Δηώ, Ρέα, Κυβέλη...

Το όνομα ΔΗΩ/Δηούς μας δηλώνει και πάλι την ίδια την ΔΗ-ΜΗΤΡΑ αλλα ταυτόχρονα μας δίνει και την έννοια του ρήματος Δηώ  που σημαίνει αρπάζω, λαφυραγωγώ, δήωσις η διαρπαγή και ο διαρπαγμός όπως και την ενέργεια της ΩΔΗΣ – με τον αναγραμματισμό της ΔΗΟΥΣ (ΔΗΩ= ΩΔΗ)  αλλα και την ΟΟΔ(υν)η την ΟΔΥΝΗ

Αλλά Δήω με μια αλλαγή στον τόνο και μόνο δηλώνει  ακριβώς και  την αντίθετη έννοια του ΘΑ ΒΡΩ!!!

Η Δήμητρα η αναζητούσα και η διδάσκουσα μήτηρ  μέσω του ονόματος της είναι αυτή που όχι μονο της έχουν διαρπάξει την κόρη της αλλά το ίδιο της το όνομα με  άλλες ιδιότητες δηλώνει και την ελπίδα της εύρεσης της κόρης της.

Μερικοί λεξάριθμοι ενδεικτικοί

ΑΡΤΕΜΙΔΑ = 461 = ΔΗΜΗΤΡΑ = ΓΥΝΗ = ΟΣΠΡΙΑ = ΣΠΟΡΑΙ = ΤΙΜΗΜΕΝΗ = ΒΟΤΑΝΙΚΗ = ΔΑΜΑΤΡΙΕ

511 = ΔΗΜΗΤΡΑΝ = ΠΟΤΝΙΑ

Οι παραπάνω λεξάριθμοι έχουν ήδη αναλυθεί  στα προηγούμενα κείμενα

812 = ΔΗΩ = ΑΝΤΙΠΡΑΞΙΣ ( αντίσταση, αντίδραση, αντίπραξη) = ΓΑΙΗΟΧΟΝ (Αυτος/η που προστατεύει τη γή)

812 = ΔΗΩ = ΖΕΩ = ΩΔΗ = ΣΦΑΙΡΑ = ΕΓΡΕΜΑΧΗΝ ( αυτή που προκαλεί μάχες η Αθηνά)

Μερικοί λεξάριθμοι για τον ΣΙΤΟ

780 = ΣΙΤΟΣ = ΒΡΟΧΗ = ΕΔΑΦΟΣ =  ΠΙΠΤΕΤΕ = ΙΣΤΟΣ = ΠΟΝΤΙΟΣ = ΠΟΤΝΙΟΣ =  ΜΑΥΡΟΛΙΘΟΝ =  ΞΥΝΟΣ (ξυνός, κοινός, ανήκων σε όλους, επ. Απόλλωνος, επ. Διονύσου),  = ΟΦΙΣ (όφις, φίδι, δράκος, βέλος, ακτινοβολία, αστερισμός κλπ  ) = ΙΟΥΛΟΣ = ΝΥΣΙΟΝ

Αναλύοντας τις ισοψηφίες του σίτου στην ουσία λαμβάνουμε όλη την διαδικασία της σποράς του σίτου, οπου πίπτει εις το έδαφος και μέσω της βροχής αναπτύσετε  καθως μετατρέπετε σε ΙΟΥΛΟ – αποκτώντας τα πρώτα γένια του ως στάχυ καθώς και ότι τον Ιούλιο θερίζεται η σύνδεση του ΟΦΙ με τον ΣΙΤΟ φαίνεται κι αυτή ξεκάθαρα και από τα προηγούμενα κείμενα καθώς και από τα ανάγλυφα που σας παρατέθηκαν…

Aelius Herodianus et Pseudo-Herodianus Gramm., Rhet., De prosodia catholica


                                         <Κύβελα> πόλις Φρυγίας καὶ ὄρος ἱερόν,
ἀφ' οὗ Κυβέλη ἡ Ῥέα λέγεται καὶ Κυβεληγενής καὶ Κυβελίς.

Aelius Herodianus et Pseudo-Herodianus Gramm., Rhet., De prosodia catholica


                                                             λέγεται δὲ καὶ
ἡ Ῥέα Κυβέλη ἀπὸ Κυβέλων ὄρους ἱεροῦ.

Theodoretus Scr. Eccl., Theol., Graecarum affectionum curatio


         Ὅτι δὲ καὶ τὰ τῆς Ῥέας ἢ τῆς Κυβέλης ἢ τῆς Βριμοῦς
(ἢ ὅπως ἂν ἐθέλητε, ὀνομάζετε· πολλὴ γὰρ εὐπορία παρ' ὑμῖν
ὀνομάτων, οὐχ ὑποκειμένων πραγμάτων) – ἀλλ' ὅμως ὅτι καὶ
ταύτης τὰς ἑορτὰς καὶ τὰ ἐν αὐταῖς τελούμενα ἀπὸ Φρυγίας εἰς
τὴν Ἑλλάδα μετεκόμισαν Ἕλληνες, οἱ προκληθέντες ἤδη
μάρτυρες διαρρήδην διδάσκουσιν.
Epiphanius Scr. Eccl., Panarion (= Adversus haereses)

                                 …   ὡς αἱ μεγαρίζουσαι γυναῖκες καὶ
θεσμοφορι<ά>ζουσαι ἀλλῆλαι πρὸς ἀλλήλας διαφέρονται· ὅσα τε ἄλλα,
τά τε ἐν Ἐλευσῖνι μυστήρια Δηοῦς καὶ Φερεφάττης καὶ τῶν ἐκεῖσε ἀδύ-
των τὰ αἰσχρουργήματα, γυναικῶν ἀπογυμνώσεις, ἵνα σεμνότερον εἴπω,
τύμπανά τε καὶ πόπανα, ῥόμβος τε καὶ κάλαθος, ἐρέα ἐξειργασμένη
καὶ κύμβαλον καὶ κυκεὼν ἐκπώματι κατεσκευασμένος, ὅσα τε ἄλλα,
τὰ ἐν Πυθοῖ Ἀρχεμόρου [τὰ] μυστήρια, ἐν Ἰσθμοῖ[ς] δὲ ἕτερα, Ἀθά-
μαντός τε καὶ Μελικέρτου τοῦ Ἰνοῦς γόνου·

