Στο έργο του Πορφύριου «Περι Αγαλμάτων» φαίνεται η κρυμμένη σοφία
των προγόνων μας. Ο Δίας ο νούς του Κόσμου ο οποίος τα εν τω κοσμω δημιουργήσε.
Ὅρα δὲ τὴν τῶν Ἑλλήνων σοφίαν οὑτωσὶ διασκοπού-
μενος. Τὸν γὰρ Δία τὸν νοῦν τοῦ κόσμου ὑπολαμβάνοντες,
ὃς τὰ ἐν αὐτῷ ἐδημιούργησεν ἔχων τὸν κόσμον, ἐν μὲν ταῖς
θεολογίαις ταύτῃ περὶ αὐτοῦ παραδεδώκασιν οἱ τὰ Ὀρφέως
εἰπόντες·
Ο Δίας ο νούς του Κόσμου ο οποίος δημιουργησε όλα οσα υπάρχουν εντός του και είναι αυτός που κατευθύνει τον κοσμο.
Ο Ζεύς είναι όλος ο κόσμος, ο Ζων που περικλείει όλες τις ζωές, Ο Θεός που περιλαμβάνει όλους τους θεούς. Ο Ζεύς είναι όπως ο Νούς από τον οποίο προέρχονται τα πάντα και ο οποίος δημιουργεί μέσω των νοημάτων.
Ζεὺς πρῶτος γένετο, Ζεὺς ὕστατος ἀργικέραυνος,
Ζεὺς κεφαλή, Ζεὺς μέσσα, Διὸς δ' ἐκ πάντα τέτυκται.
Ζεὺς ἄρσην γένετο, Ζεὺς ἄμβροτος ἔπλετο νύμφη.
Ζεὺς πυθμὴν γαίης τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος,
Ζεὺς βασιλεὺς, Ζεὺς αὐτὸς ἁπάντων ἀρχιγένεθλος.
Ο Ζεύς πρώτος έγινε, ο Ζεύς είναι ο τελευταίος των κεραυνών
Ο Ζευς είναι η κεφαλή, Ζευς είναι το μέσον, από τον Δία τα πάντα δημιουργήθηκαν.
Ο Ζεύς γεννήθηκε αρσενικός, o Ζεύς υπήρξε η αθάνατος νύμφη.
Ο Ζεύς είναι το στήριγμα της γής και του ουρανού του γεμάτου αστέρια
Ο Ζεύς είναι ο Βασιλεύς, ο Ζεύς είναι αυτός που πρώτος απ΄όλους γεννήθηκε.
Και συνεχίζει να αναλυει ολες τις ιδιότητες του Διός όπως και ο Ωριγένης εξάλλου δηλώνει : Σε τι διαφέρει αν τον ΔΙΑ τον καλέσεις Υψιστον ή Ζήνα ή
Αδωναιον ή Σαβαώθ ή όπως οι Αιγύπτιοι, Αμούν ή Παπαίον κλπ …
Origenes Theol., Contra Celsum
Book 5, section 45, line 2
⌈Ἀλλ' ἐπεὶ Κέλσος οἴεται μηδὲν διαφέρειν Δία
Ὕψιστον καλεῖν ἢ Ζῆνα ἢ Ἀδωναῖον ἢ Σαβαὼθ ἤ, ὡς
Αἰγύπτιοι, Ἀμοῦν ἤ, ὡς Σκύθαι, Παπαῖον….
Όλοι οι θεοί είναι ένας θεός. Όλες οι θεές είναι μια θεά και υπάρχει ένας μυητής.
Στην αρχή υπήρχε το διάστημα και σκοτάδι και ακινησία, αρχαιότερο από το χρόνο και ξεχασμένο από τους θεούς. Η κίνηση αναδύθηκε στο διάστημα. Αυτή ήταν η αρχή.
Και συνεχίζει ο Πορφύριος :
Τὴν δὲ Ἥραν σύνοικον τῷ Διὶ πεποιήκασιν, τὴν
αἰθέριον καὶ ἀέριον δύναμιν Ἥραν προσειπόντες. Ἔστι
γὰρ ὁ αἰθὴρ ἀὴρ ὁ λεπτομερέστατος.
Καὶ τοῦ μὲν παντὸς ἀέρος ἡ δύναμις Ἥρα τοὔνομα
ἀπὸ τοῦ ἀέρος κεκλημένη· τοῦ δὲ ὑπὸ σελήνην φωτιζομένου
καὶ σκοτιζομένου ἀέρος ἡ Λητὼ σύμβολον· ληθὼ γὰρ
αὐτὴν εἶναι διὰ τὴν κατὰ τὸν ὕπνον ἀναισθησίαν· καὶ ὅτι
ψυχαῖς ὑπὸ σελήνην γενομέναις λήθη ξυνομαρτεῖ τοῦ
θείου· διὰ τοῦτο δὲ καὶ μήτηρ Ἀπόλλωνός τε καὶ Ἀρτέμιδος
τῶν αἰτίων φωτισμοῦ τῇ νυκτί.
