Περί των φάσεων της Σεμέλης/Σελήνης

Τα επίθετα/ονόματα της Σεμέλης είδαμε ότι είναι τα ΥΗ, ΘΥΩΝΗ, ΕΓΧΩ.
Έτσι όπως βλέπουμε τη Σελήνη και αναλύοντας κάθε όνομα της  ΣΕΜΕΛΗΣ φτάνω στο συμπέρασμα ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι τέσσερις φάσεις της Σελήνης έτσι όπως τις βλέπουμε από τη γή.

Ξεκινά από τη Νέα Σελήνη, την πρώτη ημισελήνο, την Πανσέληνο και τη δεύτερη ημισέληνο και πάλι ξανά απ΄την αρχή. Έτσι, εμφανίζονται οι φάσεις της Σελήνης:
Όταν η Σελήνη βρίσκεται ανάμεσα στη Γη και τον Ήλιο, ο φωτισμένος δίσκος της στο σύνολό του είναι στραμμένος προς αυτόν και έχουμε Νέα Σελήνη μια «παρθένο» Σεμέλη δηλαδή αλλά και μια Νου-μηνία
 Κατά τη διάρκεια της φάσης αυτής, δεν φαίνεται η Σελήνη από τη Γη και ανατέλλει μαζί με τον Ήλιο- που την κατακαίει και την εξαφανίζει…από προσώπου γης με την μορφή της βροχής κι έχουμε την ΥΗΣ την ασθενή -αδύνατη που ίσα ίσα σαλεύει και Υετηρία  τη βροχή και το βροχερό καιρό. Ο  ΔΙΑΣ ως ΥΕΤΙΟΣ συντελεί στην καρποφορία της γής και είναι συνδεμένος και με την καρπο-φορία/ γονιμοποίηση μέσω χρυσής βροχής μέσα στον μύθο με την Δανάη και του Περσέως… Η Άρτεμις συνδέεται με το επίθετο της Ειλύθεια που είναι η θεά των τοκετών, και με την Περσεφόνη που σχετίζεται με τις ψυχές και την κάθοδο στον Κάτω Κόσμο.

Στην επόμενη φάση εμφανίζεται ένας μηνίσκος φωτισμένος από τη Γη, που μεγαλώνει κάθε μέρα. Αυτό διαρκεί περίπου 168 ώρες και η Σελήνη βρίσκεται στο Πρώτο Τέταρτο της Σελήνης έτσι έχουμε μια ΣΕΜΕΛΗ –ΘΥΜΕΛΗ-ΘΕΜΕΛΗ. Η Θεμέλη γίνεται ένα είδος τροφού και τρέφει την Σελήνη για να μεγαλώσει κι εκείνη και το "βρέφος" που κυοφορεί μια  ΘΕΜΕΛΗ = ΑΜΑΛΘΕΙΑΝ = ΑΜΝΑΔΑ= 97 . Το Θ είναι και ως σχήμα αν ειδωθεί, ένα σύμφωνο που δηλώνει κι από μόνο του το Θέω- Τρέχω και ως αμιλλώ = αγωνίζομαι.
Ετσι μια γονιμη/γονιμοποιημένη σελήνη Σεμέλη αρχίζει και αυξάνει σε βάρος και μέγεθος φέροντας ένα Θ-Ε(εψιλον)Ο( σε κλειστο Κυκλο) εντός της,  έναν Θεό. «Θ» όπως λέμε Θεός αλλά και  Μέγα Μηνάρχη (άλλη ονομασία της λέξεως ΘΕΟΣ)
 Περίπου μετά από πάροδο ίδιου χρόνου, ο δίσκος της Σελήνης είναι πλήρης και φωτισμένος και έχουμε την Πανσέληνο. Εδώ, η Σελήνη ανατέλλει ξανά όταν ο Ήλιος δύει έτσι η ΣΕΛΗΝΗ-ΣΕΜΕΛΗ γίνεται μια ΕΓΧΩ μια πλήρης γεμάτη Σελήνη, μια Πανσέληνος δηλαδή ολόφωτη που επιστρέφει στον Ουρανό πλήρης δόξας για να μετονομαστεί σε  Θυώνη είναι η Σελήνη μετά το χάσιμό της και με την επιστροφή της από τον Άδη ξανά στον Ουρανό και -μετά την γέννηση του Υιού/Θεού της.

Συνοψίζοντας
ΥΗ αυτή που σαλεύει και είναι σαν να βρέχει, μια «αδύνατη» ασθενής Σελήνη ίσως στο πρώτο τέταρτο της ή στο τελευταίο εξαρτάται από την φάση της
Το Εγχώ είναι η πλήρης γεμάτη Σελήνη μια Πανσέληνος δηλαδή.
Η Θυώνη είναι η Σελήνη μετά το χάσιμό της και με την επιστροφή της από τον Άδη ξανά στον Ουρανό
Με ανοιχτό νου οι φάσεις της σελήνης μπορεί κάλλιστα να περιγράφονται μέσα από τα ονόματα της Σεμέλης αλλά και άλλων επιθέτων/ιδιοτήτων των Θεών/Θεαινών.



Ένα από τα στοιχεία που είναι φανερό είναι ότι η φύση όλων των θεών, οντοτήτων, δυνάμεων είναι ότι λόγω των απείρων ονομάτων, η ανάλυση εκφράζει συνήθως ζεύγη λόγων. Δηλαδή κάθε φύση θεών κλπ αναλύεται και μας δίνει ζεύγη, γιατί το ζεύγος είναι η απλούστερη διπολική μονάδα.
Διπολική και διφορούμενη η φύση. Δηλαδή μιλάμε για Σελήνη και Φως και βλέπουμε επίθετο που την συνδέει με τη βροχή και με το υγρό στοιχείο ακόμα και με ηλιακά επίθετα αλλά και ανδρικά χαρακτηριστικά μερικές φορές.
Άλλοτε έχουμε αρσενικές κι άλλοτε θηλυκές ιδιότητες, άλλοτε φως κι άλλοτε σκοτάδι στο ίδιο σύμβολο. Άλλοτε Ανδρό-γυνα χαρακτηριστικά κι άλλοτε Γυν-άνδρα, άλλοτε υπερισχύει το ένα κι άλλοτε κρύβεται κάπου εντός το έτερο… κι αντίστροφα. Έτσι ας πούμε μια Γυν-ανδρη Σελήνη όπως την θέλουν πολλοί μύθοι, άλλοτε με αρσενικές κι άλλοτε με θηλυκές ιδιότητες θα «γεννήσει» κι έναν ανδρόγυνο Υιό-Θεό, όπου  αναποδογυρίζοντας την ίδια ακριβώς θεμελιακή θεότητα προκύπτει ένας νέος Θεός που είναι η αντανάκλαση της πρώτης θεότητα … μέσω ενός παραμορφωτικού καθρέφτη…
Άλλοτε αυτό που λαμβάνουμε μέσα από τους μύθους είναι η Μητριαρχία σε σύγκρουση με την Πατριαρχία. Οι Θηλυκές Φεγγαροθεές δίνουν την θέση τους σε Αρσενικούς Διαδόχους Φεγγαροθεούς που θα πρέπει όμως να αναγεννηθούν μέσω ενός αρσενικού Ηλιακού Θεού για να επανέλθουν στον κόσμο ως άξιοι διάδοχοι του Πατέρα πιά Θεού που έχει πάρει την θέση της Μητέρας Θεάς.
Μερικά επίθετα της Σελήνης και της Εκάτης ακόμα και της Αρτέμιδας κοινά πολλές φορές ή με τους ίδιους συμβολισμούς καθώς όλες αποτελούν εκφράσεις της ίδια Φεγγαροθεάς και συμβολίζουν την ίδια τη ΜΗΝΗΝ/Σελήνη, όπως ας πουμε και η Αλκ-ΜΗΝΗ (μητέρα του ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ) ή ΙΣ-ΜΗΝΗ αδερφή της Αντιγόνης κλπ

Σελήνη μερικά επίθετα και  ονομασίες της είναι αιθέρος οφθαλμός, αστράρχη, ηλεκτρίς, ηλιώτις, μήνα (Luna) μηνάς (moon) νυκτοδεσπότις, οιτοσκύρα, Σελάνα (δωρικός τύπος), σελαναία, σεληναία, Σελήνη Selene, Seleno, selenium, Υπεριονίς (κόρη του Υπερίωνα και της Θείας), Καλλίστη, Χρυσοβολίς, Πανσέληνον, Ιλάειρα Σελήνη, Τριτόωσα (Σελήνη των 3 ημερών) κλπ

Εκάτη, Ανταία, ενοδία, ενοδίτις, η επιπυργιδία, Καλλίστη, Ουρεσιφοίτις, Πρόδομος Προπύλαια, Σώτειρα, Τιθραμβώ, τριγλανθίνη, Τριγληνος, Τριεκδότις, Τριοδίτις, Χθονία, Παλαίθεος, Υπολάμπειρα στη Μίλητο, Εκάτη (φοβερή, Βριμώ, Οβριμώ, Ομβριμώ,

Άρτεμις = Αρταμις , Άρτεμις αμφίπυρος, ( φέρουσα λαμπάδες) Αρτεμισία όνομα της αλλά και το αψέντι, αψίνθιο, η σημερινή πράσινη νεράιδα το ποτό,  Ημέρα, Καλλίστη, Καρυάτις, Ηγεμόνη, Δίκτυννα, Ποτνια θηρών, Προθυραία, Χελύτις, Χησιάς, Ταυροπόλα, ταυρώ, Τοξότις, Τοξοφόρος.