Clemens Alexandrinus Theol., Protrepticus
Chapter 2, section 15, subsection 1, line 3

Δηοῦς δὲ μυστήρια καὶ Διὸς πρὸς μητέρα Δήμητρα
ἀφροδίσιοι συμπλοκαὶ καὶ μῆνις (οὐκ οἶδ' ὅ τι φῶ λοιπὸν
μητρὸς ἢ γυναικός) τῆς Δηοῦς, ἧς δὴ χάριν Βριμὼ προσα-
γορευθῆναι λέγεται, ἱκετηρίαι Διὸς καὶ πόμα χολῆς καὶ
καρδιουλκίαι καὶ ἀρρητουργίαι· ταὐτὰ οἱ Φρύγες τελίς-
κουσιν Ἄττιδι καὶ Κυβέλῃ καὶ Κορύβασιν.

Fragmentum Lexici Graeci, Lexicon (fragmentum) (fort. auctore Nicephoro Gregora)
Ἡ Δημήτηρ πόλεως ἐστὶ καταρκτική, οἱονεὶ ἡ γῆ.
 ὅθεν καὶ πυργοφόρον αὐτὴν γράφουσι.

λέγεται δὲ καὶ Κυβέλη ἀπὸ τοῦ κυβικοῦ σχήματος

κατὰ γεωμετρίαν ἡ γῆ, διὰ τὸ βάσιμον καὶ στάσιμον,

εἰ καὶ σφαιρικὴν οἱ στοϊκοὶ ταύτην ὁρίζονται.

Η Κυβέλη δεν είναι άλλη από την Ρέα όπως αυτή λατρεύετε εις το όρος ΚΥΒΕΛΑ της πόλης της Φρυγίας . Δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι άλλες ονομασίες/ιδιότητες της Δηούς/Δήμητρας.

Μάλιστα η σύνδεση της με την πυργοφέρουσα Κυβέλη καθώς και τα κυβικά σχήματα, πύργους θα εξετασθεί σε επόμενο κείμενο. 



Συνεχίζετε 

Αρχική σελίδα 

Η διδάσκουσα μητέρα

Τεθλιμμένη μητέρα η Δήμητρα εικονίζεται στους παρακάτω στίχους του ύμνου

«Εννημαρ μεν έπειτα κατά χθόνα πότνια Δηώ

στρωφατ’, αιθομένας δαίδας μετα χερσίν έχουσα

ουδέποτ’ αμβοσίης και νέκταρος ηδύπότοιο

πασσατ’ ακηχεμενη, ουδε χρόα βάλλετο λουτροίς.»

Και φθάνοντας στην Ελευσίνα μεταμορφωμένη σε γριά κάθεται δίπλα στο φρέαρ, όπου υδρεύονται οι πολίτες στον ίσκιο μια ελιάς και καλύπτει το πρόσωπό της με

«εζετο δ΄εγγύς οδοίο φίλον, τετιημένη ήτορ

Παρθενίω φρέατι, ενθα υδρεύοντο πολίται,

εν σκιή, αυτάρ υπερθε πεφύκει θάμνος ελαίης.

….

ένθα καθεζομένη προκατέσχετο χερσί καλύπτρην

δηρόν δ΄αφθογγος τετιημένη ήστ’ επι δίφρου,

ουδε τιν ουτ’ έπει προσπτύσσετο ουτε ηδέ ποτήτος

ήστο, ποθώ μινυθουσα βαθυζώνοιο θυγατρός.»

Και φθάνοντας στην Ελευσίνα μεταμορφωμένη σε γριά κάθεται δίπλα στο φρέαρ, όπου υδρεύονται οι πολίτες στον ίσκιο μια ελιάς και καλύπτει το πρόσωπό της μεταμορφωμένη σε γριά … το τρίτο πρόσωπο της τρίμορφης γυναικείας θεότητος, με ανείπωτη θλίψη να την πλημμυρίζει   ώσπου την πλησίαζουν  οι κόρες του Κελεού που ήρθαν να αντλήσουν νερό από το Καθάριο Πηγάδι

Η κρυμμένη μορφή της μητρός-Δήμητρας, η κόρη κρυμμένη πίσω από το κάτοπτρον  του νερού του φρέατος - λέξη που χρησιμοποιείται και για τον δίσκο της Σελήνης, και η φανερή γέρικη μορφή /μεταμόρφωση της μητέρας.

 Τρείς διαφορετικές μορφές στην ουσία του ίδιου γυναικείου θείου προσώπου.

Η εναλλαγή κι εδώ φανερή σε 3 μορφές όπως και στις τρεις φανερές φάσεις της Σελήνης /Σεμέλης  και των τρίμορφων γυναικείων θεοτήτων.

