Ὄρνις, παρὰ τὸ ὄρω τὸ διεγείρω

‘Yει =βρέχει.

Υο (με κλειστό το στόμα) =Το ύδωρ, νερό, ύομαι =βρέχομαι.

Ύο τσακώνικα=Το ύδωρ, το υέτειον.

 Υέτιος ο Δίας, ο πρόξενος της βροχής, αυτός που φέρνει βροχή, ο όμβριος, ο βρόχινος αλλά και ο βροχερός.

Και τα δύο ονόματα των υιών της παραπέμπουν το μεν πρώτο στον Ζεύς όμβριο, ή Υέτιο ή  Υή 

 (Δίας ή Βάκχος ή Σαβάζιος, ο θεός της υγρασίας και του νερού που κάνει τη γή να καρπίζει) Mητέρα του Βάκχου ή Σαβάζιου η Σεμέλη ή Υη και οι τροφοί του οι νύμφες Υάδες αλλά και Ύειος αυτός που κυλιέται στη λάσπη, (Ησύχιος) ή στον Υετό στη βροχή και  Υάδες οι βροχερές. Ενώ ‘Υη  είναι το ένα από τα επίθετα που έχουν δωθεί στην Σεμέλη – Σελήνη.

Ύδω-ἄδω= ὑμνῶ, ὕδης (κατὰ τὸν Ἡσύχιον) ὁ συνετὸς ὁ ποιητὴς=ὁ πολυμήχανος ποιητὴς, ὁ Ὀδυσσεὺς.

Υδωρ-ούδωρ-βύδωρ-βέδυ-βοδά=λέξις ηπειρωτική. (Αθηναγόρας)

Υετός=η βροχή, Υάδες οι βροχερές

Υιάδες Αι= Νύμφαι αι αναθρέψασαι τον Βάκχον-Διόνυσον.

Υίδες=Υιών θυγατέρες (υιϊδαϊ).

Υϊδός==Ο του υιού υιός.

Υιήν=Την άμπελον, ή υιόν.

Υιικός επίθ.= Υίιος, (υιός-γιός). Υιική στοργή. Λέξη με έντονο χαρακτήρα προσωδιακό.

Υιός=Υγιός.

Υίες Αχαιών==Οι Έλληνες περιφραστικώς.

Υιωνείς=Υιών υιέες.

Υιωνοί=υιών υιοί.

Υιωνός=Ο υιός του υιού, έγγονος

 Και σε προηγούμενα κείμενα είδαμε και τον Διόνυσο να λατρεύεται  στο “Περί Ίσιδος και Οσιρίδος” του Πλουτάρχου, και να  ονομάζει τον Διόνυσο θεό πάσης υγράς φύσεως και τον ταυτίζει με τον Οσιρη και την αναβίωση και την παλιγγενεσία του … 

τὴν περιστερὰν τιμᾶν ὡς θεόν ἀπαθανατίζοντας τὴν Σεμίραμιν

Η Νινόη/ Νινευί αναφέρεται ως μια τεράστια πόλη, που έχει  το ίδιο όνομα με την αντίστοιχη ελληνική πόλη που υπάρχει και στην Καρία, γνωστή και ως Αφροδισιάς, που κατοικήθηκε από τους Πελασγούς Λέλεγες και ονομάσθηκε και Λελέγων Πόλη, αργότερα μετονομάσθηκε και Μεγάλη Πόλη. Ακόμη είδαμε ότι  το ιδεόγραμμα που αντιστοιχεί στο όνομα της πόλης, έχει τη σημασία του «Οίκου των ψαριών». Αλλα αναφέρετε και ως «πόλη Περιστερά» λόγω της Σεμιράμιδος που μεγάλωσε με τη φροντίδα των πουλιών και το όνομά της δηλώνει την ανατροφή της από των περιστερών.

Ας μην ξεχνούμε ότι η μητέρα της Σεμιράμιδος - κατά τον Διόδωρο Σικελιώτη στο έργο του Ιστορική βιβλιοθήκη, αλλά και στα Αποσπάσματα του  Κτησίας του  Κνήδιου– θεωρείτε η θεά Δερκετώ της Συρίας που φέρει πρόσωπο γυναικός και σώμα ιχθύος, λατρεύεται δε, στην μεγάλη πόλη της Ασκαλώνος και στην αντίστοιχη βαθιά και πλήρη λίμνη της που βρίθει ιχθύων, με αντίστοιχο ιερό.

εκείσε δε εστί και το άορνον στόμιον

Αδιαβηνή είναι η ευρύτερη περιοχή στην οποία, όπως φαίνεται από τα κείμενα, ανήκει και η Νινος ή Νινόη ή Νινευή, κατά την αρχαιότερη εποχή, σήμερα  δε αποτελεί περιοχή του Βόρειου Ιράκ.

Aelius Herodianus et Pseudo-Herodianus Gramm., Rhet., De prosodia catholica
Part+volume 3,1, page 332, line 23

<Ἀδιαβηνή> χώρα μέση τῶν ποταμῶν Εὐφράτου καὶ Τίγριδος,

ἥτις καὶ Μεσήνη ὠνόμασται.

Strabo Geogr., Geographica
Book 16, chapter 1, section 1, line 7

Τῇ δὲ Περσίδι καὶ τῇ Σουσιανῇ συνάπτουσιν οἱ
Ἀσσύριοι· καλοῦσι δ' οὕτω τὴν Βαβυλωνίαν καὶ πολ-
λὴν τῆς κύκλῳ γῆς, ἧς ἐν μέρει καὶ ἡ Ἀτουρία ἐστίν,
ἐν ᾗπερ ἡ Νίνος καὶ ἡ Ἀπολλωνιᾶτις καὶ Ἐλυμαῖοι καὶ
Παραιτάκαι καὶ ἡ περὶ τὸ Ζάγρον ὄρος Χαλωνῖτις καὶ
τὰ περὶ τὴν Νίνον πεδία, Δολομηνή τε καὶ Καλαχηνὴ
καὶ Χαζήνη καὶ Ἀδιαβηνή, καὶ τὰ τῆς Μεσοποταμίας
ἔθνη…

Νινόη και Ναός του Διός Βήλου κατα τον Διόδωρο Σικελιώτη

Η εκδοχή τώρα του Διόδωρου του Σικελιώτη για τον Νίνο-Νεβρωδ  και το χτίσιμο της πόλης  Νινόης /Νινευής μας δίνει πληροφορίες που ανάγονται πολύ πιο πίσω χρονολογικά καθώς χρησιμοποιεί ως πηγές του συγγραφείς που κάποιων τα κείμενα τους θωρούνται χαμένα. Τα  κείμενα αυτά που έχουν ενοποιηθεί για να δώσουν την ιστορία του η οποία συγγράφεται σε χρονικό διάστημα 30 χρόνων. Ονόμασε το έργο του Ιστορική Βιβλιοθήκη επειδή πρόκειται για την ενοποίηση των διαφόρων ιστορικών πηγών, μεταξύ των οποίων αναγνωρίζονται οι: Μανέθων, Εκαταίος Αβδηρίτης, Ηρόδοτος, Αγαθαρχίδης, Θουκυδίδης, Κτησίας, Κλείταρχος, Έφορος, Τίμαιος κ.ά.Η εκδοχή του λοιπόν για τον Νινο είναι η ακόλουθη σε συνοπτική μορφή-περίληψη του δεύτερου βιβλίου του που ολόκληρο μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Τα πολύ παλιά χρόνια, λοιπόν, στην Ασία υπήρχαν

