Περί Ιδαίων δακτύλων

Οι Ιδαίοι δάκτυλοι ή Κουρήτες ή Κάβειροι είναι από τους πρώτους – όπως βλέπουμε στα παραπάνω κείμενα που συμμετέχουν στην λατρεία της Μεγάλης μητέρας θεάς ή Ιδέας μητρός Ρέας /Κυβελης και Πότνιας των θηρών/θυρών. Το Όρος Ίδη της Φρυγίας φαίνεται να πήρε τ’ όνομα του από τον γιό του Δάρδανου και της Χρύσης τον Ιδαίο. Ενώ οι Κορύβαντες της Ευβοίας που συνοδεύουν τον Διόνυσο στην εκστρατεία του φαίνεται ότι είναι συμπολεμιστές και συνοδοί του Ιδαίου μετά την αποπομπή τους από την πατρίδα.

Ίδη στα κείμενα είδαμε ότι σημαίνει μάχη

Ίδη όμως σημαίνει και το δασώδες βουνό, τον δρυμό, το δάσος αλλα και την ξυλεία.

Ιδημα είναι το όραμα

Και Ιδήμων ο οραματιστής αλλα και ο ειδήμων, ο έμπειρος και ο γνώστης.

Οι Ιδαίου δάκτυλοι λοιπόν ήταν οι διαμένοντες στην Ίδη – στο δασωμένο όρος, στον δρυμό – που χρησιμοποιούσαν την γνώση τους και την εμπειρία τους.

Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι θεωρούνται  ιερείς της Ρέας/Κυβέλης

Γιατί όμως ονομάζονται Δάκτυλοι; εκ του δεικνύω ή εκ του δράττω;

Δάκτυλοι εκ του δράκτυλοι από του δράττεσθε,  δράσσαι/ δράττω (πιάνω με το χέρι, αδράχνω, τσακώνω, αρπάζω, δράχνω, κρατώ, χουφτώνω, περιαρπάζω) αυτοί που είναι δεκτικοί (δυνάμενοι να δεχτούν, επιδεκτικοί, κατάλληλοι) αλλά και αυτοί που δεικνύουν από το δείκνυμι (δεικνύω, δείχνω, φέρνω στα φανερά, κάνω ορατό, παριστάνω (σε άγαλμα ή εικόνα) φανερώνω, γνωστοποιώ, αποδεικνύω, καταγγέλλω, οδηγώ, δείχνω σε κάποιον. Οι πρωτοπόροι στην ουσία και οι ειδήμονες που λειτούργησαν ως  διδάσκαλοι της γνώσης

Μελισσών βασιλεύς

ἐσσήν: ῆνος, ὁ, ἱερεὺς τῆς ἐν Ἐφέσῳ Ἀρτέμιδος, ὡς τὸ Λατ. rex sacrificulus, Παυσ. 8. 13, 1· παρὰ Καλλ. βασιλεύς, Ὕμν. εἰς Δία 66, πρβλ. Ἡρῳδιαν. π. μον. λέξ. 17. 6: ― κατὰ τὸ Μέγα Ἐτυμ. (383. 30), «ἐσσὴν ὁ βασιλεὺς κατ’ Ἐφεσίους ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ μελισσῶν βασιλέως» (δηλ. τῆς βασιλίσσης), ὡς εἰ ἦν συγγενὲς τῷ εσμός, καὶ δυνάμεθα νὰ προσθέσωμεν ὅτι Μέλισσα (ἴδε μέλισσα) ἦτο όνομα ἱερείας τινὸς τῆς Ἀρτέμιδος. Πρβλ. Σουΐδ. καὶ Ἡσύχ. 

Μέλισσα κόρη του Μελισσέως ενός Κορύβαντα ή  Ιδαίου Δάκτυλου. Ο δεσμός είναι σαφής με τους βασιλείς ιερείς και ιεροπράκτες. Ίσως και ο πρώτος «βασιλεύς» ιδρυτής των ιεροπραξιών και των ιερειών που φέρουν την ονομασία της Μέλισσας. Ο πατέρας της Μέλισσας της πρώτης ιέρειας που εμφανίζεται στην Κρήτη ως τροφός του θείου βρέφους.

Με το όνομα Μελισσαίος ή Μελισσεύς ή Μελισσέας  αναφέρονται οι ακόλουθοι :

α) Μελισσεύς προϊστορικός βασιλεύς της Κρήτης. Θεωρείται ως ο πατέρας της Αμάλθειας και της Μέλισσας οι οποίες ανάθρεψαν με γάλα και μέλι τον νεογέννητο υιόν του Κρόνου και της Ρέας, Δία. Για αυτό τον λόγο ο Δίας φέρει και την επίκληση και λατρεύεται στην Κρήτη ως «Μελισσαίος Ζευς»

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter mu, entry 718, line 1

*<μελίσματα>· ᾄσματα rAS

<μέλισσα>· ὀβολός, ὅς ἐστιν μέρος δραχμῆς

<Μελισσαῖος>· ὁ Ζεύς r

<μέλισσαι>· αἱ τῆς Δήμητρος μύστιδες

*<μελισσάων>· μελισσῶν (Β 87) ASn

<μελίσσειον>· τὸ σμῆνος r(p)

Εσσὴν κυρίως ὁ βασιλεὺς τῶν μελισσῶν, νῦν δὲ ὁ τῶν ἀνδρῶν.

