Ζεὺς Ἀρισταῖος ἐκλήθη καὶ Ἀπόλλων Ἀγρεὺς...

Οι ιστορίες με τον Αριστέα συνεχίζονται και έτσι όπως μας τις δίνουν οι συγγραφείς, συμπληρώνοντας ο ένας τις ιστορίες του άλλου μπορούμε να σχηματίσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα της προσφοράς ενός εκ των «εφευρετών» προγόνων μας του Άριστου…που κατάφερε να ξεπεράσει την θνητή του φύση και έμεινε στην μνήμη των συνανθρώπων του και μνημονεύτηκε με τις ιδιότητες και τα ονόματα των πιο γνωστών θεών. Αυτά του Δία και του Απόλλωνα.. τα υπόλοιπα στα κείμενα που ακολουθούν…

Nonnus Epic., Dionysiaca
Book 5, line 215

Κάδμος ἀμοιβαίοιο γάμου τετράζυγι παστῷ,

καὶ λέχος ἄλλο μετ' ἄλλο συνήρμοσε· δωροφόρος γὰρ

πρῶτος Ἀρισταῖος, Νόμιος καὶ ἐπώνυμος Ἀγρεύς,

αἷμα σοφοῦ Φοίβοιο καὶ εὐπαλάμοιο Κυρήνης,

Αὐτονόην ζυγίων ἀρότων νυμφεύσατο θεσμῷ·

οὐ μὲν Ἀγηνορίδης πολυφερβέος ἴδμονα τέχνης

γαμβρὸν ἔχειν ἀπέειπε, βιοσσόον υἱέα Φοίβου,

ἀλλὰ Διιπετέων ἀνέμων ζωαρκέσιν αὔραις

λοίγιον εὐνήσαντι πυρώπιδος ἀστέρα Μαίρης

παῖδα συνεκλήισε περισσονόῳ παρακοίτῃ.

καὶ γάμος ἦν πολύολβος, ἐπεὶ γέρας ἄζυγι κούρῃ

δῶκε βόας, πόρεν αἶγας, ὀρίτροφον ὤπασε ποίμνην· 

καὶ πολὺς ἀχθοφόρῳ βεβαρημένος ἐσμὸς ἀνάγκῃ

φόρτον ἐλαιήεντος ἐκούφισεν ἀμφιφορῆος,

ἕδνα γάμων, πολλὴν δὲ σοφῆς ἐκόμισσε μελίσσης

δαιδαλέην ὠδῖνα πολυτρήτοιο λοχείης.

 κεῖνος ἀνὴρ πρώτιστος ὀρίδρομος ἅλματι ταρσῶν

εὗρε φιλοσκοπέλοιο πόνον κεμαδοσσόον ἄγρης,

πῶς νοερῷ μυκτῆρι παρὰ σφυρὰ φορβάδος ὕλης

θηρὸς ἀσημάντοιο κύων μαντεύεται ὀδμήν,

ὄρθια λοξοκέλευθον ἐπὶ δρόμον οὔατα τείνων,  

καὶ δολίης δεδάηκε πολύπλοκα δίκτυα τέχνης

καὶ σταλίκων τύπον ὀρθόν, ὑπὲρ ψαμάθοιο δὲ θηρῶν

πρώιον ἀτρίπτῳ κεχαραγμένον ἴχνος ἀρούρῃ ...

καὶ ποσὶν ἐνδρομίδας θηρήτορα φῶτα διδάξας

ἄσχετον ἀίσσοντα κυνοσσόον εἰς δρόμον ἄγρης ...

πέπλα φαεινομένης ἐπιγουνίδος ἄχρι φορῆσαι,

μή ποτε θηρητῆρος ἐπειγομένου ποδὸς ὁρμὴ

ἂψ ἀνασειράζοιτο καθιεμένοιο χιτῶνος.

