Καλοῦσι δ' Αἰγύπτιοι μὲν αὐτὸ λωτόν...

Όμως σε όλα τα παραπάνω κείμενα είδαμε και την ελληνική Λητώ/Ληθώ/Λήδα ότι συνδέετε άμεσα και με την Λήθη, δηλαδή την λησμονιά. Η Λήθη κατά μια εκδοχή  μία από τις Ναιάδες Νύμφες του νερού δηλαδή. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, η Λήθη ήταν η μητέρα των τριών Χαρίτων
Από τη Λήθη πήρε το όνομά της μία πηγή και  ένα ποταμάκι στον Άδη, από τα οποία έπιναν οι νεκροί για να λησμονήσουν την επίγεια ζωή τους. Επίσης, στη Βοιωτία υπήρχε  κοντά στο Μαντείο του Τροφώνιου η Πηγή της Λήθης , όπως και η πηγή της Μνημοσύνης. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι η Λήθη ήταν αδελφή του Θανάτου και του Ύπνου.Όμως δεν μπορούμε να μην εξετάσουμε, αν μη τι άλλο,  και τη σχέση της Λητούς/Ληθούς  με τον ιερό Λωτό το φρούτο που χαρίζει την Λήθη καθώς και  την χώρα των Λωτοφάγων της Οδύσσειας. Ο λωτός ή τα λώτα, άνθη και τον Μελιηδέα καρπόν στην Λιβύη.

Athenaeus Soph., Deipnosophistae (0008: 001)
“Athenaei Naucratitae deipnosophistarum libri xv, 3 vols.”, Ed. Kaibel, G.
Leipzig: Teubner, 1–2:1887; 3:1890, Repr. 1–2:1965; 3:1966.
Book 3, Kaibel paragraph 2, line 24

Κύαμοι ἐκ τῶν κιβωρίων χλωροὶ 
μέν εἰσι δύσπεπτοι, ὀλιγότροφοι, διαχωρητικοί, πνευ-
ματικώτατοι, ξηρανθέντες δὲ ἧττον πνευματοῦσι.’ γί-
νεται δὲ ὄντως ἐκ τῶν κιβωρίων καὶ ἄνθος στε-
φανωτικόν. καλοῦσι δ' Αἰγύπτιοι μὲν αὐτὸ λωτόν,
Ναυκρατῖται δὲ οἱ ἐμοί, λέγει οὗτος ὁ Ἀθήναιος, με-
λίλωτον· ἀφ' οὗ καὶ μελιλώτινοι στέφανοι πάνυ εὐώ-
δεις καὶ καύσωνος ὥρᾳ ψυκτικώτατοι.

Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 14, Kaibel paragraph 65, line 22

τὰ παραπλήσια τοῖς περὶ τὸν Ἡρόδοτον ἱστορεῖ περὶ
τοῦ ἐν Λιβύῃ καλουμένου λωτοῦ αὐτόπτης γενόμενος ὁ Μεγαλοπολίτης Πολύβιος ἐν τῇ ιβʹ τῶν Ἱστοριῶν
λέγων οὕτως (c. 2 Hu)· ‘ἐστὶ δὲ τὸ δένδρον ὁ λωτὸς οὐ
μέγα, τραχὺ δὲ καὶ ἀκανθῶδες, ἔχει δὲ φύλλον χλωρὸν
παραπλήσιον τῇ ῥάμνῳ, μικρὸν βαθύτερον καὶ πλατύ-
τερον. (ράμνος το παλιούρι )

Athenaeus Soph., Deipnosophistae (epitome) Volume 2,2, page 152, line 15

Παγκράτης δέ τις ποιητὴς ἐπιχώριος Ἀδριανῷ τῷ αὐτοκράτορι ἐπιδημήσαντι
τῇ Ἀλεξανδρείᾳ μετὰ πολλῆς τερατείας ἐπέδειξε τὸν ῥοδίζοντα λωτόν,
φάσκων αὐτὸν δεῖν καλεῖν Ἀντινόειον, ἀναπεμφθέντα ὑπὸ τῆς γῆς ὅτε τὸ
αἷμα ἐδέξατο τοῦ Μαυρουσίου λέοντος, ὃν κατὰ τὴν πλησίον τῇ Ἀλεξανδρείᾳ
Λιβύην ἐν κυνηγίῳ καταβεβλήκει ὁ Ἀδριανός, μέγα χρῆμα ὄντα καὶ
πολλῷ χρόνῳ κατανεμηθέντα πᾶσαν Λιβύην, ἧς καὶ πολλὰ ἀοίκητα ἐπε-
ποιήκει οὗτος ὁ λέων.