Εκτός από τους γάλλους,  όπου γάλλοι οι ιερείς της θεάς Κυβέλης, οίτινες εώρταζον τα μυστήρια αυτής με ενθουσιαστικά άσματα και κρότον τυμπάνων και είχον ίδιον κορυφαίον ή κόλυμβους που εκτελούν και χρέη δύτη ή κολυμβητή ή κόλυμβου - όταν columba είναι η λατινική απόδοση της περιστεράς-, τους αρχέγαλλους, ζώντες εξ ελέους και εκτεμνόμενοι οι ίδιοι, εκαλούντο δε ούτως από του εν Φρυγία Γάλλου ποταμού, του οποίου το ύδωρ έλεγον ότι είχεν ενθουσιαστικήν τινα δύναμιν, ή βάβακες,  τους μητραγύρτες  ιερείς της Μεγαλης Μητέρας Θεάς Κυβέλης/ Ρέας κλπ, τους μετέπειτα αγύρτες, οι περισσότεροι ευνούχοι και  αποκόποι, που εμφανίζονται και με άλλες ονομασίες και λατρείες, πολλές από τις οποίες συγχωνεύονται με την λατρεία του Διονύσου, στα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας εμφανίζονται και οι Εσσήνες και οι Μέλισσες ιερείς και ιέρειες αντίστοιχα συνήθως της Αρτέμιδος, της Σελήνης ακόμα δε και της Ρέας, της Δήμητρας αλλα και της Κυβέλης.

Πριν περάσω στα περί εσσήνων και μελισσών  αναφέρω και μερικούς λεξάριθμους ενδεικτικούς των γάλλων ιερέων που δεν παρουσιάσθηκαν στα προηγούμενα κείμενα.

ΓΑΛΛΟΙ = 144  (144 σειρά αριθμών fibonazzi (1+1+2+3+5+8+…89 =144)

144 = ΑΗΔΟΝΙΑ (αηδονία, έλλειψη ηδονής, έλλειψη τέρψης, στέρηση κάθε ευχαρίστησης)

144  = Η ΚΑΡΔΙΑ (η καρδία),

144 = ΘΕΙΟΝ (θείον, θεία φύσις, θειότης, θεότης, θεία δύναμις, θεία πρόνοια),

144  = ΘΕΙΟΝ (θείον, χημικόν στοιχείον, θειάφι, θεϊκόν κάπνισμα ή θυμίαμα με καθαρτική δράσιν),

144 =  OΓΚΑΝ (Όγκα, η Αθηνά κατά τους Θηβαίους και τους Φοίνικες // ΑισΕΕΘ. 163, 487, 501)

Σε προηγούμενα κείμενα «περι Λάρνακος» είδαμε την ιστορία του Κύψελου που μας έδωσε και  την ονομασία της Λάρνακος - ως Κυψέλης/Κυβέλης. Αξίζει εδώ τον κόπο να υπενθυμίσω ότι στην πραγματικότητα  οι λάρνακες είναι κατ΄ ουσία κατασκευασμένες μονο από λίθο ή μάρμαρο - άλλο αν ο όρος  «λάρνακες» επικράτησε για όλες τις θήβες/θήκες, κιβώτια ξύλινα, πήλινα ή πλεκτά και τέλος μεταλλικά-.  Η ιστορία του Κύψελου μας έδωσε την σύνδεση με την λατρεία της Εφέσιας Αρτέμιδος ως Μέλισσα/Μέλιττα/Μελίτη/Μυλίττα με τους ιερείς Εσσήνες της. 

Τελετουργία και όργια μητραγυρτών απο το Χρυσό γάιδαρο ή μεταμορφώσεις του Απουλήιου

....Στα χρονια της Ρωμαικής αυτοκρατορίας φτάνουν απο διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας ιερείς νέων θεοτήτων και ιδρύουν ιερά σε διάφορες πόλης της Ιταλίας. Κάποιοι απ΄αυτους είναι  ευνούχοι και αφοσιωμένοι στην λατρείας της Μητέρας Θεάς Κυβέλης/Ρέας, αργότερα εμφανίζονται και οι μητραγύρτες ή αγύρτες ...

Όμως, αν ο αυτοευνουχισμός έχει τόσο μακρινές ρίζες, η πρακτική του ευνουχισμού ενός άνδρα από έναν άλλο άνδρα είναι ακό¬μη αρχαιότερη: Σε κάθε χώρα -όχι μόνο στη λεκάνη της Μεσογείου σε κάθε κουλτούρα και άσχετα από το ποιος έφτιαχνε τους νόμους που ρύθμιζαν τη δημόσια ζωή, τις σχέσεις εξουσίας και τους κανόνες, ο ευνούχος ήταν παρών, ένα πλάσμα που δεν ήταν ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό.
Μπορούμε να πιστέψουμε, να αμφισβητήσουμε ή να αρνηθούμε ότι ο θεός έπλασε τη γυναίκα από το πλευρό του άνδρα, όμως είναι απόλυτα σίγουρο και αναμφισβήτητο ότι τον ευνούχο τον έπλασε ο άνδρας.
Μπορεί ο Θεός να δημιούργησε τα δύο φύλα, αλλά το έκανε με ήπιο τρόπο. Ο άνδρας έφτιαξε τον ευνούχο με μια βάρβαρη μαχαιριά. Ο Θεός πρόσθεσε υλικό για να φτιάξει τον άνθρωπο με κεφάλι, κορμό, πόδια, χέρια, γεννητικά όργανα. Ο άνδρας αφαίρεσε υλικό για να φτιάξει τον ευνούχο. Ο Θεός εμφύσησε στον άνθρωπο τη ζωτική ανάσα, την ικανότητα της ζωής. Στον ευνούχο, το δημιούργημα του, ο άνδρας προσέδωσε την ανικανότητα. Ο Θεός τοποθέτησε το δημιούργημά Του στο φως, στο κέντρο ενός πανέμορφου κόσμου. Ο άνδρας δημιούργησε τον ευνούχο μέσα στο αίμα και στην πιο φρικτή οδύνη, στον εξευτελισμό και την κοινωνική απαξίωση. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο για να είναι ελεύθερος. Ο άνδρας έφτιαξε τον ευνούχο για να τον κάνει σκλάβο του.