Στο βιβλίο Μητριαρχία του Π. Λεκατσά μπορείτε να πάρετε μια ιδέα και για θέματα δι-πολικότητας και τη «μάχη» μεταξύ της Πατριαρχίας και της Μητριαρχίας σε επίπεδο ιερατείων και θεοτήτων.

Άλλοτε έχουμε ηλιακούς θεούς – γιούς  και φεγγαροθεές μητέρες. Άλλοτε το ίδιο ιερό το μοιράζονται και ηλιακοί και φεγγαροθεοί γιοί Θεών-Πατέρων όπως ο Απόλλων και Διόνυσος στους Δελφούς. Ήλιος και Σελήνη. Βροχή και Γή και Αέρας και Πύρ.

Φυσικά φαινόμενα και στοιχεία αποκτούν «ανθρώπινες ιδιότητες» και ανθρώπινα πάθη, ελαττώματα και προτερήματα μέσα στους μύθους και τα κείμενα.

Τα ονόματα των Θεών και των Θεαίνων δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιδιότητες που γίνονται γνωστές αν αναλύσεις και αποσυμβολίσεις τον μύθο, τόσο σε γήινο όσο και επουράνιο επίπεδο. Οι αναλύσεις του κάθε μύθου μπορεί να περιέχουν στοιχεία σε ανθρώπινο, φυσικό, γήινο αλλά και σε  αστρικό, αστρονομικό, ουράνιο και άλλα επίπεδα και χρόνους και διαστάσεις συμπαντικούς/κες. Στον Μικρόκοσμο και τον Μεγακοσμο.  Πάντα  όμως μέσα σε κάθε θηλυκή αρχή βρίσκεται ο σπόρος της αρσενικής και μέσα σε κάθε αρσενική αρχή ο σπόρος της θηλυκής, σε όλα τα επίπεδα, άρα και στο επίπεδο της φυσιολογίας. Η «φώτιση» που αναφέρουν και επαγγέλλονται διάφορες ανατολικές πρακτικές και διδασκαλίες δεν είναι τίποτα άλλο από την επανολοκλήρωση του ψυχικά και νοητικά διχασμένου πια ανθρώπου κι επομένως συμβολικά και αυτές μέθοδοι για την επανένωσή του σε μια ακέραια μονάδα σαν ένα θείο ή «φωτισμένο» ερμαφρόδιτο ον.

Η γυναίκα είναι από τη φύση της το Άγνωστο και ο άντρας από τη φύση του το Γνωστό. Θα πρέπει επομένως να βρουν το τρόπο να συνεργαστούν αρμονικά μεταξύ τους και συγχρόνως να αφυπνίσουν η μεν γυναίκα το κρυμμένο Άγνωστο μέσα στον άντρα και ο άντρας το κρυμμένο Γνωστό μέσα στη γυναίκα. Ο άντρας πρέπει να αποκτήσει ένας μέρος από τη γυναικεία τρέλα και η γυναίκα ένα μέρος από την ανδρική γνωστικότητα.

-Η Άρτεμις είναι  Αργυρόπεζος ( παρθένος)  ή “Φιλο-παρθενος” ή Παρθένος (μόνο για τη νεαρή, εφηβική ηλικία.

Όταν η έφηβος γινόταν γυναίκα, η Άρτεμις μετασχηματιζόταν σε “Λυσιζώνη”, σε αυτή που έλυε την παρθενική της ζώνη για να γνωρίσει τη χρυσή βροχή…

Μετά τη λειτουργία του Πατριάρχη στην Παναγία Σουμελά, βρέθηκα μπροστά σε μια σχεδόν άγνωστη προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Η συγκεκριμένη προφητεία λέγεται ότι δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1998 στην εκπομπή "Ελλήνων Μυστήρια" και έχει ως εξής:

"Θα έρθει καιρός που στα μέρη της Καλλίστης και του Μελά  θα δείτε
τον Πατριάρχη να κατεβαίνει τα 64 σκαλιά της Παναγιάς και να ακούει κεμεντζέ.
Τότε ολίγον καιρό έχετε. Βάλτε στην άκρη ένα σακούλι στάρι να μη χαθείτε από την πείνα".

Δεν θα σταθώ στον φόβο – αν υπάρχει φόβος - έστω και υποσυνείδητα  που μπορεί να δημιουργεί μια τέτοια προφητεία ούτε και θα την αναλύσω. Θα σταθώ όμως στο «στα μέρη της ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ» και στα 64 σκαλοπάτια και στην ΠΟΝΤΙΑ Παν-Αγία.

Η σύνδεση της Καλλίστης με την Αρτέμιδα, Εκάτη, Σελήνη καθώς και με την Ιφιγένεια και την Μητέρα της Ελένη/Σελήνη/Σελανα κλπ κάτι από παραπάνω εμφανής. Περισσότερα και σε παλιότερο κείμενο μου Περί Ιφιγένειας.

 

Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο ότι το σημερινό Άγιο όρος δεν ήταν παρά ένα άβατον ιερό στο οποίο λατρεύονταν η Αρτέμιδα ως Καλλίστη, αλλά και ως Πότνια των Θηρών.

 Ετσι η Παναγία η Σουμελιώτισσα είναι κι αυτή μια Καλλίστη καθώς μας δίνεται ακόμα και μέσα από προφητειές τη σύνδεση με το όρος του Μελά. Ταυτόχρονα εορτάζεται ως Πόντια όμως το ΠΟΝΤΙΑ δεν είναι τίποτ΄ άλλο (φευγάτος αναγραμματισμός,  αλλά για όσους μπορείτε να το δεχτείτε ) παρά αναγραμματισμός της ΠΟΤΝΙΑς των Θηρών, ονομασία κι αυτή της Αρτέμιδας. …των άγριων θηρίων και της φύσης γενικότερα. Περισσότερα στο βιβλίο Ιερή Ελλάς και στο κείμενο για τον Αθω και τη λατρεία της Αρτέμιδος στα χριστιανικά μοναστήρια  του Δ. Ευαγγελόπουλου.

Για τις φάσεις της Σελήνης τώρα αν δεχτούμε 3 ή 4 φάσεις σίγουρα ο  μαγικός αριθμός 4 (εβδομάδες) χ 7 (ημέρες) = 28  είναι η διάρκεια της ζωής της Σελήνης. 

Συνεχίζετε

Αρχική σελίδα 

Σεμέλη -Φεγγαροθεά

Όμως ας περάσουμε στο Ερατοπλόκαμος = η έχουσα ωραίους βοστρύχους, πλόκαμους, μπούκλες. Άλλη ονομασία του βόστρυχου ειναι όστλιγξ με την έννοια της έλικος (ελιξ) και με την έννοια της ως αστραπής, αστροπελέκι, αλλα και ως σπινθήρας.
Αλλα η έλικα είναι μια σπείρα στην ουσία και η ίδια ερμηνεία δίνεται και για το δίχτυ …
αλλά και μια ακόμα ονομασία των βοστρύχων, της πλεξούδας και της κοτσίδας ειναι αυτή της σειράς, όμως σείριος αστηρ θεωρείται ο ήλιος και Σείριος… ο Σείριος αλλά και ο Καυτός αυτός που προξενεί καύσωνα, καύματα ο καλοκαιρινός κλπ…Ακόμα και τις …Σειρήνες κάπως έτσι δεν τις έχουμε στο μυαλό μας ως γοητευτικές γυναίκες με όμορφη μακριά κόμη ή μπούκλες… στον Ευρυπίδη αναφέρετε στις Βάκχες

Euripides Trag., Bacchae
Line 494

ἱερὸς ὁ πλόκαμος· τῶι θεῶι δ' αὐτὸν τρέφω.