τοπικοί βασιλιάδες, των οποίων ούτε πράξεις επίσημες

ούτε ονόματα μνημονεύονται. Ο πρώτος που καταγράφεται

από την ιστορία και μας παραδίδεται στη μνήμη, ο

Νίνος, ο βασιλιάς των Ασσυρίων, έκανε έργα μεγάλα- τα

σχετικά μ' αυτόν θα προσπαθήσουμε να γράψουμε με κάθε

λεπτομέρεια. Όντας από φύση του μαχητικός και ζηλωτής

της αρετής εξόπλισε τους πιο δυνατούς από τους νέους και

γυμνάζοντας τους επί αρκετό χρονικό διάστημα τους συνήθισε

σε κάθε κακουχία και πολεμικούς κινδύνους. Μόλις,

λοιπόν, συνέστησε αξιόμαχο στράτευμα, έκανε συμμαχία

με τον Αριαίο, τον βασιλιά της Αραβίας, χώρα που εκείνα

τα χρόνια θεωρούνταν πως είχε πληθώρα αλκίμων αντρών.

τείχη πρώτη τῇ Νινευί, μετονομάσασα ταύτην Βαβυλῶνα...

Οι πρώτες αναφορές σε λεξικά αρχαίων συγγραφέων περί της Νινόης πόλης. Εκτός της Νινόης των Ασσύριων - αργότερα Νινευής των εβραικών γραφών και προφητών -αντίστοιχη Νινόη υπάρχει και στην Καρία, γνωστή και ως Αφροδισιάς, που κατοικήθηκε από τους Πελασγούς Λέλεγες και ονομάσθηκε και Λελέγων Πόλη, αργότερα μετονομάσθηκε και Μεγάλη Πόλη.

Τι σύμπτωση δύο πόλεις με το ίδιο όνομα, μόνο που η μια θεωρείτε βασιλεύουσα πόλη των Ασσυρίων εκ του Νίνου και η έτερη πόλη Πελασγών-Λελέγων… Αναφέρεται πάντως ότι το όνομα Νινόη συνδέεται με το μυθικό Ασσύριο βασιλιά Νίνο ή Νεβρώδ και κατά δεύτερη εκδοχή ετυμολογείται από το ακκαδικό ή βαβυλωνιακό όνομα της θεάς Ιστάρ-Νι, την αντίστοιχη αιγυπτιακή θεότητα της Αφροδίτης, και το Νινόη να προήλθε από το Νινα –  αφού Νίνα είναι ένα από τα βαβυλωνιακά ονόματα της θεάς ή υποκοριστικό της Θεότητας της Ιστάρ…

  

SUDA LEXICON

N…naia: pÒlij O„nwtrîn ™n tÍ mesoga…v. Ð pol…thj Nina‹oj À NinaieÚj.

Nineu…: pÒlij. kaˆ Nineu…thj, Ð ¢pÕ tÁj aÙtÁj pÒlewj.

NinÒh: ¹ ™n Kar…v 'Afrodisi¦j o„kisqe‹sa ØpÕ Pelasgîn Lelšgwn· diÕ kaˆ

™kl»qh Lelšgwn pÒlij, met¦ d Meg£lh pÒlij. eta ¢pÕ N…nou NinÒh. ™qnikÕn

aÙtÁj Nino»thj.

N‹noj: pÒlij 'Assur…wn aÛth, ¿n œktise N‹noj, ¢n¾r Semir£midoj, ™n tÍ

'Atour…v. ™qnikÕn N…nioj. crÁsij toÚtou par¦ `HrodÒtJ ™n tù, kat¦ t¦j Nin…wn kaleomšnaj pÚlaj.

Georgius Monachus Chronogr., Chronicon (lib. 1-4)
Page 12, line 14

         ὁ δὲ Νίνος ἐπικρατὴς γενόμενος τῆς Ἀσσυρίας καὶ
κτίσας ἐν αὐτῇ πόλιν μεγίστην σφόδρα σφόδρα, πορείας ὁδὸν
ἡμερῶν τριῶν, ἣν καὶ καλέσας εἰς ὄνομα αὐτοῦ Νινευὴ πρῶτος
ἐν αὐτῇ βασιλεύει.

Περὶ Νίνου βασιλέως.

Ὁ δὲ Νῖνος ἐπικρατὴς γενόμενος τῆς Συρίας
καὶ κτίσας πόλιν μεγίστην σφόδρα, πορείας ἡμε-
ρῶν γʹ, ἣν καὶ ἐκάλεσεν εἰς ὄνομα αὐτοῦ Νι-
νευὴ, καὶ πρῶτος ἐν αὐτῇ βασιλεύει·

οὖρος λέγεται ὁ φυλάσσων, καὶ φύλαξ

Στο προηγούμενο κείμενο δόθηκε εκτός των άλλων και η σύνδεση Διονύσου/ Νεμβρώδ / Νίνου / Ωρίωνα μέσω κειμένων.

 Georgius Cedrenus Chronogr., Compendium historiarum Volume 1, page 28, line 8
Ἐγεννήθη δὲ ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ Σὴμ ἀνὴρ ὄνομα Χοῦς Αἰ-
θίοψ, ὃς ἐγέννησε τὸν Νεβρὼδ τὸν τὴν Βαβυλῶνα κτίσαντα, τὸν
καὶ Ὠρίωνα ἐπικληθέντα.

O Νεβρώδ θα ονομαστεί και Ωρ-‘Ιωνας και θα λατρευτεί και ως ο αστερισμός του Ωρ-‘Ιωνα, του διασημότερου κυνηγού στην ελληνική μυθολογία…ή αν θελετε  ως Ωραίος Έλληνας – ‘Ιωνας ή ως  Ολοκληρωμένος ή  Ακμαίος, Μεστωμένος, Όμορφος Έλληνας-‘Ιωνας.

Όμως ο Νεβρώδ – Νινος ως Ωρ-Ιωνας λαμβάνει και το όνομα του Ουρ-Ιωνα  του Ουράνιου Ιωνα / ‘Ελληνα, Ουράνιου Φύλακα ή ακόμα ακόμα και της Ουράνιας περιστεράς.