 Δημιούργημα για να χρησιμοποιηθεί αμιγώς ως «κατοικίδιο», παρόμοιο με τον στερημένο από τη βαρβατοσύνη του ταύρο, προκειμένου να περιοριστεί στο αλέτρι, αρκετά χρησιμότερο από το σκύλο, ο οποίος υπακούει βέβαια στο σφύριγμα του κυνηγού, αλλά  δεν είναι ικανός παρά μόνο για να οσμίζεται τη λεία και να φυλάει το κοπάδι, ο ευνούχος βαδίζει από εποχή σε εποχή και από χώρα σε χώρα με το βήμα του βαρύ από τη μόνιμη πληγή που τον σακατεύει. Τα πιο αρχαία κείμενα τον αναφέρουν σαν δεδομένη και μόνιμη παρουσία σε κάθε κοινωνικό μόρφωμα. Μας διηγούνται για άνδρες και γυναίκες. Και πάντα στο πλευρό τους, νά και ο ευνούχος.
Η αναπηρία του τον καθιστά ανίκανο να διεκδικήσει τη δόξα του κυρίου και αφέντη του, ακόμη και σε εποχές όπου οι ευνούχοι ζούσαν μέσα στη λάμψη, όπως στην Κίνα της δυναστείας των Μινγκ, στην Ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στο Παλέρμο της αραβικής κυριαρχίας του 10ου αιώνα.
Παρότι «κατασκευασμένος» από τον άνδρα, ο ευνούχος των αρχαίων κειμένων παραδόξως θεωρεί ότι υπεύθυνος της τερατώδους καταγωγής του δεν είναι παρά τα χέρια της γυναίκας ευνουχίστριας. Από την αρχή ακόμη, ήταν ο άνδρας που ευνούχιζε. Κι όμως, η αρσενική φαντασία έπλασε μια μεγαλοφυή εκτροπή στην ιστορία, απαλλάσσοντας τον άνδρα από το κρίμα του εφευρέτη του ευνουχισμού.

Μητραγύρτες οι αγύρτες της μεγάλης μητρός Κυβέλης

Αγυρμός. 'Η πρώτη ήμερα των  Ελευσίνιων Μυστηρίων, επειδή κατ’ αυτήν συνέρχονται οι εορταστές(από την λέξιν άγυρις, ή όποια σημαίνει συγκέντρωσης συνάθροισης). Η ημέρα αυτή ήταν κατ’ άλλους μέν ή 5η, κατ’ άλλους δε ή 15η του μηνός Βοηδρομιώνος (περί τα τέλη του σημερινού Σεπτεμβρίου) .

Ή λέξις αγυρμός σημαίνει και τήν δι’ εράνου συλλογή χρημάτων ή ειδών (συνήθως τροφίμων). 

Η λέξις αγυρτεία είναι αρχαία ελληνική παραγομένη από τόν αιολικό τύπον «άγυρις», πού σήμαινε συνάθροισιν, αγορά ή — κατ’ άλλην εκδοχή — από το συγγενές με αυτήν ρήμα αγυρτάζω, πού σήμαινε «συνάζω χρήματα» ή και ζητώ ελεημοσύνην. 

Αρχικά εμφανίσθηκαν οι αγύρτες ως ιερείς, οι οποίοι περιερχόμενοι διαφόρους τόπους συνέλεγαν χρήματα διά την λατρεία των θεών. Κατά τούς χρόνους της ελληνικής παρακμής περιέφεραν  ξόανα (ξύλινα αγάλματα) θεών ή άλλα ιερά αντικείμενα και τα εξέθεταν εις λαϊκό προσκύνημα. Ταυτοχρόνως επωφελούντο από την συγκέντρωση του πλήθους και του προσέφεραν έναντι δήθεν αμοιβής ή εις ανταπόδοση τής συνεισφοράς των υπέρ του δήθεν ιερού σκοπού ιατρικός συμβουλές, φάρμακα, προφητείας, όχι σπανίως δε έκαμναν και καλώς προετοιμασμένα «θαύματα». Συγχρόνως απέβαλαν οι αγύρτες και τον θρησκευτικό χαρακτήρα, με τον οποίο συγκάλυπταν το επάγγελμα τους και παρουσιάζονται απλώς ως θαυματοποιοί δυνάμενοι να θεραπεύσουν διά μαγείας με βότανα ή καθ’ οιονδήποτε άλλον τρόπον κάθε ασθένεια. Από πολύ νωρίς προσέλαβε η ομηρική έκφραση «χρήματα αγυρτάζειν» δυσφημιστική σημασία, επεκτάθηκε δε υπό κακήν έννοια και ο χαρακτηρισμός «αγύρτης» διά τα κάθε είδους υποκείμενα, πού μετέρχονται τεχνάσματα αποβλέποντα εις την εξαπάτηση των αφελών προς τον σκοπό τής αργυρολογίας.