Εικόνα που μου έρχεται στο νού με την Μαρία Μαγδαληνή που έπλυνε με μύρο και α σκουπίζει τα πόδια του Ιησού με τα μαλλιά της …

Όλες οι παραπάνω ερμηνείες δεν είναι τίποτα άλλο απο συγκαλυμμένες ονομασίες για σειρές ακτινοβολίων και αστροφωτοχυσίων… δεν είναι τυχαίος λοιπόν ο εορτασμό της Παναγίας κατά το μήνα του Λέοντα.
Το λιοντάρι είναι ένα από τα σύμβολα της Αρτέμιδας, της Σελήνης, της Εκάτης και κατά ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και της Ηρας, κατα μία λαϊκή εκδοχή το Λιοντάρι της Νεμεας έχει πέσει από το Φεγγάρι … Κύριο χαρακτηριστικό του η μεγάλη του χαίτη, ένα σύμβολο του Ηλίου αλλά και του Φεγγαριού γιατί η κόμη του η πυρρόξανθή (ξανθοκόκκινη) συμβολίζει τις ακτίνες. Στην Χριστιανική θρησκεία οι ακτινοβολίες και οι αστροφωτοχυσίες δεν είναι τίποτα άλλο από τα φωτοστέφανα της Παναγίας και των Αγίων…

Στον Όμηρο η ίδια η Άρτεμις παρομοιάζετε με λιοντάρι, και η Εκάτη λέγεται λέαινα κλπ

Η Σεμέλη είναι και η ίδια μια Φεγγαροθεά. Το κοινό στοιχείο σ΄ολες τις φεγγαροθεές είναι ότι παρουσιάζονται συχνά με δηλωτικά ονόματα φωτός όπως είδαμε και σε παραπάνω κείμενα. Όπως και η σύνδεσή τους με το υγρό στοιχείο και την βλάστηση , την ανανέωση της ζωής, την δημιουργία κλπ

Η αρσενική υπόσταση του φεγγαριού χρονολογείται για τους Ελληνες με το όνομα του Μην που ξέμεινε ως όνομα του φεγγαρικού «μήνα».
Συνδέσεις του με τον Υ-ΜΕΝ-ΑΙΟ, του ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ, ή φαλλικές μορφές άλλων θεών όπως ο Ερμής, Απόλλων, Ηρακλης κλπ…

Ο Μην και αργότερα μετατρέπε σε ΜΗΝΗΝ. Αργότερα έχουμε την επικράτηση και την προβολή των γυναικών και πηγή των γυναικείων έργων με την ταύτιση τους με την ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΑ και την θηλυκή πλευρά του φεγγαριού - και τον γνωστό κύκλο των 28 ημερών- ο αρσενικός θεός μετατρέπεται σε γιό ή αγαπητικό, και έτσι επανασωματώνονται στον αρχαίο φεγγαροθεό μαζί με την γυναικεία πλευρά ενωμένοι.

Ο σουμεριακός ΝΑΝΝΑ, ο βαβυλωνιακός SINN, ο φρυγικος ΜΗΝ δεν είναι τίποτα παρά ένα πλήθος φεγγαροθεοί, όπως και ο Ταμμούζ, ο Οσιρις, ο Αττις όπου καλείται ως «επουράνιον μηνός Κέρας»

Σύμβολα τους πολλές φορές ο Αστροχίτων βλέπε και Μήνη στα αργοναυτικά.

Οι φεγγαροθεές είναι η Σεμέλη, η Σελήνη, Εκάτη, Αρτεμιδα, Περσεφόνη κλπ
Πολλές φορές παρασταίνονται με λαμπάδες ή λαμπάδα ακομα και στα χέρια τους όπως και κι αυτές μεταφέρονται στα χέρια του Διονύσου αργότερα.
Για τον Αριστοφάνη ο Διόνυσος είναι «νυκτέρου τελετής φώσφορος αστήρ» ενώ για τον Σοφοκλή «χοραγός των πύρ πνειόντων άστρων» και για τον Νόννο «Νυκτιφαής Διόνυσος φυτηκόμος, σύνφρομος Μήνης»…η άλλοτε εμφανίζεται με πρόσωπο που φέγγει « με φέγγος ἀθηήτου Διονύσου»

Έτσι μια σειρά κείμενα παρουσιάζουν και την Σελήνη «βασίλισσα», αρχηγό, ποιμένα των άστρων κλπ

Στον ύμνο λοιπόν της Σεμέλης έχουμε μια θεά Πανβασίλεια, βασίλισσα των πάντων, ή μια Άνασσα, ή Κρέουσα ή μια Ευρυάνασσα, ή μια Παντάνασσα, ακόμα και μια θεά που βλέπει τα πάντα ένα ΠΑΝΕΠΟΨΙΟΝ ΟΜΜΑ.

Σε άλλες χώρες, αλλους τόπους έχουμε εικονες και θεότητες όπως οι παρακάτω για το φεγγάρι και τη Σελήνη

«"Οταν ό Ιησουίτης ιεραπόστολος Le Jeune ρώτησε τούς Ίροκέζους πώς μπορούνε νά φαντάζουνται γυναίκα τό Φεγγάρι αφού τού λείπουνε τά χέρια, πήρε την απόκριση πώς ή αμάθεια του στά πράματα αυτά είναι γιά κλάματα- γιατί ό καθένας ξέρει πώς, αν δέν φαίνονται τά χέρια της, είναι γιατί τά'χει διπλωμένα στον κόρφο της, καθώς κρατεί τό Παιδί της. Ή μεξικανική (φεγγαρο)θεά παρασταίνεται να βυζαίνει ένα βρέφος και κάποτε την πιάνει τό μάτι διαβατικά κοντά σ' ερη¬μικούς νερόλακκους σά γυναίκα μέ γλυκόθωρη τήν όψη της καί μέ τό Θειο Βρέφος της στα χέρια. Από τις θρησκευτικές πίστες των ιθαγενών τοϋ Darien, αυτό πού μάζεψαν οί πρώτοι Ισπανοί καταχτητές είπαν πώς "είναι μιά πανώρια γυναίκα στόν ουρανό μ' ένα Βρέφος". Οι Κάφροι στή Νότια Αφρική βλέπουνε τό φεγγάρι σάν άντρα- σ' αλλη όμως εκδοχή τό παρουσιάζουνε σά γυναίκα πού κουβάλα τό παιδί της στήν πλάτη. Ή ευνοούμενη παράσταση της "Ισιδας καί της Ίστάρ, είναι ή γνώριμη παράσταση της Βρεφοκρατούσας Θεϊκής Μητέρας.

" Ή πιο γνώριμη" στην Κίνα "γυναικεία θεότητα είναι ή Shing - Moo ή Άγια Μητέρα. Ή δέσποινα αυτή είναι τό άμεσο αντίστοιχο της ινδικής Ganga ή Θεας τού Πόταμου, της "Ισιδας τών Αιγυπτίων καί της Δήμητρας τών Ελλήνων. Τίποτα δέ σάστισε τόσο τούς ιεραπόστο¬λους σάν πρωτοφτάσανε στήν Κίνα, όσο ή εικόνα της δέσποινας αυτής, οπού ανακαλύψανε (ή νόμισαν πώς ανακαλύψανε) τήν πιό εκπληκτική ομοιότητα μέ τήν Παρθένο Μαρία. Τή βρήκανε παντού βαλμένη νοιαστικά σ' ένα άπόγουβο πίσω άπό τό βωμό, σκεπασμένη μέ βέλο μεταξωτό νά τήν κρύβει άπό τά μάτια τών περαστικών, κάποτε νά κρατεί στά χέρια της καί κάποτε στά γόνατα ένα παιδί καί νά'χει φωτοστέφανο γύρω άπό τό κεφάλι. Ακούγοντας τήν ιστορία της, βεβαιώσαν αυτό πού στοχάστηκαν. Τούς είπανε πώς τό παιδί της τό'πιασε καί τό γέννησε όταν ήταν ακόμη παρθένα"». Είναι ή φεγγαρική βασίλισσα τών Ουρανών, ή γεννήτρα τών 33333 πλασμάτων.


Στην αποκάλυψη τώρα έχουμε στον πρώτο στίχο : μια «Γυνή περιβεβλημένη τον Ηλιον» .. και σε άλλο σημείον «Επι της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα»…Όλες σαφείς ενδείξεις και εικόνες «φωτεινότητας» της μορφή της Θεοτόκου όπως όμοια και η Θεμέλη είναι μια ΑΕΛΙΑΝ …μια φωτεινή, μια λάμπουσα

Σε ύμνο δε του Δαυιδ έχουμε τη αποτύπωση στην οποία «η Βασίλισσα παρέστη εκ δεξιών».
Και όλες αυτά τα επίθετα παραπάνω δεν είναι σήμερα παρα άλλες ονομασίες της Παναγίας. Όμοια όπως η Πλατυτέρα των Ουρανών, με τη Παναγία ανοίγει την αγκαλιά της σε όλους, όμοια με την Σεμέλη την βαθυκόλπον με την μεγάλη αγκαλιά δήλαδή στον αντίστοιχο ύμνο…

Η Υψηλοτέρα, Βασίλισσα, Δέσποινα, Επουράνιος Πύλη, Ηλίου οίκος, Θεοτόκος, Θεόνυμφος, Θεοκυήτωρ, Κλίμαξ Μήτηρ θεού, Ουρανός, Παρθενομήτωρ, Πύλη ουράνιος, Πανάμωμος, Στάμνος χρυσή…

Το αρχαιότερο μέτρημα του χρόνου και του Καιρού γίνεται με τις όψεις του Φεγγαριού, και το ίδιο είναι σίγουρο για τους Έλληνες. Οι χωρισμοί του μήνα ισταμένου, ή αεξομένου αλλά και φθίνοντος αντιστοιχούν σε παλαιότερες φεγγαροφάσεις.

Η λατινική λέξη Mensura ( Μέτρον) έχει κοινή ρίζα με τη λέξη ΜΗΝ που παναπεί φεγγάρι.
Ίσως ο Χρόνος δεν υπάρχει σαν έννοια στο μυαλό των παλαιοτέρων ανθρώπων ουτε στην πραγματικότητα, ίσως η κατάλληλη σχέση μέτρησης είναι αυτή της μέτρησης με το φεγγάρι ως μετρητή. Ίσως το φεγγάρι να είναι και η αιτία του Χρόνου.