Homerus Epic., Odyssea
Book 9, line 97
ἀτὰρ δεκάτῃ ἐπέβημεν
γαίης Λωτοφάγων, οἵ τ' ἄνθινον εἶδαρ ἔδουσιν.
ἔνθα δ' ἐπ' ἠπείρου βῆμεν καὶ ἀφυσσάμεθ' ὕδωρ,
αἶψα δὲ δεῖπνον ἕλοντο θοῇς παρὰ νηυσὶν ἑταῖροι.
αὐτὰρ ἐπεὶ σίτοιό τ' ἐπασσάμεθ' ἠδὲ ποτῆτος,
δὴ τότ' ἐγὼν ἑτάρους προΐην πεύθεσθαι ἰόντας,
οἵ τινες ἀνέρες εἶεν ἐπὶ χθονὶ σῖτον ἔδοντες,
ἄνδρε δύω κρίνας, τρίτατον κήρυχ' ἅμ' ὀπάσσας.
οἱ δ' αἶψ' οἰχόμενοι μίγεν ἀνδράσι Λωτοφάγοισιν·
οὐδ' ἄρα Λωτοφάγοι μήδονθ' ἑτάροισιν ὄλεθρον
ἡμετέροισ', ἀλλά σφι δόσαν λωτοῖο πάσασθαι.
τῶν δ' ὅς τις λωτοῖο φάγοι μελιηδέα καρπόν,
οὐκέτ' ἀπαγγεῖλαι πάλιν ἤθελεν οὐδὲ νέεσθαι,
ἀλλ' αὐτοῦ βούλοντο μετ' ἀνδράσι Λωτοφάγοισι
λωτὸν ἐρεπτόμενοι μενέμεν νόστου τε λαθέσθαι.
τοὺς μὲν ἐγὼν ἐπὶ νῆας ἄγον κλαίοντας ἀνάγκῃ,
νηυσὶ δ' ἐνὶ γλαφυρῇσιν ὑπὸ ζυγὰ δῆσα ἐρύσσας·
αὐτὰρ τοὺς ἄλλους κελόμην ἐρίηρας ἑταίρους
σπερχομένους νηῶν ἐπιβαινέμεν ὠκειάων,
μή πώς τις λωτοῖο φαγὼν νόστοιο λάθηται.
οἱ δ' αἶψ' εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον,
ἑξῆς δ' ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖς.
 ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν ἀκαχήμενοι ἦτορ.

     Μέρες ἐννιὰ μᾶς ἔδερναν οἱ φοβεροὶ οἱ ἀνέμοι
μὲς στὰ ψαράτα πέλαγα· στὶς δέκα στὰ λημέρια
τῶ Λωτοφάγων ἤρθαμε, ποὺ θρέφουνται μὲ τ' ἄνθια
 Βγήκαμε τότες, καὶ νερὸ σὰν πήραμε ἀπὸ βρύση,
κοντὰ στὰ γοργοκάραβα στρῶσαν φαγὶ οἱ συντρόφοι^
Σὰ φάγαμε, σὰν ἤπιαμε, καὶ φράνθηκε ἡ καρδιά μας,
συντρόφους τότες ἔστειλα νὰ πᾶνε καὶ νὰ μάθουν
ποιοί ζούσανε σ' αὐτὴ τὴ γῆς σιταροφάγοι ἀνθρῶποι,
καὶ διάλεξα νομάτους δυὸ μὲ κήρυκα μαζί τους.
Πήγανε τότες, ζύγωσαν τοὺς Λωτοφάγους ἄντρες,
καὶ στοὺς συντρόφους μας αὐτοὶ κακὸ δὲ μελετοῦσαν
κανένα, μόν' τοὺς ἔδωκαν λωτὸ ν' ἀπογευτοῦνε.
Κι ὅποιος στὸ στόμα του ἔβαζε λωτοῦ καρπὸ μελάτο,
δὲν ἤθελε πιὰ μήνυμα νὰ στείλη ἢ νὰ γυρίση,
παρὰ νὰ μείνουν θέλανε στὴ γῆς τῶ Λωτοφάγων,
λωτὸ νὰ τρῶνε, γυρισμὸ πατρίδας λησμονώντας. 