Περί ευνούχων ιερέων

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 220, line 21

<Γάλλος>: Ὁ φιλοπάτωρ Πτολεμαῖος· διὰ τὸ

φύλλοις κισσοῦ κατεστίχθαι, ὡς οἱ γάλλοι. Ἀεὶ γὰρ

ταῖς Διονυσιακαῖς τελεταῖς [κισσῷ ἐστεφανοῦντο.]

 <Γάλλος>: Ὁ τῇ μητρὶ τῶν θεῶν ὀργιαζόμενος· ὁ

ἄλλός τις γενόμενος καὶ μεταβαλὼν τὴν φύσιν ἐξ

ἀνδρῶν, καὶ οὔτε ἀνὴρ ὢν οὔτε γυνή· ἐξετέμνοντο γὰρ

οἱ τελούμενοι τῇ θεῷ. Ἢ ἀπὸ Γάλλου ποταμοῦ

τῆς Φρυγίας, παρ' ὃν ἐτελοῦντο.

Γαλλία=Γαλατία, παρά τοις αρχαίοις Έλλησιν εκαλείτο η χώρα αύτη της Ευρώπης Κελτική και Γαλλία δε ελέγετο μετά ταύτα συνήθως υπό των Ρωμαίων υπό το οποίον όνομα εννόουν ούτοι όλην την νυν ιδίως Γαλλία την αρκτικήν Ιταλίαν και μέρος της Ελβετίας

Γάλλοι=Ελέγοντο οι ιερείς της θεάς Κυβέλης, οίτινες εώρταζον τα μυστήρια αυτής με ενθουσιαστικά άσματα και κρότον τυμπάνων και είχον ίδιον κορυφαίον Αρχέγαλλον λεγόμενον, ζώντες εξ ελέους και εκτεμνόμενοι οι ίδιοι. Εκαλούντο δε ούτως από του εν Φρυγία Γάλλου ποταμού, του οποίου το ύδωρ έλεγον ότι είχεν ενθουσιαστικήν τινα δύναμιν.(Νικ. Λορέντης).

Γάλλοι=όνομα ευνούχων ιερέων της Κυβέλης εν τη αρχαία Φρυγία (Πρωΐας)

Γάλλος= Γαλάτης ο κάτοικος της Γαλλίας.

Γάλλος=Ποταμός μικρός της Βιθυνίας.

Γαλλογραικία=Γαλατία η εν Φρυγία (Στράβων)

Γάλος -Γέλας= Ποταμός Φρυγίας.

Γάλια, Γιάλια=Τοπωνύμια με πολλά ύδατα. Εις Κέρκυραν Καφέ-Γιαλί τοπωνύμιον δίπλα στη θάλασσα. Λίγα μέτρα πιο πέρα τοπωνύμιο Σπηλιά, πιο πέρα μικρό σπήλαιο που στεγάζεται η “Παναγίτσα…

Ας μην ξεχνουμε ότι το όνομα της Κυβέλης σημαίνει «ορεινή σπηλιά» και στις ευρωπαϊκές γλώσσες έχει ακόμη αυτή την έννοια. (cave =σπηλιά, υπόγειο, προφ. κέηβ, κάβ)

Περί ευνουχισμένων γάλλων ιερέων

Σ’ ένα ταξίδι  μέσα  από την μακραίωνη ιστορία μας και ακολουθώντας την ιστορική διαδρομή μέσω των αρχαίων κειμένων και των  μύθων προσπαθούμε να εξηγήσουμε μια σειρά από μυστήρια που οδήγησαν στον εκπολιτισμό της ανθρωπότητας, και είναι άμεσα συνυφασμένα με μια σειρά θρησκευτικών μυσταγωγιών.

Οι μυστηριακοί θεσμοί ωφέλησαν πολλαπλά το ανθρώπινο γένος και κατέστησαν ως δίαυλο επικοινωνίας τις αρχέγονες μυστηριακές κοινότητες είτε αυτές μυούσαν τους αμύητους στα μυστήρια είτε είχαν σχέση με φιλοσοφικές σχολές κλπ

Τα Ελληνικά μυστήρια κατέχουν μια σημαντική θέση στην ιστορία της αρχαίας Ελλάδος. Είναι αυτά που διδάσκουν την θέωση του ανθρώπου και την καταξίωση της έννοιας  άνθρωπος. Ο Πλάτων – σαφέστατα μυημένος- δηλώνει στον Φαίδωνα :

Plato Phil., Phaedo

Stephanus page 69, section c, line 5

καὶ κινδυνεύουσι καὶ οἱ τὰς τελετὰς ἡμῖν

οὗτοι καταστήσαντες οὐ φαῦλοί τινες εἶναι, ἀλλὰ τῷ ὄντι

πάλαι αἰνίττεσθαι ὅτι ὃς ἂν ἀμύητος καὶ ἀτέλεστος εἰς

Ἅιδου ἀφίκηται ἐν βορβόρῳ κείσεται, ὁ δὲ κεκαθαρμένος

τε καὶ τετελεσμένος ἐκεῖσε ἀφικόμενος μετὰ θεῶν οἰκήσει.