“Ύμνος στη Σελήνη”

Κλύθι, θεά βασίλεια, φαεσφόρε, δία Σελήνη,
ταυρόκερως Μήνη, νυκτιδρόμε, ηεροφοίτι,
εννυχία, δαιδούχε, κόρη, ευάστερε, Μήνη,
αυξομένη καί λειπομένη, θήλύς τε καί άρσην,
αυγάστειρα, φίλιππε, χρόνου μήτερ, φερέκαρπε,
ηλεκτρίς, βαρύθυμε, καταυγάστειρα, νυχία,
πανδερκής, φιλάγρυπνε, καλοίς άστροισι βρύουσα,
ησυχίηι χαίρουσα καί ευφρόνηι ολβιομοίρωι,
λαμπετίη, χαριδώτι, τελεσφόρε, νυκτός άγαλμα,
αστράρχη, τανύπεπλ’, ελικοδρόμε, πάνσοφε κούρη,
ελθέ, μάκαιρ’, εύφρων, ευάστερε, φέγγεϊ τρισσώι
λαμπομένη, σώζουσα νέους ικέτας σέο, κούρη

***
Εισάκουσε, θεά, βασίλισσα, φωτοφόρα, θεϊκή Σελήνη,
ταυροκέρατη Μήνη, νυχτόδρομη, αεροδιάβατη,
νυκτόβια, δαδοφόρα, κόρη πάνστιλβη, Μήνη,
που αυξάνεις και λιγοστεύεις, θηλυκή και αρσενική,
φωτίστρια, φίλιππη, μητέρα χρόνου, καρποφόρα,
κεχριμπαρένια, βαρύθυμη, ολόφεγγη, νυχτερινή,
συ η παντεπόπτρια, φιλάγρυπνη, με όμορφα αστέρια γεμάτη,
χαρούμενη στην ησυχία και στην καλόμοιρη νύχτα,
λαμπερή, χαριτοδότρια τελεσφόρα, ω κόσμητα νύχτας,
αστράνασσα, μακρόπεπλη, ελικόδρομη, πάνσοφη κόρη,
πρόσελθε, μακαρία, τερπνή, πάνστιλβη, με τρίδιπλο φέγγος,
που λάμπεις, να σώζεις τους νέους ικέτες σου, κόρη

Στον ορφικό ύμνο της Σελήνης αυτή ονομάζεται «μητέρα του Χρόνου» και αρσενική και θηλυκή συγχρόνως, και παντεπόπτρια, λαμπερή, αστράνασσα κλπ κλπ

Ένας από τους Διόνυσος  δεν είναι παρά γιος της Σελήνης…ταυροκέρατος σαν τη μητέρα του.. αλλα αυτά κάποια άλλη στιγμή

Η βλαστική διαδικασία, η αύξηση των υγρών σε ποτάμια, λίμνες παλίρροιες δεν είναι παρά φαινόμενα που σχετίζονται με την εμφάνιση της ΠανΣελήνου(η). Η έμμηνος ρύση, η λάμψη της σελήνης που ολοκληρώνει τις γέννες, τον τοκετό. - Περι των ημερολογίων και τη σύνδεση τους με τη Σελήνη σε κάποιο άλλο κείμενο.

Nonnus Epic., Dionysiaca Book 9, line 4

Ζεὺς δὲ πατὴρ Σεμέλης φλογερῶν νωμήτορα κόλπων
ἡμιτελῆ λοχίοιο διαθρῴσκοντα κεραυνοῦ
δεξάμενος Διόνυσον ἐπέρραφεν ἄρσενι μηρῷ,
μαρμαρυγὴν δ' ἀνέμιμνε τελεσσιγόνοιο Σελήνης·
καὶ παλάμη Κρονίδαο κυβερνήτειρα λοχείης
αὐτομάτη πέλε μαῖα πολυρραφέος τοκετοῖο,
παιδοτόκου λύσασα μογοστόκα νήματα μηροῦ.

Ο Χρόνος δε παρουσιάζεται ως «δράκοντας δε είναι κεφαλάς έχοντα προσπεφυκυίας ταύρου και λέοντος, εν μέσω δε θεού πρόσωπον, έχειν επί των ώμων πτερά, ωνομάσθαι δε Χρόνον Αγήραον ( Θεογονία κατά Ιερώνυμον και Ελλάνικον)

Ο ΜΗΝ της Μικρασίας ταυτίζεται με τον Σαβάζιο, και αργότερα με τον Διονυσο, επιγραφή στη Θάσο αναφέρει : Θεώ Μηνι Τυρράννω Διονύσω

Αξιοσημείωτη δε είναι και η παράσταση του Χρόνου με τη παράσταση του Ερωτα (Πρωτόγονου, Φάνη, Ηρικεπαίου)




Συνεχίζετε

Αρχική σελίδα

Περί Σεμέλης και Πυρός ΙΙ

Το πρώτο κείμενο – είναι μια πρώτη καταγραφή, το ζητούμενο είναι η Σεμέλη και οι συνδέσεις της με την Παναγία Σουμελά, όσοι θέλουν παραπέρα στοιχεία περί λέξεων π.χ. Ελλών/Σελλών, Σεληνητών, Σελλιώτων, Σέλατος, Σελήνης κλπ – το ψάχνουν και μόνοι τους…
γιατί αλλιώς δεν ξεμπερδεύουμε ούτε στον αιώνα τον άπαντα αναλύοντας κάθε λέξη.
Εξ άλλου ο χρόνος είναι χρήμα, και δεν έχω ούτε απεριόριστο χρόνο, ούτε διάθεση ν’ ασχοληθώ με επιμέρους θέματα.

Κατά τους ορφικούς και την ορφική παράδοση με την ένωση Σεμέλης και Διός χτίζεται το θεολογικό οικοδόμημα που χαρίζει στην ανθρωπότητα τον υιό Διόνυσο.

Καδμείη δ'άρα oi Σεμέλη τέκε φαίδιμον υίόν μιχθεϊσ' έν φιλότητι, Διώνυσόν πολυγηθέα, άθάνατον θνητή• νϋν δ' αμφότεροι θεοί εΐσιν".

(Και τού Κάδμου ή κόρη ή Σεμέλη του γέννησεν, έρωτοσμίγοντας μαζί του, εξαίσιο γιό τόν πολύχαρο Διόνυσον, άθάνατον θνητή- άλλά και oi δύο τώρα θεοί είναι).
(Ησιόδου "Θεογονία" 940 - 943, άπόδ. Π. Λεκατσά, έκδ. ΠΑΠΥΡΟΣ).

Σας παραθετω τον Ορφικό ύμνο της Σεμέλης

Κικλήσκω κούρην Καδμηίδα παμβασίλειαν, εὐειδῆ Σεμέλην, ἐρατοπλόκαμον, βαθύκολπον, μητέρα θυρσοφόροιο Διωνύσου πολυγηθοῦς, ἣ μεγάλας ὠδῖνας ἐλάσσατο πυρφόρωι αὐγῆι ἀθανάτη τε<υ>χθεῖσα Διὸς βουλαῖς Κρονίοιο τιμὰς τευξαμένη παρ᾽ ἀγαυῆς Περσεφονείης ἐν θνητοῖσι βροτοῖσιν ἀνὰ τριετηρίδας ὥρας, ἡνίκα σοῦ Βάκχου γονίμην ὠδῖνα τελῶσιν εὐίερόν τε τράπεζαν ἰδὲ μυστήριά θ᾽ ἁγνά. νῦν σέ, θεά, λίτομαι, κούρη Καδμηίς, ἄνασσα, πρηύνοον καλέων αἰεὶ μύσταισιν ὑπάρχειν.

Και η μετάφρασή του

Την κόρην του Κάδμου επικαλούμαι, την βασίλισσαν των πάντων, την ωραίαν Σεμέλην με τα αξιέραστα πλοκάμια, την βαθύκολπο, την μητέρα του Διονύσου, πού κρατεί θύρσον πού παρέχει μεγάλην ευθυμίαν ή οποία υπέφερε πολύ κατά την γέννησιν του Διονύσου, πού έγινε κατά την αυγήν. πού φέρνει το φως και εγέννησε κατά τάς βούλας (τάς προθέσεις) του αθανάτου Διός, υιού του Κρόνου και επέτυχε να λάβη από την ονομαστήν Περσεφόνην τιμάς μεταξύ των θνητών ανθρώπων κατά τριετίαν όταν τελούν (κάμνουν τελετήν, εορτάζουν) την γέννησιν του ιδικού σου Βάκχου και την ιεράν τράπεζαν και τα αγνά μυστήρια. Τώρα, ώ θεά, βασίλισσα, κόρη του Κάδμου, εσένα ικετεύω και σε καλώ να έχης πάντοτε καλήν διάθεσιν προς τους μεμυημένους.

ΣΕΜΕΛΗ = 288 = ΟΝ ΜΗ ΟΝ

ΣΕΜΕΛΗ 288 = Δ+ΘΕΟΣ

Όπου Δ το ελληνικό γράμμα Δέλτα που προήρθε από το Daleth που στα φοινικικά/εβραικά σημαίνει Πόρτα

Η Σεμέλη είναι η «Πόρτα» για την έλευση του Θεού και του Υιού του…Αντιπροσωπεύει την αντιληπτή πραγματικότητα, την υλοποιημένη αρχή της Μονάδος.