κεῖνος ἀνὴρ ἐνόησε πολυτρήτων στίχα σίμβλων,

πλαζομένης δ' ἔστησεν ἐρημάδος ἔργα μελίσσης,

ἥ τις ἔσω λειμῶνος ἀπ' ἄνθεος ἄνθος ἀμείβει

εἰς φυτὸν ἀγλαόκαρπον, ἐφιπταμένη δὲ κορύμβοις

χείλεσιν ἀκροτάτοισιν ἀμέλγεται ἄκρον ἐέρσης·

καὶ λινέαις ἁψῖσι πολυπλέκτοιο χιτῶνος

γυῖα περισφίγξας ὀνύχων ἄπο μέχρι κομάων ...

καὶ δολίῳ πνιγόεντι πυρὸς τεχνήμονι καπνῷ

σινομένην πρήυνεν, ὑπηνέμιον δὲ τινάσσων

πυρσὸν ἀπειλητῆρα φιλοσμήνοιο μελίσσης

δίζυγα χαλκὸν ἄειρεν, ὑπωροφίῃ δὲ λοχείῃ

βομβηδὸν κλονέοντος ἀσιγήτοιο κυδοιμοῦ  

χειρὶ πολυκροτάλῳ διδυμάονα δοῦπον ἀράσσων

φρικτὰ κορυσσομένης ἐφυλάσσετο κέντρα μελίσσης,

καὶ προταμὼν κηροῖο πολυγλώχινα καλύπτρην

ἔβλισεν αἰόλα δῶρα μελισταγέος τοκετοῖο.

πρῶτος ἐυρραθάμιγγος ἀλείφατος εὗρεν ἐέρσην,

καρπὸν ὅτε βρίθοντι ταμὼν μυλοειδέι πέτρῳ

πίονας ὑγροτόκοιο γονὰς ἔθλιψεν ἐλαίης.

καὶ σκιερῆς πολύδενδρον ὑπὸ κλέτας εὔβοτον ὕλης

εἰς ἕλος, εἰς λειμῶνα φέρων ἐδίδαξε βοτῆρας

ἠελίου φαίνοντος ἐς ἕσπερον ἄχρι νομεύειν.

πλαζομένων δ' ἀκίχητον ἀπειθέα φοιτάδι χηλῇ

ἑσπομένων βραδὺν οἶμον ὀπισθοπόρων στίχα μήλων

εἰς νομὸν ἀνθεμόεντα μιῇ ξύνωσε κελεύθῳ

αἶγα λαβὼν προκέλευθον ὁμοζήλοιο πορείης.

καὶ νομίην ἐνόησεν ὀρειάδα Πανὸς ἀοιδήν.

καὶ πυρὶ σειριάοντα κατεύνασεν ἀστέρα Μαίρης,

καὶ Διὸς Ἰκμαίοιο θυώδεα βωμὸν ἀνάψας

αἵματι ταυρείῳ γλυκερὴν ἐπεχεύατο λοιβὴν

ποικίλα φοιταλέης ἐπιβώμια δῶρα μελίσσης,

πλήσας ἁβρὰ κύπελλα μελικρήτου κυκεῶνος·  

Ζεὺς δὲ πατὴρ ἤκουσε καὶ υἱέος υἷα γεραίρων

πέμψεν ἀλεξικάκων ἀνέμων ἀντίπνοον αὔρην,

Σείριον αἰθαλόεντος ἀναστέλλων πυρετοῖο.

εἰσέτι νῦν κήρυκες Ἀρισταίοιο θυηλῆς

γαῖαν ἀναψύχουσιν Ἐτήσιαι ἐκ Διὸς αὖραι,

ὁππότε ποικιλόβοτρυς ἀέξεται οἰνὰς ὀπώρη.

Για τις θυγατέρες του επέλεξε διακεκριμένους γαμπρούς ο Κάδμος και τους πάντρεψε με τη σειρά με τέσσερα γαμήλια κρεβάτια και γάμους τον ένα μετά τόν άλλο. Πρώτος Αρισταίος με πολλά δώρα, ο Νόμιος και ο επώνυμος Αγρεύς αίμα του σοφού Φοίβου και της επιδέξιας Κυρήνης, την Αυτονόη πήρε με το θεσμό του γάμου. Ο γιος του Αγήνορα δεν αρνήθηκε για γαμπρό του να έχει τον ειδήμονα της πλουσιοπάροχη τέχνης, το γιο του Φοίβου, που σώζει τις ζωές των ανθρώπων, αλλά πάντρεψε την κόρη του με τον ευφυή σύντροφο, που κατεύνασε το θανατηφόρο άστρο της Μαίρης με τις ζωογόνες πνοές των θεϊκών ανέμων. Και ο γάμος τους ήταν ευτυχισμένος, γιατί στη νεαρή κόρη έδωσε αγελάδες ως δώρο, κατσίκες, έφερε βουνίσιο κοπάδι. Πολλά βαθιά αυλάκια ανοίχτηκαν από την πίεση των αχθοφόρων, που κουβαλούσαν αμφορείς γεμάτους λάδι, δώρα του γάμου και έφερε το μεγάλο πόνο της σοφής μέλισσας, τον περίπλοκο τοκετό που γίνεται σε πολλές κερήθρες.