Και φαίνεται ότι εκείνοι οι γνωστοί οι οποίοι ίδρυσαν τα μυστήρια δεν είναι τυχαίοι, αλλά πράγματι από παλαιούς χρόνους συμβολικώς υποδηλώνουν ότι όποιος αμύητος και αμυσταγώγητος φθάνει στον Άδη θα βρίσκεται εκεί μέσα στον βόρβορο- λάσπη, αλλά όποιος (κεκαθαρμένος) καθαρός - από αμαρτίες - και μυημένος-μυσταγωγημένος φθάσει εκεί θα κατοικεί με τους θεούς

Έτσι στα  προηγούμενα κείμενα είδαμε μια σειρά από απαγορεύσεις και «αμαρτίες» καθώς και την τιμωρία στην οποία οδηγούν αυτές. Κάποιες απ΄αυτές που σήμερα θα θεωρούσαμε αμαρτίες, που ισως σήμερα δεν υφίστανται πλέον. Και  η λέξη  αμαρτία δηλώνει αυτόν που έχει πάψει να είναι άρτιος και σωστός ή ολοκληρωμένος – δες και προηγούμενα κεφάλαια –  Όμως ξεκαθαρα η αμαρτία δηλώνει την αστοχία, την αποτυχία, και το σφάλμα.

Αμαρτία είναι σκέψη, πράξη ή ενέργεια που θεωρείται παράβαση του θείου και του ηθικού νόμου, όπως αυτός παρουσιάζεται στη θρησκεία.

Το ουσιαστικό αυτό προέρχεται ετυμολογικά από το ρήμα της αρχαίας ελληνικής ἁμαρτάνω, του οποίου η σημασία είναι αποτυγχάνω τού σκοπού, αστοχώ, χάνω κάτι, πλανώμαι σε κάτι, υποπίπτω σε παράπτωμα (ετυμ.: ἁμαρτάνω < (πιθανόν) εκ του α στερητικό + μείρομαι= γίνομαι αμέτοχος).

μορτή < αρχ. < μείρομαι δηλ λαμβάνω μερίδιο, συμμετέχω, παίρνω κάτι που μου ανήκει.

ειμαρμένη < αρχ. εἱμαρμένη, θηλ. της μτχ. εἱμαρμένος, του εἵμαρται, πρκμ. του μείρομαι

Αίμα υπέρτατος χυμός κι οι απαγορεύσεις του...

Αυτά, όμως, δεν έφυγαν μάταια απ’ τα χέρια του, αφού όσες σταγόνες αίματος έπεσαν, όλες τις δέχτηκε η Γαία.
Με την πάροδο των ενιαυτών, έγιναν οι κρατερές Ερινύες
και οι μεγάλοι Γίγαντες – που λάμπουν απ’ τα όπλα τους
κ’ έχουν στα χέρια τους κοντάρια μακριά – καθώς και
οι Νύμφες, που Μελίες τις αποκαλούν επάνω στην απέραντη γη.
Ευθύς μόλις απέκοψε με τον χάλυβα τα όργανα
και τα πέταξε απ’ την στεριά στον πολυκύμαντο πόντο,
έπλεαν εκείνα για πολύ χρόνο στο πέλαγος, ενώ γύρω από
την αθάνατη σάρκα αφρός σηκωνόταν, απ’ τον οποίο
γεννήθηκε μια κόρη. Πλησίασε πρώτα στα πανίερα Κύθηρα
κ’ έπειτα από εκεί έφτασε στην θαλασσοζωσμένη Κύπρο…

Οι σταγόνες αίματος του Ουρανού θα πέσουν στην Γή που με την πάροδο του Χρόνου αυτές θα γεννήσουν τις Μελίες ή κατ΄αλλους συγγραφείς θα γεννηθούν οι Ερινύες – η Αληκτώ, η Τισιφόνη και η Μέγαιρα.

Και με την αποκοπή των αιδοίων και την πτώση τους στην θάλασσα θα γεννηθεί η Αφροδίτη.

Ερχόμαστε με το παραπάνω κειμενο να δούμε και μια ακομα «απαγόρευση» που υπήρχε παλιότερα. Με την δολοφονία το φάντασμα του σκοτωμένου πηγαίνει στη χώρα του εχθρού, για να καταδιώξει το σφαγιαστή ή δημιουργούνται οι λεγόμενες Ερινύες ή τύψεις

Οι οποίες θα τυραννήσουν τον δολοφόνο-σφαγέα. Είναι χθόνιες θεότητες που κυνηγούν όσους έχουν διαπράξει εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης. Θα ονομασθούν και  Ευμενίδες – όταν πια γίνονται προσπάθειες να εξευμενιστούν στην τραγωδία του Ορέστη.
Κατ΄ άλλους είναι η εκδίκηση που θα πάρει ο Ουρανός για τον ευνουχισμό του. Οι Ερινύες άλλοτε θεωρούνται κόρες της Γης και του Σκότους, κι άλλοτε  κόρες της Νύχτας. Ο Απολλόδωρος και ο Βιργίλιος αναφέρουν την Αληκτώ, την Μέγαιρα και την Τισιφόνη

Οι θεότητες Ερινύες οι εκδικούμενες τα κακουργήματα, η δυστυχία, η συμφορά, η καταστροφή, η αμαρτία

Αρνούμενος τη δημιουργία

Είδαμε στα προηγούμενα κείμενα την αποκοπή μέρων του (ιερού) σώματος των «Θεών» και την κρίση. Η φοβερή αγιότητα των βασιλέων-Θεών οδηγεί φυσικά στην απαγόρευση του ν΄ αγγίζει – ακόμα και άλλος θεός – τα ιερά τους πρόσωπα-εν γένει την υπόσταση τους.