ΣΕΜΕΛΗ =288 = ΓΑ + ΘΕΟΣ όπου ΓΑ = Γη (δωρικος τυπος)

Ένωση της μητέρα γης και του Θεού όπως και το ΔΑ σημαίνει ακριβώς το ίδιο πραγμα ΔΑ-ΜΗΤΗΡ ή ΓΑ-ΜΗΤΗΡ η ΔΗΜΗΤΡΑ.

Η Υλοποίηση κάτι «άπιαστου», «α-φαντου» σε φυσικό και στο δικό μας επίπεδο/πεδίο αντίληψης

ΣΕΜΕΛΗ= 288= ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΗΝ = ΑΝΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ= ΒΕΡΡΟΙΑ= ΕΝΑΡΜΟΖΕΙ = ΘΕΑΓΕΝΕΙΣ =ΚΑΔΜΕΙΗΣ=ΚΑΔΜΗΙΔΑΣ= ΠΑΙΓΝΙΔΙΟΝ

488 = ΣΕΜΕΛΗΣ = ΟΜΗΡΟΣ = Ο ΜΗΡΟΣ = ΥΛΗΝ

Οι συνδέσεις με την αναγγελία και την χαρά, την αγαλλίαση την έλευσης δια μέσω της Σεμέλης καθώς και η σύνδεση με τον τόπο/περιοχή της ευρύτερης ΒΕΡΡΟΙΑΣ που φιλοξενεί και το όρος ΒΕΡΜΙΟΝ και την μία από τις δύο Παναγίες Σουμελά είναι εμφανής

Η σύνδεση της ΣΕΜΕΛΗΣ με τον ΜΗΡΟ όπου ράφτηκε ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ κι αυτή δίνεται ξεκάθαρα όπως και η εμφάνιση του ως ΥΛΗ από τον Πνευματικό και Αόρατο κόσμο στον ορατό και υλικό κόσμο μας καθώς και η σύνδεση με τον ΚΑΔΜΟ πατέρα της.

Nonnus Epic., Dionysiaca Book 9, line 4

Ζεὺς δὲ πατὴρ Σεμέλης φλογερῶν νωμήτορα κόλπων
ἡμιτελῆ λοχίοιο διαθρῴσκοντα κεραυνοῦ
δεξάμενος Διόνυσον ἐπέρραφεν ἄρσενι μηρῷ,
μαρμαρυγὴν δ' ἀνέμιμνε τελεσσιγόνοιο Σελήνης·
καὶ παλάμη Κρονίδαο κυβερνήτειρα λοχείης
αὐτομάτη πέλε μαῖα πολυρραφέος τοκετοῖο,
παιδοτόκου λύσασα μογοστόκα νήματα μηροῦ.

Nonnus Epic., Dionysiaca
Book 9, line 104

ἣ τότε Βάκχον ἑλοῦσα θεοτρεφέων ἀπὸ μαζῶν
ἀπροϊδῆ ζοφόεντι κατεκλήισε βερέθρῳ·
καὶ Διὸς αὐτοβόητος ἀπαγγέλλουσα λοχείην
μαρμαρυγὴ σελάγιζε καταυγάζουσα προσώπου·
τοῖχοι δ' ἀχλυόεντες ἐλευκαίνοντο μελάθρου,
καὶ ζόφον ἔκρυφε φέγγος ἀθηήτου Διονύσου.

Το ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΝ εξηγείται παρακάτω σε απόσπασμα του Ηρακλείτου περί πεσσών και ΔΙΟΝΥΣΟΥ.

Το Σεμέλη όμως μπορεί να μετατραπεί πολύ εύκολα σε ΘΕΜΕΛΗ με την αλλαγή του Σ σε Θ και το Συμέλη/α σε Θυμέλη/α …

Θυμέλη όμως είναι ο βωμός, το θυσιαστήριο, αλλά και η θυσία και το θύμα όπως και η σκηνή του Θεάτρου. Μια βωμοειδής εξέδρα, σκηνή, αλλα και ο βωμός του Διονύσου στο κέντρο της ορχήστρας του αρχαίου θεάτρου… περι θεάτρου, τραγωδιας κλπ σε κάποιο άλλο κείμενο

Θεμέλη, Σεμέλη, η Γή [της δε Γής Θεμέλης προσαγορευομένης, δια το εις αυτήν πάντα καταθεμελιούσθαι Σεμέλην οι ποιηταί προσηγορεύκασι //ΙωανΛαυρΛυδ.book 4, 51:10],

Θεμέλη δίνεται επίσης ως είναι η ονομασία του βωμού των αρχαίων ελληνικών θεάτρων, στο κέντρο της ορχήστρας, όπου στεκόταν ο κορυφαίος του χορού όμως η Θεμέλη είναι παράγωγο εκ του Θεμελιόω ( Βάζω θεμελιο, θεμελιώνω, ιδρύω, βασίζω, εδραιώνω, στηρίζω γερά κλπ.

Θεμελιούχος επίθετο του Ποσειδώνα/Ποσειδάωνα ο συγκρατών τα θεμέλια…
Η ίδια η Σεμέλη γίνεται ο Θεμελιώδης λίθος, ο ακρογωνιαίος λίθος μέσα από την την οποία θα λάβει «σάρκα» ο υιός της Διόνυσος ο ίδιος αθάνατος γεννημένος από θνητή μητέρα… και τώρα και οι δύο θεοί είναι (άθάνατον θνητή• νϋν δ' αμφότεροι θεοί εΐσιν". Ησιόδου "Θεογονία" 940 – 943 )

Θεμέλιον είναι η βάση ή το έδρανον, το έρεισμα, αλλα και το εσωτερικό και βαθύ μέρος, η ουσία του πραγματος και πολλές φορές και ο πυρήνας του…

ΘΕΜΕΛΗ = 97 = ΑΕΛΙΑΝ= ΑΜΑΛΘΕΙΑΝ = ΑΜΝΑΔΑ =ΑΜΝΕΑ= ΕΝΑΛΙΑΝ = ΚΑΔΜΗΙΔΙ

ΑΕΛΙΟΣ = ο ήλιος
ΑΜΑΛΘΕΙΑΝ= η τροφός που βύζαξε/εθρεψε μωρό τον Δια στην ΙΔΗ
ΑΜΝΑΔΑ = προβατίνα, χρυσή αμνάδα στο μύθο του Χρυσόμαλλου δέρατος…
ΕΝΑΛΙΑΝ= θαλασσινή, εναλία δρόσος το θαλασσινό νερό
ΚΑΔΜΗΙΔΙ =σύνδεση με τον Κάδμο πατέρα της ΣΕΜΕΛΗΣ

Άλλωστε στην μυθολογία έχουμε αρκετούς ΔΙΟΝΥΣΟΥΣ κατ’ αλλους φτάνουν μέχρι 8 τον αριθμό. Σύμφωνα με τα ορφικά έχουμε τρείς ,έναν τον υιό της Περσεφόνης, έναν της Δήμητρας και έναν της Σεμέλης.

Το λείο σώμα της φύσεως ως έμψυχο διέπεται από την ζωογόνο δύναμη της Δήμητρας.

Ο Ευριπίδης στις "Βάκχαι" στιχ. 270 μας πληροφορεί:

"Δύο δυνάμεις πρωτοήρθαν στους ανθρώπους,
η θεά ΔΗΜΗΤΡΑ ή Γαία ή όπως θέλεις πές την που θρέφει τους ανθρώπους.
Μετά ήρθε της ΣΕΜΕΛΗΣ γόνος ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ που με τον οίνο παύει τη λύπη των θνητών.Και σαν χορταίνουν το ποτό απ'του αμπελιού τη ροή, ύπνο δίνει και λήθη στα κακά της ημέρας.
Θεός χύνεται σπονδή στους αθανάτους ώστε για χάρη του οι θνητοί να μην στερούνται πλούτη. Τον περιγελάς που στον ΜΗΡΟ είναι ραμμένος;
Θα σου εξιστορρίσω μία όμορφη ιστορία:
Όταν ο ΖΕΥΣ απ'τη φωτιά του κεραυνού τον πήρε στον Όλυμπο τον έφερε ώς θείον βρέφος.

Διονύσος με όλες τις μορφές και τις εκφράσεις του καθώς θεωρούν ότι ο Ιάκχος, ο Βάκχος, ο Σαββάζιος, ο Ζαγρεύς κλπ, καθώς και μια σειρά από επίθετα και παρωνύμια του αποδίδονται αποτελούν και αντιπροσωπεύουν την ίδια θεότητα ως ΥΙΟ ΘΕΟΥ και γεννημένο από διαφορετικές εκφράσεις της θηλυκής αρχής/θεότητας Μητέρας τον συνδέουν με την Σεμέλη, Περσεφόνη, Δήμητρα, Αφροδίτη κλπ…

Ορφικός ύμνος Διονύσου (θυμίαμα στύρακα)

Κικλήσκω Διόνυσον ἐρίβρομον, εὐαστῆρα, πρωτόγονον, διφυῆ, τρίγονον, Βακχεῖον ἄνακτα, ἄγριον, ἄρρητον, κρύφιον, δικέρωτα, δίμορφον, κισσόβρυον, ταυρωπόν, Ἀρήιον, εὔιον, ἁγνόν, ὠμάδιον, τριετῆ, βοτρυηφόρον, ἐρνεσίπεπλον. Εὐβουλεῦ, πολύβουλε, Διὸς καὶ Περσεφονείης ἀρρήτοις λέκτροισι τεκνωθείς, ἄμβροτε δαῖμον• κλῦθι, μάκαρ, φωνῆς, ἡδὺς δ᾽ ἐπίπνευσον ἀμεμ[φ]ής εὐμενὲς ἦτορ ἔχων, σὺν ἐυζώνοισι τιθήναις.