Το τρισυπόστατον γενικότερα ως αρχέτυπος νόμος της ζωής και γενικότερα ως άγραφος πολλές φορές νόμος του σύμπαντος. Στον φυσικό χώρο της γαίας/γής  ας πούμε και στο φυτικό κόσμο ειδικότερα ο καρπός/σπόρος μόλις ωριμάσει, να αποκοπεί από το κύριο σώμα της «μητρός» του και τυχαίως, άνευ πρωτοβουλίας να κινηθεί «νεκρωμένος», χωρίς εσωτερική κίνηση, χωρίς εσωτερική ανάπτυξη πλέον, να περιπλανηθεί στον αέρα ακόμα και στον  αιθέρα … Η θεία Τύχη αν είναι ευνοική θα φέρει τον καρπό/σπόρο στο κατάλληλο έδαφος, στο βασίλειο του Πλούτωνα και της κόρης, κι εκείνος θα βλαστήσει και πάλι θα αναπαράγει το σώμα, τη μορφή και καρπούς όμοιους με της μητρός του.  Το πέρασμα του σπόρου/ καρπού   από τον κόσμο του αέρα/ αιθέρα  είναι ένα είδος θανάτου ή ένα είδος « λήθης» του καρπού έως αυτός να πέσει στο έδαφος και να θαφτεί.  

Σ΄ αυτήν τη αναγέννηση και  δημιουργία, στο φυτικό πάντα βασίλειο/κόσμο δεν είναι απαραίτητη η συνεύρεση  των σωμάτων όπως συμβαίνει στο ανθρώπινο βασίλειο/κόσμο. Ο φυσικός και θείος νόμος του είναι να έλκεται ο σπόρος/καρπός στο μητρικό σώμα, στη μήτρα της μητέρας γής να συμβαίνει  και να ολοκληρώνεται δηλαδή η «αρπαγή της Περσεφόνης» και ταυτόχρονα η επιστροφή της στην αγκαλιά του Πλουτ-ΩΝ-Α του Πυλάρτη.

Το έργο του θείου έρωτα της Αφροδίτης συντελείται μονον δια των εντόμων και κυρίως των μελισσών που μεταφέρουν τη γύρη για επικονίαση από άνθος σε άνθος.

Ότι γεννιέται κάποτε πεθαίνει αφού έχει ολοκληρώσει « εν δυνάμει» τον κύκλο του, αυτές τις δυνατότητες που κρύβει μέσα του ως σπόρος, ως καρπός κλπ. Η ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής ενός σπόρου. Η γέννηση, η γονιμοποίηση, η δημιουργία και το μεγάλωμα νέων καρπών… ο θάνατος με την αποκοπή από το μητρικό στέλεχος, η νέκρωση, η λήθη και η επιστροφή ξανά στην ζωή … με την εκβλάστηση.

Η θεοποιος  δύναμη παρομοιάζεται με το ύδωρ της βροχής/ζωής και των ποταμών το οποίο δεν ποτίζει μόνο το φυτό αλλά και κάθε διψασμένο πλάσμα…

Η αφύπνιση των εν δυνάμει σπόρων όπως και των αρετών της ψυχής κάθε μυημένου είναι δε και ο αντικειμενικός σκοπός όλων των μυητικών εμπειριών/ αρετών, καθώς και τον Ελευσίνιων μυστηρίων…

Οι πράξεις μας είναι οι καρποί ενός δέντρου ή ενός σπόρου που ενυπάρχει εντός μας και οι ρίζες του βρίσκονται στα έγκατα της ψυχής μας. Όπως οι σπόροι στον ίδιο αγρό φυτρώνουν διαφορετικά μεταξύ τους, και διαφέρουν στο βλαστό, στις ρίζες, στην ανάπτυξη, στην ανθοφορία, στην καρποφορία, έτσι και οι μυημένοι από την ιδια ακριβώς μύηση, αναδεικνύει διαφορετικές επιδόσεις και ικανότητες. Η παραβολή του Σπορέα ας πουμε δίνει πολλά μυητικά στοιχεία, για όσους ενδιαφέρονται….

Η σύνδεση με την Αρτέμιδα και με την Σελήνη μας παραπέμπει στις επιδράσεις της δηλαδή στην κατανομή του φυτικού και ζωικού βασιλείου. Διατηρεί την ισορροπία στο φυσικό περιβάλλον  και γίνεται φανερός ο μυστηριωδης νόμος της ανομοιόητας των ειδών σε φυτικό και ζωικό βασίλειο, όπως και σε ανθρώπινο επίπεδο και πληθυσμό καθώς παραπέμπει στις επιδράσεις της Σελήνης στην ωορρηξία, ωοτοκία, έλεγχο και προστασία βρεφών και κατά συνέπεια του πληθυσμού.

Η Δήμητρα μπορεί κάλλιστα να είναι και η ΔΗ/ΓΗ (Εκ του ΔΑΩ= αναζητώ, μανθάνω) +μήτηρ (μητέρα) η αναζητούσα γη-μητέρα και η διδάσκουσα, εξ ου και δαήμων # αδαής. Η σεμνή μητέρα των Ελλήνων η πάντοτε αγαπημένη και λατρεμένη Λαμπαδόεσσα και Σεβάσμια των ιερών Μυστηρίων. Η Γαία η πρόγονος όλων των ζώντων οργανισμών που γεννά τη ζωή από το ίδιο της το κορμί. Η Ήρα που γεννά δια του αέρος και δίδει το πνεύμα ζωής το οποίο συνοδεύει κάθε όν καθ΄ολη τη διάρκεια της ζωής του.

Η Ρέα Κυβέλη η αρχέγονη μητέρα του Διός που εποπτεύει το έργο των θεών και των θεαίνων και τον μεγάλο κύκλο της ζωής…

Η Δήμητρα είναι και η μόνη που μπορεί να αποκαλύψει τα μυστήρια της ζωής καθώς η Μήτρα της αποτελεί και το Τελεστήριο της ΖΩΗΣ.

Η ζωή, η γέννηση και ο Θάνατος κυριαρχούν καθώς δηλώνουν την αρχή και το τέλος πέραν του βίου και περιλαμβάνουν κάθε άλλη μυητική εμπειρία.

Οι εννέα μέρες της αναζήτησης της Κόρης αντιστοιχούν σε εννέα κύκλους, σε εννέα σεληνιακούς μήνες κυοφορίας  κλπ.