Κλαίγανε σὰν τοὺς ἔφερα μὲ τὸ στανιὸ στὰ πλοῖα,
καὶ στὰ ζυγὰ ἀποκάτωθε τοὺς ἔσυρα δεμένους.
Τοὺς ἄλλους τότες φώναξα συντρόφους ν' ἀνεβοῦνε
μεμιὰς στὰ γοργοκάραβα, μὴν τύχη καὶ κανένας
γευτῆ λωτὸ καὶ γυρισμὸ πατρίδας λησμονήση.
Κι αὐτοὶ ἔμπαιναν κι ἀραδιαστὰ καθίζανε στοὺς πάγκους,
καὶ τὰ νερὰ τ' ἀφρόασπρα μὲ τὰ κουπιὰ βαροῦσαν.

O Λωτός (επιστ. Διόσπυρος, Diospyros) είναι φρούτο του ομώνυμου γένους φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Εβενοειδών (Ebenaceae). To γένος αυτό περιλαμβάνει περί τα 200 είδη των τροπικών περιοχών, κυρίως των ανατολικών, καθώς και των εύκρατων. Ευδοκιμούν σε όλα τα εδάφη, προτιμούν όμως τα ηλιόλουστα και ζεστά μέρη. Τα περισσότερα είδη είναι διακοσμητικά με εδώδιμο καρπό και κάποια είδη εξ αυτών παρέχουν πολύτιμο ξύλο (έβενος), το οποίο είναι μαύρο και πολύ ανθεκτικό. Πρόκειται για δέντρα ή θάμνους με ακέραια φύλλα και σπανίως αντίθετα. Τα άνθη είναι μονογενή ή διγενή. Ο καρπός είναι σαρκώδης ράγα, χυμώδης με χρώμα ξανθό, πορτοκαλί, κόκκινο ή κυανόμαυρο. Πολλαπλασιάζονται με σπέρματα.

Ο Ηρόδοτος μιλά για ένα είδος νούφαρου που φύεται στους ποταμούς και στα πέλαγα και οι Αιγύπτιοι το ονομάζουν λωτόν. Και αφού το κόψουν και το ξεράνουν στον ήλιο, από το μέσον του εμφανίζεται η μήκωνος του (είδος κυπέλου) που κοπανισμένο φτιάχνουν απ΄ αυτό  ψωμί που το ψήνουν ή το ξεραίνουν  στην φωτιά.

Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν λωτούς πολλά είδη φυτών ποώδη και δενδροειδή που κατά τον Θεόφραστο δεν είχαν σχέση με το πραγματικό λωτό (κατά «φύλλοις και καυλοίς και άνθεσι και καρποίς» (Ζ-15:3).
 Ο δε Διοσκουρίδης αναφέρει τέσσερα είδη λωτού που μόνο το ένα είδος αντιστοιχεί με το φυτικό γένος αυτού. Έτσι το πρώτο είδος του Διοσκουρίδη ο «λωτός ο ήμερος» αντιστοιχεί κατ΄ άλλους με τον λωτό τον κερατιοφόρο, κατ΄ άλλους με το φυτό μελίλωτος ο μεσσηνιακός που φύονταν γύρω από τη Σπάρτη και την Τροία όπως αναφέρει και ο Όμηρος, (Οδύσσεια)  που ήταν είδος τριφυλλιού με το οποίο τάιζαν τα άλογα.

Homerus Epic., Odyssea (0012: 002)
“Homeri Odyssea”, Ed. von der Mühll, P.
Basel: Helbing & Lichtenhahn, 1962.
Book 4, line 603
δῶρον δ', ὅττι κέ μοι δώῃς, κειμήλιον ἔστω· ἵππους δ' εἰς Ἰθάκην οὐκ ἄξομαι, ἀλλὰ σοὶ αὐτῷ ἐνθάδε λείψω ἄγαλμα· σὺ γὰρ πεδίοιο ἀνάσσεις εὐρέος, ᾧ ἔνι μὲν λωτὸς πολύς, ἐν δὲ κύπειρον πυροί τε ζειαί τε ἰδ' εὐρυφυὲς κρῖ λευκόν.