Τον Διόνυσον προσκαλώ, τον θορυβώδη πού φωνάζει ευά (επιφώνημα ενθουσιώδες), τον πρωτογενή, πού έχει δύο φύσεις, και εγεννήθη τρεις φορές, τον Βακχικόν βασιλέα, τον ζώντα εις τους αγρούς, τον ανέκφραστον. τον απόκρυφον, πού έχει δύο κέρατα και δύο μορφάς τον γεμάτο από κισσό, πού έχει πρόσωπο ταύρου, τον πολεμικόν τον βακχικόν. τον αγνόν. πού τρώγει ωμά κρέατα, τον τριετή, πού τρέφει τα σταφύλια και έχει για πέπλο βλαστάρια. Ω Ευβουλέα, πολυμήχανε, πού εγεννήθης στα απερίγραπτα κρεββάτια του Διός και της Περσεφόνης αθάνατε δαίμονα (θεέ) άκουσε, μακάριε, την φωνήν μου και σπεύσε με γλυκύτητα και με προσήνεια. έχων ευμενή διάθεσιν μαζί με τις καλλίζωνες συντρόφους σου (τις Μαινάδες και τις Βάκχες).

Είναι σαφές λοιπόν ότι μιλάμε για πρώτη μητέρα του Διονύσου είναι η Περσεφόνη. η δε Σεμέλη αναλαμβάνει να κυοφορήσει τον Διόνυσο ( όπως θα λέγαμε με σημερινούς ιατρικούς όρους : Φέρουσα ή Υποκατάστατη Μητέρα ), μέχρις ότου ο Ζευς πάρει τον Διόνυσο και τον επιστρέψει στην Περσεφόνη. Με αυτή την οπτική και λαμβανομένου υπ' όψιν ότι ο Ιακχος είναι ο Διόνυσος μωρό ( βλέπε λήμμα Ιακχος στο λεξικό Σουίδα ), μπορούμε να διακρίνουμε την σχέση Περσεφόνης-Ιάκχου-Διονύσου και την θεολογική πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τον μύθο της ΕΛΕΥΣΙΣ/Ελευσίνας … κάποια άλλη στιγμή.

Άλλες ονομασίες/ιδιότητες  της ΣΕΜΕΛΗ είναι οι παρακάτω ΥΗ, ΘΥΩΝΗ, ΕΓΧΩ.

Υη η Σεμέλη και Υης επίθετο του Διός, του Διονύσου, του Σαβάζιου, και ταυτόχρονα ο θεός της υγρασίας και του νερού που καρπίζει την γή …αλλα και ύησον το σημερινό ρήμα σαλεύω

Η άμεση σύνδεση της Σεμέλης ως θεάς της υγρασίας και του νερού της βροχής καθώς και με την κίνηση/σαλεμα κλπ.…

Υετηρία η βροχή και ο βροχερός καιρός. Υέτιος ο Δίας που φέρνει βροχή αλλά και επίθετο του Απόλλωνα το Υετόεις ο πρόξενος βροχής, ο βρόχινος, βροχερός κλπ

Εγχώ επίθετο εκ του Εγχείω γεμίζω, πληρώ, χύνω μέσα, κάποια που έχει γεμίσει, πληρω-θεί εντός της

Εγχειος επίθετο της Αφροδίτης στην Κύπρο

ΕΓΧΩ = 1408 = ΕΚΒΛΑΣΤΩΝ = ΕΝΥΓΡΩΝ = ΜΕΓΙΣΤΩΝ = ΣΕΜΕΛΗΣ ΒΟΥΛΗΣΙΣ = ΣΩΤΗΡ

Εκβλαστών = αυτός/η που έχει βλαστήσει
Ενυγρών/ενυδρών = ο/η πλήρη/ς κορεσμένος εκ υγρών,
Μεγιστών = επίθετο του Διός
και το Σωτήρ, σωτήρας, λυτρωτής, ελευθερωτής, απελευθερωτής, θεός προστάτης = επίθετο του Ασκληπιού, επιθέτο του Διονύσου, επίθετο του Διός, επίθετο του Ηρακλέως, επίθετο του Πλούτωνος, επίθετο του Ποσειδώνος, επίθετο του Χριστού

Στην Χριστιανική θρησκεία ο Ιησούς Χριστός συνελήφθει με την παρέμβαση του Αγίου Πνεύματος, γεννήθηκε από την Αειπάρθενο Μαρία υπέφερε και σταυρώθηκε και θα έρθει να κρίνει ζώντες και νεκρούς.

Σύλληψη με την «παρέμβαση» του Αγίου Πνεύματος κάτω από το πρίσμα του Γνωστικισμού παραπέμπει ευθέως στον Κατακλυσμό.

Ο Ιησούς έχει συλληφθεί στο Νου του Αγίου Πνεύματος του Θεού, που είναι θηλυκού γένους στην εβραϊκή γλώσσα και κατά την Γένεση, Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος. Η Παρθένος Μαρία ήταν το σώμα-σκεύος-Θήβη-Θήκη μέσα από το οποίο αυτή η αφηρημένη έννοια ενσαρκώθηκε και Μαρία για τους γνωστικούς σήμαινε «θαλασσινή».

Το Άγιο Πνεύμα ως αρσενικό στο γένος είναι προιόν της λατινικής γραμμής – spiritus είναι αρσενικό – και της πρώιμης χριστιανικής δυσπιστίας στις θηλυκές θεότητες/οντότητες

Οι γνωστικοί όμως εξομοιώνουν το Άγιο Πνεύμα με την σοφία, τη γνώση οι οποίες είναι και οι δυο θηλυκού γένους.

Η συνδεση με την ΕΓΧΩ- ΕΓΧΕΙΟ ΑΦΡΟΔΙΤΗ είναι ξεκάθαρη όπως και με την ΥΗ/ΣΕΜΕΛΗ

Το ΘΥΩΝΗ τώρα ως άλλη ονομασία της Σεμέλης Η εξήγηση που δίνεται για τη μεταξύ τους διαφορά είναι ότι «Σεμέλη» είναι η θνητή υπόσταση της μητέρας του θεού, ενώ « Θυώνη » είναι η Σεμέλη μετά την αποθέωσή της (δηλαδή τη μετατροπή της σε θεά) από τον Διόνυσο, ο οποίος την έφερε στον Όλυμπο παίρνοντάς την από τον Αδη.
Θυώ σημαινει θυσιάζω, η Θυώνη είναι η γυναίκα/μητέρα που θυσιάστηκε ως θνητή για να κερδίσει την αθανασία και την αποθέωση ως θεά πιά στον Ολολαμπρο Ολυμπο.

ΘΥΩΝΗ = 1267 = ΑΔΙΑΠΑΥΣΤΟΣ = ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝΟΝ = ΑΣΤΡΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ = ΠΑΝΕΠΟΨΙΟΝ ΟΜΜΑ

ΑΔΙΑΠΑΥΣΤΟΣ = αδειάλειπτος, ακατάπαυτος, ακούραστος, διαρκής κλπ

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝΟΝ = αυτό που ήδη έχει αποκαλυφθεί


ΑΣΤΡΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ … Αυτή τη διαδικασία την ακολουθούν τα αστέρια με μια μάζα σαν τον ήλιο μας, που δεν έχουν να κάψουν τίποτε άλλο εκτός του άνθρακα, μετατρεπόμενοι τελικά με την εξάντληση των καυσίμων τους σε ερυθρούς γίγαντες (για άστρα σαν τον ήλιο μας) ή υπεργίγαντες (για πιό μεγάλα άστρα). Ο αστρικος άνεμος μεταφέρει μέρος της μάζας τους στο διάστημα και η ύλη αυτή σχηματίζει το πλανητικό νεφέλωμα. Τέλος η ύλη στον πυρήνα βρίσκεται σε μορφή πλάσματος ενώ τα εκφυλισμένα ηλεκτρόνια αντιστέκονται στην βαρυτική συστολή. Ο πυρήνας σχηματίζει ένα υπόλειμμα που λέγεται λευκός νάνος.

ΠΑΝΕΠΟΨΙΟΝ ΟΜΜΑ = το μάτι που παρακολουθεί τα πάντα. Πανεπόπτης οφθαλμός ή το μάτι του Πανάγαθου θεού. 

Το θέμα είναι κάτι που δεν μπορεί να εξαντληθεί στις λίγες γραμμές ενός Blog..
Όμως θα δώσω μερικές ακόμα σκέψεις περί παιδός και παιχνιδιών …


ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΝ = ΣΕΜΕΛΗΝ = 288

Ό Ηράκλειτος στο άπ. 52 αποκαλύπτει τά εξης μυστηριακά σχετικώς μέ τόν παίδα Διός/Σεμέλης και τήν βασιλείαν τού παιδός:

"αίών παις έστι παίζων πεσσεύων παιδός ή βασιλείη".

(ό αίών είναι παιδί πού παίζει τοποθετώντας έδώ κι εκεί τούς πεσσούς- ή βασιλεία είναι τού παιδιού).