Συνεχίζετε

Αρχική σελίδα

Εναλλαγή στο Παρθένιον Φρέαρ

H Hσιγόνη όπως ειδαμε - ἥτις κύνα νήπιον ἔτρεφε, έχει στην κατοχή της και τρέφει  κύνα όπως και η Αρτέμιδα.

Η λέξη ΚΥΩΝ όμως εκτός από την ερμηνεία που μπορεί να της δωθεί για τον σκύλο έχει και μια ακόμα σημασία δίνει το όνομα του και στο ΚΥΝΑΣΤΕΡΟ τον Σείριο αστέρα δηλαδή

Ακόμα η λέξη ΚΥΩΝ ονομάζεται ο χαλινός της πόσθης αλλά και ο αστράγαλος του ίππου αλλα και το φως.

ΚΥΩΝ όμως είναι και η μετοχή του ρήματος ΚΥΩ με την έννοια του ρήματος που το γνωρίζουμε σήμερα δηλαδή ΚΥΟΦΟΡΩ- ΕΓΚΥΜΟΝΩ.

Η Ησιγόνη/Ησιγένεια όπως και Αρτέμιδα σχετίζονται με την προστασία της γέννησης και την κυοφορία. Τρανταχτό παράδειγμα ο Ναός της Εφέσιας Αρτέμιδας με το μοναδικό άγαλμα της Αρτέμιδας.

Στην Αθήνα εχουμε τον γνωστό όρκο «Μα τον Κύνα» όρκος που αναφέρετε στον Απόλλωνα/Ωρο.

Όλα τα παραπάνω σχετίζονται με την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ και την ΓΕΝΗΣΗ.

Η θεά της Δημιουργίας είναι η ΔΗΜΗΤΡΑ η ΔΑ-ΜΗΤΗΡ  ή η ΓΑ-ΜΗΤΗΡ η ΔΑΜΑΤΕΡ (στην δωρική πτώση) η  ΔΗΩ  και μια σειρά ακομα επιθέτων που της αποδίδονται όπως ΠΑΝΜΗΤΗΡ, ΣΤΑΧΥΟΠΛΟΚΑΜΟΣ, ΠΟΤΝΙΑ, ΚΥΡΙΤΑ, ΛΑΜΠΑΔΟΕΣΣΑ  κλπ. Βλέπε ορφικό ύμνο προς Δήμητρα.

Είναι η Μητέρα των Πάντων, με τα πολλά ονόματα που τρέφει τα παιδιά και δίδει ευτυχία. Αυτή που μεγαλώνει και τρέφει τα στάχια και παρέχει τους σωρούς με το σιτάρι, τους χλωρούς καρπούς και κατοικεί στις Κοιλάδες της Ελευσίνος.

Κρατάει λαμπάδα και ως θεά είναι μονογενής αλλά και ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΣ.

Η Περσεφόνη,  δεν είναι  μοναδική της κόρη…

Στον Ομηρικό ύμνο δίνεται όλη η  δραματική ιστορία της με την αρπαγή της Περσεφόνης.

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

Τη Δήμητρα τη σεβαστή καλλίκομη θεάν αρχίζω να εξυμνώ,

αυτήν και τη λυγεροπόδαρη τη θυγατέρα της που ο Αϊδωνεύς

την άρπαξε, και του την έδωσε ο βαρύγδουπος παντόπτης Ζευς,

όταν μακριά απ' την χρυσοδρέπανη λαμπρόκαρπη τη Δήμητρα

έπαιζε με του Ωκεανού τις κόρες τις ορθόστηθες,

δρέποντας ρόδα, κρόκους κι άνθη κι όμορφους μενεξέδες

στον τρυφερό λειμώνα, σπαθόχορτα και υάκινθο

και νάρκισσο που ως δόλωμα τον βλάστησε για το κορίτσι

το ροδαλόμορφο η Γη με βούληση του Δία χάρη του πολυδέκτη,

θαυμάσιο άνθος που έθαλλε και θάμπωσε όσους τόβλεπαν

απ΄τους αθάνατους θεούς κι απ' τους θνητούς ανθρώπους,

κι απ΄ρίζα του εκατό ξεφύτρωσαν βλαστάρια,

και σκόρπαε οσμή γλυκύτατη κι όλος ψηλά ο διάπλατος εγέλασε ουρανός

και σύμπασα η γη και το αλμυρό κύμα της θάλασσας.

Κι έκθαμβη αυτή τα δυο της χέρια τ’ άπλωσε

το πάγκαλο άθυρμα να πιάσει, κι άνοιξε η γη τότε η πλατύδρομη

στο Νύσιον όρμησε το πεδίον ο πολυδέγμων άρχοντας

ο ένδοξος γιός του Κρόνου με τ’ αθάνατα άλογα.

Κι αφού την άρπαξε άθελά της πάνω σε ολόχρυσο όχημα

την πήγαινε κλαμμένη, εκείνη τότε κραύγασε με δυνατή φωνή

καλώντας τον πατέρα της, τον άριστο και ύπατο του Κρόνου γιό.

Κανείς απ’ τους αθάνατους ούτε κανείς από τους θνητούς ανθρώπους

δεν άκουσε την φωνή, μήτε οι καλλίκαρπες ελιές,

μόνο του Πέρση η θυγατέρα που τρυφερά αισθανόταν

η Εκάτη η λαμπροκρήδεμνη άκουσε από το άντρο,

μαζί κι ο άναξ Ήλιος, ο λαμπρός γιός του Υπερίωνα,

την κόρη που καλούσε τον πατέρα της Κρονίδη, εκείνος όμως

μακριά και χώρια απ΄ τους θεούς στον πολυσύχναστο καθότανε ναό

δεχόμενος απ’ τους θνητούς ανθρώπους πλούσια αφιερώματα.