Δῶρο ὅ,τι δώσης μου, τιμὴ θὰ τό 'χω καὶ καμάρι·τ' ἀλόγατα ὅμως δὲν μπορῶ στὸ Θιάκι νὰ τὰ φέρω,μόνε θὰ σοῦ τ' ἀφήσω ἐδῶ, νὰ τὰ χαρῆς, ποὺ ὁρίζεις
μεγάλη ὁλόγυρα ἁπλωσιά, μὲ περισσὸ τριφύλλι,μὲ κύπερη, μὲ στάρι, ζειά, καὶ φουντωτὸ κριθάρι.

Στο σημείο αυτό της Οδύσσειας ο Λωτός ταυτίζετε με ένα είδος τριφυλλιού.

Το δεύτερο Διοσκούρειο είδος, ο "λωτός ο άγριος" πρόκειται για το ίδιο που καλλιεργούταν στην Αίγυπτο, το κηπευτικό τριφύλλι το αλεξανδρινό. Ο "λωτός το δένδρο" είναι ο "λωτός ο κυρηναϊκός", που αντιστοιχεί με την Τζιτζιφιά (Eleagnus angustifolius ή Τζιτζιφιά) λωτό που φύεται στην Αφρική και Ελλάδα, του οποίου ο καρπός ο τζίτζυφος τρωγόταν όπως αναφέρει και ο Όμηρος από τους λωτοφάγους, τον οποίο οι Άραβες θεωρούσαν φρούτο του Παραδείσου.

Ο καρπός είναι στο ίδιο μέγεθος με το κορόμηλο και γεύση του θυμίζει μήλο και χουρμά (ειδικά όταν ωριμάσει).Ο καρπός είναι κόκκινος και σε μέγεθος ελιάς καλαμών και μεγαλύτερος θα έλεγα, είναι πράγματι γλυκός και έχει κουκούτσι μικρό άσπρο δεν χρειάζεται να ξεφλουδιστεί τρώγεται και έτσι ....

Τέλος ο «λωτός ο αιγύπτιος» δεν είναι άλλος από τον λεγόμενο «νυμφαίο» ή «λωτός του Νυμφαίου», ή νυμφαία,  ή γνωστός ως η "νυμφαία η λευκή" που είναι ο ίδιος ο αιγυπτιακός και ινδικός λωτός που αποτελούσε ιερό σύμβολο του Νείλου και του Γάγγη αντίστοιχα, σύμβολο γονιμότητας και ευκαρπίας.

Herodotus Hist., Historiae (0016: 001)
“Hérodote. Histoires, 9 vols Book 2, section 92, line 8
. Ἐπεὰν πλήρης γένηται
ὁ ποταμὸς καὶ τὰ πεδία πελαγίσῃ, φύεται ἐν τῷ ὕδατι 
κρίνεα πολλά, τὰ Αἰγύπτιοι καλέουσι λωτόν. Ταῦτ' ἐπεὰν
δρέψωσι, αὐαίνουσι πρὸς ἥλιον καὶ ἔπειτα τὸ ἐκ μέσου
τοῦ λωτοῦ, τῇ μήκωνι ἐὸν ἐμφερές, πτίσαντες ποιεῦνται
ἐξ αὐτοῦ ἄρτους ὀπτοὺς πυρί. Ἔστι δὲ καὶ ἡ ῥίζα τοῦ
λωτοῦ τούτου ἐδωδίμη καὶ ἐγγλύσσει ἐπιεικέως, ἐὸν στρογ-
γύλον, μέγαθος κατὰ μῆλον

Είναι ένα από τα πιο αρχαία σύμβολα στον πλανήτη. Αναπτύσσεται μέσα σε λασπωμένα νερά και βγαίνει στην επιφάνεια για να ανθίσει με απίστευτη ομορφιά. Την νύχτα κλείνει και βυθίζεται στο νερό, την αυγή εμφανίζεται ξανά. Ανέγγιχτο από την ακαθαρσία, συμβολίζει την καθαρότητα της καρδιάς και του μυαλού. Επίσης συμβολίζει μακροζωία, υγεία, τιμή και καλή τύχη.

Στην Αίγυπτο το σύμβολο του αιγυπτιακού άνθους λωτού ονομάζεται Sesen στην Αιγυπτιακή γλώσσα. Σύμφωνα με τη μυθολογία τους, είναι το σύμβολο του Ήλιου, της Δημιουργίας και της Αναγέννησης, στην Ανατολή είναι το σύμβολο πνευματικής ανάπτυξης. Οι ρίζες του βρίσκονται στη λασπωμένη γη, αλλά αναπτύσσεται προς το φως και τα πέταλα του ξεδιπλώνονται αποκαλύπτοντας ένα πανέμορφο λουλούδι. Om Mani Padme Hum, που σημαίνει, "Χαίρε κόσμημα μέσα στον Λωτό" και είναι το ιερό mantra των Θιβετιανών.