(Ηράκλειτος, άπ. 52, άπόδ. Χ. Α. Λαμπρίδης, έκδ. ΚΛΕΙΩ).

Ή εικών τού κόσμου είναι ή εικών τού αιώνος, μέ τήν οποίαν παίζει το παιδί Διόνυσος μέ τούς πεσσούς. Oi πεσσοί είναι παιχνίδι τύχης. Όμως είναι πράγματι έτσι ή υπάρχει μία εσωτερική αφανής νομοτέλεια, ή όποια εντός μεγάλων χωροχρονικών κύκλων ορίζει τό αόρατον τού Νόμου, τον όποιον διά της εξουσίας του ό Διόνυσος καλείται από τόν πατέρα του Δία νά εφαρμόσει.
Ό κόσμος της εικόνας τού Ηρακλείτου θά είναι αιωνίως νέος, όπως εί¬ναι και το παιδί του Διός και της Σεμέλης, ό μεταξύ της αθανασίας και της θνητότητος, αυτός που εχει αναλαβει τήν φροντίδα τών επί μέρους ψυχών τών έλλόγων και νοημόνων όντων.

Είς τόν Άγρόν τού Διονύσου Ζαγρέως, είς τόν Ζωδιακόν Κύκλον, έρχο¬νται και επανέρχονται οι ψυχαί τών θνητών, άλλοτε πάσχουσαι και άλλοτε ποιώντας, πάντοτε όμως έν κινήσει. Μεταβολή και κίνησις είναι τό βασιλικόν παιχνίδιον τών πεσσών. Παίζει ό Διόνυσος μέ τούς πεσσούς είς τόν χώρον και τόν χρόνον ώς βασιλεύς, ορίζων διά της κινήσεως τά τού χρόνου στόν αίσθητό κόσμο. Πεσσονομών ορίζει τήν νομοθετικήν έξουσίαν τού όλου διά τού καταμερισμού των πεσσών, oι όποιοι διά της έπαναληπτικότητος των επί μέρους κύκλων επαναφέρουν τήν τάξιν εις την αιωνιότητα.
Ώς πρός τό κατωτέρω Όρφικόν Απόσπασμα, ό Διόνυσος, γνωρίζων τούς όρους τού παιχνιδιού, θλίβεται διά τάς ψυχάς, οταν αυτες τόν επικαλούνται, απελπισμένοι, διά νά τους όδηγήση και πάλιν είς τόν φωτεινόν του κόλπον.

"Πόσον αυται κινούνται εις τό άπειρον σύμπαν. Πόσον στροβιλίζονται και άλληλοζητώνται αί αναρίθμητοι ψυχαί, αϊ όποιαι πηγάζουν άπό τήν μεγάλην ψυχήν τού κόσμου. Πίπτουν αύται άπό πλανήτου είς πλανήτην καί θρηνούν είς τήν άβυσσον τήν λησμονημένην πατρίδα.
Είναι τά δάκρυα σου, Διόνυσε.
Ω μέγα Πνεύμα, μεγάλε Έλευθερωτά, ανάλαβε τάς θυγατέρας σου είς τόν εκ φωτός άποτελούμενον κόλπον σου...."

Συνεχίζεται

Αρχική σελίδα

Περι Σεμέλης και πυρός

To παρόν blog θα φιλοξενεί πιά κειμενά μου και μόνον

όσοι θελουν βιβλία μπορούν να περάσουν στο έτερο blog

http://veritasgreek.blogspot.com/

Ετσι κι αλλιώς ήδη εχω μεταφέρει και θ΄ανεβάζω εκει πιά βιβλία

καιρος να αποκτήσει την αληθινή του υποσταση και να γίνει αυτο

που ήταν απο την αρχή προγραμματισμένο ως Blog...

Και τον εορτασμό της Κοίμησης της Παναγίας Θεοτόκου.

Αυγουστος και ο Λέων συμβολίζει την φύση του Ηλίου. Δείχνει την εξωτερίκευση, την ακτινοβολία, την ζωτικότητα τον ψυχισμό… στη μυθολογία ένα από τα σύμβολά που αντικρίζουμε είναι ο Λέοντας της Νεμέας που σκότωσε ο Ηρακλής…

Εώα επιτολή ή κυνός επιτολήν ( ανατολή ) και Σείριος και κυνικά καύματα… όπου ο  Σείριος είναι το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός και η εώα επιτολή του σ’ αυτή τη χρονική περίοδο είχε συνδεθεί στην αρχαιότητα με τα κυνικά καύματα (τα dies caniculariae των Λατίνων), δηλαδή με τις θερμότερες ημέρες του έτους, τα οποία καύματα οι αρχαίοι απέδιδαν στην επί πλέον αύξηση της θερμοκρασίας από την υποτιθέμενη προσθήκη της ακτινοβολίας του Σείριου στην ακτινοβολία του Ήλιου».    

— Μάνος Δανέζης & Στράτος Θεοδοσίου

Εχουμε δε την πρώτη μέρα του Αυγούστου την εμφάνιση νέων ηλιακών κηλίδων

Σε κάποια από τα ελληνοκεντρικά σίτε πέφτω πάνω στην απάντηση του τι εορτάζουμε τον 15 Αύγουστο και διαβάζω η γιορτή της Μαρμέρας και η εορτή της Μαρμαρηγής… μμ σκέφτομαι το θέμα πάει παραπέρα και δεν σταματάει εδώ για όσους ψάχνουν έχουμε …



ΜΑΡΜΑΡΥΓΗ … με Υ -υψιλον κι οχι με Η ήτα…
ΜΑΡΜΑΡΥΓΗ = λάμψη, ακτινοβολία, ταχεία κίνηση σώματος κλπ…

Εκ του Μαίρω = σπινθηροβολώ, λάμπω …

 Τοῦτο ἐκ τοῦ μαρμαίρω, τὸ λάμπω· μέλλοντα οὐκ ἔχει· τοῦτο
ἐκ τοῦ μαίρω κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν, οὗ παράγωγον
μαράσσω, ἐξ οὗ καὶ μάραγδος· τὸ διαυγὲς γὰρ μάραγδον ἔλεγον οἱ παλαιοί. (Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum Kallierges page 574*, line 119)

    Αἱ δὲ ἐκλάμψεις εἴρηνται παρὰ τὸ μαίρω τὸ λάμπω· ἐξ οὗ τὸ μαρμαίρω, καὶ μαρ-
μαρυγὴ, καὶ μάρμαρον· Μάρων κύριον ὄνομα. (Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum Kallierges page 77, line 37)

Μαρ-ων το κύριο όνομα αλλά και ΜΑΡ-ΗΣ πολύ κοντά στο ΜΑΡΙΑΝ,  ΜΑΡΑ, ΜΑΡΙΑ, ΜΑΡΙΟΝ, ΜΑΡΙΑΜ κλπ 

Έτσι πως να μην γιορτάζει μια ΜΑΡΙΑΜ τον Αύγουστο μια λάμπουσα , λαμπερή, μια ακτινοβολία, μια λάμψη … 
αν και συνήθως η γυναικεία φύση αντιπροσωπεύεται από τα Ύδατα  και της δίνεται συγκεκριμένη υδάτινη μορφή, αλλα αν σκεφτούμε ότι και τα Υδατα ενσαρκώνουν διαφορα νοήματα, της αδιαφοροποίητης ζωής ως προγενέστερη μορφή, ως  εκείνο που τρέχει και κυλάει, άρα ασταθές και μεταβλητό, άρα και η αρχή του οτιδήποτε υπόκειται στον πολλαπλασιασμό και τη φθορά, και ανήκει στον κόσμο που ονομάζουν οι αρχαίοι ως Υποσέληνο, από την άλλη αντιπροσωπεύει και την αρχή κάθε γονιμότητας της γονιμοποιητικής δράσης του νερού πάνω στη γή και στο χώμα. Σ' ολα αυτά αν προσθέσουμε ότι τα Υδατα συνδέονται συμβολικά με τον οριζόντιο άξονα (-) ο οποίος αντιστοιχεί στην αριστοτελική κατάσταση του «κείσθαι»  που αντιτίθεται στον κάθετο άξονα (Ι) ο οποίος αντιστοιχεί στην κατάσταση του «Εχειν» με την ειδική έννοια του στέκεσθαι κατακόρυφα. 