 Ο άντρας εκείνος, πρώτος από όλους, αφού σκαρφάλωσε εύκολα και γρήγορα στα βουνά, ανακάλυψε τον κόπο του κυνηγιού των ζαρκαδιών που τους αρέσουν τα βράχια, για να σωθούν, πώς τα σκυλιά με τα νοερά τους ρουθούνια μαντεύουν την οσμή του κρυμμένου θηράματος στην άκρη του ζωοτρόφου δάσους και όρθια τεντώνουν τα αυτιά τους σε πολυδαίδαλο δρόμο και γνώριζε, τα πολύπλοκα δίκτυα της πονηρής τέχνης και τη σωστή θέση των κυνηγετικών πασσάλων, καθώς και πάνω στην απάτητη γη της αμμουδιάς να ξεχωρίζει το χαραγμένο πρωινό χνάρι των ζώων... και τον κάθε κυνηγό άντρα δίδαξε να δένει άρβυλα στα πόδια και να τρέχει ανεμπόδιστος στην άκρη του κυνηγιού παρακινώντας τα σκυλιά και να φοράει πέπλα που φτάνουν μέχρι το γόνατο, μήπως κάποτε το πόδι του κυνηγού, που τρέχει με ορμή, μπλεχτεί στο χιτώνα και αναποδογυρίσει. Εκείνος ο άνδρας εφηύρε τις σειρές από κατατρυπημένες κυψέλες μελισσών και έστησε ένα τόπο για τα έργα της περιπλανώμενης και ξεχασμένης μέλισσας, που μέσα στο λιβάδι από λουλούδι σε λουλούδι πηγαίνει και στα φυτά με τους όμορφους καρπούς, πετώντας μέσα από τα μπουμπούκια και με τις άκρες των χειλιών βυζαίνει το άκρο της δροσιάς.

 Και με δικτυωτό λινό, πυκνά πλεγμένο χιτώνα έσφιγγε τα μέλη του από τα νύχια ως την κορυφή και φυλαγόταν από τα φρικτά τσιμπήματα των επιτιθέμενων μελισσών και με το δολερό τέχνασμα της φωτιάς, που βγάζει πνιγηρό καπνό, καταπράυνε την καταστροφική τους ορμή, τινάζοντας πέρα-δώθε τον απειλητικό πυρσό του ενάντια στο σμήνος των μελισσών, σήκωνε και δυο χάλκινα κρόταλα, έβαζε τα χέρια του στη σοδειά της κυψέλης, χτυπώντας με τα χέρια του με θόρυβο τα δύο κρόταλά ενώ οι μέλισσες βούιζαν σε ατελείωτη ταραχή και αφαιρώντας το πολυγωνικό σκέπασμα του κεριού, μάζευε τα χρυσά δώρα της μελιστάλαχτης γέννας.  