Κι αυτήν ακούσια οδήγαγε με προτροπή του Δία

ο πολυδέγμων άρχων των νεκρών πατράδερφος της

ο ένδοξος γιός του Κρόνου με τ’ αθάνατα άλογα.

Όσο λοιπόν τη γη και τον ορμητικό ιχθυοτρόφο πόντο

και τις αχτίδες του ήλιου, ήλπιζε ακόμη τη μητέρα της την ένδοξη

να ιδεί και των αθανάτων θεών το γένος,

τόσο μέσα στη θλίψη της τον νου της τον ξαπλάνευε η ελπίδα,

κορφές βουνών αντήχησαν και τα βαθιά του πόντου

απ’ την αθάνατη φωνή, και τη φωνή την άκουσε η σεβαστή μητέρα.

Άλγος πικρό κυρίεψε την καρδιά της, κι απ’ τα θεία μαλλιά

ξεσκίσε με τα χέρια της το κρήδεμνο,

και μαύρο κάλυμμα έρριξε στους ώμους,

κι ωσάν γεράκι όρμησε σε γη και θάλασσα

γυρεύοντας τη, όμως κανείς να της αποκαλύψει την αλήθεια

δεν ήθελε, ούτε απ’ τους θεούς ούτε από τους θνητούς ανθρώπους,

κι ούτε απ΄τους οιωνούς ήλθε κανείς αληθινός αγγελιοφόρος.

Ύστερα η σεβαστή Δηώ περιπλανιότανε στη γη εννέα ημέρες

στα χέρια της κρατώντας δάδες αναμμένες,

ούτε ποτέ αμβροσία και ούτε ποτέ νέκταρ ηδύποτο

δεν γεύτηκε θλιμμένη, ουτ’ έβαζε το σώμα στα λουτρά. 

Αλλά σαν έφτασε την δέκατην ημέρα η φωτοφόρα Ηώς,

η Εκάτη την συνάντησε κρατώντας φως στα χέρια,

κι άγγελμα φέρνοντάς της μίλησε και είπε,

Σεβαστή Δήμητρα λαμπρόδωρη, συ η ωριμάστρια των καρπών,

ποιός απ΄τους ουρανίους θεούς κι απ΄τους θνητούς ανθρώπους

την Περσεφόνη άρπαξε και ράισε την καρδιά σου;

γιατί τη φωνή άκουσα, όμως δεν είδα με τα μάτια μου

ποιός ήτανε, σου λέω με συντομία την πάσα αλήθεια.

Έτσι λοιπόν είπε η Εκάτη, όμως σ’ αυτήν δεν αποκρίθηκε

της καλλίκομης Ρέας η θυγατέρα, αλλά γοργά μαζί της

έτρεξε μες στα χέρια της κρατώντας δάδες αναμμένες,

Και φτάσανε στον Ήλιο τον φρουρό θεών και ανθρώπων,

μπροστά στους ίππους στάθηκαν και η πάνσεπτη θεά τον ρώτησε,

Ήλιε, σεβάσου εμένα τη θεά, αν κάποτε εγώ

με λόγο ή μ’ έργο επράϋνα την καρδιά και την ψυχή σου.

Την κόρη αυτή τη γέννησα γλυκό φυντάνι με θωριά καμαρωτή

Άκουσα τον παντέρημο αιθέρα τη γοερή κραυγή της,

σαν να την εξανάγκαζαν, αλλ’ όμως με τα μάτια μου δεν είδα.

Όμως εσύ τον πόντο, κι όλη τη στεριά και τον αιθέρα

από ψηλά με τις αχτίδες που εποπτεύεις,

πες μου στ’ αλήθεια αν έχεις δει κάπου το προσφιλές μου τέκνο

που κάποιος μακριά μου αθέλητα της άρπαξε και πάει

κάποιος απ’ τους θεούς ή απ’ τους θνητούς ανθρώπους.

Έτσι, είπε, και σ΄ αυτήν ο γιός του Υπερίωνος αποκρίθη,

Της καλλίκομης Ρέας θυγατέρα ω Δήμητρα άνασσα

Θα μάθεις, γιατί σέβομαι πολύ και συμπονώ

Την βαριολυπημένη εσέ για το καλλίσφυρο παιδί σου, άλλος κανείς

απ’ τους αθάνατους δεν είναι ο αίτιος πάρεξ ο νεφεληγερέτης Ζευς,

που την παρέδωσε στον αδερφό του Άδη θαλερή του ομόκλινη

να του είναι, αυτός μες στ’ ομιχλώδες σκότος

αφού την άρπαξε την πήγαινε με τ’ άλογα ενώ εκείνη δυνατά ξεφώνιζε.

Αλλά θεά πάψε τον μέγα θρήνο, ούτε σου πρέπει

Ανώφελα έτσι να εξοργίζεσαι, μήτε για σένα ανάξιος

είναι ο γαμπρός μες στους αθάνατους ο άρχων των νεκρών ο Αϊδωνεύς

ο αδερφός και ομόσπορός σου, του έλαχε η τιμή

πρώτη φορά όταν έγινε η μοιρασιά στα τρία,

σε κείνους που μαζί τους κατοικεί του έλαχε ναναι ο άρχοντας τους.

Σαν μίλησε έτσι τ’ άλογα του κάλεσε κι αυτά στην πρoσταγή του

γοργόσυραν πλατύφτερα το ευκίνητο άρμα ως όρνεα,

τότε δεινότερο και πιο άγριο άλγος στην καρδιά της φώλιασε.