Αν δεχτούμε ως θετική αρχή τα Υδατα, η αρσενική αρχή συσχετίζεται συχνά με το ΠΥΡ. Η αρσενική αρχή όμως ως Πυρ εχει πολλές όψεις με την διπλή γέννηση, καθώς και αν το δούμε από την πλευρά του γήινου η του Ηφαιστειακού, αλλά και του ουράνιου πυρός με όποια μορφή κι αν αυτό εμφανίζεται.
Ειδωμένη από την πλευρά της ΦΛΟΓΑΣ που δίνει ζωή, η φωτιά χρησιμοποιήθηκε και  ως σύμβολο του θηλυκού.
Η ΑΤΑΡ, η ελληνική Εστία, η ρωμαική Vesta είναι οι προσωποιήσεις αυτής της φωτιάς/φλόγας… η Vesta είναι η Ζωντανή φλόγα λέει ο Οβίδιος αλλά συγχρόνως θεωρείται ως  το «Ζων ύδωρ»
Έτσι η Μαρε μπορεί να είναι η μεγάλη μητέρα της Θάλασσας και να συνδέεται με τα Ύδατα και με την Μεγάλη Μητέρα Θάλασσα αλλά και με την ΜΑΡΙΑ-ΜΑΡΙΑΜ κλπ με την γυναίκα της ΠυΡΑΣ ακόμα και με την Πυρρα και τον Δευκαλιώνα και την δημιουργία νέου γένους.
Άλλη απεικόνιση της φλόγας είναι η απεικόνιση του Πνεύματος με την μορφή φλόγας/ φλογών κλπ 


ΜΑΡΙΑ = 152 = ΙΛΑΡΙΑ = ΚΑΙΟΜΑΙ = ΜΑΙΡΑ
Μια Μαρία που το όνομα της ισοδύναμει με την ΚΑΥΣΗ με το κάψιμο της, μια ΣΕΜΕΛΗ
Συγχρόνως φέτος έχουμε μια εξαίρεση, λειτουργία εις την Παναγία Σουμελά – 
( Εις/Στου (όρος)  Μελά) στην Τραπεζούντα, στη Παναγία τη Συμέλα ή Σεμέλη δηλαδή έπειτα από 88 χρόνια  
 ( 88= ΝΙΚΗ = ΙΚΗΝ = ΔΙΓΕΝΕΙΑ )
Η Σεμέλη, η μητέρα του Διονύσου, κόρη του Κάδμου που όταν ζήτησε -θέλησε να ιδεί τον Δια σε όλη του τη μεγαλειότητα ΚΑΗΚΕ, κατακεραυνώθηκε από την λάμψη του για όσους δεν γνωρίζουν τον μύθο.
Κάδμῳ δ' Ἁρμονίη, θυγάτηρ χρυσῆς Ἀφροδίτης,
Ἰνὼ καὶ Σεμέλην καὶ Ἀγαυὴν καλλιπάρηον
Αὐτονόην θ', ἣν γῆμεν Ἀρισταῖος βαθυχαίτης,
γείνατο καὶ Πολύδωρον ἐυστεφάνῳ ἐνὶ Θήβῃ. (Hesiodus Epic., Theogonia
Line 976)
 Διονύσῳ μέν νυν τῷ ἐκ Σεμέλης τῆς Κάδμου λεγομένῳ γενέσθαι κατὰ χίλια ἔτεα μάλιστά ἐστι ἐς ἐμέ, Ἡρακλέϊ δὲ τῷ Ἀλκμήνης κατὰ εἰνακόσια
ἔτεα, Πανὶ δὲ τῷ [ἐκ] Πηνελόπης (ἐκ ταύτης γὰρ καὶ Ἑρμέω
λέγεται γενέσθαι ὑπὸ Ἑλλήνων ὁ Πάν) ἐλάσσω ἔτεά ἐστι
τῶν Τρωικῶν, κατὰ ὀκτακόσια μάλιστα ἐς ἐμέ.( Herodotus Hist., Historiae
Book 2, section 145, line 13)


ΣΕΜΕΛΗ= 288 = ΘΕΑΓΟΣ = ΘΕΗΓΕΝΗΣ= ΘΡΗΝΟΜΑΙ = ΝΙΚΗΣ
ΘΕΑΓΟΣ  ερμηνεία του ΘΕΟ-ΑΓΩ, φέρω τον Θεο, μεταφέρω και έχω εντός το Θεό
ΘΕΗΓΕΝΗΣ =Γεννηθείς από Θεό, από Θεού γένος
Αυτή που φέρει και έχει μέσα της το Θεό αλλά συγχρόνως γεννημένο από Θεό (θεϊκό σπέρμα) και γένος.

Όμως μια πλήρης τράπεζα ονομάζεται και ΦΑΤΝΗ ή ΣΕΜΕΛΗ αλλά εμείς την φάτνη την γνωρίζουμε από την παράθεση του Ιησού-βρέφους κατά την γέννηση του εντός της φάτνης.

Novum Testamentum, Evangelium secundum Lucam
Chapter 2, section 16, line 3

   καὶ ἦλθον σπεύσαντες καὶ
ἀνεῦρον τήν τε Μαριὰμ καὶ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ·    ἰδόντες δὲ ἐγνώρισαν περὶ τοῦ ῥήματος τοῦ λαληθέντος αὐτοῖς περὶ τοῦ παιδίου τούτου.

Φάτνη ή ΚΥΨΕΛΗ, ή Πραισέπη ή Μελίσσι ονομάζεται και το αστρικό σμήνος Μ44, γνωστό τον αστερισμό του Καρκίνου μεταξύ δύο αστέρων  του Βόρειου Ὄνου (γ΄ Καρκίνου) τὲ καὶ Νότιου Ὄνου (δ΄Καρκίνου ) μεταξὺ τῶν ὁποίων εὑρίσκεται τὸ ἀστρικὸν σμῆνος τῆς Φάτνης (Μ44).

Αγαπημένα ζώα δε του Διονύσου οι Όνοι τους οποίους καταστέρησε για να τους ευχαριστήσει  όταν έτρεψαν σε φυγήν τους γιγαντες κατά την Γιγαντομαχίαν

Ὁ Ἄρατος (2260 ἔτη πρὸ τῆς ἐποχῆς ἡμῶν), ὄπως καὶ ὁ Ἵππαρχος (130 ἔτη μετὰ τὸν Ἄρατον) τὴν ἀπεκάλουν νεφελῶδες ἄστρον. Ὁ Πτολεμαῖος (250 ἔτη μετὰ τὸν Ἵππαρχον) τὴν περιγράφει κατὰ τὰς Μαθηματικὰς Συντάξεις αὐτοῦ (γνωσταὶ καὶ ὠς "Ἀλμαγέστη") ὠς νεφέλωμα ἐπὶ τὸ τοῦ Καρκίνου στήθους, ὁ δὲ Ἠφαιστίων ὁ Θηβαῖος (1600 ἔτη πρὸ τῆς ἐποχῆς ἡμῶν) τὴν ἀναφέρει πλέον ὠς Φάτνην.

Τὰ τῶν Ὄνων τὲ καὶ Φάτνης χαρακτηριστικὰ ἐπηρεάσαν τὸν συμβολισμόν ὁλοκλήρου τοῦ Καρκίνου ἄστρου. Ἡ ὑπομονή, ἡ κτητικότης, ἡ ἀποφασιστικότης, ὄπως καὶ ἡ ἰσχυρὰ γενετήσιος ὁρμὴ τοῦ ζῳδίου ἀποτελοῦσιν ἰδιότητας προερχομένας ἀπὸ τοὺς Ὄνους τῶν Σατύρων καὶ τοῦ Διονύσου! 

Ὁ Καρκίνος συσχετίσθη μὲ τὴν τῶν Ψυχῶν Κάθοδον, ἀπό τὴν ἐποχήν ὄπου σημειοδοτοῦσε τὴν θερινήν τροπήν (ηλιοστάσιον), ἡ ὁποία θεωρεῖται Πύλη τῶν κατερχομένων πρὸς ἐνσάρκωσιν Ψυχῶν. Τὴν σήμερον ἡ Πύλη αὐτή σημειοδοτεῖται ἐκ τοῦ ἄστρου τῶν Διδύμων.

Μερικές σημειώσεις που είναι χρήσιμες 200 είναι ο αριθμός των οστών του  ανθρωπίνου σώματος και 280 είναι η μέρες της φυσιολογικής εγκυμοσύνης στα ανθρώπινα όντα δηλαδή 28χ10 δηλαδή 10 πλήρεις σεληνιακές περίοδοι των 28 ημερών. 


284 ο αριθμός του Θεού  ΘΕΟΣ = 284 = ΑΓΑΘΟΣ = ΑΓΙΟΣ = ΔΙΟΣ = ΘΕΡΜΙΟΝ
Πολύ κοντά δε στη Παναγία την Σουμελά, στην Μακεδονία αυτή τη φορά,  έχουμε ένα βουνό που στην μιά του την πλευρά γιορτάζει η Παναγία Σουμελά-Συμέλα-Σεμ-έλη (Πόντια Παναγιά) και στην άλλη του πλευρά γιορτάζει η Σελλιώτισα Παναγιά (  Παναγιά των Βλάχων του Σελλίου) των Σελλών Ελλών κλπ που η καταγωγή τους κρατά από την αρχέγονη Ελλάδα όπως αποκαλεί την Ήπειρο ο Πτολεμαίος.
Το συγκεκριμένο βουνό ονομάζεται Β-ΕΡΜΙ-ΟΝ ( υπάρχει και το αντίστοιχο VERMONT πολιτεία στην Αμερική) ή με αντιστροφή του Β σε Θ έχουμε ένα Θ-ΕΡΜΙ-ΟΝ  όπου φιλοξενεί το ΣΕΛΙ  ή εκ του ΣΕΛΑΩ = φέγγω λάμπω, ακτινοβολώ, αστράφτω κλπ...









Συνεχίζετε 


Ο ἄναξ, οὗ τὸ μαντεῖόν ἐστι τὸ ἐν Δελφοῖς, οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἀλλὰ σημαίνει...

Νέα διεύθυνση

Το Blog μεταφέρετε σε νέα διεύθυνση -


http://veritasgreek.blogspot.com/