Την Ηρα λοιπον την θεωρησαν σύνοικο του Διός αφού Ηρα/Αηρ ονόμασαν την αιθέρια και αέρια δύναμη. Πράγματι ο Αιθέρας είναι λεπτομερέστατος αέρας. Και όλη η αέρια δύναμις ονομάσθηκε Ηρα κατ΄αναγραμματισμόν του ΑΗΡ.
Η Λητώ είναι το σύμβολο του αέρα που ευρίσκεται κάτω από την Σελήνη, ο οποίος φωτίζετε και άλλοτε σκοτεινιάζει, όντως το ονομά της είναι Ληθώ εξ΄αιτίας της αναισθησίας που φέρνει ο ύπνος και για τον λόγο ότι οι ψυχές ευρίσκοντια κάτω από τη Σελήνη καταλαμβάνονται από λήθη του Θείου γι΄αυτό και θεωείται μητέρα του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος που ειανι οι αιτίες φωτισμού της νύχτας.
Καὶ τὸ μὲν ἡγεμονικὸν τῆς χθονίας δυνάμεως
Ἑστία κέκληται, ἧς ἄγαλμα παρθενικὸν ἐφ' ἑστίας πυρὸς
ἱδρυμένον· καθὸ δὲ γόνιμος ἡ δύναμις, σημαίνουσιν
αὐτὴν γυναικὸς εἴδει προμάστου. Τὴν δὲ Ῥέαν προσεῖπον
τὴν τῆς πετρώδους καὶ ὀρείου γῆς δύναμιν, τὴν δὲ
Δήμητραν τὴν τῆς πεδινῆς καὶ γονίμου. Ἡ Δημήτηρ δὲ τὰ
μὲν ἄλλα κατὰ τὰ αὐτὰ ἔχει τῇ Ῥέᾳ, διενήνοχε δὲ ὅτι
αὐτὴ κυεῖ τὴν Κόρην ἐκ Διός, τουτέστι τὸν κόρον ἐκ
τῶν φρυγανωδῶν σπερμάτων. Διὸ καὶ κατέστεπται τὸ
βρέτας αὐτῆς τοῖς στάχυσι, μήκωνές τε περὶ αὐτὴν τῆς
πολυγονίας σύμβολον
Ετσι για την Εστία γράφει όμοια ότι δηλώνει το ηγεμονικό μέρος της γήινης δύναμεως, είναι η γόνιμη δύναμη και την απεικονίζουν ως γυναίκα με ώριμους μαστούς.
Η δύναμη της πετρώδους και ορεινής γής είναι η Ρέα ενώ η δύναμη της πεδινής και γόνιμης γής είναι η Δημητρα.
Η Δημητρα ως προς τα άλλα χαρακτηριστικά είναι ίδια με τη Ρεα αλλα διαφέρει στο ότι αυτή γεννά την Κόρη εκ του Διός. Δηλαδή τον Κόρο που προέρχεται από τους ξηρούς σπόρους. Γι’ αυτό κοσμειται το αγαλμά της με στάχυα και γύρω της τοποθετούνται παπαρούνες που είναι το σύμβολο της πολυγονίας
Ἐπεὶ δὲ καὶ τῶν εἰς γῆν βαλλομένων σπερμάτων ἦν
τις δύναμις, ἣν ἥλιος περὶ τὸ κάτω ἡμισφαίριον ἰὼν ἕλκει
κατὰ τὰς χειμερίους τροπάς, Κόρη μὲν ἡ δύναμις ἡ
σπερματοῦχος, Πλούτων δὲ ὁ ὑπὸ γῆν ἰὼν ἥλιος καὶ τὸν
ἀφανῆ περινοστῶν κόσμον κατὰ τὰς χειμερίους τροπάς.
Ὃς ἁρπάζειν λέγεται τὴν Κόρην, ἣν ποθεῖ ἡ Δημήτηρ
κρυπτομένην ὑπὸ γῆν.
Τῶν δὲ ἀκροδρύων καὶ ὄλως τῶν φυτευτικῶν ἡ δύναμις
Διόνυσος ὀνομάζεται.
Και επειδή και στους σπόρους που φυτεύονται στη γή υπάρχει κάποια δύναμη, τη οποία ο ήλιος έλκει κατά τις χειμερινές τροπές όταν ευρίσκεται στο κάτω ημισφαίριο
Κόρη είναι η δύναμη που υπάρχει στους σπόρους, ενώ ο Πλούτων είναι ο κινούμενος κάτω από τη γή ήλιος, ο οποιος περιτρέχει τον αφανή κοσμο κατά την διάρκεια των χειμερινών τροπών, Αυτος λέγετε ότι αρπάζει και κρύβει κάτω από την γή την Κορη, την οποία υπεραγαπά η Δήμητρα.