Πρώτος βρήκε τη δροσερή σταγόνα του λαδιού, όταν έκοψε τον καρπό και γέμισε τις μυλόπετρες και σύνθλιψε το λιπαρό καρπό της γεμάτης υγρά ελιάς. Και φέρνοντας τους ανθρώπους από τις πλαγιές των βουνών με τα πολλά δέντρα στα βοσκοτόπια και τα λιβάδια και τους έδειξε πως να είναι βοσκοί από την ανατολή ως τη δύση του Ήλιου. Ένωσε σε μία πορεία τα περιπλανώμενα μοναχικά απείθαρχα πρόβατα που ακολουθούσαν με αργό βάδισμα, πηγαίνοντας εδώ κι εκεί, στέλνοντάς τα σε ανθισμένο βοσκοτόπι με οδηγό μια κατσίκα στην όμοια πορεία τους. Εφηύρε και το ορεινό ποιμενικό τραγούδι του Πάνα. Κατεύνασε το άστρο της Μαίρης, που έβγαζε φωτιά και αφού άναψε θυμίαμα στον βωμό του Δία του Ικμαΐου, έχυσε σε αίμα ταύρου γλυκιά σπονδή από τα πλούσια τεχνικά δώρα της περιπλανώμενης μέλισσας, αφού γέμισε αβρά κύπελλα με κυκεώνα ανάμεικτο με μέλι. Ο Δίας πατέρας άκουσε και για να τιμήσει το γιο του γιου του έστειλε αντίθετη αύρα που διώχνει τους κακούς ανέμους, για να ανακόψουν τον καυτό πυρετό του Σείριου. Ακόμα και τώρα σαν κήρυκες της θυσίας του Αρισταίου αναψύχουν τη γη οι Ετήσιες αύρες του Δία, όταν ο καρπός των ποικιλιών των σταφυλιών ωριμάζει.

Ο Αρισταίος (ο Άριστος ) γίνεται γαμπρός του Κάδμου και παντρεύεται την Αυτονόη (αυτήν που σκέφτεται από μόνη της ή με τον δικό της τρόπο) ένας ειδήμονας Άριστος παντρεύεται με μια γυναίκα που σκέφτεται από μόνη της. Μια έξυπνη γυναίκα με φρόνηση και σκέψη (αυτός/η+ νόος). Αυτόβουλη με σκέψη, με δικό της ιδιαίτερο τρόπο σκέψης, αν θέλετε. Ίσως εδώ ο Άριστος είναι πραγματικά παντρεμένος με την μοναδική γυναίκα που του αξίζει την Αυτόνομη και Αυτόβουλη σκέψη του- όπως ο Οδυσσέας έχει σύμβουλο του την Νόηση του/ αυτή της Θεάς Αθηνάς. Όπως και ο ίδιος είναι αυτόβουλος και αυτόνοος φωτισμένος και ειδήμονας σε ένα σωρό ευεργεσίες για τον ίδιο και τους συνανθρώπους του.

Ο Αριστεύς λοιπόν για να την αποκτήσει θα φέρει πολλά δώρα στον πατέρα της: Αγελάδες και βουνίσια κοπάδια με κατσίκια και οι υπηρέτες θα ανοίξουν βαθιά αυλάκια με τα πόδια τους πηγαινοφέρνοντας τους αμφορείς με το λάδι, με το μέλι και όλα τα δώρα του γάμου.

Ο Αριστεύς θ΄ αποκτήσει την φήμη του μεσολαβητή μεταξύ των θνητών και των θεών. Ίσως ένας ιερέας, ένας ιεράρχης που οι προσευχές του, οι σπονδές και οι θυσίες του εισακούονται από τους θεούς. Ημίθεος και ο ίδιος υιός του Φοίβου Απόλλωνα – ίσως και ιεροφάντης των μυστηρίων του,  που διώχνει τα κυνικά καύματα ή κυνικές ημέρες και φέρνει τα μελτέμια που σώζουν τις ζωές των συμπατριωτών του.

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 3, page 152, line 11
                                                          (v. 62) Οὔλιος δὲ ἀστὴρ
κατά τινας, ὥς που καὶ ἐν τοῖς ἑξῆς, ὁ τοῦ κυνός, ὡς φθοροποιὸς διὰ τὰ ὑπὸ κύνα ὀλέθρια καύματα. 

Apollonius Soph., Lexicon Homericum
Page 124, line 31
<οὔλιος ἀστήρ> ὀλέθριος καὶ χαλεπός.

Ο ίδιος ο Σείριος αστέρας  του (Μεγάλου) Κυνός φέρει την ονομασία του Ούλιου ως καταστρεπτικός/ολέθριος, γιατι είναι  αυτός που φέρει τα καταστροφικά ολέθρια καύματα αυτά που καίνε και ξεραίνουν.
Ούλιος αστέρας αυτός που είναι καταστροφικός/θανατηφόρος και βλαβερός.