Στην  χριστιανική εναλλακτική για το άνθος του λωτού είναι ο λευκός κρίνος που συμβολίζει την γονιμότητα και την αγνότητα, στην Ινδία συμβολίζει την θεϊκότητα, την γονιμότητα, τον πλούτο, την γνώση και την διαφώτιση. Συνδέεται με τη θεά το του πλούτου, Maha Lakshmi, που προσφέρει ευημερία, αγνότητα και γενναιοδωρία. Η θεά κάθεται σε ένα ολάνθιστο λουλούδι και συμβολίζει την αγνότητα, την ομορφιά και ότι είναι «καλό»

Στην Αίγυπτο, δύο τα ενδημικά είδη του λωτού, ο λευκός λωτός (Nymphaea lotus) και ο μπλε Lotus (Nymphaea cerulea). Ένας τρίτος τύπος, ο ροζ λωτός (Nelumbo nucifera) εισήχθη στην Αίγυπτο από την Περσία κατά τη διάρκεια της Ύστερης περιόδου. Και τα τρία είδη απεικονίζονται στην Αιγυπτιακή τέχνη, με το ροζ λωτό να εμφανίζεται περισσότερο σε έργα  Ελληνο-Ρωμαϊκή περίοδο της βασιλείας των Πτολεμαίων. Ο ιερός μπλε λωτός ήταν το λουλούδι που χρησιμοποιούνταν πιο συχνά και αυτό  γιατι   απεικονίζεται στο ιερογλυφικό της αρχαίας Αιγυπτιακής λέξης για τον Λωτό κι αυτή η λέξη είναι  Seshen. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός πως το άνθος αυτό έχει παρατηρηθεί ότι τη νύχτα κλείνει και βυθίζεται κάτω από το νερό για να ξανά αναδυθεί και να ανθίσει την ημέρα, κάτι παρόμοιο που παρατηρείται και με τον ήλιο. Αντιδρά λοιπόν στην παρουσία ή την απουσία του φωτός και της ζέστης, με το να βυθίζεται τη νύχτα και να φύεται από το νερό κατά την αυγή, συμβολικά ως λατρεία προς τον ήλιο.

Εξαιτίας της μοναδικής ανθοφορίας των φυτών στην Αίγυπτο που  άνθιζε συνεχώς όλο το χρόνο, ο μπλε λωτός έγινε ένα φυσικό ηλιακό σύμβολο και αντιστοιχούσε στη διαδικασία της δημιουργίας και τη συνέχιση της ζωής.

Αυτή του η λειτουργία τον έκανε σύμβολο του Ωρου και του Ρα, και οι δύο θεοί του φωτός. Ένας αιγυπτιακός μύθος της δημιουργίας αναφέρει ότι ο θεός του Ήλιου Ρα αναδύθηκε από τον λωτό και ότι ο λωτός  έσωσε τη ζωή του Ήλιου.

Ως σύμβολο της αναγέννησης ο λωτός σχετίζεται και με το Θεό Οσιρι, τον αιγυπτιακό θεό της νεκρανάστασης. Υπάρχουν πολλές απεικονίσεις του Οσίρι στις οποίες φαίνονται οι τέσσερις γιοι του Ωρου να στέκονται πάνω σε ένα λωτό μπροστά στον Θεό. Το Βιβλίο των Νεκρών περιλαμβάνει ξόρκια «μεταμόρφωσης σε λωτό» και επιπλέον εκπλήρωση της υπόσχεσης της νεκρανάστασης.