Έπειτα χολωμένη με το μαυρονέφελο του Κρόνου τέκνο

αφήνοντας τη σύναξη των θεών και τον πανύψηλο Όλυμπο

στις πόλεις και στους εύφορους αγρούς έφτασε των ανθρώπων

παίρνοντας για πολύ καιρό αλλιώτικη όψη, απ’ τους άνδρες

κι απ’ τις βαθύζωστες γυναίκες που την κοίταζαν κανείς τους δεν τη γνώρισε

μέχρι στο ανάκτορο να φτάσει του ανδρείου Κελεού

που τότε της ευώδους Ελευσίνας ήταν ο άρχοντας.

Και με θλιμμένη την ψυχή της κάθισε στο δρόμο

κοντά στο φρέαρ το Παρθένιον, όπου οι πολίτες έπαιρναν νερό

στη σκιά, που είχε φυτρώσει επάνωθε θάμνος ελιάς,

ολόιδια με πολύχρονη γριά, που πια από τοκετό

κι από της φιλοστέφανης της Αφροδίτης δώρα έχει αποκλεισθή,

παρόμοιες είναι και οι τροφοί για τα παιδιά των δίκαιων βασιλιάδων

και οι οικονόμες στα πολύβουα τ’ ανάκτορα.

Τότε την είδανε του Ελευσινίου Κελεού οι θυγατέρες

καθώς ερχόνταν για να φέρουνε το ευάντλητο νερό

με χάλκινες υδρίες στα πατρικά τους δώματα,

και οι τέσσερις ωσάν θεές στης νιότης τους το άνθος,

η Καλλιδίκη, η Κλεισιδίκη και η Δημώ η ελκυστική

και η Καλλιθόη, η πιο μεγάλη απ’ όλες που ήταν,

μα δεν την γνώρισαν, δύσκολο στους θνητούς να δούνε τους θεού...

Η θεολογική βάση των Μυστηρίων της Ελευσίνος, είναι ο Ομηρικός ύμνος στην  Δήμητρα.. 

Στο πρώτο συμβολικό επίπεδο, ταυτίζεται με τη γόνιμη γη που τρέφει τον άνθρωπο και εξασφαλίζει τον επίγειο βίο του. Η Περσεφόνη είναι η κόρη του Δία και της Δήμητρας, και στην  εξέλιξη του μύθου γίνεται σύζυγος του Πλούτωνα. Ταυτίζεται με τον σπόρο του σταριού που χάνεται μέσα στη γη και αργότερα ελευθερώνεται ως στάχυ, δηλαδή ως βάση της ανθρώπινης διατροφής, επομένως και της ζωής και του πολιτισμού. Ο Πλούτωνας είναι ο θεός του Κάτω Κόσμου. Μόλις δύο φορές αναφέρεται άνοδός του στο φως της ημέρας. Την πρώτη για την απαγωγή της Περσεφόνης και την δεύτερη όταν πηγαίνει στον Όλυμπο για να γιατρέψει τις πληγές που του προξένησε ο Ηρακλής. Σημειωτέον ότι ένας άλλος μύθος θέλει τον Ηρακλή να μυείται στα Μυστήρια της Ελευσίνος, για να προετοιμαστεί και να ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου, πριν την κάθοδό του στον Άδη.

Σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο της Δήμητρας, ο Πλούτων απαγάγει την Περσεφόνη και η Δήμητρα, λόγω του αφόρητου ψυχικού άλγους για την απώλεια της Κόρης, σταματά την καρποφορία της γης. O Δίας στέλνει τον Ερμή στον Κάτω Κόσμο και τον πείθει να αφήσει την Περσεφόνη να επιστρέψει στο φως της ημέρας. Με άρμα η Κόρη φεύγει απ' τον Άδη μαζί με τον Ερμή και βρίσκει την μητέρα της στην Ελευσίνα. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Πλούτων έχει υποχρεώσει την Περσεφόνη να φάει έναν κόκκο ροδιού. Με τον τρόπο αυτό την «κρατά δεμένη», την υποχρεώνει δηλαδή να επιστρέφει στον Άδη για τρεις μήνες κάθε χρόνο.

Ο ύμνος ξεκάθαρα πιά μας δίνει την συνθήκη όπου η Δήμητρα μόνο μαζί με την Περσεφόνη μπορεί να λειτουργήσει ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ και να παράγει.

Η Δήμητρα όσο βρίσκεται σε άλγος και αφόρητο ψυχικό πόνο η ΚΤΙΣΙΣ / ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ  έχει σταματήσει.

Λειτουργεί μόνο μαζί με την Κόρη της. Οi γενεές των ανθρώπων για να επιζήσουν χρειάζονται και τις δύο και την  ΔΗΜΗΤΡΑ+ΚΟΡΗ. 

Η Δήμητρα εξαντλημένη απο την αναζήτηση της απαχθείσας κορης φτάνει στο Καλλίχορον Φρέαρ, ενα πηγάδι έξω απο την πύλη του μελλοντικού Ελευσίνιου Ιερο. Σ΄εκεινο το σημείο που χορευαν μέχρι εξαντλήσεων οι μύστες μετα την μακρά πορεία τους απο την Αθήνα στην Ιερά Οδό, πριν περάσουν τις πύλες για το απογορευμενο άδυτο.

 Το πηγάδι ονομαζόταν επισης ΠΑΡΘΕΝΙΟΝ ΦΡΕΑΡ και πηγάδι των ανθέων - ΑΝΘΙΟΝ ΦΡΕΑΡ. 

Εκει ξαποσταίνει η Δημητρα και εκει ξεμένει, να ξεχνίεται πισω απο τον αντανακλαστικο καθρέφτη των υπόγειων  υδάτων, πισω απο τον οποίο  βρίσκεται πλέον η κορη της στον Κάτω Κόσμο. 

Ισως η αντανάκλαση του προσώπου της μητέρας έδινε την απατηλή εντύπωση ότι επρόκειτο για το ομοίωμα της κορης της, καθώς αυτο ειναι το στοιχείο της μαγείας των κατόπτρων.