Ας μην ξεχνούμε ότι το Απόλλων δηλώνει προέρχεται από το ρήμα «απόλλυμι» «απολύω» και «απόλλειν» δηλ. «σκοτώνω» «καταστρέφω» και αυτός που έχει καθαρίσει το Μαντείο των Δελφών από την Πυθώ/Πύθωνα. Είναι  ο Απόλλων που σκότωσε τον/ην Πύθω-να και τον Τιτυό με τα βέλη του. Είναι ο θεός των επιδημιών αλλά παράλληλα και ένας θεός θεραπευτής, μια που του απευθύνονταν «ικεσίες». 
Ως Ούλιος όμως είναι και ζωογόνος που λάμπει και θάλπει, αυτός που φέρει την υγεία καθώς το «ποιών ούλειν» σημαίνει το να είσαι υγιής. Είναι ένας θεός του λοιμού αλλά ταυτόχρονα και ο θεός της ιάσεως. 

Περισσότερα κι εδώ: Πύθωνος: δαιμονίου μαντικοῦ

Πύθωνα τὸν δράκοντα κατετόξευσεν

Πύθωνα τὸν δράκοντα κατετόξευσεν ΙΙ

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 1, page 535, line 2
                                                 εἰ δέ, ὡς εἴρηται, ἔθρεψεν Ἀπόλλων, 
οὐκ ἄρα μόνον ἀπόλλυσιν, ὥσπερ καὶ προδεδήλωται, ἀλλὰ καὶ μάλιστα ζωογόνος λάμπει καὶ θάλπει, ὡς οὔλιος, ὅ ἐστιν ὑγείας ποιητικός, καθὰ καὶ αὐτὸ προείρηται.

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 2, page 139, line 6          
                                                      ὅθεν καὶ Ἄρτεμις, φασίν, ἡ περιποιουμένη ὑγείαν, ὡς καὶ Ἀπόλλων οὔλιος ὁ ποιῶν οὔλειν ἤτοι ὑγιαίνειν  κατὰ τὸ «οὖλέ τε καὶ μέγα χαῖρε».

Αλλα και ως Εκήβολος – αυτός που τοξεύει μακριά με τα βέλη του (ιός = βέλος). Μια ηλιακή θεότητα εκπρόσωπος του ήλιου, αλλά και του Σειρίου αστέρα. Ενός Ήλιου που θεωρούνταν πως είναι καυτός και θανάσιμος. Έτσι απέδιδαν και τις λοιμώδεις ασθένειες στον ήλιο. Άλλο επίθετο του Απόλλωνα και το «Λοίμιος» αυτός που γινεται προξενος του λοιμού. Τα «Επικούριος» και «Αλεξίκακος» δόθηκαν στον Απόλλωνα γιατί βοηθά και προφυλάσσει και απομακρύνει διάφορες ασθένειες.

ΙΑΣΩΝ = ΑΠΟΛΛΩΝ = ΓΝΩΣΗ = ΖΩΟ-ΓΟΝΙΑΝ = 1061

Clemens Alexandrinus Theol., Stromata
Book 5, chapter 7, section 43, subsection 2, line 4

· πυρώδης γὰρ καὶ ἀναιρετικός·
αὐτίκα τὰς λοιμικὰς νόσους ἡλίῳ ἀνατιθέασιν· 

Όμοια στον ήλιο φορτώνονται όλες οι μιασματικές, νοσογόνους και ασθένειες/επιδημίες  όταν με ακράτητη και σκληρή φωτιά κατακαίει (τα πάντα) 

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 1, page 36, line 24

τὸ δὲ ἐπέκεινα ὁ ἥλιος, ὃν λοιμωδῶν νοσημάτων φασὶν αἴτιον.

Αλλά και οι άλλοι λαοί όπως οι Πέρσες θεωρούσαν ότι η λέπρα και η λεύκη πέφτει σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έκαναν κάποια αμαρτία απέναντι στον ήλιο, τον οποίο λάτρευαν ως θεό.