Ο λωτός χρησιμοποιείται επίσης και ως χαρακτηριστικό της Ίσιδας, σαν σύμβολο της γονιμότητας, της αγνότητας και της παρθενίας. Γίνεται επίσης πολύ συχνή χρήση και από την αιγυπτιακή τέχνη ως σύμβολο της Άνω Αιγύπτου. Συχνά απεικονιζόταν με το μακρύ του μίσχο, να πλέκεται με τον πάπυρο (σύμβολο της Κάτω Αιγύπτου), ως ένδειξη της ένωσης των δύο εκτάσεων

Στην Ερμούπολη,  θεωρήθηκε ότι ένα γιγαντιαία άνθος του λωτού ήταν η πρώτη έκφραση της μορφής ζωής που προέκυψε από τα αρχέγονα ύδατα. Από αυτό το λουλούδι, με τη σειρά του εμφανίστηκε ο ήλιος-θεός. Ανάμεσα στα κύρια έργα τέχνης που βρέθηκαν στον τάφο του Τουταγχαμών είναι ένα ξύλινο σκάλισμα από το κεφάλι του νεαρού βασιλιά, αναπαρίσταται με έναν έφηβο από περίπου εννέα ή δέκα ετών. Αυτό το γλυπτό απεικονίζει εμπειρογνώμονας Τουταγχαμών ως αναγεννημένο  παιδί, ή ο Θεός Ήλιος που μεγαλώνει /αυξάνεται από τα πέταλα του ιερού μπλε λωτού, έτσι που απεικονίζουν ένα από τα πιο αρχαία από αιγυπτιακά κείμενα. Κατά την περιγραφή της δημιουργίας του κόσμου που λέει, "Αυτός που προέκυψε από το Λωτό, από το Ιερό βουνό, που φωτίζει με τα μάτια του και τις δύο χώρες

Είναι ο θεός Nefertum, μέσω των ενώσεων του με το αρχέγονο λωτού μετατρέπετε σε  θεραπευτή , ο οποίος προσωποποιεί πλέον τις λειτουργίες του στο λουλούδι του λωτού στην αρχαία αιγυπτιακή ζωή. Το όνομά του μπορεί να μεταφράζεται ποικιλοτρόπως ως τελειότητα, ως ο Tem ο νεότερος, ή Όμορφη αρχή, που δηλώνει ότι ήταν η πρώτη ενσάρκωση του Tem ή Atum στην Ηλιούπολη. Τον συμβολίζουν με το μεγάλο άνθος του λωτού που σχηματίζει  το στέμμα του ή ως ένα μικρό παιδί καθισμένο πάνω σε ένα λουλούδι λωτού. Ιδιαίτερα τον συνδέουν με το μπλε λωτό. Καθώς η θεότητα και προστάτιδα της επούλωσης  πρωτοστατεί στην τέχνη της ιατρικής, χρησιμοποιούσαν  θεραπείες με πρώτο συστατικό τον Λωτό. Μια θεραπεία για τον πονοκέφαλο από την αρχαία Αίγυπτο διαθέτει ένα μίγμα από  αρκεύθου, κύμινο, μύρο και λωτού. Στα αρχαία ιατρικά κείμενα περιλαμβάνονται και συνταγές με  λωτό. Στους ναούς, σκηνές με τον Nefertum  που κρατά  τον λωτό είναι πολύ συχνές κι έτσι να θεωρείτε ως ο θεός με τον λωτό της Ιασης .

Οι Αιγύπτιοι ζούσαν σε μια στενή λωρίδα της εύφορης γης που συνορεύει με τον Νείλο.. Κάθε τμήμα του φυτού μπορεί να αξιοποιηθεί με κάποιο τρόπο όπως την τροφή κλπ . Κεφάλια των λουλουδιών  του λωτού εμποτισμένο με κρασί προετοίμαζαν  ειδικά μεθυστικά και αρωματικά ποτά για δεξιώσεις και  φεστιβάλ. Στην αρχαία Αίγυπτο η ρίζα του λωτού  μπορούσε να τρώγετε ωμή ή μαγειρεμένη με τη ανάμιξη του με  κρόκο αυγού. Σπόροι χρησιμοποιούνταν   για την νέα σπορά στο έδαφος αλλα  επισης τους άλεθαν για να φτιάξουν αλεύρι για ψωμί. Οι βοτανολόγοι πιστεύουν ότι χρησιμοποιούσαν κι ένα   κατασκεύασμα  λωτού για την αύξηση της λίμπιντο. Σπόροι  λωτού χρησιμοποιήθηκαν ως αντίδοτα σε ξόρκια αγάπης, αλλα, και οποιοδήποτε μέρος του λωτού εξασφάλιζε θεία ευλογία και καλή τύχη.

«Γιορτάστε μια καλή ημέρα, με βάλσαμο και το γλυκό άρωμα στη μύτη σας, με γιρλάντες στο στήθος σας από άνθη λωτού και τα μήλα της αγάπη ...» (τραγούδι του harpists στον τάφο του Neferhotep.)