Η μητέρα και η Κορη κατα κάποιον τρόπο καθίστανται ΕΝΑΛΛΑΞΙΜΕΣ...

Όμοια και το Σταχυώδης Κόρη, ονομασία που δίδεται στον αστερισμό της Παρθένου κάλλιστα μπορεί να αναφέρετε και στην ΔΗΜΗΤΡΑ και στην ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ.

Το όνομα ΑRISTA των Ρωμαίων αποδίδει και τον καρπό του σίτου καθώς εκείνος μεγαλώνει και δίδει την ΑΡΙΣΤΗ καρποφορία που προετοιμάζει  τον Θερισμό. 

συνεχίζετε ...

Αρχική σελίδα 

Ορφικοί ύμνοι Δήμητρος και Περσεφόνης

'Υμνος Περσεφόνης

Φερσεφόνη, θύγατερ μεγάλου Διός, ελθέ, μάκαιρα,
μουνογένεια θεά, κεχαρισμένα δ' ιερά δέξαι,
Πλούτωνος πολύτιμε δάμαρ, κεδνή, βιοδώτι,
ή κατέχεις 'Αίδαο πύλας υπό κεύθεα γαίης,
Πραξιδίκη, ερατοπλόκαμε, Δηούς θάλος αγνόν,
Ευμενίδων γενέτειρα, υποχθονίων βασίλεια,
ήν Ζεύς αρρήτοισι γοναίς τεκνώσατο κούρην,
μήτερ εριβρεμέτου πολυμόρφου Ευβουλήος,
`Ωρών συμπαίκτειρα, φαεσφόρε, αγλαόμορφε,
σεμνή, παντοκράτειρα, κόρη καρποίσι βρύουσα,
ευφεγγής, κερόεσσα, μόνη θνητοίσι ποθεινή,
ειαρινή, λειμωνιάσιν χαίρουσα πνοήισιν,
ιερόν εκφαίνουσα δέμας βλαστοίς χλοοκάρποις,
αρπαγιμαία λέχη μετοπωρινά νυμφευθείσα,
ζωή καί θάνατος μούνη θνητοίς πολυμόχθοις,
Φερσεφόνη: φέρβεις γάρ αεί καί πάντα φονεύεις.
κλύθι, μάκαιρα θεά, καρπούς δ' ανάπεμπ' από γαίης
ειρήνηι θάλλουσα καί ηπιοχείρωι υγείαι
καί βίωι ευόλβωι λιπαρόν γήρας κατάγοντι
πρός σόν χώρον, άνασσα, καί ευδύνατον Πλούτωνα

(29) XXIX. Ύμνος ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ (μετάφραση)

Ώ Περσεφόνη, θυγατέρα τού μεγάλου Διός, έλα, ώ μακαρία,

σύ ή μονογενής θεά, κα'ι δέξου τήν θυσίαν τήν εύάρεστη-

πολύτιμε σύζυγε τού Πλούτωνος, ένδοξε, πού δίδεις ζωήν

 πού κατέχεις τάς πύλας τοϋ "Αδου εις τά κατάβαθα (τις κρύπτες) τής γής,

 Πραξιδίκη μέ τά έπέραστα πλοκάμια, τής Δηοϋς άγνό βλαστάρι (τέκνον),

μητέρα τών Ευμενίδων, βασίλισσα τών καταχθόνιων (τών νεκρών),

τήν κόρην πού έγέννησε ό Ζεύς μέ ανέκφραστο τοκετό,

 ώ μητέρα τού πολύβροντου και πολύμορφου Εύβουλέως,

πού παίζεις μαζί μέ τις εποχές και φέρεις τό φως,

εσύ μέ τήν ωραίαν  μορφήν σεμνή, παντοδύναμος,

 κόρη πού είσαι γεμάτη από καρπούς, και φέγγεις λαμπρά,

 έχεις κέρατα, και εσύ μόνον είσαι περιπόθητη εις τούς ανθρώπους, διότι είσαι

εαρινή καί χαίρεσαι μέ τις πνοές τών λιβαδιών,

 καί φανερώνεις τό ιερόν σώμα σου στους βλαστούς, πού παράγουν χλωρούς καρπούς-

ένυμφεύθης τό φθινοπωρινόν κατόπιν αρπαγής·

μόνη εσύ είσαι ή ζωή και ό θάνατος εις τούς ανθρώπους τούς

πολυβασανισμένους,

διότι σύ ή Φερσεφόνη (ή Περσεφόνη) φέρεις πάντοτε τήν ζωήν

 (τήν άνοιξιν) κα'ι τά πάντα φονεύεις (τόν χειμώνα).

"Ακουσε με μακαρία θεά και φέρνε καρπούς εις την γήν,

δίδε ειρήνη και ευχάριστον υγείαν καί βίον ευτυχή,

πού οδηγεί, ώ βασίλισσα, τά ήσυχα γηρατειά

κάτω πρός τόν ίδικόν σου χώρον και πρός τόν δυνατόν Πλούτωνα.

Δήμητρος 'Ελευσινίας>, θυμίαμα στύρακα.