Διονυσος ονομάζετε η δύναμις των ακροδρυων (καρποί με σκληρό φλοιό) και γενικώς όλων των φύτρων.
Ὅρα δὲ καὶ τούτων τὰς εἰκόνας. Σύμβολα γὰρ ἡ Κόρη
φέρει τὰς προβολὰς τῶν κατὰ τοὺς καρποὺς ὑπὲρ τὴν γῆν
ἐκφύσεων· ὁ δὲ Διόνυσος κοινὰ μὲν πρὸς τὴν Κόρην ἔχει τὰ
κέρατα, ἔστι δὲ θηλύμορφος, μηνύων τὴν περὶ τὴν γένεσιν
τῶν ἀκροδρύων ἀρρενόθηλυν δύναμιν. Πλούτων δὲ ὁ Κόρης
ἅρπαξ κυνῆν μὲν ἔχει τοῦ ἀφανοῦς πόλου σύμβολον, τὸ δὲ
σκῆπτρον τὸ κολοβὸν σημεῖον τῆς τῶν κάτω βασιλείας
Ως σύμβολα της η Κορη, φέρει τις προβολές των υπέρ της γής εκβλαστήσεων των καρπών. Ο Διόνυσος σε σχέση με την Κορη έχει κοινά τα κέρατα, ενώ ο ίδιος εχει θηλυκή μορφή και διαμηνύοντας την αρρενοθηλεια δύναμη που σχετίζετε με την γένεση των ακροδρύων.
Ο Πλούτων που πραγματοποιεί την αρπαγή της Κορης φοράει Κυνέα, η οποία είναι σύμβολο του αφανούς πόλου, ενώ το σκήπτρο είναι σημειο της βασιλειας του κάτω κοσμου.
Ομοια όμως η Ρέα δεν είναι άλλη από τη Ροή. Τούτη η θάλασσα του απείρου διαστήματος υπήρξε η πηγή όλης της ζωής. Η ζωή ξεπήδησε από εκεί σαν μια παλίρροια στη σιωπηλή θάλασσα. Τα πάντα θα επιστρέψουν εκεί, όταν έλθει η νύχτα των θεών. Αυτή είναι η Μεγάλη Θάλασσα, η Μάρα, η Πικρή. Η Μεγάλη Μητέρα. Επειδή επικρατούσε ακινησία στο διάστημα πριν την εμφάνιση της κίνησης ως παλίρροιας, γι' αυτό ονομάστηκε από τους Σοφούς Παθητική Αρχή της Φύσης και αποδόθηκε σαν Νερό ή Ρέον Διάστημα. Ωστόσο, δεν μπορεί να υπάρξει ροή στο διάστημα, αν δεν αφυπνιστεί η δύναμη. Και αυτή η δύναμη είναι η Ενεργητική Αρχή της δημιουργίας. Όλα τα πράγματα είναι μέρη της φύσης της Ενεργητικής ή της Παθητικής Αρχής και αποδίδονται σε αυτές.
Όμως ο Διας/Ζευς και η Ρέα/Κυβέλη/Δήμητρα δεν είναι παρα εκφρασεις της μια και μονο θεότητας και του ιδίου Θεού. Για τους Αιγύπτιους είναι ο Οσιρης και η Ισιδα
Είναι ακόμη πιο δύσκολο να ορίσουμε την αρχική σημασία της θεάς Ίσιδας απ' ό,τι του αδερφού και συζύγου της Όσιρη. Οι ιδιότητες και τα επίθετά της ήταν τόσα πολλά, ώστε στα ιερογλυφικά ονομάζεται “αυτή με τα πολλά ονόματα”, “αυτή με τα χίλια ονόματα”, και στις ελληνικές επιγραφές “αυτή με τα μύρια ονόματα”. Επιπλέον, στην πολυσύνθετη φύση της είναι ίσως δυνατό να βρούμε ακόμη τον αρχικό πυρήνα γύρω από τον οποίο μια αργή πορεία επαύξησης συγκεντρώθηκαν τα άλλα στοιχεία. Γιατί, αν ο αδερφός και σύζυγός της Όσιρης σε μια από τις μορφές του ήταν ο θεός-σίτος, όπως έχουμε λόγο να πιστεύουμε, θα πρέπει σίγουρα αυτή να ήταν η θεά-σίτος. Υπάρχουν τουλάχιστον κάποιοι λόγοι για να σκεφτόμαστε έτσι. Γιατί, αν μπορούμε να εμπιστευθούμε τον Διόδωρο το Σικελιώτη, του οποίου πηγή φαίνεται να ήταν ο Αιγύπτιος ιστορικός Μανέθων, η ανακάλυψη του σιταριού και του κριθαριού θεωρούνταν έργο της Ίσιδας και στις γιορτές της μετέφεραν σε πομπή βλαστήματα αυτών των σπόρων, για να γιορτάσουν το δώρο που έκανε στους ανθρώπους.
