θεών αλλά ακόμα και των  ΘΥΡΩΝ όπως είδαμε στο προηγούμενο κείμενο ...

 Euripides Trag., Phoenisae

Line 296

ἰὼ ἰώ· πότνια πότνια, μόλε πρόδομος,  

 ἀμπέτασον πύλας.

Απλωσε, πετα προς τα πάνω, αναπετώ, ξεπέταξε τις  πύλες.= άνοιξε τις πύλες.

Πότνια είναι επίθετο που αναφέρετε στις Ήρα, Αθηνά, Δήμητρα, Περσεφόνη, Αρτέμιδα, η Λητώ, η Νύχτα, η Ηβη  κλπ .

Suda, Lexicon

Alphabetic letter pi, entry 2138, line 1

Πότνια; δέσποινα.

Πότνια: σέμνη, ἔντιμος.

Ποτνιᾶσθαι: παρακαλεῖν, ἐπικαλεῖται θεούς.

Επίθετο που δηλώνει τη ΔΕΣΠΟΙΝΑ, την ΚΥΡΙΑ, την ΚΥΡΑ, την ΑΦΕΝΤΡΑ, τη ΣΕΒΑΣΤΗ, τη ΣΕΜΝΗ…

Πότνια Βελέων η Αφροδίτη,

Πότνια Μάτερ η σεβαστή μητέρα γη.

Πότνια Θηρών η Αρτέμιδα

Πότνιάδες οι Ευμενίδες, οι Ερινύες, αλλά και οι Μαινάδες

Πότνιαι οι Δήμητρα και η Περσεφόνη μαζί

Πότνιαι δεινώπες οι Ερινύες…

Theognis Eleg., Elegiae

Φοῖβε ἄναξ, ὅτε μέν σε θεὰ τέκε πότνια Λητώ

 φοίνικος ῥαδινῆις χερσὶν ἐφαψαμένη  

ἀθανάτων κάλλιστον ἐπὶ τροχοειδέι λίμνηι,

 πᾶσα μὲν ἐπλήσθη Δῆλος ἀπειρεσίη

ὀδμῆς ἀμβροσίης, ἐγέλασσε δὲ Γαῖα πελώρη,

 γήθησεν δὲ βαθὺς πόντος ἁλὸς πολιῆς.

Euripides Trag., Fragmenta

…τὰν Διὸς οὐρανίαν ἀείδομεν

τὰν ἐρώτων πότνιαν, τὰν παρθένοις

γαμήλιον Ἀφροδίταν.

Euripides Trag., Hippolytus

 πότνια πότνια σεμνοτάτα,

 Ζηνὸς γένεθλον,

 χαῖρε χαῖρέ μοι, ὦ κόρα

 Λατοῦς Ἄρτεμι καὶ Διός,

 καλλίστα πολὺ παρθένων,  

 ἃ μέγαν κατ' οὐρανὸν

 ναίεις εὐπατέρειαν αὐ-

  λάν, Ζηνὸς πολύχρυσον οἶκον.

Euripides Trag., Phoenisae

  … ἰὼ πότνια παῖ  Λατοῦς Ἑκάτα, κατάχαλκον ἅπαν  πεδίον ἀστράπτει.

Euripides Trag., Orestes

πότνια πότνια Νύξ,  ὑπνοδότειρα τῶν πολυπόνων βροτῶν,  Ἐρεβόθεν ἴθι, μόλε μόλε κατάπτερος  τὸν Ἀγαμεμνόνιον ἐπὶ δόμον.

Athenaeus Soph., Deipnosophistae

                                       .. ἐν Πυθοῖ γοῦν ἐπί τινος ἔργου ἐπιγέγραπται·

  τεῦξ' Ἑλικὼν Ἀκεσᾶ Σαλαμίνιος, ᾧ ἐνὶ χερσὶ   πότνια θεσπεσίην Παλλὰς ἔπνευσε χάριν.

Michael Psellus Polyhist., Opuscula logica, physica, allegorica, alia

                                                                    ἀλλ' οὐ-

δεὶς οὐδὲ τῶν πάνυ ληρούντων σωματικὸν γένος δαιμόνων ὑπέστησεν,  

ἀλλ' ὁ τερατολόγος Πρόκλος, τὰς Χαλδαϊκὰς ὑποτυπώσεις ἐπεξηγού-

μενος, ἔφη τινὰς τῶν δαιμόνων καὶ κολακεύεσθαι· διὸ δὴ καὶ ὕμνους

ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν συντέθεικε, καὶ παρεγγυᾶται τοῖς φαντασιουμένοις

ταύτην ξιφηφόρον τε καλεῖν αὐτὴν καὶ σπειροδρακοντόζωνον καὶ

λεοντοῦχον καὶ τρίμορφον· τούτοις γὰρ αὐτήν φησι τοῖς ὀνόμασιν ἕλ-

κεσθαι καὶ οἷον ἐξαπατᾶσθαι καὶ γοητεύεσθαι.

Η Κεφαλονιά έχει χαρακτηριστεί ως το  νησί των μυστηρίων. Κι αυτό γιατί στο νησί συμβαίνουν κάποια παράξενα φαινόμενα τα οποία και η επιστήμη δεν μπορεί να ερμηνεύσει.

Ένα από τα πιο γνωστά παράξενα φαινόμενα είναι η εμφάνιση των αγίοφιδων που παρατηρείται κάθε χρόνο τον Αύγουστο. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται στο χωριό Μαρκόπουλο. Στα ερείπια του παλιού καμπαναριού της εκκλησίας  της εκκλησίας που είναι αφιερωμένη στην Παναγιά και στην εκκλησία του ορεινού χωριού Αργίνια, όπου εμφανίζονται κάθε καλοκαίρι από τις 6 Αυγούστου εμφανίζονται μικρά φιδάκια, τα οποία σιγά – σιγά γεμίζουν το εσωτερικό της εκκλησίας. Αυτό συμβαίνει μέχρι και τις 15 Αυγούστου όπου μυστηριωδώς εξαφανίζονται. Τα φιδάκια αυτά είναι εντελώς ακίνδυνα και μη δηλητηριώδη. Οι πιστοί συνηθίζουν να τα παίρνουν στο χέρι και να τα παρατηρούν. Χαρακτηριστικό τους είναι ο σταυρός που έχουν στο κεφάλι τους.

Τις ημέρες αυτές, 6 – 15 Αυγούστου πλήθος πιστών που παραθερίζουν στο νησί σπεύδουν να δουν από κοντά τα φιδάκια της Παναγιάς.

Παναγιά η Φιδούσα

Σε τι διαφέρει λοιπον η Πότνια/Πόντια των Θεών/Θηρών/Θηρίων/Θυρών απο την Παναγία την Φιδούσα;;;

Συνεχίζετε 


Αρχική σελίδα