Νίνος –ου (ὁ) –Υἱός Βήλου II

Ο Νεβρώδ/Νίνος είναι όπως είδαμε σε προηγούμενα κείμενα, βάση των γραφών ο γιός του Χους/Κους/Cush κατά τας γραφάς  ή μήπως του Διός Ηλίου-Βήλου-Δήλιου ; 

Cephalion Hist., Rhet., Fragmenta Fragment 1a, line 8
  Τὸ παλαιὸν τῆς Ἀσίας ἐβασίλευσαν Ἀσσύριοι, τῶν δὲ ὁ Βήλου Νίνος.

 Pseudo-Zonaras Lexicogr., Lexicon
Alphabetic letter iota, page 1109, line 15

<Ἴνις>. παῖς νέος, βρέφος. παρὰ τὸ ἲς ἰνὸς, ἴνις·

 δύναμις γὰρ τῶν πατέρων υἱοί. ἢ παρὰ τὸ ἰαί νειν καὶ εὐφραίνειν τοὺς πατέρας. …

αλλά και κατά το Etymologicum Gudianum, (ζείδωρος – ὦμαι)
Alphabetic entry iota, page 279, line 12

<Ἲν>, εἰς τὸ ἀκτίς.

<Ἶνα>, σημαίνει δ. τὴν δύναμιν ἶν' ἀπόλεθρον ἔχοντες.

Νίνος –ου (ὁ) –Υἱός Βήλου

Κατά τον Ν. Π. Ανδριώτη στο «Ετυμολογικό λεξικό της κοινής νεοελληνικής» το νινί ή νηνί σημαίνει μικρό παιδί· παράγεται από το μεσαιωνικό νηνίον (= κούκλα), υποκοριστικό του αρχαίου ιωνικού νήνις<νεάνις, ή από το αρχαίο ίνις = γιος, νέος, παιδί, βρέφος, απόγονος, νήπιο κατά Παντελίδη  «Βυζαντινά και νεοελληνικά» ή κόρη κατά Ανδριώτη με ν προθετικό.

 Η λέξη νηνί(ο)ν (νινίον) με τη σημασία μικρό παιδί δεν είναι άγνωστη σε βυζαντινά κείμενα. Υπάρχει μάλιστα και υποκοριστικό νινίτσιν στον Πτωχοπρόδρομο

 Στο λεξικό του Δημητράκου το λήμμα νιν(ν)ί(ον) έχει τις ακόλουθες ερμηνείες: 1) νήπιο, βρέφος, 2) κούκλα, 3) το είδωλο που σχηματίζεται στην κόρη του ματιού και κατ' επέκταση η ίδια η κόρη του ματιού και 4) ο μεταξοσκώληκας.

LSJ entry

νίννη, ἡ, perh.

grandmother or mother-in-law, Demitsas Μακεδ. No.416 (Thessalonica, ii A.D.); also νίνη ib.No.415 (ibid.); cf. νέννος.

Στο “Απειρώνυμον” του Κωνσταντίνου Ζαρζαμπίδη βρίσκουμε τις παρακάτω αναγραφές

Βρέφος –ους (το;) –επίθετον Έρωτος –Επίθετον Ζαγρέως

Νίννιον –ιου (ἡ) –Ἀφιερώτρια εἰς ἱερόν Ἐλευσῖνος –Εἰς ἀγγειογραφίαν

Νιννίον –ίου (ἡ)

Νίνον –ου (ἡ)

Νίνος –ου (ὁ) –Υἱός Βήλου, βασιλέως Ἀσσυρίων, μέ σύζυγον τήν ὡραίαν Σεμίραμιν γεννᾶ Νινύαν –Μυθιστοριογράφος

Νῖνος ἤ Νίννιος –ίου (ὁ)

Αὐτὸν Νῖνον τὸν Νεβρώθ οἱ Ἀσσύριοι

Οι συγγραφείς που κατά κύριο λόγο δίνουν στοιχεία σε κείμενα τους για τον Νεβρώδ είναι κατά κύριο λόγο είναι ο Ηρόδοτος, Απολλόδωρος, ο Κτησίας, ο Στράβων στα Γεωγραφικά του αλλά και  ο Διόδωρος ο Σικελιώτης με την «Ιστορική Βιβλιοθήκη» του. Ο Διόδωρος για το έργο του αντλεί στοιχεία και ενοποιεί στην ουσία διάφορες ιστορικές πηγές μεταξύ των οποίων και ιστορικούς όπως ο Μανέθων, Εκαταίος Αβδηρίτης, Ηρόδοτος, Αγαθαρχίδης, Θουκυδίδης, Κτησίας, Κλείταρχος, Έφορος, Τίμαιος κ.ά. Το έργο του το δεύτερο βιβλίο του – για τον Νεβρώδ και τη Βαβυλώνα-  μπορείτε να το βρείτε στο εδώ 

Το έργο του Ησιόδου εδώ 
Η βιβλιοθήκη του Απολλόδωρου εδώσε δύο τόμους εδώ και εδώ

Οι βυζαντινοί χρονικογράφοι έπονται και δίνουν τις δικές τους εκδοχές όπως θα δούμε παρακάτω…

Apollodorus Gramm., Fragmenta
Fragment 68, line 2

 Chron. Paschale:
Αὐτὸν Νῖνον τὸν Νεβρώθ οἱ Ἀσσύριοι προσηγόρευσαν·

«Οὗτος διδάσκει Ἀσσυρίους σέβειν τὸ πῦρ.

Ο Νεβρώδ  είναι αυτός που ονομάζετε/προσφωνείτε/αποκαλείτε από τους Ασσύριους Νίνος. Είναι αυτός που διδάσκει τους Ασσύριους να σέβονται /τιμούν /λατρεύουν το πυρ δηλ.  την φωτιά, αλλά η ερμηνεία του πυρός θα μπορούσε να είναι για τον ήλιο, το φως της δάδας, τη φωτιά του κεραυνού, τη φωτιά της θυσίας, τον κεραυνό, την γενναιότητα, την σφοδρότητα.

.

Claudius Ptolemaeus Math., Geographia (lib. 4-8)
Book 8, chapter 21, section 3, line 2

Τῶν οὖν ἐν τῇ <Ἀσσυρίᾳ>
διασήμων πόλεων ἡ μὲν <Νῖνος> ἡ καὶ <Νινευῒ>

Μικρή σύνοψη κειμένων

Μέχρι τώρα έχω δώσει στοιχεία ταύτισης του Διόνυσου με τον Νεβρώδ-Νimrod καθώς αυτά προκύπτουν από μια σειρά αρχαίων κειμένων.