Όπως και η Δήμητρα στους Αθηναίους και η Σεμιραμις στους Φρυγες και τους Λυδούς.
Μια ακόμη λεπτομέρεια έχει προστεθεί από τον Αυγουστίνο. Λέει ότι η Ίσιδα ανακάλυψε το κριθάρι, όταν θυσίαζε στους κοινούς προγόνους του συζύγου της και ους δικούς της και ότι έδειξε στον Όσιρη και στο σύμβουλό του Θοθ ή Ερμή, όπως τον ονομάζουν οι Ρωμαίοι συγγραφείς, τα στάχυα του κριθαριού που μόλις είχε ανακαλύψει. Να γιατί, προσθέτει ο Αυγουστίνος, ταυτίζουν την Ίσιδα με τη Δήμητρα. Επίσης, κατά την εποχή της συγκομιδής, όταν οι Αιγύπτιοι θεριστές θέριζαν τα πρώτα στάχυα, τα τοποθετούσαν κάτω και χτυπούσαν τα στήθη τους θρηνώντας και καλώντας την Ίσιδα. Το έθιμο έχει ήδη ερμηνευτεί ως θρήνος για το πνεύμα του σίτου που φονεύτηκε κάτω από το δρεπάνι. Ανάμεσα στα επίθετα με τα οποία προσδιορίζεται η Ίσις στις επιγραφές είναι: “Δημιουργός των πράσινων πραγμάτων”, “Πράσινη θεά, της οποίας το πράσινο χρώμα είναι όμοιο με την πρασινάδα της γης”, “Δέσποινα του Άρτου”, “Δέσποινα της Μπίρας”, “Δέσποινα της Αφθονίας”. Σύμφωνα με τον Brugsch, αυτή είναι “όχι μόνο η δημιουργός της δροσερής πρασινάδας της βλάστησης, που καλύπτει τη γη, αλλά στην πραγματικότητα είναι το ίδιο το πράσινο χωράφι των σιτηρών, το οποίο προσωποποιείται ως θεά”. Αυτό επιβεβαιώνεται από το επίθετό της Sochit ή Sochet, που σημαίνει “χωράφι σιτηρών”, σημασία την οποία διατηρεί ακόμη η λέξη στα κοπτικά. Οι Έλληνες αντιλαμβάνονταν την Ίσιδα ως θεά-σίτο, γιατί την ταύτιζαν με τη Δήμητρα. Σε μια ελληνική επιγραφή καθορίζεται ως “αυτή που γέννησε τους καρπούς της γης” και ως “μητέρα των σταχυών”. Και σ' έναν ύμνο, που συντέθηκε προς τιμήν της, μιλά η ίδια για τον εαυτό της ως “βασίλισσα του σιταγρού” και παρουσιάζεται ως “επιφορτισμένη με τη φροντίδα του γεμάτου στάρι μονοπατιού της γόνιμης αλετριάς”. Έτσι, Έλληνες ή Ρωμαίοι καλλιτέχνες συχνά την παρίσταναν με στάχυα σίτου στο κεφάλι ή στα χέρια της.
Αυτή, μπορούμε να πούμε, ήταν η Ίσις την αρχαία εποχή, μια αγροτική Μητέρα-Σίτος που λατρευόταν με παράδοξες ιεροτελεστίες από τους Αιγύπτιους αγρότες. Αλλά τα απλά χαρκτηριστικά της αγροίκας θεάς δύσκολα μπορούν να επισημανθούν στην εξευγενισμένη, στην άγια μορφή, που εξαϋλωμένη μέσα από χρόνια θρησκευτικής εξέλιξης παρουσιάζεται στους πιστούς της των μετέπειτα χρόνων ως εικόνα της πραγματικής συζύγου, της τρυφερής μητέρας, της αγαθοεργής βασίλισσας της φύσης, της στεφανωμένης με το φωτοστέφανο της ηθικής αγνότητας, της πανάρχαιης και μυστηριακής αγιότητας
Και ο Πορφύριος στο έργο του συνεχίζει
Ὁ δὲ κύων αὐτοῦ δηλοῖ τὴν κύησιν τῶν καρπῶν εἰς τρία
διῃρημένην, εἰς τὴν καταβολὴν καὶ τὴν ὑποδοχὴν καὶ τὴν
ἀνάδοσιν· οὐ γὰρ παρὰ τὸ τὰς κῆρας ἔχειν βοράν, ὃ δηλοῖ
τὰς ψυχάς, κέκληται κύων, ἀλλὰ παρὰ τὸ κυεῖν, ᾗ χορηγὸς
ὁ Πλούτων, ὅταν ἁρπάσῃ τὴν Κόρην.