Ο Αριστέας είναι ο αγαπημένος υιός του πατέρα του Φοίβου Απόλλωνα που τον αποστέλλει ως φάρμακον ή ως φαρμακός ή αν θέλετε ως φαρμακο-ποιόν ή θεραπευτή. Αφού ο θεός θεωρούνταν ως ο κατεξοχήν θεός των καθαρμών. Η καθαρτήρια τελετή που τελεί ο Αριστεύς είχε ως σκοπό να εξιλεώσει τους οργισμένους δαίμονες και θεότητες και να αποτρέψει την πόλη από τις απειλούμενες συμφορές, όπως ήταν η καταστροφή της επικείμενης συγκομιδής ή κάποια ασθένεια, οι οποίες θεωρούνταν συνέπεια ανίερων πράξεων ή αδικιών των κατοίκων της πόλης, εξαιτίας των οποίων θεωρούνταν μολυσμένη. Έτσι είναι φανερή η ανάγκη των ανθρώπων να εξευμενίσουν και να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με τους θεούς και συγκεκριμένα με τον Θεό Ήλιο –Απόλλωνα που θεωρούσαν ότι τους έστελνε τις διάφορες ασθένειες και τα κυνικά καύματα στην περίπτωσή τους.

Επίσης, ο τίτλος «φαρμακοί» υπαινίσσεται ότι οι άνθρωποι αυτοί κατείχαν μαγικές ιδιότητες ως θεραπευτές και ως αντιπρόσωποι του ίδιου του Θεού.

Ο Αριστεύς με τις ικεσίες του αλλά και τις σπονδές του θα γίνει και ο αγαπημένος του ίδιου του Δία Ικμαίου-  του Δία που στέλνει την βροχή, του υγρού, του νοτερού Μεγάλου πατέρα. Το προσωνύμιο που αποδίδουν στον θεό είναι κάθε φορά υποδεικνύει και την θεϊκή του δύναμη την οποία επιθυμούσαν. Οι θεοί είναι παντοδύναμοι και άρα όλοι είναι ικανοί να θεραπεύουν. Ο Απόλλων ως θεός της μαντικής είναι κι αυτός που φέρει το χάρισμα της θεραπείας, είχε στην υπηρεσία των ιερών του θεράποντες που ήταν αφοσιωμένοι στην πρόγνωση του μέλλοντος, στους εξορκισμούς και στους θρησκευτικούς καθαρμούς. Στο πρόσωπό του συγκέντρωνε

επίσης θεραπευτικές και αποτρεπτικές ιδιότητες. Οι θεραπευτές και οι ιερείς του ήταν αυτοί που μπορούν να επικαλούνται τις θεραπευτικές ιδιότητες και δυνάμεις του θεού.

Ο Αρισταίος, είναι ένας ως άριστος κάποιος που έχει αριστεύσει, που εξέχει, υπερέχει, διαπρέπει και έχει διακριθεί.

Οι ευεργεσίες του τώρα προς τους συνανθρώπους τους με την σειρά όπως καταγράφονται από τον Νόννο.

-          Ως αγρεύς- κυνηγός τους έμαθε το κυνήγι του ζαρκαδιού καθώς σκαρφάλωνε στα όρη και στα βουνά όμως με την τέχνη της παγίδευσης με δίχτυα και  πασσάλους -για να συλλαμβάνουν  άγρια ζώα, αφού όμως πρώτα τους έμαθε να ιχνηλατούν και βρίσκουν τα σημάδια-τα ίχνη που προδίδουν την ύπαρξη ζώων.

-          Τους έμαθε να χρησιμοποιούν και να δένουν σανδάλια - αρβύλα στα πόδια τους και ειδική κοντή φορεσιά –μέχρι το γόνατο -για να μην μπλέκετε  στα πόδια τους καθώς τρέχουν.
     (Περισσότερα περι μεγάλου κυνηγού σε παλιότερα κείμενα πχ. περι του  Νεβρώδ ως αρχηγού της κυνηγετικής επιστήμης – της προσήλωσης του νού, της επιμέλειας, της γνώσης, της μάθησης, της εμπειρίας αλλά και της τέλειας γνώσης του κυνηγιού αλλά και της αμπελουργίας, της καλλιέργειας και της περιποίησης των αμπελιών κλπ  Και μπορούμε να θυμηθούμε και τον Ζαγρέα – τον μεγάλο κυνηγό την ονομασία του πρώτου Διονύσου – της Ζ-Αγρας της Θήρας ή του Ζάγρου,   οὖρος λέγεται ὁ φυλάσσων, καὶ φύλαξ, ἐκαλεῖτο δὲ ὁ Νεβρὼδ καὶ Εὐήχιος.