Τα κείμενα ήδη υπάρχουν αναρτημένα σε μια σειρά προηγούμενων αναγραφών-κειμένων και είναι στην διάθεση του καθενός να τα διαβάσει…

Θα συνεχίσω με την σύνδεση του Νεβρώδ-Νimrod και την ταύτιση του με τον Νίνο τον πρώτο Ασσύριο βασιλέα, σύζυγο της Σεμιράμιδος της πρώτης βασίλισσας  -λίγα συνοπτικά στοιχεία για να θυμηθούμε  την Πυργοφορούσα θεά δεν είναι άλλη από την Ρέα ή Σεμιράμιδα,  γνωστή κι ως Shamiram στα αραμαϊκά. Πολλές ιστορίες υπάρχουν γύρω από την προσωπικότητά της, ενώ έχουν γίνει προσπάθειες ταύτισής της με αληθινά πρόσωπα. Το όνομα "Σεμίραμις" είναι εξελληνισμένη μορφή του ακκαδικού ονόματος "Sammur-amat", που σημαίνει "δώρο της θάλασσας". Μια πρώτη αναφορά για όσους δεν γνωρίζουν την Σεμίραμις. Η Σεμίραμις μετά το θάνατο του Νίνου, βασίλισσα πια  ηγήθηκε πολλών νικηφόρων πολέμων, ενώ μαζί με το Βήλο φέρεται σαν ιδρύτρια τής Βαβυλώνας, την οποία έκτισε επί σχεδίου μεγαλύτερου τής Νινευή (Στράβων C 84).

Οι συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης προσπαθούν να εντάξουν χρονολογικά, βάσει της δικής τους χρονολόγησης, έτσι ώστε να εντοπισθεί στην ιστορία η δημιουργία τής Νινευή η οποία αποδίδεται στον σύζυγο τής Σεμίραμης. Σ΄ αυτά τα κείμενα ο Νεβρώδ ταυτίζετε με τον Ασσούρ της Γένεσης και θεωρείτε ο πρωτεργάτης, εμπνευστής στο χτίσιμο τής Βαβυλώνας.

Στον σύζυγο της Σεμιράμιδος Nimrud/Νεμρωδ δόθηκε ο τίτλος Βάαλ (του Κυρίου) και η Σεμίραμιδα ήταν η Baalti όπως λέμε σήμερα η Κυρία μου ή Δέσποινά μου  (My Lady). Η λατινική ονομασία για το «Κυρία μου» είναι Mea Domina η οποία με τη μορφή των αλλοιωμένων Ιταλικών έγινε Madonna. Ο Nimrud/Νεμρώδ είχε εκπροσωπηθεί στο διπλό ρόλο του Θεού Πατρός και του Νίνου ή Νινία,  γιου τους με τη Σεμιράμιδα ενώ το ότι εκείνη κρατά το κλάδο της ελιάς ήταν σύμβολο του απογόνου που παράγεται μέσω «παρθενογένεσης» ή και της δημιουργίας ως «συνέχειας»  εκ του ιδίου δέντρου ζωής.

Διόνυσον νεβρώδεα, νεβριδόπεπλον ΙΙ

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter epsilon, entry 1910, line 1

<ἐλαφίαι>· οἱ τῶν ἐλάφων ἀστράγαλοι (Eupol.)
<ἐλαφίνης>· νεβρός
<ἐλάφιον>· κώνειον
*<ἐλαφηβόλος>· κυνηγός.

<ἐλαφηβόλος>· κυνηγός. APvgn ἀπὸ εἴδους ἑνὸς τῶν κυνηγου-

 μένων (Σ 319)

<ἐλαφοβοσκός>· εἶδος βοτάνης

<ἐλαφογενές>· τῆς ἐλάφου ὁ μυελός

<ἔλαφον κεραόν>· ἄῤῥενα. ὁ γὰρ ἄῤῥην ἔχει κέρατα (Γ 24)

<ἔλαφος>· νεβρός

<ἐλάφου πηρίς>· οὗτος δοκεῖ βρωθεὶς πρὸς συνουσίαν ἁρμόζειν

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)

<Ἑλλοί>· Ἕλληνες οἱ ἐν Δωδώνῃ S καὶ οἱ ἱερεῖς (Π 234 v. l.)

<ἐλλόμενα>· περικλειόμενα

<ἐλλόν>· ἀγαθόν. γλαυκόν. χαροπόν. ἐνθαλάττιον. ταχύ. ἄφωνον.

 ὑγρόν. ἔλαφον νεογνόν (τ 228)

<ἔλλοπες>· ἐλλείποντες τῆς ὀπός, τουτέστιν ἄφθογγοι, ἄφωνοι

 <καὶ οἱ λεπιδωτοί.> καὶ δασεῖς. καὶ τραχεῖς. καὶ ποικίλοι  

<ἐλλόπιδας>· ἡ λέξις παρὰ Κρατίνῳ (fr. 408). γέγονε δὲ παρὰ

 τοὺς <ἐλλούς>, καὶ λέγει κοινῶς τοὺς νεβροὺς καὶ τοὺς στρου-

 θούς· ἢ νεοττοὺς ὄφεως ἀπὸ τοῦ ἅλλεσθαι

<Ἐλλοπιεῖς>· [ἄφωνοι. καὶ οἱ λεπιδωτοί]

 [<ἐλλοπίς>· εὐόφθαλμος. χαροπή]

<Ἐλλοπιῆες>· οἱ νῦν Ὠρεῖται, παρὰ Χαλκιδεῦσιν

†<ἐλλοπῶ>· ἀγαθήν

<ἐλόωσιν>· ἐλάσωσιν (Ν 315)

<ἐλλός>· τὸ ἔκγονον τῆς ἐλάφου νεογνόν, ὁ νεβρός (τ 228), καὶ

 Δωδωναῖος. καὶ ὁ ἐνθαλάττιος

…

Διόνυσον νεβρώδεα, νεβριδόπεπλον ...

Στην Ελληνική ανθολογία  όπως ονομάζεται από τους μελετητές  όπου υπάρχουν καταγεγγραμμένα επιγραμμάτα και ποιημάτα αρχαίων κλασσικών Ελλήνων και βυζαντινών ποιητών από τον 7ο π.Χ. μέχρι τον 10ο ή και το 12ο μ.Χ. αιώνα και σ’ έναν Αδέσποτο Ύμνο του Διονύσου, διάβαζουμε δύο επίθετα του που θα μας απασχολήσουν στην παρακάτω ανάρτηση. Νεβρωδέας και Νεβριδόπεπλος –δίδω ολόκληρο τον ύμνο παρακάτω :