Ἄττις δὲ καὶ Ἄδωνις τῇ τῶν καρπῶν εἰσιν ἀναλογίᾳ
προσήκοντες. Ἀλλ' ὁ μὲν Ἄττις τῶν κατὰ τὸ ἔαρ προφαι-
νομένων ἀνθέων, καὶ πρὶν τελεσιογονῆσαι διαρρεόντων·
ὅθεν καὶ τὴν τῶν αἰδοίων ἀποκοπὴν αὐτῷ προσανέθεσαν,
μὴ φθασάντων ἐλθεῖν τῶν καρπῶν εἰς τὴν σπερματικὴν
τελείωσιν· ὁ δὲ Ἄδωνις τῆς τῶν τελείων καρπῶν ἐκτομῆς
σύμβολον.
Ό Πλούτων πού πραγματοποιεί τήν αρπαγή της Κόρης φοράει κυνέα, ή οποία είναι σύμβολο τού αφανούς πόλου, ένώ τό σκήπτρο του είναι σημείο της βασιλείας του κάτω κόσμου. Ό κύων πού τόν συνοδεύει δηλώνει τήν κύηση των καρπών, ή οποία διαιρείται σέ τρία στάδια: τήν καταβολή, τήν υποδοχή καί τήν άνάδοση· δεν ονομάστηκε κύων άπό τό «κηρας βοράν έχει», δηλονότι, αυτός «πού τρέφεται άπό τις ψυχές, αλλά από το κυείν (Κυοφορώ, γεννώ, εγκυμονώ) του οποίου χορηγός είναι ο Πλούτων, όταν αρπάζει την Κόρη. ( το δε κύω έχει τρείς σημασίες φιλώ, προσκυνώ, τίκτω)
Ό ‘Αττις καί ο Άδωνις αναφερόνται στήν ανάπτυξη τών καρπών. Ό μεν Αττις αναλογεί στά πρωτοεμφανι ζόμενα άνθη της άνοιξης, τά οποία πέφτουν χωρίς νά κυοφορήσουν γ’ αυτό και απέδωσαν σ αυτόν τήν αποκοπή των γεννητικών οργάνων, δηλώνοντας μέ αυτό τους καρπούς πού δέν έφτασαν σέ σπερματική τελείωση.
Ό δε Αδωνης είναι σύμβολο της αποκοπής τών τέλειων καρπών.
Η παθητικότητα της παρθένας αντιστοιχεί στη στιγμή ακριβώς του αρχέγονου διαστήματος πριν την εμφάνιση των παλιρροιών. Ο άνδρας είναι ο δότης της ζωής. Αυτοί είναι που παίζουν τον ενεργητικό και τον παθητικό ρόλο στη δημιουργία της ζωής. Από εκείνον γίνεται αυτή δημιουργική και γόνιμη. Όμως τα παιδιά είναι δικά της. Έτσι, αν και ο άνδρας είναι ο δότης της ζωής, μένει με άδεια χέρια. Αυτοαναλώνεται και δεν έχει τίποτε δικό του, εκτός του ότι εκείνη τον αποκαλεί σύζυγο.
Η ζωή του βρίσκεται στα χέρια της. Η ζωή του, όπως ήταν, είναι και θα είναι. Άρα θα έπρεπε να λατρεύει την Παθητική Αρχή, γιατί δίχως αυτή δεν υπάρχει. Ελάχιστα αναγνωρίζει πόσο τη χρειάζεται σε κάθε τομέα της ζωής. Τούτη η Αρχή είναι η Μεγάλη Θεά.
Αν και πολλοί την αποκάλεσαν με διάφορα ονόματα, για όλους είναι η Μεγάλη Θεά, το διάστημα, η γή και το νερό. Σαν διάστημα την ονομάζουν Ρέα, μητέρα των θεών, που δημιούργησε τους θεούς. Είναι πιο αρχαία και από το χρόνο: αυτή είναι η μήτρα της ύλης, η ουσία της αιτίας όλης της ύπαρξης, αδιαφοροποίητη, αγνή. Είναι, επίσης, το Μπίνα, η Θεία Μητέρα, εκείνη που δέχεται το Χόχμα, το Θείο Πατέρα. Αυτή είναι η μορφοποιός αιτία της άμορφης δύναμης και μέσω αυτής δομούνται οι μορφές. Η ίδια είναι και φορέας του θανάτου, γιατί ό,τι έχει μορφή πρέπει να πεθάνει, να χαθεί, ώστε να μπορέσει να γεννηθεί ξανά σε μια άλλη ζωή. Καθετί που γεννιέται πρέπει να πεθάνει. Γιατί ό,τι πεθαίνει, ξαναγεννιέται. Γι' αυτό την ονομάζουν Μάρα, Πικρή, Κυρά της Θλίψης. Επειδή φέρνει το θάνατο. Την ονομάζουν και Γαία γιατί είναι η πιο αρχαία γη, η πρώτη μορφή που σχηματίστηκε από το άμορφο. Όλα αυτά είναι η Θεά και τα βλέπουμε σε αυτήν. Ό,τι ταιριάζει στη φύση της, ανταποκρίνεται σε αυτήν και εκείνη είναι κυρίαρχος. Οι παλίρροιές Της είναι οι παλίρροιες όλων. Η πορεία της είναι πορεία όλων. Αναγνωρίζεται μέσα στα δημιουργήματά της.