Πολλές φορές υπάρχουν  απαγορεύσεις κατά τις οποίες ακόμα και οι ίδιοι οι βασιλείς-Θεοί δεν αγγίζουν σιδερένια αντικείμενα. Για αυτό αναφέρονται τα κείμενα σε “αδαμάντινη άρπη” (δρεπάνι) και σε δρεπάνι “καρχαρόδοντο”  ακόμα και  φτιαγμένο από χάλυβα κλπ.

Στην Κρήτη για παράδειγμα προσφέρονταν θυσίες, χωρίς τη χρήση σιδήρου, στον Μενέδημο – που σύμφωνα με το μύθο σκοτώθηκε από σιδερένιο αντικείμενο κατά την διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Ο άρχοντας των Πλαταιών δεν έπρεπε ν΄ αγγίζει σιδερένια αντικείμενα, παρά μόνο μια φορά κατά το μνημόσυνό για τους άντρες που έπεσαν στην μάχη των Πλαταιών,  τότε μόνο μπορούσε να φέρει και να χρησιμοποιεί σπαθί – και να θυσιάζει μ΄ αυτό έναν ταύρο.

και ο κρίνων κρίνεται

Εκτός από την περίπτωση του ‘Οσιρη-νέου Χ-Ωρου υπάρχουν και άλλες αναφορές αυτή τη φορά περί της κρίσης και του πετσοκόμματος, αν θέλετε, αιδοίων στην Ελληνική μυθολογία…και μάλιστα με άρπη - κοινώς δρεπάνη (η)

Etymologicum Genuinum, Etymologicum genuinum (ἀνάβλησις – βώτορες)
Alphabetic letter alpha, entry 1226, line 5

 <Ἅρπη> (Hes. th. 179)· ἡ δρεπάνη· παρὰ τὸ ἁρπῶ ἅρπη

γίνεται· παρὰ τὸ οἱονεὶ ἁρπάζειν ἃ διακόπτει· 

Η πιο γνωστή περίπτωση αυτή του Ουρανού, που ο γιός του Κρόνου, του αποκόπτει με διαμαντένιο δρεπάνι (αδαμάντινη άρπη) ή κατ’ άλλο συγγραφέα  δρεπάνι  με τραχιά όψη ή με δρεπάνι που φέρει τραχείς οδόντας  ((καρχαρόδοντη άρπη)  - έκοψε τα αιδοία του πατρός του, έχοντας την συμπαράσταση της μητέρας του Γαίας, γιατί   ο Ουρανό αρνήθηκε την δημιουργία και γκρέμιζε τα παιδιά του στα Τάρταρα…

Από την αποκοπή του ανδρικού  μορίου του – και την ρίψη τους στην θάλασσα θα γεννηθεί η Αφροδίτη, ενώ από το αίμα τους που τρέχει από την αποκοπή θα γεννηθούν οι Ερινύες… 

Nonnus Epic., Dionysiaca
Book 6, line 126

 “τίς προτέρην μετὰ Κύπριν ἀμερσιγάμῳ Κρόνος ἅρπῃ

μήδεα πατρὸς ἔτεμνεν, ἕως πάλιν ἀφρὸς ἐχέφρων

εἰς τόκον αὐτοτέλεστον ἄγων μορφούμενον ὕδωρ

ὁπλοτέρην ὤδινε θαλασσαίην Ἀφροδίτην;

μὴ ποταμὸς μετὰ πόντον ὁμοζήλοισι λοχείαις

κύματος αὐτογόνοιο λεχώιον ὁλκὸν ἑλίσσων

ἄλλην Κύπριν ἔτικτε, καὶ οὐχ ὑπόειξε θαλάσσῃ; 

Είμαι αγνός στο μεγάλο αυτό πέρασμα, εξαφάνισα τα ελαττώματά μου...

H λέξη κρίνω – κρίνομαι μπορεί να ερμηνευθεί και με τις παρακάτω έννοιες: χωρίζω, διαχωρίζω, ξεχωρίζω, διαλέγω, εκλέγω, διακρίνω, ανακρίνω, εξετάζω, εξηγώ, ερμηνεύω, ξεδιαλύνω, δικάζω, αποφασίζω, εγκρίνω, επιδοκιμάζω, κατακρίνω, καταδικάζω, εγκαλώ, ενάγω, μηνύω, κρίνω, θεωρώ, νομίζω, προκρίνω κλπ ..