-          Τους έμαθε να συγκεντρώνουν τις μέλισσες σε ειδικές κυψέλες φτιαγμένες με πηλό και κατατρυπημένες για να μπορεί να την χρησιμοποιεί η μέλισσα. Επίσης να μεταφέρουν τις κυψέλες σε ανθισμένα λιβάδια και σε φυτά με που φέρνουν όμορφους καρπούς.

-          Τους δίδαξε το δικτυωτό λινό χιτώνα που φύλαγε τα μέλη τους από τα τσιμπήματα των μελισσών για να μπορούν ν΄ αφαιρούν το μέλι από τις κατασκευασμένες κυψέλες.

-          Με την βοήθεια της φωτιάς, με ειδικό πυρσό και ειδικό καπνό κάπνιζε τις μέλισσες για να τις απομακρύνει από την κυψέλη- η τεχνική του καπνίσματος των μελισσών που φτάνει μέχρι τις μέρες μας.

-          Χρησιμοποιώντας κρόταλα χάλκινα μπορούσε και απομάκρυνε τις μέλισσες για να αφαιρέσει το μέλι από την κυψέλη.

-          Τους έμαθε την τέχνη της ελαιουργίας καθώς και τους έδειξε τις μυλόπετρες για να συνθλίβουν τις ελιές και να παίρνουν την πολύτιμη σταγόνα, το λάδι.

-          Ως νομεύς (βοσκός, ποιμένας, τροφός, διανομέας )Τους έδειξε τον τρόπο έτσι ώστε να συγκεντρώνουν τα πρόβατα και τα κατσίκια, δημιουργώντας κοπάδια  και να τα οδηγούν σε μαντριά και στάνες το βράδυ, να μην τ΄ αφήνουν στην τύχη τους  ούτε τη μέρα, αλλά να τα οδηγούν σε εύφορα βοσκοτόπια για να παράγουν περισσότερο γάλα με το να βρίσκουν ευκολότερα τροφή.

-          Εφηύρε  ακόμα και το ορεινό τραγούδι του Πάνα- ας μην ξεχνάμε ότι ο Παν είναι ένας θεός των αγρών, φέρει και ο ίδιος το επίθετο «Αγρεύς», και «Λυτήριος» και είναι αυτός που στέλνει  όνειρα που σχετίζονται με θεραπείες από λοιμούς. Ο παιάν ή παιήων  αποτελεί το λατρευτικό ύμνο του Απόλλωνα.

-          Τις σπονδές με θυμίαμα αλλά και την γλυκερή σπονδή με αίμα ταύρου αναμειγνύοντας  κυκεώνα με μέλι.

Scholia In Apollonium Rhodium, Scholia in Apollonii Rhodii Argonautica (scholia vetera) Page 169, line 14

Ἀρισταῖος δὲ ἐν τῇ Κέῳ εὑρὼν τὰ μελισσουργικὰ πρῶτος

καὶ τὴν τοῦ ἐλαίου κατεργασίαν. καὶ κατακαλεσάμενος τοὺς ἐτησίας Ζεὺς Ἀρισταῖος ἐκλήθη καὶ Ἀπόλλων Ἀγρεὺς καὶ Νόμιος.

Και ο Αρισταίος στο νησί της Κέας ανακάλυψε όσα ανήκουν στην μελισσουργία και την κατεργασία του ελαίου και τον επικαλούνται και τον φωνάζουν κάθε χρόνο ως Ζεύς Αρισταίο και ορθά ονομάσθηκε και Απόλλων Αγρεύς (αγροτικός-κυνηγός ) και Νόμιος (και της βοσκής, ποιμενικός, δίκαιος, νόμιμος, έννομος)

συνεχίζετε