Οτιδήποτε αναδύεται από το τίποτε, το δίνει αυτή. Οτιδήποτε βυθίζεται στο τίποτε, εκείνη το δέχεται. Αυτή είναι η Μεγάλη Θάλασσα, από όπου αναδύεται η ζωή και στην οποία επιστρέφουν όλα στο τέλος ενός αιώνα.
Καθώς βυθιζόμαστε στον ύπνο, βουλιάζουμε στα αρχέγονα βάθη, επιστρέφοντας στις χαμένες μνήμες πριν την ύπαρξη του χρόνου: και η ψυχή ανανεώνεται, ερχόμενη σε επαφή με τη Μεγάλη Μητέρα. Όποιος δεν μπορεί να στραφεί προς το αρχέγονο, δεν έχει βαθιές ρίζες στη ζωή και ξεραίνεται όπως το γρασίδι. Τέτοιοι άνθρωποι είναι ζωντανοί νεκροί, είναι εκείνοι που ορφάνεψαν από τη Μεγάλη Μητέρα.
Η Περσεφόνη είναι η κόρη της Μεγάλης Μητέρας, η Βασίλισσα του Άδη, που κυβερνά τα βασίλεια του ύπνου και του θανάτου. Οι άνθρωποι την λατρεύουν και με τη μορφή της Σκοτεινής Βασίλισσας, αλλά ταυτίζεται και με την Αφροδίτη. Εδώ κρύβεται ένα μεγάλο μυστήριο, γιατί είναι διακηρυγμένο πως κανείς δεν θα καταλάβει τη μια αν δεν καταλάβει την άλλη.
Όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, πηγαίνουν σε αυτήν διασχίζοντας το σκοτεινό ποτάμι και η ίδια είναι φύλακας των ψυχών τους μέχρι την αυγή. Όμως, υπάρχει ένας θάνατος και στη ζωή, ο οποίος οδηγεί σε αναγέννηση. Γιατί φοβάστε τη Σκοτεινή Βασίλισσα ω! Άνθρωποι; Αυτή είναι ο Ανανεωτής. Ξυπνάμε από τον ύπνο ανανεωμένοι. Ξυπνάμε από το θάνατο ξαναγεννημένοι. Ο άνθρωπος παίρνει δύναμη από την αγκαλιά της Περσεφόνης.
Όταν οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με την Περσεφόνη, τότε η ψυχή επαναπροσανατολίζεται. Βυθίζονται στη Μήτρα του χρόνου. Γίνονται όπως οι αγέννητοι. Καθώς εισέρχονται στο Βασίλειο της Περσεφόνης, στέκουν δεκτικοί και περιμένουν τον ερχομό της ζωής.
Και η Βασίλισσα του Άδη εισχωρεί εντός τους και τους γονιμοποιεί προσφέροντας ζωή, οπότε βαδίζουν αναζωογονημένοι, χαρούμενοι και ενδυναμωμένοι από το άγγιγμα της Βασίλισσας που διαφεντεύει τον ύπνο.
Όπως η Βασίλισσα του Άδη είναι κόρη της Μεγάλης Μητέρας, έτσι και η χρυσή Αφροδίτη, η θεά της αγάπης, αναδύθηκε από τη Μεγάλη Θάλασσα και σχετίζεται με μια από τις όψεις της Ίσιδας.
Είναι η Αφυπνίστρια. Αυτή που διεγείρει καθετί που βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση. Ταυτίζεται με την ελκτική δύναμη του εξώτερου διαστήματος, η οποία οδηγεί το κέντρο στην εκδήλωση. Οτιδήποτε υπάρχει σε αυτο το πανίσχυρο κέντρο, γεμάτο προσμονή και προσδοκία, είναι ανίκανο να εκπορευθεί και να ορμήσει σε εκδήλωση, εάν δεν το ελκύσει το εξώτερο διάστημα.
Μια σταθερή ισορροπία ενυπάρχει στην ακινησία, μέχρι που τη διαταράσσει το εξώτερο διάστημα και ο Πατέρας όλων εισχωρεί για να ικανοποιήσει τη λαχτάρα του διαστήματος. Πόσο παράξενες και βαθιές είναι αυτές οι αλήθειες. Όντως αυτά είναι τα κλειδιά στη ζωή των ανδρών και των γυναικών που τα αγνοούν όσοι δε λατρεύουν τη Μεγάλη Θεά.