Η Ίσις, - θεωρούσαν - ότι  συνέλαβε και γέννησε μόνη, δίχως τη συνδρομή κάποιου συζύγου ή εραστή - Σύμφωνα με μία εκδοχή του μύθου η Ίσιδα συνέλαβε τον Ώρο αιωρούμενη ως σπουργιτογέρακο πάνω από το σώμα του νεκρού συζύγου της κατά τον Άντολφ Έρμαν. Έτσι κατέστη έγκυος χωρίς τη μεσολάβηση συζύγου ή εραστή. Βλ. Κείμενα των Πυραμίδων, 154. Άβυδος και Ντεντερά (Mar. Dend. IV. 88, 90). στο Erman Ad. 1977,  A Handbook of Egyptian Religion MA: Longwood Press, Boston, 34 - εισάγοντας τον γιο της στην «οικογένεια του Όσιρι». Η δημοτικότητα του μεγάλωσε τόσο, που ο Χορ-σα-ισέτ, δηλαδή ο Ώρος, ο γιος της Ίσιδος, αρχικά μικρός θεός-Γεράκι των περιχώρων της Βουτούς, τον οποίο ονόμαζαν : Ωρος ο νεότερος για να τον διακρίνουν από τον ισχυρό ουράνιο θεό Ώρο τον πρεσβύτερο, κατέληξε να επισκιάσει όλους τους άλλους 'Ωρους και να οικειοποιηθεί όλους τους ρόλους και όλα τα σύμβολα τους. Ο περί Ίσιδος και Οσίριδος μύθος αναφέρει τα σχετικά με τη γέννηση του γιου, τον οποίο η Ίσιδα συνέλαβε από τον Όσιρι, αφού ανέστησε με μαγικά μέσα – μέσω της αναπνοής της την οποία εισήγαγε με τα φτερά της στον νεκρό Θεό τον έκανε να επιστρέψει για λίγο στη ζωή. Η Ίσιδα αιωρήθηκε υπό την μορφή σπουργιτο-γέρακου πάνω από το σώμα του συζύγου της και έμεινε έγκυος. Τραπόμενη σε φυγή κατέφυγε στα έλη του δέλτα του Νείλου και στο σημείο που στάθηκε γέννησε πρόωρα ένα αγόρι τον Χορους/Ωρο στην νησίδα Χέμμιν. (Χενομίς ή Χενιμις) – κατά τα κείμενα των πυραμίδων…

Ο Ωρος/Xορους θεωρείτε έτσι νόθος υιός –δηλαδή θεωρείτε ότι είναι γεννημένος από εξώγαμη σαρκική επαφή, ή  γεννημένος από μη νόμιμο γάμο, είναι δηλαδή μούλος, μούλικος, μπάσταρδος αλλά ταυτόχρονα μπορεί να θεωρείται ως ψεύτικος, κάλπικος, κίβδηλος ή επίπλαστος (πλαστός, ψεύτικος ή επιτηδευμένος)

Εκρίνετο τι θεός και τι άνθρωπος εν τη Μηκώνη.

Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη «ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», ενώ είναι και Κυριακή αποστολική εντολή «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος»

Κατά την «ογδόην» όμως ημέρα μετά την γέννηση εκτός από το βάφτισμα  λάμβανε μέρος το «ιατρικό» γεγονός της «Περιτομής» στα νεογέννητα αγόρια. Το πέος αποτελεί όργανο για τη συνέχεια της ζωής και εκεί πρέπει να οφείλεται και ο συσχετισμός του με την «ογδόη ημέρα». Η ογδόη ημέρα θεωρείται και πρώτη ημέρα.

«Ἔστι μέν οὖν καί αὖθις ἑβδόμη καί Σάββατον ἡ τήν κατ᾿ ἀρετήν διαδεχομένη πρακτικήν φιλοσοφίαν ἀπάθεια. Ὀγδόη δέ καί πρώτη ἐστίν, ὡς μία καί ἀκατάλυτος, ἡ μετά τήν γνωστικήν θεωρίαν ἐπιγινομένη σοφία.» «Περί διαφόρων αποριών», PG 1392-1393.

Ο Ιησούς αποδεχόμενος ολόκληρη την ανθρώπινη φύση κατά την ενσάρκωσή του, εννοείται ότι αποδέχτηκε και όλες τις διαστάσεις της κοινωνικής ζωής. Ανάμεσα σε όλες αυτές και επομένως και την περιτομή.

Βάπτισμα : τριττή κατάδυση

Σύμφωνα μάλιστα με το υπόμνημα της Μεγάλης Παρασκευής το βάπτισμα όπως και η Θεία Ευχαριστία εξέρευσαν εκ της τρωθείσης πλευράς του Ιησού Χριστού. Κατά τον Απόστολο Παύλο δόθηκε από τον Κύριο για να λυτρωθεί ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα και από τις προσωπικές αμαρτίες.

Η τριττή  (τριπλή) κατάδυση στην ορθόδοξη θεολογία συμβολίζει την τριήμερο ταφή και ανάσταση του Χριστού. Έτσι πέρα από μια τελετουργική υποδοχή των πιστών στο σώμα της εκκλησίας, πέρα από τη λήψη της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος, αποτελεί συμμετοχή στο θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Ο κάθε νεοφώτιστος με την βάπτιση αποθέτει τον Παλαιόν άνθρωπον και εξέρχεται από το μυστήριο αναγεννημένος ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ευαγγελιστή Ιωάννη^.
Σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση ο νεοφώτιστος πρέπει να καταδύεται πλήρως στο ύδωρ (τριττή κατάδυση), ενώ η δι' επιχύσεως ή ραντίσματος βάπτιση αποτελεί κακοδοξία. Το μυστήριο αυτό τελείται στις 8 ή τις 40 ημέρες από την γέννηση, ενώ υπάρχουν και ομολογίες οι οποίες δέχονται την βάπτιση μόνο μετά την ενηλικίωση. Η βάπτιση εικονίζει την έκχυση του Αγίου Πνεύματος στο βαπτιζόμενο άτομο.

Βάπτισμα  ως ένα από τα επτά τελετουργικά μυστήρια των Xριστιανικών εκκλησιών με χρήση νερού ως συμβόλου εξαγνισμού, που σηματοδοτεί την εισαγωγή του πιστού στο σώμα της εκκλησίας

Οκταγωνικά κτίρια και καθαρμοί

Γνωστά τα οκτάγωνα του Iουστινιανού  του ναού των Αγίων Σέργιου και Bάκχου. Η Εκκλησία των Αγιων Σεργίου και Βάκχου στην Κωνσταντινούπολη ιδρύθηκε από τον Ιουστινιανό, πιθανότατα στο 527 μ.Χ.