Anthologia Graeca, Anthologia Graeca
Book 9, epigram 524, line 14

Αδέσποτον

Ύμνος εις Διόνυσος

Μέλπωμεν βασιλήα φιλεύιον, ειραφιώτην,
αβροκόμην, αγροίκον, αοίδιμον, αγλαόμορφον,
Βοιωτόν, βρόμιον, βακχεύτορα, βοτρυοχαίτην,
γηθόσυνον, γονόεντα, γιγαντολέτην, γελόωντα,
Διογενῆ, δίγονον, διθυραμβογενῆ, Διόνυσον,
Εὔιον, εὐχαίτην, εὐάμπελον, ἐγρεσίκωμον,
ζηλαῖον, ζάχολον, ζηλήμονα, ζηλοδοτῆρα,
ἤπιον, ἡδυπότην, ἡδύθροον, ἠπεροπῆα,
θυρσοφόρον, Θρήικα, θιασώτην, θυμολέοντα,
Ἰνδολέτην, ἱμερτόν, ἰοπλόκον, ἰραφιώτην,
κωμαστήν, κεραόν, κισσοστέφανον, κελαδεινόν,
Λυδόν, ληναῖον, λαθικηδέα, λυσιμέριμνον,
μύστην, μαινόλιον, μεθυδώτην, μυριόμορφον,
νυκτέλιον, νόμιον, νεβρώδεα, νεβριδόπεπλον,
ξυστοβόλον, ξυνόν, ξενοδώτην, ξανθοκάρηνον,
ὀργίλον, ὀβριμόθυμον, ὀρέσκιον, οὐρεσιφοίτην,
πουλυπότην, πλαγκτῆρα, πολυστέφανον, πολύκωμον,
ῥηξίνοον, ῥαδινόν, ῥικνώδεα, ῥηνοφορῆα,
σκιρτητήν, Σάτυρον, Σεμεληγενέτην, Σεμελῆα,
τερπνόν, ταυρωπόν, Τυρρηνολέτην, ταχύμηνιν,
ὑπνοφόβην, ὑγρόν, ὑμενήιον, ὑλήεντα,
φηρομανῆ, φρικτόν, φιλομειδέα, φοιταλιώτην,
χρυσόκερων, χαρίεντα, χαλίφρονα, χρυσεομίτρην,

ψυχοπλανή, ψεύστην, ψοφομηδέα, ψυχοδέκτην,
ώριον, ωμηστήν, ωρείτροφον, ωρεσίδουπον.
μέλπωμεν βασιλήα φιλεύιον, ειραφιώτην.)

Μερικές αναγραφές σε λεξικά για να δούμε  τις ερμηνείες που δίδονται για τον νεβρό.

γίγαντες οἱ ἀπ' αἰῶνος, οἱ ἄνθρωποι οἱ [ὀνο]μαστοί

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum

Kallierges page 391, line 15

 <Εὔϊος> καὶ <εὔσιος>: Ὁ Διόνυσος· καὶ τὸ εἰς

αὐτὸν ἐπίφθεγμα, Εὖσοι καὶ Εὖοἱ, κατὰ Λάκωνας·

Δωρικῇ γὰρ διαλέκτῳ μεταγενεστέρᾳ κατ' ἔνδειαν

τοῦ σ φασὶ γεγενῆσθαι εὔϊος· καὶ Εὖοἱ καὶ Εὐάν.

Commentaria In Dionysii Thracis Artem Grammaticam, Scholia Marciana (partim excerpta ex Heliodoro, Tryphone, Diomede, Stephano, Georgio Choerobosco, Gregorio Corint Page 433, line 34

Καὶ πάλιν θειασμοῦ λέγεται ἐπιρρήματα, ἃ θειάζοντές τινες καὶ κά-

τοχοι τῷ Διονύσῳ γινόμενοι, τουτέστιν ἐμφορούμενοι ὑπὸ <σφοδροῦ>

τινος πνεύματος, ἐπιφθέγγονται καὶ λέγουσιν εὔἁν εὐοἵ· ταῦτα οὖν 

ἐστι τοῦ Διονύσου, ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς μανίας ἐστὶ ποιητής, καὶ ταῦτα

<τὰ> ἐπιφθέγματα ὑπὸ τῶν μυστῶν πρὸς αὐτὸν λέγεται.

Ως Εὔϊος αλλα  καὶ <Εὔσιος επίθετο του Διονύσου αλλά και επίφθεγμα  Ευσοί και Ευοί, κατά τους Λάκωνες,  στην Σπάρτη ονομάζετε ο θεός.

ἐκαλεῖτο δὲ ὁ Νεβρὼδ καὶ Εὐήχιος.

Ο Νεβρώδ είναι - όπως φαίνεται από τα βυζαντινά κείμενα – αυτός που έκτισε την Πόλη  της Βαβυλώνας ή από  τους πρώτους δημιουργούς-οικιστές της.

Έμαθε στον λαό του και στους  πολίτες να κυνηγούν και τους δίδαξε την αστρονομία και την αστρολογία, τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων - άστρων.

Γίγαντα τον ονομάζει ο Ιωάννης Μαλαλάς όπως κι άλλοι χρονογράφοι και βυζαντινοί συγγραφείς.

Κυνηγός μέγας και μάγος, που τους γνώρισε την τέχνη της επιβίωσης μέσω της Θήρας, του κυνηγιού και του πολέμου αλλά και την μαγεία-  όπου μαγεία όμως η μαγική τέχνη ή παιδεία και η θεολατρεία των μάγων της Περσίας, η φαρμακεία και η γνώση των επικλήσεων.  Μάγος ο ιερεύς των Περσών, ο μάντης και ο γόης, ο μαγικός και ο μαγευτικός που επρώτευσε στους Πέρσες.

Άρα ο μεγάλος  πολεμιστής/κυνηγός/βασιλεύς αλλά και ο μέγας ιερέας – θρησκευτικός  ηγέτης που συνδύαζε την πολεμική τέχνη του κυνηγού – αρχιστρατήγου και βασιλέα καθώς και τις γνώσεις  ενός Μάγου-Ιεροφάντη - θρησκευτικού ηγέτη.

Joannes Malalas Chronogr., Chronologica Page 17, line 1

Ἐν δὲ τοῖς προειρημένοις χρόνοις γέγονέ τις γίγας, τοὔνομα 

Νεβρώδ, υἱὸς Χοῦς τοῦ Αἰθίοπος, ἐκ φυλῆς Χάμ, ὃς κτίσας

τὴν Βαβυλῶνα πόλιν καὶ πρῶτος καταδείξας κυνηγίαν καὶ μα-

γείαν Περσῶν ἐπρώτευσε, διδάξας αὐτοὺς ἀστρονομίαν καὶ

ἀστρολογίαν, τῇ οὐρανίῳ κινήσει τὰ περὶ τοὺς τικτομένους πάντα

δῆθεν σημαίνοντα· ἀφ' ὧν Ἕλληνες τὴν γενεθλιαλογίαν μαθόν-

τες ἤρξαντο τοὺς γενομένους ὑπὸ τὴν τῶν ἄστρων κίνησιν διαφέρειν.

Νεβρώδ γίγας κυνηγός ...

Η ‘Ελικα  ή Ελιξ ή Κισσός υπάρχει κι ακόμα μία λέξη που δηλώνει πολύ συχνά τον νέο κλάδο ή το βλαστάρι με την έννοια του νέου γόνου σε πάμπολα αρχαία κείμενα. Αυτή είναι η έννοια και του‘Ερνου που ερμηνεύεται ως βλαστάρι, βλαστός, εκβλάστημα, ξεμασκαλίδι, παιδί, απόγονος, γέννημα, γέννα, γόνος.