Η Χρυσή Αφροδίτη δεν ήρθε σαν μια παρθένα, σαν θύμα: είναι η Αφυπνίστρια, η Επιθυμητή. Ως εξώτερο διάστημα στέλνει το κάλεσμά της και ο Πατέρας των πάντων ανταποκρίνεται και αρχίζει να ερωτοτροπεί. Εκείνη ξύπνησε την επιθυμία του και δημιουργήθηκαν οι κόσμοι. Ιδού! Αυτή είναι που Αφυπνίζει.
Ό,τι υπάρχει δραστηριοποιημένο στο εξώτερο, είναι λανθάνον στο εσώτερο, περιμένοντας να αφυπνιστεί,ανίκανο να εκπορευθεί εάν δε δεχθεί αυτό το άγγιγμα. Αγωνίζεται με πόνους, σαν κάποια που δεν μπορεί να γεννήσει, έως ότου η Μεγάλη Μητέρα μετατρέψει το λανθάνον σε ενεργό.
Πόσο ισχυρή είναι η χρυσή Αφροδίτη, η διεγέρτρια των ανδρών! Μία άλλη όψη της Μεγάλης Κυρίας είναι το Φεγγάρι, και άλλοι την αποκαλούν Σελήνη, άλλοι Λούνα, αλλά οι σοφοί την ονομάζουν Λεβανάχ, γιατί σε αυτό περιέχεται ο ιερός αριθμός του ονόματός Της. Αυτή κυβερνά τις περιόδους της πλημμυρίδας και της αμπώτιδας και σε αυτήν ανταποκρίνονται τα νερά της Μεγάλης Θάλασσας. Το ίδιο και τα νερά όλων των θαλασών πάνω στη γη και, συνεπώς, κυβερνά τη φύση της γυναίκας.
Κατά παρόμοιο τρόπο και στις ψυχές των ανθρώπων υπάρχει η πλημμυρίδα και η αμπώτιδα των παλιρροιών της ζωής, αλλά κανείς δεν γνωρίζει την ύπαρξή τους εκτός από τους σοφούς. Και αυτές τις επιβλέπει η σεληνιακή όψη της Μεγάλης Θεάς. Καθώς προχωρεί από την ανατολή ως της δύση της, οι παλίρροιες ανταποκρίνονται ανάλογα. Ανατέλλει από τη θάλασσα σαν απογευματινό αστέρι και τα νερά της γης πλυμμυρίζουν. Βυθίζεται στο δυτικό ωκεανό και τα νερά αποσύρονται στο εσωτερικό της γης και μένουν ακίνητα σε εκείνη τη μεγάλη σκοτεινή λίμνη που αντικατοπτρίζονται το φεγγάρι και τα αστέρια. Όποιος είναι γαλήνιος σαν τη σκοτεινή λίμνη της Περσεφόνης στον κάτω κόσμο, θα αντικρύσει τις παλίρροιες του Αόρατου να κινούνται και θα γνωρίσει όλα τα πράγματα. Γι αυτό ονομάζουμε τη Σελήνη δωρήτρια των οραμάτων.
Όμως όλα αυτά είναι ένα πράγμα. Όλες αυτές οι θεές είναι μια θεά που την ονομάζουμε Ίσιδα, Γυναίκα των πάντων, στην οποίας τη φύση περιέχονται όλα τα πράγματα. Παρθένα και ταυτόχρονα προκλητική. Ζωοδότρια και φορέας του θανάτου μαζί. Αυτή είναι η αιτία της Δημιουργίας, γιατί ξυπνά την επιθυμία του Πατέρα των Πάντων και εκείνος για χάρη της δημιουργεί. Τούτη είναι η αιτία που οι σοφοί ονομάζουν όλες τις γυναίκες Ίσιδα.
Αυτή είναι που σαν Μεγάλη Θάλασσα καλεί το σοφό να επιστρέψει κοντά της, να βυθιστεί στα βάθη της, να αυτοαναλωθεί και να κοιμηθεί σε απόλυτη άρνηση. Αυτή είναι που σαν Ίσιδα του Κάτω Κόσμου τον ξυπνά μες στο σκοτάδι με τα φιλιά της και την ημέρα εκείνος γεννιέται πανίσχυρος σαν τον Όσιρι. Αυτή είναι που αναδύεται από την θάλασσα σαν άστρο και τον καλεί να έρθει σε εκδήλωση. Και εκείνος ανταποκρίνεται στο κάλεσμά της και η γη πρασινίζει από βλάστηση. Όλα αυτά είναι η Μεγάλη Θεά και πολλά περισσότερα. Οι συνεχείς αλλαγές που συμβαδίζουν με τις φάσεις της σελήνης και τις ανάγκες της ανθρώπινης ψυχής, ανταποκρίνονται στις δικές της.