Ως σύμβολο της αναγέννησης, ο λωτός ήταν στενά συνδεδεμένη με τις εικόνες των ταφων και Οσιριακής λατρεία. Οι τέσσερις γιοι του Ώρου συχνά εμφανίζονται  να στέκονται πάνω σε ένα λωτό μπροστά στον  Όσιρη. Το Βιβλίο των Νεκρών περιέχει ξόρκια ακόμα και για πως μπορεί να επιτρέψει  "τον εαυτό του να μετατραπεί σε λωτό» και εκπληρώνοντας έτσι την υπόσχεση της ανάστασης. Ήταν συνήθως χρησιμοποιούνται ως συστατικά των ανθισμένων στεφάνων  που στόλιζαν τους νεκρούς.

Το αιθέριο άρωμα του λωτού πιστεύεται ότι είναι ένα από τα επτά ιερά Έλαια που χρησιμοποιούνται συνήθως στην αρχαία Αίγυπτο. Κατά τη διαδικασία της προετοιμασίας το σώμα του νεκρού τη χρήση αυτών των ελαίων θεωρήθηκε ότι μπορεί "να ενώσει τα άκρα, ενταχθούν τα οστά και να συγκεντρώνει την σάρκα», η οποία μαζί με την προσοχή που προβλέπονται εφαρμογή ορισμένων ρητινών και αρώματα έκρυψε το σώμα από την εμφάνιση των  αποτελέσματων της φθοράς, ως εκ τούτου, υπήρχε η ελπίδα, πρόληψη της εμφάνισης του. Ο θεός Nefertum προήδρευε αυτής της διαδικασίας ως θεός της αλοιφής και των αρώματων.. Σε πολλά έργα ζωγραφικής τάφο του νεκρού εμφανίζεται μυρίζει άνθη λωτού να βοηθήσουν στην αποκατάσταση των αισθήσεων. Μια τελευταία προσευχή με ταφικές λίστες προσφορών γίνονται για την ευημερία και την άνεση της ψυχής του νεκρού, "Πάρε αυτά τα λουλούδια λωτού και κάθε άνθιση και κάθε βότανο την γλυκιά μυρωδιά στην εποχή του, το δροσερό νερό και το θυμίαμα και κάθε απαίτηση που προσφέρουν στο σύνολό τους, που η ψυχή μπορεί να είναι ικανοποιημένη στους αιώνες των αιώνων .."

Το άνθος του λωτού περιέχει πολλές χημικές ουσίες που προκαλούν ευφορία και παράγουν ένα ισχυρό αποτέλεσμα μέσω της διασποράς από το άρωμά του. Η ουσία του λωτού έχει χρησιμοποιηθεί από την εποχή της αρχαίας Αιγύπτου, λόγω των ιδιαίτερα ισχυρών επιπτώσεις της στο λεπτοφυές σώμα μας. Δημιουργεί μια σύνδεση μεταξύ των αναλυτικών και το υψηλότερο, διαισθητικό μυαλό ενός ατόμου μέσα από αυτό το αφροδισιακές ιδιότητες και ευφορία. Αυτός ο συνδυασμός δημιουργεί στο άτομο μια λαχτάρα για το υψηλότερο πνευματικό είδος της αγάπης και η αναζήτηση της ευχαρίστησης που βρίσκεται στην ένωση με το Θείο. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το λάδι του λωτού ήταν συχνά χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια τελετουργιών στους ναούς. Ήταν αυτό που χρήσιμοποιούνταν σε ευλογία, χρίσμα, για το  διαλογισμό και ως λάδι σε αναθηματικές στήλες καθώς αλείφονταν τα αγάλματα των θεοτήτων του ναού. Ως μία από τις συχνότερες προσφορές γίνονται στους ναούς, ο λωτός εκπροσωπεί την πνευματικότητα και την ενέργεια της ζωτικής δύναμης. Ως εκ τούτου, έγινε συνδέονται στενά με τις εικόνες που απεικονίζουν τη δύναμη της ζωής μέσα στο αιθερικό σώμα. Ως πηγή ζωής ο λωτός είναι ένα σύμβολο της μήτρας, το λίκνο του την έναρξη και την επακόλουθη ανάπτυξη της προγεννητική φυσική ζωή. Στο πλαίσιο αυτό, αποτελεί, επίσης, στα άδυτα των ναών και το ιερό μέσα στις καρδιές μας, όπου αληθινή συμπόνια δημιουργεί την πρώτη σημαντική εμπειρία της φώτισης. Αυτό το έκανε ένα από τα αγαπημένα προσφορά του θεούς και θεές της Αιγύπτου. Ναός αρχεία δείχνουν ότι Ραμσή παρουσιάζονται πάνω από τρεις χιλιάδες λωτού ανθοδέσμες στο θεό Αμμωνα και μόνο.