Μπορώ κάλλιστα ν’ αναφέρω και τον χρυσό κλώνο ή έρνο που περιγράφετε στην Αινειάδα του Βιργιλίου Βιβλίον έκτον (Παρότι η κτίση της Ρώμης από τον Αινεία ή από άμεσο απόγονό του δεν συμφωνεί ούτε χρονολογικά ώστε να υπάρχει στοιχειώδης αληθοφάνεια, ο μύθος έδωσε την αφορμή για να γράψει ο Βιργίλιος το σημαντικότερο έπος που γράφτηκε ποτέ στη λατινική γλώσσα, την «Αινειάδα», κατά μίμηση της ομηρικής Ιλιάδας, η οποία διηγείται με περισσότερες λεπτομέρειες τις περιπέτειες του Αινεία )

..Λήθει πυκνοκόμω επί δέντρω χρύσεον έρνος…

Παρακάτω δίδω την μετάφραση εκ του λατινικού κειμένου. Ο Αινείας κατεβαίνει στον Άδη μετά από την επαφή του με την Σίβυλλα που τον προτρέπει να θάψει πρώτα τον άταφον φίλο του και κατόπιν μετα απο θυσία να αποδρέψει τον χρυσόν κλώνον και να τον προσφέρει στην Περσεφόνη. Μετά την ταφή του Μισηνού εμφανίζονται δύο περιστερές που οδηγούν, τον Αινεία, μέσω της βραδείας πτήσεώς τους στο δάσος όπου ανεβρίσκει και αποσπά τον χρυσόν κλάδον. Πετώντας πάνω από την 'Αορνον λίμνη της Αβερνης- ‘Αβερνου (άορνος (αρχικά α ϝ ορνος) 

Εις πυκνής (φυλλωσιάς) δένδρον κρύπτεται κλώνος χρυσούς και κατά τά φύλλα και κατά τό λυγηρόν στέλεχος, αφιερωμένος εις τήν καταχθόνιον "Ηραν τούτον καλύπτει όλον τό άλσος και αί σκιαί (τόν) κλείνουν εις τάς σκοτεινάς κοιλάδας.

Άλλά δέν δίδεται (ή άδεια) νά εισέλθει (κα­νείς) Από τα βάθη ( τά μυστικά τής γής), πριν ή άποδρέψη τις άπό τό δένδρον τόν χρυσόκομον κλάδον.

Τούτο ώρισεν ή ωραία Περσεφόνη νά προσ­φέρεται εις αυτήν ώς δώρόν της. 'Αφού άποσπασθή ό πρώτος (κλώνος), δέν παραλείπει (νά βλάστηση) δεύτερος χρυσούς, και ό κλάδος νά φυλλοφορή εκ του ομοίου μετάλ­λου.

Λοιπόν, ανίχνευε διά των οφθαλμών (σου) υψηλά και αφού (τόν) άνευρης, κόψε (αυτόν) διά τής χειρός διότι, κατά το έθιμον θα άκολουθήση ό ίδιος (ό κλάδος) εκουσίως και ευ­κόλως (τήν χείρα σου), εάν τα πεπρωμένα σε καλούν (εις τόν 'Αδην)· άλλως ούτε μέ όλας σου τάς δυνάμεις θά δυνηθής νά (τόν) νικήσης ούτε διά του σκληρού σιδήρου να τον απόσπασης…..

…..…

Μόλις είχεν είπει αυτά, οπότε πετώσαι αιφνι­δίως εις τον ουρανόν δύο περιστεραί ήλθον κάτω άπό τούς οφθαλμούς του ανδρός, και κάθισαν είς τό χλοερόν έδαφος. Τότε ό μέγιστος ήρως ανεγνώρισε τά μητρικά (του) πτηνά και ικετεύει μέ χαράν :

«Ή, εάν ύπάρχη κάπου οδός, ας είσθε οδη­γοί (μου) και την πορείαν κατευθύνατε διά των αύρων πρός τά δάση, όπου ό πλούσιος ( : τιμαλφής) κλάδος σκιάζει τό παχύ χώ­μα.

Και σύ, ώ θεία μήτερ, μή άποστής (άπ'  έμού)-είς τήν αβεβαιότητα (μου)». "Ετοι αφού είπεν έπέσχε τά βήματα ( = έσταμάτησε) παρατηρών ποία σημεία φέρουν, πού τείνουν νά κατευθυνθούν.

Έκείναι βόσκουσαι έπροχώρουν μέ πτήσιν τόσον μόνον, όσον θά ήδύναντο νά (τάς) παρατηρούν διά τής όξύτητός (των) οί οφ­θαλμοί των άκολουθούντων (Αίνειου κ.λπ.).

Άπ' έδώ, όταν ήλθον παρά τό στενόν του βα­ρέως δύσοσμου 'Αόρνου, ανυψώνονται ταχέ­ως και αφού ώλίσθησαν διά μέσου του καθα­ρού άέρος, κάθηνται επάνω είς τό δίδυμον δένδρον, τήν ποθητήν (διά τόν Αινείαν) θέσιν, άπό όπου άνέλαμψε διά μέσου των κλάδων ή δίχρωμος στίλβη του χρυσού.

"Οπως συνήθως ζει εις τα δάση κατά το χειμερινόν ψύχος ό Ιξός με νέον φύλλωμα, τό

όποιον δεν άναβλαστάνει τό δένδρον του,και μέ κροκόχρουν καρπόν περιβάλλει τούς

στρογγυλούς κορμούς, τοιαύτη ήτο ή όψις του χρυσού του φέροντος φύλλα έπί τής σκιερας πρίνου, έτσι έκροτάλιζον τά πέταλα του χρυσού ένεκα του ελαφρού ανέμου.

Αμέσως ο Αινείας αρπάζει και απλήστως αποσπά τον αργοκίνητον (κλάδον) και υπο την στέγην της μάντιδος Σιβύλλης φέρει…

  Βέβαια το κόψιμο του χρυσού κλώνου/κλαδιού/έρνου και η μορφή που έχει η λατρεία του, την αποκοπή του, κατόπιν θυσίας, από το ιερό δέντρο και η προσφορά του στην Περσεφόνη,  αποτελούν ένα αξιοσημείωτο κείμενο πάνω στο οποίο ο Sir James George Frazer βασίστηκε για να συγγράψει το γνωστό του έργο τον «Χρυσό κλώνο».

Σε διάφορες άλλες εκδοχές μιλάμε για το κόψιμο των χρυσών μήλων των Εσπερίδων, για το κόψιμο του απαγορευμένου καρπού από την Εύα στον παράδεισο και μια σειρά άλλων κατάλληλα διαμορφωμένων κειμένων ανάλογα με τις παραλλαγές που έχουν διασωθεί κατά καιρούς από διάφορους συγγραφείς.