Η εκκλησία έγινε γνωστή ως «Μικρή Αγία Σοφία», επειδή οι γενικές αρχές του κτιρίου ήταν  ίδιες με αυτές της Αγίας Σοφίας. Ο καθεδρικός ναός μετατράπηκε σε τζαμί μεταξύ 1506 και 1512. Η κάτοψη βασίστηκε σε οκτάγωνο. Το κτίριο ιδρύθηκε σε μια περαιτέρω ανάδειξη αυτού του τύπου του σχεδίου ξεκινώντας από τη Συρία και την Παλαιστίνη και φτάνοντας στα δυτικά στο ναός της  Ραβέννα. Η χριστιανική αρχιτεκτονική στη Δυτική Ευρώπη ήταν έτοιμη να υιοθετήσει το οκταγωνικό σχέδιο στους ναούς της  και τα βαπτιστήρια

και ο Άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος στο Έβδομον της Kωνσταντινουπόλεως- εντελώς κατεστραμμένος σήμερα-

ο  Άγιος Bιτάλιος στην Pαβέννα
  Η Εκκλησία του Αγίου Βιτάλιου της Ραβέννας (Ιταλία) έχει ένα διπλό οκταγωνικό σχέδιο με ένα εσωτερικό και εξωτερικό κέλυφος. Η διάμετρος του τρούλου είναι δεκαεπτά μέτρα και ύψος τριάντα μέτρων. Η εκκλησία έγινε, κάπου διακόσιες πενήντα χρόνια αργότερα. 

'Εχουμε και το Xρυσό Oκτάγωνο της Aντιοχείας, κτίσμα του Mεγάλου Kωνσταντίνου (327-341).-Οκτάγωνο ή Οκταγωνική Εκκλησία λόγω της κάτοψής της. Είναι γνωστή επίσης ως Μεγάλη Εκκλησία πιθανόν λόγω του μεγέθους της και του ύψους του τρούλου της ή λόγω του ότι αποτελούσε μάλλον την κύρια εκκλησία της πόλης η συναντούμε και με την ονομασία Χρυσή Εκκλησία ή Χρυσό Οκτάγωνο λόγω της επιχρυσωμένης στέγης της 

Οκταέδρα ιερά κτίσματα και βαπτιστήρια

Το οκτάρι ως αριθμός γίνεται οκτάστερο ως απεικόνιση στο επίπεδο και στην αρχιτεκτονική αποκτά κτίσμα γύρω από την περιφέρειά του οκτάπλευρου  και μετατρέπετε  σε οκτάγωνο κτίσμα. 

Στην αρχαία Ελλάδα τώρα, αν ξεκινήσουμε από το κέντρο του Παρθενώνα και ενώσουμε κάποια σημεία, όπως το Θησείο, την Πνύκα, τη βάση του Φιλοπάππου και το κέντρο του ναού του Ολυμπίου Διός, θα σχηματιστεί ένα οκτάγωνο, του οποίου η κάθε γωνία θα είναι ακριβώς ίση με το μήκος του Παρθενώνα επί επτά.

Αργότερα συνήθως τα ιερά κτίρια, εκκλησίες και τζαμιά έχουν ως κάτοψη και σχέδιο το οκτάγωνο και το οκτάπλευρο και μάλιστα σε περιβόλους εκτός των εκκλησιών πολλές φορές βρίσκονται και οκτάπλευρα  βαπτιστήρια.

Οκτάκτινος αστήρ και ρόδακας Αφροδίτης

Όλα αυτά βέβαια με αφορμή το οχτάρι και της ιδιότητες του. Ιδιότητες που σε φυσικό και γήινο επίπεδο μεταφράζονται και ταυτίζονται με οχτάκτινα αστέρια και ρόδακες αλλα και κτίσματα τα οποία είναι συνήθως ιεροί χώροι, σήμερα εκκλησίες αλλά και ειδικότερα  βαπτιστήρια.

Ιερά οκτάεδρα βαπτιστήρια ή κολυμβήθρες – ας μην ξεχνούμε και την σύνδεση με τους δύτες-κολυμβητές, ο δε δύτης ή κολυμβητής στ' αρχαία ελληνικά λέγεται κόλυμβος, απ' όπου και η λατινική απόδοση columba της λ. περιστερά.  Κόλυμπος ή κολύμπα, στα κρητικά, λέγεται κι ο λάκκος με τα στάσιμα νερά, και Κόλυμβος, στους βυζαντινούς, η κυρία αίθουσα στις Βλαχέρνες, του Αγιάσματος ή Λούσματος, χωρίς να ξεχνάμε πως στην κολυμβήθρα του Ιησού, δηλ. στον Ιορδάνη ποταμό, έγινε η κάθοδος του Αγ. Πνεύματος «εν είδει (με τη μορφή) περιστεράς»

Ο πλανήτης Αφροδίτη γνωστός και ως Αποσπερίτης/Έσπερος και Αυγερινός ακόμα και ως Εωσφόρος- ο φέρων το φώς.

 Ως πλανήτης είναι το πιο λαμπρό αντικείμενο στον ουρανό μετά τον Ήλιο και τη Σελήνη. Είναι ορατή με γυμνό μάτι από τη Γη. Μπορεί κανείς να τη δει είτε νωρίς το πρωί, πριν την ανατολή του Ηλίου, ή λίγο μετά τη δύση του Ηλίου.