Ο λωτός είναι ένα παγκόσμιο ιερό σύμβολο. Αν και έχει εμφανιστεί σε πολλές άλλες πνευματικές παραδόσεις, εκτός από εκείνη της αρχαίας Αιγύπτου, που συνδέεται πάντα με την πνευματική αναγέννηση και τη θεραπεία. Είναι αυτή η καθολικότητα που κάνει ο λωτός ένα ταιριαστό σύμβολο γιατι  συνδέετε  με την Ίσιδα, θεά των Δέκα χιλιάδων ονομάτων, η λατρεία του οποίου εξαπλωθεί σε όλο τόσα πολλά μέρη του κόσμου.

Αλλά η σημασία του Μπλέ Λωτού δεν ήταν  μόνο συμβολική για τους αρχαίους Αιγυπτίους. Πράγματι χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία ενός ικανού αριθμού των σωματικών και ψυχολογικών παθήσεων.

Φαίνεται ότι εχει χρησιμοποιηθεί ως αφροδισιακό και ένα γενικό τονωτικό για να ενισχύσουν τη σεξουαλική ζωτικότητα. Αυτό δεν είναι και τόσο περίεργο δεδομένου ότι το συγκεκριμένο έλαιο του είναι σε θέση να επιφέρει μια ισχυρή χαλάρωση του σώματος, μαζί με μια ελαφρά αίσθηση ευφορίας. Γι αυτές τις ιδιότητές του φαίνεται να το έχουν χρησιμοποιήσει ως παυσίπονο και τονωτικό για την κυκλοφορία των σωματικών υγρων.

Ηταν προφανές ότι  χρησιμοποιήθηκε και για να προκαλέσει καταστάσεις trance και διαλογισμού σε  θρησκευτικές και σαμανικές τελετές. Σήμερα γνωρίζουμε ότι το φυτό περιέχει μερικές ψυχοτρόπες ουσίες (αλλά χωρίς ναρκωτικές ουσίες) και οι περισσότεροι χρήστες των εμπειριών μιλούν για ευχάριστη, ήπια, χαλαρωτική, χαρούμενη, κατάσταση. Μια κατάσταση ηρεμίας και  ευτυχίας - ένα ιδανικό μείγμα καθώς βοηθά και για τη διευκόλυνση της περισυλλογής και εμπειρίων  όπως η αστρική προβολή.

Στην αιγυπτιακή θρησκευτική σκέψη ο Λωτός μαζί με το νερό, το στοιχείο του λειτουργεί στην ανάπτυξη των συναισθήματων, επιτρέπει τη διαίσθηση, ενσυναίσθηση και δημιουργικότητα για να εμπνεύσει ένα άτομο στην ευαισθητοποίηση του κάτι μεγαλύτερο από τους εαυτούς τους. Θεραπευτές, καλλιτέχνες, μουσικοί, μυστικιστές, ποιητές, πνευματικοί δάσκαλοι, ιερείς και ιέρειες όλοι μπορούν να μάθουν και να αξιοποιήσουν  τη διαισθητική πλευρά τους. Άλλοι δε έχουν μάθει να φθάνουν πέρα από τα όρια που χρησιμοποιούνται οι φυσικές αισθήσεις τους φτάνοντας στα αιθερικά επίπεδα συνείδησης.

Είναι η ζωτικότητα που παρέχει την έμπνευση, την ενέργεια και ο τρόπος δράσης για την εκτέλεση των οραμάτων και  κερδίζουν την ευαίσθησία στα ρεύματα της διαίσθησης τους. Το νερό της διαίσθησης προσφέρετε  ως ένα κατάλληλο μέσο για την έκφραση αλλά κι  η φλόγα της έμπνευσης για να ανανεώσει  τη σπίθα της ζωής. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το γνώριζαν αυτό, και συνεχώς γιόρταζαν  την καθαρότητα, τη θεραπεία και την αναγέννηση που συμβολίζεται από το Λωτό στην καθημερινή τους ζωή.