Μερικοί ενδεικτικοί λεξάριθμοι περί έρνου …

ΕΡΝΟΣ = 425 = ΓΟΝΑΤΑ (ο κόμπος του κλαδιού, ο ρόζος ) αλλά και το γόνατο, γόννα, γόνυ και γόνος, γένος καταγωγή, γέννημα, τέκνο, απόγονος, μικρός βλαστός κλπ – Ο εν γόνασιν  θεωρείτε ο αστερισμός του Ηρακλής  που σε απεικονίσεις φέρει και τα χρυσά μήλα των εσπερίδων  – ενώ στην Φοινίκη ταυτίζεται με τον θαλάσσιο Θεό Μελκάρθ και με την ελληνορωμαική ταύτιση του με τον ομοηχο Μελικέρτη-Παλαίμονα.

  

Eratosthenes et Eratosthenica Philol., Catasterismi Chapter 1, section 4, line 1

Τοῦ ἐν γόνασιν.

 Οὗτος, φασίν, Ἡρακλῆς ἐστιν ὁ ἐπὶ τοῦ Ὄφεως βε-

βηκώς· ἐναργῶς δὲ ἕστηκε τό τε ῥόπαλον ἀνατετακὼς

καὶ τὴν λεοντῆν περιειλημένος· λέγεται δέ, ὅτε

ἐπὶ τὰ χρύσεα μῆλα ἐπορεύθη, τὸν ὄφιν τὸν τεταγμέ-

νον φύλακα ἀνελεῖν· ἦν δὲ ὑπὸ Ἥρας δι' αὐτὸ τοῦτο

τεταγμένος ὅπως ἀνταγωνίσηται τῷ Ἡρακλεῖ· ὅθεν

ἐπιτελεσθέντος τοῦ ἔργου μετὰ <μεγίστου> κινδύνου

ἄξιον ὁ Ζεὺς κρίνας τὸν ἆθλον μνήμης ἐν τοῖς ἄστροις

ἔθηκε τὸ εἴδωλον· ἔστι δὲ ὁ μὲν ὄφις μετέωρον ἔχων

τὴν κεφαλήν, ὁ δ' ἐπιβεβηκὼς αὐτῷ καθεικὼς τὸ ἓν

γόνυ, τῷ δ' ἑτέρῳ ποδὶ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν ἐπιβαίνων,  

τὴν δὲ δεξιὰν χεῖρα ἐκτείνων, ἐν ᾗ τὸ ῥόπαλον, ὡς

παίσων, τῇ δ' εὐωνύμῳ χειρὶ τὴν λεοντῆν περιβεβλημένος.

= ΔΙΑΚΟΝΟΣ – υπηρέτης, θεράπων, άγγελος, αγγελιοφόρος, υπηρέτης της εκκλησίας κλπ

 = ΔΙΚΤΑΙΟΙ = ΕΖΗΣΕΣ = ΘΝΗΤΗΝ =

= ΘΥΙΑΔΑ – Θυία εορτή του Διονύσου στην Ηλεία, Θυιάς η μαινάδα, η αγριογυναίκα, η δαιμονισμένη, ή ακόμα ακόμα και η ερωτομανής…

 = ΙΕΡΟΠΟΙΟΙ – εκλεγμένοι επιστάτες που φροντίζουν την ποιότητα των θυμάτων και τις ιερές τελετές…

 = ΙΕΡΑΠΟΛΙΝ – Ιεραπολέω είμαι πρωθιερέας, ο πρώτος τον ιερέων,  η ιερά Πόλην (αρχαία ελληνική πόλη της Φρυγίας )

= ΙΣΙΔΑΣ – Ισιδα η Αιγυπτιακή θέα περί ταυτίσεων της με ελληνικές θέες δες παλαιότερα κείμενα.

= ΜΕΡΟΠΙΟΝ (μέροπες οι άνθρωποι έχοντες έναρθρο λόγο και λογική)

= ΝΑΡΔΟΣ (φυτόν πολυετές αρωματικόν Nardus Linnaei – λάδι νάρδου (το άρωμά του χρησιμοποιείτε για την Παρασκευή του Αγίου Μύρου )

Η εύρεση του χρυσού κλάδου, στην περίπτωση του Αινεία μέσω δύο περιστερών αντιστοιχεί στην εύρεση από το Δία του σημείου όπου ιδρύθηκε το μαντείο των Δελφών, ή η ίδρυση του μαντείου της Δωδώνης από τις Πελείες, (δες παλαιότερα κείμενα)..

Στο συγκεκριμένο κείμενο της Αινειάδας ο χρυσός κλώνος δεν είναι κισσός αλλά ιξός και πάλι έναν φυτό ξενιστής.  Με την λατινική ονομάσία VISCUS όπως και η ελληνική λέξη  Ιξός αναφέρονται στο γλοιώδη υφή των καρπών του. Αυτές οι λέξεις συνδέονται με τις λέξεις vis και ισχύς, που σημαίνουν δύναμη.
Το γκι της ιερής βελανιδιάς ήταν ιδιαίτερα ιερό για τους αρχαίους Κέλτες Δρυίδες. Την έκτη νύχτα του φεγγαριού, λευκοντυμένοι Δρυίδες ιερείς έπρεπε να κόψουν το γκι από την ιερή βελανιδιά με χρυσά δρεπάνια. Δύο λευκοί ταύροι έπρεπε να θυσιαστούν εν μέσω προσευχών που έλεγαν οι λαμβάνοντες το γκι.
Αργότερα, το τελετουργικό, της κοπής των γκι από την βελανδιά έφτασε να συμβολίζει την αποδυνάμωση του γέρου βασιλιά από τους διαδόχους του.. Συλλεγόταν κατά το θερινό αλλά και κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, και το έθιμο του στολισμού των σπιτιών τα Χριστούγεννα επιβίωσε από τους Δρυίδες και άλλες προχριστιανικές παραδόσεις.

Όλα τα παραπάνω καθαρά πληροφοριακά για να μπορέσουμε να περάσουμε και από την ανατολική πλευρά και τις ιστορίες που διασώζονται για τον κλάδο κλώνο του Χους… 

Είδαμε ότι ο Διόνυσος είναι κατά κύριο λόγο ο κρατών το ποτήρι/κύπελο  ή Δίνο,  (δείτε σχετικά παλαιότερα κείμενα), λατρεύεται ως Κίσσιος ή Κισσεύς αλλά ταυτόχρονα δηλώνει και τον γιο του Ποτηριού ή  του όρου και της γής του Χους.

 Ενώ ο Απόλλων ονομάζετε κι εκείνος Χουσαίος ή Χουσεύς

Όμως Χους ή  Κους ή Cush  ( στα εβραικά כּוּשׁ Kus) ήταν, σύμφωνα με τη Βίβλο, ο μεγαλύτερος γιος του  Χαμ, ο αδελφός του Mizraim, Χαναάν και ο πατέρας των Βιβλικών χαρακτήρων του  Nimrod, και Raamah. 