Εξωτερικά ο άντρας είναι ο κύριος, ο ζωοδότης. Αλλά εσωτερικά, γονατίζει εμπρός της και παίρνει ζωή από τα χέρια της, καθώς αυτή σκύβει πάνω του. Επομένως, θα έπρεπε να λατρεύει τη Μεγάλη Θεά, γιατί χωρίς Αυτήν αυτός δεν έχει ζωή και ιέρειά Της είναι κάθε γυναίκα. Στο πρόσωπο κάθε γυναίκας ας αναζητά τα χαρακτηριστικά της θεάς, παρακολουθώντας τις φάσεις της μέσα από την πλημμυρίδα και την αμπώτιδα των παλιρροιών στις οποίες ανταποκρίνεται η ψυχή της. Περιμένοντας το κάλεσμά της, γιατί του είναι απαραίτητο, υποφέροντας μέσα στην απόμόνωσή του.
Κάθε γυναίκα είναι μια ιέρεια της θεάς. Αυτή είναι η ισχυρή βασίλισσα του κάτω κόσμου, που μαγνητίζει με τα φιλιά της και δίνει ζωή. Εσωτερικά αυτή είναι η πανίσχυρη. Αυτή είναι που γονιμοποιεί. Αυτή παρακινεί τον άνδρα στη δημιουργία, γιατί χωρίς επιθυμία, η ζωή δεν συνεχίζεται.
Το κάλεσμά της μέσα από το σκοτάδι είναι που ανακουφίζει. Γιατί εσωτερικά το αρσενικό είναι αδρανές. Η εκδήλωσή του οφείλεται στην επιθυμία της και όχι εξαιτίας της δικής του ζωής. Μέχρι να τον αγγίξουν τα χέρια της, μοιάζει σαν νεκρός στο βασίλειο των σκιών. Είναι ζωντανός νεκρός.
Ω κόρες της Ίσιδας λατρεύετε τη θεά και στο όνομά της προσφέρετε το κάλεσμα που αφυπνίζει και γεμίζει αγαλίαση. Έτσι θα έχετε την ευλογία της και θα ζήσετε μια ολοκληρωμένη ζωή.
Οι αρχαίοι σοφοί θεωρούσαν όλα τα δημιουργήματα σαν φωτισμένα ενδύματα του Δημιουργού. Και στις εκδηλώσεις της Φύσης διέκριναν τις εκδηλώσεις του Θεού. Και λάτρευαν το Θεό όπως φανερώνεται στη Φύση, διακηρύσσοντας: “Ας γίνει η Φύση μέσα μου εκδήλωση του Θεού”.
Η Ίσιδα είναι όλες οι γυναίκες και όλες οι γυναίκες είναι η Ίσιδα. Ο Όσιρις είναι όλοι οι άνδρες και όλοι οι άνδρες είναι ο Όσιρις. Η Ίσιδα είναι καθετί παθητικό, δεκτικό και λανθάνον. Ο Όσιρις είναι καθετί δυναμικό και ισχυρό. Ό,τι είναι λανθάνον εξωτερικά, είναι ισχυρό εσωτερικά. Συνεπώς η Ίσιδα είναι η Ρέα, η Δήμητρα, η Περσεφόνη και η Αφροδίτη μαζί. Ο Όσιρις, ο ζωοδότης, μοιάζει με τον Άρχοντα των Βασιλείων του Θανάτου. Αυτός είναι ο νόμος της εναλασσόμενης πολικότητας, τον οποίο γνωρίζουν οι σοφοί.
Ο άντρας δεν πρέπει να είναι πάντα δυναμικός, αλλά χρειάζεται να αφήνεται στην αγκαλιά της Περσεφόνης. Τότε αυτή που ήταν σκοτεινή και κρύα, όπως το εξώτερο διάστημα πριν από τη Δημιουργία, θα γίνει βασίλισσα του κάτω κόσμου, αντλώντας δύναμη από την υποταγή του και τα φιλιά της αποκτούν δύναμη πάνω στα χείλη του.
Αφυπνισμένος από τα φιλιά της θα ανυψωθεί, παντοδύναμος ενώ η επιθυμία του θα προσελκύσει τη χρυσή Αφροδίτη μέσα του. Δίχως, όμως, τα φιλιά της Περσεφόνης, θα κοιμάται στον Άδη για πάντα.
Και εκείνη που είναι ιέρεια της Ίσιδας, κυβερνά τις ευαίσθητες, εσώτερες παλίρροιες της ανδρικής καρδιάς ως Λεβανάχ, η σελήνη. Σαν Περσεφόνη τον τραβά κάτω στα σκοτάδια, όπου μπορεί να είναι δεκτικός και παθητικός. Σαν Αφροδίτη τον μυεί στο φως και στη ζωή. Ανταποκρίνεται αλλάζοντας φάσεις ανάλογα με τις ανάγκες της μυστικής του ζωης και νιώθοντας πως τον γεμίζει αισθάνεται θριαμβευτής στη δύναμή του. Και η ίδια, αφυπνίζοντάς τον, προκαλώντας τον και ανταποκρινόμενη προς αυτόν, πλημμυρίζει με την πληρότητα της ζωής, γιατί αυτή είναι η αγαπημένη της θεάς.
Συνεχίζετε