Δηώ, παμμήτειρα θεά, πολυώνυμε δαίμον,
σεμνή Δήμητερ, κουροτρόφε, ολβιοδώτι,
πλουτοδότειρα θεά, σταχυοτρόφε, παντοδότειρα,
ειρήνηι χαίρουσα καί εργασίαις πολυμόχθοις,
σπερμεία, σωρίτι, αλωαία, χλοόκαρπε,
ή ναίεις αγνοίσιν 'Ελευσίνος γυάλοισιν,
ιμερόεσσ', ερατή, θνητών θρέπτειρα προπάντων,
η πρώτη ζεύξασα βοών αροτήρα τένοντα
καί βίον ιμερόεντα βροτοίς πολύολβον ανείσα,
αυξιθαλής, Βρομίοιο συνέστιος, αγλαότιμος,
λαμπαδόεσσ', αγνή, δρεπάνοις χαίρουσα θερείοις:
σύ χθονία, σύ δέ φαινομένη, σύ δε πάσι προσηνής:
εύτεκνε, παιδοφίλη, σεμνή, κουροτρόφε κούρα,
άρμα δρακοντείοισιν υποζεύξασα χαλινοίς
εγκυκλίοις δίναις περί σόν θρόνον ευάζουσα,
μουνογενής, πολύτεκνε θεά, πολυπότνια θνητοίς,
ής πολλαί μορφαί, πολυάνθεμοι, ιεροθαλείς.
ελθέ, μάκαιρ', αγνή, καρποίς βρίθουσα θερείοις,
ειρήνην κατάγουσα καί ευνομίην ερατεινήν
καί πλούτον πολύολβον, ομού δ' υγίειαν άνασσαν.

(40) XL. ΔΗΜΗΤΡΟΣ Ελευσίνιας Θυμίαμα στύρακα (μετάφραση) 

Ώ Δηώ μητέρα τών πάντων, θεά, δαιμόνια μέ τά πολλά ονόματα,

σεβαστή Δήμητρα, πού τρέφεις τά παιδιά και δίδεις τήν εύτυχίαν,

ώ θεά πού δίδεις τόν πλούτον, τρέφεις τά στάχυα,

παρέχεις τά πάντα και χαίρεσαι εις την ειρήνην και εις τάς εργασίας, πού απαιτούν πολύν μόχθον

σύ είσαι ή προστάτις τών σπερμάτων, σύ δίδεις σωρούς από σιτάρι,

ή συχνάζουσα εις τά αλώνια, εσύ παράγεις χλωρούς καρπούς,

 και κατοικείς στις Ιερές κοιλάδες τής Ελευσίνος-

είσαι περιπόθητη, αγαπητή, τροφός όλων των θνητών,

και πρώτη εσύ έζευξες τόν αυχένα τών βοδιών πρός καλλιέργειαν,

 (κατ' αλλην έκδοχήν πρώτος ό Διόνυσος έζευξε τά βόδια)

και έφερες εις τούς ανθρώπους βίον περιπόθητον πολυευτυχισμένο-

 βοηθείς εις την αύξησην των καρπών, είσαι σύνοικος τού Βρόμιου, τιμάσαι μέ λαμπρότητα,

κρατείς λαμπάδα, είσαι αγνή, και χαίρεσαι με τά θερινά δρέπανα-

σύ είσαι κάτω άπό τήν γήν, άλλά φαίνεσαι, και είσαι προς όλους μαλακή·

ώ σύ ή φιλόστοργος, πού αγαπάς τά παιδιά, ή σεβαστή, πού είσαι κόρη και τρέφεις παιδιά,

πού έζευξες εις άρμα μέ δρακόντεια χαλινάρια οπαδούς του Διονύσου πού έκραύγαζον περιδινούμενοι (περιστρεφόμενοι) κυκλικώς γύρω άπό τόν θρόνο σου,

θεά μονογενής και πολύτεκνος και πολυσέβαστη εις τους ανθρώ­πους,

 πού έχεις πολλές μορφές, γεμάτες από πολλά άνθη, πού θάλλουν από ιερότητα-

έλα ώ μακαρία, αγνή, πού είσαι γεμάτη από καλοκαιριάτικους καρπούς,

 και φέρε μας κάτω είρήνην και εύνομίαν περιπόθητη και πλούτον πολυευτυχισμένον,

 μαζί δέ μέ αυτά και τήν βασίλισσαν ύγείαν.

Μητρός 'Ανταίας>, θυμίαμα αρώματα.

'Ανταία βασίλεια, θεά, πολυώνυμε μήτερ
αθανάτων τε θεών ηδέ θνητών ανθρώπων,
ή ποτε μαστεύουσα πολυπλάγκτωι εν ανίηι
νηστείαν κατέπαυσας 'Ελευσίνος {εν} γυάλοισιν
ήλθές τ' εις 'Αίδην πρός αγαυήν Περσεφόνειαν
αγνόν παίδα Δυσαύλου οδηγητήρα λαβούσα,
μηνυτήρ' αγίων λέκτρων χθονίου Διός αγνού,
Εύβουλον τεύξασα θεόν θνητής απ' ανάγκης.
αλλά, θεά, λίτομαί σε, πολυλλίστη βασίλεια,
ελθείν ευάντητον επ' ευιέρωι σέο μύστηι. 

(41)XLI. ΜΗΤΡΟΣ ΑΝΤΑΙΑΣ θυμίαμα, αρώματα (μετάφραση)

Άνταία βασίλισσα, θεά,

ονομαστή μητέρα τών αθανάτων θεών και τών θνητών ανθρώπων,

σύ πού κάποτε έρευνώσα μέσα σέ μιά πολυπλάνητη θλίψιν κατέπαυσες τήν νηστείαν 

τήν πεΐναν) εις τάς κοιλάδας τής Έλευσίνος, 

και κατέβης εις τόν "Αδην πρός τήν ένδοξον Περσεφόνην,

αφού σού έτυχε νά έχεις ως οδηγόν τό άγνό παιδί του Δυσαύλου,

πού απεκάλυψε (έφανέρωσε τό άγνό παιδί) τά ιερά κρεββάτια του αγνού υποχθονίου Διός,

και έγέννησες τόν Εϋβουλον, πού ήτο θεός, ύποκύψασα εις ανάγκην θνητής.

Άλλά, ώ θεά, παρακαλώ εσένα τήν βασίλισσα, πού δέχεσαι πολλές ικεσίες,

νά έλθης καταδεκτική εις τόν ίερόν μύστην σου.


Συνεχίζετε 


Αρχική σελίδα