 Ο Jones μάλλον απρόθυμα παραδέχεται ότι Χαμ ήταν ο παππούς του πρώτου αυτοκράτορα του κόσμου Νimrod, αλλά γρήγορα συνειδητοποιεί και δηλώνει ότι, «χωρίς καμία αμφιβολία ο [Χαμ] ήταν ο μοναδικός εισηγητής της λατρείας του ήλιου, και βροντή," ακόμη και ενώ το χέρι του Θεού θα τον φέρει με ασφάλεια στην κιβωτό από ξύλο, το προζύμι της φρικτή ειδωλολατρία του δούλευε στο στήθος του. "

Eustathius Scr. Eccl., Theol., Commentarius in hexaemeron [Sp.]
Page 756, line 20

  Εἰσὶ δὲ υἱοὶ τοῦ Χὰμ οἵδε· Χοῦς, ἐξ οὗ Χουσαῖοι, οἱ νῦν Αἰθίοπες…

Ο Χούς είναι ένας γιος του Χαμ, και ο πατέρας του Nimrod του μεγάλου κυνηγού.
H  Γη του Χους ή του όρους Χους στην Παλαιά Διαθήκη δηλώνει το νότιο όριο της Αιγύπτου την Αιθιοπία ή Cush με την οποία συνδέεται…Ενώ Αιθιοπία ή Χους ονομάζεται γενικότερα από τους Έλληνες η Ασία αλλά και η γνωστή σε μας ως Νουβία και την Αβησσυνία.
 Στις αρχαίες αιγυπτιακές επιγραφές η Αιθιοπία ονομάζεται Kesh.

Όμως οι Χουσαίοι ονομάζονται και Κισσίτες ή Κουσίτες, ή Κασσίτες…ή Κασσαίοι ή Κοσσαίοι ήταν αρχικά ένας νομαδικός λαός. Ενώ η αρχική πατρίδα των Kassites είναι ασαφής, αλλά φαίνεται να θεωρούν ότι βρίσκεται στο βουνό του Ζάγρου που φέρει το όνομα του πρώτου Διονύσου / Ζαγρέα…

Aeschylus Trag., Fragmenta
Tetralogy 10, play B, fragment 86, line 4
      
  ’ὁ κισσεὺς Ἀπόλλων, ὁ βακχ<ε>ι{ος}όμαντις .

κισς-εύς, ὁ, the ivy-crowned, ὁ κ. Ἀπόλλων, ὁ βακχεύς, ὁ μάντις A. Fr.341.

 Κισσήεις οι στεφανωμένοι με κισσό

Κισσηρεφής ο σκεπασμένος με κισσό

Κισσοδέτας – στεφανωμένος με κισσό, επίθετο του Βάκχου, Διονύσου

Κισσοχίτων ντυμένος με κισσό, επίθετο του Βάκχου, Διονύσου

Κισσών ο τόπος ο κατάφυτος από κισσούς/κιττούς

Κισσός ή κιττός ή ιψός, ή καγχαμος, ή κισσαρος, ή κλύμενον ή ΧΕΝ-ΟΣΙΡΙΣ (ο)

Ενώ ο Κισσός (Χέδερα η έλιξ -Hedera helix), ονομάζεται και ΔΙΟΝΥΣΙΟΝ, γιατί είναι αφιερωμένο στον Διόνυσο… βλέπε παλαιότερο κείμενο (Χαῖρ' ὦ ἄνα κισσεῦ Διόνυσε )

Μετά την μικρή σύνδεση με τα προηγούμενα κείμενα περνάω στον Νεμρώδ –Nimrod  και σε μεγαλύτερη ανάλυση των στοιχείων που έχουμε στην διάθεση μας από τα αρχαία κείμενα…

Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., In Genesim (homiliae 1-67)
Vol 53, pg 272, ln 22

                                                            Εἶτα
ἐντεῦθεν διηγουμένη ἡ θεία Γραφὴ τοὺς ἐκ τῶν παίδων
τεχθέντας, φησί· Χὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Χούς· καὶ πάλιν·
Χοὺς δὲ ἐγέννησε τὸν Νεβρώδ.

Hippolytus Scr. Eccl., Chronicon
Section 54, line 2

   Νεβρὼδ δὲ ὁ γίγας, υἱὸς
Χοὺς τοῦ Αἰθίοπος, οὗτος εἰς τὴν βρῶσιν αὐτοῖς
κυνηγῶν ἐχωρήγει θηρία φαγεῖν.

Hippolytus Scr. Eccl., Chronicon
Section 105, line 1

         (12) καὶ Νεβρὼδ ὁ γίγας ὁ Αἴθιοψ.

Hippolytus Scr. Eccl., Chronicon
Section 109, line 1

   [γέγραπται γάρ· καὶ Χοὺς ἐγέννησε
τὸν Νεβρὼδ τὸν Αἰθίοπα γίγαντα κυνηγόν – ὡς
Νεβρὼδ γίγας κυνηγός.

Georgius Monachus Chronogr., Chronicon breve (lib. 1-6) (redactio recentior)
Volume 110, page 53, line 14

     Περὶ τοῦ Νεβρώδ.

 Μετὰ δὲ ταῦτα γέγονέ τις γίγας, τοὔνομα
Νεβρὼδ, υἱὸς Χοῦς τοῦ Αἰθίοπος, ἐκ φυλῆς Χάμ·
ὃς κτίσας τὴν Βαβυλῶνα πόλιν καὶ πρῶτος κατα-
δείξας κυνηγίαν καὶ μαγείαν, Περσῶν ἐπρώτευσε,
διδάξας αὐτοὺς ἀστρονομίαν καὶ ἀστρολογίαν, τῇ
οὐρανίῳ κινήσει τὰ περὶ τοὺς τικτομένους πάντα
δῆθεν σημαίνοντα.

Joannes Malalas Chronogr., Chronographia (eclogae e cod. Paris. gr. 1336)
Page 233, line 32

Γίνονται οὖν ἀπὸ Ἀδὰμ ἕως τῆς πυργοποιΐας ἔτη <͵βϡκβ>· καὶ
λοιπὸν οἱ τὸν πύργον οἰκοδομοῦντες ἦσαν ἔθνη <ο>, οἳ καὶ εἰς γλώς-
σας διεμερίσθησαν ἐπὶ προσώπου πάσης τῆς γῆς· ὁ δὲ Χοῦς
ὁ Αἰθίοψ ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ Σὴμ ἐγέννησε τὸν Νεβρὼδ τὸν  
γίγαντα, τὸν τὴν Βαβυλῶνα κτίσαντα, ὃν λέγουσιν οἱ Πέρσαι,
ἀποθεωθέντα καὶ γενόμενον ἐν τοῖς ἄστροις τοῦ οὐρανοῦ.

Συνεχίζεται…